Έκκληση για διάλογο και κοινή δράση της Αριστεράς

Τη συγκρότηση αριστερού βήματος διαλόγου και κοινής δράσης ανακοίνωσαν, στη διάρκεια συνέντευξης Τύπου που παραχώρησαν χθες, προσωπικότητες της πνευματικής, καλλιτεχνικής και αυτοδιοικητικής Αριστεράς. Οι συμμετέχοντες, παρουσίασαν μια έκκληση, την οποία υπογράφουν 75 προσωπικότητες, για κοινή δράση όλων των κομμάτων και οργανώσεων του αριστερού χώρου με στόχο τη διαμόρφωση του ευρύτερου δυνατού ρεύματος ανατροπής του μνημονίου κυβέρνησης- ΔΝΤ- Ε.Ε.
Τη συνέντευξη Τύπου παραχώρησαν οι Γιώργος Μανιάτης, καθηγητής του πανεπιστημίου Αθηνών, Ευτύχης Μπιτσάκης, ομότιμος καθηγητής του πανεπιστημίου Ιωαννίνων, Χρήστος Κορτζίδης, δήμαρχος Ελληνικού, Γρηγόρης Καλομοίρης, συνδικαλιστής εκπαιδευτικός και Γιάννης Κιμπουρόπουλος, δημοσιογράφος.
Στο κοινό ήταν παρόντες, μεταξύ άλλων, οι Παναγιώτης Λαφαζάνης, Δημήτρης Δεσύλλας, Νίκος ...
Βούτσης, Κώστας Βεργόπουλος, Δήμος Τσακνιάς, Χρήστος Μπίστης, καθώς και δεκάδες συνδικαλιστές και και ακτιβιστές, με αναφορές στο σύνολο των αριστερών δυνάμεων (ΚΚΕ, ΣΥΝ- ΣΥΡΙΖΑ, εξωκοινοβουλευτική Αριστερά).
Ο Γιώργος Μανιάτης τόνισε ότι «δεν επιδιώκεται μια μηχανιστική ενότητα της Αριστεράς, καθώς οι ιδεολογικές διαφορές είναι δεδομένες και σεβαστές. Ζητούμενο είναι η ενότητα στη δράση, προς όφελος των λαϊκών συμφερόντων, για την ανατροπή του μνημονίου», ενώ καυτηρίασε το «αντικομμουνιστικό αμόκ του κ. Πάγκαλου» ως «οιωνό αυταρχικής εκτροπής».
Από την πλευρά του, ο Ευτύχης Μπιτσάκης τόνισε ότι απαιτείται η επεξεργασία συγκεριμένης, εναλλακτικής πρότασης στην κρίση, πέραν της γενικής συνθηματολογίας. «Είναι εύκολο να φτιάχνεις ιδεολογικούς κόσμους και να ζεις μέσα σ’αυτούς μόνος σου, διακηρύσσοντας το αλάθητο», είπε. «Το δύσκολο είναι να αναμετρηθείς με τις αγωνίες, τις αναζητήσεις και τις αυταπάτες των ευρύτερων λαϊκών στρωμάτων». Ο δε Χρήστος Κορτζίδης αναφέρθηκε στις εμπειρίες από τη συσπείρωση της Αριστεράς και ευρύτερων κοινωνικών δυνάμεων στην περιοχή του και καυτηρίασε τον «Καλλικράτη» ως αντιδραστική μεταρρύθμιση, που προοιωνίζεται μαζικές απολύσεις και μεταφορά μέρου των δαπανών υγείας, καθαριότητας κλπ στους ώμους των δημοτών.
Την ανάγκη να προωθήσει η Αριστερά «ένα έκτακτο ανορθωτικό πρόγραμμα διεξόδου από την κρίση σε αντίθεση με τη λογική των αγορών, που κυριαρχεί σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ένωσης» τόνισε ο Γρηγόρης Καλομοίρης υπερασπιζόμενος την ανάγκη «μιας ευρείας κοινωνικής συμμαχίας για την ανατροπή του μνημονίου» και «της κοινής δράσης μιας μεγάλης, συσπειρωμένης Αριστεράς» για τα δικαιώματα της εργασίας, τις δημοκρατικές ελευθερίες και το περιβάλλον. Τέλος, ο Γιάννης Κιμπουρόπουλος σημείωσε την ανάγκη ενός «μόνιμου φόρουμ ανταλλαγής απόψεων και αλληλεγγύης», εκτιμώντας ότι «η μεγιστοποίηση υπαρκτών διαφορών είναι ένας από τους λόγους που η κοινωνική αντίδραση στα μέτρα δεν ανταποκρίνεται στην κρισιμότητα των στιγμών».
Η πρωτοβουλία για τη συγκρότηση αριστερού βήματος διαλόγου και κοινής δράσης θα έχει την πρώτη, ανοιχτή συνάντησή της την Δευτέρα, 12 Ιουλίου, στις 19.30, στα γραφεία του συλλόγου Εργαζομένων Τράπεζας της Ελλάδος (Σίνα 16, πρώτος όροφος). Όπως ανακοινώθηκε, η πρωτοβουλία θα επιδιώξει συναντήσεις με τις ηγεσίες όλων των αριστερών δυνάμεων και ότι θα οργανώσει διάσκεψη με συμμετοχή Ελλήνων και ξένων διανοητών και ακτιβιστών, με αφορμή την άφιξη κλιμακίου του ΔΝΤ στην Ελλάδα, στα μέσα Σεπτεμβρίου.
Αναλυτικά, το κείμενο της έκκλησης αναφέρει τα ακόλουθα:

«Η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση έχει σαρωτικές επιπτώσεις σ’ όλα τα επίπεδα της κοινωνικής ζωής. Στην οικονομία, στην πολιτική, στον πολιτισμό, στη συνείδηση. Η βίαιη αναδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων, η κατάργηση κοινωνικών δικαιωμάτων και η ματαίωση των ονείρων και των προοπτικών της νεολαίας δεν είναι συγκυριακές επιλογές, όπως υποστηρίζει η κηδεμονευόμενη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, αλλά οργανωμένοι τρόποι μόνιμης υποβάθμισης της εργατικής τάξης και των εργαζόμενων στρωμάτων της ελληνικής κοινωνίας.
Σ’ αυτό το συνεχώς αυξανόμενο κλίμα αβεβαιότητας και ανασφάλειας η Αριστερά, κοινοβουλευτική και εξωκοινοβουλευτική, οφείλει να αρθεί επιτέλους στο ύψος των περιστάσεων και να ανταποκριθεί στις ανάγκες των εργαζομένων. Ανάμεσα στους πολιτικούς χώρους της Αριστεράς υπάρχουν αναμφισβήτητες διαφορές, όπως, για παράδειγμα αυτές που αφορούν τη θέση της Ελλάδας στην ΕΕ, αλλά και οι σχετικές με τον τρόπο μετάβασης στο σοσιαλισμό, το περιεχόμενο και τη μορφή που αυτός θα έχει τον 21ο αιώνα –ζήτημα που οπωσδήποτε πρέπει να διερευνηθεί και να συζητηθεί με συντροφικό τρόπο, σε μια περίοδο μάλιστα που η δομική κρίση του καπιταλισμού θέτει ‘επί τάπητος’ το στρατηγικό στόχο της σοσιαλιστικής εναλλακτικής. Σήμερα όμως αυτές οι υπαρκτές διαφορές γίνονται συχνά τροχοπέδη, στην πραγματική ανάγκη οργανωμένης αντίστασης του εργαζόμενου λαού απέναντι στην πιο αντιδραστική, αντιλαϊκή, ταξική πολιτική που γνώρισε η χώρα μας, τουλάχιστον στην εποχή της λεγόμενης «μεταπολίτευσης».
Είναι ιστορικό καθήκον όλων των πολιτικών κομμάτων και οργανώσεων της Αριστεράς, ανεξαρτήτως του ειδικού τους βάρους, να βρουν εκείνα τα ζητήματα –και είναι πολλά- που μπορούν να οδηγήσουν σε ενότητα δράσης, ανταποκρινόμενα στις διαθέσεις των εργαζόμενων στρωμάτων, των ανέργων και της νεολαίας για συσπείρωση των δυνάμεων του κινήματος. Με όρους συλλογικού ηγεμόνα και οργανωτή, να διευκολύνουν έτσι τις κοινωνικές διεργασίες, τις αυθόρμητες και συνειδητές συμμαχίες των εργαζομένων στους χώρους δουλειάς. Να απομονώσουν πρακτικές τυφλής βίας και αδιέξοδων δήθεν αντιεξουσιαστικών ξεσπασμάτων αλλά και κάθε δεξιόστροφη «αριστερή» φρασεολογία που διευκολύνει τελικά τις κυβερνητικές επιλογές. Να δώσουν πολιτική προοπτική στους κοινωνικούς αγώνες συμβάλλοντας στην ανάπτυξή τους. Να βοηθήσουν εργαζόμενες μάζες, που βρίσκονται εγκλωβισμένες σε άλλες πολιτικές επιλογές, να αγωνιστούν για τα πραγματικά δικά τους συμφέροντα. Να αναπτύξουν πρωτοβουλίες θεωρητικού διαλόγου ανάμεσα σ’ όλους τους φορείς της Αριστεράς, με άξονα την υπέρβαση του καπιταλισμού.
Χωρίς να εγκαταλείπουν τους στρατηγικούς στόχους τους, ούτε τις συζητήσεις, τις διαφορές, τις διαφωνίες γι’ αυτούς, οι πολιτικές δυνάμεις της Αριστεράς, εντός και εκτός του κοινοβουλίου, μπορούν και πρέπει να συναντηθούν στη διαμόρφωση μιας ρεαλιστικής πολιτικής πρότασης και κοινής δράσης για την αντιμετώπιση της κρίσης προς όφελος των εργαζομένων στην προσπάθεια εξόδου απ’ αυτήν. Ζητήματα όπως η αντιμετώπιση θεσμικών μορφών καπιταλιστικής ολοκλήρωσης (ΕΕ, ΟΝΕ, ΔΝΤ), η παύση πληρωμών και η διαγραφή του χρέους, το αίτημα εθνικοποίησης τραπεζών, η ρήξη με τις πρακτικές του τραπεζικού και του επιχειρηματικού κατεστημένου, καθώς και η αντιμετώπιση της βίαιης επίθεσης του κεφαλαίου με ριζική αναδιανομή του κοινωνικού πλούτου, αλλά και η υπεράσπιση των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, μπορούν να αποτελέσουν τη βάση τέτοιων διεργασιών».

Μεταξύ άλλων, το κείμενο έχουν υπογράψει οι : Θ. Αγγελόπουλος (σκηνοθέτης), Γιάγκος Ανδρεάδης (πανεπιστημιακός), Βενετσάνου Νένα (τραγουδίστρια), Δημητρίου Αλίντα, (σκηνοθέτης), Παπακωνσταντίνου Πέτρος (δημοσιογράφος), Τσακνής Διονύσης (τραγουδοποιός), Χατζηστεφάνου Άρης (δημοσιογράφος), Κοψίνη Χριστίνα (δημοσιογράφος), Βαλαβάνη Νάντια (συγγραφέας) κ.α.