Με την Κατάληψη του Πολυκλαδικού Λυκείου στον Άμφισσα διευρύνεται ο κύκλος των κατειλημμένων σχολείων που πλέον κάνουν την εμφάνισή τους και στον Νομό μας.
Οι εκπαιδευτικές κινητοποιήσεις που ξεκινούν, ας ελπίσουμε να βρουν τον δρόμο τους και να βάλουν ένα λιθαράκι ακόμα στην υπεράσπιση του Δημόσιου σχολείου.
Σας μεταφέρω ένα κείμενο για τις μαθητικές καταλήψεις που βρήκα στο Διαδίκτυο
Μαθητικές καταλήψεις
Δηλαδή, είμαστε ανεδαφικοί όταν ζητάμε τις βασικές προδιαγραφές ενός σύγχρονου σχολικού κτιρίου και είστε ρεαλιστές όταν μας βάζετε να κάνουμε μάθημα στις παράγκες; Και δεν διαμαρτύρεται κανείς;
ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΗΣ ΕΥΑΣ ΠΟΛΥΧΡΟΝΙΑΔΗ, ΜΑΘΗΤΡΙΑΣ ΤΗΣ Α' ΛΥΚΕΙΟΥ ΑΠΟ ΤΟ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙ
«Μην μας κάνετε πειραματόζωα και άλογα κούρσας για τις Πανελλήνιες»
«Διαμαρτύρονται τώρα γιατί το σχολείο είναι κλειστό και δεν γίνονται μαθήματα, αλλά δεν διαμαρτύρονται όταν μετά το Πάσχα η Γ' Τάξη δεν κάνει μάθημα, γιατί δεν υπάρχουν μαθητές μέσα στις τάξεις. Ας αναρωτηθούν γιατί λείπουν οι μαθητές και ίσως καταλάβουν τι...
ακριβώς είναι το λύκειο στην εκπαίδευσή μας»
Ηταν μια σχεδόν αστεία κατάληψη. Ή τουλάχιστον έτσι ξεκίνησε. Δεν υπήρχε κάποιο σημαντικό γεγονός να την πυροδοτήσει. Δεν υπήρχε κύμα καταλήψεων για γενικότερα θέματα παιδείας σαν αυτά που οδήγησαν στις περυσινές καταλήψεις. Τα αιτήματα ένα ένα ξεχωριστά φαινόταν αδύναμα, αναιμικά, δευτερεύοντα. Ποιος νοιάζεται τώρα για τις βρώμικες τουαλέτες ή την παντελή έλλειψη εργαστηρίων; Ποιος κοιτάει πια τα κλειδωμένα, αραχνιασμένα γυμναστήρια ή τις γυψοσανίδες που χωρίζουν τις αίθουσες; Ασε που έτσι μπορείς να παρακολουθείς δύο διαφορετικά μαθήματα την ίδια ώρα. Τα έχουμε συνηθίσει. Εχουμε αποδεχτεί ότι έτσι είναι τα πράγματα. Ετσι τα βρήκαμε, έτσι θα τα αφήσουμε. Ετσι είναι το σωστό. Γιατί να διαμαρτυρηθούμε; Μήπως πρόκειται να πετύχουμε τίποτα; Μήπως οι δίπλα είναι καλύτερα για να ζηλέψουμε;
Η μίζερη καθημερινότητα ενός γκρίζου λυκείου που όλοι ξέρουν τα κακώς κείμενα και όλοι καμώνονται ότι δεν τρέχει τίποτα. Που διαμαρτύρονται τώρα γιατί το σχολείο είναι κλειστό και δεν γίνονται μαθήματα, αλλά δεν διαμαρτύρονται όταν μετά το Πάσχα η Τρίτη τάξη δεν κάνει επίσης μάθημα γιατί δεν υπάρχουν μαθητές μέσα στις τάξεις. Ας αναρωτηθούν, λοιπόν, γιατί λείπουν οι μαθητές, και τότε ίσως καταλάβουν τι ακριβώς είναι σήμερα το Λύκειο στην εκπαίδευσή μας.
Και η θεατρική παράσταση καλά κρατεί.
Ο καθένας στον ρόλο του. Αυτοί να μας κοροϊδεύουν ότι αυτό είναι το σχολείο των ονείρων μας, σχολείο με Σ κεφαλαίο που θα μας δώσει όλα τα εφόδια για να βγούμε ακαδημαϊκοί πολίτες και εμείς τους κοροϊδεύουμε ότι συμμετέχουμε.
Δεν μας πολυνοιάζει κιόλας για το πρωινό σχολείο. Εχουμε πάντα το απογευματινό που θα καλύψει τις ανάγκες μας. Ετσι, δεν διαμαρτυρηθήκαμε όταν είπαν ότι η κατάληψη έγινε απλά και μόνο γιατί βαριόμαστε να κάνουμε μάθημα. Εξάλλου, μπορεί να είχαν και δίκιο.
Μην περιμένετε από εμάς τις καθιερωμένες διαδικασίες, τα οργανωτικά σχήματα, την κλιμάκωση του αγώνα, τα πολύ λογικά επιχειρήματα.
Μην ξεχνάτε τους στίχους του Σαββόπουλου για τους δεκαεξάρηδες και τα λύκεια.
Είμαστε απρόβλεπτοι.
Dubito ergo sum. (Αμφιβάλλω άρα υπάρχω.)
Ναι, ήταν μια αστεία κατάληψη, που πρώτα έκλεισαν οι πόρτες και μετά εκφράσαμε τα αιτήματα.
Γιατί βαριόμαστε αυτό που εσείς λέτε μάθημα. 8-2 σχολείο, 3-9 φροντιστήριο. Αυτή είναι η ζωή μας και δεν αντέχουμε άλλο.
Δεν είναι οι εξετάσεις, δεν είναι οι βαθμοί
Είναι που μας τρώτε όλη τη ζωή
Θέλουμε χρώμα στο γκρίζο, κίνηση στην ακινησία και όχι να γινόμαστε πειραματόζωα και άλογα κούρσας για τις Πανελλήνιες.
«...Από την πιο τρυφερή ηλικία οι Έλληνες φτάνουν ταχύτατα στο συμπέρασμα πως η Παιδεία είναι παιδεμός, καταπίεση, πλήξη, αφυδάτωση των ικμάδων τους... και τελειώνουν τις "σπουδές" τους χωρίς να υποψιάζονται πως η αληθινή Παιδεία είναι ηδονή, πλουτισμός, απελευθέρωση του ατόμου».
Μάριος Πλωρίτης
Αν αυτά σας φαίνονται θολά, οραματικά, παραληρηματικά και ανέφικτα θυμηθείτε τα λόγια του Ευάγγελου Παπανούτσου:
Οι νέοι είναι προορισμένοι να κατακτούν, οι γέροντες να συντηρούν.
Αλλά δεν πειράζει. Μπορούμε να είμαστε και πιο ρεαλιστές. Ας κάνουμε το πρώτο, μικρό, αυτονόητο βήμα. Ας ζητήσουμε με αξιοπρέπεια αυτά που πρέπει να έχουμε και έχουν την υποχρέωση να μας παρέχουν.
Ζούμε στο 2007 σε μια χώρα που δεν έχει εμπλακεί σε πόλεμο τα τελευταία 50-60 χρόνια. Ζούμε σε μια χώρα της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Απαιτούμε σχολεία αντάξια της θέσης της χώρας. Η κατάσταση με τις αυλές των σχολείων γεμάτες παραπήγματα σε στυλ προσφυγικών καταυλισμών δεν περιποιεί τιμή σε κανέναν, και είναι ντροπή να ξοδεύουμε ενέργειες ζητώντας να μας φέρουν και άλλα γιατί μας λείπουν αίθουσες. Εχουμε χάσει πια κάθε αίσθηση του μέτρου; Δηλαδή, είμαστε ανεδαφικοί όταν ζητάμε τις βασικές προδιαγραφές ενός σύγχρονου σχολικού κτιρίου και είστε ρεαλιστές όταν μας βάζετε να κάνουμε μάθημα στις παράγκες; Και δεν διαμαρτύρεται κανείς;
Ζούμε στην κοινωνία της «πληροφορίας» και του διαδικτύου. Η Πολιτεία συνεχώς υπόσχεται την αναβάθμιση των σπουδών με τη χρήση υπολογιστών. Σε χώρες της ΕΕ ήδη υπάρχει αναλογία ενός υπολογιστή ανά μαθητή. Το σχολείο μας (τρομάρα του) συμμετέχει στο πρόγραμμα «ΟΔΥΣΣΕΙΑ», που προβλέπει την προώθηση της πληροφορικής με ανάπτυξη προγραμμάτων από τους μαθητές.
Σας ενημερώνουμε, λοιπόν, ότι το σχολείο μας διαθέτει 6, ολογράφως έξι, υπολογιστές για τις ανάγκες των μαθητών του, εκ των οποίων λειτουργούν στοιχειωδώς οι 2, ολογράφως δύο. Και δεν ντρέπεται κανείς.
Στα βιβλία που μας δόθηκαν φέτος περιλαμβάνονται και οδηγοί για τα εργαστήρια Φυσικής - Χημείας και Τεχνολογίας. Χρήσιμο το πείραμα, απαραίτητο στην εκπαιδευτική διαδικασία. Αν είχαμε εργαστήρια. Αλλά δεν έχουμε. Και αυτό που ζητάμε δεν είναι ανεδαφικό, είναι υποχρέωση. Το κλειστό Γυμναστήριο του σχολείου μας είναι αυτό που λέει το όνομά του. ΚΛΕΙΣΤΟ. Ετσι είναι, βρώμικο, αραχνιασμένο και χρησιμοποιείται σαν αποθηκευτικός χώρος. Αλλά δεν πειράζει. Η Ελλάδα είναι μια χώρα με καλό κλίμα. Μπορούμε να αθλούμαστε στο ύπαιθρο. Αν υπήρχαν και οι μπασκέτες στη θέση τους και όχι πεταμένες κάτω! Αλήθεια, η τεράστια ρίζα που καταλαμβάνει το χώρο του γηπέδου μπάσκετ είναι ξυλεία για το χειμώνα; Τώρα που ακρίβυνε και το πετρέλαιο...
Τέλος, για τον κάθε δύσπιστο που αμφιβάλλει, που δεν μας πολυπιστεύει, που μας κοιτάει στραβά και λέει πως όλα αυτά είναι υπερβολές, τον καλούμε να μας επισκεφτεί και εμείς θα τον ξεναγήσουμε στο σύγχρονο σχολείο μας. Για το τέλος, θα τον πάμε να δει και τις τουαλέτες του σχολείου. Για την κατάσταση που βρίσκονται. Αλλά για λίγα δευτερόλεπτα μόνον. Η παραπάνω παραμονή φέρνει αναπνευστικά προβλήματα, μια και ΒΡΩΜΑΝΕ.
Δυο λόγια για τους καθηγητές μας:
«Είμαστε υπεύθυνοι όχι μόνο για ό,τι πράξαμε, αλλά και για ό,τι παραλείπουμε να πράξουμε».
Ευάγγ. Παπανούτσος
Ελάτε να συζητήσουμε. Ελάτε να βρούμε λύση στα κοινά προβλήματα. Ζούμε στον ίδιο χώρο. Είναι και δικά σας προβλήματα. Είμαστε στην ίδια πλευρά του φράχτη. Η λύση δεν είναι ο εισαγγελέας ούτε οι «αγανακτισμένοι» γονείς. Είναι ο διάλογος. Σας καλούμε σε κοινό αγώνα για να επιλυθούν όσα μπορούν να επιλυθούν άμεσα και να δρομολογηθούν τα άλλα.
Σας καλούμε να ενωθείτε μαζί μας κάνοντας ΑΠΕΡΓΙΑ. Εξάλλου εμείς θα φύγουμε, άλλος σε ένα, άλλος σε δύο, άλλος σε τρία χρόνια. Εσείς πώς αντέχετε τόσα χρόνια εκεί μέσα;
ΥΓ.: Ευχαριστούμε τον κ. Δήμαρχο της πόλης που επισκέφτηκε το σχολείο, είδε την κατάσταση, μας έδωσε δίκιο για την κινητοποίησή μας και υποσχέθηκε λύσεις. Ηταν ο πρώτος «επίσημος» που αναγνώρισε την ανάγκη της επίλυσης αυτών των προβλημάτων. Και αφού δεσμεύτηκε μπροστά σε τόσο κόσμο, περιμένουμε να κρατήσει τον λόγο του.
Βρήκα ακόμα ένα κείμενο από ένα μαθητή.
Του Στέλιου Πράσσου,
μαθητή στο 4ο ΓΕ.Λ. Κοζάνης
Λ ίγες μέρες μετά την εκλογή της νέας κυβέρνησης, η νέα υπουργός Παιδείας Α.Διαμαντοπούλου έστειλε οδηγία ότι, λόγω έλλειψης κονδυλίων, θα ανασταλεί η λειτουργία της Πρόσθετης Διδακτικής Στήριξης στα σχολεία. Η ΠΔΣ είναι μια κατάκτηση των μαθητών και των καθηγητών, με σκοπό να βοηθιούνται τα παιδιά των λαϊκότερων στρωμάτων που δεν έχουν την άνεση να πληρώνουν φροντιστήρια. Γι’ αυτό και η ανακοίνωση για την αναστολή της αποτελεί χτύπημα στα κεκτημένα δικαιώματά μας, καθώς έγινε με στόχο να σπρώξει ακόμα περισσότερους μαθητές από τη μια στους Φροντηστηριάρχες και από την άλλη, λόγω της βάσης του «10», στα κολέγια. Λίγες μέρες πριν από τις εκλογές ο Σπηλιωτόπουλος αναγνώρισε με παράτυπες διαδικασίες 33 (40 με τα παραρτήματα) Κολέγια-Ιδιωτικά «Πανεπιστήμια» και η Διαμαντοπούλου ανακοίνωσε ότι θα επανεξετάσει τα κριτήρια αναγνώρισής τους, όχι όμως τον ίδιο το θεσμό των κολεγίων.
Στην Κοζάνη οι Μαθητές/τριες Ενάντια στο Σύστημα κάναμε μια πρώτη προσπάθεια να αντιταχθούμε σ’ αυτά τα μέτρα, ανοίγοντας το θέμα στα σχολεία που παρεμβαίνουμε. Με προκήρυξη που γράψαμε γι’ αυτά τα θέματα, προτείναμε να γίνουν Γενικές Συνελεύσεις, ώστε να συζητήσουμε τα γενικότερα προβλήματα της παιδείας, αλλά και τα ειδικότερα κάθε σχολείου (ελλείψεις υποδομών, βιβλίων, καθηγητών κ.λπ.). Πάρθηκαν αποφάσεις για κατάληψη συνολικά σε 5 από τα 7 Λύκεια της πόλης. Κατά τη διάρκεια των καταλήψεων, σε συντονισμό και με τη βοήθεια συμμαθητών μας από άλλα σχολεία, κάναμε διαμαρτυρίες, διαδηλώσεις, ενημερώσεις σε ΜΜΕ, σε μια προσπάθεια να ανοιχτεί το θέμα στην τοπική κοινωνία.
Έπειτα από μια βδομάδα κινητοποιήσεων οι καταλήψεις έληξαν με αισιοδοξία, αφού η δέσμευση της υπουργού για συνέχιση της ΠΔΣ είναι μια πρώτη νίκη που ήρθε σαν αποτέλεσμα της πίεσης από μαθητές και καθηγητές. Έκλεισε έτσι ένας πρώτος γύρος κινητοποιήσεων στην Κοζάνη. Εμείς σαν Μαθητές-τριες Ενάντια στο Σύστημα συνεχίζουμε να δραστηριοποιούμαστε στα σχολεία μας και δίνουμε το μήνυμα στην κυβέρνηση ότι θα μας βρει μπροστά της, σε κάθε προσπάθεια να χτυπήσει τα συμφέροντα της νεολαίας και των εργαζομένων.
Τροποποιούνται τα τέλη κυκλοφορίας των ΙΧ αυτοκινήτων, έτσι ώστε οι φόροι να ακολουθούν τις επιταγές και τους νόμους του Μάρκετινγκ. Μας παρουσιάζονται σαν "πράσινοι φόροι", μπας και τους αποδεχθούμε πιο εύκολα, ενώ ταυτόχρονα μας σπρώχνουν προς αγορά νέου αυτοκινήτου βάζοντας φόρους στα παλιά. Ελπίζουν ότι με αυτήν την βιομηχανική παραγωγή που θα προκύψει θα σωθεί, όχι ο πλανήτης, αλλά αυτοί που πουλάνε τα αυτοκίνητα.
