Πρόκειται για την πρώτη φορά από τότε που
ξέσπασε η Κρίση που η ΕΕ λαμβάνει μια απόφαση που να συνάδει με την
λογική. Πρώτη φορά! Έπρεπε βέβαια πρώτα να βρεθεί η Ευρωζώνη δύο
εβδομάδες προ της οριστικής και μη αναστρέψιμης διάλυσης και, το πιο
σημαντικό, να βρεθεί κάποιος που να πει στην κα Μέρκελ: «Όχι κυρία μου.
Δεν υπογράφω, ο κόσμος να χαλάσει, τα ανόητα κείμενα που μου θέτεις.» Ο
κύριος αυτός ήταν, βέβαια, ο κ. Μόντι ο οποίος βρήκε το σθένος (να κάνει
κάτι που κανείς δεν είχε τολμήσει πριν) για έναν απλό λόγο: Εδώ και δύο
εβδομάδες, οι μεγάλες επιχειρήσεις της Βόρειας Ιταλίας ρευστοποιούν
όσο-όσο και μαζικά περιουσιακά τους στοιχεία και μεταφέρουν τα κεφάλαια
στην Ελβετία, στην Γερμανία, στο Λονδίνο και στην Νέα Υόρκη. Υπό αυτές
τις συνθήκες, η Ιταλία βρίσκεται στα πρόθυρα της πλήρους κατάρρευσης και
ο κ. Μόντι είχε, το πολύ, δύο εβδομάδες για να κάνει κάτι πριν τον
ανατρέψουν τα κόμματα που τον «στηρίζουν». Στήλωσε λοιπόν τα πόδια και
έκανε αυτό που, αν είχε πράξει ο κ. Παπανδρέου πριν δυο χρόνια, ολόκληρη
η Ευρώπη θα ήταν σε πολύ καλύτερη κατάσταση σήμερα: Είπε ΟΧΙ!
Και τι κέρδισε; Τι πήρε; Τι κερδίσαμε όλοι από την πρώτη περίπτωση πραγματικής διαπραγμάτευσης; Δύο πράγματα....