2010, στον αγύριστο - 2011, φύγε όπως έρχεσαι

2010, η χρονιά ήταν χάλια παγκοσμίως και ειδικά για την Ελλάδα, η χειρότερη εδώ και δεκαετίες. Μέχρι και τον Καραμανλή, τον μικρό με το playstation, έφτασαν κάποιοι φίλοι μου να «πεθυμήσουν». Όμως μη χολοσκάμε, το 2011 είναι προ των πυλών, πιο βαρβάτο από ποτέ. Με τα structural reforms και τα deregulations, τις παγκόσμιες αγορές (καπιταλισμός) με τα διάφορα όργανά τους (ΕΕ, ΔΝΤ, κυβερνήσεις) και τους θεσμούς τους (αστική δημοκρατία), έτοιμα να μας φέρουν στο επίπεδο των Βουλγάρων για παράδειγμα, τους οποίους μέχρι χθες λοιδορούσαμε. Για πιο χαμηλά, υπάρχουν και οι επόμενες χρονιές, αν και γενικά το βαρέλι του ...
καπιταλισμού δεν πιάνει πάτο.

Τα περί χρεοκοπίας και αναδιάρθρωσης (βλέπε και επιμήκυνση), που θα ‘φορεθούν’ πολύ το 2011, ποσώς θα πρέπει να μας απασχολούν, μιας και δε μας λένε Λάτση, Μπόμπολα, Κόκκαλη κοκ, και γενικά δεν είμαστε μέτοχοι του ελληνικού καπιταλισμού ή μέλη της ελληνικής κυρίαρχης τάξης. Πιστεύω αυτό το τελευταίο να το εμπεδώσαμε καλά το 2010 (οι τελευταίοι μικροαστοί-μικρομεσαίοι αρχίζουν να το αντιλαμβάνονται αυτές τις ‘άγιες’ μέρες). Όπως έχω αναφέρει ξανά, το ότι τυγχάνει να βρισκόμαστε στον ίδιο χωρικό προσδιορισμό (Ελλάδα), στο ίδιο χρονικό διάστημα, δε μας κάνει όλους ίδιους και με τα ίδια συμφέροντα.

Και αυτό ήταν το δώρο του 2010 σε πολλούς από εμάς: μία συνειδητοποίηση του κόσμου, της κοινωνίας και της θέσης μας μέσα σ’ αυτή. Ένας ταξικός αυτοπροσδιορισμός και αφύπνιση συνάμα. Είθε το 2011 να μας κάνει περισσότερους.

Ακολουθούν δύο ωραία και περιεκτικά για το θέμα, κείμενα από το σημερινό Ποντίκι (30/12/2010, όπου και η εικόνα), καθώς και το, ξεχασμένο ακόμα και από τον ίδιο, «Οι παλιοί μας φίλοι» του Σαββόπουλου.

«κι έρχεται η στιγμή για ν' αποφασίσεις με ποιους θα πας και ποιους θ' αφήσεις»

Το δίκαιο

Με τη δήλωσή του περί χώρας με περιορισμένη εθνική κυριαρχία ο πρωθυπουργός επανέφερε στο προσκήνιο, τη χρονιά που πέρασε, ένα παλιό ερώτημα: Ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο;

Όσα ζήσαμε το 2010 μας βοηθούν να δώσουμε μια οριστική και τελεσίδικη απάντηση: Τον τόπο, όπως και τον υπόλοιπο κόσμο, κυβερνά η δικτατορία των αγορών, με τη βοήθεια τοπικών (κυβερνητικών) αντιπροσώπων, ανεξαρτήτως μάλιστα ιδεολογικών πεποιθήσεων και καταβολών.

Οι νόμοι των αγορών εφαρμόζονται με την ίδια επιμέλεια από δεξιές, χριστιανοδημοκρατικές, σοσιαλδημοκρατικές και «κομμουνιστικές» κυβερνήσεις. Από τη στιγμή που το Κ.Κ. Κίνας ανέθεσε μελέτη - την οποία ακολούθησε - για τον εκσυγχρονισμό τας κινεζικής οικονομίας στον πρύτανη του νεοφιλελευθερισμού Μίλτον Φρίντμαν (Σχολή του Σικάγο), ακούγεται «λογικό» το ότι η ελληνική σοσιαλιστική κυβέρνησή ανέθεσε τη σωτηρία της χώρας στο ιερατείο (ΔΝΤ) του νεοφιλελευθερισμού.

Προχωρώντας ένα βήμα, δεν είναι δύσκολο να αντιληφθούμε ποιοι είναι οι φορείς αυτής της δικτατορικής διακυβέρνησης, αρκεί να πάρουμε υπόψη ότι: Το 2% του πληθυσμού της Γης «κατέχει» το 50% του Παγκόσμιου Ακαθάριστου Προϊόντος. Θα πρέπει να επιστρέψουμε αιώνες πίσω, ακόμα και πίσω από τη φεουδαρχία. για να συναντήσουμε τόσο άδικη διανομή πλούτου.

Αυτή η πρωτοφανής συγκέντρωσή πλούτου οδηγεί σε εξίσου πρωτοφανή και τρομακτική συγκέντρωση εξουσίας. Παρά τις δημοκρατικές επιφάσεις, τις ελεύθερες εκλογικές διαδικασίες και τον πλουραλισμό, η μόνη πραγματική κατακτημένη και αδιαμφισβήτητη ελευθερία είναι η ανεξέλεγκτη λειτουργία του κεφαλαίου με έναν και μόνο στόχο: τη μεγιστοποίηση των κερδών.

Απέναντι σε αυτήν τη θεσμοθετημένη κολιγοποίησή τους οι εργαζόμενοι στην Ελλάδα και τον κόσμο έχουν μία και μόνη επιλογή: αγώνα για να εκφράσουν και να επιβάλουν την πολιτική τους κυριαρχία.

Τελικά, παρά τις προβλέψεις περί τέλους της Ιστορίας, η αέναη μάχη μεταξύ αυτών που έχουν τα πάντα και εκείνων που δεν έχουν να χάσουν παρά μόνο τις αλυσίδες τους θα συνεχιστεί μέχρι να επικρατήσει το δίκαιο. Όχι των αγορών...

Το «άει σιχτίρ››

Θα ήταν σόλοικο να πεις ότι η κοινωνία, δηλαδή όλοι εμείς, είναι αθώα του αίματος.

Όχι μόνο επειδή εμείς εκλέγαμε όλα αυτά τα πολιτικά σκύβαλα. Ούτε μόνο επειδή τα ανεχόμασταν. Ούτε μόνο επειδή - όσοι και όποιοι από εμάς - επωφελούμασταν (ή πιστεύαμε ότι επωφελούμασταν) από την αναπαραγωγή και τη μακροημέρευση αυτού του άθλιου πολιτικού συστήματος. Αλλά κυρίως επειδή ακόμη και σήμερα, ένα βήμα πριν από την καταστροφή, είμαστε ανίκανοι να γίνουμε πολίτες και πατριώτες.

Δύσκολο, ίσως, ό,τι χτιζόταν μεθοδικό για τέσσερις δεκαετίες στις τσέπες, τα μυαλά και τις ψυχές μας να γκρεμιστεί και να τελειώσει. Δύσκολο, ίσως, να καταλάβουμε ότι αυτά που ζητούν οι τοκογλύφοι τα έχουμε πληρώσει ήδη διπλά και τρίδιπλα. Δύσκολο, ίσως, έτσι βαριά ενοχοποιημένοι και ηττημένοι, να βρούμε τη δύναμη για να πούμε «άι σιχτίρ» στους τοκογλύφους και τους κάθε απόχρωσης μπράβους τους.

Ακόμα πιο δύσκολο να βρούμε το σθένος, την αξιοπρέπεια και τα μέσα για να αποτινάξουμε όχι μόνο τα δεσμά που μας ετοίμασαν τόσο μεθοδικά, αλλά και τον μίζερο και άθλιο εαυτό μας. Μόνο που άλλος δρόμος δεν μας έμεινε. Ας τον πάρουμε κι όπου μας βγάλει.

(ΥΓ: Καλή χρονιά και καλή... Ανάσταση).

http://tomantri.blogspot.com