Ένα «μνημείο» για τον ελαιώνα στον βυζαντινό ναό της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος στην Άμφισσα και στον Αγιο Πολύκαρπο Κίρρας.

Η Άμφισσα είναι η πόλη της ελιάς, είναι αυτός ο ελαιώνας που την έχει περιζώσει εκεί στους πρόποδες της Γκιώνας, σ’ αυτό το φυσικό όριο του γκριζοπράσινου κυματισμού του.
Όλη η ζωή της πόλης όπως και η βαθιά ιστορία της έχουν χαρακτηριστεί απ’ αυτό το αειθαλές δέντρο και με όλη αυτή τη δύναμη της υπόσχεσης του, είναι το φύλλο της ελιάς που σηματοδότησε την υπόσχεση μιας νέας ζωής μετά τον κατακλυσμό, που νοηματοδοτεί άλλοτε φανερά και άλλοτε κρυφά όλη αυτή την καθημερινότητα της πόλης. Η πρώτη λοιπόν καλλιτεχνική παρέμβαση του Εν Αμφίσση στην πόλη της Άμφισσας δεν θα μπορούσε να λάβει χώρα παρά εκεί στον ελαιώνα της, «στις εσχατιές του ελαιώνος» μάλιστα, όπως θα έλεγε και ο Παπαδιαμάντης.

Η εικαστική παρέμβαση του Παναγιώτη Βούλγαρη που πραγματοποιήθηκε από τις 12 έως τις 15 Σεπτεμβρίου ήταν μια πρόταση της επιμελητικής ομάδας «The Symptom». Το Εν Αμφίσση ανταποκρίθηκε ...


αμέσως στην πρόσκληση και ανέλαβε να βρει τους χώρους για την δημιουργία του έργου αλλά και να επικοινωνήσει το γεγονός. Η συνεργασία αυτή θα χει συνέχεια και οι όποιες ανακοινώσεις θα γίνουν από εδώ και πολύ σύντομα.



Η εικαστική παρέμβαση πραγματοποιήθηκε σε δύο ιστορικά σημεία του ελαιώνα της Άμφισσας, το πρώτο στον βυζαντινό ναό της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος στην Άμφισσα και η δεύτερη στην Κίρρα, στο αρχαίο μονοπάτι που οδηγούσε από τη θάλασσα στο Αρχαίο Μαντείο των Δελφών. Και τα δύο έργα είναι ελαφριές εφήμερες κατασκευές από κλωστές που περιπλέκονται γύρω απ’ τους κορμούς δύο δέντρων. Εφήμεροι και μετέωροι ιστοί που συνδιαλέγονται μ’ αυτές τις αιώνιες αλήθειες των δέντρων, του αέρα και της βροχής.


The Symptom 01/02
του Παναγιώτη Βούλγαρη
«Περπατώ κάτω από τα ελαιόδεντρα και το φώς ζωγραφίζει σκιές στα μάτια μου, εστιάζω στον βηματισμό, την κίνηση ανάμεσά τους, ξετυλίγοντας χιλιάδες μέτρα κλωστής σε ένα μικρό χώρο, συγκεντρώνομαι στους ήχους, μια κατάσταση αιώρησης, σαν να βρίσκομαι στο νερό…
Μοιράζομαι μια τελετουργική πράξη ένωσης με ότι έχει υπάρξει και με ότι έρχεται καθώς υφαίνω ένα εύθραυστο μνημείο, έναν ιερό τόπο, μια γραφή ανάμεσα σε δύο γέρικους κορμούς μέσα από μια ατέρμονη διαδικασία δημιουργίας δομών που εμπεριέχουν το στοιχείο της ανοσίας – η αρχιτεκτονική της υπαγορεύεται από το ζητούμενο, το πώς να αφήσω μια δυνατή πράξη χωρίς ίχνη δύναμης…
Μια λεπτεπίλεπτη κατασκευή από κλωστές παίρνει ζωή από το φώς και τον αέρα, είναι εφήμερη μα κουβαλά ένα αρχέγονο μήνυμα και αποτυπώνει την αέναη δημιουργία. Είναι ένα έργο που εξαϋλώνεται και ενοποιείται με την φυσική ύπαρξη, γίνεται ένα «μη απτό» ανθρώπινο στοιχείο που ενδυναμώνεται από αυτή την ανυπαρξία και γίνεται άπειρο κομμάτι της ζωής.
Τα δύο έργα φτιάχτηκαν την περίοδο μεταξύ 12 και 15 Σεπτεμβρίου του 2010 και χρησιμοποιήθηκαν 10.500 μέτρα κλωστής για το “Symptom 01” που βρίσκεται στην είσοδο του Βυζαντινού ναού της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος στην Άμφισσα καθώς και 7.500 μέτρα για το “Symptom 02” που βρίσκεται σε ελαιώνα στην Κίρρα πάνω στον δρόμο που ένωνε τους Δελφούς με το αρχαίο λιμάνι . Οι κλωστές ήταν διαφορετικών μεγεθών μεταξένιες, βαμβακερές και συνθετικές σε λευκό χρώμα αλλά στο έργο στην Κίρρα χρησιμοποιήθηκε και μια σε λαδί χρώμα ενώ στο εσωτερικό του έργου τοποθετήθηκαν κουκούλια από τζιτζίκια.
Θα ήθελα να ευχαριστήσω την κυρία Χρυσαυγή και τον γιό της Παναγιώτη Μερινόπουλο για την παραχώρηση του χώρου στην Άμφισσα και τον κύριο Ιωάννη Γιακουμή για την παραχώρηση του χώρου στην Κίρρα. Επίσης την κυρία Αμαλία για την φιλοξενία, ένας πραγματικά υπέροχος άνθρωπος, τον Αποστόλη Αρτινό για την πολύτιμη βοήθειά του και το μπλοκ « Εν Αμφίσση».
Εύχομαι αρκετοί ντόπιοι να βιώσουν την εμπειρία των έργων σε δύο πανέμορφες τοποθεσίες για όσο καιρό αντέξουν και θα το κάνουν αν αφεθούν στη δική τους φυσική φθορά…»


Από την θάλασσα
του Έρχαρτ Κάιστνερ
«Από την θάλασσα, από τον παλιό δρόμο των προσκυνητών, πρέπει να φτάνεις στους Δελφούς, αυτός είναι ο σωστός τρόπος. Ένα στενό μονοπάτι που διασχίζει τον ωραιότερο και παλαιότερο ελαιώνα που υπάρχει στην Ελλάδα, ένα αληθινό ιερό άλσος. Την άνοιξη είναι πλημμυρισμένο στις ανεμώνες. Περπατάς μερικές ώρες, κάνει ζέστη και το λαμπύρισμα των πτερόνευρων φύλλων σ’ αιχμαλωτίζει. Οι κορμοί στρέφονται ενώ πεζοπορείς και, καθώς βλέπεις συνεχώς μονάχα αυτές τις αμέτρητες, σοφές και γητεμένες οντότητες, τις ελιές, σου ’ρχεται κάτι σαν ζάλη. Καθώς λοιπόν περπατάμε ανάμεσα σ’ αυτές τις φυλλωσιές που μπλαβίζουν, βλέπουμε εκεί πέρα μακριά, στο φως και τη γλαυκότητα, το περίγραμμα των βουνών και το Καστρί μες την πρωινή πάχνη από τις φωτιές των τζακιών του και τον ήλιο να ρίχνει λοξά τις ακτίνες του. Είναι η βουνοπλαγιά όπου άλλοτε υπήρχε τούτη η ψηλοκτισμένη πολιτεία, οι Δελφοί.»

Πέραν του άλλου
του Αποστόλη Αρτινού
«Έχουν κάτι το ανησυχαστικό αυτοί οι ιστοί του Π. Βούλγαρη. Ίσως αυτό το αδιάθετο νόημα τους, το τόσο εύθραυστο. Είναι περιβάλλοντα μιας εγκαταλελειμμένης σιωπής, μιας γραφής αφημένης στις διαθέσεις του ανέμου. Έργα που γεννιούνται και πεθαίνουν μέσα σ’ αυτή την αφιλόδοξη χειρονομία του εφήμερου. Η αιωνιότητα εδώ δεν ανήκει στο έργο, ούτε στη αλήθεια του έργου, αλλά σ’ αυτό που αποσιωπά το έργο και στο ανέκφραστο μαζί περιβάλλον της μοναξιάς του. Η κλωστή που το διαγράφει, χιλιόμετρα αυτή, δεν είναι ο μίτος της Αριάδνης που μας οδηγεί στο φως αλλά το νήμα μιας αφήγησης που υπομένει την ατελεύτητη χειρονομία της κατασκευής της, της καταγραφής της, πάντα όμως αυτή πέραν του άλλου. Δεν θα ναι έτσι το βλέμμα αυτού του άλλου που θα διεγείρει το έργο αλλά αυτά τα χλωμά φύλλα που θα πέσουν, η πρωινή αύρα, το άδειο πουκάμισο ενός τζίτζικα του καλοκαιριού, ακόμη κι αυτή η άνιση χειρονομία της καταστροφής τους. Η σκηνή του βλέμματος που αναδύει το έργο της τέχνης γίνεται εδώ μια αδιάφορη σκηνή, ένα παραπλανημένο σημαίνον. Γι αυτό και το νόημα του δεν αναπαρίσταται, δεν διατίθεται στη γλώσσα, καθίσταται έτσι σημείο ενός αληθινού "συμπτώματος", μια τραυματική διεμφάνεια αυτού του ανίσχυρου και αδιάθετου ίχνους του Πραγματικού που πάντα όμως και κάπως θα μας διαφεύγει.»
http://amfissacity.blogspot.com/2010/09/blog-post_17.html