Με την παλιά (τάχα «ξύλινη») γλώσσα της Αριστεράς, ζούμε μια εποχή που
χαρακτηρίζεται από ακραία κοινωνική και πολιτική πόλωση. Στο «Βήμα», ο
Αντ. Καρακούσης έκανε λόγο για περίοδο «μεγάλων αντιθέσεων»,
παρομοιάζοντάς την με εκείνη του 1830-1848, δηλαδή με εκείνη του
«άγριου» πρώιμου καπιταλισμού που κατέληξε στις επαναστάσεις του 1848,
που άλλαξαν την Ευρώπη.
Σε αυτό το φόντο πρέπει να τοποθετούμε τις εκλογές της 6ης Μάη, για να αναδεικνύονται σωστά οι διαστάσεις των καθηκόντων μας. Τα αστικά κόμματα (η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και οι δορυφόροι τους) πρέπει να οδηγηθούν σε ιστορική πολιτική ήττα, ο ακροδεξιός-εθνικιστικός χώρος της «αντιμνημονιακής» δημαγωγίας πρέπει να περιοριστεί, η Αριστερά πρέπει να αναδειχθεί ως μεγάλος νικητής.
Όμως οι εκλογές δεν θα είναι ο επίλογος της «μεγάλης αντιπαράθεσης» των τελευταίων 2-3 χρόνων, αλλά ο πρόλογος μιας νέας φάσης, με ακόμα μεγαλύτερη πόλωση...
Σε αυτό το φόντο πρέπει να τοποθετούμε τις εκλογές της 6ης Μάη, για να αναδεικνύονται σωστά οι διαστάσεις των καθηκόντων μας. Τα αστικά κόμματα (η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και οι δορυφόροι τους) πρέπει να οδηγηθούν σε ιστορική πολιτική ήττα, ο ακροδεξιός-εθνικιστικός χώρος της «αντιμνημονιακής» δημαγωγίας πρέπει να περιοριστεί, η Αριστερά πρέπει να αναδειχθεί ως μεγάλος νικητής.
Όμως οι εκλογές δεν θα είναι ο επίλογος της «μεγάλης αντιπαράθεσης» των τελευταίων 2-3 χρόνων, αλλά ο πρόλογος μιας νέας φάσης, με ακόμα μεγαλύτερη πόλωση...