Μία τσοπάνισσα με πτυχίο Η Πολωνή κτηνοτρόφος και συνδικαλίστρια κέρδισε τον σεβασμό των υπολοίπων συναδέλφων
«Η ενασχόλησή μου με τα ζώα αποδεικνύει ότι τα κορίτσια από την πατρίδα μου μπορούν να ζήσουν κάνοντας σκληρές δουλειές και να προοδεύουν. Είμαι γυναίκα κτηνοτρόφος, συνδικαλίζομαι και έχω τη συμπαράσταση και τον σεβασμό των υπολοίπων συναδέλφων μου».
Η Μαργαρίτα Αργυράκου είναι από την Πολωνία και τα τελευταία 18 χρόνια ζει με τον Έλληνα σύζυγό της στο Μαυρονέρι Βοιωτίας. Πριν από μερικά χρόνια, σε μια αίθουσα στην Αταλάντη όπου είχαν συνάντηση οι κτηνοτρόφοι της περιοχής με τοπικό βουλευτή, ορκίστηκε ότι θα προσπαθήσει να σταματήσει τη χρήση της λέξης «τσοπάνης» ως βρισιά.
«Μας αντιμετώπισε λες και δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε τι μας έλεγε. Εκείνη τη στιγμή είπα ότι πρέπει να τους κάνω να αλλάξουν άποψη για το επάγγελμα αυτό. Πρέπει να έχουν μεγαλύτερο σεβασμό για έναν από τους ελάχιστους παραγωγικούς τομείς στην Ελλάδα που ... ουσιαστικά πληρώνουν όλους αυτούς». Σήμερα είναι αντιπρόεδρος στον Συνεταιρισμό Κτηνοτρόφων Βοιωτίας και μέλος στη διοίκηση του Πανελλήνιου. Έτσι κατάφερε όσοι την συναντούν να αλλάζουν άποψη όχι μόνο για το επάγγελμα αλλά, όπως λέει συννεφιασμένη, και «για τα κορίτσια από τις ανατολικές χώρες».
Πώς γνωριστήκαμε
Η Μαργαρίτα ζούσε στην πατρίδα της μέχρι το 1989, οπότε βρισκόταν στο τέταρτο έτος του πανεπιστημίου όπου σπούδαζε τουριστικά. Τότε γνώρισε τον σύζυγό της, ο οποίος βρέθηκε στην Πολωνία για διακοπές. «Τώρα που το σκέφτομαι, είμαστε και οι δύο περίεργοι. Εγώ είμαι γυναίκα κτηνοτρόφος από την Πολωνία με πτυχίο και ο σύζυγός μου ήρθε στη χώρα
μου για διακοπές- όπως και να το κάνεις, δεν είναι και ο πιο δημοφιλής προορισμός». Έτσι όμως συναντήθηκαν και η Μαργαρίτα ήρθε στην Ελλάδα.«Έμεινα έναν χρόνο, αλλά αποφασίσαμε ότι έπρεπε να επιστρέψω για να πάρω το πτυχίο μου. Έτσι κι έγινε. Μια μέρα και λίγο πριν πάρω το πτυχίο μου, ο Θόδωρος ήρθε στην Πολωνία και αποφασίσαμε ότι θα είμαστε μαζί». Με το πτυχίο ανά χείρας, η Μαργαρίτα ακολούθησε τον σύζυγό της στην Ελλάδα κάνοντας όμως μια στάση στην Ολλανδία: «Πήγαμε για να εργαστούμε, να ζήσουμε κάτι διαφορετικό. Όμως δεν αντέξαμε πολύ, μείναμε έξι μήνες και γυρίσαμε στην Ελλάδα».
Γνώσεις από Ολλανδία
Είχαν όμως αποφασίσει το επόμενο επαγγελματικό βήμα τους: «Την κτηνοτροφία δεν την “κληρονομήσαμε”. Ο Θόδωρος ήταν γεωργός, αλλά στην Ολλανδία γνωρίσαμε ανθρώπους που μας μύησαν. Σε ένα ταξίδι μας στη Γαλλία αγοράσαμε δεκαεπτά γίδια, τα οποία ήταν τα πρώτα μας». Τώρα το κοπάδι τους ξεπερνάει τα 400 ζώα, τα οποία έχουν τη φροντίδα της Μαργαρίτας, του συζύγου της και του βοηθού της. «Τα πρώτα χρόνια και όταν το κοπάδι μας ήταν ακόμη μικρό ζούσαμε στην Ιτέα. Αυτό που μου άρεσε και το έκανα με απίστευτη ευχαρίστηση ήταν να πηγαίνω τα ζώα για βοσκή. Όσο βοσκούσαν τα ζώα, είχα άφθονη ώρα για να μπορώ να απολαμβάνω τα απίστευτα τοπία γύρω μου. Τώρα πια δεν μπορώ να το κάνω συχνά, αφού το κοπάδι είναι μεγάλο και τις περισσότερες φορές πάει ο βοηθός ή ο άντρας μου».
Ωστόσο, η σχέση της με τα ζώα έγινε ακόμη πιο στενή: «Έχω αναλάβει όλες τις δουλειές του στάβλου, που είναι πάρα πολλές. Βέβαια υπάρχει και το σπίτι, το οποίο θέλει και αυτό τη φροντίδα του. Να κάνω τις δουλειές, να μαγειρέψω. Γενικά είναι σκληρή η καθημερινότητα, αλλά γεμάτη». Όσο όμως σκληρή και απαιτητική μπορεί να είναι η ζωή για μια κτηνοτρόφο, και μάλιστα γυναίκα, υπάρχουν πράγματα που της προσφέρουν χαρά, συχνά σε καθημερινή βάση. «Γεννήθηκα και μεγάλωσα σε μια πόλη. Από μικρή ήθελα να έχω ένα χωριό για να μπορώ να πηγαίνω. Δεν το είχα στην πατρίδα μου, το απέκτησα όμως στην Ελλάδα. Η ζωή στο χωριό μού πάει πολύ. Δεν μου αρέσουν οι μεγαλουπόλεις».
Η καθημερινότητα
Εκείνο που τη δυσκόλεψε όταν άρχισε να ασχολείται με τα ζώα ήταν το πρωινό ξύπνημα. «Στην αρχή, μου κακοφαινόταν να ξυπνάω στις 4 το πρωί για να πάω στα ζώα. Όταν όμως διαπίστωσα ότι εκείνη την ώρα βγαίνει το πρώτο φως της μέρας και μπορούσα να το δω άλλαξα γνώμη. Αυτή η πιο δύσκολη ώρα είναι και η πιο ωραία στιγμή για μένα. Σκέφτομαι συχνά ότι υπάρχουν άνθρωποι που κοιμούνται μέχρι το μεσημέρι και δεν έχουν δει αυτή την εικόνα». Η μεγάλη αγάπη της όμως είναι τα ζώα. Η σχέση που έχει αποκτήσει μαζί τους είναι ιδιαίτερη, αφού όπως τονίζει η κ. Μαργαρίτα Αργυράκου «τα ζώα είναι τα πιο καλόψυχα πλάσματα, καθώς είναι τα μοναδικά που μπορούν να σου ανταποδώσουν την αγάπη και τη φροντίδα που τους δείχνεις, κάτι που δεν είναι συνηθισμένο στους ανθρώπους».
Βρίσκει πάντοτε χρόνο να διαβάζει και να ενημερώνεται για τον κλάδο της κτηνοτροφίας. Επόμενος στόχος, όπως λέει, είναι «να μη μείνει έξω από το πλαίσιο της πράσινης ανάπτυξης η κτηνοτροφία. Είναι ντροπή το 2010 να υπάρχουν ακόμη στάβλοι που φωτίζονται με λυχνάρι. Πρέπει να αγωνιζόμαστε για την πρόοδο σε όποιο κλάδο και αν βρισκόμαστε. Δεν θέλω να γεράσω και να θυμάμαι ότι ήρθα στη ζωή μόνο για να τρώω ψωμί! Αυτά και άλλα σκέφτομαι όταν αρμέγω τα ζώα και φιλοσοφώ»!
Από Τα Νέα
