Διαβάστε ένα πολύ ωραίο κείμενο του Παπα - Ηλία Υφαντή από το ιστολόγιό του.
Αγαπητέ αστυνομικέ!…Σε λέω αγαπητό, παρότι…
Όταν έδινα εξετάσεις στο πανεπιστήμιο, με είχες φιλοδωρήσει με ένα φάκελο ικανό να φράξει το δρόμο τα ζωής μου.
Και φοιτητή στα Προπύλαια του Πανεπιστημίου με μια παρέα συναδέλφων σου μας είχατε δείρει, όσο τραβούσε η όρεξή σας, γιατί φωνάζαμε για το δίκιο.
Σε λέω, λοιπόν, αγαπητό, γιατί μεγαλώσαμε μαζί. Γιατί φάγαμε μαζί το ψωμί της φτώχειας. Δουλεύοντας είκοσι ώρες το 24ωρο, για να καλοτρώει το τεμπελχανείο των πάσης φύσεως παρασίτων.
Πρέπει όμως να σου εξομολογηθώ ότι για ένα χρονικό διάστημα σε μισούσα.
Γιατί σε έβλεπα να κακομεταχειρίζεσαι τ’ αδέλφια μας: Τους αγρότες, τους εργάτες, τη φτωχολογιά. Με τα ροζιασμένα χέρια και τα πονεμένα πρόσωπα. Τη στιγμή, που φωνάζουν για το δίκιο τους. Που μονίμως καταπατούν τα παχύδερμα του κατεστημένου.
Σε μισούσα. Γιατί σε έβλεπα σαν τους γενίτσαρους. Που οι Τούρκοι τους άλλαζαν την ...
