Με συνθήκες απίστευτης τρομοκρατικής επίθεσης της αστυνομίας, με πρωτοφανή «βροχή» ασφυξιογόνων αερίων πολεμικού τύπου κατά των διαδηλωτών, των συνδικάτων, του απλού κόσμου που επέμενε να βροντοφωνάζει «όχι», η κυβέρνηση Παπανδρέου κατόρθωσε να «μαντρώσει» την Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ και να διασφαλίσει μια οριακή πλειοψηφία του «ναι» στο διαβόητο Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα.
Η πανστρατιά των ΜΑΤ, των ΜΜΕ, των απειλών του Πάγκαλου για πραξικόπημα και νεκρούς, των δημαγωγιών του Βενιζέλου, κατόρθωσαν τελικά να λυγίσουν τις αντιστάσεις των…
Αθανασιάδη και Γιουματζίδη, να θέλξουν την… Έλσα Παπαδημητρίου (την κυρία «παρακαλώ μη με απογοητεύσετε» της Δεξιάς) και να φτάσουν στις 155 ψήφους, σε μια Βουλή όπου το ΠΑΣΟΚ ξεκινούσε πριν 20 μήνες με 160 βουλευτές μόνο του. Σιγά το κατόρθωμα θα μπορούσε να πει κανείς.
Πανηγυρισμοί
Και όμως. Οι πανηγυρισμοί των ηγετικών στελεχών των μεγάλων δυνάμεων για τη «νίκη» του ΓΑΠ ακούστηκαν σε όλο τον πλανήτη. Οι Ζοσέ Μπαρόζο και Χέρμαν Βαν Ρομπάι, σε κοινή τους δήλωση, κάνουν λόγο για «σημαντικό βήμα της χώρας». Η Μέρκελ μίλησε για μια «πραγματικά καλή είδηση» και κατήγγειλε ξανά όσους δεν υποστήριξαν «αυτό το μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα».
Ο Τζον Λίπσκι, το «γεράκι» των ΗΠΑ στο ΔΝΤ, πανηγύρισε δημόσια. Η διεθνής Δεξιά τάσσεται ασύστολα στο πλευρό των ξετσίπωτων σοσιαλδημοκρατών του ΓΑΠ. Το γεγονός θέλει την ερμηνεία του. Ο Βενιζέλος και η κυβέρνηση διατυμπάνισαν σε όλους τους τόνους ότι με το μεσοπρόθεσμο «κερδίζουμε χρόνο», ότι «διασφαλίζουμε την 5η δόση του δανείου των 110 δισ.», γεγονός που –τάχα– θα επιτρέψει στην κυβέρνηση να συνεχίσει να πληρώνει μισθούς και συντάξεις. Πρόκειται για ασύστολο ψέμα. Η 5η δόση φτάνει τα 46 δισ. ευρώ και προορίζεται ολοκληρωτικά για την πληρωμή τόκων (16 δισ. ευρώ) κα χρεολυσίων μακροπρόθεσμου χρέους (28,2 δισ. ευρώ). Οι μισθοί και οι συντάξεις συνεχίζουν να πληρώνονται από τα έσοδα του ελληνικού δημοσίου, από τους φόρους που πληρώνουν αποκλειστικά πλέον οι μισθωτοί και οι λαϊκές μάζες, με την προκλητική εξαίρεση των κυρίαρχων τάξεων από κάθε φορολογικό βάρος.
Η διασφάλιση των τόκων και των χρεολυσίων είναι ένας από τους λόγους των πανηγυρισμών της διεθνούς των τοκογλύφων. Όχι όμως ο μοναδικός. Η έγκριση του μεσοπρόθεσμου δίνει το χρόνο για μια πιο μόνιμη αντιμετώπιση του ελληνικού χρέους («βελούδινη» αναδιάρθρωση) στα πλαίσια της συνολικής αντιμετώπισης της διεθνούς φούσκας του χρέους. Καθόλου τυχαία, ταυτόχρονα με την έγκριση του μεσοπρόθεσμου ανακοινώνονται οι προθέσεις μεγάλων διεθνών τραπεζών για «διακράτηση» ή roll over των ελληνικών ομολόγων.
Όμως με βαρύ αντίτιμο: την επιβολή ενός προγράμματος πρωτοφανούς λιτότητας, απίστευτης φοροεπιδρομής πάνω στη λαϊκή κατανάλωση, σαρωτικών ιδιωτικοποιήσεων…
Ο ισχυρισμός του Βενιζέλου ότι «η χώρα χρειάζεται να κερδίσει χρόνο» δεν είναι ακριβής. Η κυβέρνηση κλέβει χρόνο από τον κόσμο, που θα υποχρεωθεί να παλέψει για την επιβίωση, χάνοντας κατακτήσεις των τελευταίων 50 ετών. Και παρέχει πλουσιοπάροχα αυτό το χρόνο στους ντόπιους και διεθνείς τοκογλύφους, που θα συνεχίσουν να απολαμβάνουν τους τόκους, που θα έχουν τη δυνατότητα να εξακολουθούν να «ξεφορτώνονται» τα ομόλογα προς τα δημόσια ταμεία, που θα συνεχίσουν να ελπίζουν ότι θα βρεθεί μια λύση για να βγουν (σχετικά) αλώβητοι από την κρίση οι ίδιοι που τη δημιούργησαν.
Χαμένες θυσίες
Στις σημερινές διεθνείς οικονομικές συνθήκες το πιθανότερο είναι ότι όλες οι θυσίες του κόσμου θα καταλήξουν τελικά στα χαμένα. Για την 6η δόση θα απαιτηθούν ακόμα μεγαλύτερες υποχωρήσεις. Και στο τέλος της περιόδου, όταν αποδειχθεί ότι με αυτούς τους χειρισμούς το χρέος αντί να μειωθεί γιγαντώθηκε, οι κυρίαρχες τάξεις –αν θα έχουν τη δύναμη– θα επιχειρήσουν να φορτώσουν το κόστος της χρεοκοπίας αποκλειστικά στις πλάτες των μισθωτών και του λαού.
Όμως όλοι αυτοί οι λογαριασμοί γίνονται χωρίς τον ξενοδόχο. Η μεγάλη είδηση των ημερών ήταν η δύναμη της αντίστασης έξω από τη Βουλή. Στις πλατείες των αγανακτισμένων, στα μπλόκα των απεργών, στην αντοχή των διαδηλωτών που δεν υποχωρούσαν στη θύελλα των χημικών. Η δύναμη αυτή προδιαγράφει τις πολιτικές εξελίξεις.
Η κυβέρνηση του ΓΑΠ –με απροκάλυπτη στήριξη από τα ΜΜΕ και το διεθνή παράγοντα– απαίτησε συναίνεση στο μεσοπρόθεσμο. Κατόρθωσε να συγκεντρώσει μόνο τις ψήφους των Αθανασιάδη-Γιουματζίδη. Ακόμα και το κόμμα της Ντόρας δεν τόλμησε να πει το «ναι» και περιορίστηκε στο δειλό «παρόν» (χάνοντας τον Κιλτίδη και συγκεντρώνοντας την κριτική της Έλσας Παπαδημητρίου…). Για να συγκρατήσει τη συνοχή της Κ.Ο. του ΠΑΣΟΚ, ο Βενιζέλος υποχρεώθηκε να υποσχεθεί «τροποποιήσεις» σχετικά με τις ιδιωτικοποιήσεις στην ενέργεια και στο νερό, αρχίζοντας ουσιαστικά ένα ιδιόμορφο «ξήλωμα» του μεσοπρόθεσμου, πριν καν αυτό ψηφιστεί. Πρόκειται για παραδείγματα των συνεπειών της δύναμης και της αντοχής του κόσμου.
Το μεσοπρόθεσμο δεν έχει καμιά συναίνεση από τη συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας, που το αντιμετωπίζει με οργή και απέχθεια. Αυτή η πολιτική δεν θα εφαρμοστεί. Οι ανένδοτοι υποστηρικτές της θα απομονωθούν και βαδίζουν ήδη προς την πολιτική καταστροφή: Το ΠΑΣΟΚ διατηρείται περίπου στο 20% με όλες τις τεχνητές αναπνοές που μπορούν και του δίνουν οι εταιρείες δημοσκοπήσεων.
Καμία συναίνεση
Όμως προσοχή. Στο εσωτερικό του πολιτικού συστήματος οι δυνατότητες για πολιτικές συναίνεσης είναι ακόμα σημαντικές. Φάνηκε από τη στάση του Σαμαρά, που δηλώνει ότι συμφωνεί στην πολιτική των αποκρατικοποιήσεων, των δραστικών περικοπών στις δαπάνες, της επίθεσης στα «προνόμια» των συντεχνιών και –κατά συνέπεια– η ΝΔ θα ψηφίσει «ναι» σε πολλές και κρίσιμες διατάξεις του εφαρμοστικού νόμου. Φάνηκε από τη στάση του Καρατζαφέρη, που πρότεινε τον «πράσινο» χασάπη Αλ. Παπαδόπουλο ως υπεύθυνο κοινής αποδοχής για το Ταμείο Αποκρατικοποιήσεων.
Αυτό σημαίνει ότι δεν υπάρχουν περιθώρια για αυταπάτες ότι είναι δυνατό το μεσοπρόθεσμο να πέσει μέσα από τον κοινοβουλευτικό δρόμο. Το κακό νέο για την κυρίαρχη τάξη και το πολιτικό προσωπικό της είναι ότι ο «άλλος δρόμος» έχει ήδη παρουσιαστεί στις πλατείες και τους δρόμους της χώρας και γίνεται ήδη πειστικός για μεγάλα τμήματα του κόσμου.
«Άλλος δρόμος»
Στις βδομάδες και στους μήνες που έρχονται, η δύναμη αυτού του δρόμου θα πρέπει να επιβεβαιωθεί. Με τη συνέχεια του κινήματος των πλατειών, που τόσες ελπίδες δημιούργησε. Με την κλιμάκωση της εργατικής αντίστασης στα εργοστάσια, στα γραφεία, στις μεγάλες υπηρεσίες. Με την απάντηση σε όλες τις προκλήσεις του μεσοπρόθεσμου, σημείο προς σημείο: Υπερασπίζοντας τα νοσοκομεία, υπερασπίζοντας τα σχολεία, υπερασπίζοντας τα κοινωνικά δικαιώματα, υπερασπίζοντας το συλλογικό και το δημόσιο ενάντια στο ιδιωτικό και την προτεραιότητα του κέρδους.
Οι μάχες αυτές είναι μπροστά μας και αναμφίβολα θα κλιμακωθούν. Θα χρειαστούν, όμως, και πολιτική έκφραση. Με το πέρασμα των ημερών το πολιτικό στρατόπεδο των από πάνω θα ενοποιείται: ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑΟΣ και ΔΗΣΥ έχουν κοινό εντολέα, κοινούς σκοπούς και κοινά όπλα. Απέναντί τους, με κάθε τρόπο, πρέπει να αναδειχθεί κοινό αντίπαλο δέος.
Και αυτό –πέρα από τους αγώνες και την οργή του κόσμου– στο πολιτικό πεδίο δεν μπορεί παρά να είναι η δύναμη της «συμπαράταξης» της Αριστεράς.
Πηγη:http://www.dea.org.gr/index.php?option=com_content&task=blogcategory&id=156&Itemid=29
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου