Συνέντευξη Θανάσης Τσακιράκης: "Η τραγουδοποιία είναι μια τέχνη που με ιντρίγκαρε από πολύ μικρή ηλικία"

Θέρος, η εποχή των μεγάλων συναυλιών και των φεστιβάλ. Δεν σημαίνει όμως πως πρέπει να αγνοούμε τα μικρότερα live και ειδικά των new entries. Μια τέτοια νέα είσοδος είναι και ο Θανάσης Τσακιράκης, ο οποίος με την ευκαιρία του πρώτου του άλμπουμ Scent Remains πραγματοποιεί παρουσίαση στο Death Disco αυτήν την Κυριακή 19/5 μαζί με Σταύρο Άλλο. Βρήκαμε κι εμείς λοιπόν την ευκαιρία να του απευθύνουμε κάποια σχετικά ερωτήματα. 

Σε γνωρίσαμε κατά κύριο λόγο μέσα από το Μουσικό Κουτί, μια ιστορική κατά τη γνώμη μου εκπομπή της Ελληνικής Τηλεόρασης. Θα ήθελες να μας περιγράψεις την εμπειρία του να πρέπει να στήσεις μία διαφορετική συναυλία κάθε εβδομάδα;

Ήταν μάλλον το πιο απαιτητικό πράγμα που έχει χρειαστεί να κάνω ως μουσικός. Μιλάμε για όγκο δουλειάς που μπορει να χρειάζεσαι εβδομάδες ή μήνες για να απορροφήσεις. Κι εμείς δουλεύαμε αναγκαστικά on a deadline κι έπρεπε να είμαστε και αποδοτικοί και “φρέσκοι” στις προτάσεις μας. Άλλοτε αυτό απέδωσε κι άλλοτε όχι τόσο, αλλά είμαστε περήφανοι για την προσπάθεια και το έργο που μένει πίσω. Δε θα άλλαζα την εμπειρία του κουτιού με τίποτα. Μου έμαθε και μου έδωσε τόσα που θα έπρεπε όλη η συνέντευξη να γίνει γύρω από αυτό για να τα αναλύσω όλα.

Στα του δίσκου σου: Ποια ανάγκη σε έκανε, για αρχή να γράψεις δικά σου τραγούδια και στη συνέχεια να τα βγάλεις προς τα έξω;

Η τραγουδοποιία είναι μια τέχνη που με ιντρίγκαρε από πολύ μικρή ηλικία. ...

Υποθέτω εν μέρει εξαιτίας του πατέρα μου, που αν και απέχει εδώ και αρκετά χρόνια από τα μουσικά πράγματα, πάντα έγραφε και συνεχίζει να γράφει τραγούδια. Έτσι, όταν κάπου στο γυμνάσιο έκατσα να μάθω λίγο πιάνο και λίγη κιθάρα, μπήκε το νερό στ’ αυλάκι και είχα τα βασικά εφόδια να κάνω κάποιες πρωτόλειες απόπειρες. Με τα χρόνια γράφτηκαν και τα κομμάτια του δίσκου, τα οποία έχουν σημαντική χρονική απόκλιση μεταξύ τους (2015-2021) και μάλλον η ανάγκη ήταν, αφού τα φροντίσαμε όσο περισσότερο μπορέσαμε με το Φώτη Παπαθεοδώρου (συμπαραγωγή, ηχοληψία, μίξη, μάστερινγκ) να βγουν προς τα έξω για να φύγουν από τα συρτάρια  και το μυαλό μου και να συναντήσουν εν δυνάμει ενδιαφερόμενο κόσμο.

Scent Remains: ποια είναι η έμπνευση πίσω από τον τίτλο του άλμπουμ;

Είναι ο τίτλος ενός μικρού ποιήματος που έγραψα και αισθάνθηκα πως συνοψίζει ωραία την αύρα του άλμπουμ. Μου αρέσει επίσης επειδή, αναλόγως πως θα τοποθετηθεί σε μια πρόταση, μπορεί να σημαίνει “απομεινάρια μυρωδιάς” ή “η μυρωδιά παραμένει”. Έχει διφορούμενη σημασία και το άφησα από επιλογή ανοικτό.

 

Έχεις γράψει στίχους και μουσική μόνος σου. Τι σε κίνησε για να γράψεις τους συγκεκριμένους στίχους;

Πρόθεση μου ήταν το Scent Remains να είναι σα μια κατευναστική αγκαλιά, που όμως δεν είναι εκεί μόνο για το πατ-πατ στην πλάτη. Θα σου υποδείξει και τα λάθη σου, αλλά με φροντιστική διάθεση.  

Οι στίχοι δεν είναι -πλην ελαχίστων εξαιρέσεων- αυτοβιογραφικοί, αλλά σκιαγραφούν στιγμές, σκέψεις ή κουβέντες που μπορεί να συνέβησαν στη ζωή μου. Θεωρώ πως είναι μια καλοδουλεμένη συλλογή με ωραία ροή και είμαι περήφανος για αυτούς, ίσως λίγο περισσότερο απ’ ότι για τις μουσικές. Θεμάτικα, μεταξύ άλλων εξερεύνούνται η ανάγκη για επαναξιολόγηση αποφάσεων, η αποκήρυξη της παθητικής νοσταλγίας, η ξεγνοιασιά μιας ηλιόλουστης παιδικής ηλικίας αλλά και η συμφιλίωση με ένα αδιαπραγμάτευτο τέλος.

Θα ήθελες να μας μιλήσεις για τους συμμετέχοντες στο άλμπουμ σου; Η λίστα είναι αρκετά εκτενής. Πώς συντονίστηκε όλη η ομάδα για να μπει στο στούντιο και να γράψει τα μέρη της;

Στην πραγματικότητα, κάπου το 80% του άλμπουμ είναι παιγμένο από εμένα. Έπαιξα όλες τις κιθάρες, τα τύμπανα (δε το περίμενε κανείς), πολλά από τα πλήκτρα και μπάσο σε 3 τραγούδια. Άρα η συμμετοχή των συναδέλφων ήταν επιλεκτική, όταν ένιωθα πως οι παικτικές μου ικανότητες δεν εξυπηρετούσαν αυτό που αποζητούσα, ή ότι η αισθητική κάποιου συγκεκριμένου ατόμου θα ταίριαζε σε κάποιο κομμάτι. Όλοι ήρθαν με πολλή όρεξη να προσθέσουν το λιθαράκι τους, είτε ήμασταν ήδη φίλοι είτε απλώς γνωστοί και τους ευχαριστώ θερμά για αυτό.  

Αν και δεν αναφέρεται σαφώς στο δελτίο τύπου, έχεις κάνει και τα φωνητικά στο άλμπουμ. Πώς πήρες αυτήν την απόφαση, τι σε εξυπηρέτησε και τι σε δυσκόλεψε;

Σε καμία περίπτωση δε δηλώνω τραγουδιστής. Είμαι ένας μουσικός που απλά μπορεί να υποστηρίξει σε υποφερτό βαθμό ερμηνευτικά κάποια πράγματα. Ήταν η πρώτη δική μου δουλειά και μάλιστα με αρκετά προσωπικό storytelling, οπότε έβγαζε νόημα να το κάνω εγώ. Εκτός από το Ghostly Rovers, που το μοιράζομαι με τον πατέρα μου, αλλά υπάρχει κόσμος που -αν δε το αναφέρω- δε καταλαβαίνει πως τραγουδάει άλλος τα κουπλέ κι άλλος τα ρεφρέν. Περίεργο, αλλά ισχύει. Δε θα έλεγα πως με δυσκόλεψε κάτι πολύ. Κατανοώ τις αδυναμίες και τις τρύπες στην τεχνική μου και προφανώς θα μου άρεσε να μπορώ να πω κάποια σημεία καλύτερα, αλλά δε νομίζω πως θα ακούσει κάποιος το δίσκο και θα σκεφτεί “καλά, γιατί δεν είπε κάποιος στο παλληκάρι ότι είναι άφωνο” χαχα!

Σε πρώτη (και δεύτερη…) ακρόαση διαφαίνεται μία ιδιαίτερη κλίση προς τους μουσικούς τρόπους που ακολουθεί ο Steven Wilson. Κατά πόσο ανταποκρίνεται αυτό στην πραγματικότητα;

Πολύ. Ο Wilson είχε διαπλαστικό ρόλο στη μουσική μου ζωή, από την εφηβεία μέχρι τα 20 περίπου. Συνεπώς, αναπόφευκτα κουβαλάω αναφορές, ειδικά στα κομμάτια που γράφτηκαν λίγο παλιότερα.

Μπορείς να ξεχωρίσεις ένα από τα “παιδιά σου” ως το πιο αγαπημένο σου μέσα από το Scent Remains;

Μάλλον το Lethe. Κάθε φορά λέω άλλο, αλλά το συγκεκριμένο έχει σίγουρα ξεχωριστή θέση μέσα μου, γιατί το κουβαλούσα κάποια χρόνια μέχρι να πάρει την τελική του μορφή και το είχα παιδέψει πάρα πολύ. Επίσης μπορεί να λειτουργήσει σα ταμπέλα του δίσκου, μουσικά και στιχουργικά. Και νομίζω έχει ωραίο vibe. 

 

Με ποιον/αν μουσικό θα ήθελες να συνεργαστείς κάποια στιγμή; Δύο ονόματα παρακαλώ, έναν ντράμερ και έναν άλλο μουσικό.

Με τον Brian Blade και τον Jonny Greenwood.

Θα μπορούσες να κατονομάσεις πέντε άλμπουμ που σε έχουν επηρεάσει βαθιά ως μουσικό;

Radiohead - In Rainbows

Wayne Shorter - Night Dreamer

Jeff Buckley - Grace

Steven Wilson - Hand. Cannot. Erase

Aaron Parks - Little Big

Ποιο είναι το setup που προτιμάς όταν παίζεις live;

Να παίζω με φίλους και ανθρώπους που συμπαθώ. Τα πιο τεχνικά τα λύνουμε εύκολα...

Τι γνώμη έχεις για τα ανέκδοτα για τους ντράμερ και ποιο είναι το καλύτερο που έχεις φτάσει στα αυτιά σου;

Νομίζω έχουν αρχίσει να περνάνε στη λήθη, γιατί οι περισσότεροι ντράμερ πλέον, συνηθίζεται να παίζουν και κάποιο άλλο όργανο ή να ξέρουν τέλος πάντων λίγη μουσική θεωρία. Το καλύτερο που θυμάμαι είναι το “θα έδινα μέχρι και το ένα χέρι μου για να είμαι αμφιδέξιος”. 

 

Ερωτήσεις: Μιχάλης Κουρής

http://soundgaze.gr