Γεννήθηκα
Έλληνας. Στην ταυτότητά μου, στο πεδίο γέννησης, δεν αναγράφεται:
Δίστομο. Όταν όμως θα έχω φύγει από τούτο τον κόσμο ένας σταυρός στο
κοιμητήριο, λίγο έξω από το χωριό, θα μαρτυρά πως έχω ταφεί εκεί.
Στη σκιά του Παρνασσού θα αγναντεύω τον απέναντι λοφίσκο μέσα στο χωριό. Εκεί που μια και μόνο επίσκεψη ισοδυναμεί με εφ’ όρου ζωής αντιφασιστικό εμβόλιο. Φτάνει να είσαι Άνθρωπος. Τίποτα παραπάνω, τίποτα παρακάτω. Άνθρωπος.
Εκεί που στον τύμβο διαβάζεις και δεκάδες ηλικίες όχι με έτη αλλά με μήνες. Εκεί που βρίσκονται τα οστά των θυμάτων της φασιστικής θηριωδίας. Εκεί που τα κρανία έχουν ακόμα μάτια. Και στόματα. Και λαλιά. Εκεί που η εκκωφαντική σιωπή τους σου λέει: Να θυμάσαι. Τίποτα άλλο δεν ζητάνε. Μόνο να θυμάσαι.
Ως Διστομίτης νιώθω την ανάγκη να ζητήσω συγνώμη.....