Υπάρχουν ορισμένες στιγμές στην ιστορία όπου το ρολόι του χρόνου αρχίζει να δουλεύει πιο γρήγορα. Σε αυτές μπορεί σε κάθε μέρα να συμβούν, όσα άλλοτε χρειάζονταν μήνες ή χρόνια. Ακόμη και τότε όμως αυτά δεν θα συμβούν αν δεν εκμεταλλευτούμε την περίσταση και δεν «αρπάξουμε από τα μαλλιά» τη συγκυρία… Τέτοια στιγμή μοιάζει να είναι το φθινόπωρο που ξεκινά.
Η λυσ­σα­σμέ­νη επί­θε­ση της κυ­βέρ­νη­σης απέ­να­ντι σε όλα τα κε­κτη­μέ­να συ­νε­χί­ζε­ται ακά­θε­κτη, βά­ζο­ντας στο στό­χα­στρο όλα τα κοι­νω­νι­κά αγαθά, από την ερ­γα­σία αυτή (60% η ανερ­γία στους νέους), μέχρι την υγεία, την παι­δεία και τα φυ­σι­κά αγαθά...  Ωστό­σο η  αντί­στα­ση που ξε­κι­νά (πιά­νο­ντας το νήμα με τους αγώ­νες όλης της προη­γού­με­νης πε­ριό­δου) αυτή τη φορά είναι πολλά υπο­σχό­με­νη. Με αιχμή του δό­ρα­τος τις επα­να­λαμ­βα­νό­με­νες 5ή­με­ρες απερ­γί­ες των κα­θη­γη­τών της δευ­τε­ρο­βάθ­μιας, τους κοι­νούς αγώ­νες φοι­τη­τών και διοι­κη­τι­κών στα πα­νε­πι­στή­μια, καθώς και μια σειρά κλά­δους που μπαί­νουν στη 48ωρη απερ­γία της ΑΔΕΔΥ, εμ­φα­νί­ζε­ται  ένα με­γά­λο  απερ­για­κό μέ­τω­πο που γι­γα­ντώ­νε­ται συ­νε­χώς, δια­μορ­φώ­νε­ται τις τε­λευ­ταί­ες μέρες στο δη­μό­σιο τομέα...