Itea net : Οι εκπλήξεις! 14 Μαρτίου 2011

Τετάρτη 16 Μαρτίου 2011

Οι εκπλήξεις! 14 Μαρτίου 2011

Είναι η τρίτη φορά μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα που βρισκόμαστε στους Δελφούς. Ενώ θεωρούσαμε ότι είχαμε σχετικά λίγα πράγματα να ανακαλύψουμε στη περιοχή, μας περίμενε μία σειρά εκπλήξεων.

Να ξεκινήσουμε από την «Νύχτα των Στοιχειών» μία εκδήλωση που λαμβάνει χώρα από τα μέσα της δεκαετίας του ’90, το τελευταίο Σάββατο των αποκριών, στη Άμφισσα (20 χλμ. από τους Δελφούς). Σύμφωνα με τους πολλούς θρύλους, στην Άμφισσα ή αλλιώς στα Σάλωνα, υπήρχαν πολλά άτυχα πλάσματα που από άδικο θάνατο στοίχειωσαν. Μία από αυτές τις ιστορίες αναφερόταν σε ένα νεαρό ζευγάρι τη Λενιώ και τον Κωνσταντή. Η Λενιώ σκοτώθηκε στη πηγή της Χάρμαινας όταν πήγε να γεμίσει τη στάμνα της, ο Κωνσταντής μη μπορώντας να αντέξει το θάνατο της αγαπημένης του, έδωσε τέλος στη ζωή του στο ίδιο σημείο. Όμως η ψυχή του στοίχειωσε και έμεινε να περιφέρεται στα Ταμπάκικα και να θρηνεί για το χαμό της Λενιώς.

Όπως συνήθως συμβαίνει με αυτές τις ιστορίες, τα στοιχειά έχουν καλή και κακή πλευρά, τρομάζουν τους ντόπιους με τις ...
«κραυγές» τους τα βράδια που ο αέρας λυσσομανάει, τρομάζουν τους διαβάτες που ξαποστάσουν στη πηγή από την άλλη όμως προστατεύουν την πόλη από το κακό. Σε αυτή λοιπόν τη ρομαντική ιστορία είναι βασισμένη και πλοκή της «Νύχτας των στοιχειών» όπου το στοιχειό της Χάρμαινας θα «παλέψει» με τα άλλα στοιχειά για να επικρατήσει και να συνεχίσει να προστατεύει την πηγή της Χάρμαινας, τους Βυρσοδέψες που έχουν τα εργαστήρια τους γύρω της και να συνεχίσει να θρηνεί την αγαπημένη του Λενιώ. Συμμετέχει όλη η πόλη σχεδόν, από τους ποιο μικρούς μέχρι και τους ποιο μεγάλους, φοράνε «βύρσες»= τομάρια ζώων, με πολλά κουδούνια και ξεχύνονται στους δρόμους να πειράξουν τους επισκέπτες. Η πομπή των ξωτικών και των στοιχειών καταλήγει στα σκαλάκια που οδηγούν από τον Αγ. Νικόλαο στη πλατεία Κεχαγιά όπου και στο τέλος της βραδιάς γίνεται και η μεγάλη «μάχη». Στους δρόμους ο δήμος έχει φροντίσει για φωτιές και καύσιμη ύλη – τσιπουράκι έτσι ώστε το κέφι να διατηρηθεί αμείωτο.

Πραγματική έκπληξη, γιατί δεν είναι ένα συνηθισμένο καρναβάλι με κλασικές στολές αλλά κάτι εντελώς διαφορετικό, όμορφο και πρωτότυπο, γεννημένο μέσα από την παράδοση του τόπου.

Οι εκπλήξεις όμως δεν σταμάτησαν εκεί.

Μπορεί να δηλώνει κότα άλλο από οργάνωση σκίζει.

Απίστευτο το Polaris και ο οδηγός του δεν μασάει τίποτα και έκανε ωραίο παιχνίδι ( μπας να πάρω ένα; )

Η Άμφισσα λόγω της θέσης της και του πλούσιου κάμπου της, αποτελούσε σημαντικό εμπορικό σταθμό πάντα και είχε σαν αποτέλεσμα να υπάρχει οικονομική άνθηση για μεγάλη περίοδο. Σημάδια αυτής της περιόδου αποτελούν τα μοναδικά κτήρια που κοσμούν μέχρι και σήμερα τα σοκάκια της. Μέσα σε αυτά είναι και το θαυμάσιο καφενείο «Το Πανελλήνιο» ή αλλιώς γνωστό ως «Γιαλί Καφενές». Δυσκολεύομαι να βρω από πού πρέπει να ξεκινήσω την περιγραφή μου. Αν σταθείς ακριβώς στο κατώφλι έτσι ώστε το μισό σου σώμα να είναι μέσα και το μισό έξω, κινδυνεύεις να μπερδευτείς, ένα βήμα μπροστά και είσαι στις αρχές του 1900, ένα βήμα πίσω και το ημερολόγιο φορτώνεται ένα αιώνα. Η τηλεόραση που έπαιζε τα Κυριακάτικα αθλητικά μας επανέφερε στο 2011, παραγγείλαμε καφεδάκι – ελληνικό φυσικά, οτιδήποτε άλλο θα ήταν αστείο- και μείναμε να χαζεύουμε τον χώρο. Στο βάθος η σκηνή με την πόρτα του υποβολείου κλειστεί και την αυλαία κατεβασμένη. «Το καφενείο αποτελούσε το στέκι της αφρόκρεμας του Νομού», μας διηγείται ο κύριος Θανάσης, «από τη σκηνή του έχουν περάσει τα μεγαλύτερα ονόματα του θεάτρου και της όπερας, από τα μέσα της δεκαετίας του ’30 μέχρι και το 1989 που δόθηκε η τελευταία παράσταση, χωρούσε σχεδόν 350 θεατές καθισμένους και γέμοζε κάθε βράδυ, το αγαπούσε το θέατρο εκείνα τα χρόνια ο κόσμος. ». «πέντε μερόνυχτα γυριζόταν εδώ μέσα Ο Θιάσος του Θ. Αγγελόπουλου, εδώ μένανε»*. Ο Αρτέμης Μάτσας γνωστός ως ηθοποιός στους περισσότερους από την ατάκα «οι γερμανοί είναι φίλοι μας!!!», ήταν επίσης ιστορικός - κριτικός θεάτρου και θέλησε να δώσει νέα πνοή κάνοντας ένα ντοκιμαντέρ για την ιστορία της συγκεκριμένης σκηνής. Η μεγάλη σάλα του καφενείου είναι στολισμένη με τραπεζάκια μαρμάρινα που δυστυχώς δεν μπορούν να μιλήσουν, μεγάλα παράθυρα με μονό γυαλί που κάνει παραμορφώσεις έτσι που ο έξω κόσμος φαίνεται λίγο γελοίος - μήπως άλλωστε δεν είναι;- μυρωδιά ελληνικού καφέ και καμένου ξύλου, στο βάθος από τα ηχεία του μόνου αταίριαστου αντικειμένου σε αυτό το χώρο ακουγόταν οι αθλητικοί αναλυτές να παραθέτουν επιχειρήματα για την κατάντια του ελληνικού ποδοσφαίρου. Αναρωτιέσαι μόνο το ποδόσφαιρο άραγε σε αυτή τη χώρα έχει κατάντια;

: Το στοιχειό της Χάρμαινας

: Ξέρω ξέρω, ξεφύγαμε λιγουλάκι, εντάξει λοιπόν αφήνουμε τον κ. Θανάση στο βασίλειο του και πάμε για φαγητό. Για να μην σας μπερδέψω λέω να μην αλλάξουμε αιώνα. Καλός ήταν και ο 20ος, με τα εύκολα και τα δύσκολα. Με τα αληθινά όμως, αυτό που έβλεπες αυτό έπαιρνες και κατ’ επέκταση έτρωγες κιόλας. Όχι όπως σήμερα, μοριακή κουζίνα σου λέει ο άλλος και σου μοστράρει μια πιατάρα 6 στρέμματα ποτιστικό, με μία κουτσουλιά αφρό στη μέση, δείγμα από κάτι που σε προηγούμενη ζωή ίσως βέλαζε με ένα κλωνάρι μαϊντανό καρφωμένο σαν λάβαρο και εσύ να πρέπει να χορτάσεις με αυτό το «τσίρκο». Λυπάμαι πολύ αν με αυτό που γράφω προσβάλω μία σειρά ανθρώπων που πραγματικά εργάστηκαν σκληρά για να εξελίξουν την κουζίνα, όμως πιστεύω αδιαπραγμάτευτα ότι στη πορεία έχασαν το νόημα της μαγειρικής και αυτό είναι η θρέψη ( όπως γράφει ο κύριος Ηλίας στο ποίο γλυκό του κείμενο: Πάντα νόμιζα ότι το φαγητό προετοιμάζεται για να προσφέρει μια από τις ανθρώπινες ηδονές. Μήπως έκανα λάθος; Ή πιο απλά, μήπως υπάρχουν και άλλοι παράγοντες στο φαγητό που ξεπερνούν την ηδονή; Ναι, φυσικά. Απλώς αυτό το βάλαμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας και το ξεχάσαμε. Το φαγητό κυρίως και απολύτως είναι ζωή. Η θρέψη, όπως θα έλεγε η γιαγιά μου: - αυτό είναι θρεπτικό - αυτό είναι δυσκοίλιο - αυτό είναι ευστόμαχο Μια εκδήλωση αγάπης του καθημερινού ανθρώπου, άντρα, γυναίκας, παιδιού ή γέρου εκδηλώνεται προσφέροντας τροφή στον άλλον. Η μάνα προτείνει το φουσκωμένο από γάλα στήθος της στο μωρό της, η πάπια ταΐζει το παπάκι στο στόμα, η λέαινα καθοδηγεί το λεονταράκι να βρει και να μασήσει μόνο του την τροφή, η μάνα πελεκάνος αν δεν βρει τροφή να θρέψει τα μικρά της κατασπαράζει μόνη της τα σπλάχνα της για να ταΐσει τα μικρά της με τη σάρκα της και το αίμα της. http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.article&id=3304) Με αυτά τα μυαλά λοιπόν που κουβαλάω ο παράδεισος μου θα ήταν κάτι σαν την μπακαλοταβέρνα του Ζήκου, όπου το ούζο συνοδεύεται από μεζέ, ο μπακαλιάρος είναι με ΣΚΟΡΔΑΛΙΑ, τα παντζάρια είναι στραβοκομένα γιατί είναι ΦΡΕΣΚΑ και όχι αλφαδιασμένα για να χωράνε στη κονσέρβα και τέλος η έρημη η πατατούλα να είναι πατατούλα και όχι φωτοτυπία πατάτας. Κάπου εκεί που έκανα τις παραπάνω σκέψεις σε ανύποπτο χρόνο, θα πρέπει κάποιος από του ουρανό να είχε στήσει αυτί και να με άκουσε. Σάββατο βράδυ και είμαστε μπροστά σε ένα μαγαζί στα στενά σοκάκια της Άμφισσας. Γεμάτο λόγω της ημέρας ασφυκτικά, "ελάτε σε μισή ωρίτσα" έκανε νόημα το αφεντικό. Μισή ωρίτσα ακριβώς και στογγυλοκάτσαμε, αδύνατον να κλείσουμε όμως και το στόμα που έχασκε ανοιχτό λες και είχαμε δει το απίστευτο. Παλιό οινομαγειρείο που είχε διατηρήσει το χρώμα του στο ακέραιο. Είναι γεγονός ότι οι ιδιοκτήτες του, η οικογένεια Φαρόπουλου, το αγαπούν γι' αυτό που ήταν, είναι και θα είναι και όχι για αυτό που η μόδα θα ήθελε να το κάνει. Με μεγάλη μου χαρά μπορώ να σας πω ότι ο μπακαλιάρος είχε ΣΚΟΡΔΑΛΙΑ, πριν, κατα τη διάρκεια και με το γλυκό (Μάρτυρες μου η καλή μας παρέα ο Νίκος, η Βασιλική και ο Μάριος που σιγόνταραν το επαναλαμβανόμενο "ΦΕΡΕ ΜΑΣΤΟΡΑ") , επίσης τα παντζάρια ήταν ολόστραβα και η πατατούλα ήταν πατατούλα (για την ακρίβεια ήταν πολλές πατατούλες...). Με το σταμαχάκι μας να έχει γεμίσει και την καρδούλα μας να έχει ευφρανθεί από τον οίνο, πήραμε το δρόμο για τα κρεβατάκια μας.

: Κάτι ξέρει κάτι ξέρει!!!!!! για να βάζει ποδιά

: πύ πύ πύραυλος

: Κυριακή πρωί και τα αγόρια λαχταρούσαν να παίξουν, έτσι φόρτωσαν το "όχημα" για εναλλακτικό off road και φύγαμε για το βουνό. Εμείς και τουλάχιστον ακόμα 4 προάστια των Αθηνών, αλλά όχι ότι μας ένοιαξε και πολύ. Χαβαλέ και καλή παρέα ήταν το σύνθημα της ημέρας. Οπότε μετά την χιονότσαρκα κατεβήκαμε για μία ακόμα ματιά στην Άμφισσα με το φώς της μέρας αυτή τη φορά. Ανεβήκαμε στο κάστρο, περπατήσαμε στα Ταμπάκικα περιπλανηθήκαμε στα δρομάκια χαζεύοντας τα περιποιημένα αρχοντικά με τις φορτωμένες πορτοκαλιές και λεμονιές να γεμίζουν τους κήπου. Καταλήξαμε σούρουπο πια στη πλατεία Ησαΐα για ένα τσιπουράκι χαζεύοντας το χαμό από πιτσιρικαρία στη πλατεία. Τα παιδιά της πόλης είχαν διοργανώσει τις προηγούμενες ημέρες " το κυνήγι του κρυμμένου θησαυρού" και μαζί με τη λήξη του είχαν και παρέλαση μασκαράδων, έτσι είδαμε από κοντά τους "Λιαγκο-Σκορδέους", τον "Γιωργάκη με τους 300", "Τα παιδιά των Λουλουδιών", τους "Φλινστοουνς" και πολλούς άλλους. Αντί επιλόγου: φίλε Νίκο αυτό που κάνεις είναι το μαρτύριο της σταγόνας, μας λες τα μυστικά ένα ένα! Βασιλική και Μάριε, όπως σας είπαμε και την πρώτη μέρα "αν είχαμε ουρίτσα θα μας βλέπατε να την κουνάμε", περάσαμε παρά πολύ όμορφα και σας ευχαριστούμε. Υ.Γ ...και όχι η Άμφισσα δεν βρίσκεται στο δρόμο για την Πάργα αγαπητή Olive! * Η ταινία του Θεόδωρου Αγγελόπουλου "Ο Θιάσος" συμπεριλαμβάνεται στις 50 καλύτερες ταινίες του παγκόσμιου κινηματογράφου.