Το Πάσχα στο χωριό, με πρωτοβουλία του "Προοδευτικού Συλλόγου Τα Καστέλλια" και της εφημερίδας Καστελλιώτικα Νέα, μαζευτήκαμε στο παλιό Δημοτικό Σχολείο για να φτιάξουμε παραμύθια μαζί με τα παιδιά...
Στον φιλόξενο χώρο που έχει φτιάξει σε μαι αίθουσα ο Σύλλογος Γυναικών του χωριού, όπου λειτουργεί και μια εξαιρετική έκθεση με παλιές φωτογραφίες, δεκάδες μεγάλοι και παιδιά ακούσαμε το συγγραφέα Δημήτρη Χαλατσά να αφηγείται με μοναδικό τρόπο την ιστορία του χωριού...
Από την εποχή των Δωριέων, μέχρι τη Φραγκοκρατία και από την καλλιέργεια μετάξης μέχρι την "ηρωική εποχή" με τα καπνά, εικόνες ζωντάνεψαν μπροστά μας...
Μετά ήταν η σειρά του υπογράφοντος να μοιράσει τ παιδιά σε ομάδες και με τη Μαγική Τράπουλα να φτιάξουν τα ίδια τα παιδιά παραμύθια εμπνευσμένα από την ιστορία του χωριού. Για όλα αυτά έχω γράψει κι αλλού Τώρα ήρθε η ώρα να μοιραστώ μαζί σας το πρώτο από τα τέσσερα παραμύθια:
Ο Λιαράκης* και το στοιχειωμένο ποτάμι
Κάποτε, τα παλιά τα χρόνια, εκεί που σήμερα βρίσκονται τα Καστέλλια, ήταν μια ερημιά. Υπήρχαν μόνο θάμνοι και αγριόχορτα. Τα μόνα δέντρα ήταν τα τεράστια πλατάνια δίπλα στο ποτάμι. Το χωριό ήταν ψηλά στο βουνό και οι άνθρωποι πίστευαν πως το ποτάμι ήταν στοιχειωμένο. Απαγορευόταν να πας! Κανείς δεν τολμούσε να παρακούσει την εντολή των σοφών γερόντων του χωριού. Κανείς, εκτός από τρία παιδιά: Τον Ίωνα, την Ίριδα και την Αλεξάνδρα.
Μια μέρα οι τρεις φίλοι γεμάτοι περιέργεια, αποφάσισαν να εξερευνήσουν το ποτάμι. Είπαν στους γονείς τους πως πάνε να μαζέψουν φράουλες στο βουνό, πήραν τα καλάθια τους και έφυγαν… Εκείνοι ήταν απασχολημένοι με τους μεταξοσκώληκες και το μετάξι που μάζευαν για να το στείλουν στην πόλη και δεν έδωσαν μεγάλη σημασία…
Όταν τα παιδιά πλησίασαν στο ποτάμι συνάντησαν το στοιχειό. Τον Λιαράκη. Όμως αυτοί δεν το κατάλαβαν. Ο Λιαράκης τους κορόιδεψε και τους έκανε το φίλο. Τους έδωσε και δώρα. Τα δώρα είχαν μέσα φαγητά –σνακ που άμα τα έτρωγαν θα ξεχνούσαν τι είχε γίνει στη διάρκεια του ταξιδιού. Καθώς συνέχισαν, έφτασαν στην όχθη του ποταμιού, πήραν μερικά ξύλα και άναψαν φωτιά. Αργότερα πείνασαν και άνοιξαν τα κουτιά με τα φαγητά που τους είχε δώσει ο Λιαράκης. Είχε βραδιάσει…
Ο Λιαράκης είχε τις εξής ικανότητες: Να κάνει το ποτάμι βρώμικο και να υπνωτίζει τους ταξιδιώτες όταν κουνάει την ουρά του… Τα παιδιά πήγαν να φάνε, αλλά επειδή το ποτάμι ήταν βρώμικο έφυγαν και ξέχασαν το φαγητό και τελικά τη γλίτωσαν!
Ξαφνικά εμφανίστηκε ένας πολεμιστής που τους αποκάλυψε ότι ο Λιαράκης ήταν κακός και έπρεπε να τον πολεμήσουν. Όμως ο πολεμιστής χρειαζόταν τη βοήθεια των παιδιών για να νικήσει και να πάρει πίσω την αγαπημένη του πριγκίπισσα που την κρατούσε αιχμάλωτη ο Λιαράκης.
Όλοι μαζί συμφώνησαν να βοηθήσουν ο ένας τον άλλον. Πήγαν στον Πύργο του Λιαράκη που βρισκόταν πάνω από ένα μέρος που λεγόταν «Λογγιές». Η Αλεξάνδρα φύλαγε τσίλιες. Ο ίων πήγε με τον πολεμιστή και η Ίριδα κλείδωσε το δωμάτιο που βρισκόταν ο Λιαράκης και τον αιχμαλώτισε! Ο πολεμιστής και ο Ίων πήγαν στο δωμάτιο της αιχμαλωσίας του Λιαράκη και με ένα ξόρκι του αφαίρεσαν τις δικές του κακές- μαγικές ικανότητες. Μετά ελευθέρωσαν την πριγκίπισσα και πήγαν χαρούμενοι προς το χωριό.
Οι Καστελλιώτες κατάλαβαν πως ο πολεμιστής νίκησε τον Λιαράκη γιατί τον είδαν μαζί με την πριγκίπισσα. Άρχισαν όλοι να χειροκροτούν. Μετά έκαναν ένα μεγάλο γλέντι!
Όσο για τον Ίωνα, την Ίριδα και την Αλεξάνδρα, κανείς δεν τους μάλωσε για την αταξία και τα ψέματα που είπαν στους γονείς τους. Ο πολεμιστής εξήγησε πως χωρίς αυτούς δεν θα είχε ποτέ νικήσει τον Λιαράκη.
Μετά από λίγες μέρες, ο ιππότης- πολεμιστής παντρεύτηκε την πριγκίπισσα στον Άι –Θανάση και μετά έγινε κι άλλο γλέντι στην πλατεία του χωριού. Το ποτάμι δεν ήταν πια στοιχειωμένο.
Και ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.
*Σύμφωνα με Καστελλιώτικες παραδόσεις ο Λιαράκης ήταν το στοιχειό του ποταμού, μάλλον άκακο και πολύ …χρήσιμο στους γονείς για να φοβίζουν τα παιδιά!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου