Την Παρασκευή 6 Αυγούστου-Ώρα 22:00 η Συναυλία Νικολόπουλου στην Ιτέα

Από τους τελευταίους «της φυλής των λαϊκών συνθετών», σ΄ ένα πρόγραμμα που μόνο αυτός ξέρει να επιμελείται.
Μαζί του οι Λιζέτα Καλημέρη, Ζωή Παπαδοπούλου, Γιώργος Αγιώτης και ο Παντελής Θεοχαρίδης
Προβλήτα
Είσοδος Ελεύθερη

Βιογραφία
Ο Χρήστος Νικολόπουλος γεννήθηκε στις 11 Ιουλίου 1947 στο Καψοχώρι της Αλεξάνδρειας του Ν. Ημαθίας από φτωχή οικογένεια που ασχολείτο με τη μουσική και έτσι από νεαρή ηλικία ασχολήθηκε επαγγελματικά με την μουσική παίζοντας ...
σε κέντρα, γιορτές, γάμους, πανηγύρια κλπ. Ένας αυτοδίδακτος δεξιοτέχνης -μιας και σε ηλικία 12 ετών με το πρώτο του μπουζούκι μαθήτευσε μόνο για πέντε μήνες κοντά σε δάσκαλο- που σφράγισε την ελληνική δισκογραφία.
Το 1963, μόλις δεκαέξι ετών, με την ευχή του πατέρα του ως μόνο εφόδιο, έφτασε στην Αθήνα. Στην οδό Βερανζέρου με Σατωβριάδου στην Ομόνοια υπήρχε το «Καφενείο των Μουσικών». Εκεί γνώρισε μουσικούς που τον βοήθησαν να παίξει σε δίσκους μικρών εταιρειών. Ο Στέλιος Ζαφειρίου, δεξιοτέχνης στο μπουζούκι, τον άκουσε και του πρότεινε να παίζουν μαζί στις ηχογραφήσεις μεγαλύτερων εταιρειών. Σύντομα άρχισε να γίνεται γνωστός και πολλοί μιλούσαν για "μεγάλο μουσικό ταλέντο", εκθειάζοντας παράλληλα την σεμνότητα του.
Το 1964 δούλεψε για μία σεζόν με τον Μανώλης Αγγελόπουλο και το 1965 ο μουσικός Πέτρος Ιατρού τον σύστησε στον Στέλιο Καζαντζίδη, με τον οποίο δούλεψε τα τελευταία χρόνια των εμφανίσεών του (1965-1966), σε περιοδείες στην Αμερική, Γερμανία και σε όλη την Ελλάδα. Αργότερα δημιουργήθηκε έριδα μεταξύ τους για την πατρότητα κάποιων τραγουδιών.
Ο Νικολόπουλος είχε την τύχη να γνωρίσει και να δουλέψει σχεδόν με όλους τους ρεμπέτες της εποχής (Τσιτσάνη, Παπαϊωάννου, Κυριαζή, Βαμβακάρη, Κουγιουμτζή).
Από το 1968 άρχισε να γράφει τα πρώτα δικά του τραγούδια. Την περίοδο 1969-70 συνεργάστηκε με τον Μανώλη Χιώτη που τον βοήθησε πολύ στις μουσικές σπουδές του, κι όπως αναφέρει τακτικά ο ίδιος: «Με τον Μανώλη Χιώτη ήταν σαν να απέκτησα μεταπτυχιακό δίπλωμα». Από την άλλη ο Χιώτης εκφραζόταν με τα καλύτερα λόγια για τον Νικολόπουλο ο οποίος υπήρξε, επίσης, στενός συνεργάτης του Γιώργου Ζαμπέτα ο οποίος σε μία αφιέρωση του τον αποκαλεί "γιο" του.
Μουσικοί συντελεστές εκτιμούν ότι στα 40 χρόνια της καριέρας του ο Χρήστος Νικολόπουλος έχει συμμετάσχει στο 80% της ελληνικής λαϊκής δισκογραφίας, με το ρεκόρ πολύ περισσότερων από 20.000 τραγούδια (playbacks/recordings). Τα τραγούδια που έχει γράψει ο ίδιο υπερβαίνουν επίσης τα 1.800.
Ήδη από το 1968 έκανε μεγάλες επιτυχίες: «Νυχτερίδες και αράχνες»(1968) , «Απόψε σ' έχω στην αγκαλιά μου» (1968), «Αγριολούλουδο» (1972), «Την Παρασκευή το Βράδυ» (1972), «Νύχτα στάσου» (1975), «Υπάρχω» (1975, ρεκόρ πωλήσεων), «Το σταυροδρόμι», «Οι κυβερνήσεις πέφτουνε μα η αγάπη μένει» σε στίχους Μανώλη Ρασούλη. Μαζί με τον Ρασούλη έγραψαν επίσης άλλους 2 δίσκους: «Παίξε Χρήστο επειγόντως» με την Ελένη Βιτάλη («Οι νταλίκες», «Όλοι δικοί μας ήμαστε»). Ακολουθεί «ο Σαλονικιός» σε στίχους Λ. Παπαδόπουλου (ρεκόρ πωλήσεων), με τον οποίο συνεργάστηκαν και σε άλλους 6 δίσκους: «Αγάπη όλο ζήλια» («Το βραδάκι», «Συλλαβιστά¬ - Ψιθυριστά», «Μη μιλάς μη γελάς κινδυνεύει η Ελλάς» (ρεκόρ πωλήσεων 1989: 250.000 δίσκοι), «Η Νύχτα θέλει έρωτα» με την Αλεξίου, «Τραγούδια με τους φίλους μου», σε στίχους του Λ. Χαψιάδη. Αξίζει να σημειωθεί, ότι πρώτη φορά, για εκείνη την εποχή, κατάφερε ένας συνθέτης να συγκεντρώσει 11 τραγουδιστές σε έναν δίσκο (Γ. Νταλάρας, Μ. Μητσιάς, Σ. Διονυσίου, Ε. Βιτάλη, Δ. Θεοδόσης, Δ. Γαλάνη, Γ. Πάριος, Χ. Αλεξίου, Μ. Βάσσου, Λ. Διαμάντη, Μ. Αγγελόπουλος) και για πρώτη φορά τραγουδά ο ίδιος ένα τραγούδι. Το 2004 επανέλαβε το ίδιο εγχείρημα με τον δίσκο «Δική μου η χαρά» (Π. Τερζής, Κ. Μακεδόνας, Α. Ρέμος, Δ. Μητροπάνος, Ε. Βιτάλη, Γ. Μαρίνος, Κ. Δόξας, Γ. Μαργαρίτης, Γλυκερία, Μαριώ) όπου ο ίδιος ερμηνεύει τρία τραγούδια.
Άλλοι δίσκοι του που ξεχωρίζουν: «Μεθυσμένα τραγούδια», με τον Γ. Νταλάρα «Βραδιάζει» με το Σ. Καζαντζίδη (ρεκόρ πωλήσεων) «Λέω» & «Μίλα μου στον ενικό» με το Π. Τερζή, «Ξημέρωμα 1 ης Ιανουαρίου 2000 μ.Χ.» (Μ. Λιδάκης, Μ. Δημητριάδης, Ε. Τσαλιγοπούλου, Αρλέτα), απ΄όπου ξεχώρισαν «Στων αγγέλων τα μπουζούκια», «Πάμε για ορθοπεταλιές», «Ψίθυροι καρδιάς» (ρεκόρ πωλήσεων).
Ο Χρήστος Νικολόπουλος μελοποίησε και ορχηστρικά δίσκους με πρωταγωνιστικό όργανο το μπουζούκι, αλλά πάντα με πρωτοποριακές εvορχηστρώσεις και ηχοχρώματα: «Λαϊκά περάσματα», «Ανατολικά της Ευρώπης», «Δρόμοι της Ανατολής», «Ελλήνων Πάθη», «Κυκλάμινα του Ολύμπου». Ένας ακόμη ορχηστρικός δίσκος σε πρώτη συνεργασία με το γιο του Βασίλη είναι το «Όταν η βροχή». Οι χρυσοί και πλατινένιοι δίσκοι του υπερβαίνουν τους 25.

Από το 1985 με την ορχήστρα του δίνει συναυλίες σε επιλεγμένους χώρους. Δύο από αυτές ηχογραφήθηκαν και έγιναν δίσκοι. Η συναυλία στο γήπεδο του Παναθηναϊκού (1987), με τη συμμετοχή 10 τραγουδιστών, την οποία παρακολούθησαν 40.000 θεατές και η συναυλία στο Ηρώδειο (1998) με 70 μουσικούς της Σύγχρονης Ορχήστρας της ΕΡΤ και ερμηνευτές την Ε. Αρβανιτάκη, τον Κ. Μακεδόνα και τον Δ. Μπάση με 8.000 θεατές, την οποία ο ίδιος θεωρεί το αποκορύφωμα της καριέρας του.
Το συνολικό συνθετικό έργο του είναι ιδιαίτερα μεγάλο όπως και οι συμμετοχές σε LP διαφόρων καλλιτεχνών. Πολλές από αυτές δυστυχώς υπάρχουν πια μόνο σε συλλεκτικές φόρμες, καθώς κυκλοφόρησαν σε δισκάκια βινυλίου και σε δισκογραφικές εταιρείες που έχουν κλείσει.
Έχουν εκδοθεί γύρω στα 12 βιβλία με τραγούδια του (παρτιτούρες) για πιάνο από τις εκδόσεις Φ. Νάκα. Στο τέλος του 2000, με τη συνεργασία του Κ. Γανωσέλη, μετά από μακρόχρονη έρευνα εκδόθηκε το βιβλίο του (και στα Αγγλικά) «Οι λαϊκοί δρόμοι», που συνοδεύεται από ένα CD με όλους τους λαϊκούς δρόμους με το μπουζούκι του Χρήστου Νικολόπουλου και με πολλά μουσικά παραδείγματα.

Η Ζωή Παπαδοπούλου γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη όπου έκανε και τα πρώτα της βήματα στην μουσική. Με την συμμετοχή της στη Δημοτική Χορωδία καθώς και στο μουσικό συγκρότημα που είχε δημιουργήσει με μερικούς σχολικούς της φίλους, το τραγούδι έμοιαζε η μοναδική της επαγγελματική επιλογή.
Άρχισε την καριέρα της τραγουδώντας στα δημοφιλή clubs της Θεσσαλονίκης Πλατώ, Βάρδια και Πέτρινο του Μύλου, όπου ο Δημήτρης Μητροπάνος της πρότεινε να κατέβει στην Αθήνα και να συμμετάσχει στις καλοκαιρινές του συναυλίες. Με την κάθοδό της στην Αθήνα είχε την μεγάλη ευκαιρία να τραγουδήσει στο πλευρό γνωστών και καταξιωμένων τραγουδιστών όπως ο Δημήτρης Μητροπάνος, ο Δημήτρης Μπάσης, ο Μανώλης Φάμελος, ο Αντώνης Ρέμος, ο Μιχάλης Χατζηγιάννης και ο Πασχάλης Τερζής.
Ορόσημο στην καριέρα της υπήρξε η γνωριμία της με την Χαρούλα Αλεξίου που της έδειξε τον δρόμο στα δύσκολα μονοπάτια της δισκογραφίας με το να είναι η παραγωγός της στο πρώτης album και τραγουδώντας μαζί της σε ντουέτο. Δούλεψε μαζί της για δύο σεζόν και συμμετείχε στην πανευρωπαϊκή περιοδεία της. Έχει δουλέψει, επίσης, με τον Γιάννης Κότσιρα, την Ελευθερία Αρβανιτάκη και τον Μιχάλη Χατζηγιάννη.

Η Λιζέτα Καλημέρη γεννήθηκε «μία ωραία άνοιξη», την ένατη μέρα του Μαΐου, στη Θεσσαλονίκη. Μεγαλωμένη σε ένα περιβάλλον με πολλά ακούσματα λαϊκού, παραδοσιακού και έντεχνου τραγουδιού, το ίδιο το τραγούδι μπήκε φυσικά και τυχαία στη ζωή της, παράλληλα με τις σπουδές της στο Παιδαγωγικό τμήμα της Φιλοσοφικής σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.
Από μικρή έπαιζε κιθάρα και τραγουδούσε –παρέα με τη μεγάλη της αδερφή, Μελίνα Κανά– ενώ αργότερα άρχισε να εμφανίζεται σε μουσικούς χώρους της Θεσσαλονίκης τραγουδώντας αγαπημένα της τραγούδια. Πρώτη επαφή με το μικρόφωνο, στην Καστοριά, τον χειμώνα του '88 σ' ένα μικρό υπόγειο μαγαζάκι, το «Απρόοπτο».
Το 1994 κυκλοφορεί ο πρώτος προσωπικός της δίσκος, «Πνοή του ανέμου», σε μουσική Γιώργου Καζαντζή και ακολουθούν το 1996 «Της Ασιάτιοδος Μούσης ερασταί» με τραγούδια των Καφέ Αμάν, όπου με την Μαριώ, το 1997 «Ζωή λαθραία» σε μουσική Μιχάλη Χανιώτη και το 2000 «Ο ανθός του τραγουδιού», μία συλλογή που συνοψίζει τις πιο αντιπροσωπευτικές στιγμές της και πολλές από τις χαρακτηριστικές συμμετοχές της -δυσεύρετες ορισμένες φορές– σε δίσκους διάφορων καλλιτεχνών. Το 2004 έρχεται η «Αφύλαχτη σκοπιά», έπειτα από μία διαδρομή δέκα χρόνων και αρκετών δισκογραφικών συμμετοχών, όπου υπογράφει και τους στίχους τεσσάρων τραγουδιών. Ακολουθούν οι δίσκοι «Πάντα υπάρχει κάτι» (2005) με καθαρόαιμα λαϊκότροπα τραγούδια και «Νύχτα με αστέρια» (2006), όπου μοιράζεται τα τραγούδια με τον Κώστα Παυλίδη.
Έχει συμμετάσχει σε πάρα πολλούς δίσκους όπως: «Τακίμια» (1998), «Άσπρο μαντήλι στο σκοτάδι» (1998), «Το όχι αποκοιμήθηκε στην αγκαλιά του ναι» (1999), «Τέσσερις δρόμοι για τον Ερωτόκριτο» (2000), «Πύλη της Άμμου» (2000), «18 Tribute στον Γιάννη Μαρκόπουλο» (2000), «Βραχνός Προφήτης» (2000) «Του ταξιδιού τα κίβδηλα» (2000) , «Τα μυστικά του κήπου (2000), «Cartoon» (2000), «Ζωντανή ηχογράφηση στο Cine Κεραμεικός» (2001), «Στην ηχώ του έρωτα» (2001), «Της γης ο μουσαφίρης» (ανέκδοτος δίσκος του Γιώργου Μιχαήλ), «Η γιορτή των ανέμων» (2003), «Τα τραγούδια της Πανδώρας» (2003) που συνοδεύει ένα βιβλίο παραμυθιών «για μικρά και μεγάλα παιδιά...» της Ανθούλας Αθανασιάδου με τίτλο «Τα δώρα της Πανδώρας», «Κηποθέατρο» «Του έρωτα και τ΄ουρανού», «Ίκαρος», «Ο τεμπέλης δράκος», «Σαπφώ Καβάφης», «Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης. Το σκοτεινό τρυγόνι», «Δωδεκάορτο» (2007), «Ανάσα Καλοκαιριού», «Λούφα και Παραλλαγή (Η σειρά)».
Το 2006 κυκλοφορεί το 1ο τεύχος του μουσικού περιοδικού «Μονογραφίες», αφιερωμένο στον Νίκο Ξυλούρη, όπου συμμετέχει με ένα κείμενο γραμμένο για τον «Αρχάγγελο» και με μία διασκευή του τραγουδιού «Τη μάνα μου την αγαπώ» στον ένθετο δίσκο του περιοδικού και δανείζει τους στίχους της για το τραγούδι «Το μυστικό» σε μουσική Dasho Kurti και ερμηνεία Ελένης Βιτάλη στο δίσκο «Έρημα Χωριά» του Γιώργου Νταλάρα.
Μανώλης Ρασούλης, Σταύρος Κουγιουμτζής, Νίκος Κυπουργός, Λουδοβίκος των Ανωγείων, Νίκος Ξυδάκης, Μαριώ, Μελίνα Κανά, Σωκράτης Μάλαμας, Θανάσης Παπακωνσταντίνου, Μανώλης Μητσιάς, Μανώλης Λιδάκης, Ελένη Βιτάλη, Χάρις Αλεξίου, ορισμένοι από τους καλλιτέχνες με τους οποίους συνεργάστηκε, κυρίως επί σκηνής.
Το 2005 παρουσίασε το δικό της ρεσιτάλ ανάμεσα σε δύο πιάνα στην «Αίθουσα Συναυλιών Φίλιππος Νάκας» στα πλαίσια συναυλιών που διοργανώνει το περιοδικό «Δίφωνο». Συνοδοιπόροι της στο πιάνο ο Θόδωρος Κοτεπάνος και ο Τάκης Φαραζής στο ρεσιτάλ με τίτλο: «Πιάνο... λιμάνι». «Πιάνω λιμάνια, από τραγούδι σε τραγούδι, σε νοητή θάλασσα, ανάμεσα σε κόμπους ναυτικούς και ψυχικούς, ό,τι ψαρεύει το μυαλό στη βαθιά ψυχή. Τραγούδια του αφρού και του βυθού, τυχαία, με τα χέρια στις τσέπες, ξεχνώντας την τραγουδίστρια, ψάχνοντας τη φωνή, το δικαίωμα. Πιάνω λιμάνια με δύο πιάνα, συνειρμικά σαν να κάνω δουλειές ταξιδιού, τραγούδια αφημένα στα δάκτυλα δύο αγαπημένων καλλιτεχνών, του Θόδωρου και του Τάκη, που τα διαβάζουν με κλειστά μάτια για να είναι η Ζωή, Ωραία!». (Λιζέτα Καλημέρη).

Ο Γιώργος Αιγιώτης γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Αίγιο.

Η σχέση του με τη μουσική ιδιαίτερη.Αφ' ενός οι μουσικές καταβολές της οικογένειάς του, αφ' ετέρου η κλίση και η αγάπη του ιδίου απέναντι στα μουσικά όργανα και το τραγούδι, οδηγούν τον Γιώργο σε ηλικία 12 ετών να είναι κάτοχος του πτυχίου ιεροψάλτου υπο τη διδασκαλία του Πρωτοψάλτου Β.Μπίκου.

Τέσσερα μόλις χρονια αργότερα σε ηλικία 16 ετών, ο Γιώργος Αιγιώτης ξεκινά να ασχολείται επαγγελματικά με το λαικό τραγούδι.

Απο το 2007 είναι βασικός συνεργάτης του λαϊκού συνθέτη Χρήστου Νικολόπουλου και έχει συμμετάσχει σε δυο δισκογραφικές δουλειές του ("Ζωντανή Ηχογράφηση από το Περιβόλι τ΄Ουρανού" το 2008 και "Με τον Ομπάμα Αντάμα¨ το 2009 τους στίχους του οποίου υπογράφει ο Μ.Ρασούλης).

Ο Παντελής Θεοχαρίδης γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη. Από μικρή ηλικία ασχολήθηκε με το τραγούδι συμμετέχοντας στην αρχή σε χορωδίες και παρακολουθώντας αργότερα μαθήματα φωνητικής και Βυζαντινής μουσικής.
Το 1990 αρχίζει την επαγγελματική του πορεία στο τραγούδι. Εμφανίζεται σε μουσικές σκηνές συναυλίες και διάφορες μουσικές παραστάσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό.
Ιδιαίτερα γνωστός έγινε το 1996 με την επιτυχία «Μικρή Πατρίδα» των Γιώργου Ανδρέου και Παρασκευά Καρασούλου.
Είναι μόνιμος συνεργάτης της Ορχήστρας «Σταύρος Κουγιουμτζής» και έχει επίσης συνεργαστεί με τους Μίκη Θεοδωράκη, Γιάννη Σπανό, Χρήστο Νικολόπουλο, Μανώλη Ρασούλη, Γιώργο Ανδρέου, Πέτρο Δουρδουμπάκη, Μιχάλη Τερζή, Γιώργο Σταυριανό, Γιώργο Καζαντζή κ.α.