Το ΚΚΕ πραγματοποιεί το 18ο συνέδριό του. Η ηγεσία του ισχυρίζεται ότι οργανώνει ένα συνέδριο ιδεολογικής και πολιτικής «καθαρότητας». Η αλήθεια είναι πολύ διαφορετική. Οργανώνει ένα συνέδριο προστασίας του μηχανισμού του κόμματος, από αυτό που ζητάει όλος ο κόσμος της αριστεράς, την ενότητα στην δράση ενάντια στην κυβερνητική πολιτική.Τ ο 18ο συνέδριο θα συζητήσει αρκετά για το σοσιαλισμό. Και σωστά. Μέσα στις συνθήκες της πιο μεγάλης κρίσης του καπιταλισμού μετά το κραχ του 1929, η συζήτηση για την ιστορία και τη στρατηγική της Αριστεράς είναι απαραίτητη.
Μόνο που το ΚΚΕ δεν βρίσκει πουθενά ιδεολογική κάλυψη για την απομονωτική , ηττοπαθή και διαλυτική τακτική του και στρέφεται προς την οριστική και πλήρη «παλινόρθωση» του σταλινισμού, περιγράφοντας ως σοσιαλισμό την ΕΣΣΔ μέχρι το θάνατο του Στάλιν (1953). Έτσι ορίζει ως «προδοτικό» σημείο καμπής το 20ο συνέδριο του ΚΚΣΕ μιλώντας για «ανατροπή από τα μέσα» του σοσιαλισμού, τελικά το 1989. Η θεωρία αυτή είναι γεμάτη ... κενά.
Υποχρεώνει το ΚΚΕ να απολογηθεί για όλες τις θηριωδίες του σταλινισμού (π.χ. τις δίκες της Μόσχας), επαναλαμβάνοντας οφθαλμοφανείς ψευδείς ισχυρισμούς (π.χ. ότι η πλειοψηφία των επαναστατών ηγετών του 1917 ήταν πράκτορες του ιμπεριαλισμού). Αφήνει αναπάντητο το κρίσιμο ερώτημα: Πώς αναπτύχθηκαν οι «φιλοκαπιταλιστικές» δυνάμεις και πώς κέρδισαν το 1956 την εξουσία; Τέλος, δημιουργεί νέα (εκρηκτικά) ζητήματα για την εσωτερική ιστορία του ΚΚΕ. Γιατί, για να μην ξεχνιόμαστε, η ηγεσία του ΚΚΣΕ παρενέβαινε στο πλευρό του ΚΚΕ στην αντιπαράθεση στην Ελλάδα ενάντια στο τότε ΚΚΕ εσωτερικού , από το 1956 μέχρι και το 1989…
Η Αλ. Παπαρήγα δήλωσε στη βουλή ότι «έτσι όπως είναι σήμερα το λαϊκό κίνημα δεν μπορεί να αντιμετωπίζει τα προβλήματα». Σε επίπεδο τακτικής η πρόταση του ΚΚΕ συρρικνώνεται σε μια κατεύθυνση κατώτερη των περιστάσεων («ό,τι μπορούμε κάνουμε»): συνδικαλιστική δράση σε (κάποιους) εργατικούς χώρους και κατά τα άλλα… αναμονή, «μέχρι να αλλάξουν οι συσχετισμοί» και –κυρίως– να ενισχυθεί η κοινοβουλευτική δύναμη του κόμματος. Ο «αριστερός» βερμπαλισμός κρύβει τελικά έναν ψηφοθηρικό συντηρητισμό. Γι’ αυτό και το ΚΚΕ επιλέγει να αναγορεύσει σε κύριο εχθρό την άλλη Αριστερά και να κηρύσσει τον πόλεμο σε κάθε κάλεσμα για ενότητα στη δράση. Η σχετική αρθρογραφία των Μαΐλη-Γόντικα μπορεί να εμπνέει «φιγούρες» σαν την Λιάνα Κανέλλη, όμως αποτελεί προσβολή για έναν πλατύ κόσμο της Αριστεράς.
Φωνές κριτικής
Το ΚΚΕ, με την πολύ προσεκτική «πολιτική στελεχών», έχει φροντίσει να θωρακίσει το εσωτερικό του από το ενδεχόμενο να εμφανιστούν συγκροτημένες αμφισβητήσεις.
Παρ’ όλα αυτά (και παρότι δέχθηκαν ομοβροντίες εξοντωτικών «απαντήσεων») υπήρξαν φωνές που ξεχώρισαν στον εσωκομματικό διάλογο. Κάποιοι έβαλαν τα ζητήματα κριτικής στο σταλινισμό. Κάποιοι άνοιξαν τα ζητήματα «συμμαχίας με την άλλη Αριστερά». Κάποιοι αναρωτήθηκαν για τη δράση του κόμματος στο εργατικό κίνημα. Ο Γ. Ρούσσης ξεχώρισε με τα άρθρα του για τον Στάλιν και την (απαράδεκτη) στάση στα πρόσφατα Δεκεμβριανά. Ήταν μια ακόμα απόδειξη ότι και το πιο περιφρουρημένο «ιερατείο» δεν είναι αδιαπέραστο από τις σκέψεις και τους προβληματισμούς του κόσμου της Αριστεράς.
Σας μεταφέρω ένα κομμάτι κριτικής προς την άλλη αριστερά που ούτε το ΛΑΟΣ δεν τόλμησε να πεί.
ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΙΣΗΓΗΣΗ ΤΗΣ ΚΕ ΤΟΥ ΚΚΕ ΣΤΟ 18ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ
O ΣYN/ΣYPIZA ξεπέρασε κάθε όριο καιροσκοπισμού και αντικομμουνισμού, αξιοποιώντας ηγετικά στελέχη του οπορτουνισμού που πρωτοστάτησαν στην προσπάθεια να μεταλλάξουν το KKE με τη διάσπαση του 1968. Σε αντίθεση με το παρελθόν όταν κατηγορούσε το KKE για «επαναστατική γυμναστική», γιατί υποστήριζε επανειλημμένα πολιτικοποιημένα αιτήματα και ανεβασμένες μορφές πάλης, γιατί ακόμα τόλμησε να αντισταθεί στην απαγόρευση πορείας στην αμερικάνικη πρεσβεία κατά τη διάρκεια της επίσκεψης Κλίντον στην Ελλάδα, προχώρησε σε ανοιχτή υποστήριξη της δράσης των κουκουλοφόρων, αναγορεύοντας, μάλιστα, σε σύγχρονα όπλα της νεανικής εξέγερσης την πέτρα και την κουκούλα. H επιλογή του να αναγορευτεί σε βασική δύναμη διαμόρφωσης ενός αναρχοαυτόνομου πόλου με τη σύμπραξή του με εξωκοινοβουλευτικές αριστερίστικες αντιΚΚΕ ομάδες συμπίπτει με τους ανάλογους σχεδιασμούς των αστικών πολιτικών δυνάμεων που επιθυμούν ένα ανάχωμα προς τη ριζοσπαστικοποίηση των λαϊκών μαζών και πιο ειδικά απέναντι στο KKE και την KNE, ένα άλλοθι για την κρατική καταστολή.
O ΣYN/ΣYPIZA και οι σύμμαχοί του απέτυχαν να μεταφέρουν την κουκούλα στις μαθητικές κινητοποιήσεις.
Τα φανερά ψέμματα που χρησιμοποιεί το ΚΚΕ όπως και η στήριξη που παρείχε στην κλυδωνιζόμενη Κυβέρνηση το Δεκέμβρη βγαίνοντας απο το γραφείο του Καραμανλή, προσπαθώντας να ρίξει όλα τα βάρη στο ΣΥΡΙΖΑ, δείχνει οτι ο κομματικός μηχανισμός του ΚΚΕ έχει αυτονομηθεί απο τον κόσμο της Αριστεράς και έχει τα δικά του συμφέροντα να εξυπηρετήσει πλέον.
