Για το κίνημα ενάντια στα διόδια
Η αναζήτηση νέων υποδείγματων αντίστασης ή μορφών δράσης που θα αποσυντονίζουν τον αντίπαλο και θα παράγουν ψήγματα ριζοσπαστικοποίησης σε ...
τμήματα της αδρανούς ελληνικής κοινωνίας, είναι συχνά παρούσα στις συζητήσεις μεταξύ ανθρώπων (αριστερών και μη) που δεν βολεύονται με την κατάσταση όπου βρίσκεται σήμερα το (με την παραδοσιακή έννοια) λαϊκό κίνημα.
Σε αυτή την αναζήτηση του νέου και του αποτελεσματικού υπάρχει ένας όρος που, αν δεν τηρηθεί, όποια κουβέντα επ΄ αυτού καταντάει διαπάλη σχεδίων που αρχικά ίσως να φαίνονται ως επιβλητικά υπερόπλα ενόψει της μεγάλης ταξικής σύγκρουσης, εντούτοις στο πραγματικό πεδίο της μάχης είναι τόσο χρήσιμα όσο και μια σαϊτα.
Το κίνημα ενάντια στα Διόδια, ξεκινώντας με όρους μαζικότητας από τη Β.Α.Αττική, έθεσε μία βασική προτεραιότητα: τη δράση.
Την απτή, αδιαμεσολάβητη δράση που δεν προυποθέτει την ύπαρξη από τα πρίν, ενός δαιδαλώδους, πολυσυλλεκτικού, πολύχρωμού και πολύβουου πολιτικού πλαισίου.
Ο στόχος, προφανώς, δεν ήταν η συγκρότηση ενός εξαγριωμένου απολίτικου όχλου που θα σπάει μπάρες και θα ξηλώνει γκισέ, αλλά πρωτίστως η καλλιέργεια του αισθήματος της συλλογικής δράσης και εν συνεχεία της ζύμωσης μεταξύ ετερόκλητων υποκειμένων που θα δρουν υπό το περίβλημα ενός κινήματος που πετυχαίνει νίκες στο δρόμο.
Θα μπορούσαμε λοιπόν να πούμε πως το κίνημα ενάντια στα διόδια, νικάει; Ισχυρίζομαι πως όχι. Δε νικά: θριαμβέυει.
Θριαμβεύει, όχι με τους όρους κινηματικής ευφορίας που μπορεί να δημιουργήσει η παρουσία 100.000 διαδηλωτών στο κέντρο της Αθήνας, αλλά με τους όρους πραγματικής, μετρήσιμης φθοράς που προκάλεσαν στο ιδιωτικό κεφάλαιο οι 100.000 οδηγοί που αρνήθηκαν να πληρώσουν διόδια τον περασμένο δεκαπεντάυγουστο και οι 2.000 που το πράττουν καθημερινά (μονο απο το σταθμό των Αφιδνών).
Θριαμβεύει, διότι έχει την ευτυχία να ...μην μπορεί να απαντήσει με βεβαιότητα ποιοι και ποιες συμμετέχουν σε αυτό. Αυτός/ή που αρνείται να πληρώσει είναι μέρος αυτόυ του μεγάλου κύματος αντίστασης, όσο είναι και αυτός/ή που επώνυμα παίρνει μέρος στις διαδικασίες του Πανελλαδικού Συντονιστικού Ενάντια στα Διόδια.
Θριαμβεύει, γιατί αποδεικνύει καθημερινά ότι ο φόβος και ο δισταγμός απέναντι σε μία τυπικά μή νόμιμη πράξη (άρνηση πληρωμής),ωχριούν μπροστά στο αίσθημα της αξιοπρέπειας.
Θριαμβεύει, γιατί μπορεί και ξεγυμνώνει τις τραμπούκικες λογικές που έχουν οι φορείς του μεγάλου κεφαλαίου και των πολυεθνικών. Δυο χρόνια τωρα απειλούν, στέλνουν χαφιέδες, ασφαλίτες και λοιπούς πρόθυμους για να τρομοκρατήσουν το κίνημα. Όμως δεν τα καταφέρνουν. Και ξέρουν πια ότι έχει αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση για τους μεγαλοκαρχαρίες των εθνικών οδών.
Όταν καταργείται στην πράξη και εν μια νυκτί το «δέον», ότι για να διανύσεις 20 χιλιόμετρα θα πρέπει να πληρώσεις δυο φορές διόδια, τότε αναδύεται στην επιφάνεια το αυτονόητο. Και όταν το αυτονόητο κατοχυρώνεται συνταγματικά (αρθρο 5),τότε οφείλει να γίνεται πραγματικότητα.
Το κίνημα ενάντια στα Διόδια έχει πολύ δρόμο μπροστά του για να πετύχει τους στόχους που έχει θέσει. Έχει καταφέρει όμως να εξοικειώσει με την καθημερινή συλλογική δράση μικροαστικά στρώματα που ουδέποτε (ήθελαν να έχουν ή) είχαν σχέση με την οργανωμένη πάλη και τα κινήματα. Αυτά τα ίχνη είναι ο βασικός όρος εξάπλωσης και μαζικοποίησης του κινήματος.
Αντί επιλόγου,παραθέτω την πιό χαρακτηριστική φράση που ειπώθηκε από συναγωνιστή: «Παλιά...πέρναγα, πλήρωνα και μετά τους έβριζα. Τώρα περνάω, ανοίγω τη μπάρα και τους χαμογελάω.Δεν είναι καλύτερα έτσι;».
http://rnbnet.gr/details.php?id=920
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου