Χρίστος Ε. Μαυρόπουλος
Μπορεί στο πρώτο μου σημείωμα για τους ξωτάρηδες του Παρνασσούόλα να σας φανήκαν αψηλοκρέμαστα, ωραία, θαμαστά και εύκολα για τη ζωή των τσοπαναραίων, που ζούνε σιμά στη μυρωδάτη χιούτη των ελάτων, στην τροφαντή και πράσινη τη χλωρασιά, στου Παρνασσού την τόση λευτεριά,που όμοιά της έχουνε μονάχα τα πουλιά !
Κι όμως… τους έχω δει σε μακρινή και βασανιστική πορεία με τα πόδια, από της “ΓΟΣΤΣΙΑΣ” , της “ΑΚΟΝΑΣ”, του “ ΠΑΛΙΟΠΥΡΓΟΥ” και τ’ άλλα χειμαδιά να ανεβαίνουν , σαν ταπεινοί προσκυνητές, στου Παρνασσού τις αετοφωλιές,...