Η Ταινία της Κινηματογραφικής Λέσχης που θα παρουσιαστεί την Κυριακή 21 Φεβρουαρίου 2010 στο Πνευματικό Κέντρο της Άμφισσας είναι η βραβευμένη ταινία με τον χρυσό λέοντα του Φεστιβάλ Βενετίας "Λίβανος" Πρώτος πόλεμος στο Λίβανο, Ιούνιος, 1982. Ένα ισραηλινό τανκ συνοδευόμενο από μία διμοιρία αλεξιπτωτιστών αναλαμβάνουν να ερευνήσουν μία εχθρική πόλη η οποία βομβαρδίστηκε από την ισραηλινή πολεμική αεροπορία. Η αποστολή όμως ξεφεύγει από κάθε έλεγχο και καταλήγει σε παγίδα θανάτου. Η νύχτα πέφτει, καθώς τραυματισμένοι στρατιώτες παραμένουν παγιδευμένοι στα ερείπια του κέντρου της πόλης, αδυνατώντας να επικοινωνήσουν με την κεντρική διοίκηση ενώ περικυκλώνονται από Σύριους κομάντος. Κεντρικοί ήρωες της ιστορίας ......είναι οι τέσσερις στρατιώτες που βρίσκονται κλεισμένοι στο τανκ, βιώνοντας το δικό τους εφιάλτη και βλέποντας τον έξω κόσμο μονάχα μέσα από τη διόπτρα του οχήματος. Εκεί μέσα καλούνται να αναμετρηθούν με τα όριά τους και να αντιπαραβάλλουν το ένστικτο της επιβίωσης, και το φόβο με τη σκληρά δοκιμαζόμενη ανθρωπιά τους.
Χρόνος: η πρώτη μέρα της εισβολής των Ισραηλινών στον Λίβανο. Χώρος: ένα τανκ! Καθ' όλη τη διάρκεια του φιλμ παρακολουθούμε 4 στρατιώτες μέσα σε ένα τανκ! Μοναδική τους επαφή με τον έξω κόσμο το περισκόπιο. Έξω η κόλαση. Ερείπια, πτώματα, καψαλισμένες σάρκες, σπαρακτικές κραυγές... Αποκάλυψη τώρα! Μέσα ιδρώτας, βουβαμάρα, τα χέρια να τρεμοπαίζουν πάνω στη σκανδάλη. Τα εξωτερικά δρώμενα επηρεάζουν τη συμπεριφορά των έγκλειστων χαρακτήρων και ο πόλεμος γρήγορα μεταφέρεται και στο εσωτερικό του τανκ. Η αβεβαιότητα για την φύση της αποστολής τους, το σοκ της φρικωδίας που λαμβάνει χώρα έξω από το άρμα και στη συνέχεια, όταν τα πράγματα πάρουν άσχημη τροπή, η αγωνία της επιβίωσης, δημιουργούν συγκρούσεις ανάμεσα στους χαρακτήρες που ανεβάζουν τον υδράργυρο ακόμα περισσότερο. Κι ο θεατής στο κάθισμα καθηλωμένος να αγκομαχά, να βαριανασαίνει, να ψάχνει μια χαραμάδα οξυγόνου και να μην την βρίσκει πουθενά!
Ο Ισραηλινός σκηνοθέτης Samuel Maoz ξορκίζει τους εφιάλτες του, αφηγούμενος την προσωπική του εμπειρία από τον πόλεμο του Λίβανου και γυρίζει έναν κλειστοφοβικό εφιάλτη, ένα βασανιστικά έντονο φιλμ που παίρνει πολιτική θέση μέσα από την φαινομενικά αποστασιοποιημένη πολιτική του ματιά. Δεν υπάρχει ίχνος ηρωισμού στους χαρακτήρες του, ρανίδα ανδρείας. Κυριαρχεί ο φόβος, η απόγνωση ανθρώπων που σπέρνουν το θάνατο και οδεύουν κατά τα φαινόμενα σε βέβαιο θάνατο. Το μήνυμα αντιπολεμικό και αφομοιωμένο πλήρως από την ιστορία, όχι στουμπηγμένο με το στανιό. Και το τελικό αποτέλεσμα απλώς αριστουργηματικό! Ένα φιλμ - δυναμίτης! Από cinemanews.gr
Την Κυριακή η Κινηματογραφική λέσχη Άμφισσας θα προβάλει στο Πνευματικό Κέντρο Άμφισσας στις 21:00 την Ελληνική κωμωδία η ΝΗΣΟΣ. Διαβάστε για την ταινία και δείτε και το τρέιλερ
ΝΗΣΟΣ – Κωμωδία ή δράμα, η σκηνή αυτή έχει ψωμί! Στο μυαλό μου ήρθε αυθόρμητα αυτήν η φράση από τους κατά Διονύση Σαββόπουλο «Αχαρνής» (1977), επειδή η κωμωδία «Νήσος» του Χρήστου Δήμα, που προβάλλεται από την περασμένη Τρίτη, κρύβει πολύ δράμα από πίσω. Όπως ακριβώς συμβαίνει και στη ζωή, αρκεί να διαθέτει ... κανείς μια στάλα χιούμορ.
Ο Χρήστος Δήμας είναι ένας ταλαντούχος σκηνοθέτης και αυτό το ξέραμε. Από τις μικρού μήκους ταινίες του «Ένας ουρανός γεμάτος αστέρια», «Tender», «Ανάσα» και Αμερικάνος», τη μεγάλου μήκους «Οι ακροβάτες του κήπου», τη συνεργασία του με την τηλεόραση («Κόκκινος κύκλος», «Σχεδόν ποτέ», «10η εντολή» κ.α.), τα βιντεοκλίπ, ο Δήμας είχε δώσει τα διαπιστευτήριά του. Τώρα, ήρθε η ώρα της δεύτερης μεγάλου μήκους ταινίας του, η οποία ολοκληρώθηκε πριν από λίγο καιρό και ήρθε η ώρα να προβληθεί στους κινηματογράφους.
«Πάντα γοητευόμουν από αληθινούς ανθρώπους. Ανθρώπους που δεν κουβαλούν λάμψη ή τα όνειρα και τις φιλοδοξίες της μεγάλης πόλης. Ανθρώπους που έχουν τη δική τους στάση ζωής, και σε μια μικρή κοινωνία, όπως σ’ ένα νησί ή σε κάποιο χωριό, πρέπει να βρουν ένα τρόπο να ζουν, να δουλεύουν, να μισούν, να αγαπούν, να επικοινωνούν, να αντιδρούν και λίγο πολύ να «υπάρχουν» με τον δικό τους τρόπο», λέει ο Χρήστος Δήμας μιλώντας για τη «Νήσο». Και κοντά σε αυτούς τους ανθρώπους πηγαίνει, αυτούς συναντά και αυτούς κάνει πρωταγωνιστικούς χαρακτήρες στην ταινία του. Βέβαια, αυτό που θέλει να κάνει, δεν είναι κάποιο εθνολογικό ή ηθογραφικό ντοκιμαντέρ, αλλά μια ταινία μυθοπλασίας, μια ταινία αστεία η οποία σατιρίζει τις κλειστές κοινωνίες, τα κρυμμένα μυστικά που υπάρχουν και τις λουμπινιές της τοπικής εξουσία, η οποία μπορεί να είναι τοπική αλλά δεν παύει να είναι εξουσία. Και ως τέτοια έχει πολλά άπλυτα τα οποία δε θέλει να βγουν στη φόρα.
Σε κάποιο νησί, λοιπόν, συμβαίνει ένα γεγονός το οποίο αναστατώνει την τοπική κοινωνία. Ο Θεμιστοκλής Δίκαιος, άρχοντας της περιοχής, πεθαίνει ξαφνικά με κάποιον περίεργο τρόπο. Το πρώτο ερώτημα πλανάται και αναζητά απάντηση, είναι το που θα πάει η τεράστια περιουσία του. Παιδιά δε έχει, άλλους συγγενείς δεν έχει, άρα η περιουσία θα πάει κάπου αλλού, Αλλά που; Η απάντηση έρχεται με το άνοιγμα της διαθήκης του Δίκαιου, ο οποίος εκτός από άρχοντας, φαίνεται πως ήταν και χιουμορίστας. Αφήνει λοιπόν την περιουσία του στις τέσσερις εξουσίες του χωριού. Όχι, ο Τύπος δεν περιλαμβάνεται μέσα σε αυτές. Μιλάμε για εκείνες που γνωρίζουμε από τις παλιές ελληνικές ταινίες, δηλαδή το δήμαρχο, το χωροφύλακα, το δάσκαλο και τον παπά. Καλά ως εδώ αλλά για να δοθούν τα χρήματα και ό,τι άλλο περιουσιακό στοιχείο, υπάρχει ένας όρος. Ο όρος λέει πως οι τέσσερις εκπρόσωποι των τεσσάρων εξουσιών θα πρέπει να διαβάσουν στην πλατεία του χωριού παρουσία, φυσικά, των κατοίκων, τέσσερις επιστολές που αντιστοιχούν στον καθένα –από μία ο καθένας- που κανείς δε γνωρίζει το περιεχόμενο τους το γνώριζε ο Θεμιστοκλής Δίκαιος, αλλά εκεί που είναι, μάλλον δεν μπορεί κανείς να τον ρωτήσει. Κι εδώ αρχίζουν οι ανησυχίες. «Είναι πολλά τα λεφτά Άρη», αλλά όχι και να αποκαλυφθούμε δημόσια! Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Ή αποκαλύπτονται τα μυστικά και οι δικαιούχοι γίνονται κάτοχοι της περιουσίας, ή δεν παίρνουν φράγκο. Αλλά και τη δεύτερη λύση να επιλέξουν, είναι σα να ομολογούν την ενοχή τους. Πολλά τα λεφτά, πολλά και τα μυστικά και ο Χρήστος Δήμας με τη «Νήσο», φαίνεται πως προσθέτει κι αυτός το δικό του λιθαράκι στην ανάκαμψη του ελληνικού κινηματογράφου, όπως αυτήν καταγράφεται τον τελευταίο χρόνο.
Ελληνικό θέμα, παγκόσμια θεματολογία
Και τώρα παραδίδω το χώρο της Εποχής στο σκηνοθέτη Χρήστος Δήγμα, ο οποίος σε σημείωμά του για τη «Νήσο», λέει:
«Βρισκόμαστε σε κάποιο ελληνικό νησί στα τέλη της πρώτης δεκαετίας του 2000. Μικρό νησί, αλλά όμορφο, όπου όλοι γνωρίζουν (ή νομίζουν ότι γνωρίζουν) ο ένας τον άλλο.
Καλοφτιαγμένοι και μάλλον οικείοι χαρακτήρες, άντρες και γυναίκες, νέοι και ηλικιωμένοι, που έχουν μεγάλες φιλοδοξίες και ακόμα μεγαλύτερα όνειρα. Αυτό που έχουν κοινό είναι ότι όλοι έχουν ένα μυστικό (μεγάλο ή μικρό) από το παρελθόν τους, ή μια παρανομία που η αποκάλυψή της στην ευρύτερη κοινότητα, μπορεί να φέρει μοιραία αποτελέσματα, όχι μόνο στους ίδιους, αλλά και στους ανθρώπους γύρω τους. Προκειμένου λοιπόν να κρατήσουν το μυστικό τους ασφαλές και να προστατεύσουν όλα τα παραπάνω, είναι διατεθειμένοι να ξεπεράσουν τα όρια τους. Πρέπει να πληρώσουν ένα τίμημα προκειμένου να κρατήσουν τον τρόπο ζωής τους άθικτο.
Είναι επίσης μια ιστορία που μας υπενθυμίζει πόσο ευάλωτοι μπορούμε να γίνουμε, όταν κάποιος που δεν μπορούμε να ελέγξουμε, μπορεί και αποκτά πρόσβαση σ’ αυτά τα μυστικά. Είναι μια ελληνική ιστορία, γυρισμένη σ’ ένα ελληνικό νησί, στην ελληνική γλώσσα, αλλά οι καταστάσεις και η θεματολογία είναι μάλλον παγκόσμια. Τέσσερις διαφορετικοί άνθρωποι… Τέσσερα διαφορετικά περιβάλλοντα…Τέσσερα διαφορετικά μυστικά.
Ο δάσκαλος είναι ύποπτος για συμμετοχή σε μια αριστερή τρομοκρατική οργάνωση, ο αστυνόμος ελέγχει τα λαθραία και τις παράνομες συναλλαγές της περιοχής, ο πρόεδρος της κοινότητας ζει διπλή ζωή, ο ιερέας έχει μια αμαρτωλή ερωτική ταυτότητα. Όλοι γνωρίζουν ο ένας τον άλλον, έχουν δυναμική στην αγάπη και στο μίσος, αληθινά έντονοι χαρακτήρες.
Και γύρω απ’ αυτούς, ένας άλλος Μικρόκοσμος από γυναίκες, συζύγους, ερωμένες, εραστές, τωρινούς και παλαιότερους, γιούς, κόρες, πατέρες, υπηρέτριες… οι οποίοι κουβαλούν το δικό τους μικρό ή μεγάλο μυστικό.
Οπτικά η ιστορία με ενέπνευσε να αιχμαλωτίσω τα όμορφα τοπία: το μπλε της θάλασσας του Αιγαίου που συναντά τους ορίζοντες του μεσογειακού ουρανού… το έθνικ στοιχείο συναντά τον σύγχρονο κόσμο. Η κάμερα αιωρείται πάνω από πέτρινα, στενά μονοπάτια και μπαίνει στα σπίτια, ακολουθεί τους ανθρώπους και εισβάλλει στα ασφαλή τους δωμάτια. Ολόκληρο το νησί γίνεται ένα κινηματογραφικό σύνολο. Μια συνεχής κίνηση της κάμερας. Στην πραγματικότητα δύο κάμερες ακολουθούν τη δράση, δίνοντας στους ηθοποιούς το χώρο και την ελευθερία να κινούνται, καταγράφοντας τα πάντα. Και μιας και η ταινία έχει να κάνει με μυστικά, πρέπει με κάποιο τρόπο η κάμερα να είναι αόρατη. Οι ηθοποιοί μας δεν παίζουν, αλλά κάνουν ότι κάνουν για να κρατήσουν το μυστικό τους ασφαλές. Μιλάνε και φέρονται σαν αληθινοί άνθρωποι. Με κάποιο τρόπο, οι κάμερες και ο σκηνοθέτης έπρεπε να εξαφανιστούν στο σύνολο του νησιού.
Το σενάριο της ταινίας είναι γρήγορο. Διαβάζοντας το, εντυπωσιάστηκα από το πόσο καλοί ήταν οι διάλογοι. Γρήγορη κωμωδία που δεν βασίζεται σε χοντρά αστεία, αλλά στον τρόπο που εξερευνούνται οι χαρακτήρες. (…) Έπρεπε να συνδυάσουμε τους μοντέρνους ήχους μ’ ένα έθνικ ηχόχρωμα. Να ακολουθήσουμε μουσικά την ιστορία του κάθε χαρακτήρα. Αυτά τα τέσσερα, διαφορετικά, μεγάλα μυστικά έχουν το δικό τους μοτίβο. Αλλά, εφόσον όλα και όλοι συναντώνται και αλληλεπιδρούν, χρειάστηκε να βρούμε έναν τρόπο να τα φέρουμε όλα μαζί σε έναν μοναδικό, νέο ήχο, χωρίς να προδώσουμε τους ήχους του νησιού…
Το σκηνικό επιβλήθηκε από το ίδιο το νησί. Αυτό που χρειάστηκε ήταν να δώσουμε σε καθέναν από τον Μικρόκοσμο, την δική του μοναδική οπτική. Κάθε χαρακτήρας έχει το δικό του περιβάλλον, αναγνωρίσιμο και όχι μακριά από την πραγματικότητα. (…)
Δεν ξέρω ποια είναι η συνταγή για μια καλή κωμωδία. Ούτε ποιο είναι το μυστικό μιας εμπορικής ταινίας. Αυτό που ξέρω είναι ότι διαβάζοντας το σενάριο, μπόρεσα να αναγνωρίσω τον εαυτό μου, τον πατέρα μου, τη μητέρα μου, τον αδερφό μου, τον γείτονα μου σε διαφορετικές όψεις. Και με έκανε να ονειρευτώ, να γελάσω και να σκεφτώ επίσης. Γι αυτό και ήθελα να πω αυτή την ιστορία. Θέλησα να κάνω ταινία αυτά τα μυστικά».
Και επειδή μυστικά πάντα υπάρχουν και η σιωπή δεν είναι απαραιτήτως χρυσός, καλά θα κάνουμε να κοιταχτούμε στα μάτια και να τα πούμε όλα ειλικρινώς. Γιατί μόνον οι άνθρωποι χάνονται. Αυτό ως ευχή για το 2010, μαζί με υγεία και την αγάπη.
Η κινηματογραφική λέσχη της Άμφισσας παρουσιάζει την Κυριακή 31 Ιανουαρίου στο Πνευματικό Κέντρο Άμφισσας στις 21:00 την ταινία:
ΠΡΟΦΗΤΗΣ UN PROPHETE του Ζακ Οντιάρ με τους Ταχάρ Ραχίμ, Νιλς Άρεστρουπ, Άντελ Μπεντσερίφ
Υπόθεση: Καταδικασμένος σε 6 χρόνια φυλάκιση, ο Μάλικ δεν μπορεί ούτε να διαβάσει, ούτε να γράψει. Φτάνοντας στη φυλακή είναι μόνος, μόλις 19 ετών, αλλά μοιάζει νεότερος και πιο εύθραυστος από τους υπόλοιπους κατάδικους. Τον προσεγγίζει ο αρχηγός μιας συμμορίας φυλακισμένων και του αναθέτει κάποιες "αποστολές". Μέσα από αυτές, ο νεαρός Μάλικ σκληραγωγείται και κερδίζει την εμπιστοσύνη του αρχηγού της συμμορίας. Παράλληλα όμως, διατηρεί τα δικά του ...κρυφά σχέδια, που τολμά να φέρει εις πέρας. Κριτικές της ταινίας Στοιχεία ταινίας Φωτογραφίες Βίντεο Περισότερες πληροφορίες
ΚΡΙΤΙΚΕΣ
Η Βαθμολογία μου:
Σχεδόν ... αριστούργημα! Προσωπικά, τη θεωρώ κορυφαία Ευρωπαϊκή ταινία για το 2009 - η μόνη ανταγωνίσιμη ταινία που έχει απομείνει - να την "απειλεί" - πλέον, είναι το BAARIA του Τορνατόρε, που δεν έχω δει. Από τις ελάχιστες φορές που ένα μεγάλο σε διάρκεια έργο, με απορρόφησε απίστευτα - κυριολεκτικά - (εγκεφαλικά, συναισθηματικά) τόσο που να ικετεύω να μην τελειώσει!
Μου έκανε εντύπωση - με έπεισε - ο τρόπος που χιειρίστηκε το θέμα του ο δημιουργός και όλες του οι επιλογές στη φόρμα και την καθοδήγηση των ηθοποιών, τόσο που η ταυτοποίηση με τους ήρωες να είναι σίγουρη. Συνολικά συγκρίνεται μόνο με το "SHAWSHANK REDEMPTION". Τούτη η διαολεμένη, λεπτομερής σκιαγράφηση της μικρο-κοινωνίας των φυλακών, αποτελεί το καλύτερο παράδειγμα οργάνωσης ενός Συστήματος Αξιών, τηρουμένων των αναλογιών. Σε βάθος αναλύει τους πολυσχιδείς χαρακτήρες, χωρίς να παρασύρεται σε συναισθηματικές και μελοδραματικές ευκολίες, αποδομεί τις καταστάσεις, ψύχραιμα, μινιμαλιστικά, στο ύφος ενός σύγχρονου prison φιλμ-νουάρ. Μια ταινία σταθμός πάνω στην έννοια της ισορροπίας, της πειθαρχίας, της ιεραρχίας και εν τέλει της εξουσίας. Γιατί το πιο οργανωμένο κομμάτι της κοινωνίας μας, είναι απ' ότι φαίνεται η φυλακή. Σκέτη τραγωδία!
Jim Papamichos του Δημήτρη Παπαμίχου me@myfilm.gr
Στα γρήγορα : Δράση και αγωνία, μαζί με λεπτομερή περιγραφή της καθημερινότητας των βαρυποινιτών, κάνουν το “A Prophet” μια αρκετά ενδιαφέρουσα ταινία, η οποία όμως χάνει μεγάλο μέρος από τη δύναμη της, προσπαθώντας μέσω της υπερβολικής της διαρκείας της (155’), να θεωρηθεί κάτι άλλο από αυτό που πραγματικά είναι.
Στα χαλαρααά...: Ο Audiard αναπαριστά με μεγάλη λεπτομέρεια και ρεαλισμό τη ζωή και το networking της φυλακής βαρυποινιτών, ενώ μας παρουσιάζει και έναν ήρωα ο οποίος δεν γίνεται ποτέ πλήρως συμπαθής, δείχνοντας μας ότι ταλαντεύεται, συμβιβάζεται, φοβάται ή καταντά ίδιο ρεμάλι με τα ρεμάλια συγκρατούμενους του. Μόνο στο τελευταίο πεντάλεπτο, μας αφήνει να δούμε τι πραγματικά αισθάνεται ο Malik (ουσιαστική και ρεαλιστική ερμηνεία από τον Tahar Rahim) για τον Κορσικανό “νονό” του και τη ζωή του μέσα στη φυλακή, αλλά και ότι έχει κάποιες ελπίδες να σώσει την ύπαρξη του.
Στον αντίποδα, έχουμε το μεγάλο μειονέκτημα της διάρκειας των 2.35 ωρών, σε μια ταινία που θα έπρεπε να είναι τουλάχιστο 40 λεπτά μικρότερη, ώστε να την νιώθει ο θεατής πιο ουσιαστική. Δύο ώρες θα ήταν υπέρ-αρκετές.
Κερδίζοντας το Grand Prix των Καννών, και το βραβείο καλύτερης ταινίας του London Festival, αλλά και έχοντας μια genre θεματική γύρω από τη σκληρή ζωή των φυλακών και τις μαφιόζικες φάρες που αναπτύσσονται μέσα σε αυτή, το «A Prophet» μπορεί να λογίζεται σαν ένα φαβορί για πρόταση ξενόγλωσσης ταινίας στα Oscar. Στη χειρότερη, έχει απλά πολύ καλές πιθανότητες.
Γιάννης Πεντσερετζίδης του Γιάννη Πεντσερετζίδη yannis.pentseretzidis@myfilm.gr
Η λευκή κορδέλα είναι η ταινία που παρουσιάζει την Κυριακή 24-1-2010 στις 21:00 στο Πνευματικό κέντρο της Άμφισσας η Κινηματογραφική λέσχη Διαβάστε μια παρουσίαση της ταινίας και δείτε το τρέιλερ.
«Πρέπει να σας δείρω και εγώ θα πονέσω περισσότερο », λέει στα παιδιά του ο πολύτεκνος πάστορας του μικρού γερμανικού χωριού όπου διαδραματίζεται η τελευταία ταινία του 68χρονου Μίχαελ Χάνεκε. Λίγο αργότερα η πόρτα κλείνει, ο φακός ακίνητος την παρακολουθεί και ο θεατής ακούει τις κραυγές πόνου από τις ξυλιές μέσα στο δωμάτιο. Τα αυστηρά, παγωμένα πλάνα της «Λευκής κορδέλας» έρχονται σε ταύτιση με το βλοσυρό, παντελώς αγέλαστο ύφος των προσώπων που απαρτίζουν το φιλμ, από το οποίο δεν λείπουν οι ξαφνικές εκρήξεις βίας, σωματικής μα κυρίως ψυχολογικής: Ενα ψαλίδι βυθισμένο στο σώμα ενός πουλιού, ένας γιατρός που εξευτελίζει με τον χειρότερο τρόπο τη γυναίκα που μεγαλώνει τα παιδιά του («γιατί δεν μπορείς επιτέλους να ... πεθάνεις! », λέει), ακόμη και η καταστροφή της γης του τοπικού βαρόνου από έναν φτωχό αγρότη με δρεπάνι είναι σκηνές που σφραγίζουν τη μνήμη.
Το σπέρμα του ναζισμού Οι ιστορίες της «Λευκής κορδέλας»- χρησιμοποιούμε πληθυντικό διότι δεν είναι μία ιστορία αλλά πολλές- τοποθετούνται σε κάποιο ανώνυμο χωριό της Βόρειας Γερμανίας το 1913-1914. Από τον περασμένο Μάιο, όταν η ταινία έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο Φεστιβάλ των Καννών (όπου και απέσπασε τον Χρυσό Φοίνικα αλλά και το Οικουμενικό Βραβείο), η εποχή που πραγματεύεται ο Χάνεκε έδωσε την αφορμή στον διεθνή Τύπο να μιλήσει για την περίοδο που γεννιόταν ο ναζισμός στη Γερμανία. Τα ανήλικα παιδιά με τα φοβισμένα ή απορημένα πρόσωπα που κυριαρχούν στα περισσότερα πλάνα της ταινίας είναι το μέλλον της Γερμανίας, η γενιά που αργότερα θα γίνει υπεύθυνη για τις απίστευτες βαρβαρότητες του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και του Ολοκαυτώματος.
Ο Χάνεκε, ο οποίος δεν μιλά εύκολα γιατις ταινίες του, παραδέχεται ότι δεν επέλεξε τυχαία την εποχή αλλά συμπληρώνει ότι ποτέ δεν θέλησε να περιοριστεί σε αυτό το «συγκεκριμένο μοντέλο φασισμού». Το πώς γεννιέται ο ολοκληρωτισμός είναι ερώτημα διαχρονικό και ο σκηνοθέτης πιστεύει ότι το αποτέλεσμα θα ήταν το ίδιο αν η ταινία, για παράδειγμα, πραγματευόταν την κατάσταση στο σύγχρονο Ιράν. «Σε περιοχές όπου ο κόσμος υποφέρει η ιδεολογία γίνεται πολύ εύκολα αποδεκτή, επειδή οι άνθρωποι αναζητούν κάτι για να πιαστούν- ένα καλάμι που θα τους βγάλει από τη μιζέρια τους» δήλωσε πρόσφατα ο σκηνοθέτης στον «Οbserver». «Οταν η ιδεολογία μετατρέπεται σε φανατισμό, η ανάγκη για την απάντηση ερωτημάτων σταματά να υπάρχει. Οσο λιγότερο έξυπνος είμαι τόσο ευκολότερα θα ακολουθήσω κάποιον που θα μου δώσει απαντήσεις ».
Η «μαύρη εκπαίδευση» Τα χρόνια που προηγούνται του ξεσπάσματος του Α Δ Παγκοσμίου Πολέμου είναι μια περίοδος που μπορεί να ερευνηθεί με προσοχή και μέσα από «τόνους βιβλίων» τα οποία ο σκηνοθέτης και το επιτελείο του μελέτησαν εξονυχιστικά. Μεγάλη σημασία εδώ έχει η «μαύρη περίοδος εκπαίδευσης», όπως αποκαλείται στη Γερμανία. «Μαύρη εκπαίδευση» είναι μια έκφραση που άρχισε να χρησιμοποιείται τον 19ο αιώνα και επικράτησε πολλά χρόνια μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ως το 1968: Δάσκαλοι και παιδαγωγοί ακολουθούσαν ένα συγκεκριμένο, συντηρητικό, αυστηρό σύστημα εκπαίδευσης του οποίου η ιδεολογία μπόλιασε τα παιδιά με τις ρίζες του τρόμου που αργότερα θα γινόταν μανιφέστο. Επίσης ο ρόλος της θρησκείας υπήρξε καίριος διότι τα παιδιά που έμελλε να γίνουν οι σημαιοφόροι της ναζιστικής Γερμανίας είχαν γαλουχηθεί σε ένα αυστηρό προτεσταντικό πλαίσιο.
Ωστόσο η «Λευκή κορδέλα» δεν εξηγεί το πώς ακριβώς υιοθετήθηκε η φιλοσοφία του ναζισμού διότι ο Μίχαελ Χάνεκε δεν δίνει ποτέ απαντήσεις στα ερωτήματα που θέτει. «Είναι μια από τις πηγές της θεμελιώδους σκέψης» είπε. «Κάποια στιγμή είχα σκεφτεί να ονομάσω την ταινία “Το δεξί χέρι του Θεού” που σημαίνει ότι αυτά τα παιδιά θεωρούν τους εαυτούς τους δεξί χέρι του Θεού επειδή γνωρίζουν τη διαφορά ανάμεσα στο Καλό και στο Κακό και πιστεύουν ότι έχουν το δικαίωμα να δικάζουν τους άλλους. Αυτό ανέκαθεν ήταν η αρχή της τρομοκρατίας».
Διόλου τυχαία, η «Λευκή κορδέλα» τελειώνει με την ανακοίνωση της δολοφονίας του αρχιδούκα της ΑυστροουγγαρίαςΦραγκίσκου Φερδινάνδουστο Σαράγεβο, την τότε πρωτεύουσα της αυστροουγγρικής περιοχής Βοσνία- Ερζεγοβίνη. Ο Φερδινάνδος και η εγκυμονούσα σύζυγός τουΣοφία φον Τσότεκ δολοφονήθηκαν στις 28 Ιουνίου του 1914 από τον 19χρονοΓαβρίλο Πρίντσιπ , μέλος του απελευθερωτικού κινήματος «Νέα Βοσνία». Η δολοφονία του αρχιδούκα έδωσε τέλος στα χρόνια της βασιλείας του Οίκου των Αψβούργων στην Ευρώπη, αφού σήμανε το ξεκλήρισμα ενός από τους σημαντικότερους βασιλικούς οίκους στη Γηραιά Ηπειρο, με διάρκεια ηγεμονίας πάνω από έξι αιώνες. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι η «δολοφονία του Σαράγεβο», όπως ονομάστηκε, θεωρείται η αφορμή του Α Δ Παγκοσμίου Πολέμου ο οποίος κηρύχθηκε δύο μήνες αργότερα.
Το ασπρόμαυρο φιλμ Ο Μίχαελ Χάνεκε δυσκολεύεται να βλέπει ιστορικές ταινίες, ιδίως αυτές που μιλούν για τη σχετικά πρόσφατη Ιστορία, διότι οι εικόνες που έχει συγκεντρώσει στη μνήμη του, εικόνες που προέρχονται από ντοκουμέντα αυτών των περιόδων, είναι ασπρόμαυρες (ας σημειωθεί ότι ακόμη και οι ιστορικές σειρές που έχει σκηνοθετήσει για την τηλεόραση είναι ασπρόμαυρες). Δεν ήταν λοιπόν μόνο η αγάπη του για το ασπρόμαυρο φιλμ που τον ώθησε να γυρίσει ασπρόμαυρη τη «Λευκή κορδέλα». Η απόφασή του στηριζόταν σε συγκεκριμένο λόγο: στην πιστή απεικόνιση της μνήμης.
Η δημιουργία της «Λευκής κορδέλας» από τη στιγμή που γεννήθηκε η ιδέα της ως την παρουσίασή της εφέτος στις αίθουσες είχε διάρκεια περίπου δέκα χρόνων, κατά τα οποία ο σκηνοθέτης και το επιτελείο του όργωσαν όλη τη Βόρεια Γερμανία για να εντοπίσουν τον ιδανικό χώρο γυρισμάτων αλλά και τα πρόσωπα. Επισκέφτηκαν σχολεία, εκκλησίες και άλλα διατηρητέα κτίρια από εκείνη την εποχή και κυρίως μελέτησαν πάρα πολλές φωτογραφίες. Υπάρχει πλούσιο υλικό από εκείνη την περίοδο και οι έρευνες που έγιναν υπήρξαν συγκεκριμένες, χωρίς όμως τίποτε να είναι βασισμένο σε προσωπικές εμπειρίες ή μαρτυρίες.
Οντισιόν με 7.000 παιδιά
Ο σκηνοθέτης Μίχαελ Χάνεκε
Η διανομή των ηθοποιών της «Λευκής κορδέλας» υπήρξε ίσως το δυσκολότερο και πιο χρονοβόρο κομμάτι στη δημιουργία της ταινίας.Το κάστινγκ μοιράστηκε σε τρία μέρη: Πρώτον, τους επαγγελματίες ηθοποιούς,που ήταν το ευκολότερο σκέλος επειδή ο Χάνεκε γνώριζε τα πρόσωπα.Δεύτερον,τους κομπάρσους και,τρίτον,τα παιδιά.Ολα τα πρόσωπα έπρεπε να ταιριάζουν με το πρωτότυπο φωτογραφικό υλικό της εποχής που είχε στη διάθεσή της η παραγωγή. Με τους κομπάρσους τα πράγματα δυσκόλεψαν επειδή,όπως ο Χάνεκε ισχυρίζεται,δεν βρήκε κανένα πρόσωπο που να του αρέσει στις γερμανόφωνες περιοχές. Οι περισσότεροι κομπάρσοι ήλθαν από τη γειτονική Ρουμανία,άνθρωποι χωρίς καμία προηγούμενη κινηματογραφική εμπειρία. Για παράδειγμα, στη σκηνή της υπαίθριας γιορτής χρησιμοποιήθηκαν περίπου 100 ρουμάνοι κομπάρσοι και κάποιοι γερμανοί,τους οποίους είχαν βρει κυριολεκτικά στους δρόμους ή σε καφενεία και των οποίων τα πρόσωπα είναι δυσδιάκριτα.Το τρίτο,όμως,και δυσκολότερο κάστινγκ ήταν των παιδιών. Σύμφωνα με τον σκηνοθέτη,περίπου 7.000 παιδιά έκαναν δοκιμαστικά για την ταινία,από τα οποία κανένα δεν ήταν ήδη δοκιμασμένο πρόσωπο της τηλεόρασης.Για την ανεύρεσή τους η παραγωγή επισκέφτηκε όλα τα χωριά της Βόρειας Γερμανίας,κινηματογραφώντας συνεντεύξεις τους.Από αυτά τα 7.000 ο Χάνεκε ήθελε 30 για την ταινία, εκ των οποίων 30 μόνον τα 10 επρόκειτο να έχουν ρόλο.Τα υπόλοιπα χρησιμοποιήθηκαν σε σκηνές πλήθους, όπως η γιορτή ή το σχολείο. Από το Βήμα
Την Κυριακή 17 Ιανουαρίου η Κινηματογραφική λέσχη Άμφισσας παρουσιάζει την ταινία Είναι Μπερδεμένο στο Πνευματικό Κέντρο της Άμφισσας στις 21:00. Λίγα λόγια για την ταινία και το Βίντεο της
Υπόθεση: Η Τζέιν Άντλερ, μια διαζευγμένη επιχειρηματίας και μητέρα τριών παιδιών, είναι τελείως παραιτημένη από τον έρωτα μετά την απιστία και προδοσία του πρώην συζύγου της, όταν βρίσκεται ξαφνικά μπλεγμένη σ’ ένα ερωτικό τρίγωνο. Οι άντρες που την διεκδικούν είναι ο Άνταμ, ένας επίσης διαζευγμένος αρχιτέκτονας, έξω καρδιά, αλλά κι ο Τζέικ, ο μετανιωμένος πρώην σύζυγός της, ο οποίος την επαναπροσεγγίζει ερωτικά, στην αποφοίτηση του γιού τους, έπειτα από 10 χρόνια κι αρκετή κατανάλωση αλκοόλ και τo πράγμα είναι μπερδεμένο! Όπως είναι φυσικό, οι ισορροπίες είναι επισφαλείς και το γέλιο άφθονο, αφού αυτό το ερωτικό τρίο δεν είναι και από τα πιο ... συνηθισμένα! Ποιον θα επιλέξει τελικά η Τζέιν; Μια ταινία για τον έρωτα, το διαζύγιο κι ό,τι ήθελε προκύψει!
Προβολή την Κυριακή 10 Ιανουαρίου στις 9 στο Πνευματικό κέντρο Άμφισσας Λίγα λόγια για την ταινία και το τρέιλερ. ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΔΑΝΙΚΑΣ-ΤΑ ΝΕΑ Κι όμως, στα εβδομήντα και τέσσερα παρακαλώ. Ακμαίος, ευφυής, σύγχρονος, αστραφτερός. Ο Γούντι Άλεν ο μικροσκοπικός. Με μια από τις καλύτερες κομεντί που έχει υπογράψει μέχρι σήμερα. Πράγμα που διαρκώς το γράφω και με έχω βαρεθεί. Πιστέψτε με. Ο αθεόφοβος είναι τρομερός. «Whatever works», δηλαδή «Κι αν σου κάτσει;» με ερωτηματικό. Λάθος. Τού ΄κατσε και μας έκατσε εντελώς. Το πιο έξυπνο γέλιο και θα το ξαναδώ! Ποταμιαία ευφυΐα. Ποταμιαίος μισάνθρωπος. Ποταμιαία κωμωδία. Ασταμάτητο από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό. Σαν πολυβόλο. Με ΙQ εντυπωσιακό. Και ...... με σκανδάλη και σφαίρα όλο χαμόγελο ειρωνικό. Δεν το πίστευα. Αρκεί να σας διηγηθώ την ιστορία να σας φύγει το σφράγισμα στο λεπτό. Ένας συνταξιούχος, καραφλός Εβραίος (Λάρι Ντέιβιντ) που περιφέρεται από καφενείο σε καφενείοστο Μανχάταν το γνωστό- κατεβάζει από την ταραγμένη και πανέξυπνη κούτρα του οτιδήποτε του έρθει και το εκτοξεύει εναντίον ανθρώπων, πολιτικών και αφασικών μυαλών. Ο πλήρης ορισμός του μισανθρωπισμού. Μια γκρίνια με σουρεαλιστικά επιχειρήματα χωρίς τελειωμό. Φανταστείτε ούτε γάτα δεν αντέχει στο διαμέρισμά του το φτωχό. Μόνος, έρημος και μονίμως επιθετικός. Σε ό,τι ανθρώπινο μπροστά του κυκλοφορεί. Ας πούμε. Για να βγάλει τα προς το ζειν, παραδίδει μαθήματα σκακιού σε μικρά παιδιά της γειτονιάς. Ε, δεν θα το πιστέψετε. Μόνο που δεν απλώνει χέρι να μετατρέψει το κεφάλι τους σε ταμπούρλο. Μικρά ζόμπι τα ανεβάζει, ανθρώπινα φυτά τα κατεβάζει. Ένας τύπος κουτσός. Μέσα και έξω. Ανάπηρος. Ολοσχερώς. Με βερμούδα και με φόντα επιστημονικά. Διότι, όπως λέει, θα μπορούσε να κερδίσει Νόμπελ Φυσικής με αντικείμενο την Κβαντομηχανική. Τι σημαίνουν όλα αυτά; Αυτό που διακηρύσσει μονίμως. Ανεφάρμοστες οι τέλειες θεωρίες. Γιατί; Οι άνθρωπο είναι ατελείς. Ψέματα; «Σαν είδος αποτύχαμε». Η εσχατολογία και η ιδεολογική τρομοκρατία πάνε σύννεφο. Όλα τα σοβαρά διατυπωμένα ανάλαφρα και ανεκδοτολογικά. Αυτή η μέγιστη αρετή του κωμικού. Αυτή και του Γούντι Άλεν του μικροσκοπικού. Παράδειγμα; «Μαστογραφία, μαστολίφτινγκ, κολονοσκόπηση, καρδιογραφήματα, αξονικές τομογραφίες, γιατί όλα αυτά; Στο τέλος στην κάσα θα καταλήξουμε και άντε γεια!». Ο παραληρηματικός μισανθρωπισμός δεν έχει τελειωμό: «Ο πατέρας μου αυτοκτόνησε επειδή κάθε μέρα διάβαζε πρωινές εφημερίδες με πολεμικούς τίτλους φρίκης». Ακόμα πιο ριζοσπαστικά: «Η Αμερική διαθέτει το χειρότερο πολιτικό σύστημα στη Δύση. Τα περισσότερα κολέγια παράγουν ανεγκέφαλα ζόμπι». Ποια η σημασία αυτού του αστείου κλόουν που περιφέρεται κουτσαίνοντας σαν Ριχάρδος; Πρώτον, αυτοσαρκασμός. Ο ίδιος ο Γούντι Άλεν τα πιστεύει και τα υπογράφει όλα αυτά τα ακραία και αιρετικά. Δεύτερον, τα πιστεύει από τη μια, τα απορρίπτει από την άλλη. Πώς φαίνεται αυτό; Μα φυσικά από τη μορφολογία, την κατάσταση και την ποταμιαία εξυπνάδα ενός ανθρώπου που ζει τόσο μοναχικά. Ο μισανθρωπισμός του η ασπίδα της μοναξιάς του. Η συστηματική άρνησή του, το άσυλο της τρυφερής- στο βάθος- καρδιάς του. Η επιθετικότητά του, η άμυνά του. Το σακατεμένο πόδι του, η μαύρη ψυχή του. Κι όμως, τα δυσάρεστα και αντιπαθητικά προκύπτουν από μια δεύτερη ματιά. Αν ο θεατής επιθυμεί να δει λίγο πιο μακριά. Γιατί με την πρώτη, επιπόλαιη ματιά, θα πέσει κάτω από άφθονα χαχανητά. Είπαμε η κωμωδία είναι δράμα συν απόσταση και χρόνος! Όμως «η μοίρα κάποια στιγμή σου χτυπάει την πόρτα». Έτσι ο Μπόρις Γιέλνικοφ (αυτό το όνομά του, κάτι μεταξύ Εβραίου και Ρώσου) μια μέρα, εντελώς τυχαία πέφτει πάνω σ΄ ένα άστεγο, κατάξανθο μικρό λουλούδι της Νέας Ορλεάνης. Εδώ ο Γούντι Άλεν συναντάει το «Χαμίνι» του Τσάρλι Τσάπλιν. «Οι πορείες μας διασταυρώθηκαν από την αστρονομική αλληλουχία των γεγονότων». Η Αστροφυσική και η Κβαντομηχανική με Ποίηση ερωτική. Άσε που το όνομά της είναι Μελοντί Σελεστίν (Ίβαν Ρέιτσελ Γουντ). Και άσε που το μόνο πράγμα που κέρδισε με το σπαθί της, ήταν κάποιο έπαθλο σε πασαρέλα ομορφιάς κάποιας μικροαστικής γειτονιάς. Αταίριαστοι αλλά στο βάθος ομοιοπαθείς. Αδέσποτοι. Μοναχικοί. Οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Τα ετερόκλητα έλκονται. Εξωτερικά ιλιγγιώδης η διαφορά. Ηλικίας, μόρφωσης, ιδεολογίας, καταγωγής. Εσωτερικά φτυστοί. Ε, και; Εκείνη τον εκλιπαρεί. Εκείνος υποκύπτει και τη φιλοξενεί. Έτσι σιγά σιγά ο ένας δίνει και γεμίζει του άλλου τη μοναχική ζωή. Έτσι παντρεμένοι χωρίς ντροπή. Ο Ριχάρδος, ο Σκρουτζ, ο μισάνθρωπος Αϊνστάιν με ελεύθερη καρδιά. Η πλήρης ανατροπή. Κι αυτή είναι μόνο η αρχή. Στο «αχούρι» των δυο ετερόκλητων πιτσουνιών εισβάλει η μάνα της Μελοντί (Πατρίτσια Κλάρκσον). Θεούσα, συντηρητική και εγκαταλειμμένη από σύζυγο στην επαρχία τη μικρή. Μεγαλοχωριάτα δηλαδή. «Μόλις την είδα κατάλαβα ότι προέρχεται από σαρκοφάγα φυτά». Πολιτιστικό σοκ. Μη βιάζεστε. Γιατί η Μαριέττα (το όνομα της θεούσας μητρός) τα φτιάχνει με καλλιτέχνη κι εκείνος με τη σειρά του σε φίλο και γκαλερίστα τη σπρώχνει. Εντός ολίγων ημερών η Μαριέττα αναδεικνύεται σε φωτογράφο τρομερή. Με έκθεση παρακαλώ. Και όχι μόνο αυτό. Κοιμάται στο ίδιο κρεβάτι και με τον καλλιτέχνη αλλά και με τον γκαλερίστα. Η γελοιογραφία του «Ζιλ και Τζιμ» του Φρανσουά Τριφό. Και το πιο μουρλό. Την ίδια στιγμή, αυτή η αχαλίνωτη σεξουλιάρα μαμά, δεν εγκαταλείπει την ιδεολογία της επαρχίας τη συντηρητική. Συνωμοτεί προκειμένου η κορούλα της ένα όμορφο αγόρι να βρει και σαν καλή κοπέλα να αποκατασταθεί. Η σχιζοφρένεια της εποχής. Αποτυπωμένη σ΄ αυτήν τη Μαριέττα την τρελή. Χωρίς κανένα δισταγμό, υποκλίνομαι σ΄ αυτό το απροσμέτρητο, διαβολεμένο μυαλό. Οι ατάκες, η ανθολογία μιας ιδιοφυίας. Οι καταστάσεις, το αναποδογύρισμα δραμάτων υπαρξιακών. Οι ερμηνείες στις πεντάδες των επερχόμενων Όσκαρ. Χωρίς τον Γούντι Άλεν η Αμερική θα ήταν σκέτη πλαστική χειρουργική. Κι όμως, ελάχιστοι βλέπουν τις ταινίες του σ΄ αυτήν τη χώρα την παρανοϊκή. Θεέ μου, τι ντροπή!
«Κι αν σου κάτσει;»
Μέσα στις top κομεντί του Γούντι Άλεν Αστραφτερή, πανέξυπνη, χαμογελαστή Διάλογοι, ερμηνείες της πρώτης γραμμής
Η ταινία θα προβληθεί Κυριακή 3 και Δευτέρα 4 Ιανουαρίου στις 9 στο Πνευματικό κέντρο της Άμφισσας. Πριν από αιώνες, οι Μάγια άφησαν το ημερολόγιό τους, με μια ξεκάθαρη καταληκτική ημερομηνία και όλα όσα μπορεί να συνεπάγονται από αυτό. Το 2012, ένας κατακλυσμός επικών διαστάσεων θα απειλήσει τη γη: το έχουν ανακαλύψει οι αστρολόγοι, το έχουν υπολογίσει οι νουμερολόγοι, το θεωρούν αναμενόμενο εδώ και καιρό οι γεωλόγοι, ακόμα και οι επιστημονικοί σύμβουλοι των κρατικών υπηρεσιών δεν το αποκλείουν… Μια προφητεία που ξεκίνησε με τους Μάγια, τώρα εξετάζεται, αναλύεται λεπτομερώς και γίνεται θέμα συζήτησης. Το 2012 θα ξέρουμε… σίγουρα πάντως, μας είχαν προειδοποιήσει.
Με την προφανή πια τάση της κινδυνολογίας o Roland ... Emmerich συνεχίζει να παράγει ταινίες που προαναγγέλουν το τέλος της ανθρωπότητας. Το νέο του δημιούργημα, όπως πιθανόν θα θυμάστε, τιτλοφορείται "2012" και η μόνη έκπληξη που μας επιφυλάσσει εντοπίζεται στους πρωταγωνιστές του.
Σε αντίθεση με προηγούμενες ταινίες του σκηνοθέτη (βλ. "Ημέρα ανεξαρτησίας", "Μετά την επόμενη μέρα", "Γκοτζίλα", "10.000 π.Χ.") το πρότυπο του πανέμορφου, θελκτικού, σούπερ διάσημου ηθοποιού εγκαταλείπεται με αποτέλεσμα να δούμε στους πρωταγωνιστικούς ρόλους ηθοποιούς όπως οι John Cusack, Chiwetel Ejiofor, Danny Glover, Woody Harrelson, Amanda Peet, Thandie Newton, Jimi Mistry.
Κατά τ' άλλα η φράση στο ίδιο έργο θεατές που προκύπτει από γνωστό άσμα ταιριάζει απόλυτα στο συγκεκριμένο project αλλά και στο teaser trailer που δόθηκε μόλις χθες στη δημοσιότητα.
Με υποβλητική μουσική, εντυπωσιακά, αν μη τι άλλο, πανοραμικά πλάνα από την εκδίκηση της φύσης αλλά και μηνύματα που σκοπό έχουν να σοκάρουν, το trailer ολοκληρώνεται. Στο τέλος μάλιστα, ο Emmerich και η παρέα του θέλουν να μας πείσουν ότι μιλάνε σοβαρά, γι' αυτό μας καλούν νa πληκτρολογήσουμε στο google 2012... για να μάθουμε την αλήθεια!
Ξέρετε η "αλήθεια" προκύπτει από μια ακόμη θεωρία όπου το έτος συνδέεται με το τέλος του κόσμου! Στην περίπτωσή μας πάντως, από το 2009 που βγαίνει οι ταινία στις αίθουσες θα έχουμε μόλις 3 χρόνια για να αντιμετωπίσουμε του τυφώνες, τους παγετώνες αλλά και τις εκρήξεις ηφαιστείων που θα μας δείξει ο Emmerich. Για να δούμε...
Δείτε πέντε λεπτά με τις πιο εντυπωσιακές σκηνές της ταινίας
O Σταύρος, ένας σαραντάρης άνδρας, είναι ένας ξενοφοβικός ψιλικατζής στην Ακαδημία Πλάτωνος, ο οποίος περνά όλη του την ημέρα καθισμένος έξω από το μαγαζί μαζί με τους φίλους του, σχολιάζοντας οποιονδήποτε περνά από μπροστά τους. Γνωρίζοντας ελάχιστα για το πραγματικό παρελθόν του μία μέρα θα ανακαλύψει πως όχι μόνο έχει αδελφό, αλλά ... πως ο αδελφός του είναι Αλβανός. Οι φίλοι του ξαφνικά αρχίζουν να τον κοιτούν με μισό μάτι και ο ίδιος ο Σταύρος μοιάζει να μην είναι σίγουρος για τίποτα στη ζωή του. Βραβείο αντρικής ερμηνείας, βραβείο οικουμενικής επιτροπής και βραβείο επιτροπής Νέων στο φεστιβάλ του Λοκάρνο.
Ελάχιστες εγχώριες παραγωγές έχουν ασχοληθεί με το ζήτημα της ξενοφοβίας - γεγονός που εκ πρώτης όψεως προξενεί εντύπωση από τη στιγμή που αποδεδειγμένα είμαστε ένας από τους πλέον ξενοφοβικούς λαούς, από την άλλη όμως είναι αναμενόμενο από τη στιγμή που η ενασχόληση με ένα τέτοιο ζήτημα ισοδυναμεί με εισπρακτική αυτοκτονία. Όλοι θυμόμαστε τις αντιδράσεις που είχε προκαλέσει το «Eduart» και το κύμα ρατσιστικών και εθνικιστικών 'ηλεκτρονικών' σχολίων που συνόδευσε την προβολή του στις ελληνικές αίθουσες. Κατακραυγή στο ίντερνετ, καταστροφή στα ταμεία!
Για να μιλήσουμε ανοιχτά, ο Έλληνας θεατής δεν ταυτίζεται με τον Αλβανό ήρωα. Και δεν ταυτίζεται επειδή δεν τον έχει αποδεχτεί στον κοινωνικό του περίγυρο. "Έτσι είστε;", λένε ο Τσίτος και ο Καρδαράς. "Θα εντάξουμε τον Αλβανό στα κινηματογραφικά δρώμενα δια της πλαγίας οδού. Θα βάλουμε έναν 'ελληναρά', έναν από εμάς αν θέλετε, να μαθαίνει στα τελευταία -άντα του ότι έχει αλβανικές ρίζες". Και εγένετο... «Ακαδημία Πλάτωνος»! - πολύ πιο ταιριαστός τίτλος σε σχέση με το αρχικό και πιο προφανές 'Δε θα γίνεις Έλληνας Ποτέ'.
Με ρεαλισμό σπάνιο για ελληνική κωμωδία και κάδρα που αρκετές φορές θαρρείς πως ξεπήδησαν από φιλμ εκπροσώπου της μεγάλης της nouvelle vague σχολής, η «Ακαδημία Πλάτωνος» είναι ένα δείγμα κινηματογράφου από εκείνα που σπανίζουν στην εγχώρια παραγωγή. Το θέαμα είναι ξεκαρδιστικό, διακριτικό, τρυφερό και σκληρό όταν πρέπει και -το κυριότερο όλων- δεν πέφτει ποτέ στην παγίδα της δημαγωγίας. Το τελευταίο που χρειαζόμαστε από το σινεμά είναι να υψώνει το δάχτυλο και να μας κάνει μαθήματα συμπεριφοράς. Χίλιες φορές μια καλοστημένη περιπέτεια με τον Αμερικανό υπερπράκτορα να λιανίζει τον 'σιχαμερό' Αραβα τρομοκράτη, παρά ηθικοδιδακτικά φιλμικά απορρίμματα σαν το πρόσφατο «Crossing over».
Στον πυρήνα του φιλμ ο χαρακτήρας του Σταύρου, τον οποίο ο Τσίτος σκιαγραφεί διεξοδικά και ανθρώπινα, προσπερνώντας την εύκολη λύση της καρικατούρας. Οι σκηνές που ο Σταύρος ετοιμάζει τη μητέρα του για ύπνο παραπέμπουν σε ιεροτελεστία. Τα 'βαριεστημένα' στιγμιότυπα από την καθημερινότητά του αντανακλούν την κοσμοθεωρία του. Αφού ξέρει ποιος είναι και τι θέλει από τη ζωή, άραγε γιατί τα βράδια δε μπορεί να κοιμηθεί; Όταν η μητέρα του αρχίσει να μιλά αλβανικά η κοσμοθεωρία του θα ανατραπεί! Κι αφού από τις στάχτες του αναγεννηθεί, για πρώτη φορά μετά από καιρό, απαλλαγμένος από επίπλαστες ταυτότητες και κενές προκαταλήψεις, θα μπορέσει σαν πουλάκι να κοιμηθεί!
Συνοδοιπόρος του Τσίτου στο χτίσιμο του πορτρέτου του Σταύρου ο Αντώνης Καφετζόπουλος. Αποτινάσσοντας μετά από πολύ καιρό την μανιέρα του 'Ακάλυπτου' από πάνω του, πετώντας μακριά οτιδήποτε έχει κάνει ως τώρα (κι έχει κάνει πολλά στην πολυετή καριέρα του), ξεκινά από το ναδίρ και, σκύβοντας πάνω από τον χαρακτήρα του σαν απόφοιτος του actor's studio, φτάνει στο υποκριτικό ζενίθ! Η ερμηνεία του είναι δίχως ίχνος υπερβολής ένα μικρό αριστούργημα!
Κάποιοι βρεφικοί συμβολισμοί (όπως τα δυο διαφορετικά παπούτσια στα πόδια της μάνας) και μερικές σεναριακές στραβοτιμονιές στο φινάλε, προκειμένου οι ήρωες να αποδεχτούν την νέα πολυπολιτισμική πραγματικότητα, αμαυρώνουν ελαφρώς το τελικό αποτέλεσμα, δίχως όμως να του καταφέρουν καίρια πλήγματα. Η «Ακαδημία Πλάτωνος» είναι μία από τις πλέον ευχάριστες εκπλήξεις του εγχώριου σινεμά και παράλληλα η καλύτερη δυνατή προθέρμανση για τον επερχόμενο «Κυνόδοντα», ένα φιλμ που πραγματικά δε μοιάζει με τίποτα από ότι έχετε δει μέχρι σήμερα! Το ελληνικό σινεμά είναι εδώ ενωμένο, δυνατό! Από cinemanews.gr
Η πολυσυζητημένη ταινία του Παντελή Βούλγαρη προβάλλεται την Κυριακή και την Δευτέρα στην Άμφισσα
Την Κυριακή 13 Δεκεμβρίου 2009 ώρες 18.00 και 21.00 και την Δευτέρα 14 Δεκεμβρίου 2009 ώρα 21.00
στο Πνευματικό Κέντρο της Άμφισσας
Δείτε παρακάτω: Την υπόθεση της ταινίας Την συνέντευξη του σκηνοθέτη στην εφημερίδα ελευθεροτυπία, για τις κριτικές που δέχθηκε η ταινία του, το τρέιλερ της ταινίας και την άποψη ενός αναγνώστη της ιστοσελίδας Lamianews από την Λαμία....
Ο Χρήστος Καρτέρης και ο Γιώργος Αγγέλκος πρωταγωνιστούν στην ταινία του Παντελή Βούλγαρη, "Ψυχή βαθιά".
1949, τρίτη χρονιά του Εμφυλίου Πολέμου. Στα βουνά της Δυτικής Μακεδονίας σε μεγάλες και μικρές μάχες, μέρα και νύχτα, το αίμα κυλάει ποτάμι. Δύο αδέρφια, ο Ανέστης 17 χρονών (Χρήστος Καρτέρης) και ο Βλάσης 14 (Γιώργος Αγγέλκος), βρίσκονται σε αντίπαλα στρατόπεδα. Ο πατέρας τους νεκρός από νάρκη, η μάνα τους σε στρατόπεδο αμάχων.
Τσοπανόπουλα που γνωρίζουν καλά τα υψώματα, τα δάση, τα ποτάμια και τα περάσματα, τα δύο παιδιά χρησιμοποιούνται ως οδηγοί, ο Ανέστης από τον ανθυπολοχαγό Τριαντάφυλλο του Εθνικού Στρατού (Γιώργος Συμεωνίδης) και ο Βλάσης από τον Καπετάν Ντούλα του Δημοκρατικού Στρατού (Βαγγέλης Μουρίκης). Μοιραία βρίσκονται με όπλο στο χέρι σε ομάδες που πολεμούν απέναντι και βάλλουν η μία εναντίον της άλλης. Στις τοποθεσίες Ψωριάρικα, Χαλασμένα Χωράφια, Μέγα Πλάι ζουν τη φωτιά του πολέμου, τις μάχες ανταρτών και φαντάρων σώμα με σώμα, τα πρόχειρα νοσοκομεία με σακατεμένους και ετοιμοθάνατους, την παράλογη καθημερινότητα του θανάτου, της βίας, της σύγχυσης, του πάθους, του τρόμου.
Χουχλιάζοντας συνθηματικά σαν πουλιά καταφέρνουν να συναντηθούν κρυφά τρεις φορές. Την τελευταία, ενώ οι Αμερικάνικες βόμβες Ναπάλμ καίνε ανθρώπους και δάση, ο μεγάλος προσπαθεί να πάρει τον μικρό αδερφό μαζί του.
Ο Βλάσης όμως έχει γίνει πια πολυβολητής, αποκαλείται συναγωνιστής Φλόγας και έχει τιμηθεί με το παράσημο του Γράμμου.
Η «Ψυχή βαθιά» δίχασε την κοινή γνώμη. Ο Παντελής Βούλγαρης με άρθρο του στην Ελευθεροτυπία απαντά «για πρώτη φορά», όπως λέει, όχι στους επικριτές του γενικά και αόριστα. Αλλά σε εκείνους που διάλεξαν να του επιτεθούν χρεώνοντάς του «άγνοια», «ανακρίβεια» και «παραποίηση» της Ιστορίας. Δεν έχω σχολιάσει ποτέ κριτικές ή αντιρρήσεις για τις ταινίες μου. Το κάνω για πρώτη φορά και μόνο για όσα γράφτηκαν περί ιστορικής ανακρίβειας, άγνοιας ή και σκόπιμης παραποίησης.
1) Περί της χρήσης των βομβών ΝΑΠΑΛΜ στο Βίτσι και στον Γράμμο τον Αύγουστο του '49. Αναφορές στο θέμα συνάντησα στην έρευνά μου όλα αυτά τα χρόνια. Για να σιγουρευτώ, παράγγειλα και αγόρασα κινηματογραφικό υλικό από βιβλιοθήκες ιστορικών οπτικοακουστικών ντουκουμέντων της Αγγλίας και των ΗΠΑ. Τα φιλμ δείχνουν την κατασκευή και αποθήκευση των βομβών στην πρώιμη μορφή τους, σε βαρέλια, και στην κατοπινή, της κανονικής βόμβας, καθώς και τις δοκιμαστικές ρίψεις στον Ειρηνικό. Οι εικόνες αυτές είναι διαθέσιμες για τους ενδιαφερόμενους. Εκτός από την προφανή έρευνα σε Google και την αλληλογραφία με το εξωτερικό, προτού ολοκληρωθεί το μοντάζ της ταινίας επικοινώνησα με τον καθηγητή κ. Γιώργο Μαργαρίτη (δίτομο έργο «Ιστορία του Ελληνικού Εμφυλίου», εκδόσεις Φιλίστωρ) και είχα τη σύμφωνη γνώμη του και την επιβεβαίωση και από δικές του έρευνες ότι η τελειοποιημένη βόμβα ΝΑΠΑΛΜ, ενισχυμένη πλέον με γόμωση φωσφόρου, έπεσε για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Περίμενα περισσότερα σχόλια στις εφημερίδες για το γεγονός αυτό, άγνωστο στους πολλούς Ελληνες αλλά και ξένους που πιστεύουν ότι οι ΝΑΠΑΛΜ χρησιμοποιήθηκαν πρώτα στο Βιετνάμ.
2) Περί της στάσης των Ελλήνων αξιωματικών στη σύσκεψη με τον Βαν Φλιτ. Ο Αμερικανός στρατηγός επιτίμησε με σκαιό τρόπο τους Ελληνες στρατιωτικούς για ανικανότητα και απροθυμία, αν και οι μεγάλες απώλειες του Εθνικού Στρατού ήταν σε μάχες σώμα με σώμα. Μετά μάλιστα τις κυνικές εντολές του να «σκοτώσουν και να απανθρακώσουν» τους αντάρτες, θεώρησα φυσικό να υπάρξει και κάποιος σκεπτικισμός από ελληνικής πλευράς, δεδομένου ότι φαντάροι κι αντάρτες πολεμούσαν σε πολύ κοντινές αποστάσεις, εντός της ακτίνας δράσης της βόμβας ΝΑΠΑΛΜ. Υπήρξαν περιπτώσεις που το πυροβολικό του Εθνικού Στρατού έβαλε κατά λάθος εναντίον φαντάρων, όπως και περιπτώσεις κάποιων στρατιωτών που είχαν ενστάσεις για τις οδηγίες των Αμερικανών (π.χ. αντιστράτηγος Αλέξανδρος Τσιγγούνης, «Ο Συμμοριτοπόλεμος στην Πελοπόννησο», 1961, σελ. 139-151, περί Βαν Φλιτ, συναδέλφων του «yes men» και «τεμενάδων»). Βεβαίως παραμένει γεγονός και φαίνεται ξεκάθαρα στην «Ψυχή βαθιά» ότι εν τέλει η ελληνική στρατιωτική ηγεσία «συμμορφώθηκε» προς τις αμερικανικές υποδείξεις, ο Βαν Φλιτ δεν έφυγε, τα βομβαρδιστικά από Ευρώπη και ΗΠΑ ήρθαν, οι ΝΑΠΑΛΜ έπεσαν και έκαναν στάχτη ανθρώπους και δάση... Η «Ψυχή βαθιά» δεν θυμίζει μόνον αυτά αλλά και τα έκτακτα στρατοδικεία με τις καταδίκες «τρις εις θάνατον» με συνοπτικές διαδικασίες και τις εκτελέσεις ακόμη και εφήβων. Όλα αυτά υπάρχουν σε πολλές σκηνές της ταινίας...
3) Για τη μομφή ότι τάχα κατά την ταινία «έφταιγαν μόνο οι κακοί ξένοι...». Αφού σκοτωθήκαμε μεταξύ μας, πώς δεν φταίγαμε εμείς; Το τονίζω στην πρώτη κιόλας σκηνή. Άντλησα το υλικό από το βιβλίο του Μιχάλη Κύρκου «Πίσω από τα κάγκελα», εκδόσεις Φιλίστωρ, σελ. 31-32 και πρόσθεσα τη φράση: «για όσα συμβαίνουν, υπόλογοι στις επόμενες γενιές δεν θα είναι πρωτίστως οι ξένοι». Ωστόσο, είναι αδύνατον να μειώσουμε τον ρόλο των ισχυρών ξένων συμφερόντων. Μήπως ήταν αμελητέος; Οι Αμερικανοί από τότε έβαλαν πόδι στον τόπο μας και έμειναν και καθόρισαν, και σε μεγάλο βαθμό καθορίζουν ακόμη, τα πράγματα στην ευρύτερη περιοχή.
4) Για το τραγούδι «Κάποια μάνα αναστενάζει» του Βασίλη Τσιτσάνη, αν υπήρχε τότε και ποιοι το «αγκάλιασαν». Πρωτοκυκλοφόρησε το 1947, Parlofon 74100. Τραγουδούν: Στέλλα Χασκίλ, Τσιτσάνης, Βαμβακάρης. (Ντίνος Χριστιανόπουλος, «Ανθολογία τραγουδιών του Βασίλη Τσιτσάνη» και Βασίλης Τσιτσάνης, «Απαντα», επιμέλεια Θεόφιλου Αναστασίου).
Επιπλέον: «...Στους νυχτερινούς δρόμους των πόλεων, μεθυσμένοι. Στις ταβέρνες και στα καφενεία, στις παράγκες, και στα βουνά, στα αμπριά των υψωμάτων και στα φυλάκια μια τριετία ολάκερη τούτη η σπαραγμένη χώρα -παντού όπου υπήρχε στρατός, παντού όπου υπήρχε αντάρτικο- η χώρα τούτη ολάκερη μια ολόκληρη τριετία τραγούδησε ένα τραγούδι, το ίδιο και πάλι το ίδιο με επιμονή, με σπαραγμό και δάκρυα σ' όλα τα μάτια: Κάποιο απλό, λαϊκό, σερέτικο. Στρατιώτες κλαίγαν, κλαίγαν αντάρτες, εξόριστοι, άμαχοι, άνθρωποι των πόλεων. Το απαγόρεψαν, το κυνήγησαν. Μα εκείνο ανίκητο. Πάνω στα υψώματα απ' τα μεγάφωνα των Μονάδων που ήταν στημένα κι απ' τα χωνιά τ' αντάρτικα, τρία ολάκερα χρόνια τραγουδούσαν το ίδιο τραγούδι: "Κάποια μάνα αναστενάζει / μέρα νύχτα ανησυχεί...". (απόσπασμα από την «Πυραμίδα '67» του Ρένου Αποστολίδη).
5) Ας ξαναπώ και για τον τίτλο «Ψυχή βαθιά». Ασφαλώς ήξερα ότι ήταν σύνθημα του ΕΛ.ΑΣ., ότι ο Νίκος Ζαχαριάδης το είχε αποκηρύξει και οι ποινές των παραβατών στο ΔΣΕ ήταν βαρύτατες. Ο Πανελλήνιος Σύλλογος Μνήμης «Άρης Βελουχιώτης» είχε στείλει και σε εφημερίδες και σ' εμένα μακροσκελή επιστολή για το θέμα τις παραμονές έναρξης των γυρισμάτων, φθινόπωρο του 2008, είχαμε μάλιστα μακρά τηλεφωνική επικοινωνία. Επέμεινα γιατί ως σύνθημα, ως λαϊκή ευχή που ακόμη και σήμερα λέγεται στην απλή καθημερινότητα πολλών αγροτικών περιοχών, γεμίζει την καρδιά μου. Είναι σύνθημα αγώνα, κουράγιου και αξιοπρέπειας. Ακούγεται επανειλημμένα στην ταινία «Λόλα» του Ντίνου Δημόπουλου, σε σενάριο του Βαγγέλη Γκούφα. Ο Λάκης Σάντας βλέποντας την «Ψυχή βαθιά» θυμήθηκε ότι μέχρι πριν από λίγα χρόνια παλιοί αγωνιστές είχαν αυτές τις δύο λέξεις ως χαιρετισμό και αντιχαιρετισμό σε συναντήσεις τους. Και η Ελλη Παπά έτσι κλείνει την τελευταία της συνέντευξη που προβλήθηκε πρόσφατα στην τηλεόραση, με την ευχή-σύνθημα «Ψυχή βαθιά».
* Τελειώνω με μια παρατήρηση. Συνήθισα εδώ και χρόνια, από το «Χάπι Ντέι» και τα «Πέτρινα χρόνια», τα μίζερα δαγκώματα κάποιων αριστερών. Δεν τρομοκρατούμαι. Συνεχίζω να διατυπώνω τη γνώμη μου ρισκάροντας και προσβλέποντας σε μια Αριστερά της ανθρωπιάς.
Τα ίδια έχουν υποστεί πολλοί και πολύ πιο σημαντικοί των γραμμάτων και των τεχνών από μένα, όπως ο Μίκης Θεοδωράκης για το «Τραγούδι του Νεκρού Αδελφού», ο Άρης Αλεξάνδρου για «Το κιβώτιο», ο Δημήτρης Χατζής για τους «Ανυπεράσπιστους».
Από lamianews.blogspot.com Επιτέλους ας πάψει το παραμύθι... Η αλήθεια δεν είναι ποτέ στη μέση. Εκεί την βάλανε όσοι βολευόντουσαν γιατί απείχαν απ΄την αλήθεια περισσότερο από τους "απέναντι" και μοίρασαν την απόσταση για να αποκτήσουν το ίδιο ηθικό ανάστημα. Την ιστορία την γράφουν οι νικητές και την ιστορία του εμφυλίου την έγραψαν οι δοσίλογοι, οι συνεργάτες των ναζί αρχικά και των Εγγλέζων που παρέδωσαν μετά στους Αμερικάνους.
Στην πόλη της Καστοριάς, σε μια πλατεία, εδώ και δεκαετίες υπάρχει η προτομή του Βαν Φλιτ κι οι ντόπιοι ακόμα και σήμερα έτσι την λένε, "πλατεία Βαν Φλιτ". Φυσικά η πλατεία έχει μετονομαστεί εδώ και πολλά χρόνια αλλά ο Βαν Φλιτ στέριωσε εκεί. Όλες οι σημαντικές εκδηλώσεις από την έπαρση και υποστολή της σημαίας κάθε Κυριακή, τις εκδηλώσεις τιμής και μνήμης για τον Μακεδονικό αγώνα αλλά και τον εορτασμό των εθνικών επετείων λαμβάνουν χώρα υπό το αυστηρό βλέμμα του Βαν Φλιτ, θαρρείς κι έμεινε τοποτηρητής για να μην ξεφύγουμε απ΄τη στράτα...
Νιώθω περήφανος που στην δική μου πόλη ο έφιππος καπετάνιος, ο Άρης μας, στέκει αγέρωχος στην πλατεία του Λαού με τη ματιά του ν΄ανάβει φωτιές ακόμα και σήμερα στις καρδιές των ανθρώπων δείχνοντας τον δρόμο της περηφάνειας και της ανεξαρτησίας έστω και ατομικά για τον καθένα μας μιας κι η βούληση των Ελλήνων συλλογικά ποτέ δεν ήταν ανεξάρτητη. Αρκεί να δει κανείς τις φωτογραφίες του Παπανδρέου και του Σαμαρά ως συμφοιτητές στο αμερικάνικο πανεπιστήμιο και θα καταλάβει ποιός αποφασίζει σε τούτη τη χώρα.
Μια κινηματογραφική ταινία δεν μπορεί να υποκαταστήσει αλλά ούτε και να αποκαταστήσει την ιστορική αλήθεια. Οι ναπάλμ πρωτοέπεσαν στα ελληνικά βουνά κι ακόμα μας καίνε και μας τυφλώνει η λάμψη τους από τη γόμωση του λευκού φωσφόρου... Σιγοκαίει ο Γράμμος και το Βίτσι, σιγοκαίει κι ο Γερόλακκος στην Κύπρο όπου κι εκεί έπεσαν ναπάλμ στους στρατιώτες της ΕΛΔΥΚ κι η προδοσία καλά κρατεί...
Κι η μάνα που αναστενάζει περιμένει το παιδί της να γυρίσει όχι απ΄τη ξενιτιά... απ΄την Ικαριά το περιμένει να 'ρθει, απ΄την εξορία, αλλά ακόμα και στο τραγούδι η αλήθεια έπρεπε να πάει στη μέση... "Ψυχή Βαθιά"... ακόμα και ο γνήσιος λαϊκός, αγωνιστικός χαιρετισμός, το σύνθημα που τόνωνε τις ψυχές των αγωνιστών της εθνικής αντίστασης πήγε στη μέση μαζί με την υπόλοιπη "αλήθεια"...
Δείτε την ταινία αλλά να έχετε πάντα κατά νου ότι είναι ένα καλλιτεχνικό έργο με στόχο να περάσει μηνύματα. Δεν είναι η καταγραφή της αλήθειας κι αν κάποιος θέλει να την κρίνει ας την κρίνει για τα αντιπολεμικό μήνυμα που περνάει.
"'Ελληνες να ντουφεκάνε Έλληνες;" Δεν είναι υπόθεση ούτε του Παντελή Βούλγαρη ούτε και της Αριστεράς που μιζεριάζουν με αστείες διαφωνίες... Επειδή η αλήθεια δεν είναι στη μέση κι όλοι θέλουν να κοντύνουν αυτόν που την κρατάει ψηλά για να την ακουμπήσουν, ας έρθουν όσοι αναζητούν την αλήθεια μια βόλτα μέχρι τη Λαμία για να δούνε ανάμεσα στα πλατάνια τον Άρη που βροντοφώναξε Ψυχή Βαθιά και πολέμησε τον κατακτητή της πατρίδας και τους συνεργάτες του, δεν πολέμησε ως υπηρέτης των αμερικανικών ή των σταλινικών συμφερόντων.
ΝΥΧΤΕΣ ΟΡΓΗΣ SANGUEPAZZO / UNE HISTOIRE ITALIENNE του Μάρκο Τζούλιο Τζιορντάνα με τους Μόνικα Μπελούτσι, Αλέζιο Μπόνι, Λούκα Ζινγκαρέτι, Μαουρίτσιο Ντοναντόνι
Την Κυριακή 29 Νοεμβρίου στις 21:00 στο Πνευματικό Κέντρο της Άμφισσας
Υπόθεση: Μιλάνο 30 Απριλίου 1945.Ο Οσβάλντο Βαλέντι και η Λουίζα Φερίντα εκτελέστηκαν από τους Παρτιζάνους. Ποιοι ήταν όμως ο Οσβάλντο Βαλέντι και η Λουίζα Φερίντα; Σταρ-είδωλα του Ιταλικού σινεμά της εποχής, εθισμένοι σε ναρκωτικές ουσίες και με πλούσια κοινωνική ζωή , ο Οσβάλντο και η Λουίζα υπήρξαν μέλη του φασιστικού κόμματος και θεωρήθηκαν υπεύθυνοι για βασανισμούς ......ανθρώπων. Μια ιστορία για το πάθος , την διαφθορά και την τέχνη κάτω από την σκιά του φασισμού. Χωρίς ιδιαίτερη σκηνοθετική οπτική και με το βάρος στην βιογραφική ιστορία του καλλιτεχνικού ζευγαριού Βαλέντι - Φερίντα, η ταινία εξαντλεί το όποιο ενδιαφέρον της στην ακαδημαϊκή γραφή και την mainstream ανάγνωση χωρίς εκπλήξεις κι απρόβλεπτες καταστάσεις. Η ατμόσφαιρα, τα σκηνικά και τα κοστούμια και γενικά η αναπαράσταση της εποχής είναι αρκετά καλή και πειστική. Περιέργως αρκετά καλές και οι ερμηνείες (ακόμα και της Μπελούτσι, που δε χάνει ευκαιρία να μας αποκαλύψει λίγα εκατοστά από το γυμνό καλοσιτεμένο σώμα της). Σε απαιτητικούς θεατές η ιστορία μπορεί να φανεί βαρετή και ίσως κουράσει με την μεγάλη διάρκεια, χωρίς ουσιαστικό σκοπό. Μην περιμένετε βαθυστόχαστες αναλύσεις στον τρόπο δράσης της αντίστασης στην Φασιστική Ιταλία. Η Ιστορία έχει γραφτεί με ντοκουμέντα. Όμως, η τόλμη των δημιουργών της ταινίας να αγγίξουν μια "καταραμένη" περίοδο της Ιστορίας, που σημάδεψε τον πολιτισμό και την Τέχνη της Προπαγάνδας προπολεμικά και μεταπολεμικά αποτελεί αξιοσέβαστη προσπάθεια. Χωρίς κοινωνικοπολιτικά συμπλέγματα, αποστασιοποιημένα πλέον και μάλλον ουδέτερα, ο σκηνοθέτης επιβάλλει την αισθητική μιας ταινίας εποχής με ίντριγκες και πάθη. Ο εθισμός στα ναρκωτικά του Βαλέντι είναι το μόνο χαρακτηριστικό γνώρισμα που γίνεται αντιληπτό και αναλύεται διεξοδικά σε βάθος παρά οι πολιτικές του πεποιθήσεις για τις οποίες δεν καταλαβαίνουμε ποτέ σε ποιό βαθμό επηρέασαν την σταδιοδρομία του. Το σίγουρο είναι πως χρησιμοποίησε και χρησιμοποιήθηκε από το καθεστώς. Συνεργάστηκε. Όχι μόνο δε ταυτιζόμαστε με τους κύριους χαρακτήρες της ταινίας στο τέλος αλλά ούτε καν λυπόμαστε για το "άδοξο τέλος" τους από την δικαιοσύνη που είθισται να επιβάλλεται σε τέτοιες χρονικές περιόδους μετά την κατάρρευση του καθεστώτος Μουσολίνι. Η εκδίκηση ξεκινάει εγκεφαλικά από τις ιδεολογικές διαφορές και καταλήγει σε λουτρό αίματος, πάντα. Προβλήματα υπάρχουν στην ανάπτυξη του Βαλέντι, καθώς φαίνεται από την αρχή πως είναι αρκετά εύθραυστος και παγιδευμένος σε μια τεχνητή αίσθηση της πραγματικότητας. Ένας μυστήριος άνθρωπος από την αρχή ως το τέλος. Αντίθετα ο χαρακτήρας του σκηνοθέτη μεγαλοαστού και υποστηρικτή της αντίστασης Γκοφρέντι, εξαντλείται επαρκώς, όπως ικανοποιητικά αποδίδεται και ο ρόλος της Φερίντα στα γεγονότα της εποχής.
Γενικά η ταινία αποφεύγει να πάρει κάποια συγκεκριμένη πολιτική θέση, δεν αναθεματίζει με λαϊκίστικες κορώνες και ξύλινη γλώσσα, ούτε κομματικοποιεί τον αγώνα της Αντίστασης. Βλέπουμε με αρκετούς υπαινιγμούς την δράση και από τις δύο πλευρές και από την άποψη αυτή δίνεται στον θεατή η δυνατότητα να βγάλει τα συνμπεράσματά του. Τέλος μας δίνεται η ευκαιρία να μάθουμε λίγα πράγματα για το πως λειτουργούσαν τα πράγματα στην 7η Τέχνη κατά τη διάρκεια του Φασιστικού καθεστώτος και του Β' Π.Π. στην γείτονα χώρα. Στούντιο Cinecitta και νεορεαλισμός έγιναν ταυτόσημα άλλωστε μετά το '45. Βλέπουμε τις συνθήκες καλλιέργειας του σπόρου του. Συνοπτικά μία ενδιαφέρουσα ταινία που θα την συνιστούσα κυρίως σε όσους τους αρέσουν οι ιστορίες τεκμηρίωσης σχετικά με τον Β' Π.Π. (προσωπικά είναι από τα αγαπημένα μου θέματα) και ανήκουν ηλικιακά στην κατηγορία άνω των 30.
Jim Papamichos του Δημήτρη Παπαμίχου me@myfilm.gr από myfilm.gr
Την Κυριακή στις 21:00 στο Πνευματικό Κέντρο της Άμφισσας Arts & Culture ORPHAN του Ζομ Κολέ - Σερά με τους Βέρα Φαρμίγκα, Πίτερ Σάρσγκααρντ, Ιζαμπέλ Φέρμαν, Κάρελ Ρόντεν
Περισσότερα για την ταινία (Δελτίο Τύπου) Μπορείς να κρατήσεις ένα μυστικό;
Μετά από μία σειρά δυσκολιών στο γάμο τους, με αποκορύφωμα μία αποτυχημένη εγκυμοσύνη, η Κέιτ και ο Τζον Κόλμαν, που έχουν ήδη ένα γιο και μία κόρη, αποφασίζουν ότι ο καλύτερος τρόπος να ξεχάσουν και να ξεπεράσουν αυτήν την απώλεια είναι να υιοθετήσουν ένα εννιάχρονο κορίτσι. Η Έσθερ έχει πρόσφατα βιώσει το χαμό της προηγούμενης θετής της οικογένειας εξαιτίας μία πυρκαγιάς, από την οποία μόνο εκείνη γλύτωσε την τελευταία στιγμή. Ο σκηνοθέτης Ζομ Κολέ Σερά, περιγράφει την Έσθερ σαν «μυστηριώδες, αλλά ταυτόχρονα πανέξυπνο και πολύ δημιουργικό παιδί. Η Κέιτ και ο Τζον, οι θετοί γονείς, θέλουν ένα παιδί που να είναι ιδιαίτερο. Και, όπως φαίνεται, έχουν καταφέρει να βρουν κάποιο που να είναι πραγματικά ... πολύ, πολύ ιδιαίτερο…,» λέει χαμογελώντας. Σχεδόν με το που καλωσορίζουν την Έσθερ στο σπίτι τους, μία σειρά από ανησυχητικά και τραγικά γεγονότα αρχίζουν να λαμβάνουν χώρα, οδηγώντας την Κέιτ να πιστέψει ότι κάτι δεν πάει καλά – αυτό το φαινομενικά αγγελικό μικρό κορίτσι ίσως δεν είναι αυτό που φαίνεται. «Πιστεύω ότι είναι ενδιαφέρον να παρατηρείς έναν τέτοιο κακό χαρακτήρα,» σημειώνει ο παραγωγός Τζόελ Σίλβερ. «Δεν θα ήθελες να ξέρεις ένα τέτοιο κορίτσι στην πραγματικότητα, αλλά έχει ενδιαφέρον να τη βλέπεις σε μία ταινία. Είναι μία ψυχοπαθής με τη μορφή ενός μικρού κοριτσιού, που τίποτα δεν το σταματά.» Στην πραγματικότητα, δεν αργεί να συνειδητοποιήσει ότι όντως κάτι περίεργο συμβαίνει με την Έσθερ. Όταν τη συναντά για πρώτη φορά ο Τζον, η Έσθερ σιγοτραγουδά γλυκά και κάνει μια ζωγραφιά. Η Κέιτ τους πλησιάζει και το ζευγάρι πολύ γρήγορα βρίσκεται να είναι γοητευμένο από την εξυπνάδα και τον ξεχωριστό χαρακτήρα της Έσθερ. Εσωστρεφής και ντροπαλή, η Έσθερ είναι ένα ιδιαίτερο κορίτσι. Η Κέιτ, μουσικός, και ο Τζον αρχιτέκτονας, τη βρίσκουν πολύ ταιριαστή για την οικογένειά τους, παρά – ή ακόμα και εξαιτίας – του τραγικού παρελθόντος της. Ο Κολέ Σερά σημειώνει, «Καλωσορίζουν την Έσθερ στην οικογένεια, αλλά λίγο μετά τον ερχομό της, βλέπουμε ότι δεν είναι τόσο αθώα όσο φαινόταν. Όταν σε μία ταινία, έχεις ένα διαβολικό παιδί να κάνει διαβολικά πράγματα, δεν έχεις από την αρχή την αίσθηση ότι πρόκειται για μία ταινία τρόμου. Μικρά γεγονότα αρχίζουν να συμβαίνουν, και πριν καλά- καλά το καταλάβεις βρίσκεσαι με έναν εχθρό στο ίδιο σου το σπίτι. Και το μικρό κορίτσι έχει τον έλεγχο της κατάστασης.» Η οικογένεια Κόλμαν είναι ιδιαίτερα «ευάλωτη» εξαιτίας της κατάστασης στην οποία βρίσκεται. Η Κέιτ προσπαθεί ακόμα να συνέλθει από την απώλεια του παιδιού της, είναι πρώην αλκοολική και εξαιτίας της εξάρτησής της, παραλίγο να χάσει από πνιγμό την κόρη της Μαξ. Ο Τζον προσπαθεί να πολεμήσει την τάση του να κατηγορεί τη γυναίκα του για αυτό που θα μπορούσε να έχει συμβεί. Οι ρωγμές στη σχέση τους είναι βαθιές, καθιστώντας τους ευάλωτους και ανοίγοντας το δρόμο στην Έσθερ. Ο Λεονάρντο Ντι Κάπριο, συνεργάτης στην Appian Way και παραγωγός της ταινίας, σημειώνει, «Ήμασταν πολύ ενθουσιασμένοι με το project γιατί διέφερε πολύ από τα κλασικά θρίλερ. Το ενδιαφέρον του έγκειται στο ότι είναι ένα σύνθετο ψυχολογικό δράμα που δεν έχει καμία σχέση με τα συνηθισμένα.» Η ηθοποιός Βέρα Φαρμίγκα, που παίζει την Κέιτ, λέει, «Αυτή η ιστορία δίνει άλλο αέρα σε αυτό το είδος των ταινιών. Δεν είναι απλά μία ταινία γεμάτη αίμα. Τα τρομακτικά γεγονότα που συμβαίνουν, συμβαίνουν σε πραγματικούς ανθρώπους με πραγματικά προβλήματα. Πρόκειται για γεγονότα που σε κάνουν να ανατριχιάζεις και να λες, ‘Ευτυχώς, αυτό δεν συνέβη σε μένα!» Ο Πίτερ Σάρσγκαρντ ενσαρκώνει το σύζυγο της Κέιτ, Τζον. Και αυτός εκτίμησε ιδιαίτερα το ρεαλισμό της ταινίας. «Στο επίκεντρο της ταινίας βρίσκεται μία οικογένεια που έχει «σπάσει». Η Κέιτ είναι γεμάτη ενοχές για το ατύχημα της Μαξ, την εξάρτησή της από το αλκοόλ, την αποβολή της. Παρόλο που προσπαθεί να τα ξεχάσει όλα αυτά, ο Τζον δεν είναι ακόμα σίγουρος ότι μπορεί να την εμπιστευτεί και ρίχνει το φταίξιμο και στον εαυτό του. Ο ερχομός της Έσθερ φέρνει στο προσκήνιο αυτήν την κατάσταση και την εκμεταλλεύεται προς όφελός της. Πιστεύω ότι οι πιο επιτυχημένες ταινίες τρόμου φωτίζουν την ανθρώπινη κατάσταση και ‘παίζουν’ με τους φόβους και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε όλοι στη ζωή μας.» Ο Σίλβερ προσθέτει ότι, παρόλο που το κοινό θα παρατηρήσει ότι κάτι περίεργο συμβαίνει με την Έσθερ, «θέλω να νιώσουν αυτό το σοκ, να μην το περιμένουν. Θέλω να φύγουν από την αίθουσα μιλώντας για αυτό, με τον ίδιο τρόπο που μιλούσαμε και εμείς όταν διαβάσαμε το σενάριο.» Παράλληλα με τα στοιχεία θρίλερ της ταινίας, η παραγωγός Τζένιφερ Ντέιβσον Κίλοραν βρήκε ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα τη σχέση μητέρας – παιδιού που βρίσκεται στο επίκεντρο της ιστορίας. «Νομίζω πως η Κέιτ είναι μία θαυμάσια προσωποποίηση μίας γυναίκας που προσπαθεί απελπισμένα να κάνει το σωστό για τα παιδιά της, τόσο τα βιολογικά όσα και τα θετά. Θέλει απλά το καλύτερο για αυτά.» Υπάρχει κάτι πραγματικά πρωτόγονο σε αυτή τη σχέση μητέρας – παιδιού,» λέει ο Τζόνσον, «έτσι ένιωσα ότι αυτή ήταν η ιδανική σχέση να εκμεταλλευτεί κανείς και να διαφθείρει. Το να πάρεις δύο ανθρώπους που τους δένει ο πιο στενός και φυσικός δεσμός στον κόσμο και να τους στρέψεις τον ένα ενάντια στον άλλο. Και έδωσα στη μητέρα ένα προβληματικό παρελθόν, οπότε όταν αρχίζει να υποψιάζεται ότι κάτι πάει στραβά με την Έσθερ, όλοι να έχουν λόγους να την αμφισβητούν, επειδή δεν είναι και ο άνθρωπος που θα εμπιστευόσουν αμέσως.» Παρόλα αυτά ο Τζόνσον απαινεί τον σκηνοθέτη που μπόρεσε να κάνει μια ταινία «όχι απλά τρομακτική, αλλά και να προσδώσει μία αίσθηση απειλής στις οικογενειακές σκηνές. Ειδικά στην αρχή, όταν ακόμα τα πράγματα δεν έχουν πάρει άσχημη τροπή, υπάρχει μία αίσθηση ότι κάτι πάει στραβά και αυτό έχει να κάνει με τον τρόπο που είναι γυρισμένη η ταινία και το σκηνοθετικό ύφος.» «Για να είναι ένα θρίλερ καλό, πρέπει να είναι έξυπνο. Πρέπει να είναι πρωτότυπο,» λέει ο Σίλβερ. «Και για να ‘δουλέψει’ πρέπει να έχει σασπένς, και να μπορεί να σε ‘ταξιδέψει’. Και ο Ζομ το κάνει αυτό με καταπληκτικό τρόπο. Είναι ένα υπομονετικός αφηγητής που ξέρει να ‘παρασύρει’ το κοινό του.» «Ήθελα να παρουσιάσω μία οικογένεια που έχει καλές και κακές στιγμές. Και δεν ήθελα να εστιάσω στα μελανά σημεία της από την αρχή. Ήθελα να εξετάσω το γιατί είναι μαζί, να τους δώσω μία ευκαιρία να έχουν όλα αυτά ευτυχές τέλος,» λέει ο Κολέ Σερά. «Μετά, καθώς η κατάσταση παρεκτρέπεται, βλέπουμε μόνο για μία στιγμή, μία πραγματική σκηνή βίας. Ο στόχος για μένα ήταν να δείξω τη βία με αληθινό και ρεαλιστικό τρόπο, δίνοντας έμφαση στην ιστορία και τις ερμηνείες των ηθοποιών.» Ξέρεις, δεν είναι κακό να είναι διαφορετικός...
Η Βέρα Φαρμίγκα παίζει την Κέιτ, μία σύζυγο και μητέρα, και πρώην εξαρτημένη από το αλκοόλ που πρόσφατα απέβαλε ενώ ήταν στον τρίτο τρίμηνο της εγκυμοσύνης της. «Έχει ένα κενό μέσα της και στην καρδιά της,» λέει η Φαρμίγκα, «αλλά προσπαθεί με επιμονή να σώσει το γάμο της και την οικογένειά της. Η επιλογή της να υιοθετήσει είναι μία πράξη καλοσύνης. Πρέπει να κάνει κάτι για να διοχετεύσει όλη την αγάπη που είχε στην καρδιά της για αυτό το παιδί…να τη δώσει σε κάποιο άλλο που να την έχει ανάγκη. Η υιοθεσία είναι ένας τρόπος να ‘γιατρευτεί’ και να φέρει και πάλι κοντά της την οικογένειά της.» Η Κέιτ είναι επίσης μία προικισμένη πιανίστρια. Μαθαίνουμε ότι στο παρελθόν ήταν καθηγήτρια σε μία φημισμένη μουσική σχολή και ότι παράτησε την καριέρα της για να μεγαλώσει την οικογένειά της. Αλλά ο γιος της δεν ενδιαφερόταν καθόλου για τη μουσική και η κόρη της είναι κουφή και δεν μπορεί να την ακούσει. Παρόλα αυτά, εκείνο που τη στιγμάτισε περισσότερο ήταν η απώλεια ενός παιδιού, την οποία ακολούθησε ένα τρομερό ατύχημα της Μαξ, κατά το οποίο η κόρη της κόντεψε να πνιγεί. Και αυτό το ατύχημα θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί αν η Κέιτ δεν έπινε. Αλλά παρόλο που έχουν προσπαθήσει να το ξεπεράσουν, ο σύζυγός της εξακολουθεί να της καταλογίζει το φταίξιμο και εκείνη με τη σειρά της δεν μπορεί να συγχωρέσει τον εαυτό της. Η ενοχή και η έλλειψη εμπιστοσύνης έχουν δημιουργήσει ρωγμή στη σχέση της Κέιτ και του Τζον, που γίνεται ακόμα πιο βαθιά με τον ερχομό της Έσθερ, η οποία εκμεταλλεύεται τις αποτυχίες της Κέιτ και τις αμφιβολίες του Τζον. «Η Κέιτ διανύει μία δύσκολη πορεία,» λέει ο Σίλβερ. «Έχει χάσει ένα παιδί. Είναι αλκοολική και παραλίγο να χάσει και ένα ακόμα παιδί της εξαιτίας της εξάρτησής της. Είναι βασανισμένη γυναίκα. Είναι πραγματικά πολύ κουρασμένη προσπαθώντας να βάλει μία τάξη στη ζωή της, αλλά είναι έτοιμη να κάνει ένα βήμα παραπάνω, υιοθετώντας αυτό το μικρό κορίτσι. Όμως τελικά και η αυτή η κίνηση την κάνει να καταρρεύσει συναισθηματικά.» Η Φαρμίγκα λέει ότι ερεύνησε το ρόλο της «ψάχνοντας πληροφορίες σε websites όπου υπήρχαν ιστορίες γυναικών που έπρεπε να χειριστούν συναισθηματικά την απώλεια ενός παιδιού. Δεν είναι καθόλου εύκολο να ενώσεις ξανά τα κομμάτια της ραγισμένης σου καρδιάς, όταν έχεις βιώσει τα συναισθήματα μιας αποβολής. Ο πόνος είναι αβάσταχτος. Μία άδεια μήτρα και μία άδεια αγκαλιά. Αυτές οι μαρτυρίες ήταν αποκαλυπτικές για μένα.» Ο Τζον που παίζει τον σύζυγο της Κέιτ, είναι πολλά χρόνια φίλος του Πίτερ Σάρσγκαρντ, που περιγράφει το χαρακτήρα του ως «ενός είδους ειρηνοποιό. Συχνά προσπαθεί να κατευνάσει τα πράγματα, να τα δει σε βάθος χρόνου και να τους φέρει όλους πιο κοντά, επειδή πιστεύει ότι η Κέιτ τα παίρνει όλα πολύ σοβαρά και βλέπει πράγματα εκεί που δεν υπάρχουν.» Ο Σάρσγκαρντ αναγνωρίζει ότι ο χαρακτήρας του Τζον δεν είναι τέλειος. «Η ζωή του Τζον είναι ιδιαίτερα ασυνήθιστη και μαθαίνουμε διάφορα γι’ αυτόν κατά τη διάρκεια της ταινίας,» λέει. «Νομίζω πως ως χαρακτήρας επικεντρώνεται στη θετική πλευρά των πραγμάτων, οπότε όταν συμβαίνει κάτι κακό, η πρώτη του αντίδραση είναι να προσπαθήσει να κατευνάσει ή ακόμα και να αγνοήσει την κατάσταση. Και επειδή ακριβώς ο χαρακτήρας του είναι έτσι, δυσκολεύεται να ξεπεράσει τα προβλήματα που είχε η Κέιτ στο παρελθόν, οπότε δεν λαμβάνει σοβαρά τις προειδοποιήσεις της για την Έσθερ.» Το να δουλεύεις με παιδιά απαιτεί μία εντελώς διαφορετική προσέγγιση. Ο σκηνοθέτης εξηγεί, «Εκείνο που επιζητάς από ένα παιδί – ηθοποιό είναι να βγάλει προς τα έξω μία αγνή και αυθόρμητη ποιότητα. Πρέπει να δουλέψει πολύ, προκειμένου να γνωρίζει τι απαιτεί η κάθε σκηνή, αλλά μετά από τις πολλές πρόβες ενδεχομένως αυτή η αθωότητα και ο αυθορμητισμός να χαθούν. Χρειάζεται να ξέρεις πώς να ισορροπήσεις προκειμένου να διατηρηθεί ο αυθορμητισμός, και από την άλλη να τα βοηθήσεις να εκφράσουν τα συναισθήματα που απαιτεί ο ρόλος.» Η σχετικά νέα ηθοποιός Ιζαμπέλ Φούρμαν επιλέχτηκε για το κεντρικό ρόλο της Έσθερ. «Διάβασα το σενάριο και ήταν τόσο συναρπαστικό, που καθόμουν στην άκρη της καρέκλας μου και σκεφτόμουν, ‘Θεέ μου, τι θα γίνει μετά;» λέει η Φούρμαν. «Ήξερα ότι ήθελα να παίξω την Έσθερ επειδή για μένα ήταν πρόκληση, αλλά και ευχαρίστηση, οπότε έβαλα ένα παλιομοδίτικο φόρεμα, κορδέλες στο λαιμό και στους καρπούς μου και πήγα στην οντισιόν προσπαθώντας να βάλω τον εαυτό μου στη θέση της Έσθερ.» «Εξαιτίας του θέματος, χρειαζόμασταν μία πραγματικά νέα, αλλά ταυτόχρονα και δυνατή ηθοποιό,» θυμάται ο Κολέ Σερά. «Η Ιζαμπέλ που ήταν μόλις 11 χρονών είχε μεγάλη αυτοπεποίθηση. Μπήκε στην οντισιόν και ήταν σα να είχε κάνει δικό της το χαρακτήρα.» «Ο χαρακτήρας της Έσθερ είναι πολύπλοκος. Τη μια στιγμή είναι γλυκιά και ευτυχισμένη και μέσα σε ένα λεπτό θυμώνει και τρελαίνεται,» αναφέρει η Φούρμαν. «Αισθάνεται ότι δεν έχει αγαπηθεί από κανέναν, ότι είναι ένα καλό μικρό κορίτσι σε ένα κόσμο που στρέφεται συνεχώς εναντίον της. Αισθάνεται λες και είναι θύμα. Προσπάθησα να βγάλω προς τα έξω όλες τις διαφορετικές πλευρές της – την ντροπαλή, τη γλυκιά, την απειλητική, την παράξενη, την ευγενική και την μανιακή – και να τις συμπεριλάβω σε ένα χαρακτήρα, βάζοντας και τη δική μου πινελιά. Αν καταφέρω να κάνω το κοινό να αγαπήσει και να μισήσει ταυτόχρονα την Έσθερ, θα έχω κάνει καλά τη δουλειά μου.» Επειδή η Έσθερ υποτίθεται ότι έχει ρώσικη καταγωγή και επειδή η Μαξ χρησιμοποιεί τη νοηματική για επικοινωνήσει, η Φούρμαν έπρεπε να μάθει τόσο τη νοηματική, όσο και να υιοθετήσει ρώσικη προφορά για το ρόλο της. «Είχε πλάκα να μαθαίνω νοηματική,» λέει. «Και μου άρεσε η προφορά επειδή όταν άκουγα τη φωνή μου διαφορετική άλλαζα και εγώ και με βοηθούσε να καταλάβω καλύτερα το χαρακτήρα μου.» Η νοηματική γλώσσα ήταν απαραίτητη επειδή η Μαξ, η μικρή κόρη της Κέιτ και του Τζον είναι κωφή. Οι δημιουργοί της ταινίας διάλεξαν την πρωτοεμφανιζόμενη Αριάνα Εντζινίρ, μόλις έξι χρόνων, για το ρόλο. «Η Αριάνα ήταν πραγματικά ξεχωριστή,» λέει ο Κολέ Σερά. «Ήταν τόσο αθώα και τόσο γεμάτη ζωή. Κατά μία έννοια, αυτή η ταινία έχει να κάνει με την προστασία της αθωότητας αυτού του παιδιού, οπότε αυτά τα χαρακτηριστικά χρειαζόταν να διαθέτει.» Η Εντζινίρ που είναι και στην πραγματικότητα κωφή, ήξερε νοηματική. Ήξερε και να διαβάζει τα χείλη, κάτι που κάνει και στην ταινία ενσαρκώνοντας την Μαξ. Η παραγωγός Σούζαν Ντόνεϊ προσθέτει, «Ο Ζομ χειρίστηκε πολύ δημιουργικά αυτό το στοιχείο. Υπάρχει μία εκπληκτική σκηνή στην αρχή της ταινίας, που εισάγει το κοινό στη στενή σχέση που έχει αναπτυχθεί ανάμεσα στην Μαξ και την Κέιτ. Δεν υπάρχει κανένας ήχος εκτός από τη μουσική και αυτό βοηθά το κοινό να μπει στον κόσμο του Μαξ και στον τρόπο που βλέπει τα πράγματα.» Την οικογένεια συμπληρώνει ο Ντάνιελ, τον οποίο παίζει ο νεαρός ηθοποιός Τζίμι Μπένετ. «Διάβασα το σενάριο και σκέφτηκα, ‘Ουάου’ αυτό είναι πραγματικά καλό,» σχολιάζει ο Μπένετ. «Αυτού του είδους οι ταινίες μου αρέσουν: οι τρομακτικές. Μετά μου τηλεφώνησαν και με ρώτησαν αν θα ήμουν διατεθειμένος να πηδήξω από ένα σπίτι που βρίσκεται σε δέντρο, 20 πόδια ύψος πάνω από το έδαφος. Και είπα, ‘Ναι’. Ασφαλώς, όταν γυρίζαμε τη σκηνή, με κρατούσαν με ένα σκοινί και έπεσα στα χέρια του κόσμου. Αλλά είχε πλάκα. Μου αρέσει να γυρίζω τέτοιες δύσκολες σκηνές.» Ο χαρακτήρας που ενσαρκώνει ο Μπένετ είναι στην πραγματικότητα ο μοναδικός στην οικογένεια που δεν καλωσορίζει τον ερχομό της Έσθερ. «Ο Ντάνιελ είναι λίγο ψυχρός όταν βλέπει τη νέα του αδερφή, σε αντίθεση με εκείνη,» λέει ο Μπένετ. Ο Ντάνιελ προσπαθεί να κρατήσει τα φώτα στραμμένα στην οικογένειά του, αλλά «κανείς δεν τον ακούει πια. Δεν του δίνουν προσοχή. Είναι πολύ δύσκολο γι αυτόν, γιατί το μόνο που του έχει απομείνει είναι η μικρή του αδερφή Μαξ. Όμως αυτός δεν ξέρει νοηματική, οπότε βασικά είναι μόνος του όταν εμφανίζεται η Έσθερ.» Η αδερφή Άμπιγκεϊλ, μία καλόγρια στο παρθεναγωγείο St. Mariana διευκολύνει την είσοδο της Έσθερ στην οικογένεια Κόλμαν. Η βετεράνος ηθοποιός CCH Pounder παίζει το ρόλο αυτό, που στην πραγματικότητα έχει γραφτεί για αυτήν. Δεν πρόκειται να μου πεις. Ε;
«Πιστεύω ότι το κοινό θα θελήσει να δει αυτήν την ταινία, επειδή θα τρομάξει πολύ,» λέει η Ισαμπέλ Φούρμαν. «Θα σκέφτονται, ‘Θεέ μου, Θεέ μου, μην στρίψεις στη γωνία, μην στρίψεις στη γωνία…Κάτι κακό θα συμβεί!» «Η ένταση και ο φόβος πάνε μαζί,» λέει ο σκηνοθέτης Ζομ Κολέ Σερά. «Το στοιχείο του τρόμου πάει μαζί με την ωμή βία, την οποία αντιμετωπίζει η οικογένεια και οι υπόλοιποι ερχόμενοι αντιμέτωποι με το μικρό κορίτσι, αυτόν τον εχθρό που βρίσκεται μέσα στο ίδιο τους το σπίτι. Πιστεύω ότι οι ταινίες τρόμου και τα ψυχολογικά θρίλερ είναι ένας καλός συνδυασμός.» «Είναι μία ταινία που θέλεις να δεις πολλές φορές επειδή υπάρχουν στοιχεία που δεν θα προσέξεις την πρώτη φορά,» λέει ο παραγωγός Λεονάρντο Ντι Κάπριο. «Είμαι περήφανος για την ταινία και όλους όσοι βοήθησαν να μεταφερθεί στη μεγάλη οθόνη.» Η παραγωγός Σούζαν Ντόνεϊ σημειώνει, «Προσπαθήσαμε να στοχεύσουμε στον ενστικτώδη φόβο που έχουν οι άνθρωποι όταν αφήνουν κάποιον ξένο να μπει στο σπίτι τους, ή στις ζωές τους. Η Κέιτ και ο Τζον έχουν τις καλύτερες προθέσεις όταν ανοίγουν το σπίτι τους στην Έσθερ, και στην πορεία αυτό το κορίτσι τους διαλύει τη ζωή. Αυτό το στοιχείο θα ταράξει το κοινό, και θα του δημιουργήσει φόβο. Αλλά πιστεύω επίσης ότι τα λάθη που αυτοί οι χαρακτήρες έκαναν στο παρελθόν τους έρχονται να τους στοιχειώσουν και πάλι, επειδή αφήνουν αυτό το κορίτσι να μπει στις ζωές τους και να βγάλει στην επιφάνεια τα πιο σκοτεινά τους μυστικά. Και όλοι μας έχουμε μυστικά – και η Κέιτ και ο Τζον έχουν μυστικά από το παρελθόν τους. Ακόμα και η Μαξ αναγκάζεται να κρατήσει μυστικά. Ασφαλώς, η Έσθερ έχει το μεγαλύτερο μυστικό απ όλους.» Ο παραγωγός Τζόελ Σίλβερ συνοψίζει, «Πρόκειται για μία σύνθετη ταινία, που είναι ταυτόχρονα τρομακτική, συναρπαστική και ενοχλητική. Δεν είναι απλά μία ταινία για ένα διαβολικό παιδί, υπάρχει κάτι πολύ πιο βαθύ. Το κοινό δεν θα σταματήσει να αναρωτιέται, ‘Μα τι συμβαίνει με την Έσθερ;’ Και εμείς από τη μεριά μας θέλουμε να το κάνουν αυτό. Απλά ελπίζουμε να μην αποκαλύψουν το μυστικό.»
THE INFORMANT! ή Αληθοφανή ψέμματα στα Ελληνικά, θα είναι η ταινία της Κυριακής της κινηματογραφικής λέσχης στην Άμφισσα. Η προβολή ξεκινά στις 9:00
του Στίβεν Σόντερμπεργκ με τους Ματ Ντέιμον, Σκοτ Μπάκουλα
Υπόθεση: Μα τι είχε κατά νου ο Μαρκ Γουίτεκερ; To ανερχόμενο αστέρι στον κολοσσό της αγροτικής βιομηχανίας Archer Daniels Midland (ADM), ξαφνικά γίνεται «καρφί». Παρόλο που αποκαλύπτει στο FBI τη συνωμοσία στην οποία συμμετέχει η εταιρεία του για τον καθορισμό τιμών σε παγκόσμιο επίπεδο, ο ίδιος φαντάζεται εαυτόν να τυχαίνει υποδοχής ήρωα και να παίρνει προαγωγή. Πριν όμως να συμβούν όλα αυτά, το FBI θα χρειαστεί στοιχεία που να τεκμηριώνουν τις κατηγορίες. Ο Γουίτεκερ συμφωνεί πρόθυμα να φορέσει κοριό και να μεταφέρει κασετόφωνο κρυφά στον χαρτοφύλακά του, βλέποντας τον εαυτό του σαν μυστικό πράκτορα. Δυστυχώς για το FBI, ο υπ’ αριθμόν ένας μάρτυρας τους, δεν καταφέρνει να πλησιάσει αρκετά και να αποσπάσει τις κρίσιμες πληροφορίες. Οι διαρκείς αλλαγές στα λεγόμενα του Γουίτεκερ αρχίζουν ... να εκνευρίζουν τους πράκτορες (Σκοτ Μπάκουλα, Τζόελ ΜακΧέιλ) και απειλούν την υπόθεση κατά της ADM, μιας και γίνεται σχεδόν αδύνατη η αποκωδικοποίηση του τι είναι αληθινό και τι αποκύημα της αχαλίνωτης φαντασίας του Γουίτεκερ. ΚΡΙΤΙΚΕΣ
Η Βαθμολογία μου: Το στυλ γραφής του Σόντεμπεργκ φορμαλιστικά είναι ελκυστικό στους σινεφίλ, και γοητευτικό στην αφήγηση. Κυνικός όπως πάντα, καυτηριάζει με τον δικό του τρόπο την διαπλοκή, τις πελατειακές σχέσεις, τις μίζες, την υπεξαίρεση με λίγα λόγια την διαφθορά του ατόμου και την εξάρτησή του από ένα "βρώμικο" Σύστημα. Στη ταινία παρακολουθούμε τον κύριο χαρακτήρα - που υποδύεται ο σταρ του Box Office, ο Ματ Ντέιμον. Ο δυναμικός, "πράκτορας" Bourne απομυθοποιείται όχι μόνο εμφανισιακά. Είναι τελικά ένας "αρνητικός χαρακτήρας". Μουστάκι, περιττά κιλά, περουκίνι. Ξορκίζει το στίγμα της τυποποίησης και τον παρακολουθούμε να συμπεριφέρεται σαν κόλακας ολκής, με στόχο την κοινωνική του καταξίωση και οικονομική ανέλιξη στην κορυφή της βαθμίδας της εταιρείας. Προκαλεί ρωγμές στο σύστημα, κυριολεκτικά μεταμορφωμένος σε έναν «άλλον άνθρωπο» γιατί πρέπει πάντα να παραμερίζει κάποιον.. . Να τον ανατρέπει για να συνεχίζει το έργο, να διαιωνίζει την ματαιοδοξία του. Και όχι μόνο αυτό. Ο ρόλος του Τομ Κρουζ «στην ταινία μέσα στην ταινία» (αποσπάσματα από τη ΦΙΡΜΑ) είναι κλειδί και δηλώνει που το «πάει» ο σκηνοθέτης από πολύ νωρίς . Μάλιστα στο τέλος εμφανίζεται σαν … εκείνον σε πρόσφατη παρωδία … (κλου της ταινίας).
Ο «πληροφοριοδότης» Ντέιμον επιβεβαιώνει τις καταγγελίες του Σόντεμπεργκ για την σημερινή οικονομική κρίση. Περίπου όπως ο Μάικλ Μουρ στο ντοκιμαντέρ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΜΙΑ ΕΡΩΤΙΚΉ ΙΣΤΟΡΙΑ, ψάχνει τα αίτια του σημερινού κραχ και πηγαίνει επίσης λίγο καιρό πίσω. Η ταινία του Σόντεμπεργκ δεν κινείται άμεσα γύρω από το χρηματοπιστωτικό σύστημα, αλλά στο παράλληλο κύκλωμά του. Η ρίζα του κακού, η «μίζα» είναι παντού ίδια άλλωστε. Εξαρτάται σαφώς από την θέση των στελεχών στην ιεραρχία του συστήματος για να αποκτήσει βάρος κι ανάλογη αξία, μα κάπως έτσι δεν παρακολουθήσαμε και το ΜΑΪΚΛ ΚΛΕΪΤΟΝ του Τόνι Γκιλρόι; Θεματικά βρίσκεται στο ίδιο μήκος κύματος.
Μας εξηγεί με διαλεκτική μέθοδο την γέννηση της διαφθοράς, από ένα απλό, «μικρό» γεγονός που πολλαπλασιάζεται ταχύτατα. Τα πλαφόν. Τονίζει χαριτολογώντας, την αναλγησία του Συστήματος Ελέγχου οικονομικής απάτης, των αδήλωτων εσόδων, των υπερτιμολογήσεων ή των μαύρων τιμολογίων, την κατάχρηση δημόσιων δαπανών, των ύποπτων προμηθειών και της φοροδιαφυγής. Το ξέπλυμα μαύρου χρήματος με "βιτρίνες" είναι τακτική της Μαφίας και των καλύτερων μαθητών της στην πράξη, των οικονομικών συμβούλων των πολυεθνικών... Πλέον οι μεγάλες εταιρείες μετέτρεψαν τον υγιή οικονομικό ανταγωνισμό σε έναν υπέρ πάντων αγώνα επικράτησης, πιστό στο δόγμα " η ζωή μου ο θάνατος σου" . Αυτή η πρακτική χρησιμοποιήθηκε εκτενώς από τα golden boys του χρηματιστηρίου και των κάθε είδους μεσαζόντων. Αυτοί που πλουτίζουν είναι λίγοι κι «εκλεκτοί». Συσσωρεύουν περισσότερο κεφάλαιο και αποκτούν μεγαλύτερα κέρδη. Θέλουν πάντα τη λιγότερη μοιρασιά. Αυτή είναι η ουσία του καπιταλισμού ... Η απληστία. Ανήκουν στην τάξη των ανώτερων διευθυντικών στελεχών που για να επιβιώσουν στην τήρηση του «νόμου της ζούγκλας» δε διστάζουν να κατασπαράξουν οποιονδήποτε βρεθεί μπροστά τους προκειμένου να σώσουν το τομάρι και την ιδιοκτησία τους.
Ο Ματ Ντέιμον όχι μόνο συνεργάζεται με το FBI, αλλά χρησιμοποιεί τη συνεργασία για ίδιον όφελος. Γαιτί γίνεται "καρφί"; Για να απενοχοποιηθεί ή να βρει τη λύτρωση; Η επινοητικότητα και οι αυτοσχεδιασμοί του είναι τα όπλα του. Είναι η προσωποποίηση του οικονομικού συστήματος. Χρησιμοποιεί όποια μέθοδο και ραδιουργία χρειαστεί, για να πετύχει τους στόχους του. Είναι υποκριτής και εντελώς αναξιόπιστος. Συνεχώς λέει ψέματα. Σε όλους. Ακόμα και στον εαυτό του. Από τη μια καταφέρνει κι αποκτά την εμπιστοσύνη σου, από την άλλη ανακαλύπτεις (από «καρφιά» ή απροειδοποίητους ελέγχους - σε βάθος χρόνου) τους διάτρητους τρόπους που χρησιμοποιεί για να το κατορθώσει (πλαστογραφία, υπεξαίρεση κλπ). Μάλιστα ακόμα και οι «υπεράνω υποψίας» κρατικές υπηρεσίες, πληρώνουν το ανάλογο τίμημα εμπλοκής τους στις εσωτερικές υποθέσεις των μεγαλο- (βάλτε όποιο ουσιαστικό θέλετε). Μα να είσαι το "καρφί" και να πείθεις τον εαυτό σου (και τους άλλους) ότι δεν είσαι; Να περνάς και το "τεστ της αλήθειας"; Μα τι εκπαίδευση περνάνε σήμερα οι υπερ-απατεώνες; Μετά άντε να μη γελάσεις με όσα βλέπεις. Γιατί το ντόμινο δεν αφήνει τίποτα όρθιο. Καμιά υπηρεσία. Καμία εξουσία. Ούτε τη δικαστική.
Από την άλλη είναι εμφανής η πρόθεση του Σόντεμπεργκ να περάσει τα μηνύματά του με "ελαφρότητα", χρησιμοποιώντας γνώριμες σε αυτόν συνταγές (φόρμουλα «Η ΣΥΜΜΟΡΙΑ ΤΩΝ 11,12,13»), όπως, την απαράμιλλη ειρωνεία των πρωταγωνιστών, την σατιρική ανατροπή των καταστάσεων, την χρήση easy listening μουσικής επένδυσης με jazz πινελιές και το στήσιμο των κάδρων με χρήση θερμών χρωμάτων και κλασικών «αμερικάνικων πλάνων» προηγούμενων δεκαετιών. Τέλος τα «εσωτερικά γυρίσματα» τοποθετημένα χρονικά στην δεκαετία της κορύφωσης της τεχνητής ευημερίας , δηλαδή την κρίσιμη περίοδο 1991 – 1998, (διαφορετικά χαρακτηριστικά από τις συνθήκες που οδήγησαν στο «αμερικάνικο όνειρο» των 50’ς) χαρακτηρίζουν το προσωπικό του ύφος στην ταινία και την επιχειρηματολογία που χρησιμοποιεί για να πείσει με τα «αληθοφανή του ψέματα».
Η Οικονομία κάνει κύκλους γύρω από την Ιστορία, κι ο Σόντεμπεργκ δράττει την ευκαιρία και τα «χώνει» σε όλους! Όμως το σινεμά του δεν είναι …ψυχαγωγικό, είναι όμως πέρα για πέρα απολαυστικό, στο ίδιο επίπεδο που ήταν και το ΚΑΥΤΟ ΑΠΟΡΡΗΤΟ των αδελφών Κοέν, πέρσι. Γελάς με τα χάλια του Συστήματος, παράλογο δεν είναι, λαϊκίστικο, σίγουρα.
Δείτε την πριν ψηφίσετε! ...όλο και κάτι "ελληνικό" θα σας θυμίσει το στόρι...
Jim Papamichos του Δημήτρη Παπαμίχου me@myfilm.gr
Η Βαθμολογία μου:
Δυνατή ταινία καταγγελίας από έναν Σόντερμπεργκ ο οποίος έχει άλλη μια ταινία προς κυκλοφορία φέτος, το ΣΥΝΟΔΟΣ ΠΟΛΥΤΕΛΕΙΑΣ (THE GIRLFRIEND EXPERIENCE) την πιο πειραματική του ματιά πάνω στην εμπορευματοποίηση συνολικά της ερωτικής εμπειρίας. Με την ελληνικής καταγωγής διάσημη πορνοστάρ Sasha Grey στον πρωταγωνιστικό ρόλο.
Στο INFORMANT! ο Μαρκ Γουίτακερ πετυχημένος αντιπρόεδρος μιας από τις μεγαλύτερες εταιρείες προσθετικών γεύσης στης ΗΠΑ αφού για χρόνια συγκεντρώνει υλικό για τις δραστηριότητες αυτής της εταιρείας και την προσπάθεια προκαθορισμού των τιμών της αγοράς από μέρους της, τελικά γίνεται "συνεργάτης" του FBI σε έναν δρόμο που αρκετοί θα ακολουθήσουν αργότερα. Ψυχολογική αμφισβήτηση του ρόλου στα άκρα. Μπορείς να είσαι πάντα ο ίδιος η ανά πάσα στιγμή η δύναμη του χαρακτήρα κι η υπερβολική αδυναμία μπορούν να σε αλλάξουν απόλυτα; Ποσο ευδιάκριτα είναι τα όρια του ηρωικού αρχετύπου στις μέρες μας;Τελικά ο Σόντερμπεργκ είναι ένας master στην χρήση των κινηματογραφικών ειδών αλλά και στην υπέρβαση τους!
Γιάννης Ραουζαίος του Γιάννη Ραουζαίου giannis.raouzaios@myfilm.gr Από www.myfilm.gr όπου μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα για την ταινία
Ο κύριος Fredricksen είναι ένας μοναχικός, κατσούφης και ιδιότροπος γεράκος. Ο μικρός Russell είναι ένας υπερενθουσιώδης, ομιλητικός και υπερβολικά φιλικός πρόσκοπος. Οι δυο τους θα βρεθούν αποκλεισμένοι «ψηλά στον ουρανό», μέσα σ' ένα ξύλινο σπίτι που, δεμένο από εκατομμύρια μπαλόνια, επιπλέει ανάμεσα στα σύννεφα με προορισμό έναν χαμένο παράδεισο κάπου στη Νότια Αμερική. Όταν κάποιες επιπλοκές του εναέριου ταξιδιού θα ρίξουν το αταίριαστο ζευγάρι στην αφιλόξενη ζούγκλα, οι δυο τους θα συναντήσουν ένα σκύλο που μιλάει, ένα θηλυκό απειλούμενο πτηνό με αρσενικό όνομα, και έναν ιδιόρρυθμο, αδίστακτο εξερευνητή που εγκατέλειψε τα εγκόσμια για να αφοσιωθεί στο έργο του. Στην προσπάθειά τους να φτάσουν στον προορισμό τους, ο κύριος Fredricksen και ο Russell θα ζήσουν μια απίστευτη περιπέτεια πέρα από ... κάθε φαντασία, που θα τους κάνει να συνειδητοποιήσουν ότι τα πιο όμορφα όνειρα είναι αυτά που δεν τολμήσαμε ποτέ να ονειρευτούμε.
Η καινούργια δημιουργία των θαυματοποιών της Pixar («Toy Story», «Ratatouille», «Wall-E») μας ταξιδεύει πίσω στην εποχή που ξεφυλλίζαμε λαίμαργα τις ιλουστρέ σελίδες των παιδικών εικονογραφημένων βιβλίων και ταξιδεύαμε με την παιδική μας φαντασία στα πιο απίθανα μέρη. Εδώ παιδιά και μεγάλοι θα γελάσουμε, θα δακρύσουμε και θα διδαχθούμε από την ιστορία αγάπης και φιλίας του γκρινιάρη κύριου Fredricksen, που πίσω από τους κακούς του τρόπους κρύβει τον ενθουσιώδη ερωτευμένο νέο που υποσχέθηκε κάποτε στην αγαπημένη του Ellie πως θα ταξιδέψουν μαζί ολόκληρο τον κόσμο, και του μικρού υπερκοινωνικού Russell που δεν είναι τίποτε άλλο από ένα ανασφαλές και παραμελημένο πιτσιρίκι που αναζητά πατρική στοργή και προσοχή.
Μια αξιαγάπητη ιστορία για την παιδική αθωότητα, τη μοναξιά της τρίτης ηλικίας, για τα όνειρα και τις ψευδαισθήσεις που μας δίνουν δύναμη κι ελπίδα να προχωράμε και για την πραγματικότητα που συχνά μας εκπλήσσει με τον πιο απροσδόκητο τρόπο, ζωγραφισμένα με το μαγικό πινέλο που μόνο η αθωότητα του κινουμένου σχεδίου μπορεί να προσφέρει.
Γιατί υπάρχουν έννοιες, συναισθήματα και στιγμές που δεν αποτυπώνονται εύκολα στις λέξεις: η ευτυχία, παραδείγματος χάριν, τη στιγμή που ένα όνειρό μας πραγματοποιείται, ή ο αγνός παιδικός ενθουσιασμός μπροστά σε μια φαντασμαγορική έκπληξη. Η ένταση μιας πρωτόγνωρης περιπέτειας, ή η αγαλλίαση που συνοδεύει μια πολυπόθητη επιβεβαίωση. Η αίσθηση πληρότητας που προσφέρει η συντροφικότητα, αλλά και η αβάσταχτη μοναξιά μιας απώλειας.
Υπάρχουν έννοιες, συναισθήματα και στιγμές που για να τις αντιληφθούμε πρέπει να ξεθάψουμε αναμνήσεις της παιδικής μας ηλικίας ή να δανειστούμε τη σοφία και την εμπειρία από άλλους που κουβαλούν χρόνια στην πλάτη τους. Να θυμηθούμε την αθωότητα που είχαμε κάποτε, και να διδαχθούμε την πείρα που θα αποκτήσουμε στο μέλλον. Ή πιο απλά, αρκεί να γνωρίσουμε τον κύριο Fredricksen και τον μικρό Russell και να ταξιδέψουμε μαζί τους 'Ψηλά στον Ουρανό', κι όλες αυτές οι αξεδιάλυτες έννοιες και τα συναισθήματα θα γίνουν χρώματα κι εικόνες και χαρακτήρες και μελωδίες του πιο συγκινητικού, ξεκαρδιστικού, γλυκόπικρου και τρυφερού ταξιδιού αυτογνωσίας που θα κάνετε φέτος στη σκοτεινή αίθουσα. Περιττεύει να πούμε, ότι δεν πρέπει να το χάσετε. 1η προβολή 18.00 - 2η προβολή 20.30 Από cinemanews.gr Δείτε τρέιλερ ΕΔΩ και ΕΔΩ
Η Κινηματογραφική λέσχη Άμφισσας παρουσιάζει την Κυριακή Κυριακή 01 Νοεμβρίου και ώρα 20.00 στο Πνευματικό Κέντρο Άμφισσας την ταινία PUBLIC ENEMY PART 1 -ΜΕΡΟΣ 1ο(2008) Σκηνοθέτης : Jean-Francois Richet Σεναριογράφος : Abdel Raouf Dafri /Jean-Francois Richet Ηθοποιοί :Vincent Cassel /Cecile De France /Gerard Depardieu /Gilles Lellouche /Roy Dupuis /Elena Anaya more info: PUBLIC ENEMY PART 1 (2008) Υπόθεση: Ο Βενσάν Κασέλ είναι ο Ζακ Μεσρίν. Ο άνθρωπος με τα χίλια πρόσωπα, ο αδίστακτος δολοφόνος. Αναρίθμητες ληστείες τραπεζών, απαγωγές, φόνοι και πολλαπλές αποδράσεις από τις φυλακές… Καταζητούμενος από τις αρχές της Γαλλίας, Ισπανίας, του Καναδά και της Βενεζουέλας, σε μια περίοδο σχεδόν είκοσι χρόνων… Τα λόγια είναι περιττά για τον απόλυτο σταρ των εγκληματιών. Βασισμένη στο 'L'Instinct de Mort', την αυτοβιογραφία που ο Μεσρίν έγραψε κρυφά μέσα στη φυλακή, πριν αποδράσει ξανά, η ταινία μας ξεναγεί στο σκοτεινό κόσμο του θρυλικού εγκληματία με το ... δολοφονικό ένστικτο. Στο ρόλο του Μεσρίν, ο αγαπημένος "κακός" του Ευρωπαϊκού κινηματογράφου, Βενσάν Κασέλ, γνωστός από τις ταινίες του 'Το Κορίτσι των Γενεθλίων', 'Τα Πορφυρά Ποτάμια' και 'Μη Αναστρέψιμος'. Στο δεύτερο ρόλο, ο μεγάλος σταρ του Γαλλικού κινηματογράφου, Ζεράρ Ντε Παρντιέ, υποψήφιος για Όσκαρ για τον ρόλο του στο 'Σιρανό Ντε Μπερζερακ'.
EXTRA!
Αγαπά τις γυναίκες, τα όπλα, τις τράπεζες και τη δόξα. Χαρακτηρισμένος ως ο νούμερο ένα δημόσιος κίνδυνος, είναι ο πιο περιβόητος γκάνγκστερ της εποχής του. Λατρεύει τον κινηματογράφο και σκηνοθετεί τη ζωή του ώστε να δημιουργήσει το δικό του έπος, μεταξύ ρομαντισμού και σκληρότητας, επιδειξίας και τραγωδίας. Από blogthea.gr Τρέιλερ ταινίας:
Η Κινηματογραφική λέσχη Άμφισσας παρουσιάζει την Κυριακή 25 Οκτωβρίου και ώρα 20.00 στο Πνευματικό Κέντρο Άμφισσας την ταινία
ΑΔΩΞΟΙ ΜΠΑΣΤΑΡΔΗ**** NGLOURIOUS BASTERDS Η Ιστορία; Ποια Ιστορία;
Το απόλυτο ανιστόρητο φιλμ της δεκαετίας! Η μέγιστη κινηματογραφική απόλαυση δια χειρός του αιρετικού Κουέντιν Ταραντίνο, ο οποίος στέλνει τον Χίτλερ στον αγύριστο, πριν της ώρας του!
Ε, λοιπόν, ο τύπος δεν παίζεται! Αποδεικνύει για μια ακόμη φορά πως δεν έχει ούτε ιερό ούτε όσιο και, κατά πως φαίνεται, πολύ καλά κάνει! Γιατί με το σκηνοθετικό του ντελίριο καταφέρνει να παρασύρει το θεατή σε ένα άνευ προηγουμένου κινηματογραφικό γαϊτανάκι, γελοιοποιεί το ναζισμό και τους ναζιστές και προσφέρει ένα χορταστικό φιλμ παραγεμισμένο με ένα υπέροχο μείγμα δράσης και χιούμορ.
Σύμφωνα με το σενάριο, η Σοσάνα, μια μικρή Εβραιοπούλα, γίνεται μάρτυρας στη δολοφονία της οικογένειάς της από τους ναζί. Όλα αυτά στην κατεχόμενη Γαλλία κατά τη διάρκεια του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου. Η... κοπέλα γλυτώνει και καταφεύγει στο Παρίσι, όπου τη βλέπουμε ξανά με άλλο όνομα και να έχει γίνει ιδιοκτήτρια ενός μικρού κινηματογράφου. Στο μεταξύ μια ομάδα επίλεκτων κυνηγών των ναζί, φτάνει από τις ΗΠΑ στη Γαλλία, με σκοπό να μακελέψει όσους περισσότερους γερμανούς μπορεί. Και το κάνει με κάθε δυνατό τρόπο, πληρώνοντας τους δολοφόνους με το ίδιο νόμισμα. Εδώ ο Ταραντίνο επιδίδεται σε αυτό που αγαπά: στην κινηματογράφηση της βίας, ωμής βίας, τόσο ακραίας ώστε την αποδυναμώνει, την απομυθοποιεί. Με κάποιον τρόπο, οι επίλεκτοι, που ονομάζονται «Μπάσταρδοι», σχεδιάζουν να βάλουν βόμβα στον κινηματογράφο, τη μέρα που προβάλλεται μια γερμανική προπαγανδιστική ταινία του Γκέμπελς, παρουσία του ίδιου του Φύρερ! Το ίδιο σκοπεύει να κάνει και η Σοσάνα. Το σχέδιο πετυχαίνει (!!!) αλλά το τίμημα είναι βαρύ. Η ουσία είναι πως ο Ταραντίνο «ζωγραφίζει». Στην τελική δε, σεκάνς του μακελειού μέσα στον κινηματογράφο, λειτουργεί ως κορυφαίος χορογράφος! Όσο για την Ιστορία, τη σμπαραλιάζει, δίνοντας την εκδοχή εκείνη που θα ήθελε όλη η Ευρώπη εκείνα τα χρόνια. Δηλαδή το θάνατο του Αδόλφου Χίτλερ και ολόκληρου του ναζιστικού σκυλολογιού. Μια εκδοχή που θα σήμαινε τη σωτηρία πολλών χιλιάδων ανθρώπων αφού ο πόλεμος θα τελείωνε μια ώρα αρχύτερα. Κάτι που δεν έγινε τελικά αλλά έδωσε την ευκαιρία στον Ταραντίνο να φτιάξει μια ταινία που δύσκολα θα ξεχάσετε.
Inglourious-Basterds-Dec11-FL-02Στις ερμηνείες έχουμε τον Κρίστοφ Βαλτς, ο οποίος είναι απολαυστικός στο ρόλο του σαδιστή αξιωματικού των Ες Ες. Ο Βαλτς με το παίξιμό του δίνει στο ρόλο του εκείνη τη σκληράδα των ναζί που ανάμεικτη με την απειλητική «ευγένεια» σου παγώνει το αίμα, ενώ την ίδια στιγμή τον γελοιοποιεί. Εξαιρετική ερμηνεία η οποία αποζημιώθηκε με α΄ βραβείο στο Φεστιβάλ των Κανών.
Η Νταϊάν Κρούγκερ, λάμπει ως Σοσάνα, είναι μετρημένη και δεν κάνει κατάχρηση της εντυπωσιακής της, ούτως ή άλλως, παρουσίας.
Ο Μπραντ Πιτ, αφήνει κατά μέρος τις γοητείες και ως υπολοχαγός Ρέιν, επικεφαλής των «μπάσταρδων», δίνει μία ερμηνεία που απλά δείχνει το μέγεθος των δυνατοτήτων του. Άλλοτε μετρημένος και άλλοτε υπερβολικός, κατά πώς χρειάζεται αναλόγως, αφήνει τη σφραγίδα του στην ταινία, όταν παριστάνει τον Ιταλό με την αμερικάνικη προφορά.
Η ταινία είναι ριμέικ της …σχεδόν ομώνυμης ταινίας («Inglorious bastards» τότε, «Inglourious basterds» τώρα και στα ελληνικά «Άδωξοι μπασταρδη», αντί «Άδοξοι μπάσταρδοι»), που γύρισε το 1978 ο Έντζο Καστελάρι. Βέβαια δια χειρός Ταραντίνο η απόσταση μεταξύ των δύο ταινιών μεγαλώνει, αλλά ποιος νοιάζεται; Μάλιστα ο Καστελάρι σχολιάζοντας λέει: «Είναι μια τελείως διαφορετική ταινία. Είναι κάτι ολότελα φτιαγμένο από τον Ταραντίνο. Δεν πρόκειται για ριμέικ. Απλά είναι κάτι που του ενέπνευσα».
Η ιδέα για την ταινία γεννήθηκε πριν από 10 χρόνια αλλά ο Ταραντίνο δεν είχε αποφασίσει αν θα το μεταφέρει στη μικρή οθόνη ως σίριαλ ή θα το κάνει μυθιστόρημα. Τελικά αποφάσισε να το γυρίσει ταινία και, όπως αποδείχτηκε, ορθώς έπραξε.
Η Ταινία της Κινηματογραφικής Λέσχης που θα παρουσιαστεί την Κυριακή 21 Φεβρουαρίου 2010 στο Πνευματικό Κέντρο της Άμφισσας είναι η βραβευμένη ταινία με τον χρυσό λέοντα του Φεστιβάλ Βενετίας "Λίβανος"
