Κυκλοφορεί από την Δευτέρα 22 Μαρτίου σε περίπτερα και βιβλιοπωλεία.Σημείωμα της συντακτικής ομάδας:
Έχουν περάσει 61 χρόνια από τότε που ο Κορνήλιος Καστοριάδης και ο Κλοντ Λεφόρ συµπύκνωσαν στον τίτλο του περιοδικού που άρχισαν να εκδίδουν τα πολιτικά διλήμματα µιας µακράς περιόδου. «Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα» ονομάστηκε το περιοδικό που επί δεκαπέντε χρόνια αποτέλεσε ένα βήµα πολιτικού και φιλοσοφικού διαλόγου και, παράλληλα, ένα εργαστήρι πολιτικών πρωτοβουλιών και θεωρητικού αναστοχασµού.
Στις συζητήσεις της ανοικτής συντακτικής επιτροπής για το περιοδικό του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και στη δηµόσια ηλεκτρονική διαβούλευση, αρκετοί πρότειναν την επανοικειοποίηση του τίτλου, εφόσον, στις σηµερινές συνθήκες, σε συνθήκες δηλαδή παγκόσµιας οικονοµικής κρίσης και καπιταλιστικής βαρβαρότητας, αποτυπώνει εύγλωττα τα µεγάλα πολιτικά διλήµµατα, τις στρατηγικές τοµές. Απορρίψαµε την ιδέα, όχι µόνο γιατί δεν µπορούµε να «αναµετρηθούµε» µε το ιστορικό περιοδικό ή να συνεχίσουµε ένα τόσο µεγάλο εκδοτικό –αλλά και θεωρητικό– εγχείρηµα σαν αυτό του Σοσιαλισµός ή Βαρβαρότητα, αλλά και γιατί οι φιλοδοξίες µας είναι πιο ταπεινές και ... τα µέσα µας πιο λιτά. Χρειαζόµαστε ένα περιοδικό της Αριστεράς µάχιµο, εργαλείο για τις πολιτικές και τις κοινωνικές συγκρούσεις – αυτή ήταν η εντολή που πήραµε από τις συνδιασκέψεις του ΣΥΡΙΖΑ.
Επιλέξαµε το «Μπλόκο» γιατί αποτυπώνει, πρώτα απ’ όλα, τη δράση, πολιτική και κοινωνική, και ταυτόχρονα την αντίσταση σε πολιτικές που επιχειρούν να κατεδαφίσουν κοινωνικές και πολιτικές κατακτήσεις ενός αιώνα. Επιλέξαµε το «Μπλόκο» γιατί ταυτόχρονα αποτυπώνει τη δική µας διάταξη στη µάχη, την ενότητα της Αριστεράς, την ενότητα του κόσµου της εργασίας.
Γνωρίζουµε ότι το πεδίο των συγκρούσεων δεν είναι µόνο η κεντρική πολιτική σκηνή, αλλά και το κοινωνικό σώµα και η σφαίρα των ιδεών. Το ίδιο και η ύλη του περιοδικού: φιλοδοξεί να καλύψει όχι µόνο τον «πολιτικό ΣΥΡΙΖΑ», αλλά και τον κοινωνικό, να δώσει βήµα σε συντρόφους και συντρόφισσες που δουλεύουν σε Τοπικές Επιτροπές, στα συνδικάτα, σε αντιρατσιστικές κινήσεις, σε κινήµατα πόλης, σε περιβαλλοντικές πρωτοβουλίες – και είναι πολλοί και πολλές. Δεν υποτιµήσαµε και τη θεωρία, την ταξική πάλη στο επίπεδο του εποικοδοµήµατος –όπως λέγαµε παλιά–, σεβόµενοι όµως τον πλουραλισµό και την πολυχρωµία του πολιτικού µας εγχειρήµατος.
Λίγα, ελάχιστα «δείγµατα» καταφέραµε να παρουσιάσουµε σε αυτό το πρώτο δοκιµαστικό τεύχος. Στο επόµενο θα είναι σαφώς περισσότερα, µε τη δική σας συνδροµή. Έχουµε τη βεβαιότητα ότι τα σπουδαία έντυπα προκύπτουν µέσα από σπουδαίες διαδικασίες συνεισφοράς πολλών. Δανειστήκαµε από το Κοινωνικό Φόρουµ την ανοικτή, οριζόντια διαβούλευση των πολλών, και σε αυτό το τεύχος δούλεψαν από τον Δεκέµβριο περισσότερα από 90 άτοµα, που φιλοδοξούµε να γίνουν ακόµα περισσότερα στο επόµενο. Σε κάθε συνάντηση κοινοποιούσαµε ηλεκτρονικά την προηγούµενη συζήτηση, ώστε να µπορεί να την παρακολουθεί ο καθένας και η καθεµία που δεν είχε τη δυνατότητα να παρευρίσκεται. Σύντοµα φιλοδοξούµε να εγκαταστήσουµε το σάιτ του περιοδικού, έτσι ώστε η διαβούλευση να αφορά ακόµα περισσότερους και περισσότερες. Σας ζητάµε να κρίνετε το δοκιµαστικό τεύχος µε επιείκεια, µια και είµαστε στην αρχή ακόµα της αναζήτησης του εκδοτικού σχεδίου, που δεν µπορεί να προκύψει παρά µόνο µε τη δική σας συµβολή.
Όχι βέβαια πως αυτός έχει ανάγκη το άλφα ή το βήτα αντικείμενο αλλά εξαιτίας της όλης στάσης του κινέζου που χωρίς τη βοήθεια της γλώσσας επιστρατεύει μια θεατρικότητα στο πρόσωπο και στο σώμα με την οποία και υποβάλλει τον πελάτη στην αγορά. Το ίδιο πρόβλημα με τη γλώσσα έχει βεβαίως και ο πελάτης ο οποίος λυγάει μπροστά στο δράμα που παίζει μπροστά του ο σιωπηλός κινέζος και παίρνει μια σειρά από κατσαβίδια που λυγάνε με την πρώτη αντίσταση της βίδας, πριόνια που δεν κόβουν τίποτα, διάφορα επικίνδυνα αξεσουάρ και ομπρέλες που στη δεύτερη βροχή λιώνουν σαν χαρτί και ένα σωρό άλλα άχρηστα πράγματα που παράγουν τα κινέζικα εργοστάσια. 
Κάτι τέτοιες ομπρέλες αγόρασε προχθές για τον πατέρα του στο διάσημο βεντζινοπωλείο – βενζινοποτείο του Βάϊου Πολύζου στα Βραγκιανά ο Ηλίας Τσιτσιάνης αφού βεβαίως πρώτα παζαρεύοντας κατέβασε (κοινή συναίνεσει με τον Κινέζο ο οποίος έδειξε ιδιαίτερα προσαρμοσμένος με τις ανατολίτικες συνήθειες) την τιμή από πέντε σε τέσσερα ευρώ. Αφού τις πήρε τις άνοιξε πάνω από το τραπέζι που πίναμε καφέ με τον δάσκαλο Τάκη Τσιάρα και τον Γιάννη Πολύζο, είδε πως λειτουργούν και έμειναν αμφότεροι ευχαριστημένοι. Ανέκφραστος ο Κινέζος (που να συγκρατήσω πως τον λένε με το όνομα που είπε) πήγε μετά στο αντικρινό τραπέζι που κάθονταν ο εφημέριος του Μαράθου, παπα Γιώργης Βόμπρας, να του πουλήσει αναπτήρες αλλά δεν κατάφερε να τον πείσει γιατί αμέσως μόλις τον πλησίασε, αυτός έκανε μια κίνηση και έπιασε προστατευτικά τα γένια του.
Είχε ακούσει μας είπε πως αυτά τα κινέζικα μαραφέτια σκάνε εκεί που δεν το περιμένεις και μπορεί να σου κάψουν πραγματικά και όχι μεταφορικά τα γένια κι έτσι ούτε ήθελε να τα δει στα μάτια του, πόσο μάλιστα να τα πιάσει στα χέρια του.