Δευτέρα 2 Νοεμβρίου 2009

Ληστεία σε χρηματαποστολή με χρήματα του ΟΓΑ στον δρόμο για τον Νομό μας

Ληστεία σε αποστολή των ΕΛΤΑ στη Λειβαδειά
Για τρεις ώρες έμεινε δεμένος με χειροπέδες σε έναν αγροτικό δρόμο, δέκα χιλιόμετρα μετά τη Λιβαδειά, ο οδηγός των ΕΛΤΑ, που έπεσε το πρωί θύμα ληστείας.

Το δρομολόγιο ξεκίνησε από τη Λιβαδειά στις 5 το πρωί. Ο οδηγός κατευθύνονταν προς την Ιτέα, όπου έκανε διανομή αλληλογραφίας σε ταχυδρομικούς σάκους, στα διάφορα γραφεία. Δύο ώρες αργότερα, υπάλληλοι των ΕΛΤΑ συνειδητοποιήσαν ότι το αυτοκίνητο δεν είχε περάσει από τον προορισμό του. Ειδοποιήθηκε η αστυνομία και άνδρες της άρχισαν τις αναζητήσεις. Περιπολικά έψαχναν βήμα προς ... βήμα όλο το δρομολόγιο από τη Λιβαδειά μέχρι την Ιτέα. Στις 8.30 το πρωί αστυνομικοί από τη Λιβαδειά εντόπισαν το αυτοκίνητο σε αγροτικό δρόμο, 10 χιλιόμετρα μετά την πόλη της Λιβαδειάς, κοντά στο χωριό Τσουκαλάδες.

Σύμφωνα με τα στοιχεία της αστυνομίας, τρεις ένοπλοι ληστές ακινητοποίησαν το αυτοκίνητο και με την απειλή όπλου υποχρέωσαν τον οδηγό να μπει και να κινηθεί στον αγροτικό δρόμο. Εκεί τον έδεσαν στο τιμόνι του αυτοκινήτου και στη συνέχεια κατέβασαν όλους τους ταχυδρομικούς σάκους. Με μαχαίρι άνοιξαν όλες τις αποστολές, έως ότου εντόπισαν εκείνον το οποίο έψαχναν.

Σύμφωνα με την αστυνομία, μέσα από τους ταχυδρομικούς σάκους οι άγνωστοι αφαίρεσαν 57.000 ευρώ, που προορίζονταν για πληρωμή συντάξεων ΟΓΑ, σε διάφορα ταχυδρομικά γραφεία της περιοχής.

Από lamianews.blogspot.com

Φθινοπωρινά Καστέλια

"Αυτό είναι αληθινό;" με ρώτησε έκπληκτη συνάδελφος κοιτάζοντας αυτή τη φωτογραφία από τα φθινοπωρινά Καστέλλια...

"Είναι στο ποτάμι, στο χωριό μου", της απάντησα. Και βάλθηκα να εξηγώ για τα Καστέλλια, για μια ακόμη φορά. Ένα χωριό προικισμένο με καταπλητκική φύση, με ένα ποτάμι να το διασχίζει, γεμάτο χρώματα και αρώματα. Ένας τόπος μόλις δυο ώρες από την Αθήνα που ... θα μπορούσε να είναι επίγειος παράδεισος. Κι όμως ζει την εγκατάλειψη. Κι αν σας φέρει ο δρόμος σας εκεί δεν θα έχετε που να μείνετε. Και αν αναρωτηθείτε για την ιστορία δνε θα βρείτε ούτε μια ταμπέλα να σας οδηγεί στο παλιό κάστρο, ούτε στους ιστορικούς του μύλους. Κι ας ξεκίνησε η Αντίσταση ακριβώς από εδώ...
Θα βρείτε κλειστά τα ξωκλήσσια και θα αναρωτιέστε πως ένα χωριό με τόσο όμορφα σπίτια και τέτοια φύση, μοιάζει παρατημένο.
Με τα χωράφια του ακαλλιέργητα. Τα μήλα, τα καρύδια, τα ρόδια, τα σταφύλια πέφτουν κάτω και σαπίζουν...
Ναι αυτό είναι το χωριό μου. Ο τόπος της δικής μου αέναης επιστροφής. Το χωριό όπου ούτε γεννήθηκα, ούτε μεγάλωσα, αλλά έχει σημαδέψει ανεξίτηλα κάθε κομμάτι της ζωής μου.
Στο κλειστό σχολείο, νομίζω πως ακούω ακόμη τους απόηχους δεκάδων φωνών...

Οι φίλοι μου, που μεγάλωσαν κι αυτοί τώρα, εδώ έμαθαν τα πρώτα τους γράμματα. Πολλούς έχω χρόνια να τους δω. Δεν συμπίπτουν τα προγράμματά μας...
Κάθε φορά περπατάω ατελείωτα. Πηγαίνω ξανά και ξανά στα ίδια μέρη. Τώρα με τα παιδιά μου. Η αγάπη γι' αυτό το μικρό τόπο περνάει από γενιά σε γενιά... Πάντα κατηφορίζουμε στο ποτάμι:






Εκεί μου ήρθε πάλι μια ιδέα. Να βρεθούμε λέει εδώ στο ποτάμι, δίπλα στον παλιό μύλο και να φέρουμε παραμυθάδες να μας πουν παραμύθια. Να είναι λέει μια αυγουστιάτικη βραδιά. Και αν αρχίσουμε έτσι μια μικρή γιορτή παραμυθιού που να λέγεται ο "Λιαράκης", το στοιχείο που υποτίθεται ότι έβγαινε σε αυτόν εδώ το μύλο:

Και μετά να χαζεύουμε τα ατέλειωτα αστέρια στον ουρανό. Όταν είμασταν μικροί πηγαίναμε σε μέρη σκοτεινά, κοιτάζαμε ψηλά τον ολόφωτο ουρανό και χτίζαμε ολόκληρους κόσμους... Ναι. Να πούμε και πάλι παραμύθια. Που πήγαμε με τον κυνισμό μας;
Κάπως έτσι ανακατεύομα και με το Σύλλογο του χωριού. Μου λένε "Καλά τι έπαθες; Δεν έχεις τίποτε καλύτερο να κάνεις; Όλο ιδέες είσαι..."
Μήπως όμως τέτοια πράγματα μας κρατάνε ζωντανούς; Ρωτάω...
Το βράδυ ο Θανάσης έχει ανάψει τη φωτιά για τα σουβλάκια. Τα παιδιά αδημονούν... Ακόμη και το πιο απλό φαγητό γίνεται νόστιμο εδώ.

Ο χρόνος κυλούσε και χανόταν σαν το νερό στο αυλάκι. Ο χρόνος κυλάει έτσι και με το χτύπημα της καμπάνας (που μπορέι αν γίενι πολύ εκνευριστικό τις Κυριακές το πρωί)
Τις μέρες που πήγαμε δεν έβλεπες ουρανό. Κι ίσως για αυτό προσηλωνόσουνα να κοιτάζεις τα χρώματά της γης: Κάθε πιθανή και απίθανη απόχρωση του καφέ και του κίτρινου, μέσα σε ένα οργιαστικό πράσινο.



Θα μπορούσε να είναι η απόλυτη ομορφιά. Όμως μερικοί συμπατριώτες μου, θεωρούν σκόπιμο να καταστρέφουν. Μερικοί σφάζουν στο ποτάμι τα ζώα τους. Άλλοι ρίχνουν τις αποχετεύσεις τους στο αυλάκι. Άλλοι πετάνε μπάζα και σκουπίδια όπου βρουν. Ιδού η παραφωνία:



Κι όλα αυτά κατηφορίζοντας προς τον εξαιρετικό παιδικό σταθμό του χωριού, με την επίσης εξαιρετική του δασκάλα και την αγαπημένη μαγείρισσα των παιδιών...

Δυστυχώς ο αριθμός των παιδιών ολοένα συρρικνώνεται... Στη γιορτή της 28ης Οκτωβρίου που είπαν τα ποιήματά τους καταλάβαινες ότι αν δεν γίνει κάτι, αν δεν δράσουμε, και ο παιδικός σταθμός θα ακολουθήσει την τύχη του σχολείου...

Για άλλη μια φορά πάντως κανείς μας δεν ήθελε αν φύγει από το χωριό. Τα δυο μικρά μου παιδιά που παίξανε με τα άλλα παιδιά του σταθμού δυο μέρες, δήλωσαν πως θέλουν να πηγαίνουν εκεί σχολείο! Κάτι που και ο μεγάλος ζητούσε εδώ και χρόνια... Και κάθομαι όλο και πιο συχνά και σκέφτομαι τι τους προσφέρω κρατώντάς τα στην πόλη... Τι προσφέρω στον ίδιο τον εαυτό μου. Με τη φίλη και γειτόνισσά μου τη Χριστιάνα λέμε πολλά τέτοια συχνά. Και με το Μάκη που μένει εκεί. Και με τον Τριαντάφυλλο που μένει εδώ. Χρόνια και χρόνια... Η Χριστιάνα φεύγοντας μας έδωσε ένα μπουκέτο κυκλάμινα που μάζεψε δίπλα στο ποτάμι:

Αυτό το χρώμα και το λεπτό άρωμα, μαζί με το άρωμα της ανεμέωνας, του φρέσκου καρυδιού και του πλάτανου, μου θυμίζουν πάνω απ΄ όλα το χωριό. Και μου δίνουν μια δύναμη εδώ στην πόλη, φέρνοντάς μου ταυτόχρονα μελαγχολία.


Στο χωριό νιώθω ότι ζω ταυτόχρονα όλες τις ηλικίες. Είμαι μικρός> Το ηλεκτρικό δεν έχει έρθει ακόμα. Το βράδυ ανάβουμε τις λάμπες πετρελαίου. Πάμε στο ποτάμι με τα άλογα και τα μουλάρια. Οι γυναίκες να χτυπήσουν με τους κόπανους και να πλύνουν κουβέρτες και κουρελούδες. Ο φούρνος με τα ξύλα ανάβει. Τα φαγητά είναι στο φαναράκι. Ο παγοπώλης έρχεται.
Ο χρόνος κυλάει. Το ρεύμα έχει έρθει πια...Μέσα στην ησυχία του απογεύματος ακούγεται η κραυγή από δεκάδες παιδικά στόματα: "Ο σινεμάς. Ο σινεμάς". Η μηχανή θα στηθεί στο απράθυρο του καφενείου του "Κολιότα" που βλέπετε και οι εικόνες θα ξεπηδήσουν ολοζώντανες στον τοίχο του. Σκέφτομαι ότι θα μπορούσαμε πολύ εύκολα, χρησιμοποιώντας τη νέα τεχνολογία να δούμε ξανά σινεμά στον τοίχο του καφενείου. Κάποια από τις παλιές δακρύβρεχτες ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου... Τι λέτε;


Συνεχίζεται...
Από stoforos.blogspot.com

Χτυπήθηκε από ρεύμα εργάτης της "ΑΛΟΥΜΙΝΙΟΝ ΕΛΛΑΔΟΣ"


Με σοβαρά εγκαύματα μεταφέρθηκε σε νοσοκομείο της Αθήνας ένας εργαζόμενος της βιομηχανίας ΑΛΟΥΜΙΝΙΟΝ ΕΛΛΑΔΟΣ.

Ο άτυχος εργάτης χτυπήθηκε από το ηλεκτρικό ρεύμα - κάτω από άγνωστες μέχρι στιγμή συνθήκες - κατά την διάρκεια εργασιών στον νέο υποσταθμό της Δ.Ε.Η. που βρίσκεται μέσα στις εγκαταστασεις της βιομηχανίας στα Άσπρα Σπίτια Βοιωτίας.
Από Ζούγκλα

Ξεκίνησαν μαθητικές καταλήψεις και στην Άμφισσα

Με την Κατάληψη του Πολυκλαδικού Λυκείου στον Άμφισσα διευρύνεται ο κύκλος των κατειλημμένων σχολείων που πλέον κάνουν την εμφάνισή τους και στον Νομό μας.
Οι εκπαιδευτικές κινητοποιήσεις που ξεκινούν, ας ελπίσουμε να βρουν τον δρόμο τους και να βάλουν ένα λιθαράκι ακόμα στην υπεράσπιση του Δημόσιου σχολείου.
Σας μεταφέρω ένα κείμενο για τις μαθητικές καταλήψεις που βρήκα στο Διαδίκτυο
Μαθητικές καταλήψεις

Δηλαδή, είμαστε ανεδαφικοί όταν ζητάμε τις βασικές προδιαγραφές ενός σύγχρονου σχολικού κτιρίου και είστε ρεαλιστές όταν μας βάζετε να κάνουμε μάθημα στις παράγκες; Και δεν διαμαρτύρεται κανείς;

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΗΣ ΕΥΑΣ ΠΟΛΥΧΡΟΝΙΑΔΗ, ΜΑΘΗΤΡΙΑΣ ΤΗΣ Α' ΛΥΚΕΙΟΥ ΑΠΟ ΤΟ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙ

«Μην μας κάνετε πειραματόζωα και άλογα κούρσας για τις Πανελλήνιες»

«Διαμαρτύρονται τώρα γιατί το σχολείο είναι κλειστό και δεν γίνονται μαθήματα, αλλά δεν διαμαρτύρονται όταν μετά το Πάσχα η Γ' Τάξη δεν κάνει μάθημα, γιατί δεν υπάρχουν μαθητές μέσα στις τάξεις. Ας αναρωτηθούν γιατί λείπουν οι μαθητές και ίσως καταλάβουν τι... ακριβώς είναι το λύκειο στην εκπαίδευσή μας»

Ηταν μια σχεδόν αστεία κατάληψη. Ή τουλάχιστον έτσι ξεκίνησε. Δεν υπήρχε κάποιο σημαντικό γεγονός να την πυροδοτήσει. Δεν υπήρχε κύμα καταλήψεων για γενικότερα θέματα παιδείας σαν αυτά που οδήγησαν στις περυσινές καταλήψεις. Τα αιτήματα ένα ένα ξεχωριστά φαινόταν αδύναμα, αναιμικά, δευτερεύοντα. Ποιος νοιάζεται τώρα για τις βρώμικες τουαλέτες ή την παντελή έλλειψη εργαστηρίων; Ποιος κοιτάει πια τα κλειδωμένα, αραχνιασμένα γυμναστήρια ή τις γυψοσανίδες που χωρίζουν τις αίθουσες; Ασε που έτσι μπορείς να παρακολουθείς δύο διαφορετικά μαθήματα την ίδια ώρα. Τα έχουμε συνηθίσει. Εχουμε αποδεχτεί ότι έτσι είναι τα πράγματα. Ετσι τα βρήκαμε, έτσι θα τα αφήσουμε. Ετσι είναι το σωστό. Γιατί να διαμαρτυρηθούμε; Μήπως πρόκειται να πετύχουμε τίποτα; Μήπως οι δίπλα είναι καλύτερα για να ζηλέψουμε;

Η μίζερη καθημερινότητα ενός γκρίζου λυκείου που όλοι ξέρουν τα κακώς κείμενα και όλοι καμώνονται ότι δεν τρέχει τίποτα. Που διαμαρτύρονται τώρα γιατί το σχολείο είναι κλειστό και δεν γίνονται μαθήματα, αλλά δεν διαμαρτύρονται όταν μετά το Πάσχα η Τρίτη τάξη δεν κάνει επίσης μάθημα γιατί δεν υπάρχουν μαθητές μέσα στις τάξεις. Ας αναρωτηθούν, λοιπόν, γιατί λείπουν οι μαθητές, και τότε ίσως καταλάβουν τι ακριβώς είναι σήμερα το Λύκειο στην εκπαίδευσή μας.

Και η θεατρική παράσταση καλά κρατεί.

Ο καθένας στον ρόλο του. Αυτοί να μας κοροϊδεύουν ότι αυτό είναι το σχολείο των ονείρων μας, σχολείο με Σ κεφαλαίο που θα μας δώσει όλα τα εφόδια για να βγούμε ακαδημαϊκοί πολίτες και εμείς τους κοροϊδεύουμε ότι συμμετέχουμε.

Δεν μας πολυνοιάζει κιόλας για το πρωινό σχολείο. Εχουμε πάντα το απογευματινό που θα καλύψει τις ανάγκες μας. Ετσι, δεν διαμαρτυρηθήκαμε όταν είπαν ότι η κατάληψη έγινε απλά και μόνο γιατί βαριόμαστε να κάνουμε μάθημα. Εξάλλου, μπορεί να είχαν και δίκιο.

Μην περιμένετε από εμάς τις καθιερωμένες διαδικασίες, τα οργανωτικά σχήματα, την κλιμάκωση του αγώνα, τα πολύ λογικά επιχειρήματα.

Μην ξεχνάτε τους στίχους του Σαββόπουλου για τους δεκαεξάρηδες και τα λύκεια.

Είμαστε απρόβλεπτοι.

Dubito ergo sum. (Αμφιβάλλω άρα υπάρχω.)

Ναι, ήταν μια αστεία κατάληψη, που πρώτα έκλεισαν οι πόρτες και μετά εκφράσαμε τα αιτήματα.

Γιατί βαριόμαστε αυτό που εσείς λέτε μάθημα. 8-2 σχολείο, 3-9 φροντιστήριο. Αυτή είναι η ζωή μας και δεν αντέχουμε άλλο.

Δεν είναι οι εξετάσεις, δεν είναι οι βαθμοί

Είναι που μας τρώτε όλη τη ζωή

Θέλουμε χρώμα στο γκρίζο, κίνηση στην ακινησία και όχι να γινόμαστε πειραματόζωα και άλογα κούρσας για τις Πανελλήνιες.

«...Από την πιο τρυφερή ηλικία οι Έλληνες φτάνουν ταχύτατα στο συμπέρασμα πως η Παιδεία είναι παιδεμός, καταπίεση, πλήξη, αφυδάτωση των ικμάδων τους... και τελειώνουν τις "σπουδές" τους χωρίς να υποψιάζονται πως η αληθινή Παιδεία είναι ηδονή, πλουτισμός, απελευθέρωση του ατόμου».

Μάριος Πλωρίτης

Αν αυτά σας φαίνονται θολά, οραματικά, παραληρηματικά και ανέφικτα θυμηθείτε τα λόγια του Ευάγγελου Παπανούτσου:

Οι νέοι είναι προορισμένοι να κατακτούν, οι γέροντες να συντηρούν.

Αλλά δεν πειράζει. Μπορούμε να είμαστε και πιο ρεαλιστές. Ας κάνουμε το πρώτο, μικρό, αυτονόητο βήμα. Ας ζητήσουμε με αξιοπρέπεια αυτά που πρέπει να έχουμε και έχουν την υποχρέωση να μας παρέχουν.

Ζούμε στο 2007 σε μια χώρα που δεν έχει εμπλακεί σε πόλεμο τα τελευταία 50-60 χρόνια. Ζούμε σε μια χώρα της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Απαιτούμε σχολεία αντάξια της θέσης της χώρας. Η κατάσταση με τις αυλές των σχολείων γεμάτες παραπήγματα σε στυλ προσφυγικών καταυλισμών δεν περιποιεί τιμή σε κανέναν, και είναι ντροπή να ξοδεύουμε ενέργειες ζητώντας να μας φέρουν και άλλα γιατί μας λείπουν αίθουσες. Εχουμε χάσει πια κάθε αίσθηση του μέτρου; Δηλαδή, είμαστε ανεδαφικοί όταν ζητάμε τις βασικές προδιαγραφές ενός σύγχρονου σχολικού κτιρίου και είστε ρεαλιστές όταν μας βάζετε να κάνουμε μάθημα στις παράγκες; Και δεν διαμαρτύρεται κανείς;

Ζούμε στην κοινωνία της «πληροφορίας» και του διαδικτύου. Η Πολιτεία συνεχώς υπόσχεται την αναβάθμιση των σπουδών με τη χρήση υπολογιστών. Σε χώρες της ΕΕ ήδη υπάρχει αναλογία ενός υπολογιστή ανά μαθητή. Το σχολείο μας (τρομάρα του) συμμετέχει στο πρόγραμμα «ΟΔΥΣΣΕΙΑ», που προβλέπει την προώθηση της πληροφορικής με ανάπτυξη προγραμμάτων από τους μαθητές.

Σας ενημερώνουμε, λοιπόν, ότι το σχολείο μας διαθέτει 6, ολογράφως έξι, υπολογιστές για τις ανάγκες των μαθητών του, εκ των οποίων λειτουργούν στοιχειωδώς οι 2, ολογράφως δύο. Και δεν ντρέπεται κανείς.

Στα βιβλία που μας δόθηκαν φέτος περιλαμβάνονται και οδηγοί για τα εργαστήρια Φυσικής - Χημείας και Τεχνολογίας. Χρήσιμο το πείραμα, απαραίτητο στην εκπαιδευτική διαδικασία. Αν είχαμε εργαστήρια. Αλλά δεν έχουμε. Και αυτό που ζητάμε δεν είναι ανεδαφικό, είναι υποχρέωση. Το κλειστό Γυμναστήριο του σχολείου μας είναι αυτό που λέει το όνομά του. ΚΛΕΙΣΤΟ. Ετσι είναι, βρώμικο, αραχνιασμένο και χρησιμοποιείται σαν αποθηκευτικός χώρος. Αλλά δεν πειράζει. Η Ελλάδα είναι μια χώρα με καλό κλίμα. Μπορούμε να αθλούμαστε στο ύπαιθρο. Αν υπήρχαν και οι μπασκέτες στη θέση τους και όχι πεταμένες κάτω! Αλήθεια, η τεράστια ρίζα που καταλαμβάνει το χώρο του γηπέδου μπάσκετ είναι ξυλεία για το χειμώνα; Τώρα που ακρίβυνε και το πετρέλαιο...

Τέλος, για τον κάθε δύσπιστο που αμφιβάλλει, που δεν μας πολυπιστεύει, που μας κοιτάει στραβά και λέει πως όλα αυτά είναι υπερβολές, τον καλούμε να μας επισκεφτεί και εμείς θα τον ξεναγήσουμε στο σύγχρονο σχολείο μας. Για το τέλος, θα τον πάμε να δει και τις τουαλέτες του σχολείου. Για την κατάσταση που βρίσκονται. Αλλά για λίγα δευτερόλεπτα μόνον. Η παραπάνω παραμονή φέρνει αναπνευστικά προβλήματα, μια και ΒΡΩΜΑΝΕ.

Δυο λόγια για τους καθηγητές μας:

«Είμαστε υπεύθυνοι όχι μόνο για ό,τι πράξαμε, αλλά και για ό,τι παραλείπουμε να πράξουμε».

Ευάγγ. Παπανούτσος

Ελάτε να συζητήσουμε. Ελάτε να βρούμε λύση στα κοινά προβλήματα. Ζούμε στον ίδιο χώρο. Είναι και δικά σας προβλήματα. Είμαστε στην ίδια πλευρά του φράχτη. Η λύση δεν είναι ο εισαγγελέας ούτε οι «αγανακτισμένοι» γονείς. Είναι ο διάλογος. Σας καλούμε σε κοινό αγώνα για να επιλυθούν όσα μπορούν να επιλυθούν άμεσα και να δρομολογηθούν τα άλλα.

Σας καλούμε να ενωθείτε μαζί μας κάνοντας ΑΠΕΡΓΙΑ. Εξάλλου εμείς θα φύγουμε, άλλος σε ένα, άλλος σε δύο, άλλος σε τρία χρόνια. Εσείς πώς αντέχετε τόσα χρόνια εκεί μέσα;

ΥΓ.: Ευχαριστούμε τον κ. Δήμαρχο της πόλης που επισκέφτηκε το σχολείο, είδε την κατάσταση, μας έδωσε δίκιο για την κινητοποίησή μας και υποσχέθηκε λύσεις. Ηταν ο πρώτος «επίσημος» που αναγνώρισε την ανάγκη της επίλυσης αυτών των προβλημάτων. Και αφού δεσμεύτηκε μπροστά σε τόσο κόσμο, περιμένουμε να κρατήσει τον λόγο του.

Βρήκα ακόμα ένα κείμενο από ένα μαθητή.

Του Στέλιου Πράσσου,
μαθητή στο 4ο ΓΕ.Λ. Κοζάνης

Λ ίγες μέρες μετά την εκλογή της νέας κυβέρνησης, η νέα υπουργός Παιδείας Α.Διαμαντοπούλου έστειλε οδηγία ότι, λόγω έλλειψης κονδυλίων, θα ανασταλεί η λειτουργία της Πρόσθετης Διδακτικής Στήριξης στα σχολεία. Η ΠΔΣ είναι μια κατάκτηση των μαθητών και των καθηγητών, με σκοπό να βοηθιούνται τα παιδιά των λαϊκότερων στρωμάτων που δεν έχουν την άνεση να πληρώνουν φροντιστήρια. Γι’ αυτό και η ανακοίνωση για την αναστολή της αποτελεί χτύπημα στα κεκτημένα δικαιώματά μας, καθώς έγινε με στόχο να σπρώξει ακόμα περισσότερους μαθητές από τη μια στους Φροντηστηριάρχες και από την άλλη, λόγω της βάσης του «10», στα κολέγια. Λίγες μέρες πριν από τις εκλογές ο Σπηλιωτόπουλος αναγνώρισε με παράτυπες διαδικασίες 33 (40 με τα παραρτήματα) Κολέγια-Ιδιωτικά «Πανεπιστήμια» και η Διαμαντοπούλου ανακοίνωσε ότι θα επανεξετάσει τα κριτήρια αναγνώρισής τους, όχι όμως τον ίδιο το θεσμό των κολεγίων.

Στην Κοζάνη οι Μαθητές/τριες Ενάντια στο Σύστημα κάναμε μια πρώτη προσπάθεια να αντιταχθούμε σ’ αυτά τα μέτρα, ανοίγοντας το θέμα στα σχολεία που παρεμβαίνουμε. Με προκήρυξη που γράψαμε γι’ αυτά τα θέματα, προτείναμε να γίνουν Γενικές Συνελεύσεις, ώστε να συζητήσουμε τα γενικότερα προβλήματα της παιδείας, αλλά και τα ειδικότερα κάθε σχολείου (ελλείψεις υποδομών, βιβλίων, καθηγητών κ.λπ.). Πάρθηκαν αποφάσεις για κατάληψη συνολικά σε 5 από τα 7 Λύκεια της πόλης. Κατά τη διάρκεια των καταλήψεων, σε συντονισμό και με τη βοήθεια συμμαθητών μας από άλλα σχολεία, κάναμε διαμαρτυρίες, διαδηλώσεις, ενημερώσεις σε ΜΜΕ, σε μια προσπάθεια να ανοιχτεί το θέμα στην τοπική κοινωνία.

Έπειτα από μια βδομάδα κινητοποιήσεων οι καταλήψεις έληξαν με αισιοδοξία, αφού η δέσμευση της υπουργού για συνέχιση της ΠΔΣ είναι μια πρώτη νίκη που ήρθε σαν αποτέλεσμα της πίεσης από μαθητές και καθηγητές. Έκλεισε έτσι ένας πρώτος γύρος κινητοποιήσεων στην Κοζάνη. Εμείς σαν Μαθητές-τριες Ενάντια στο Σύστημα συνεχίζουμε να δραστηριοποιούμαστε στα σχολεία μας και δίνουμε το μήνυμα στην κυβέρνηση ότι θα μας βρει μπροστά της, σε κάθε προσπάθεια να χτυπήσει τα συμφέροντα της νεολαίας και των εργαζομένων.

Εργαστήρια με Ζωγραφική στην Ιτέα

Λέσχη Ψυχαγωγίας Ιτέας «Αύρα»
Σκαρίμπα 9, πρώην Αγροτικό Ιατρείο
κιν. 6978.387543

Βιωματικά εργαστήρια
προσωπικής ανάπτυξης
μέσω ζωγραφικής (art therapy)

- για ενήλικες....
...

κάθε δεύτερη Τετάρτη, 18.30 - 20.30
έναρξη: 4 Νοεμβρίου 2009

τιμή συμμετοχής: 1 ευρώ η συνάντηση
(για την αγορά των υλικών)

συντονίστρια: Δέσποινα Παπαϊωάννου
(πτυχίο ψυχολογίας, εικαστική ψυχοθεραπεύτρια)

Δεν απαιτούνται γνώσεις ζωγραφικής για να συμμετάσχει κάποιος σε μια ομάδα art therapy.
Ζωγραφίζουμε αυθόρμητα!

Τους το κάρφωσε ο Νούτσκο και νίκησε ο Φωκικός

Mε τον συνήθη ύποπτο Μ. Νουτσόφσκι να καρφώνει στα δίχτυα του Θερμαικού στο 86', έλειξε ο αγώνας Φωκικός-Θερμαικός. Σε ένα παιχνίδι στο οποίο...δεν είδαμε πολλές ευκαιρείες, δεν είδαμε καλές φάσεις και γενικά δεν εντυπωσιαστήκαμε από καμιά από τις δύο ομάδες.

Ωστόσο η γ' εθνική στιγματίστηκε από την Kαστοριά η οποία για 2η φορά δεν κατάφερε να καλυψει τα έξοδα των διαιτητών και έτσι το παιχνίδι πήρε στα χαρτιά όπω προβλέπει ο κανονισμός, ο Πυρσός Γρεβενών.

Τα αποτελέσματα των υπολοίπων ... αγώνων του Β'Ομίλου

ΒΙΣΑΛΤΙΑΚΟΣ-ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΣ 1-2

ΔΟΞΑ ΚΡΑΝΟΥΛΑΣ-ΕΘΝΙΚΟΣ ΦΙΛΙΠΠΙΑΔΑΣ 3-0

ΝΙΚΗ ΒΟΛΟΥ-ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ ΕΠΑΝΟΜΗΣ 2-1

ΦΩΚΙΚΟΣ-ΘΕΡΜΑΪΚΟΣ ΘΕΡΜΗΣ 1-0

ΕΟΡΔΑΪΚΟΣ-ΚΟΖΑΝΗ 1-0

ΚΑΣΤΟΡΙΑ-ΠΥΡΣΟΣ ΓΡΕΒΕΝΩΝ 0-3

ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ ΓΙΑΝΝΙΤΣΩΝ-ΠΑΟΝΕ 4-1

ΡΕΠΟ: Βέροια
Από Φωκικάρα