Η ΙΤΑΛΙΚΗ ΤΡΑΓΩΔΙΑ: Έγινε κατάληψη της εξουσίας από εκείνη τη σπείρα των εγκληματιών, η οποία προκάλεσε τη σημερινή χρηματοπιστωτική κρίση.

Είναι σαν να παρακαλεί κανείς τους εμπρηστές να σβήσουν οι ίδιοι τη φωτιά, που εκείνοι άναψαν (A.Sallusti)

“Για πολλά χρόνια πίστευε κανείς ότι, οι δημοκρατικές χώρες έπρεπε, όφειλαν και επιτρεπόταν να χρεώνονται, για να μπορούν να στηρίζουν το κοινωνικό κράτος. Σήμερα γνωρίζουμε πλέον ότι, οι ελεύθερες εκλογές και τα χρέη δεν είναι δυνατόν να συνυπάρξουν – πως, όσο μεγαλύτερα είναι τα δημόσια χρέη, τόσο λιγότερη η Δημοκρατία. Κάποια στιγμή δηλαδή φτάνουμε σε εκείνο το κρίσιμο, στο μοιραίο καλύτερα σημείο όπου, δεν έχει πλέον τη «θεσμική» εξουσία ο λαός, το Κοινοβούλιο ή η κυβέρνηση, αλλά οι δανειστές – ένα σημείο που έχουν «αγγίξει» σήμερα πάρα πολλά δημοκρατικά κράτη...

Μία πολύ πιο επώδυνη διαπίστωση αποτελεί το ότι, δεν είναι καθόλου αδιάφορο το είδος των δανειστών ενός κράτους. Η κατάσταση μας θα ήταν περισσότερο αποδεκτή, εάν οι δανειστές ήταν κυρίως οι κλασσικές, σοβαρές τράπεζες, οι οποίες συνήθως ενδιαφέρονται για την πολιτική σταθερότητα των δημοκρατικών κρατών. Εν τούτοις, συμβαίνει δυστυχώς το αντίθετο, αφού τα χρήματα, με τα οποία δανείζονται συνεχώς τα κράτη, προέρχονται από τις τοκογλυφικές χρηματαγορές – οι οποίες όχι μόνο δεν είναι «πατριωτικές» ή, έστω, κοινωνικά αδιάφορες αλλά, αντίθετα, κερδίζουν πολύ περισσότερα χρήματα, όταν αναγκάζουν τις Δημοκρατίες να συμμετέχουν σε εκείνο το καζίνο, μέσω του οποίου λεηλατούνται και εξαθλιώνονται οι φορολογούμενοι Πολίτες (Zeit)”.  

Άρθρο

Στο κείμενο μας «Το Ελληνικό Πραξικόπημα» αναφέραμε ότι, η χρεοκοπία της πολιτικής στην Ελλάδα ανάγκασε τελικά τις «αγορές» να εγκαταλείψουν τη σκιώδη εξουσία, την οποία ασκούσαν από τα τέλη του 2008 και να εγκατασταθούν επίσημα στην κυβέρνηση της χώρας μας – «αποκρατικοποιώντας» την, αφού θεώρησαν ότι κινδυνεύουν να χάσουν τα χρήματα τους.

Χωρίς καμία καθυστέρηση λοιπόν, επέβαλλαν στα γρήγορα μία κυβέρνηση «ισορροπιών», υπό τη δική τους «κηδεμονία», έτσι ώστε να διατηρούνται τα προσχήματα, «φίμωσαν» την αξιωματική αντιπολίτευση (υποσχόμενες δόλια εκλογές όταν, εάν ή εφόσον) και ανέλαβαν μόνες τους την είσπραξη των απαιτήσεων τους – γνωρίζοντας φυσικά ότι, κάτι τέτοιο θα μπορούσε να επιτευχθεί μόνο με τον εξαναγκασμό των φορολογικών «υποζυγίων», όπως οι ίδιες ονομάζουν τους Πολίτες εκείνων των κρατών, τα οποία είναι χρεωμένα απέναντι τους (άρθρο μας), καθώς επίσης με τη λεηλασία τόσο της δημόσιας, όσο και της ιδιωτικής περιουσίας τους.  

Ας ελπίσουμε ότι οι 300 βουλευτές, η αντιπολίτευση, τα μη διατεταγμένα ΜΜΕ, καθώς επίσης όλοι εμείς, θα καταλάβουμε έγκαιρα το έγκλημα που επιχειρείται εις βάρος της πατρίδας μας και θα αντιδράσουμε – εάν δεν θέλουμε να οδηγηθούμε εξαθλιωμένοι, εξευτελισμένοι, λεηλατημένοι και χρεοκοπημένοι σε μία νέα υποδούλωση, χωρίς κανένα ιστορικό προηγούμενο (γεγονός που θα επικυρώσει η ενδεχόμενη ψήφιση της συμφωνίας πτώχευσης της Ελλάδας, μετά τη ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση των αγορών).      

Στην περίπτωση της Ιταλίας τώρα, η οποία δυστυχώς μαστίζεται από τα ίδια περίπου προβλήματα, ο εκλεγμένος πρωθυπουργός της αναγκάσθηκε να παραιτηθεί λίγο μετά την ανεπίσημη άφιξη του ΔΝΤ και υπό την πίεση των αγορών, οι οποίες αύξαναν τα spreads, όσο καθυστερούσε να υποκύψει  – ενώ διορίσθηκε για να συστήσει κυβέρνηση ο κ. Monti, πρώην επίτροπος της Ευρώπης. Η υποδοχή του νέου «εθνοσωτήρα» ήταν φιλική από όλες σχεδόν τις πολιτικές παρατάξεις της Ιταλίας, καθώς επίσης από την πλειοψηφία των Πολιτών, επειδή ο κ. Monti θεωρείται ικανότατος τεχνοκράτης, πραγματιστής και εξαιρετικά επαρκής για το ρόλο του.

Η καθολική εκκλησία είναι ικανοποιημένη, κυρίως λόγω του ότι ο απερχόμενος πρωθυπουργός ήταν γνωστός για τον «ελεύθερο» τρόπο ζωής του, ο οποίος της δημιουργούσε αρκετά ηθικά προβλήματα. Ο σύνδεσμος των εργοδοτών της Ιταλίας είναι επίσης ικανοποιημένος, επειδή ελπίζει σε μία καλύτερη οικονομική πολιτική -  όπως και τα εργατικά συνδικάτα, τα οποία ανακοίνωσαν ότι δεν θα εμποδίσουν το νέο πρωθυπουργό στην εφαρμογή όλων όσων μέτρων απαιτούνται να ληφθούν, από την ηγεσία της Ευρωζώνης (από τους υπαλλήλους των τραπεζών ουσιαστικά).   

Μέχρι στιγμής όμως δεν είναι ευρέως γνωστό το ότι, ο νέος πρωθυπουργός έχει μία πολύ ενδιαφέρουσα παράλληλη απασχόληση: είναι επίσημο μέλος και σύμβουλος του «Board of International Advisors» της  Goldman Sachs. Είναι λοιπόν ενεργό μέλος εκείνης της επιχείρησης, η οποία συμβουλεύει τόσο τις Ευρωπαϊκές κυβερνήσεις (Ισπανία, Ιρλανδία, Ελλάδα κλπ.), όσο και την ίδια την Κομισιόν, σε σχέση με την επίλυση των οικονομικών προβλημάτων, τα οποία προκάλεσε η παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση.

Ίσως οφείλουμε να προσθέσουμε εδώ ότι η Goldman Sachs, με την ιδιότητα της σαν επενδυτική τράπεζα, προσφέρει στους πελάτες της, από το ξεκίνημα της κρίσης, ένα πολύ ελκυστικό προϊόν. Το προϊόν αυτό, το οποίο ονομάζεται γενικότερα «Στοίχημα εναντίον της Ευρώπης», είναι ένα επενδυτικό μοντέλο, το οποίο εισήχθη με επιτυχία κατά τη διάρκεια της κρίσης ενυπόθηκων δανείων (Subrimes) των Η.Π.Α. – γεγονός για το οποίο κατηγορήθηκε η Goldman Sachs από την αμερικανική κυβέρνηση, χωρίς όμως άλλες συνέπειες.

Στο παραπάνω «Στοίχημα εναντίον της Ευρώπης» προτείνονται διάφορα χρηματοπιστωτικά προϊόντα, σχετικά με τον τρόπο που μπορεί κανείς να κερδοσκοπήσει, «επενδύοντας» εναντίον ευρωπαϊκών τραπεζών και ασφαλειών, οι οποίες αντιμετωπίζουν οικονομικά ρίσκα (77 συνολικά). Μεταξύ άλλων, προσφέρεται ένα πενταετές CDS, το οποίο ασφαλίζει τις απαιτήσεις ευρωπαϊκών επιχειρήσεων – επίσης προτείνονται τοποθετήσεις στην πτώση της ισοτιμίας του Ευρώ. 

Συνεχίζοντας, η επενδυτική τράπεζα θεωρεί ότι, ο μοναδικός τρόπος για να μπορέσει η Ιταλία να ξεφύγει από τη χρεοκοπία, η οποία θα διέλυε την Ευρωζώνη, δεν είναι άλλος από την απεριόριστη αγορά των ομολόγων της εκ μέρους της ΕΚΤ (γεγονός που μάλλον δεν θα είχε θετικά αποτελέσματα στην ισοτιμία του Ευρώ).

Η πρόταση της αυτή, για την οποία θα αποφασίσει τελικά ο νέος διοικητής της ΕΚΤ, ο Ιταλός M. Draghi (ο οποίος ήταν αντιπρόεδρος της Goldman Sachs του Λονδίνου από το 2002 έως το 2005 - την εποχή δηλαδή της άνθησης των subrimes στις Η.Π.Α., χωρίς φυσικά να αντιληφθεί την κρίση που θα προκαλούσαν), φαίνεται πολύ πιθανόν ότι θα ακολουθηθεί.   

Φυσικά ο κ.Draghi, όπως και ο πρώην συνάδελφος του στην Goldman Sachs κ.Paulson (υπουργός οικονομικών των Η.Π.Α. το 2006), πούλησε τα μερίδια του στην Goldman Sachs, πριν αναλάβει τα ηνία της ΕΚΤ – παραδόξως, με πολύ χαμηλότερη αμοιβή.

Ας θυμηθούμε πως η σημαντικότερη ενέργεια του κ.Paulson, ως υπουργού οικονομικών των Η.Π.Α., ήταν η πρώτη μεγάλη διάσωση τραπεζών, για την οποία δαπανήθηκαν περί τα 700 δις $, προερχόμενα από τους φορολογουμένους Πολίτες της υπερδύναμης – με τη βοήθεια φυσικά της Goldman Sachs, η οποία έλαβε αμοιβή (επίσημα) άνω των 10 δις $.

Παρά το ότι λοιπόν ο απερχόμενος πρωθυπουργός της Ιταλίας δεν ήταν ότι καλύτερο, διαπράττοντας αρκετά μεγάλα λάθη, δεν μπορεί παρά να κατανοήσει κανείς τη θέση του, όταν βλέπει τόσο τον ίδιο, όσο και τους συνεργάτες του, να σφίγγουν τα χέρια τους σε γροθιές.

Φυσικά εμείς δεν μπορούμε να χαρούμε, όταν βλέπουμε το λαό της Ιταλίας να ζητωκραυγάζει, υποδεχόμενος το νέο κυβερνήτη-στέλεχος της Goldman Sachs – τον τοποτηρητή, τον ύπατο αρμοστή ουσιαστικά των τοκογλυφικών αγορών, οι οποίες «καθαίρεσαν» και στην Ιταλία τη Δημοκρατία.   

Βέβαια, υπάρχει και η άλλη όψη του νομίσματος, σύμφωνα με την οποία οι αγορές θα κυβερνήσουν καλύτερα, από τους ανίκανους, ανεπαρκείς και διεφθαρμένους πολιτικούς της δύσης. Στην περίπτωση αυτή, δεν έχουμε παρά να περιμένουμε με αγωνία τα αποτελέσματα των νέων ηγεμόνων – τα οποία θα φανούν σύντομα τόσο στην Ελλάδα (όπου τα περισσότερα κόμματα φαίνεται να παρακαλούν απεγνωσμένα για την 6^η δόση, χωρίς να αντιστέκονται καν στο μοιραίο), όσο και στην Ιταλία, η οποία αναγκάζεται να πληρώνει συνεχώς υψηλότερα επιτόκια.   

ΥΓ: Οφείλουμε να σημειώσουμε ότι, η Γερμανία της κυρίας Merkel έπεσε στην παγίδα των αγορών, επειδή ήθελε να αποφύγει την πληρωμή των πολεμικών επανορθώσεων  - ενώ η Γαλλία (ο επόμενος μάλλον υποψήφιος, πριν ή μετά την Ισπανία), λόγω των οικονομικών της προβλημάτων, καθώς επίσης από τον δικαιολογημένο φόβο της, απέναντι στη γερμανική υπεροχή. Στη Γερμανία, τον πρώτο λόγο έχει η Deutsche Bank, το δεύτερο οι πολυεθνικές επιχειρήσεις και τον τρίτο η κυρία Merkel - η οποία εξυπηρετεί τα συμφέροντα των δύο προηγουμένων, παράλληλα με τις επεκτατικές βλέψεις τους στις υπόλοιπες χώρες.

Φυσικά, όταν αναφερόμαστε στη Γερμανία, εννοούμε πάντοτε την πρωσική ηγεσία της και ποτέ το Γερμανό Πολίτη - ο οποίος γνωρίζουμε πολύ καλά ότι, υποφέρει περισσότερο από όλους μας (το έχουμε επισημάνει αρκετές φορές). Εκτός αυτού, εκτιμούμε πάρα πολύ το επίπεδο και τον πολιτισμό των Γερμανών Πολιτών - όπως έχουμε επίσης πολλές φορές αναφέρει. Εν τούτοις, δεν εκτιμούμε την αδράνεια και τη θυματοποίηση αρκετών Γερμανών, οι οποίοι υποφέρουν αδιαμαρτύρητα τα πάνδεινα, από τις τελευταίες κυβερνήσεις τους.

Βασίλης Βιλιάρδος