Υπάρχουν ορισμένες στιγμές στην ιστορία όπου το ρολόι του χρόνου αρχίζει να δουλεύει πιο γρήγορα. Σε αυτές μπορεί σε κάθε μέρα να συμβούν, όσα άλλοτε χρειάζονταν μήνες ή χρόνια. Ακόμη και τότε όμως αυτά δεν θα συμβούν αν δεν εκμεταλλευτούμε την περίσταση και δεν «αρπάξουμε από τα μαλλιά» τη συγκυρία… Τέτοια στιγμή μοιάζει να είναι το φθινόπωρο που ξεκινά.
Η λυσ­σα­σμέ­νη επί­θε­ση της κυ­βέρ­νη­σης απέ­να­ντι σε όλα τα κε­κτη­μέ­να συ­νε­χί­ζε­ται ακά­θε­κτη, βά­ζο­ντας στο στό­χα­στρο όλα τα κοι­νω­νι­κά αγαθά, από την ερ­γα­σία αυτή (60% η ανερ­γία στους νέους), μέχρι την υγεία, την παι­δεία και τα φυ­σι­κά αγαθά...  Ωστό­σο η  αντί­στα­ση που ξε­κι­νά (πιά­νο­ντας το νήμα με τους αγώ­νες όλης της προη­γού­με­νης πε­ριό­δου) αυτή τη φορά είναι πολλά υπο­σχό­με­νη. Με αιχμή του δό­ρα­τος τις επα­να­λαμ­βα­νό­με­νες 5ή­με­ρες απερ­γί­ες των κα­θη­γη­τών της δευ­τε­ρο­βάθ­μιας, τους κοι­νούς αγώ­νες φοι­τη­τών και διοι­κη­τι­κών στα πα­νε­πι­στή­μια, καθώς και μια σειρά κλά­δους που μπαί­νουν στη 48ωρη απερ­γία της ΑΔΕΔΥ, εμ­φα­νί­ζε­ται  ένα με­γά­λο  απερ­για­κό μέ­τω­πο που γι­γα­ντώ­νε­ται συ­νε­χώς, δια­μορ­φώ­νε­ται τις τε­λευ­ταί­ες μέρες στο δη­μό­σιο τομέα...
Οι ερ­γα­ζό­με­νοι του δη­μο­σί­ου μέσα από τις μα­ζι­κές συ­νε­λεύ­σεις και τις απο­φά­σεις των συν­δι­κά­των τους, μπαί­νουν δυ­να­μι­κά στο χορό των κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων με βα­σι­κές αιχ­μές τη δια­θε­σι­μό­τη­τα, τις απο­λύ­σεις και τις αλ­λα­γές στο ασφα­λι­στι­κό. Πα­ρό­λα αυτά για να νι­κή­σει αυτή η απερ­για­κή μάχη χρειά­ζε­ται, με­τα­ξύ άλλων, να δώ­σου­με έμ­φα­ση και σε δυο πολύ κρί­σι­μα ση­μεία.
Α) Στην προ­σπά­θεια άρσης του δια­χω­ρι­σμού με­τα­ξύ δη­μό­σιου και ιδιω­τι­κού τομέα. Οι ερ­γα­ζό­με­νοι στο δη­μό­σιο χρειά­ζε­ται να βά­λουν κα­θα­ρά τον στόχο ανα­τρο­πής της κυ­βέρ­νη­σης και να συ­γκρο­τή­σουν ευ­ρεί­ες απερ­για­κές επι­τρο­πές που να έχουν κε­ντρι­κό συ­ντο­νι­σμό και να απλώ­νο­νται σε κάθε γει­το­νιά. Μόνο έτσι μπο­ρεί να σπά­σει το κλίμα κοι­νω­νι­κού αυ­το­μα­τι­σμού και οι συ­κο­φα­ντί­ες των ΜΜΕ για τους δη­μο­σί­ους υπαλ­λή­λους, έτσι ώστε να μπουν και οι ιδιω­τι­κοί υπάλ­λη­λοι στον αγώνα……
Β) Απο­φα­σι­στι­κό ρόλο σε αυτή τη μάχη έχει και η νε­ο­λαία, με βα­σι­κό ζη­τού­με­νο το συ­ντο­νι­σμό της σε κάθε πε­ριο­χη με στόχο να ενι­σχυ­θεί το μέ­τω­πο αντί­στα­σης ενά­ντια στην κυ­βέρ­νη­ση. Σε αυτήν την κα­τεύ­θυν­ση μπο­ρούν να ορ­γα­νω­θούν «ομά­δες συ­ντο­νι­σμού νε­ο­λαί­ας» όπου μα­θη­τές, φοι­τη­τές, νε­ο­λαί­οι, που στις γει­το­νί­ες συ­νή­θως είναι δια­σπαρ­μέ­νοι και τε­λεί­ως ανορ­γά­νω­τοι, να συ­ζη­τή­σουν και να βρουν με ποιον τρόπο μπό­ρει να συμ­με­τέ­χει η νε­ο­λαία στον με­γά­λο αυτόν αγώνα που ετοι­μά­ζε­ται να δοθεί. Δυο ση­μεία είναι πόλυ ση­μα­ντι­κά:
 1) Η νε­ο­λαία πρέ­πει να έχει τον πρώτο λόγο σ’αυ­τό τον αγώνα, όχι μόνο για να δεί­ξει την αλ­λη­λεγ­γύη της και να προ­σφέ­ρει τη μα­χη­τι­κό­τη­τά της, αλλά κυ­ρί­ως γιατί αυτή, είτε άμεσα, είτε έμ­με­σα βρί­σκε­ται στο επί­κε­ντρο της λαί­λα­πας του μνη­μο­νί­ου.Το δικό της μέλ­λον υπο­θη­κεύ­ε­ται, τα όνει­ρά της κα­τα­στρέ­φο­νται...!Οπότε πρέ­πει να δει αυτόν τον αγώνα ως  δική της υπό­θε­ση, να δια­τύ­πω­σει τα δικά της αι­τή­μα­τα και να χρη­σι­μό­ποι­η­σει τα συλ­λο­γι­κά της όρ­γα­να (π.χ γε­νι­κές συ­νε­λεύ­σεις στα σχό­λεια και στις σχο­λές) για να πάρει απο­φά­σεις και να ορ­γα­νω­θεί.
                                                                            
2) Αυτές οι ομά­δες νε­ο­λαί­ας χρειά­ζε­ται να επι­διώ­ξουν τον άμεσο συ­ντο­νι­σμό με τους υπο­λοί­πους ερ­γα­ζο­μέ­νους και το απερ­για­κό κί­νη­μα. Να μπο­ρέ­σουν να σπά­σουν τον δια­χω­ρι­σμό νε­ο­λαία-ερ­γα­ζό­με­νοι ορ­γα­νώ­νο­ντας την πε­ρι­φρού­ρη­ση των σχό­λειων πλάι στους κα­θη­γη­τές,  να συμ­με­τέ­χουν σε κοι­νές πο­ρεί­ες όλων των ερ­γα­ζο­μέ­νων στις γει­το­νί­ες και κε­ντρι­κά, να ορ­γα­νώ­σουν συ­ναυ­λί­ες για την οι­κο­νο­μι­κή στή­ρι­ξη των ερ­γα­ζο­μέ­νων, κ.α.
Αξί­ζει να σή­μειω­θει πως στην  Ν.Φι­λα­δέλ­φεια και Ν.Χαλ­κη­δό­να ήδη έχει ξε­κί­νη­σει ενας τέ­τοιος συ­ντο­νι­σμός και σε αυτόν συμ­με­τέ­χουν μα­θη­τές από όλα τα σχο­λεία της πε­ριο­χής καθώς και αρ­κε­τοί νε­ο­λαί­οι και φοι­τη­τές. Έχουν γίνει μοι­ρά­σμα­τα σε όλα τα σχο­λεία της πε­ριο­χής, ενώ ήδη ξε­κί­νη­σαν να γί­νο­νται συ­νε­λεύ­σεις σε σχο­λεία με απο­φά­σεις συ­μπα­ρά­στα­σης των μα­θη­τών στον αγώνα των κα­θη­γη­τών. Εαν κάτι τέ­τοιο απλω­θεί και σε άλλες γει­το­νιές μπο­ρού­με να πε­τύ­χου­με πόλλα και να βά­λου­με σο­βα­ρές υπο­θή­κες για το γκρέ­μι­σμα αυτής της κυ­βέρ­νη­ση μέσα από ένα με­γά­λο κύμα αγώ­νων.