Οι άνθρωποι εναντίον της αστυνομίας.

Ξαφνικά, οι Ηνωμένες Πολιτείες μοιάζουν με τον υπόλοιπο εξαγριωμένο, διαμαρτυρόμενο, ανελεύθερο κόσμο. Οι περισσότεροι σχολιαστές δεν έχουν αντιληφθεί ότι διεξάγεται ένας παγκόσμιος πόλεμο.

 

Της Ναόμι Γουλφ 

Όπως φαίνεται, οι πολιτικοί της Αμερικής αισθάνονται πλήρως δικαιωμένοι από τη δημοκρατία τους. Σε όλη τη χώρα, η αστυνομία, ενεργώντας υπό τις διαταγές των τοπικών αρχών, διαλύει τις κατασκηνώσεις διαμαρτυρίας των υποστηρικτών του κινήματος «Καταλάβετε τη Γουόλ Στριτ»– ενίοτε με χρήση απίστευτης και εντελώς απρόκλητης βίας...

Στο χειρότερο περιστατικό μέχρι τώρα, εκατοντάδες αστυνομικοί, φορώντας στολές καταστολής διαδηλώσεων, περικύκλωσαν την κατασκήνωση διαμαρτυρίας του κινήματος «Καταλάβετε το Όκλαντ»  και χρησιμοποίησαν πλαστικές σφαίρες (οι οποίες μπορούν αποβούν μοιραίες), χειροβομβίδες κρότου λάμψης και δακρυγόνα, με κάποιους αστυνομικούς να στοχεύουν ευθέως εναντίον των διαδηλωτών. Τα μηνύματα στο Twitter από το κίνημα «Καταλάβετε το Όκλαντ» παρέπεμπαν σε αναφορά από την πλατεία Ταχρίρ στο Κάιρο: «μας περικυκλώνουν», «εκατοντάδες αστυνομικών», «υπάρχουν τεθωρακισμένα οχήματα και Hummers». Έγιναν 170 συλλήψεις. 

Η πρόσφατη σύλληψή μου, ενώ είχα υπακούσει στους κανόνες διαδηλώνοντας ειρηνικά στο δρόμο στο Μανχάταν, με προσγείωσε στην πραγματικότητα αυτής της καταστολής. Η Αμερική ξυπνάει με αυτό που χτίστηκε ενώ κοιμόταν: Ιδιωτικές εταιρίες έχουν προσλάβει τις αστυνομίες τους, η JP Morgan Chase έδωσε 4,6 εκατ. δολάρια στο Αστυνομικό Τμήμα της πόλης της Νέας Υόρκης, το Ομοσπονδιακό Υπουργείο Δημόσιας Τάξης έχει δώσει σε μικρές δημοτικές αστυνομικές δυνάμεις όπλα στρατιωτικών προδιαγραφών, τα δικαιώματα των πολιτών στην ελευθερία του λόγου και του συνέρχεσθαι έχουν με ύπουλο τρόπο υπονομευτεί από τους αδιαφανείς όρους έκδοσης άδειας για συγκεντρώσεις.   

Ξαφνικά, οι Ηνωμένες Πολιτείες μοιάζουν με τον υπόλοιπο εξαγριωμένο, διαμαρτυρόμενο, ανελεύθερο κόσμο. Οι περισσότεροι σχολιαστές δεν έχουν αντιληφθεί ότι διεξάγεται ένας παγκόσμιος πόλεμος. Αλλά είναι  διαφορετικός από οποιοδήποτε προηγούμενο στην ανθρώπινη ιστορία: για πρώτη φορά, οι άνθρωποι ανά τον κόσμο δεν προσδιορίζονται και δεν οργανώνονται σύμφωνα με τις εθνικές ή θρησκευτικές γραμμές, αλλά μάλλον με όρους μιας παγκόσμιας συνείδησης και διεκδίκησης για μια ειρηνική ζωή, ένα βιώσιμο μέλλον, οικονομική δικαιοσύνη και ουσιαστική δημοκρατία. Ο εχθρός τους είναι η παγκόσμια «επιχειρησιοκρατία» που έχει εξαγοράσει κυβερνήσεις και νομοθετικά σώματα, δημιούργησε τη δική της ένοπλη επιβουλή,  εξαπάτησε συστηματικά εκατομμύρια ανθρώπους, και λεηλάτησε πλούτο και τα οικοσυστήματα.   

Σε όλο τον κόσμο, οι ειρηνικοί διαδηλωτές δαιμονοποιούνται ως ταραξίες. Αλλά η δημοκρατία είναι διασπαστική. Ο Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ υποστήριξε ότι η ειρηνική διατάραξη του «business as usual» είναι υγιής, γιατί αποκαλύπτει την κρυμμένη αδικία, η οποία μπορεί στη συνέχεια να αντιμετωπιστεί. Στο πλαίσο αυτό, οι διαδηλωτές θα πρέπει να αφοσιωθούν στην πειθαρχημένη, μη βίαιη διατάραξη – κυρίως τη διακοπή της ομαλής κυκλοφορίας στους δρόμους. Αυτό χρησιμεύει στο να δυσκολεύει το έργο των προβοκατόρων, ενώ αποκαλύπτεται η απρόκλητη επέμβαση της αστυνομίας.

Επιπλέον, τα κινήματα διαμαρτυρίας δεν επιτυγχάνουν όταν η δράση τους είναι αποσπασματική: οι καθιστικές διαμαρτυρίες ή οι καταλήψεις δημόσιων χώρων που διαρκούν για μεγάλο χρονικό διάστημα είναι πιο αποτελεσματικές. Αυτός είναι και ο λόγος που οι διαδηλωτές πρέπει να συγκεντρώσουν τα δικά τους χρήματα και να έχουν δικούς τους δικηγόρους. Η «επιχειρησιοκρατία» είναι τρομοκρατημένη βλέποντας ότι οι πολίτες θα διεκδικήσουν εκ νέου ένα κράτος δικαίου.  Σε κάθε χώρα οι διαδηλωτές θα πρέπει να έχουν μια στρατιά δικηγόρων. 

Οι διαδηλωτές θα πρέπει επίσης να δημιουργήσουν τα δικά τους μέσα ενημέρωσης, αντί να στηρίζονται στα κυρίαρχα μέσα για την κάλυψη των δραστηριοτήτων τους. Θα πρέπει να δημιουργήσουν blogs, να επικοινωνούν μέσω του twitter, να γράφουν άρθρα και δελτία τύπου, όπως και να καταγράφουν και αναφέρουν περιπτώσεις αστυνομικής αυθαιρεσίας (και όσων αυθαιρετούν).   

Υπάρχουν δυστυχώς, πολλές καταγεγραμμένες περιπτώσεις βίαιων προβοκατόρων που διεισδύουν στις διαμαρτυρίες σε μέρη όπως στο Τορόντο, το Πίτσμπουργκ, το Λονδίνο και στην Αθήνα – άτομα τα οποία αποκαλούνται από τους Έλληνες ως «γνωστοί άγνωστοι». Οι προβοκάτορες επίσης, πρέπει να φωτογραφίζονται και να καταγράφονται, γι’ αυτό είναι σημαντικό να μην καλύπτει κάποιος το πρόσωπό του στις διαμαρτυρίες.    

Οι διαδηλωτές θα πρέπει να δημιουργούν τοπικά λίστες email, να συνδυάζουν τις λίστες εθνικά και να αρχίσουν να καταγράφουν υποστηρικτές. Θα πρέπει να πουν στους εκπροσώπους τους πόσοι υποστηρικτές έχουν υπογράψει σε κάθε περιοχή – και θα πρέπει να οργανώσουν να διώξουν τους βάρβαρους ή καταπιεστικούς πολιτικούς. Και θα πρέπει να υποστηρίξουν εκείνους – όπως για παράδειγμα  στο Όλμπανι, στη Νέα Υόρκη – όπου η αστυνομία και ο τοπικός Εισαγγελέας αρνήθηκαν να διαλύσουν τους διαδηλωτές – οι οποίοι σέβονται τα δικαιώματα της ελευθερίας του λόγου και του συνέρχεσθαι.   

Πολλοί διαδηλωτές επιμένουν να παραμένουν ακηδεμόνευτοι κι αυτό είναι εν μέρει λάθος. Η ύπαρξη ενός επικεφαλής είναι χρήσιμη σε ορισμένες περιπτώσεις: Ένας ηγέτης μπορεί να είναι ένας απλός εκπρόσωπος. Οι διαδηλωτές θα πρέπει να εκλέξουν εκπροσώπους που θα εναλλάσσονται τακτικά, όπως σε κάθε πραγματική δημοκρατία, και να μάθουν να μιλάνε στον τύπο και να διαπραγματεύονται με τους πολιτικούς. 

Οι διαδηλωτές θα πρέπει να δημιουργήσουν ένα μοντέλο του είδους της κοινωνίας την οποία οι ίδιοι θέλουν να οικοδομήσουν. Στο Πάρκο Zουκότι στο Μανχάταν, για παράδειγμα, υπάρχει βιβλιοθήκη και κουζίνα, το φαγητό διανέμεται δωρεάν, τα παιδιά καλούνται να κατασκηνώσουν και οργανώνονται μαθήματα. Οι μουσικοί φέρνουν τα όργανά τους, δημιουργώντας ένα κλίμα χαράς και αισιοδοξίας. Η ευθύνη για την καθαριότητα του χώρου ανήκει σε όλους τους διαδηλωτές. Η ιδέα είναι η δημιουργία μιας νέας πόλης εντός ενός (διε)φθαρμένου αστικού χώρου, η οποία καλείται να αποδείξει ότι αντανακλά την πλειοψηφία της κοινωνίας, όχι ένα περιθώριο.  

Στο κάτω κάτω, αυτό που είναι πιο σημαντικό σχετικά με αυτά τα κινήματα διαμαρτυρίας δεν είναι τα αιτήματά τους, αλλά μάλλον η αναδυόμενη υποδομή μιας παγκόσμιας κοινότητας ανθρώπων. Για δεκαετίες είχαν πει στους πολίτες να σκύβουν το κεφάλι τους, είτε σε ένα φανταστικό καταναλωτικό κόσμο είτε στην φτώχεια και την σκλαβιά, και να αφήσουν τη διακυβέρνηση στις ελίτ. Η διαμαρτυρία είναι μια διαδικασία  μετασχηματισμού γιατί οι άνθρωποι βρίσκονται στο προσκήνιο, αντιμετωπίζουν πρόσωπο με πρόσωπο ο ένας τον άλλον, και, μπαίνοντας σε μια διαδικασία εκ νέου εκμάθησης των προϋποθέσεων της ελευθερίας, οικοδομούν νέους θεσμούς και οργανώσεις. 

Κανένα από τα παραπάνω δεν μπορεί να συμβαίνει σε ένα κλίμα πολιτικής και αστυνομικής βίας εναντίον των ειρηνικών δημοκρατικών διαδηλωτών. Όπως ρώτησε ο Μπέρτολτ Μπρεχτ, μετά την άγρια καταστολή των εργατικών διαδηλώσεων τον Ιούνιο του 1953 στην Κομμουνιστική Ανατολική Γερμανία, «Δεν θα ήταν πιο εύκολο ... για την κυβέρνηση να διαλύσει το λαό και να εκλέξει άλλο;». Στις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά και σε άλλες χώρες, οι δήθεν δημοκρατικοί ηγέτες φαίνεται ότι έχουν πάρει πολύ στα σοβαρά το ρητορικό ερώτημα του Μπρεχτ.

Μετάφραση: Αιμιλία Κουκούμα

πηγή