Το αηδόνι του Γυφτομαχαλά , αγαπημένοι μας φίλοι , η αγαπημένη χωριανή και φίλη Τουρκοκατίνα , έφυγε πριν από σαράντα περίπου μέρες , σήμερα μάλιστα ήταν και τα σαράντα της , εγώ το έμαθα τώρα , γιατί την εποχή εκείνη είχα νοσοκομειακά..τρεχάματα .
Με την αξεχαστη Κατίνα με συνέδεε μιά πολύ παλιά νοσταλγική ..μουσική ανάμνηση , που υπάρχει ακόμα αναλλοίωτη μετά από 60 περίπου χρόνια , δεν θα αναφερθούμε σημερα σ' αυτά , όχι , σήμερα η σελίδα μας φιλοξενεί ένα υπέροχο , ...ολοζώντανο και ..μοσχομυριστό κείμενο της αγαπημένης μας φίλης Κατερίνας Ακαρέπη , εγγονής της αξέχαστης Κατίνας , απ' το Norman της Oklahoma , απολαύστε το...είναι ..ψυχικό απόσταγμα..
* * *
" Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι με τόσο έντονη προσωπικότητα που σου είναι δύσκολο να συνειδοτοποιήσεις την απουσία τους. Περνώντας κάτω από το σπίτι της γιαγιάς της Κατίνας, της Τούρκαινας, αδερφής του παππού μου του Ταρανοθύμιου, πιάνω τον εαυτό μου ασυναίσθητα να κοιτάζει προς το μπαλκόνι της. Στήνω αυτί περιμένοντας να την ακούσω να τραγουδάει. Οι μνήμες που έχω σαν παιδί περνώντας τα καλοκαίρια στα τέλη του 70ʼ και τη δεκαετία του ʼ80 στη γειτονιά του γυφτομαχαλά φωτίζονται από τη παρουσία της γιαγιάς της Κατίνας.
Ακούραστη, αεικίνητη, να μαζεύει όλα τα εγγόνια από το Ταρανέικο για να μας διηγηθεί το παραμύθι με τη πονηρή αλεπού τη κυρά-Μαρώ που ξεγέλασε τα υπόλοιπα ζώα και τους έκλεψε το μέλι. Απογεύματα που τα γλύκαιναν παχιές φέτες από φρέσκο ζυμωτό ψωμί με βούτυρο και ζάχαρη.
Το σούρουπο, κουβέντα και καφεδάκι με τις γειτόνισσες στο μπαλκόνι, το στολισμένο με στρογγυλές μπάλες μυζύθρας και τα χελιδόνια να επιστρέφουν στις φωλιές τους. Σπίτι δροσερό, σωστό εργαστήρι, με τους τενεκέδες το τυρόγαλο και τις τσαντίλες με φρέσκο τυρί. Η γιαγιά φορά τη ποδιά της, την οποία αποχωριζόταν μόνο όταν κατέβαινε για ψώνια στου Σκούτα ή στου Καραγκούνη, και πήζει τυριά, ψήνει πίττες και ψωμιά, φτιάχνει τραχανά παρέα με τη νύφη της και γιαγιά μου, τη Ταρανοκατερίνη.
Τη θυμάμαι να πλένει και να ξαίνει μαλλιά, μια οικιακή ασχολία που ποτέ αργότερα δε ξαναείδα από κάποια άλλη γιαγιά της γειτονιάς. Και ό,τι κι αν έκανε, το συνόδευε με ένα τραγούδι γλυκό, όμορφα στολισμένο και ζυγισμένο που ξεκίναγε κάπως έτσι: «ένα κομμάτι σύννεφο, μικρή Παπαδοπούλα μου...»
Από lidoriki
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου