
Χρόνια πολλά με μια φωτογραφία του Χριστουγεννιάτικου Δένδρου της Ιτέας από το hallucinations1
Τοποθέτησαν στην είσοδο της Νομαρχίας χάρτινες ανεμογεννήτριες στολισμένες με χριστουγεννιάτικες μπάλες ζητώντας να μην καταστραφεί ο Ελικώνας από την ανεξέλεγκτη εγκατάσταση αιολικών πάρκων βιομηχανικού τύπου.
Αναλυτικά η προκήρυξη
O EΛΙΚΩΝΑΣ ΑΛΛΑΖΕΙ- ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΔΑΣΗ ΑΠΕΙΛΟΥΝΤΑΙΧάρτης αιολικών: με άδεια παραγωγής (πράσινο χρώμα, ) αίτηση στη ΡΑΕ (κόκκινο χρώμα)
Με την συμφωνία της Νομαρχιακής Αρχής και πολλών Δημοτικών Αρχών, τα βουνά της Βοιωτίας, μετατρέπονται σε χώρους εγκατάστασης δεκάδων αιολικών πάρκων βιομηχανικού τύπου. Αυτό σημαίνει εκατοντάδες Α/Γ, ύψους έως και
Τα τελευταία δάση της Βοιωτίας απειλούνται με ολοσχερή εξαφάνιση στο βωμό του γρήγορου κέρδους λίγων εταιρειών.
ΟΧΙ στην ιδιωτική ασυδοσία που καταστρέφει τον Ελικώνα
Ο Πατέρας Ιωάννης Οικονομίδης γνωστός σε μας τους Βοιωτούς για το περιβαλλοντικό του έργο στα Oινόφυτα.... και όχι μόνο ... Ο πατέρας Iωάννης Oικονομίδης είναι ενεργό μέλος του συντονιστικού της Συμπαράταξης Βοιωτών για το περιβάλλον και δίνει μαζί με όλους , αγώνες για να μη ... μετατραπεί η Βοιωτία σε ζώνη ανεξέλεγκτης εγκατάστασης βιομηχανικών μονάδων...
Ολη η συνέντευξη του Π.Οικόνομίδη στον ΑΡΗ ΧΑΤΖΗΓΕΩΡΓΙΟΥ από την ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΊΑ
Του ΑΡΗ ΧΑΤΖΗΓΕΩΡΓΙΟΥ
Κλείνει τον ηλεκτρονικό υπολογιστή, τακτοποιεί τα φωτογραφικά σύνεργα στις θήκες τους, φοράει το ράσο του. Είναι ένα ξεχωριστό απόγευμα για τον παπα-Γιάννη Οικονομίδη, που πρωτογνωρίσαμε σχεδόν τρία χρόνια πριν. Η Ακαδημία Αθηνών αποφάσισε να του απονείμει βραβείο «για πράξη κοινωνικής αρετής και ανθρωπισμού, σε τομέα που η μέριμνα της πολιτείας ήταν ανύπαρκτη ή ανεπαρκής»!
«Το πρόβλημα αναδείχθηκε, τώρα ήρθε η δύσκολη ώρα να παρθούν αποφάσεις απέναντι σε συγκεκριμένους ρυπαντές, συγκεκριμένους αρμοδίους», λέει ο παπα- Γιάννης Οικονομίδης, περπατώντας στην τοξινωμένη όχθη του Ασωπού «Το πρόβλημα αναδείχθηκε, τώρα ήρθε η δύσκολη ώρα να παρθούν αποφάσεις απέναντι σε συγκεκριμένους ρυπαντές, συγκεκριμένους αρμοδίους», λέει ο παπα- Γιάννης Οικονομίδης, περπατώντας στην τοξινωμένη όχθη του Ασωπού Οσο ανύπαρκτη ήταν δηλαδή στα Οινόφυτα, όπου εδώ και δεκαετίες ο Ασωπός ποταμός μετατρέπεται σε ανοιχτό βόθρο υποδοχής βιομηχανικών λυμάτων. Ο παπα-Γιάννης αφιέρωσε τα τελευταία χρόνια αμέτρητες ώρες να φωτογραφίζει τις παράνομες χωματερές των εργοστασίων και τους σωλήνες που άδειαζαν τόνους χημικών στα ποτάμια, να μετρά θανάτους από καρκίνο, να μιλά με τους συμπολίτες του.Λίγο πριν φιλήσει τα τρία του παιδιά και ξεκινήσει να παραλάβει, παρουσία του Προέδρου της Δημοκρατίας, το βραβείο «εις μνήμην Μαυρίκου Αντωνίου Καζέ και Φανής χήρας Μ.-Αντ. Καζέ», μιλάμε μαζί του για τραγωδίες και χαρμολύπες, το τεράστιο κενό της Εκκλησίας, την υποκρισία της νηστείας:
Τον Απρίλιο του 2007, ο παπα-Γιάννης Οικονομίδης ήταν ένας άγνωστος «ρασοφόρος ακτιβιστής», όπως άγνωστη στον πολύ κόσμο ήταν και η «τραγωδία» με την τοξική μόλυνση του Ασωπού ποταμού. Τι άλλαξε από τότε;
«Τώρα η τραγωδία του Ασωπού είναι γνωστή. Φτάσαμε σε ένα σημείο όπου το κέντρο βάρους φεύγει από την ανάδειξη του προβλήματος και περνά στις ζητούμενες λύσεις. Γνωστοί έγιναν επίσης οι οργανωμένοι πολίτες της περιοχής που έκαναν πολύ σημαντικές παρεμβάσεις...».
«Σταθμοί» τραγωδίας
Στην πορεία αυτή, ποιοι ήταν οι σημαντικότεροι σταθμοί;
«Μέχρι και τον Αύγουστο του 2007 προσπαθούσαμε να ανοίξουμε τη συζήτηση για το θέμα. Τότε αποκαλύπτεται η ύπαρξη του εξασθενούς χρωμίου. Κρατώ ως επόμενο σταθμό την προσφυγή της ΕΚΠΟΙΖΩ κατά του Δήμου Οινοφύτων, όπου για πρώτη φορά ελληνικό δικαστήριο λέει ότι η πολιτεία δεν έχει το δικαίωμα να κάνει πειραματόζωα τους πολίτες της. Τότε γέμισε ο τόπος μας μαύρες πλαστικές δεξαμενές ώστε να αποθηκεύει ο κόσμος νερό για τις βασικές του ανάγκες. Ακολούθησε η έκθεση του επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης, όπου για πρώτη φορά ανεξάρτητη αρχή γράφει επιτέλους επίσημα κάτι που ξέραμε, ότι δηλαδή η τοπική αυτοδιοίκηση κάθε βαθμού και τα υπουργεία μεθόδευαν την "εξαφάνιση" των τοξικών που παράγονταν στην περιοχή. Αλλος ένας σταθμός ήταν η εκδήλωση στις Βρυξέλλες που οργάνωσε το Ινστιτούτο Τοπικής Ανάπτυξης Πολιτισμού Οινοφύτων με το κόμμα των Πρασίνων, όπου για πρώτη φορά αναδείχθηκε το πρόβλημα και κερδίσαμε σε επίπεδο Ε.Ε. πως δεν νοείται όριο ασφαλείας για έκθεση σε καρκινογόνους και μεταλλαξιογόνους παράγοντες και ότι υπάρχει θεσμικό κενό που πρέπει να καλυφθεί με μηχανισμό παρέμβασης σε περιστατικά χημικής ρύπανσης εις βάρος του περιβάλλοντος και του πληθυσμού. Σταθμός είναι επίσης η έναρξη χρήσης ένδικων μέσων από πολίτες στα αστικά και ποινικά δικαστήρια κατά βιομηχανιών και οργάνων της πολιτείας για αποζημιώσεις, έκθεση σε κίνδυνο, διαφυγόντα κέρδη, μείωση αξίας ακινήτων και ψυχική οδύνη, όταν κάποιος έχει χάσει άνθρωπό του από την έκθεση στη ρύπανση».
Οδηγήθηκε κάποια τέτοια υπόθεση σε απόφαση;
«Στο Συμβούλιο της Επικρατείας υπάρχει θετική εισήγηση για την προσφυγή μας κατά της νομαρχίας Βοιωτίας, η οποία όφειλε να εξετάσει τα αιτήματά μας για άρση των παράνομων αδειών λειτουργίας που είχε εκδώσει και να μην τους επιτρέπει ανενόχλητους να ρυπαίνουν».
Χαρμολύπη
Οι βροχές κατεβάζουν περισσότερο νερό στον Ασωπό αλλά το χρώμα του παραμένει αφύσικο, θυμίζοντας τις μετρήσεις βαρέων μετάλλων που έκρυβαν οι αρμόδιοι Οι βροχές κατεβάζουν περισσότερο νερό στον Ασωπό αλλά το χρώμα του παραμένει αφύσικο, θυμίζοντας τις μετρήσεις βαρέων μετάλλων που έκρυβαν οι αρμόδιοι Η βράβευση της Ακαδημίας είναι ένας σταθμός;
«Σε επικοινωνιακό επίπεδο είναι. Οχι όσον αφορά το πρόσωπό μου, αλλά την αναγνώριση που βρίσκουν έτσι οι συλλογικοί μας αγώνες».
Πώς νιώθετε όμως προσωπικά για τη βράβευση;
«Κατά πρώτον νιώθω λυπημένος, γιατί εάν έκαναν σωστά τη δουλειά τους οι τοπικές αρχές δεν θα χρειαζόταν αυτός ο αγώνας για να αναδειχθεί το πρόβλημα. Κατά δεύτερον, χαρούμενος, διότι με τον τρόπο αυτό αναγνωρίζονται με τον καλύτερο τρόπο οι προσπάθειες των περιβαλλοντικών οργανώσεων. Νιώθω επίσης "μισός", διότι θα προτιμούσα να μοιραστώ το βραβείο με τον Θανάση Παντελόγλου, που μας άνοιξε τα μάτια και στάθηκε στο πλευρό μας με την επιστημονική του κατάρτιση όλα αυτά τα χρόνια».
Η χαρμολύπη είναι και στοιχείο της χριστιανικής πίστης...
«Η ζωή η ίδια είναι χαρμολύπη. Αποτελεί βίωμα για όλους μας να χαίρεσαι για κάτι που αποτελεί τραγωδία. Χαίρεσαι όταν επιτέλους ακούγεται η φωνή σου, αλλά στο βάθος υπάρχει λύπη ξέροντας ότι χιλιάδες άνθρωποι έχουν υποστεί ζημιά ενδεχομένως μη αναστρέψιμη».
Κάτι σαν τη Σταύρωση με την Ανάσταση.
«Την Ανάσταση όμως δεν την έχουμε δει ακόμη».
Επί της ουσίας, το βραβείο λέει κάτι; Μπορούν οι πνευματικοί άνθρωποι, οι χωρίς δικαστική ή πολιτική εξουσία να βοηθήσουν;
«Είναι πάγιο αίτημα οι πνευματικοί άνθρωποι να ασχοληθούν με το περιβαλλοντικό ζήτημα. Είναι πνευματικό ζήτημα ακόμη και αν εκφράζεται με υλικό τρόπο. Ξεκινά από τη στάση που έχουμε απέναντι στον κόσμο και το περιβάλλον γύρω μας».
Αν είχατε περιθώριο να μιλήσατε σήμερα στην Ακαδημία, τι θα λέγατε;
«Θα ήθελα αυτοί οι σοφοί να ασχοληθούν με το γιατί φτάσαμε ώς εδώ. Για ποιο λόγο ρημάχτηκε ο τόπος, τι δεν κάναμε καλά. Μπροστά μας είναι η υλοποίηση λύσεων και εκεί χρειάζεται η συμπαράσταση όλων».
Τι γίνεται όμως όταν ένας πνευματικός φορέας χρησιμοποιεί οικονομικές χορηγίες από συμφέροντα που ενδεχομένως ρυπαίνουν;
«Η Εκκλησία μας λέει ότι επ' ουδενί δεν πρέπει να πάρεις βρώμικα λεφτά, έστω και αν είναι για καλό σκοπό. Εχει σημασία να μη σε φιμώνει η χρηματοδότηση. Ο,τι πετύχαμε έως σήμερα εμείς το κάναμε χωρίς χρηματοδότηση».
Το ότι φοράτε ράσο συνεχίζει να βοηθάει τις δράσεις σας, όπως λέγαμε στην πρώτη μας κουβέντα; Ρωτώ, διότι πριν από μήνες είχαμε φαινόμενο προπηλακισμού από αγρότη της περιοχής σε βάρος σας.
«Αυτό ήταν ένα σύμπτωμα της βαριάς αρρώστιας που περνάμε. Το να στέκεσαι στα επιφανειακά συμπτώματα αποπροσανατολίζει... Ηταν ένα ατυχές περιστατικό που δείχνει πού μπορεί να φτάσουν τα πράγματα όταν η πολιτεία είναι απούσα».
Λέγαμε επίσης τότε ότι η εκκλησιαστική ιεραρχία βοηθούσε το έργο σας. Στο μεταξύ, εξελέγη αρχιεπίσκοπος άνθρωπος που κατάγεται από αυτήν ακριβώς την περιοχή των Οινοφύτων. Επαιξε κάποιο ρόλο αυτό;
«Τελώ εν αναμονή αποτελεσματικής παρέμβασης της Εκκλησίας μας και για το τοπικό περιβαλλοντικό πρόβλημα και για το ευρύτερο. Θεωρώ ότι υπάρχει τεράστιο κενό, το οποίο πρέπει να καλυφθεί. Είναι πνευματικό ζήτημα αλλά καταλήγει σε συγκεκριμένα πρόσωπα, συγκεκριμένους χριστιανούς, συγκεκριμένους ρυπαντές, με τους οποίους η οποιαδήποτε εξουσία, οποιαδήποτε εκκλησία πρέπει να συγκρουστεί. Η σύγκρουση είναι δομικό συστατικό για να πάνε τα πράγματα μπροστά. Η Εκκλησία προχώρησε μέσα από συγκρούσεις με την εξουσία. Εγώ περιμένω την Εκκλησία να συγκρουστεί για το θέμα το περιβαλλοντικό, το οποίο είναι κατ' εξοχήν πνευματικό ζήτημα και πρέπει να την αφορά. Εχουμε το φωτεινό παράδειγμα του "πράσινου" Οικουμενικού Πατριάρχη που, νομίζω, δείχνει τον δρόμο. Εμείς όμως δεν πρέπει να μιλάμε θεωρητικά και γενικά, έχουμε συγκεκριμένο πρόβλημα, συγκεκριμένη μητρόπολη, συγκεκριμένη ενορία, συγκεκριμένους ανθρώπους. Και εκεί αρχίζουν τα δύσκολα...».
Οι Αρχές
Σε επίπεδο συνεργασίας με τις Αρχές άλλαξε κάτι;
«Μέχρι τις πρόσφατες βουλευτικές εκλογές είχαμε έναν πόλεμο με την πολιτεία σε κάθε επίπεδο. Αρνηση παροχής στοιχείων, προσπάθεια κάλυψης-υποβάθμισης του προβλήματος για να πέσουν οι υπεύθυνοι στα μαλακά. Εχουμε κρατικά έγγραφα που προσπαθούσαν να μας πείσουν ότι είναι επ' ωφελεία μας να πίνουμε εξασθενές χρώμιο! Οι δράσεις μας ενόχλησαν για πρώτη φορά την εξουσία. Συμβάλαμε στο να αρχίσει να γυρίζει ο δυσκίνητος μηχανισμός, ζητούμενο είναι το πού θα οδηγήσει η κινητικότητα. Από τις εκλογές και μετά η εικόνα άλλαξε. Οι επιλογές προσώπων σε σημεία καίρια, όπως η Ειδική Γραμματεία Επιθεωρητών Περιβάλλοντος και η Επιθεώρηση, συγκεκριμένα η Μαργαρίτα Καραβασίλη και ο Παναγιώτης Μέρκος, είναι άνθρωποι που υπέστησαν διωγμό για τη στάση που κράτησαν στο θέμα του Ασωπού ποταμού. Δικαιολογημένα και εμείς ανεβάζουμε τον πήχη».
Στο ποίμνιό σας είδατε αλλαγές;
«Πολλές. Η δυσπιστία που υπήρχε στην αρχή από μερικούς έγινε εμπιστοσύνη. Δείξαμε συνέπεια όλα αυτά τα χρόνια και άλλαξε η ποιότητα αντίδρασης της τοπικής κοινωνίας. Οι άνθρωποι είναι περισσότερο ενημερώμενοι, υποψιασμένοι απέναντι στην εξουσία, ανησυχούν για την υγεία τη δική τους και των παιδιών τους».*
«Οσοι ρυπαίνουν δεν σώζονται με νηστεία»
Αν ερχόταν κάποιος να σας εξομολογηθεί μια περιβαλλοντική αμαρτία, τι θα του λέγατε; Ποινή... νηστείας;
«Κάθε φορά που κάνει κάποιος μια αδικία, ο καλύτερος τρόπος να συγχωρεθεί, ας πούμε, το αμάρτημα είναι να διορθώσει την κατάσταση. Να σταματήσει αμέσως ο ρυπαντής να ρυπαίνει. Κακώς φτάσαμε στο σημείο να κάνουμε το αυτονόητο μόνο διά της επιβολής. Η ρύπανση χτυπά και τους ίδιους, η επίσκεψη και μόνο στο εργοστάσιο βλάπτει. Η νηστεία είναι ένα απλό παράδειγμα του πώς θα μάθουμε τον εαυτό μας να λέει και ένα "όχι". Ο βιομήχανος-ρυπαντής απλώς κατασπαράζει τον κόσμο, τον βλέπει σαν πρώτη ύλη. Σίγουρα δεν νηστεύει. Ας νηστεύει εκκλησιαστικά, ας είναι πιστός, ας μην τρώει κρέας. Η καλύτερη νηστεία δεν είναι η υποκριτική του "δεν θα φάω κρέας σήμερα", αλλά θα σταματήσω να ρυπαίνω και όσα κέρδισα παρανόμως τόσα χρόνια θα τα ρίξω στην αποκατάσταση. Να το πάω πιο πέρα; Θα ψάξω να βρω πόσοι έπαθαν καρκίνο από μένα, θα προσπαθήσω να τους κάνω καλά και αν έχουν πεθάνει, να βοηθήσω τις οικογένειές τους».
Και κάτι πρακτικό... Στα Θεοφάνια, σε τι λογής νερό θα ρίξετε τον Σταυρό;
«Σίγουρα σε νερό ρυπασμένο και βρώμικο. Στο δίκτυο ύδρευσης έχουμε ακόμη προβλήματα. Το διυλιστήριο δεν φτιάχτηκε σωστά, δεν αποδίδει, δεν πίνουμε δυστυχώς νερό, παρά τις εξαγγελίες. Αυτό είναι το νερό όμως που έχουμε, αυτό θα αγιάσουμε...».
Πάντως ο πρώτος αγιασμός υδάτων έγινε στον ποταμό Ιορδάνη...
«Στους ποταμούς δίπλα πρωτοαναπτύχθηκε ο ανθρώπινος πολιτισμός. Εμείς σήμερα "ανταποδίδουμε" το καλό που μας έκαναν...».
ΑΠΌ ΒΟΙΩΤΙΚΆ
Η Βοιωτία λέει όχι στον Κοπελούζο from tv xoris sinora on Vimeo.
Η σχεδιαζόμενη επένδυση, στην ήδη επιβαρυμένη περιοχή της Βοιωτίας, προβλέπει την κατασκευή μονάδας φυσικού αερίου, 447 MW συμφερόντων της πολυεθνικής ENEL και του ομίλου Κοπελούζου. Η μονάδα, τεχνολογίας συνδυασμένου κύκλου, θα καταλάβει χώρο 150 στρεμμάτων σε κοιλάδα που διαρρεέται από τον Β. Κηφισό αποτελεί πεδίο της μάχης της Χαιρώνειας, είναι διάσπαρτη από αρχαιολογικά και προϊστορικά ευρήματα και αρχαιότητες παγκόσμιας ακτινοβολίας (Λέων, Αρχαιολογικό Μουσείο, Αρχαίο Θέατρο, Ακροπόλεις Χαιρώνειας, Πανοπέα, Δαύλειας).
Για το θέμα έχουν προσφύγει στο Συμβούλιο της Επικρατείας ο Δήμος χαιρώνειας αλλά και κάτοικοι της περιοχής ενώ τη δυσάρεστη έκπληξη των κατοίκων προκάλεσε η αιφνιδιαστική ανατροπή της απόφασης του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου, το οποίο αν και τον Ιούλιο του 2008 απέρριψε την επένδυση εντούτοις, λίγους μήνες μετά επανέφερε το θέμα και ενέκρινε την επένδυση με απλή επαναφορά των όρων που είχαν ήδη συζητηθεί και απορριφθεί και παρά την απόλυτη αντίθεση της Θ Εφορείας Αρχαιοτήτων, του Συλλόγου Ελλήνων Αρχαιολόγων και της γενικής συνέλευσης του Συλλόγου εργαζομένων στο ΥΠΠΟ.
Γάλλοι ακτιβιστές συγκεντρώθηκαν χθες βράδυ μπροστά από την πρεσβεία της Γαλλίας στο Κάιρο, περιμένοντας τα λεωφορεία που θα τους μετέφεραν. Ωστόσο, το ταξιδιωτικό γραφείο στο οποίο ανήκαν τα λεωφορεία τους ειδοποίησε πως δεν είχε λάβει «άδεια από τις αιγυπτιακές αρχές». Οι ακτιβιστές έχουν κατέλαβαν το δρόμο μπροστά από την πρεσβεία, στήνοντας σκηνές και φωνάζοντας συνθήματα όπως: «Η Παλαιστίνη θα ζήσει, η Παλαιστίνη θα νικήσει», «Δεν θα κουνηθούμε έως ότου έλθουν τα λεωφορεία μας».
Στο Gaza Freedom March συμμετέχει και ελληνική αντιπροσωπεία, αποτελούμενη από 32 άτομα. Μιλώντας πριν από λίγο (18.00 ώρα Ελλάδας) στο tvxs.gr, το μέλος του Free Gaza Movement, Βαγγέλης Πισσίας, μετέφερε ότι οι Έλληνες ακτιβιστές βρίσκονταν -ενσωματωμένοι σε γαλλική αντιπροσωπεία- ακινητοποιημένοι στον αυτοκινητόδρομο που οδηγεί στο Ελ Αρίς. Εδώ και περίπου 5 ώρες διαπραγματεύονται με Αιγύπτιους αστυνομικούς, οι οποίοι επιμένουν ότι δεν θα τους επιτρέψουν τη διέλευση προς τη Γάζα. Ανάμεσα στα επιχειρήματα που προβάλλουν (όποτε το κάνουν) είναι η εκτίμηση ότι η κατάσταση στη Γάζα είναι έκρυθμη και πως η παρουσία των ακτιβιστών μπορεί να δημιουργήσει προβλήματα. Ο κ. Πισσίας υπογραμμίζει ότι η γαλλική πρεσβεία έχει μεσολαβήσει, τασσόμενη υπέρ του αιτήματος των διαδηλωτών, ωστόσο, ο ίδιος μεταφέρει την επιμονή των αρχών της Αιγύπτου και εκτιμά ότι οι διαδηλωτές θα αναγκαστούν να επιστρέψουν.
Σύμφωνα με πληροφορίες που μεταφέρουν δύο Καναδοί ακτιβιστές του Gaza Freedom March, και τις οποίες επικαλείται το intifada.gr, η Hedy Epstein, 85χρονη επιζών του Ολοκαυτώματος, ανακοίνωσε ότι θα ξεκινήσει απεργία πείνας, ως απάντηση στην άρνηση των αιγυπτιακών αρχών να επιτρέψουν στους διαδηλωτές την είσοδο στη Γάζα. «Η κ. Epstein θα παραμείνει έξω από το κτίριο του ΟΗΕ στο Παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου στο Κάιρο, στην οδό Cornish al-Nil 1911 , όλη μέρα σήμερα, μαζί με άλλους απεργούς πείνας», αναφέρεται.
«Τις τελευταίες μέρες, έχουν αυξηθεί οι παρενοχλήσεις από φανερούς και κρυφούς αστυνομικούς. Συχνά, αστυνομικοί με πολιτικά πάνε στα ξενοδοχεία αφού έχουν φύγει οι συμμετέχοντες στην πορεία και αποσπούν πληροφορίες για τους διαδηλωτές. Το Gaza Freedom March και άλλες διεθνείς αποστολές παρενοχλούνται και τους έχει απαγορευτεί η είσοδος στη Γάζα.
Το κίνημα αλληλεγγύης από τη Γαλλία κατασκήνωσε στο δρόμο έξω από τη γαλλική πρεσβεία στο Κάιρο. Τους δόθηκαν διαβεβαιώσεις ότι θα τους επιτραπεί να φύγουν με λεωφορεία για τα σύνορα με τη Γάζα, αλλά αυτό δεν συνέβη ποτέ. Λίγο αργότερα (μερικές ώρες πριν), περικυκλώθηκαν από τα αιγυπτιακά ΜΑΤ μπροστά στην πρεσβεία τους!», προσθέτει ο έτερος Καναδός διαδηλωτής.
Σημειώνεται ότι για αύριο, Τρίτη 29 Δεκεμβρίου στις 18.00, είναι προγραμματισμένη συγκέντρωση διαμαρτυρίας στην ισραηλινή πρεσβεία στην Αθήνα.
Μόλις ανελαβα καθήκοντα , τηλεφώνησαν και ζήτησαν συνάντηση από την εταιρία.΄΄Βωξιτες…΄΄. Δέχτηκα δυο στελέχη της εταιρίας, παρουσία και ενός τουλάχιστο Κοινοτικού Συμβούλου, αν θυμάμαι καλά του Μάκη Κλωσσα.
Απάντησα ότι όπως φαίνεται και στο προγραμματικό μας κείμενο [που μάλλον είχαν διαβάσει], δεν θέλουμε ούτε δεχόμαστε καμιά ΄΄βοήθεια΄΄ άλλα απαιτούμε προστασία του τόπου μας από επιφανειακές εξορύξεις, σωστή αποκατάσταση του περιβάλλοντος , κλείσιμο των ανοιχτών πληγών με επιχωμάτωση και φύτευση, προτείνοντας να μεταφέρουν χώμα από τα χωράφια που καλύπτει η λίμνη. Αντιθετα μαλιστα από αυτά που ειχαν συνηθισει[όπως ειπε αργοτερα στελεχος της εταιριας δεν τους ξανατυχε κοινοτητα που δεν ζητησε η δεχτηκε ΄΄βοηθεια΄΄] προσφερθηκαμε να τους βοηθησουμε με εμπειριες από το εξωτερικο για την αποκατασταση των πληγων στο τοπίο.
Η αντιδραση τους παραξενεψε αλλα την δεχτηκαν, ηρθε σε επαφη μαζί μας δασολογος της εταιριας υπευθυνος αποκαταστασης περιβαλλοντος στον οποιο με τον χρονο δώσαμε εντυπο υλικο με φυτα και τροπους αποκαταστασης μεταλλειων στο εξωτερικο,που εξασφαλισαμε, πιεζαμε συνεχως για αποκατασταση ενώ πρασπαθουσαμε να βρουμε συμμαχους [πραγμα δυσκολο] σε ομορες κοινοτητες και δημους καθως και στην κοινωνια.
Ένα περιπου χρονο αργοτερα στελεχος των βωξιτων μαζί με τον διευθυντη δασων Φωκιδας ζητησαν συναντηση και αυτοψια στην θεση Βλαχοθαναση ΄πανω από το κοκκινο χουμα [χωρος καρουτων στα ορια όμως με Λιδωρικι],οπου όπως μας ειπαν σχεδιαζαν επιφανειακη εξορυξη.Πηγαμε στην περιοχη και αφου μας υπενθυμισαν διπλωματικα ότι η τοπικη αυτοδιοικηση δεν εχει αρμοδιοτητα στο θεμα ,αλλα η εταιρια δεν επιθυμει να βρεθει σε συγκρουση μαζί μας,ρωτησαν αν επιτρεπει η κοινοτητα Λιδωρικιου μετα την ενδεχομενη εξορυξη,να ριξουν καποια αδρανη υλικα[κοτρωνια κλπ]στην πλαγια προς κοκκινο χουμα με ελαχιστες κατά τη γνωμη τους επιπτωσεις σε βοσκοτοπο του Λιδωρικιου.Απαντησα ξεκαθαρα όχι και ζητησα συμπαρασταση από τον δασαρχη που ειπε κατι μασημενο ότι δεν είναι δασος η περιοχη ,αρα δεν είναι αρμοδιος.
Παρα το ότι η αρνηση μας δεν δεσμευε νομικα την εταιρια, αυτή δεν προχωρησε σε εργασιες που εθιγαν τον τοπο μας στο διαστημα της θητειας μας.Μολις όμως ανελαβε νεα δημοτικη αρχη αρχες του 1994,η εταιρια προσεφερε ΄΄βοηθεια΄΄ στον Δημο πια Λιδωρικιου ,η οποια εγινε δεκτη από τον τοτε δημαρχο,αναλαμβανοντας [αν είναι δυνατον]την δαπανη βαψιματος του δημαρχειου,γεγονος που επικριναμε ως αντιπολιτευση.Λιγους μηνες αργοτερα αρχισε νεα επιφανειακη εξορυξη στου Βλαχοθαναση,ανοιξαν δρομο προς κοκκινο χουμα και γεμισαν την πλαγια μας με κοτρωνια καταστρεφοντας το τοπιο.Εκτοτε δεν γνωριζω αν και ποτε δοθηκε ΄΄βοηθεια΄΄στο Δημο Λιδωρικιου,αλλα αξιζει να απαντηθει το ερωτημα.; Διαχρονικα ποτε,πως και για πιο λογο ο Δημος Λιδωρικιου ζητησε η δεχτηκε οικονομικη βοηθεια η αλλες εκδουλευσεις απομια ιδιωτικη εταιρια που εχει προκαλεσει τεραστια καταστροφη στον χωρο του.Ακομα με ποιο σκεπτικο ο Δημος μετεχει σε ανωνυμη εταιρια κυριος μετοχος της οποιας είναι εταιρια βωξιτων με την οποια πρεπει να βρισκεται σε διαρκη πολεμο για την προστασια και ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ του τοπου μας. Τελος και με την βοηθεια της εκαστοτε αντιπολιτευσης ας ψαξουμε το αν και ποτε μετα το 1994 ο Δημος Λιδωρικιου ασχοληθηκε με την καταστροφη των βουνων μας ,καποιος αρχοντας παρακολουθει την κατασταση,αν το ΔΣ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΗΘΗΚΕ αυτοβουλα η σε συνεργασια με αλλους φορεις και τελικα τι σταση κραταει σημερα
Δικη μου εμπειρια είναι ότι η εταιρια παρα την αδειοδοτηση από το κρατος δεν προχωραει σε εξορυξεις με κατηγορηματικη αρνηση της Δημοτικης Αρχης αν συνοδευεται από καθολικη αρνηση κάθε συναλλαγης,αποδοχης βοηθειας ,εκδουλευσεων κλπ δηλαδη λαδωματος.
Το ιδιο οσο αφορα την κοινωνια των πολιτων.,αν δεν είναι στην πλειονοτητα αδιαφορη και αφηνει την εταιρια να διαπραγματευεται τον δημοσιο χωρο συναλλασσομενη με τους τσοπανηδες ως τους μονους ενδιαφερομενους.
Καλη επιτυχια στην αποψινη εκδηλωση ,ευχες σε ολους. .
Γιωργος Φωτοπουλος - Κοπεγχάγη
Στο γραφείο που στεγάζει την Κίνησή τους, κάπου στην πλατεία Κάνιγγος, παθαίνω αλλεπάλληλα σοκ. Ίσως γιατί δεν πήγα ποτέ στη Λατινική Αμερική, ώστε να συναντήσω κάποιον ιερέα της Θεολογίας της Απελευθέρωσης, και γιατί ο παπα-Ανυπόμονος του ΕΛΑΣ είναι για μένα απλώς μια φωτογραφία. Όμως, ο παπα-Χρήστος Ζαρκαδούλας κι ο παπα-Σταύρος Παπαχρήστος μοιάζουν μ' εκείνους τους παπάδες που, ζωσμένοι φισεκλίκια, βγήκαν στα βουνά του κόσμου για να υπερασπιστούν τους λαούς τους.
Επειτα απ' όλα αυτά, αναρωτιέμαι πώς δεν σας έχουν αποπέμψει από την Εκκλησία. «Εχουμε δεχθεί απειλητικά τηλεφωνήματα, αλλά διώξεις όχι. Η ανεξέλεγκτη δεσποτική εξουσία των επισκόπων φοβίζει πολλά από τα μέλη και τους φίλους μας, κυρίως τους κληρικούς, και τους απομακρύνει από τη δημόσια δράση. Κάποιοι απ' αυτούς προσφέρουν στο παρασκήνιο ίσως και περισσότερα από μας που δραστηριοποιούμαστε δημόσια. Σήμερα ένας επίσκοπος έχει την εξουσία να επιβάλλει αργία σ' έναν παπά χωρίς να είναι καν υποχρεωμένος μέχρις ενός ορίου να αιτιολογήσει την απόφασή του ή να αποφασίζει τις μεταθέσεις των κληρικών και να διαχειρίζεται τα χρήματα της Μητρόπολης. Φυσικό είναι να αισθάνεται όχι απλώς αφεντικό, αλλά αυτοκράτορας».
Προτείνετε ένα διαφορετικό μοντέλο διοίκησης της Εκκλησίας. Με ποιες αιχμές; «Η Εκκλησία φοβάται το λαό, δεν κάνουμε διάλογο ποτέ. Βγαίνουμε απλώς στην Ωραία Πύλη και αγορεύουμε. Ως και τα σωματεία των 50 ατόμων κάνουν συνελεύσεις, προϋπολογισμό, απολογισμό. Σήμερα το εκκλησιαστικό σώμα είναι απονεκρωμένο. Αλλάζουν τα πρόσωπα, αλλά όχι η πυραμιδοειδής δομή της Εκκλησίας. Εμείς, λοιπόν, κατά τα πρότυπα των πρώτων χριστιανών, ζητάμε η Εκκλησία να διοικείται από λαϊκές συνελεύσεις, οι επίτροποι να είναι εκλεγμένοι και ανακλητοί και όλοι οι ιερείς, μέχρι τον ανώτατο, να παντρεύονται».
Αναφέρεστε σε ένα άλλο κοινωνικο-οικονομικό μοντέλο, το οποίο προτείνει το Ευαγγέλιο. Λέτε ότι αποκρύπτεται εδώ και αιώνες. «Ποτέ δεν αναγιγνώσκεται στην Εκκλησία η περικοπή από το 4ο κεφάλαιο των Πράξεων των Αποστόλων, όπου ο Ευαγγελιστής Λουκάς μάς διασώζει το πώς βίωναν οι πρώτοι χριστιανοί την Εκκλησία. Κανείς δεν διατηρούσε ατομική ιδιοκτησία μετά την ένταξή του στην εκκλησιαστική κοινότητα. Είχαν τα πάντα κοινά και ο καθένας έπαιρνε ό,τι χρειαζόταν. Ετσι δεν υπήρχε κανείς ενδεής. Η πρόταση αυτή μπορεί και σήμερα άμεσα να εφαρμοστεί. Τα μέσα παραγωγής να περάσουν σε κοινή χρήση, να ανήκουν στο κοινωνικό σύνολο, χωρίς άρχοντες και υπηκόους».
Μιλάτε για τον κοινωνικό χριστιανισμό; «Ο προσδιορισμός "κοινωνικός" για το χριστιανισμό είναι πλεονασμός. Αυτό που κυρίως χαρακτηρίζει το χριστιανισμό είναι το ενδιαφέρον του για την κοινωνία, για τα προβλήματά της, και ο αγώνας για την επίλυσή τους, για την οικοδόμηση της κοινωνίας της αγάπης. Αυτά ισχύουν για τον χριστιανισμό του Ευαγγελίου. Αν σήμερα απαιτείται ο προσδιορισμός "κοινωνικός" για να καταδείξει το ενδιαφέρον κάποιων χριστιανών για την κοινωνία, μάλλον πρέπει να κάνει κάποιους να προβληματιστούν για το πώς φθάσαμε σ' αυτό το σημείο. Ο χριστιανός απευθύνεται στον άνθρωπο όχι ως άτομο αλλά ως πρόσωπο, και για τον μαρξισμό ο άνθρωπος υπάρχει ως κοινωνικό ον. Νομίζουμε, είναι ένα σημείο συνάντησης».
Τι σχέση μπορεί να έχει ο επιστημονικός υλισμός με τον Θεό; «Δεν νομίζουμε ότι ο μαρξισμός, ως επιστήμη, μπορεί να έχει θεολογία όπως την εννοούμε εμείς. Αν ονομάζουν κάποιοι "μαρξιστική θεολογία" τον τρόπο χρήσης του μαρξισμού από κάποιες ομάδες ή πρόσωπα, ή και την ερμηνεία του κόσμου από τον μαρξισμό, αυτό δεν μας αφορά. Χρησιμοποιώντας όρους τού σήμερα, θα μπορούσαμε να ονομάσουμε την πρώτη χριστιανική κοινότητα των Ιεροσολύμων "όαση κομμουνισμού μέσα στη δουλοκτητική κοινωνία". Κάποιοι αποκαλούν το μαρξισμό "χριστιανισμό χωρίς μεταφυσική". Νομίζουμε ότι αυτός ο ορισμός βρίσκεται κοντά στην πραγματικότητα και κάνει σαφές και το βασικό σημείο απόκλισης. Φυσικά, μιλάμε για χριστιανισμό και μαρξισμό που δεν έχουν στρεβλωθεί. Για μας απορίας άξιον είναι όχι η συμπόρευση χριστιανών και μαρξιστών, αλλά το πώς χριστιανοί στηρίζουν πολιτικές και κοινωνικο-οικονομικά συστήματα, όπως αυτό του καπιταλισμού, που βρίσκονται σε ευθεία σύγκρουση με τη διδασκαλία του Ευαγγελίου».
Είστε, λοιπόν, αριστεροί. «Είμαστε υπέρ αδυνάτων. Δεν είμαστε πολιτικό κόμμα· στην Κίνησή μας συμμετέχουν ανθρωπιστές, μαρξιστές, τροτσκιστές...»
Ο χριστιανισμός έχει κατηγορηθεί ότι με την υπόσχεση ενός μετά θάνατον παραδείσου ακυρώνει την πάλη στο εδώ και το τώρα. «Χριστιανοί και μαρξιστές πρέπει να αγωνιστούμε για μιαν άλλη κοινωνία, όπου ο άνθρωπος θα ζει ευτυχισμένος εδώ και τώρα, μέσα στον υπάρχοντα κοσμοχώρο. Απαιτούνται αγώνες. Σύγκρουση με το εκκλησιαστικό και το κοσμικό κατεστημένο. Ανατροπή των εμποδίων που δεν αφήνουν ο κόσμος να γίνει πιστή εικόνα των εσχάτων (σ.σ.: στη Θεολογία αυτός είναι ο ορισμός του παραδείσου).
»Χρειάζεται να απαρνηθούμε τον εαυτό μας και να αγαπήσουμε παράφορα τον άλλον, αυτόν που δεν γνωρίσαμε ακόμη, αυτόν που έχει ανάγκη. Στο πρόσωπο του πάσχοντος βλέπουμε τον Χριστό. Η διοικούσα Εκκλησία πιστεύει στην ελεημοσύνη. Εμείς αγωνιζόμαστε για έναν κόσμο που δεν θα έχει ανάγκη τη φιλανθρωπία».
Πιστεύετε στην ένοπλη επαναστατική πάλη; «Εμείς αγωνιζόμαστε για την ειρήνη. Ειρήνη, όμως, δεν είναι η παύση του πολέμου με την επιβολή του θελήματος του ισχυρού. Τέτοια ειρήνη είναι χειρότερη από πόλεμο· γι' αυτό ο Χριστός είπε: "Μη νομίσητε ότι ήλθον βαλείν ειρήνην επί την γην· ουκ ήλθον βαλείν ειρήνην, αλλά μάχαιραν". Πρέπει να επαναστατήσουμε εναντίον αυτού του κόσμου της αδικίας. Επανάσταση δεν σημαίνει αιματοκύλισμα, αλλά ποιοτικό άλμα προς τα εμπρός. Γι' αυτό σήμερα η δική μας "μάχαιρα", το δικό μας όπλο είναι ο λόγος. Στο μέλλον, και για την προάσπιση των λαϊκών κατακτήσεων, για την οικοδόμηση μιας κοινωνίας αγάπης, στον πόλεμο για την οριστική εξάλειψη του πολέμου, ίσως να απαιτηθεί η χρήση βίας».
Δικαιούται ένας λαός να πάρει τα όπλα; «Ο ίδιος ο Χριστός χρησιμοποίησε βία εναντίον των εμπόρων στο ναό. Στην Εκκλησία δεν αναγιγνώσκεται η αρχή του 5ου κεφαλαίου από τις Πράξεις των Αποστόλων, όπου γίνεται λόγος για την προάσπιση της κοινοκτημοσύνης στην πρώτη χριστιανική κοινότητα. Ο Ανανίας και η Σαπφείρα θανατώθηκαν γιατί δεν παρέδωσαν όλα όσα είχαν στην κοινότητα, αλλά κράτησαν τα μισά για τον εαυτό τους. Στο πρόσφατο παρελθόν, κληρικοί, όπως ο Δημήτρης Χολέβας και ο παπα-Ανυπόμονος, ζώστηκαν τα όπλα για τη λευτεριά, ενώ ακόμη και οι πλέον συντηρητικοί της Εκκλησίας με καμάρι μιλούν για τον Παπαφλέσσα και τον Διάκο. Κατά μεγίστη οικονομία, λοιπόν, και μόνο για την προάσπιση των κατακτήσεών του νομίζουμε ότι ο λαός δικαιούται να πάρει τα όπλα. Μέχρι τότε, όμως, ας αγωνιστούμε για το σημαντικότερο: για να αποκτήσουν οι εργαζόμενοι ταξική συνείδηση».
Ποια η γνώμη σας για τη φορολόγηση της εκκλησιαστικής περιουσίας; «Η ζωή πολλών κληρικών μέσα στη χλιδή, για την οποία δικαίως αγανακτούν οι πιστοί, ουδόλως θίγεται απ' αυτό το μέτρο. Οταν η Εκκλησία έχει τεράστια περιουσία, δεν επιτρέπεται να υπάρχουν ενδεείς. Για να ωφεληθεί ο λαός, η περιουσία της Εκκλησίας πρέπει να "εκκλησιαστικοποιηθεί" - κοινωνικοποιηθεί, δηλαδή σε όλους να ανήκει και όλοι να την απολαμβάνουμε. Οι κληρικοί να ασχοληθούν με τη διακονία του λόγου του Θεού και η διαχείριση της περιουσίας να γίνεται από αιρετούς εκπροσώπους του λαού, χωρίς προνόμια, άμεσα ελεγχόμενους και ανακλητούς από το λαό. Ο πλούτος να διαχυθεί παντού, να φθάσει σε όποιον έχει ανάγκη. Δεν μιλάμε για διανομή, αλλά για δυνατότητα πρόσβασης διά της κοινοκτημοσύνης στον κοινό πλούτο όλων. Σε μια εποχή που παιδεία και υγεία έγιναν εμπορεύματα, η Εκκλησία μπορεί να λειτουργήσει, στο μέτρο του εφικτού, ως όαση παροχής δωρεάν παιδείας και υγείας για όλους όσοι έχουν ανάγκη, ανεξάρτητα από το θρήσκευμά τους».
Πώς είδατε τον περσινό Δεκέμβρη; «Για χρόνια στηλιτεύαμε τους νέους για την απάθεια και την αδιαφορία για τα κοινά. Τώρα που ο "ασθενής" μας άρχισε να αντιδρά σε ό,τι τον ενοχλεί, κάποιοι διαμαρτύρονται επειδή πάνω στην αφύπνιση προξένησε μερικές ζημιές που δεν έπρεπε. Εμείς, παρά τα παρατράγουδα, είμαστε αισιόδοξοι ότι αυτή η αφύπνιση θα έχει τελικά θετικά αποτελέσματα. Οι σοβαρές αδυναμίες που παρουσιάστηκαν τον Δεκέμβρη κατέδειξαν ότι για να μετατραπεί η εξέγερση σε επαναστατική διαδικασία απαιτείται σαφής προσδιορισμός του στόχου. Επανάσταση για την επανάσταση είναι ανώφελη, αν όχι επιζήμια. Αν η εξέγερση του Δεκέμβρη είχε, με την παρουσία της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, προσλάβει ταξικό χαρακτήρα, είναι βέβαιο ότι πολύ σύντομα θα αποκαλύπτονταν και θα αποβάλλονταν οι προβοκάτορες και η τεράστια αυτή ενέργεια των νέων θα μπορούσε να οδηγήσει σ' ένα ελληνικό 1871».
Τελικά Θεός υπάρχει; Πώς επιτρέπει τόση αδικία; «Η γνώση της ύπαρξης ή όχι του Θεού δεν μπορεί να γίνει με λογικούς συνειρμούς· είναι απόρροια προσωπικής σχέσης. Και επειδή η πίστη είναι υπόθεση προσωπική, δεν μπορεί το κράτος να θρησκεύεται. Ο Χριστός σέβεται την ελευθερία μας· δεν ήρθε να μας επι- βάλει το θέλημά του, αλλά μας αφήνει ελεύθερους να τον ακολουθήσουμε ή όχι. Δεν είναι Αυτός αίτιος των δεινών μας, αλλά εμείς, που ακολουθούμε άλλο δρόμο, που επιτρέψαμε να γίνει η διδασκαλία Του θρησκεία και εργαλείο ποδηγέτησης των λαών.
»Ο Θεός μάς κάλεσε να άρουμε τα εμπόδια στα οποία προσκόπτει η ενότητα του κόσμου. Τέτοια εμπόδια είναι η ταξική κοινωνία, ο εθνικισμός, οι διακρίσεις ανάλογα με το φύλο, τη φυλή, τη θρησκεία. Η πάλη, λοιπόν, για την άρση αυτών των εμποδίων πρέπει να γίνει λόγος ύπαρξης για τον καθέναν που θέλει να λέγεται χριστιανός».
Διαβάστε
Ζητήσαμε από τους ιερείς της Παγκληρικής να προτείνουν σχετικά βιβλία:
..............1..............
Φερνάντο Καρντενάλ, Μιγκέλ ντ' Εσκότο, Ερνέστο Καρντενάλ, «Και Χριστός και Μαρξ», εκδόσεις Παρατηρητής
..............2..............
Καρλ Κάουτσκι, «Η καταγωγή του χριστιανισμού», εκδόσεις Αναγνωστίδη
..............3..............
Ζ. Ζίπκοβιτς, Α. Λουνατσάρσκι, «Καταγωγή της θρησκείας»
..............4..............
«Καμίλο Τόρρες, Λαϊκή Ενότητα, Επανάσταση και άλλα κείμενα», εκδ. Μνήμη
..............5..............
Ερνέστο Καρντενάλ, «Το ευαγγέλιο της επανάστασης των Σαντινίστας», εκδόσεις Μαλλιάρης
..............6..............
Γιάννης Κορδάτος, «Η Παλαιά Διαθήκη στο φως της κριτικής», εκδόσεις Μπουκουμάνη
..............7..............
Γιώργος Ν. Καραγιάννης, «Η Εκκλησία από την Κατοχή στον Εμφύλιο», εκδόσεις Προσκήνιο
..............8..............
Γιώργος Ν. Καραγιάννης, «Εκκλησία και κράτος», εκδόσεις «Το Ποντίκι»
..............9..............
Ολες οι επιστολές του Αγίου Ισιδώρου του Πηλουσιώτου.
Η ΑΤΑΞΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΩΣ ΓΗ ΤΗΣ ΕΠΑΓΓΕΛΙΑΣ§KARL LOWITH
Το νόημα της ιστορίας» του γερμανού φιλοσόφου και ιστορικού των ιδεών Καρλ Λέβιτ (1897-1973) εξετάζει την προέλευση και διαμόρφωση της μαρξιστικής τυπολογίας, αναλύοντας διεξοδικά το πώς η ιουδαιοχριστιανική εσχατολογία εκτόπισε την αρχαιοελληνική αντίληψη και πώς στη νεότερη εποχή μεταφράστηκε στην ιδέα της προόδου και στην πίστη ότι η ανθρώπινη ιστορία πλησιάζει στην πραγμάτωση του νοήματός της και, άρα, στην ολοκλήρωσή της.
Ο Λέβιτ ισχυρίζεται ότι το κομμουνιστικό «πιστεύω» είναι μια παραμόρφωση του εβραιοχριστιανικού μεσσιανισμού, χωρίς δύο θεμελιώδη συστατικά του: την εκούσια αποδοχή της ταπείνωσης και της λυτρωτικής οδύνης ως όρο του θριάμβου: «Ο κομμου- νιστής θέλει το θρίαμβο χωρίς το σταυρό, το θρίαμβο διά μέσου της επίγειας ευτυχίας».
Ο Μαρξ, εκ πεποιθήσεως άθεος, δεν θεωρούσε καν αναγκαίο να εξεγερθεί ενάντια στον Θεό. Θεωρούσε το χριστιανισμό το ιδεολογικό εποικοδόμημα που προσιδιάζει στον καπιταλισμό. «Στη βάση αυτού του έμφυτου αθεϊσμού της εγκόσμιας αυτοδυναμίας ανέλαβε ο Μαρξ τη ριζοσπαστική του κριτική της υπάρχουσας τάξης, με σκοπό να την αλλάξει» γράφει ο Λέβιτ. «Το όλο του εγχείρημα να αλλάξει τον κόσμο με μια παγκόσμια επανάσταση έχει ως αρνητική προϋπόθεση την απόρριψη της εξάρτησης του ανθρώπου από μια υπάρχουσα τάξη δημιουργίας».
«Είναι πραγματικά πολύ εύκολο» λέει ο Μαρξ «να αποκαλυφθεί, με τη βοήθεια της ανάλυσης, ο γήινος πυρήνας των θρησκευτικών νεφελωμάτων, παρά, αντιστρόφως, να εξαχθούν από τις πραγματικές συνθήκες της ζωής οι ουράνιες μεταμορφώσεις της». Αυτό, κατά Λέβιτ, σημαίνει πως «έργο του ιστορικού υλισμού είναι να αναλύει τις επί μέρους αντιθέσεις και ανάγκες του πραγματικού κόσμου, που καθιστούν δυνατή την ύπαρξη της θρησκείας. [...] Η θρησκεία είναι ένας στρεβλός κόσμος κι αυτή η στρέβλωση θα διαρκέσει αναγκαστικά για όσο διάστημα η ουσία του ανθρώπου δεν θα έχει βρει την ολοκληρωμένη της ύπαρξη στην κομμουνιστική τάξη και ελευθερία. Ο εκμηδενισμός της απατηλής ευδαιμονίας της θρησκείας με τη βοήθεια της υλιστικής κριτικής δεν είναι παρά η αρνητική πλευρά της θετικής απαίτησης για ε- πίγεια ευτυχία».
Ωστόσο, μελετώντας το «Μανιφέστο», ισχυρίζεται ο Λέβιτ, θα βρεθούμε εμπρός σ' ένα παράδοξο. Αν δεχθούμε πως η πνευματική ιστορία έχει την «απόκρυφη ιστορία της» στις οικονομικές συνθήκες, η οποία δεν συμπίπτει με τις ιδεολογικές της αντανακλάσεις, τότε «η απόκρυφη ιστορία του "Μανιφέστου" δεν είναι ο συνειδητός υλισμός του, αλλά το προφητικό πνεύμα του. Το "Μανιφέστο" είναι ένα προφητικό ντοκουμέντο, μια κρίση και μια πρόσκληση για δράση, και κατά κανέναν τρόπο μια επιστημονική έκθεση στηριγμένη στην εμπειρική μαρτυρία απτών γεγονότων».
Ο Λέβιτ αναλύει διεξοδικά τον ισχυρισμό του: κατ' αρχάς, η έννοια της εκμετάλλευσης για την περιγραφή του ταξικού ανταγωνισμού είναι μια ηθική κρίση για ένα πραγματικό γεγονός. Η έννοια της εκμετάλλευσης αντιπροσωπεύει κάτι σαν το «ριζικό κακό της προϊστορίας» ή το προπατορικό αμάρτημα.
Ο Μαρξ συνοψίζει την απαρίθμηση των διαφόρων ειδών μορφών κοινωνικών αντιθέσεων στο δίπολο «καταπιεστές - καταπιεζόμενοι». Η θεμελιώδης προϋπόθεση του «Κομμουνιστικού Μανιφέστου», τονίζει ο Λέβιτ, δεν είναι η αντίθεση μεταξύ των αστών και των προλεταρίων, διότι «αυτό που τις καθιστά ανταγωνιστικές είναι ότι η μια τάξη είναι γέννημα του σκότους και η άλλη του φωτός».
Η τελική κρίση του αστικού κόσμου, γράφει ο Λέβιτ, την οποία ο Μαρξ προφητεύει με τους όρους μιας επιστημονικής πρόβλεψης, αποτελεί μια έσχατη κρίση, αν και εξαγγέλλεται από τον άτεγκτο νόμο της ιστορικής εξέλιξης: «ούτε η γενική αντίληψη της ιστορίας ως εντεινόμενου αγώνα μεταξύ δύο εχθρικών στρατοπέδων ούτε η πρόβλεψη της δραματικής του αποκορύφωσης μπορεί να επαληθευθεί με καθαρά εμπειρικό τρόπο [...] Το "Κομμουνιστικό Μανιφέστο", αν και έχει παραποιηθεί σε εγχειρίδιο εγκόσμιων προγνώσεων, διατηρεί ακόμη τα βασικά γνωρίσματα μιας μεσσιανικής πίστης: τη βεβαιότητα των πραγμάτων στα οποία κανείς ελπίζει».
«Το έργο του προλεταριάτου αντιστοιχεί στην κοσμοϊστορική αποστολή του εκλεκτού λαού» λέει ο Λέβιτ. «Η απολυτρωτική και οικουμενική λειτουργία της πιο ταπεινωμένης τάξης συλλαμβάνεται κατά το θρησκευτικό πρότυπο της σταύρωσης και της ανάστασης».
Η τελική μετατροπή του «βασιλείου της αναγκαιότητας σε βασίλειο της ελευθερίας» αντιστοιχεί με τη μετατροπή της civitas terrena σε civitas Dei. Ολόκληρη η πορεία της ιστορίας στο «Μανιφέστο» σκιαγραφείται στο γενικό πνεύμα της ιουδαιοχριστιανικής ερμηνείας της ιστορίας: η θεία πρόνοια καθορίζει την πρόοδο προς έναν τελικό σκοπό πλήρη νοήματος. Κατ' αναλογίαν, εξηγεί ο Λέβιτ, «ο ιστορικός υλισμός είναι ουσιαστικά (μολονότι μυστικά) μια ιστορία εκπλήρωσης και απολύτρωσης στη γλώσσα της κοινωνικής οικονομίας».
Εν τέλει, για τον Λέβιτ ο υλιστικός αθεϊσμός διατηρεί πολλά στοιχεία από τη θρησκευτική του προέλευση, αφού «ο Μαρξ, παρά την έμφαση που δίνει στις υλικές συνθήκες, διατηρεί την αρχική αντίθεση μιας υπερβατικής πίστης εναντίον του υπάρχοντος κόσμου».