Πέμπτη 6 Ιανουαρίου 2011

Ασπασία Παπαθανασίου


Η Ασπασία Παπαθανασίου γεννήθηκε το 1918 στην Άμφισσα, κόρη του καθηγητή γυμνασίου Ευθύμιου Παπαθανασίου. Αριστούχος απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου, πρωτοεμφανίστηκε επαγγελματικά ως ηθοποιός το 1940 με το θίασο της Μαρίκας Κοτοπούλη. Στη συνέχεια συνεργάστηκε με τους θιάσους Κατερίνας Ανδρεάδη (1942-1943), Ενωμένων Καλλιτεχνών (1945-1946), Τζαβαλά Καρούσου (με τον οποίο ίδρυσαν και την Εταιρεία Ελληνικού Θεάτρου, 1952-1953), Μάνου Κατράκη (1953-1954), Σπύρου Μουσούρη και Κρινιώς Παπά (1954) κ.ά. Ως μέλος του Πειραϊκού Θεάτρου του Δημήτρη Ροντήρη από την ίδρυσή του, η Ασπασία Παπαθανασίου διετέλεσε πρωταγωνίστρια του θιάσου ...από το 1957 ώς το 1966, τον πρώτο χρόνο σε ρόλους κλασικού ρεπερτορίου και από το 1958 αποκλειστικά σε ρόλους αρχαίας ελληνικής τραγωδίας (Άτοσσα στους Πέρσες του Αισχύλου, Ηλέκτρα του Σοφοκλή, Μήδεια και Φαίδρα στον Ιππόλυτο του Ευριπίδη, Κλυταιμνήστρα στην Ορέστεια του Αισχύλου κ.ά). Με το Πειραϊκό Θέατρο και τον Δημήτρη Ροντήρη ταξίδεψε ανά τον κόσμο και διακρίθηκε για τις ερμηνείες της σε περισσότερες από 450 παραστάσεις αρχαίας τραγωδίας, σε 33 χώρες, και στο πλαίσιο διεθνών θεατρικών φεστιβάλ. Τιμήθηκε με το Α΄ Βραβείο του Φεστιβάλ του Θεάτρου των Εθνών (1960 για την Ηλέκτρα), το Χρυσό Μετάλλιο του Δήμου Αθηναίων (1962), το Αργυρό Μετάλλιο της Διεθνούς Θεατρικής Επιτροπής του Παλέρμο (καλύτερη ευρωπαία ηθοποιός για το 1963), το Βραβείο Μαρίκας Κοτοπούλη (1964). Την περίοδο 1966-1967 συνεργάστηκε ως πρωταγωνίστρια (σε ρόλους αρχαίου δράματος στην ελληνική γλώσσα) με το Θέατρο Μαγιακόφσκι της Μόσχας, το θίασο Μαρτανιβίλι στην Τυφλίδα και το Ακαδημαϊκό Ουκρανικό Θέατρο στο Κίεβο . Η είδηση της επιβολής της απριλιανής δικτατορίας βρήκε την Ασπασία Παπαθανασίου στη Μόσχα. Το γεγονός την ανάγκασε να παραμείνει αυτοεξόριστη στην Ευρώπη ώς το 1974. Εγκαταστάθηκε στο Λονδίνο, από όπου συνέχισε τη θεατρική της δραστηριότητα και ανέπτυξε αντιδικτατορική δράση. Πραγματοποίησε εξαιρετικά επιτυχημένες παραστάσεις μονολόγων αρχαίου δράματος (Μήδεια, Αντιγόνη, Ηλέκτρα, Εκάβη, Κασσάνδρα), θεατρικές απαγγελίες του Επιταφίου του Γιάννη Ρίτσου και άλλες σημαντικές εμφανίσεις στην Ευρώπη, τη Σοβιετική Ένωση και τις Ηνωμένες Πολιτείες ενώ παράλληλα εμφανίστηκε και σε τηλεοπτικές παραγωγές. Το 1975, από κοινού με τον Κώστα Μαυρομμάτη (αγαπημένο σύντροφο και από το 1944 σύζυγό της) και 19 ακόμη ανθρώπους των γραμμάτων και των τεχνών, ίδρυσε την Πνευματική και Καλλιτεχνική Εταιρεία «Δεσμοί», μη κερδοσκοπικό φορέα με βασικό στόχο τη θεατρική και πολιτιστική αποκέντρωση. Με τους «Δεσμούς» η Ασπασία Παπαθανασίου παρουσίασε αρχαίες ελληνικές τραγωδίες και κωμωδίες αλλά και έργα του ελληνικού και παγκόσμιου ρεπερτορίου, σε περιοδείες ανά την Ελλάδα και σε ελληνικά φεστιβάλ. Το 1991 οι «Δεσμοί» ίδρυσαν το Κέντρο Έρευνας και Πρακτικών Εφαρμογών του Αρχαίου Ελληνικού Δράματος (ΚΕΠΕΑΕΔ – «Δεσμοί»), του οποίου η Ασπασία Παπαθανασίου διετέλεσε Διευθύνουσα Σύμβουλος (ώς το 2000) και υπεύθυνη τριετούς προγράμματος σπουδών διοργανωμένου από το ΕΚΤ (1991-1993). Παράλληλα, πραγματοποίησε σεμινάρια θεατρικής παιδείας για νέους, φιλολόγους της μέσης εκπαίδευσης και πτυχιούχους θεατρικών σπουδών. Το 1984 και το 1985, στο πλαίσιο εκδηλώσεων του Υπουργείου Πολιτισμού, παρουσίασε την Ισμήνη του Γιάννη Ρίτσου στην Αθήνα και σε περιοδεία. Το 1984 συνεργάστηκε και με το Αμφι-Θέατρο του Σπύρου Α. Ευαγγελάτου, στην παράσταση της Ιφιγένειας εν Αυλίδι του Ευριπίδη. Το 1986, κατόπιν πρόσκλησης του ιαπωνικού θιάσου Toho, ερμήνευσε την Ιοκάστη σε δίγλωσση (ελληνικά – ιαπωνικά) παράσταση του Οιδίποδα τύραννου του Σοφοκλή στο Τόκιο. Το 1996 συνεργάστηκε για πρώτη φορά με το Εθνικό Θέατρο, στην Ηλέκτρα του Σοφοκλή, σε σκηνοθεσία της Λυδίας Κονιόρδου. Το 1997 έλαβε μέρος στην παράσταση του Πλούτου του Αριστοφάνη από την Θεατρική Έξοδο Αιγαίου, σε σκηνοθεσία του Νίκου Παροίκου (πρώτη της εμφάνιση σε αρχαία ελληνική κωμωδία). Το 1998 συνεργάστηκε με τον θεατρικό οργανισμό «Θέατρο», ερμηνεύοντας την Ελεωνόρα Ντούζε στο έργο του Chigo de Chiara, Ελεωνόρα Ντούζε: Τελευταία νύχτα, σε σκηνοθεσία του Στάθη Λιβαθηνού. Το 2002 ερμήνευσε την Ισμήνη του Γιάννη Ρίτσου στο Δη.Πε.Θέ. Καλαμάτας. Το 2005 παρουσίασε το θεατρικό μονόλογο Η μελανόμορφη Κλυταιμνήστρα, στο θέατρο Τόπος Αλλού, σε σκηνοθετική επιμέλεια Νίκου Καμτσή. Για τη συνολική προσφορά της στο θέατρο και τον πολιτισμό, η Ασπασία Παπαθανασίου τιμήθηκε με τον τίτλο του Officier της Τάξεως των Τεχνών και των Γραμμάτων από τη Γαλλική Κυβέρνηση (1991), το βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών (1991) και τον τίτλο του Ταξιάρχη του Τάγματος του Φοίνικος (1995). Το 1996 εκδόθηκε το αυτοβιογραφικού περιεχομένου βιβλίο της Σελίδες μνήμης.

Η Ασπασία Παπαθανασίου εκτός από μια μεγάλη ηθοποιός είναι και μια μεγάλη αγωνιστική προσωπικότητα στο χώρο της αριστεράς. Από νωρίς εντάχθηκε στο ΚΚΕ και αγαπημένη της ενασχόληση ήταν ο ...τηλεβόας. Η απελευθέρωση την βρήκε με το βαθμό του «ταγματάρχη». Παραθέτουμε ένα σχετικό με αυτούς τους αγώνες της αυτοβιογραφικό της κείμενο:
«Τη μάχη τη χάσαμε...»


Στη διάρκεια της Κατοχής, τον τελευταίο ενάμιση χρόνο, ήμουν στον εφεδρικό ΕΛΑΣ, εδώ στην Αθήνα. Μόλις έγινε η απελευθέρωση ζήτησα να φύγω γιατί ήξερα ποια θα είναι η εξέλιξη. Έφυγα. Με μια ομάδα ηθοποιών (Αλέκα Παΐζη, Αλέξης Δαμιανός, Μάνος Ζαχαρίας, Αλκη Ζέη) και με επικεφαλής τον Γιώργο Σεβαστίκογλου φτιάξαμε το Λαϊκό Θέατρο. Είχαμε νοικιάσει, με λεφτά του KKE, Πατησίων και Στουρνάρα, το θέατρο Παπαϊωάννου και με μεγάλο ενθουσιασμό το ετοιμάζαμε. Είχαμε βρει ένα έργο, ενός Λιδάκη με τίτλο «'41-'44», και αρχίσαμε τις πρόβες. Εκείνες τις μέρες είχαν προγραμματίσει το κόμμα και οι οργανώσεις μια μεγάλη συγκέντρωση. Κατεβήκαμε από το θέατρο με τα λάβαρα και τον ενθουσιασμό μας. Πλημμύρισε η Αθήνα ανθρώπους που έφθασαν από παντού άοπλοι. Όπως προχωρούσαμε, βρέθηκα ανάμεσα στον κόσμο, εκεί στον Άγνωστο Στρατιώτη. Απέναντι ήταν το υπουργείο Εσω
τερικών, νομίζω. Στην ταράτσα, προτού αρχίσει το μακελειό, ήταν άνθρωποι που κρατούσαν όπλα. Σε λίγο άρχισαν να μας πυροβολούν. Έγινε πανικός, χαμός. Εκείνο που δεν μπορώ να ξεχάσω είναι ότι πολλά παιδιά περνούσαν με τις σημαίες, που βάφονταν στα αίματα των παιδιών που είχαν σκοτωθεί. Δεν ξαναγυρίσαμε βέβαια στο θέατρο. H πρόκληση έγινε. Πώς ξεκίνησε, δεν ξέρω. Και μετά, η σύγκρουση. Ήμασταν άοπλοι κι όποιος πει το αντίθετο θα πω βαριά κουβέντα. Ο άνδρας μου δεν ήταν στο θέατρο (είχαμε παντρευτεί με τον Κώστα Μαυρομάτη έναν μήνα πριν τα Δεκεμβριανά), και το ίδιο βράδυ βρεθήκαμε στο σπίτι. Μέναμε τότε στην οδό Χαλκοκονδύλη. Οι ηθοποιοί πήραμε εντολή από το κόμμα να κάνουμε ομάδες ψυχαγωγίας και να πηγαίνουμε στους μαχητές, στην πρώτη γραμμή. Φτιάχναμε κάτι σκετσάκια, δεν παίζαμε Αισχύλο φυσικά... Θυμάμαι ένα βράδυ μπήκαμε από κάποιο σπίτι κάτω από το Εθνικό Θέατρο - τα παιδιά του ΕΛΑΣ είχαν σκάψει - και βγήκαμε στην Ομόνοια. Παίξαμε λίγο και φύγαμε. Οι περιοχές που ήταν τα εργοστάσια είχαν πέσει στα χέρια του ΕΛΑΣ της Αθήνας. Τα άνοιξαν και πλάκωσε ο κόσμος μέσα. Ο άνδρας μου ήταν σε μια αχτίδα προς την Αχαρνών. Του δίνει λοιπόν εντολή το κόμμα να πάει σε μια αποθήκη γιατί συνέβαιναν φοβερά πράγματα. Με πήρε μαζί του. Ο κόσμος πεινασμένος ήταν εκεί και άνοιγε ό,τι έβρισκε μπροστά του. Ένα άλλο βράδυ έρχεται η Ολυμπία Παπαδούκα και μου λέει «Πιάσαν την Ελένη την Παπαδάκη». Τρέξαμε να πάμε να βρούμε την καθοδήγηση. Ώσπου να πάμε, μάθαμε ότι τη σκότωσαν... Ένα βράδυ έρχεται πάλι η Παπαδούκα και μου λέει ότι τραυματίστηκε ο άνδρας μου. Τον είχαν στο νοσοκομείο στη Νέα Ιωνία. Πήγα να τον βρω. Αυτό που βλέπουμε στο Ιράκ, στη Γιουγκοσλαβία, το είδα τότε εκεί. Δεν μπορούσες να περπατήσεις: Άνθρωποι ματωμένοι στο πάτωμα, που τους είχαν χτυπήσει τα αεροπλάνα. Ακούω μια κραυγή, ήταν μια συνάδελφος που είχε γράψει στον τοίχο «Θέλω να ζήσω», μια θαρραλέα γυναίκα. Βρήκα τον Κώστα, τον άνδρα μου. Του λέω ότι από την καθοδήγηση μας είπαν ότι το βράδυ θα γίνει γενική επίθεση του ΕΛΑΣ. Μου λέει: «Τη μάχη τη χάσαμε. Αν δεν ξαναϊδωθούμε, να σηκωθείς να φύγεις, να μη μείνεις στην Αθήνα. Αν προλάβεις, φέρε μου λίγο ρύζι κι ένα μαξιλάρι». Μας κόλλησαν ότι η Παΐζη κι εγώ ήμαστε υπεύθυνες για τον θάνατο της Παπαδάκη. Μετά τη Βάρκιζα έγινε μια δίκη. Διαβάζαμε τα πρακτικά της στο «Έθνος». Είχαν αποφασίσει να εκτελέσουν τον εκτελεστή τής Παπαδάκη. Τον είχαν πάει φυλακή. Στο δικαστήριο βγήκε όλη η αλήθεια, ότι την Παπαδάκη τη σκότωσε ένας πράκτορας των Εγγλέζων που είχε κάνει κι άλλα πράγματα. Εμείς δώσαμε τα πάντα στον απελευθερωτικό αγώνα και μας έγραφαν έξω από το σπίτι «θα πεθάνετε κομμούνια».
Κυκλοφορούν τα παρακάτω βιβλία της:


«Γυναικείες μορφές της αρχαίας ελληνικής τραγωδίας»
, Εκδόσεις Νέδα


Η Ασπασία Παπαθα
νασίου, συγκεντρώνει σε αυτό το βιβλίο τις απόψεις της για το ρόλο της γυναίκας στην αρχαία ελληνική τραγωδία. Οι γυναικείες μορφές στα έργα των τραγικών ποιητών δεν είναι στο περιθώριο, ενσωματώνονται στην τραγική πράξη, το όνομά τους ακούγεται μέσα στην ανδροκρατούμενη αθηναϊκή κοινωνία, αμφισβητούν με τη δράση τους το πατριαρχικό ιδεώδες της δημοκρατικής Αθήνας και γίνονται κεντρικά τραγικά πρόσωπα. Η συγγραφέας επιχειρεί ένα σχηματικό διαχωρισμό των γυναικείων μορφών σε γυναίκες του "οίκου" και σε γυναίκες της "ανατροπής". Οι γυναίκες του "οίκου" δρουν μέσα σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο αξιών και πεποιθήσεων αλλά πολλές φορές προχωρούν τις σκέψεις τους και τις πράξεις τους πέρα από αυτό το πλαίσιο, με σοφία και πείρα ζωής που εκπλήσσει. Οι γυναίκες της "ανατροπής" μένουν σταθερές στις απόψεις τους, δογματικές, ανυποχώρητες, έτοιμες να συντρίψουν την αντρική κυριαρχία, αλλά και να συγκρουστούν ακόμα και με τον ίδιο τον εαυτό τους.

«Ευριπίδη Μήδεια»
, University Studio Press


«Η προσέγγιση του ρόλου της Μήδειας από την πλευρά της ηθοποιού Ασπασίας Παπαθανασίου, σε διαφορετικές χρονικές στιγμές της μακρόχρονης σταδιοδρομίας της στα θέατρα του κόσμου, που εκτίθεται στην παρούσα έκδοση, και κατ’ επέκταση όλων των τραγικών ηρωίδων που κατά καιρούς υποδύθηκε, δεν είναι παρά το «ηδύ άχθος» μιας ζωής αφιερωμένης ολόψυχα στην ανάδειξη της μοναδικότητας του αρχαίου ελληνικού δράματος. Μέσα στα σημάδια της μελάνης επάνω στο τυπωμένο χαρτί αναπαύονται η άδολη αγάπη και η τρυφερότητα, ο τίμιος αγώνας και η αγωνία μιας ακάματης μέλισσας να απομυζήσει την καρδιά του ανθού, για να την προσφέρει πάμφωτο μέλι.»
Τα παραπάνω είναι απ’ τον πρόλογο του Απόστολου Αποστολίδη στο βιβλίο της γνωστής ηθοποιού Ασπασίας Παπαθανασίου. Στις 91 σελίδες στεγάζονται τέσσερα κείμενα της Παπαθανασίου με τους παρακάτω τίτλους: Ο Ευριπίδης και η εποχή του, Ευριπίδεια Μήδεια και μύθοι, Η ηθοποιός Μήδεια, Χαρακτήρες και σχέσεις. Περιέχονται επίσης το κείμενο του Κώστα Γεωργουσόπουλου «Επιστροφή στο φυσικό», βιογραφικό σημείωμα της Ασπασίας Παπαθανασίου και κατάλογος με εικόνες από παραστάσεις της Μήδειας.


«Σελίδες μνήμης»
, Εκδόσεις Καστανιώτη

"Μέχρι σήμερα, εκτός από τα Ανατρεπτικά του Λεωνίδα Κύρκου, δεν έχω διαβάσει κανένα άλλο βιβλίο πολιτικού στελέχους του αριστερού κινήματος. Τούτο δε σημαίνει ότι υποβαθμίζω τη συμβολή των κειμένων αυτών για την ιστορική έρευνα, ούτε ότι αμφισβητώ την αντικειμενικότητα όσων από τους συγγραφείς υπήρξαν και πρωταγωνιστές της αριστερής παράταξης. Κράτησα και κρατώ τις «μνήμες» μου χωρίς να επιχειρώ να κρίνω το παρελθόν. Άλλωστε ούτε καν σήμερα, το 1996, είμαι σε θέση να ασκήσω οποιαδήποτε κριτική για το «τότε», καθώς δεν έχω πάρει ποτέ τις αναγκαίες αποστάσεις. Τα όσα έζησα, με γέμισαν και με γεμίζουν συναισθηματικά, απασχολούν μέχρι σήμερα αδιάκοπα τις σκέψεις μου και, ταυτόχρονα, αποτελούν τον ανεκτίμητο θησαυρό της ψυχής μου. Ξέρω ότι τα κείμενά μου είναι άναρχα. Γράφτηκαν αυθόρμητα, χωρίς κανένα σχέδιο και προγραμματισμό. Οι ακριβείς χρονικοί προσδιορισμοί απουσιάζουν, καθώς αδυνατούσα να θυμηθώ μόνη μου πότε ακριβώς συνέβη τούτο ή το άλλο, από τα όσα έζησα και καταγράφω εδώ. Αν υπήρχε ακόμα ο Κώστας μου –ο Κώστας Μαυρομμάτης, άντρας και σύντροφος σ' ολόκληρη τη ζωή μου– αυτό το βιβλίο θα ήταν πληρέστερο. Μαζί θέλαμε να το γράψουμε. Δεν προλάβαμε..." Α.Παπαθανασίου.
http://amfissacity.blogspot.com

14 σχόλια:

  1. Αλήθεια κυρία Παπαθανασίου δώσατε τα πάντα στον αγώνα και σας έγραφαν έξω από το σπίτι "θα πεθάνετε κομμούνια",αισθανόσασταν προσβολή και αδικία?
    Να σας θυμίσω μια άλλη ιστορία: υπήρχε μια γυναίκα στην κατοχή που με τις γνωριμίες της κατάφερε να σώσει απ το απόσπασμα πολλούς ανθρώπους ανεξαρτήτως ιδεολογίας,επαγγέλματος,κοινωνικής τάξης, εθνικότητας και όπως το είχαν οι περιστάσεις αυτοί οι άνθρωποι ήταν κυρίως αριστεροί ή κομμουνιστές.Μετά την απελευθέρωση οι ίδιου αριστεροί συνάδελφοί της,που ευεργετήθηκαν απ αυτήν,την κατηγόρησαν για ανθελληνική στάση και την διέγραψαν από το σωματείο τους.Μετά από ένα περίπου μήνα η γυναίκα αυτή δολοφονήθηκε από την ΟΠΛΑ (οργάνωση περιφρούρησης λαικού αγώνα),μένοντας στιγματισμένη ως δωσίλογη και κανείς από αυτούς που έσωσε δεν βρέθηκε να την βοηθήσει.
    Ασφαλώς την ιστορία την ξέρετε όπως είναι γνωστή και η στάση που κρατήσατε τότε.Αυτά για να σας θυμίσω πως υπήρξαν και μεγαλύτερες αδικίες από την περίπτωσή σας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ζούμε ξανά σε εποχές που οι φασίστες γράφουν συνθήματα στις πόρτες των αριστερών, ενώ χτυπούν με τις πλάτες του κράτους όποιον βρίσκουν ανυπεράσπιστο.
    Οι δωσίλογοι ξανά σήμερα εμφανίζονται σαν πατριώτες με δήθεν αγνά αισθήματα και παριστάνουν τους αδικημένους ενώ είναι οι μεγαλύτεροι εγκληματίες.
    Το σχόλιό σας σε ποιόν απευθύνεται; όσο για την γυναίκα άτομο που αναφέρετε ότι εκτελέστηκε ποια είναι;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το να ασκεί κάποιος κριτική σε έναν αριστερό πρώην μέλος του εαμ, δεν τον κάνει αυτόματα φασίστα. Πολύ γενική αυτή η αντίληψη. Το σχόλιο ασφαλώς και απευθύνετε στην ίδια την Παπαθανασίου. Τη γυναίκα που αναφέρω πως εκτελέστηκε, την αναφέρει και το κείμενο της Παπαθανασίου: ήταν η ηθοποιός Ελένη Παπαδάκη. Μονάχα που στην μαρτυρία της αναφέρεται σε ένα μέρος της αλήθειας. Τα πραγματικά αίτια της δολοφονίας και τις ευθύνες της αριστεράς δεν τις αναφέρει ρίχνοντας ευθύνες (το εύκολο αυτό) στους μισητούς Άγγλους. Όταν κάποιος ακόμα και ύστερα από τόσα χρόνια φοβάται να παραδεχτεί τις ευθύνες που του αναλογούν, έχεις το δικαίωμα να τον κρίνεις, χωρίς τον φόβο μην χαρακτηριστείς φασίστας. Και η Παπαδάκη τότε δωσίλογη χαρακτηρίστηκε απ την κυρία Παπαθανασίου και άλλους "αριστερούς", ενώ κάτι τέτοιο ήταν αβάσιμο και ανόητο.

      Διαγραφή
    2. Και κάτι άλλο για εξήγησέ μου μια και είμαι φασίστας, ο τρόπος με τον οποίο διέγραψαν την Παπαδάκη από το σεη, λίγο πριν την δολοφονία της και ανάμεσα σε αυτούς που ψήφισαν υπέρ τη διαγραφής ήταν και η Παπαθανασίου, τι ήταν? δημοκρατικός? με σοβαρά στοιχεία ενοχής? εξήγησέ μου σε με παρακαλώ πολύ.

      Διαγραφή
    3. Σε παρακαλώ απάντησε στην ερώτησή μου. Δεν έχω εμπάθεια με σένα ούτε θέμα με την πανέμορφη Ιτέα. Μιας όμως και με χαρακτήρισες πες μου, γιατί να δείξω συμπάθεια σε ανθρώπους που καταδίκασαν ανοιχτά αθώους συναδέλφους τους, όπως την Παπαδάκη και έγιναν αιτία να χαθεί έτσι άδικα. Η Παπαθανασίου ακόμα, γιατί μιλάει για πράκτορες των Εγγλέζων, που είναι εντελώς αβάσιμες θεωρίες και δεν λέει για τις συνεδριάσεις του σεη μετά την απελευθέρωση. Τέλος θεωρούμε δοσίλογος επειδή περίμενα μεγαλύτερη ευαισθησία από "καλλιτέχνες"? Απάντησέ μου σε παρακαλώ να καταλάβω και γω.

      Διαγραφή
  3. Δε μου λες σοβαρά τώρα, γιατί είναι φασίστας ο προηγούμενος?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Αγαπητέ φίλε δεν σου απάντησα μέχρι τώρα αλλά τώρα θα το κάνω. Γράφεις μόνο και μόνο για να κατηγορήσεις την Ασπασία Παπαθανασίου χωρίς να γράψεις ούτε μία λέξη εναντίων της ακόμα και για την αμφιλεγόμενη δολοφονία Παπαδάκη που ...θυμήθηκες να αναφέρεις μετά την απάντησή μας. Γράφεις για να δικαιολογήσεις την πρώτη σου φράση ότι καλά κάνανε και γράφανε "κουμούνια θα πεθάνετε" έξω απο το σπίτια των αριστερών κατά την περίοδο της τρομοκρατίας και την κατάκτηση της χώρας απο τους Εγγλέζους κατακτητές. Γράφεις για να πεις στην καλύτερη των περιπτώσεων ότι όσοι συνεργάστηκαν με τον κατακτητή και όσοι αντιστάθηκαν ήταν το ίδιο πράγμα. Βία από τη μία, βία κι απ' την άλλη, παντού βία και τελικά αφού οι ευθύνες μοιράζονται, ευθύνες δεν υπάρχουν. Με την ίδια συλλογιστική η ιστορία μιας γερμανίδας ηθοποιού που εκτελέστηκε από τους σοβιετικούς στο τέλος του πολέμου είναι αρκετή για να πούμε ότι όπως η ναζιστική Γερμανία έκανε θηριωδίες, έτσι κι η ΕΣΣΔ κι άρα ο Β 'Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν απλά μια υπόθεση με πολύ βία. Το άρθρο δεν είχε θέμα την Παπαδάκη και την ιστορία της, ούτε την υπόθεση της εκτέλεσής της. Οι σχέσεις της Παπαδάκη με τον δοσίλογο κατοχικό πρωθυπουργό Ράλλη ήταν δεδομένες και λόγω αυτών των σχέσεων η ίδια υποστήριξε ότι μεσολαβούσε σε κάποιες περιπτώσεις. Αν ήταν η Παπαδάκη πατριώτισσα που μεσολαβούσε τότε τι ήταν ο Ράλλης που έδινε την διαταγή, και αυτός πατριώτης; Η Παπαδάκη σκοτώθηκε στα Δεκεμβριανά όταν η ελληνική αντίσταση πολεμούσε τα Βρετανικά στρατεύματα (στρατιώτες από τις Ινδίες) μαζί με τους παλιούς δοσίλογους που άλλαξαν αφέντες, δεν δικάστηκε ποτέ και ήταν θύμα των θεμελιωμένων αντιλήψεων της κοινής γνώμης της εποχής που την έβλεπε συνεχώς με τον κατοχικό πρωθυπουργό και την θεωρούσε είτε ερωμένη είτε γυναίκα του. Το να ρίχνεις την ευθύνη της εκτέλεσής της στην πλάτη της Ασπασίας Παπαθανάση είναι ανέντιμο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Λοιπόν, σύμφωνα με σας θέλω απλά να κατηγορήσω μια γυναίκα που δεν ξέρω, έτσι απλά και την υπόθεση Παπαδάκη την σκέφτηκα μετά την απάντησή σας. Νομίζω πως το πρώτο σχόλιο φαινόταν που πήγαινε, αν όχι, κακή διατύπωση εκ μέρους μου. Δεν είπα πως αυτά που τους γράφαν έξω απ τις πόρτες τους ήταν σωστά, αλλά πως υπήρχαν και μεγαλύτερες αδικίες και η Παπαδάκη υπήρξε περισσότερο αδικημένη. Επίσης απ ότι έχω καταλάβει και τα δεκεμβριανά περίοδος τρομοκρατίας ήταν και αυτό εκ μέρους της αριστεράς. Καλώς ή κακώς. Την παρακάτω φράση: "όσοι συνεργάστηκαν με τον κατακτητή και όσοι αντιστάθηκαν ήταν το ίδιο πράγμα. Βία από τη μία, βία κι απ' την άλλη, παντού βία και τελικά αφού οι ευθύνες μοιράζονται, ευθύνες δεν υπάρχουν. Με την ίδια συλλογιστική η ιστορία μιας γερμανίδας ηθοποιού που εκτελέστηκε από τους σοβιετικούς στο τέλος του πολέμου είναι αρκετή για να πούμε ότι όπως η ναζιστική Γερμανία έκανε θηριωδίες, έτσι κι η ΕΣΣΔ κι άρα ο Β 'Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν απλά μια υπόθεση με πολύ βία." και κάπου αλλού την έχω δει. Ώστε λοιπόν η Παπαδάκη συνεργάστηκε με τους Γερμανούς ε? Τώρα εσύ που σαι πιο λογικός από εμένα το πιστεύεις πραγματικά αυτό? Το ότι όποιος είχε σχέσεις μαζί του έπρεπε να πεθάνει, δεν ίσχυε για την γυναίκα του και τον γιό του? Όσο για το αν ήταν πατριώτης ο Ράλλης για να σκεφτώ: χμ... αν κρίνω απ το ότι φυλακίστηκε και πέθανε στην φυλακή και το συγκρίνω με την άγρια δολοφονία της Παπαδάκη από τους κομουνιστές, τότε ναι ίσως να τον θεωρούσαν περισσότερο πατριώτη από εκείνη. Θα αναφέρω όμως και ένα παράδειγμα και ελπίζω να μπορείς να κρίνεις. Επί Ράλλη υπήρχε μέσα στο εθνικό κάποιος πληροφοριοδότης του (και όχι δεν ήταν η Παπαδάκη). Με υπόδειξη αυτού ο Ράλλης συνέλαβε του αριστερούς Γιάννη Βεάκη και Γιώργο Γλυνό. Η Παπαδάκη μεσολάβησε στον Ράλλη. "Μα αυτοί είναι κομουνιστές" της είπε ο Ράλλης. Και η Παπαδάκη επέμεινε. Οι δύο συλληφθέντες αφέθηκαν ελεύθεροι, άνοιξη του 44. Δεν ξέρω αν ο Ράλλης είχε "αντάλλαγμα" απ την Παπαδάκη, όπως και να ναι το θεωρώ πράξη γνήσιας Ελληνίδας και σπουδαίου ανθρώπου. Και σίγουρα ωραιότερη πράξη απ το να σου πέφτουν προκηρύξεις στην σκηνή ή να σκηνοθετείς ψεύτικες λιποθυμίες εν ώρα παραστάσεως για να κάνεις αντίσταση(?). Και μη ρωτήσεις για ποιόν μιλάω, δεν είναι δύσκολο να καταλάβεις ή να μάθεις. Το κείμενο δεν αφοράει την Παπαδάκη, ωστόσο η Παπαθανασίου την αναφέρει στο κείμενο. Δεν λέει τίποτα για την διαγραφή της ενώ μιλάει για βρετανική παγίδα, μια δικαιολογία εντελώς ανυπόστατη. Αν δεν μπορούσε να πει την αλήθεια, να μην ανέφερε καθόλου την Παπαδάκη, καλύτερα θα ταν. Δεν νομίζω πως αυτά τιμούν την ίδια ή την αριστερά. Αυτά με τους δοσίλογους που άλλαξαν στρατόπεδα και τους πολεμούσαν οι κομουνιστές έχω βαρεθεί να τα ακούω. Πολλοί απ τους δοσίλογους μπήκαν στο εαμ και μη μου πεις πως δεν ισχύει. Την Παπαδάκη την οδήγησαν σε αυτόν τον "πράκτορα των Εγγλέζων" οι ηθοποιοί που ψήφισαν στην διαγραφή της. Αν η Παπαθανασίου, τυχαίνει να είναι μια απ τους ελάχιστους αριστερούς που δεν ψήφισαν την διαγραφή της τότε ζητάω συγνώμη. Δεν ισχύει όμως τον ίδιο για τους περισσότερους. Καλύτερα να μην πούμε τίποτα άλλο, δεν θα συμφωνήσουμε μιας και έχουμε διαφορετικές αντιλήψεις περί ηθικής και πατριωτισμού, εγώ θεωρώ την δολοφονία της Παπαδάκη έγκλημα και το καταδικάζω ενώ εσύ πράξη δικαιοσύνης και η Παπαθανασίου τέλος, όπως και πολλοί αναμιγμένοι στην υπόθεση καλύπτονται πίσω απ το κάλυμμα της ιντέλιτζενς σέρβις. Είπαμε ο καθένας έχει διαφορετικό κώδικα ηθικής. Τέλος δεν μου απάντησες αν η στάση του σεη τότε ήταν δημοκρατική άλλα δεν πειράζει, η σιωπή είναι μια απάντηση.

      Διαγραφή
  5. Χρειάζεται ειλικρίνεια όταν συζητάς με κάποιον και εσείς δεν την έχετε. Το πρώτο σχόλιο δείχνει τον λόγο της παρέμβασης σας, είστε υπέρ των δοσίλογων και κατά της αντίστασης. Κατηγορείτε την Παπαθανασίου για την εκτέλεση της Παπαδάκη χωρίς να μπαίνετε στον κόπο καν να την συνδέσετε με την δολοφονία. Το πρόβλημά σας είναι να καταδείξετε ότι αυτοί που κάνανε παρέα με τους γερμανούς κατακτητές και τον δοσίλογο πρωθυπουργό ήταν αυτοί που υπέστησαν τις μεγαλύτερες αδικίες όπως γράφετε. Το γεγονός της επικράτησης της Αγγλικής κατοχής μετά την απελευθέρωση από τους Γερμανούς και της συμμαχίας τους με τα αποβράσματα που συνεργάστηκαν πριν με τους Γερμανούς δημιούργησε διάφορες τέτοιες μυθολογίες σαν τις αναφορές σας για την ηθοποιό Παπαδάκη . Το αν ελευθέρωσαν δύο ανθρώπους ή αν δώσανε ελεημοσύνη από το περισσευούμενο φαγητό τους λίγη σημασία είχε για τους εξαγριωμένους από τα εγκλήματα της κατοχής συμπατριώτες μας. Τους έβλεπαν δίπλα στους κατακτητές να κάνουν παρέα μαζί , να τρώνε στα εστιατόρια μαζί να κυβερνούν μαζί και να καθορίζουν ποιοι θα ζήσουν και ποιοι θα πεθάνουν. Αυτή είναι η αλήθεια και όλα τα άλλα είναι απλά προσχήματα για να να καλύψετε τις φιλοφασιστικές αντιλήψεις σας. Έχουμε άλλους κώδικες ηθικής και πατριωτισμού πράγματι, εσείς θα ΄μπορούσατε άνετα να υπηρετήσετε όλους αυτούς τους κατακτητές και να κάνετε τα μεγαλύτερα εγκλήματα, έχετε τις ίδιες απόψεις με το πιο αντικοινωνικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας, τους συνεργάτες των Γερμανών.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

      Διαγραφή
    2. Οι συνάδελφοι της Ελένης Παπαδάκη, ως επι το πλειστον κομμουνιστές( ΤΟ ΣΗΕ ΗΛΕΓΧΕ ΤΟ ΕΑΜ ΕΛΛΑΣ) που συνυπόγραψαν στην διαγραφή της και ως σήμερα διατυμπανίζουν οτι καλά της έκαναν, εκτός απο την απο χρόνια οικεγειακή φιλία με τον Ράλλη, ΤΙ ΕΙΧΑΝ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ? ΠΟΙΟΝ ΚΑΤΕΔΩΣΕ ? Γιατί πόσους έσωσε είναι μακρύς ο κατάλογος και καταγεγραμμενος, αναζητείστε έναν έναν στην πληοψηφία εργαζόμενοι στο θεατρο,απλοί πολίτες! ΞΕΧΑΣΑΝ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΗΣ , ΤΗΝ ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΤΗΣ ΥΠΕΡΟΧΗ , ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΟ ΘΕΛΑΝ ΝΑ ΠΕΤΥΧΟΥΝ ΤΑ ''ΙΕΡΑ''ΤΕΡΑΤΑ ..ονόματα δε λέμε,οικεγένειες δε θίγουμε.. και δεν αναφερομαι στην Κ.Παπαθανασίου..Δεν αναρωτιέμαι γιατί την διέγραψαν..αλλα ποιός ή ποιά βοήθησε με συκοφαντίες και λάδωσε στην πολιτοφυλακή(για να τη συλλάβουν και να την ξεπαστρέψουν!) δεν θα μάθουμε ποτέ..Ο ογκόλιθος αυτος που επισκίαζε την Κ.Παξινού, η κορυφαία τραγωδός όλων που ξεπέρασε και το δίδυμο Κοτοπούλη-Κυβέλη(σύμφωνα με δεκάδες κριτικούς,βλ Γρ. Ξενόπουλος) λησμονήθηκε,,αμαυρώθηκε απο την σιωπή και την ευκολία της αισχρολογίας σε διάφορα φορουμ..

      Διαγραφή
    3. Ελένη Παπαδάκη: Ηθοποιός και συνεργάτης των Γερμανών. Την κατάγγειλε το ΕΑΜ καλλιτεχνών για στνεργασία με τον κατακτητή. Η ίδια ισχυρίζεται οτι με την στάση της βοηθούσε ηθοποιούς. Συνάδελφοί της ισχυρίζονταν οτι ήταν καταδότρια. Σε αυτή την κατάσταση ίσως η ιστορική πραγματικότητα έχει χαθεί. Αλήθεια πάντως είναι οτι η ίδια δειπνούσε και συναναστρέφονταν πολύ συχνά με ανώτατους Γερμανούς αξιωματικούς της Γκεστάπο. Ακόμα και αυτή η πράξη, εκείνη την εποχή, που η Αθήνα πείναγε και παιδιά πέθαιναν απο τον λιμό, ήταν ικανή για να εξάψει την λαική αγανάκτηση. Η Ελένη Παπαδάκη εκτελέσθηκε σε απόσπασμα, απο λαικό δικαστήριο το 1944 ενταφιάσθηκε με τρόπο σεμνό και ιερέα. Το σώμα της ξέθαψε το μεταδεκεμβριανό κράτος και την ξανακήδεψε δημοσία δαπάνη. Η δεύτερη ταφή της έλαβε αντικομμουνιστικές διαστάσεις και η προπαγάνδα της εποχής οργίασε. Εφημερίδες της εποχής έφθασαν να μιλούν για δολοφονία με τσεκούρι.

      Διαγραφή
  6. Ελένη Παπαδάκη: Δολοφονήθηκε από μέλη του ΕΛΑΣ του τμήματος Πατησίων του ΕΑΜ, στα 36 (αν γεννήθηκε το 1903 ήταν 41) της χρόνια, κατά το κίνημα των Δεκεμβριανών του 1944, στις 21-12-44, στα διυλιστήρια της ΟΥΛΕΝ, κατηγορούμενη για επίδειξη φιλογερμανικής στάσης που κράτησε κατά τη διάρκεια της Κατοχής.
    Αργότερα, μετά την καταστολή του κινήματος, στις 28-1-45, έγινε μεγαλοπρεπής κηδεία στην οποία ο θάνατος της Παπαδάκη, θρηνήθηκε ως εθνική απώλεια. Τότε ο Άγγ. Σικελιανός έγραψε τους στίχους:
    Μνήσθητι Κύριε: Για την ώρα που η λεπίδα του φονιά άστραψε
    κι΄ όλος ο θεός της Τραγωδίας εφάνει.
    Μνήσθητι Κύριε: για την ώρα που άξαφνα, κι οι εννιά αδελφές εσκύψαν
    να της βάλλουνε των αιώνων το στεφάνι.

    (Πηγή Βικιπαίδεια)

    Η γνωριμία της με τον κατοχικό πρωθυπουργό Ράλλη, θα περιγραφτεί συκοφαντικά ώς έρωτας από τον σύγχρονο της Τύπο, και εκείνη θα κατηγορηθεί ώς ''η πόρνη-φιλενάδα'' του φιλογερμανού πολιτικού.

    Οι εκλογές του Σωματείου των Ηθοποιών το Νοέμβρη του 1944 εκλέγουν την δεξιά παράταξη : Δημήτρης Χόρν, Άννα Καλουτά, Νίκος Δενδραμής, Ρένα Βλαχοπούλου, Ορέστης Μακρής, Βασίλης Αυλωνίτης, Σπύρος Μουσούρης, κ.α. Στον αντίποδα, βέβαια, οι αριστεροί : Αιμίλιος Βεάκης, Μάνος Κατράκης, Τίτος Βανδής, Δήμος Σταρένιος, Δημήτρης Μυράτ, Αλέξης Δαμιανός, Ζώρζ Σαρρή, Νίκος Τζόγιας, κ.α. Ομως, κατ'απαίτηση μερίδων του σωματείου, αρχίζουν οι διαγραφές ηθοποιών από τον σύλλογο. Στις 23 Νοεμβρίου δημοσιεύουν μια λίστα με τίτλο ''Οι προδόται ηθοποιοί'' και όσοι θεωρούνται ''προδόται'', δικάζονται συνοπτικά για να αποβληθούν..

    Μία πρόγευση λαϊκού δικαστηρίου αποτέλεσε η «δίκη» του Σωματείου των Ηθοποιών στο θέατρο Διονύσια στις 24 Νοεμβρίου 1944. «Θάνατος στην πουτάνα!», ακουγόταν από πολλά στόματα και η Ελένη Παπαδάκη διαγράφηκε από το Σωματείο. Σε επιστολή που έστειλε ωστόσο, προς τη συνέλευση, μια και η ίδια δεν παρέστη για να απολογηθεί, διαβάζουμε μεταξύ άλλων: «Κατά πόσον η όλη στάσις μου κατά το διάστημα της κατοχής υπήρξεν «αντεθνική, αντισυναδελφική, εγωιστική και απρεπής», δύνανται καλλίτερον από εμέ να διαφωτίσουν την Συνέλευσιν πολλοί εκλεκτοί συνάδελφοι, οι οποίοι, ασφαλώς θα παρίστανται εις αυτήν, αλλά και πολλοί επίσης διακεκριμένοι συνάδελφοι μη προς εμέ φιλικά διακείμενοι, θα ευρεθούν έστω και κατʼ ιδίαν σκεπτόμενοι ότι εις πολλάς περιπτώσεις η στάσις μου υπήρξε κάθε άλλο παρά αντισυναδελφική ή εγωιστική…».

    Πηγή: http://www.zougla.gr/page.ashx?pid=80&aid=428831&cid=122

    Όπως θα κατάλαβες φίλε, μετά από 7 δεκαετίες, σε ένα θέμα που καλύφθει από τον αχό των Δεκεμβριανών και του Εμφυλίου μετά, μόνον απόψεις μπορούν να παρατεθούν, έστω και αντιτιθέμενες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ένα θέμα καλύπτεται όταν θέλει κάποιος να το καλύψει.

      Διαγραφή