του Σπύρου Σακελλαρόπουλου
Στο
προηγούμενο σημείωμά μας είχαμε αναφέρει πως άρθρωση μιας αριστερής
συνεκτικής εναλλακτικής λύσης είναι εντελώς απαραίτητη προϋπόθεση για να
βγει ο Λαό μας από την κρίση.
Με αυτό λοιπόν το θέμα θα ασχοληθούμε σε αυτό το σημείωμα ξεκινώντας με μια αναφορά στις διεθνή και εσωτερική συγκυρία.
Κατ΄ αρχάς, στο διεθνές πεδίο είναι σαφές πως συνεχίζεται η παγκόσμια οικονομική κρίση, χωρίς να διαφαίνεται μια απτή πιθανότητα εξόδου από αυτήν.
Αυτή η κρίση εσωτερικεύεται και στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά κυρίως στην Ευρωζώνη, έχοντας πάρει τη μορφή κρίσης χρέους.
Με αυτό λοιπόν το θέμα θα ασχοληθούμε σε αυτό το σημείωμα ξεκινώντας με μια αναφορά στις διεθνή και εσωτερική συγκυρία.
Κατ΄ αρχάς, στο διεθνές πεδίο είναι σαφές πως συνεχίζεται η παγκόσμια οικονομική κρίση, χωρίς να διαφαίνεται μια απτή πιθανότητα εξόδου από αυτήν.
Αυτή η κρίση εσωτερικεύεται και στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά κυρίως στην Ευρωζώνη, έχοντας πάρει τη μορφή κρίσης χρέους.
Σε
σχέση με προγενέστερο σημείωμά μας έχει γίνει πιο σαφές πως στη ζώνη
κινδύνου βρίσκονται πια η Ισπανία αλλά και η Ιταλία. Σε περίπτωση που η
κρίση οξυνθεί ακόμα περισσότερο όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοικτά ακόμα
και για την ίδια την ύπαρξη της ΟΝΕ.
Η αδυναμία οικονομικής ανάκαμψης έρχεται ως επακόλουθο της απουσίας ενός θετικού αστικού προτάγματος που να μπορεί να συντελέσει καθοριστικά στην οικονομική ανάπτυξη. Ούτε τεχνολογικές ανακαλύψεις, ούτε αλλαγές στις μορφές οργάνωσης της εργασίας βρίσκονται στη φαρέτρα της αστικής τάξης. Κατά συνέπεια η μόνη λύση για την άνοδο της κερδοφορίας είναι η συνεχής μείωση του μεριδίου της εργασίας στο παραγόμενο προϊόν. Σε αυτή την κατεύθυνση, σε ό,τι αφορά τους δυτικούς καπιταλιστικούς σχηματισμούς, η Ελλάδα παίζει το ρόλο του πειραματόζωου τέτοιων πολιτικών.
Η αδυναμία οικονομικής ανάκαμψης έρχεται ως επακόλουθο της απουσίας ενός θετικού αστικού προτάγματος που να μπορεί να συντελέσει καθοριστικά στην οικονομική ανάπτυξη. Ούτε τεχνολογικές ανακαλύψεις, ούτε αλλαγές στις μορφές οργάνωσης της εργασίας βρίσκονται στη φαρέτρα της αστικής τάξης. Κατά συνέπεια η μόνη λύση για την άνοδο της κερδοφορίας είναι η συνεχής μείωση του μεριδίου της εργασίας στο παραγόμενο προϊόν. Σε αυτή την κατεύθυνση, σε ό,τι αφορά τους δυτικούς καπιταλιστικούς σχηματισμούς, η Ελλάδα παίζει το ρόλο του πειραματόζωου τέτοιων πολιτικών.
Η
πολιτική που έχει υιοθετηθεί από την Τρόικα και το ελληνικό αστικό
πολιτικό προσωπικό τον τελευταίο ενάμιση χρόνο σε αυτό αποσκοπεί. Ενός
είδους εσωτερική υποτίμηση που θα μειώσει τους μισθούς, τόσο στον
ιδιωτικό όσο και στον δημόσιο τομέα, κατά 50%, έτσι ώστε να αυξηθούν
κατά πολύ τα περιθώρια κέρδους. Φυσικά κάτι τέτοιο θα έφερνε, όπως και
έφερε, κι άλλου είδους αποτελέσματα:...