του Θ. Δημητρακόπουλου
Μάκαρος, όπως «δικός μας άνθρωπος» δηλαδή. Μην τον είδατε, τον φαντομά καλόγερο-βασανιστή –από χόμπι!– του ΕΑΤ-ΕΣΑ, τον άλλοτε οιονεί πρόεδρο της ΑΕΚ, της Καβάλας και της μαφίας του ελληνικού ποδοσφαίρου, τον φιλοπαίγμονα σαδιστή και εφευρετικότατο τιμωρό των απείθαρχων συνεργατών του, τον συκοφάντη εκδότη (που καταδικάστηκε για την υπόθεση Λαλιώτη αλλά βγήκε πάραυτα με … ανήκεστο!), τον λαθρέμπορο χρυσού, τον ευεργέτη του παρακράτους, του παραδικαστικού και της γνωστής παράγκας, τον σπόνσορα «οργάνων» και δημοσίων λειτουργών του ελληνικού κράτους…Δεν έχει καμία σημασία εντέλει αν ο κοσμαγάπητος Μάκαρος συλληφθεί σε δυο μέρες, σε δυο βδομάδες, σε δυο χρόνια ή σε δυο τέρμινα. Δεν έχει καμιά σημασία αν κάποια στιγμή αποδοθεί «δικαιοσύνη». Αυτό που μένει είναι ο εμπαιγμός, η χλεύη και το τσαλαπάτημα κάθε έννοιας ισονομίας, δικαστικής αμεροληψίας και κρατικής μέριμνας για τον πολίτη (εδώ γελάνε!!).
Καλά, τον αφήσανε που τον αφήσανε ελεύθερο πουλί, λόγω διαφωνίας των αρμόδιων δικαστικών λειτουργών (φαντάζομαι, αν ήταν στη θέση του κάνας φουκαράς που τον τσακώσανε με δέκα γραμμάρια φούντα, θα τον είχαν χώσει σούμπιτο – για να μην πούμε για τα σχεδόν ανήλικα-τρομοκράτες με τις κατσαρόλες ή τους διαδηλωτές της πλατείας Συντάγματος), του ορίσανε και 600.000 ευρώ εγγύηση (καλά, ρε καλόπαιδα, δεν αναρωτηθήκατε πού τα βρήκε με τις μηδενικές δηλώσεις του στην εφορία;) και μετά; Δεν περίσσευε κανείς, μα κανείς μπατσάκος, να τον έχει από κοντά, βρε αδελφέ, έτσι, να τον προσέχει μην κάνει καμιά αταξία… (αλλά πού να περισσέψει, ποιος θα φυλάει τα έρμα, το κοινοβούλιο και του λαοφιλείς κυβερνήτες μας, τους μεγαλοδημοσιογράφους και τους μεγαλόσχημους «παράγοντες»…)
Αν υπήρχε η παραμικρή τσίπα, το παραμικρό φιλότιμο (ξεχασμένες λέξεις θα μου πείτε, και με το δίκιο σας…), η παραμικρή αίσθηση προσωπικής ευθύνης απέναντι στους πολίτες αυτής της έρημης χώρας, θα είχαν κιόλας παραιτηθεί ο κατά τ’ άλλα λαλίστατος υπουργός ΠΡΟ-ΠΟ, ο υπουργός Δικαιοσύνης, ο αρχηγός της αστυνομίας, ο αρμόδιος για τους ανακριτές δικαστικός λειτουργός και πάει λέγοντας. Για να μην πω ότι η υπόθεση Ψωμιάδη εκθέτει –τι εκθέτει; ξεφτιλίζει!– σύσσωμη την κυβέρνηση, ναι, αυτή την εθνοσωτήρια κυβέρνηση που θυσιάζεται καθημερινά για να μας σώσει (αλήθεια, και παρεμπιπτόντως, ο κ. υπουργός Οικονομικών που θλίβεται και οδύρεται για τις περικοπές στο εισόδημα εκατομμυρίων πολιτών, μπορεί μήπως να μας πει πόσο υποβαθμίστηκε το δικό του επίπεδο ζωής, εξαιτίας των μέτρων που λαμβάνει, με τις ευλογίες της τρόϊκας και της υπόλοιπης κυβέρνησης, και βέβαια με την έγκριση του κοινοβουλευτικού λόχου του ΠΑΣΟΚ;)
Τώρα θα μείνουμε κι εμείς με την απορία: τι απέγινε η πουράκλα του Μάκαρου. Πού να ενθυλακώθηκε, άραγε, μαζί με το συνοδευτικό, «με αγάπη από τον Μάκη», αναμνηστικό πακέτο. Ό,τι κι αν απόγινε, ένα είναι βέβαιο: το ελληνικό κράτος και ένιοι λειτουργοί του γνωρίζουν πώς να ανταμείβουν τα άξια τέκνα της πατρίδας.
Ο Μάκαρος θα μείνει για πάντα στη συλλογική συνείδησή μας ως το απαύγασμα της νεοελληνικής λεβεντιάς, το αγλάισμα της νεοελληνικής καπατσοσύνης, το σύμβολο της διαχρονικής επιτυχίας, από τα μαύρα χρόνια της χούντας στα κατάμαυρα χρόνια της τρόικας και της σοσιαλιστικής διακυβέρνησης του Γεωργίου Α. Παπανδρέου.
Όχι παίζουμε!
http://tvxs.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου