Σε αυτή την ανάρτηση δημοσιεύω ένα email που έστειλε κάποιος φοιτητής στον Κ. Χαρδαβέλα. Αυτά που γράφει αντικατροπτίζουν ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας μας και είναι πράγματι τόσο αληθινό που ένιωσα την ανάγκη να το μοιραστώ μαζί σας. Την ημέρα που τρεις συνάνθρωποί μας (για την ακρίβεια τέσσερις) άφηναν τη τελευταία τους πνοή στο υποκατάστημα της Marfin, κάποιοι άλλοι τρώγανε γαρδουμπάκια σε μεζεδοπωλείο της Γλυφάδας ... "κ. Χαρδαβέλλα,
ονομάζομαι Λάμπρος και είμαι φοιτητής Πληροφορικής στο Πα.Πει (Πανεπιστήμιο Πειραιώς). Κατάγομαι από τον Βόλο και είμαι παιδί αγροτικής οικογενειας. Ο πατέρας μου είναι συνταξιούχος και ... ...καρκινοπαθής - μάλλον από την καλοπέραση τόσα χρόνια στα χωράφια- και η μητέρα μου εργάζεται σε ξενοδοχείο της περιοχής!
Για να βγάζω τα έξοδα των δωρεάν (!) σπουδών μου, εργάζομαι σε ένα μεζεδοπωλείο στη Γλυφάδα! Την Τετάρτη - ημέρα κινητοποιήσεων για τους υπόλοιπους έλληνες- ήμουν υποχρεωμένος να βρίσκομαι στη δουλειά μου!
Ηταν περίπου 1 το μεσημέρι, όταν μπήκε στο μαγαζί μια τετραμελής οικογένεια. Δυο γονείς μεταξύ 40 και 45 ετών και δυο αγόρια 16 με 18. Αυτά που ακολούθησαν, με κάνουν να σας γράφω αυτό το email!
Από τις μεγαλόφωνες συζητήσεις τους κατάλαβα αμέσως ότι ο σύζυγος ήταν αξιωματικός της τροχαίας ή κάτι τέτοιο- δημόσιος υπάλληλος πάντως. Ηταν και οι 4 τόσο μα τόσο ενθουσιασμένοι, που η χαρά τους δεν κρυβόταν! Είχαν μόλις βγει από κάποιο συμβολαιογραφικό γραφείο, έχοντας πουλήσει "το προικώο του Λουτρακίου", όπως έλεγε η μητέρα της οικογένειας!
Το βασικό πρόβλημα τους, πλέον, ήταν η μεταφορά των χρημάτων που πήραν, στο εξωτερικό! Υπήρχε μία γκρίνια μεταξύ τους γιατί ο μεγάλος γιος της οικογένειας, πίστευε ότι έπρεπε "να βρουν άκρη" να τα πάνε σε κάτι νησιά - που δεν συγκράτησα το όνομά τους-! Η μητέρα της οικογένειας, επαναλάμβανε διαρκώς "πρέπει να δούμε τι θα γίνει και με τις καταθέσεις. Δραχμή δραχμή τα μαζέψαμε, με στερήσεις, δεν θα μας τα φάνε οι κερατάδες".
Από τις ψυθιριστές αναφορές σε νούμερα, σχημάτισα την εντύπωση ότι τα λεφτά από το "προικώο του Λουτρακίου" μαζί με "τους κόπους μιας ζωής" είχαν σίγουρα επταψήφιο αριθμό!! Μπήκα στον τρελό πειρασμό να ρωτήσω πως στο διάολο μαζέψανε τόσα λεφτά , γιατί στη δική μου οικογένεια το "στερήσεις" είναι πλέον το επίθετό μας! Αν με ρωτήσει κάποιος ξαφνικά "πώς λέγεσαι", "Λάμπρο Στερήσεις", θα του απαντήσω!
Την ώρα που τους πήγα την - τεράστια- παραγγελία, η κυρία ξεφυσούσε αγχωμένη : "Θα πάρω την Ελένη να της πω να το συντομεύουμε! Άλλιώς θα παρουμε τα λεφτά μας να τα πάμε αλλού! Κρα κάνουνε οι τράπεζες για τέτοια ποσά!". Αθελά μου, ήρθαν στο μυαλό μου ελληνικές ταινίες με μαυραγορίτες λαδέμπορους στην κατοχή, που μόλις έμαθαν ότι πλησιάζουν τα κατοχικά στρατεύματα, έσπευσαν να κρύψουν λάδι στα υπόγεια, ώστε να εξασφαλίσουν ότι τα τομάρια τους θα περνούσαν καλά!
Στη συνέχεια, η οικογένεια άρχισε να κάνει φιλοσοφικές αναλύσεις για το πόσο λάθος κάνανε όσοι κατέβηκαν στην πορεία στο Σύνταγμα! "Εμείς στο Πολυτεχνείο, είχαμε όραμα, δεν είμαστε αγέλη", επανέλαβε περίπου 124 φορές ο "αντιστασιακός" πατέρας. "Αλητάμπουρες είναι ρε μπαμπά, που νομίζουν ότι έτσι θα αλλάξουν την Ελλάδα", απαντούσε το "καμάρι" της οικογένειας, στέλνοντας sms στο τελευταίας τεχνολογίας κινητό του. Ενας υπερφυσικός μπεμπές, που αντί να βρίσκεται μέσα στη φωτιά, έτρωγε γαρδουμπάκια με τη μαμά και τη μπαμπά, τέτοια μέρα!
Το μικρότερο αγόρι της οικογένειας, μιλούσε ελάχιστα. Το κοίταξα και σκέφτηκα μέσα μου "μπορεί αυτό τουλάχιστον να ντρέπεται", αλλά τσάμπα η χαρά μου! "Το Πλαίσιο είναι ανοιχτό σήμερα;", ρώτησε μπουκωμένο με πατατοσαλάτα. "Θέλω να παρω μια επέκταση για το pc".
Κάποια στιγμή, άκουσα μήνυμα στο κινητό μου! Το κοίταξα βιαστικά. Ηταν από έναν κολλητό που βρισκόταν στην πορεία. "Malaka, lene gia nekrous!", διάβασα. Ετρεξα προς στο αφεντικό μου. Τον ρώτησα αν έχει ακούσει κάτι. Εντάξει τύπος, αγωνιστής της ζωής, ομολογω! Πήγε στο γραφείο του να δει τι λένε τα blogs.
"Τρεις νεκροί σε τράπεζα από μολότωφ", είπε φωναχτά. Ο σύζυγος, της οικογένειας, πετάχτηκε σαν να τον χτύπησε ηλεκτρικό ρεύμα "Σας τα είπα! Δεν ακούτε", θριαμβολόγησε δείχνοντάς μου παράλληλα το μπουκάλι με τη μπύρα για να του πάω άλλη μία! Η κυρία άναψε πουράκι : "Πού φτάσαμε! Ζούγκλα και αναρχία! Καλά που τελειώσαμε με τo Λουτράκι", αναστέναξε ανακουφισμένη!
Με έλουσε κρύος ιδρώτας! Η είδηση για τους νεκρούς στην τράπεζα, της θύμισε αυτόματα τα λεφτά που μόλις εισέπραξε! Μου ήταν αδύνατο να τους πάω την μπύρα! Ηθελα τόσο να τους την πετάξω στα μούτρα! Ο μεγάλος γιος, ούρλιαξε από ικανοποίηση "Να δω τώρα τι θα μου πουν, όσοι πήγαν! Οι ηλιθιοι!", αναφερόμενος προφανώς στους φίλους τους που πήγαν στην πορεία. Οι ΜΑΛΑΚΕΣ!
Ευτυχώς, μου έκαναν νόημα για λογαρισμό! Τους τον πήγα μαζί με τη μπύρα! "Ασε κάτι στο παιδί", διέταξε η κυρία, ενώ την ίδια στιγμή μιλούσε στο κινητό της! "Ασε με είναι να σκάσω! Ακούς τους αλήτες να σκοτώνουν τον κόσμο. Συνάδελφοί σου, τραπεζικοί υπάλληλοι, σου λέω! Πού ζεις, χαμπάρι δεν έχεις πάρει;", έκανε παρατήρηση σε κάποια γυναίκα που προφανώς εραζόταν εκείνη την ώρα. " Πρεπει να τελειώνουμε με τα λεφτά γιατί είναι ανίκανοι, Ελένη μου! ΑΝΙΚΑΝΟΙ", κατέληξε.
Μου άφησαν ένα νόμισμα των 2 ευρώ και ένα των 50 λεπτών και έφυγαν! Υποθέτω πως πήγαν στο σαλόνι τους να αράξουν μπροστα στην plasma τηλεόρασή τους κουνώντας με νόημα τα κεφάλια τους, για την κατάντια της κοινωνίας μας! Το πιθανότερο είναι πως θα θα πιούν και 2-3 σόδες, για να ρευτούν τα γαρδουμπάκια του μεσημεριού!
Δεν μου περισσεύουν, τα 2,50 ευρω κ. Χαρδαβέλλα, αλλά ΔΕΝ τα πήρα! Δεν είχα τη δύναμη να τους τα πετάξω στα μούτρα! Εχω ανάγκη από αυτη τη δουλειά! Ομως είμαι περήφανος, γιατι ΔΕΝ τα πήρα!
Ακούω μέρες τώρα, για τους κακούς πολιτικούς και τους αδίστακτους πλούσιους που "πίνουν το αίμα του εργαζόμενου και του συνταξιούχου". Αυτοί πάντα υπήρχαν και θα υπάρχουν. Το "νέο φρούτο", η ΚΑΤΑΡΑ αυτής της χώρας, που μας οδήγησε εδώ, είναι η οικογένεια που συνάντησα σήμερα!
Οι "παρτάκηδες" , βολεμένοι έλληνες, που αντί να ξεχυθούν στους δρόμους "κρύβουν το λάδι στο υπόγειο". Κι αν στην κατοχή, ήταν λίγοι και δαχτυλοδειχτούμενοι, φοβάμαι πως σήμερα είναι εκατομμύρια και κυκλοφορούν ανάμεσά μας. Μεταμφιεσμένοι στο πρότυπο της καλής οικογένειας, που ο μπαμπάς αγωνίστηκε και στο Πολυτεχνείο!
Θα με ρωτήσετε τώρα "εσύ ρε φίλε αν είχες τόσα λεφτά, θα τα άφηνες να χαθούν;". Στην κατοχή δεν έγιναν όλοι οι έμπορες ΜΑΥΡΑΓΟΡΙΤΕΣ, θα σου απαντήσω! Ευχαριστώ πάντως το Θεό, που δεν τα έχω! Γιατί ΠΙΣΤΕΥΩ στον Θεό και ξέρω ότι θα φτάσει για όλους μας η ώρα του "ταμείου"!
Συγγνώμη για το μεγάλο μέγεθος του mail μου, αλλά είναι ανάλογο της οργής και της θλίψης μου! Αν το δημοσιεύσετε -γιατί φοβάμαι πως σε κανέναν δεν θα αρέσει να το διαβάσει- είναι αφιερωμένο στους 3 που έφυγαν και στους 120.000 διαδηλωτές, που ΔΕΝ έφαγαν γαρδουμπάκια, την Τετάρτη 5 Μαίου! Για τους υπόλοιπους εύχομαι να λειτουργήσει ως καθρέφτης και να δουν μέσα τα μούτρα τους!
Ευχαριστώ
Λάμπρος Στερήσεις"
Από aliartos-city.
< 
