Αυτή είναι μια ιστορία, όπως περίπου μας την διηγήθηκε ένας ομοτράπεζος μας, μικρό στο πασχαλινό μας γλέντι. Ευτυχώς που μέσα στην ελληνική κοινωνία, υπάρχουν ακόμη τέτοιες ευκαιρίες ενίσχυσης των συνεκτικών δεσμών μεταξύ των ανθρώπων... Είναι ένα στοιχείο, που ψυχολογικά τουλάχιστον, μας κρατά στα πόδια μας...
Οκτώβρης του 1971. Η Επανάστασις βρίσκεται στο απόγειό της και τείνει να διαποτίσει κάθε έκφανση της καθημερινής κοινωνικής ζωής. Παρελάσεις, συνεχείς περιοδίες χουντικών υπουργών, αστυνομοκρατία, χαφιεδισμός... Τότε μου ήρθε το χαρτί να πάω φαντάρος... Δεκαοχτώ χρονών και η μοναδική μεγάλη πόλη που είχα δει ποτέ μου ήταν η Άμφισσα... Δεν είχα φύγει απο το ορεινό χωριό μας και μόνο μια φορά στη ζωή μου είχα πάει στη θάλασσα. Θυμάμαι μάλιστα, ότι μου έκανε εντύπωση πόσο μεγάλη ήταν και συνάμα πόσο αλμυρή...