Tango στο καλλιτεχνικό εργαστήρι στην Ιτέα

Τάνγκο με την Έλλη Καραδήμου.

Στο Σύλλογο Καλλιτεχνικό εργαστήρι Φωκίδη 2 απέναντι από το ταβερνάκι Μπακαλιαράκια (Σωκράτης).

Άνετα ρούχα και χοντρές κάλτσες

πληρ. Φαίη Ευθυμίου

Κυριακή 11-1-2009 ώρα 6 μ.μ.
και Δευτέρα 12-1-09 ώρα 5-7μ.μ.
και κάθε πρώτη Κυριακή και Δευτέρα του μήνα μέχρι τον Μάϊο.

Νίκη του Γ.Σ. Ιτέας επι της Άμφισσας στην παράταση

Σε ένα συναρπαστικό Αγώνα ο Γ.Σ. Ιτέας αναδείχθηκε νικητής απέναντι στην Άμφισσα στην παράταση.
Το αποτέλεσμα του αγώνα είναι Γ.Σ Ιτέας - Άμφισσα 52 - 45.

Στην Αρχή του πρώτου ημίχρονο η Ιτέα είχε το έλεγχο του αγώνα κυριαρχώντας κάτω από... τα καλάθια και πιέζοντας στην άμυνα με αποτέλεσμα η Άμφισσα να κάνει πολλά λάθη και η διαφορά να μεγαλώσει υπέρ της.

Στο δεύτερο ημίχρονο η Άμφισσα ισορρόπησε παίζοντας καλύτερα στην άμυνα, μην αφήνοντας το εύκολο καλάθι στην ομάδα της Ιτέας, με αποτέλεσμα να τελειώσει το ματς ισόπαλο.
Στην παράταση μέχρι τον μισό της χρόνο δεν είχε μπει καλάθι , έγειρε όμως υπέρ της Ιτέας μετά από εύστοχο σουτ του Χρήστου Μωραιτη που έπαιζε με πυρετό και κλέψιμο κατόπιν της μπάλας από τον πλέυ μέικερ της Ιτέας στην επαναφορά της μπάλας απο τους παίκτες της Άμφισσας.

Η κρίσιμη διαφορά κρατήθηκε μέχρι το τέλος και η Ιτέα κατάφερε να επαναλάβει την νίκη της επί της Άμφισσας μιας και είχε κερδίσει και εκτός έδρας.

Αγώνας του Αστέρα Ιτέας την Κυριακή στην Ιτέα

Την Κυριακή 11 Ιανουαρίου Ο Αστέρας Ιτέας υποδέχεται τον Απόλλων Λάρισας για την 16 αγωνιστική στην Ιτέα . Ο αγώνας αρχίζει στις 15:00.

Έκθεση ζωγραφικής Ελένης Κωνσταντίνου

Έκθεση ζωγραφικής της Ελένης Κωνσταντίνου από 10-14 Ιανουαρίου 2009 στο Παρθεναγωγείο (τηλ 41911, επί της οδού Νικ. Γουργουρή) στο Γαλαξίδι.
Ώρες λειτουργίας 4- 7:30

Αγώνας Μπάσκετ σήμερα στο κλειστό Γ.Σ. Ιτέας - Άμφισσα

Αγώνας πρωταθλήματος Μπάσκετ ανδρών σήμερα Α κατηγορίας Ε.Σ.Κ.Α.ΣΕ. 2008-2009. Ο Γ. Σ. Ιτέας παίζει με την Άμφισσα στις 18:00 στο Κλειστό Γυμναστήριο Ιτέας.

Το λάθος τηλεφώνημα ενός φονιά, ή αλλιώς το λάθος διήγημα του Ριζοσπαστη

Ένα "διήγημα" που δημοσιεύτηκε στον Ριζοσπάστη προκάλεσε πολύ μεγάλες αντιδράσεις.
Ο πανεπιστημιακός Γιώργος Ρούσης (και υποψήφιος βουλευτής του ΚΚΕ) σε άρθρο του στην "Ελευθεροτυπία" με τίτλο "Το ΚΚΕ και η αντιμετώπιση του νεολαιίστικου ξεσπάσματος", μεταξύ άλλων ανέφερε:
"Εκείνο όμως που ξεπέρασε κάθε όριο και προκάλεσε σοκ ήταν ένα απίστευτο και όμως αληθινό, πραγματικά προβοκατόρικο πριν απ' όλα για το ίδιο το ΚΚΕ, "διήγημα" που δημοσιεύτηκε στον "Ριζοσπάστη", με τίτλο "Το λάθος τηλεφώνημα ενός φονιά". Σε αυτό το πολιτικό κείμενο που εμφανίζεται σαν διήγημα και που θα αποτελέσει μελανή κηλίδα για το ΚΚΕ, με μια πολύ πιο συγκροτημένη δομή απ' ό,τι εκείνη των προκλητικών δηλώσεων Κούγια, αθωώνεται ο αστυφύλακας - "παιδί της παραδουλεύτρας από το χωριό", που πυροβόλησε "τα κωλόπαιδα" "με σπίτι ιδιόκτητο, τρία αυτοκίνητα, νταντάδες και καθηγητές στο σπίτι", τα οποία του "βρίζανε τη μάνα" και "πήγαν να τον κάψουν σαν λαμπάδα"!!!"

Παραθέτουμε παρακάτω το κείμενο μιας και προκάλεσε πολλές συζητήσεις που συνεχίζονται ακόμα μέχρι και σήμερα....

Ακου με προσεχτικά φίλε, χωρίς να με διακόψεις.

Ξέρω πως έχεις βοηθήσει πολλούς ανώνυμους ν' ακουστεί η φωνή τους, γι' αυτό σε παίρνω κι εγώ.

Ελπίζω να φερθείς και σε μένα όπως στους άλλους.

Λοιπόν, ναι του την άναψα!

Και δεν το μετανιώνω, να το ξέρεις, μόνο που άλλον νόμιζα ότι βαρούσα, αν και καλά να πάθει το κωλόπαιδο, το πλουσιόπαιδο που γύρευε να κάνει πλάκα σε μας, που μας έβριζε κωλόμπατσους και τα τέτοια...

Κι όλοι εσείς που ουρλιάζετε τώρα στα κανάλια και μυξοκλαίτε, δεν ξέρετε τίποτα ή ξέρετε και κάνετε τον παλαβό. Λένε λοιπόν κάποιοι από σας πως έπρεπε να πάω σε ψυχίατρο αφού ήμουνα λέει με σπασμένα νεύρα, ή να φύγω από την Αστυνομία και να μην κρατάω όπλο και άλλα τέτοια... Τόσα ξέρουν οι κοπρίτες, οι καναλάκηδες και όλοι οι βολεμένοι. Μόνο εκείνη η καριόλα η Λιάνα σα να μου φάνηκε πως το πλησίασε το θέμα, λέγοντας πως μ' έχουνε καρφωμένο δέκα χρόνια στα Εξάρχεια! Εχει τις πληροφορίες της αυτή, όπως όλοι στο σινάφι σας, μόνο που τις χρησιμοποιείτε όπως και όταν σας βολεύει...

Νομίζω λοιπόν πως ακούω τους αραχτούς όλους στους καναπέδες να λένε, «δηλαδή δεν πρέπει όλοι να περνούν από ψυχίατρο;» και άλλες τέτοιες μαλακίες. Οπως ας πούμε, περνάνε από ψυχίατρο οι γιατροί, οι δικαστές και τόσοι άλλοι που σε σφάζουν ή σε ξεφτιλίζουν όταν σε πετυχαίνουν στο «γήπεδό» τους, τα νοσοκομεία και τα δικαστήρια δηλαδή. Δηλαδή, πόσοι σε υπεύθυνες θέσεις περνάνε από ψυχίατρο κανονικά και μετά από κάποια διαστήματα στην υπηρεσία; Δεν μπορεί να είσαι ή να φαίνεσαι καλά και ξαφνικά κάτι να στη βαρέσει; Να σε κερατώνει η γυναίκα σου ας πούμε ή κάτι άλλο σοβαρότερο ή να σε κάψει η καθημερινή υπηρεσία, ειδικά αν δε σου δίνουν άδεια, δεν πας διακοπές γιατί πότε το ένα πότε το άλλο, η υπηρεσία θεωρεί πως πρέπει να ανακαλέσει τις άδειες και όλα τα σχετικά; Για να μη σου θυμίσω πως οι τελευταίοι που μπορούν να εξετάσουν και να κρίνουν αν είσαι ψυχικά εντάξει είναι οι ψυχίατροι, έτσι δε λένε; Και να μη σου θυμίσω πόσοι πολιτικοί αποδείχτηκε πως ήταν βαρεμένοι και σε άλλη περίπτωση θα τους είχανε δεμένους, όχι αμολητούς να κυβερνάνε τον κοσμάκη, ούτε να σου θυμίσω πόσοι στρατιωτικοί που δίνουν διαταγές στα παιδάκια είναι για τα σίδερα, άσε που... αλλά τι να πρωτοπείς...

Λοιπόν, εγώ, είν' αλήθεια πως υπηρετώ κοντά δέκα χρόνια εκεί, που λέει η έτσι. Το προσπάθησα τρεις φορές μετά τα τρία πρώτα χρόνια να την κάνω με μετάθεση, έπιασα διάφορους, παρακάλεσα αλλά τίποτα! Δεν είχα βλέπεις βύσμα, άσε που είχα και τη φωλιά μου λερωμένη από την αρχή. Υστερα τα παράτησα και κάπου μάλλον βολεύτηκα, έμαθα τη «δουλειά», έμαθα να λουφάρω και κοίταξα να στήσω κι εγώ μια οικογένεια που μέχρι τότε είχα στερηθεί. Αλλά ησυχία δεν είχαμε ποτέ. Πότε ο ένας πότε ο άλλος είμαστε οι μόνιμοι στόχοι. Οι πολιτικοί και οι διάφοροι κομπιναδόροι κάνουν τις αρπαχτές τους κι εμείς γινόμαστε σάκοι του μποξ - «γι' αυτό πληρώνεστε ρεμάλια!» φωνάζει συχνά ο διοικητής, ενώ οι υψηλά ιστάμενοι είναι πιο ευγενείς αλλά και πιο σκληροί. «Κυρίους» μας προσφωνούν αλλά στάζουνε φαρμάκι και μας στέλνουν στο στόμα του λύκου.

Ξέρεις πόσες φορές πήγαν να με κάψουν σαν λαμπάδα αυτά τα κωλόπαιδα, οι φονιάδες οι κουκούλες; Ξέρεις με τι τέχνη φτιάχνουν και πετάνε τις μολότοφ; Πάνω στη μαρκίζα τις αμολάνε κάτω από κει που καθόμαστε να προστατευτούμε, κι έρχεται η φωτιά και σε λούζει... τρεις φορές με έχουνε κάψει και τη γλίτωσα με μέτρια εγκαύματα σε όλο το σώμα. Ξέρεις εσύ που με δείχνεις με το δάχτυλο, ξέρεις πόσες φορές γύρισα στο σπίτι με τα αίματα και το δέρμα μου καμένο και με ρωτούσαν τα παιδιά μου τι έπαθα και κρυβόμουνα για να μη με δουν καμένο και κλαίγανε;

Ενα κομμάτι ψωμί έβγαζα κι εγώ, το παιδί της παραδουλεύτρας από το χωριό, με τον πατέρα χαμένο στο πιοτό, να γυρίζει στο σπίτι και να τσακίζει στα χαστούκια κι εμένα και τη μάνα μου γιατί δεν του άρεσε πότε το ένα πότε το άλλο...

Και πώς βρέθηκα στο Σώμα δε θα το αναλύσω, αν και ξέρω πως όλοι ξέρετε πάνω - κάτω με ποιο τρόπο μας χώνουν στο τσουβάλι, όπως τα φίδια που τα αμολάνε μετά - μας αμολάνε δηλαδή, γιατί να μην το ομολογήσω; - μας στέλνουνε καταπάνω στον κοσμάκη. Λεπτομέρειες δεν τολμάω να σου πως, πάντως εκείνο το βράδυ αφού με σύρανε με κλοτσιές και μπουνιές στην Ασφάλεια, με μούρη πρησμένη και αίματα να τρέχουν από τα χείλια και τη σπασμένη μύτη - όλα για μια μηχανή που είχα κλέψει από το πάρκινγκ, κάναμε απίθανες κόντρες τότε, τι άλλο να κάναμε, πεταμένοι απ' όλους, μάνα, πατέρα, χωρίς φράγκο στην τσέπη, από το σχολείο τρεις αποβολές και στο τέλος έπρεπε ν' αλλάξω σχολείο, και τι να το κάνω το σχολείο; - αφού λοιπόν με αφήσανε χωρίς φαΐ και νερό τρεις μέρες, μου είπαν: «ή δέκα χρόνια μέσα ή στην Αστυνομία και θα κάνεις ό,τι σου λέμε, γκέγκε μάγκα;». Διάλεξα τα σίγουρο ψωμί και να μας, δέκα χρόνια στη σφηκοφωλιά, στα Εξάρχεια με όλο εκείνο το αληταριό, που τους ήξερα και από τη μια και από την άλλη - και ανάμεσά τους κάμποσους παραστρατημένους. Μήπως ξέρεις φίλε τι ρόλο παίζουν πολλοί από αυτούς; Δικοί μας είναι, τι δικοί μας δηλαδή, της Ασφάλειας είναι και από κει παίρνουν οδηγίες, πότε θα την ανάψουν τη μια ή την άλλη φωτιά εδώ κι εκεί! Για πες μου εσύ που είσαι έξυπνος και σπουδαγμένος, γιατί δε χτυπάνε κανένα στόχο πλουτοκρατίας, κανέναν με γιοτ, με αυτοκίνητα ακριβά και τεράστιες περιουσίες; Γιατί χτυπάνε τον μεροκαματιάρη με το μαγαζάκι, τον περιπτερά και άλλους ανυπεράσπιστους; Δειλά πραχτοράκια της μαύρης συμφοράς είναι, πεμπτοφαλαγγίτες τους έλεγε ο μόνος σοβαρός και τίμιος άνθρωπος που γνώρισα στη ζωή μου, ένας δικηγόρος που έλεγε πως είναι με το ΚΚΕ, αλλά είναι έξω και απ' αυτό γιατί θέλει λέει να είναι ανεξάρτητος.

Λοιπόν, τον φουκαρά το μικρό τον έφαγα.

Είχα φτάσει στο αμήν, και πώς φτάνει κανείς στο αμήν δε θα στο αναλύσω, πάντως είχα μπουχτίσει. Με βρίζανε τα κωλόπαιδα, με είχαν βρίσει τουλάχιστον άλλες πενήντα φορές την ίδια μέρα, βρίζανε τη μάνα μου - «γαμώ το μ... που σε πέταγε» μου είχε φωνάξει ένα καθίκι το ίδιο απόγευμα - και είχα φτάσει ως το λαιμό - σου είπα ότι η μάνα μου ήταν παραδουλεύτρα, τίποτε άλλο δε σου λέω. Κάτι αυτές οι βρισιές, κάτι οι σπόντες του αστυνόμου την προηγουμένη «δεν κάνετε για τη δουλειά για την οποία προσληφθήκατε, και πλησιάζει η λήξη ή ανανέωση της σύμβασής σας και πρέπει να αποδείξετε πως αξίζετε το ψωμί που τρώτε...» και άλλα τέτοια.

Ξέρεις πώς είναι να έχεις το σιδερικό στη θήκη και να σε βλαστημάνε και να σου πετάνε μπουκάλια που μπορεί να είναι και μολότοφ; Οχι φίλε, δεν ξέρεις, και να μην αξιωθείς να μάθεις, στο λέω εγώ, ο γιος της πλύστρας που θέλησα να ζήσω έξω στην κοινωνία και με στολή εξουσίας και όχι στη φυλακή.

Τον σημάδεψα και πρώτη φορά το χέρι μου δεν έτρεμε. Γιατί πρώτη φορά δεν είχα πιει πριν βγω περιπολία - στο λέω κι αυτό και να μείνει μεταξύ μας: αν κρατήθηκα τόσα χρόνια και δε σκότωσα, είναι που έπινα μισό μπουκάλι ουίσκι πριν βγούμε περίπολο και έτσι ό,τι κι αν άκουγα για τη μάνα μου και το αντριλίκι μου το πέρναγα ντούκου - έχω ακούσει πως άμα μεθύσεις βγαίνει ο πραγματικός εαυτός σου κι εγώ είμαι καλό παιδί στο βάθος και όλοι στην υπηρεσία το ξέρουν και μ' αγαπάνε, αλλά και με εκμεταλλεύονται. Και δε θα σου πω τι καλοσύνες έχω κάνει εγώ στη ζωή μου, γιατί θα με περάσεις ή για παινεψιάρη ή για μαλάκα. Μέσα στο πιοτό κατάλαβα σιγά σιγά και τον πατέρα μου, που δεν ήταν κακός άνθρωπος έστω κι αν μεθώντας έβγαινε η κακή του πλευρά. Να σου πω κάτι; Αποτυχημένος σε όλα ήτανε, γι' αυτό έπινε. Οπως κι εγώ δηλαδή: Τι πέτυχα στη ζωή μου; Τίποτα! Ενας μπάτσος έγινα κι αυτό από σπόντα, όπως σου είπα, και μάλιστα χωρίς καν μόνιμη σύμβαση. Και να 'ρχονται αυτά τα κωλόπαιδα, που δεν έχουν δουλέψει στη ζωή τους, που δεν ξέρουν τι θα πει βάρδια και ξενύχτι, τι πάει να πει μεροκάματο και τι σφαλιάρα κάθε είδους από το αφεντικό και να σου ρίχνονται μετά από δώδεκα ώρες ορθοστασία στις γωνίες ή στις εισόδους τραπεζών, να 'ρχονται και να σε βρίζουν και να σου πετάνε ό,τι βρουν στο δρόμο. Και να σου πω κάτι άλλο; Πόσοι από αυτά τα κωλόπαιδα είναι εργαζόμενοι των 700 ευρώ που λένε και ξαναλένε; Να σου πω εγώ; Κανένας! 'Η κάτι πρεζόνια είναι ή κάτι τύποι από τα βόρια προάστια που βαριούνται στη σιγουριά του σπιτιού ή τα πραχτοράκια, οι πεμπτοφαλαγγίτες που λέγαμε πριν. Ποιος μεροκαματιάρης προλαβαίνει να βγει στους δρόμους, πόσοι από τους αναγκεμένους έχουν τέτοιες πολυτέλειες; Εντάξει, είμαι απόλυτος θα μου πεις, αλλά αυτό δεν αλλάζει την ουσία αυτού που λέω.

Λοιπόν, για να τελειώνω γιατί σε ζάλισα: το έκανα!

Πριν, σου έλεγα πως τον σημάδεψα και έτσι έγινε, όπως ήμουνα με το αίμα στο κεφάλι. Ομως, φίλε, πρέπει να σου πω πως δε θυμάμαι αν εκείνη τη στιγμή που πάτησα τη σκανδάλη, σημάδευα ακόμη τον πιτσιρικά ή το χέρι μου είχε κατέβει. Και μη νομίσεις πως πάω να πω ότι δεν το 'κανα, αφού ξέρω ότι εσύ δε θα με δώσεις. Απλά, δε θυμάμαι γιατί το μυαλό μου έχει σκεπαστεί από μια θολούρα και έχω χάσει εκείνες τις στιγμές τελείως. Για να μη λέω πολλά: δεν ξέρω ποια δύναμη ή ποια κούραση μου κατέβασε το χέρι - αν το κατέβασε - πάντως ό,τι έγινε, έγινε χωρίς τη θέλησή μου.

Και να στο πω; Ενα βουνό έχει πέσει πάνω μου από την επόμενη στιγμή που έφυγε η σφαίρα και είδα το κορμάκι του πιτσιρικά να διπλώνεται στις πλάκες. Οταν σκέφτομαι πως θέρισα μια ψυχούλα που δεν είχε κάνει ούτε ένα βήμα ακόμα στη ζωή, άνετο ή ζόρικο βήμα - τι σημασία έχει;

Αλλά φίλε, είχε φτάσει ένας κόμπος και μ' είχε πνίξει, αν δεν τράβαγα το πιστόλι εκείνη τη στιγμή θα είχα πεθάνει από ασφυξία. Ολο τον τελευταίο καιρό με είχε μαγκώσει ένα μούδιασμα - ξέρεις τι σημαίνει μούδιασμα; - ένα μούδιασμα που ξεκίνησε από τα πόδια και σκαρφάλωνε σιγά σιγά στο λαιμό. Δε θα το πιστέψεις φίλε, όμως με το που έφυγε η σφαίρα, μου φάνηκε πως πήρε μαζί της κι αυτόν τον βραχνά, έστω κι αν αυτό κράτησε όσο και η διαδρομή του βλήματος που άφησα να φύγει μέσα στο πάθιασμά μου. Ξέρω καλά πως θα με κυνηγάει πάντα αυτή η στιγμή αλλά πίσω δεν μπορώ να τη φέρω ούτε τη σφαίρα ούτε τη ζωούλα του πιτσιρικά. Ολοι εσείς που σήμερα φωνάζετε και χτυπιέστε τάχα, θα το προσπεράσετε γρήγορα, θα το ξεχάσετε μέχρι τις επόμενες δυο - τρεις μέρες, όπως ξεχάστηκαν τόσα και τόσα φριχτά εγκλήματα, δικά μας ή των άλλων, των επωνύμων που δεν τους αγγίζει ούτε νόμος ούτε συνείδηση. Ετσι κυλάει η ζωή, με όλες τις καθημερινές σκοτούρες, γιατί έτσι πρέπει, οι ζωντανοί με τους ζωντανούς και οι νεκροί με τους νεκρούς. Εγώ βέβαια εδώ σημαδεύτηκα και εδώ θα καρφωθώ, αλλά δε θ' αφήσω να το καταλάβει κανείς και πιστεύω πως εσύ θα κρατήσεις το μυστικό που σου εμπιστεύτηκα.

Να το ξέρεις: ό,τι και να δείξει η βαλλιστική που θα γίνει, όπως πάντα, εγώ δε θα το παραδεχτώ δημόσια πως του την άναψα και μάλιστα εν βρασμώ, που λένε, ούτε πως τον σημάδεψα κατάστηθα. Εχω τρία παιδιά να μεγαλώσω κι εγώ. Ναι, σαν εκείνο που σκότωσα, θα μου πεις, το ξέρω και τα δικά μου έχουν μόνο εμένα και τη μάνα τους, δεν έχουν σπίτι ιδιόκτητο, δεν έχουν τρία αυτοκίνητα, δεν έχουνε νταντάδες και καθηγητές στο σπίτι. Δε θα έχουν καλά καλά να φάνε άμα εγώ μπω φυλακή.

Ούτε συγγνώμη με παίρνει να ζητήσω, γιατί θα είναι σα να ομολογώ. Αλλωστε, πόσοι απ' όλους αυτούς που κακοποιούν κάθε μέρα τους ανθρώπους - και δεν είναι και λίγοι, κοίταξε στα ρετιρέ της παλιοκοινωνίας μας και θα καταλάβεις τι εννοώ - πόσοι απ' αυτούς ζήτησαν συγνώμη; Οχι, δεν οφείλω κανένα συγγνώμη σε κανέναν, κανέναν από τούτη τη βρωμοκοινωνία που ζούμε, εκτός ναι, εκτός από κείνο το παιδάκι που έστειλα στον άλλο κόσμο, αλλά όπως σου είπα, θα είναι η καταδίκη μου, άλλωστε τι θα άλλαζε αν ζητούσα συγγνώμη; Θα έφερνα πίσω τον πιτσιρικά ή θα μου το αναγνώριζαν σαν ελαφρυντικό;

Εμένα η μόνη μου ελπίδα τώρα είναι οι εγγυήσεις που μας έχουν δώσει από τότε που μπήκαμε στο Σώμα, πως ό,τι κι αν κάνουμε θα το κουκουλώσουν, αρκεί να πειθαρχούμε στις διαταγές των ανωτέρων.

Και μου το 'χουν υποσχεθεί πως κι εγώ θα πέσω στα μαλακά.

Τόσα χρόνια κάνω τον μαλάκα, μου το χρωστάνε.

Κυρίως φοβούνται, μην ανοίξω εγώ και άλλοι πολλοί το στόμα μας.

Γι' αυτό θα μου το κλείσουν απαλά και κομψά. Κρατώντας, μέχρι να περάσει η μπόρα μου, το στόμα των παιδιών μου γεμάτο. Που με τη σειρά τους, μεγαλώνοντας, θα βαδίσουν στα χνάρια μου, τη λαμπρή «σταδιοδρομία» μου.

Γιατί άλλη επιλογή δεν έχουν.

Οπως κι εσύ και τόσοι άλλοι που νομίζουν πως ποτέ δε θα τους αγγίξει η κακιά η ώρα.

Ολοι στο ίδιο καζάνι κλωθογυρνάμε βλαστημώντας την τύχη μας που δεν μπορούμε ν' αλλάξουμε.

Για την αντιγραφή,

Α. Σ. Α.
Βλέπε σχετικό άρθρο Iteanet

Σπύρος Παπαλουκάς

Γεννήθηκε στην Δεσφίνα Παρνασσίδας το 1892. Γονείς του ο Χαράλαμπος και η Ασημίνα Παπαλουκά το γένος Πυροβόλου. Πήρε τα πρώτα μαθήματα ζωγραφικής κοντά στον συμπατριώτη του, αγιογράφο Νικόλαο Παπακωσταντίνο .
Το 1906 πήγε στον Πειραιά για να εξασκήσει την τέχνη του σε ένα εργαστήριο αγιογραφίας και ζωγραφικής, και το 1909 έγινε δεκτός στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας, όπου είχε για δασκάλους τον Γεώργιο Ροϊλό και τον Γεώργιο Ιακωβίδη. Την περίοδο της φοίτησής του στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας, ζωγράφισε εικόνες για το τέμπλο του ναού του Αγίου Δημητρίου της Δεσφίνας. Από το ... 1916 έως το 1921, συνέχισε τις σπουδές του στο Παρίσι στην Académie Julien και σε άλλες σχολές καλών τεχνών.

Το 1921 επέστρεψε στην Ελλάδα και ακολούθησε τον Ελληνικό Στρατό στην Μικρά Ασία ως επίσημος εικονογράφος της εκστρατείας. Τα έργα του από αυτήν την περίοδο χάθηκαν στην καταστροφή της Σμύρνης το 1922. Επιστρέφοντας από την Μικρά Ασία, εγκαταστάθηκε στην Αίγινα.

Το 1923, επισκέφθηκε το Άγιο Όρος, όπου, με τον φίλο του Στρατή Δούκα, έμεινε για έναν ολόκληρο χρόνο (Nοέμβριος 1923 – Nοέμβριος 1924) ζωγραφίζοντας το τοπίο, μελετώντας την βυζαντινή ζωγραφική και κάνοντας αντίγραφα από πολλά έργα εκκλησιαστικής τέχνης. Ένα μέρος από την παραγωγή αυτή εκτέθηκε το 1924 στην Θεσσαλονίκη, σε μία διαμορφωμένη αίθουσα του καφενείου του Λευκού Πύργου. Την ίδια χρονιά, πήγε στην Λέσβο, για να δημιουργήσει μία σειρά από τοπιογραφίες.

Το 1927, κέρδισε τον πανελλήνιο διαγωνισμό για την εικονογράφηση του μητροπολιτικού ναού της Ευαγγελίστριας της Άμφισσας με ομόφωνη απόφαση της κριτικής επιτροπής που την αποτελούσαν ο Αναστάσιος Ορλάνδος, ο Δημήτρης Πικιώνης, ο Αριστοτέλης Ζάχος και ο Κωνσταντίνος Παρθένης. Το 1932, ο ζωγράφος ολοκλήρωσε την εικονογράφηση του ναού παραδίδοντας στην Άμφισσα ένα μοναδικής αξίας καλλιτεχνικό έργο. Κατά την δεκαετία 1930–1940 εξέθεσε έργα του μαζί με άλλους ζωγράφους της Ομάδας «Τέχνη». Σχεδίασε επίσης σκηνικά και κουστούμια για το Εθνικό Θέατρο, και ζωγράφισε τοιχογραφίες στις προσόψεις ιδιωτικών οικιών και δημοσίων κτιρίων.

Το 1940 διορίσθηκε σύμβουλος του Δήμου Αθηναίων σε θέματα πολεοδομίας και χωροταξίας, καθώς και διευθυντής της Δημοτικής Πινακοθήκης της πόλης. Από το 1945 έως το 1951 δίδαξε μαθήματα σχεδίου στην Αρχιτεκτονική Σχολή του Εθνικού Μετσοβίου Πολυτεχνείου. Εκλέχθηκε καθηγητής του ίδιου ιδρύματος το 1956.

Πέθανε στην Αθήνα το 1957, όντας αναγνωρισμένος ανάμεσα στους κορυφαίους νεοέλληνες ζωγράφους. Μετά τον θάνατό του, η Εθνική Πινακοθήκη της Ελλάδας τον τίμησε με έκθεση των έργων του το 1976. Παρομοίως τον τίμησε και το Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων το 1982. Τον [Νοέμβριο]] του 2006, η κόρη του και μοναδική κληρονόμος του, Ασημίνα (Μίνα) Παπαλουκά, δώρισε το σύνολο σχεδόν του έργου του στο Ίδρυμα Εικαστικών Τεχνών και Μουσικής Β & Μ Θεοχαράκη,του οποίου ο ιδρυτής είχε υπάρξει μαθητής του Παπαλουκά την περίοδο 1957- 1962.

Το έργο του

Ο Σπύρος Παπαλουκάς ήταν μεγάλος γνώστης των καλλιτεχνικών ρευμάτων της εποχής του, αλλά και εξίσου μεγάλος γνώστης της βυζαντινής τέχνης. Τα έργα του συνδυάζουν τον ιμπρεσιονισμό των Σεζάν, Ματίς και βαν Γκογκ με την πνευματικότητα των βυζαντινών αγιογραφιών.

Η επίσκεψή του και η διαμονή του στο Άγιο Όρος είχε μεγάλη επίδραση στο έργο του, τέτοια που ο ζωγράφος συνέχισε να δουλεύει αγιορείτικα τοπία για πολλά χρόνια κατόπιν. Εκτός από αγιογραφίες και τοπιογραφίες, ο Παπαλουκάς έφτιαξε και πορτρέτα, με πλέον χαρακτηριστικό Το παιδί με τις τιράντες (1925).

Η επίδραση του Παπαλουκά στους σύγχρονούς του και στους μεταγενέστερους έλληνες ζωγράφους ήταν καταλυτική, αφού με το έργο του έδειξε πως μοντέρνα τέχνη και ελληνικότητα δεν είναι έννοιες ασύμβατες.

Μπορείτε να δείτε ένα πολύ καλό αφιέρωμα της Καθημερινής για τον Παπαλουκά
Επίσης μπορείτε να δείτε τι γράφουν για τον Σπ. Παπαλουκά οι: Σ. Δούκας, Ν. Γ. Πεντζίκης, Μ. Καμπάνης, Χ. Χρήστου, Φ. Κόντογλου, Γ. Τσαρούχης, Δ. Πικιώνης

Ύποπτη πυρκαγιά στην Λιβαδειά στο Ξενία

Στοιχεία του άρθρου και κείμενα από την Συμπαράταξη Βοιωτών για το περιβάλλον
Κάηκε σχεδόν ολοσχερώς το ΞΕΝΙΑ, απο φωτιά που ξεκίνησε σήμερα στις 4.οο και κατασβέστηκε τις πρωινές ώρες.
Το Ξενία αποτέλεσε σημείο αναφοράς και κέντρο δυνατών κινητοποιήσεων των κατοίκων της Λιβαδειάς.
Το ΞΕΝΙΑ παρέμενε κλειστό από τον προηγούμενο Νοέμβριο, ενώ παράλληλα είχε επιστρέψει στην διαχείριση των ΕΤΑ μετά απο 20 χρόνια διαχείρισης του από το Δήμο.
Η Δημοτική αρχή ισχυριζόταν ότι διεκδικούσε, ανεπιτυχώς μέχρι σήμερα, την επαναφορά στο προηγούμενο καθεστώς.
Τα αίτια της πυρκαγιάς, σε ένα κλειστό και εκτός λειτουργίας χώρο, δεν είναι ακόμη γνωστά.
Πριν λίγους μήνες, είχε καταγγελθεί στο Δημοτικό Συμβούλιο από την αντιπολίτευση, ότι είχαν αφαιρεθεί περιουσιακά στοιχεία από το ΞΕΝΙΑ χωρίς να έχει γίνει απογραφή και χωρίς ... να έχει δοθεί άδεια.

Η Πρωτοβουλία Πολιτών Λιβαδειάς, είχε κινητοποιηθεί για το θέμα της Κρύας.
Η αιτία των κινητοποιήσεων ήταν η αντίθεση των κατοίκων στην Δημοτική αρχή που διέλυσε αιφνίδια, στην εκπνοή του 2007, τη ΔΕΠΑΛ και παρέδωσε το ΞΕΝΙΑ στα Ελληνικά Τουριστικά Ακίνητα.

Το δικό μας το Ξενία στην Ιτέα δεν έχει πλέον τέτοια "προβλήματα" γιατί πέρασε ήδη στους ιδιώτες χωρίς πολλές φασαρίες και από δημόσια έγινε ιδιωτική περιουσία.

Πρωτοβουλία για την Γκιώνα 20 χρόνια πρίν

Από την Ιστοσελίδα Routes.gr

Τάκης Αδαμακόπουλος (Περιοδικό ΑΝΑΒΑΣΗ, 1987)

Χάρτης 1
Χάρτης 2
I. ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ
Όπως πολλοί ορειβάτες γνωρίζουν καλά, η Γκιώνα είναι το ψηλότερο βουνό της νότιας Ελλάδας, με μέγιστο υψόμετρο 2510μ και μια εκτεταμένη κορυφογραμμή στα 2400μ. Από τους χάρτες μπορούμε να πάρουμε μια σαφή ιδέα για τη θέση, την έκταση και τη δασοκάλυψη του βουνού αυτού, που μαζί με τον Παρνασσό και τα Βαρδούσια σχηματίζει τον πυρήνα του ορεινού ιστού της Ρούμελης.

Παρόλο που τα περισσότερα νότια βουνά μας έχουν ελάχιστα μελετηθεί -ή ίσως ακριβώς γι αυτό- πολλοί έχουν μια αόριστη εντύπωση πως δεν κρύβουν κάποια αξιόλογη φύση κι έτσι κανείς δεν είχε ενδιαφερθεί, μέχρι πρόσφατα, για τις συνέπειες των ανθρώπινων επεμβάσεων πάνω σ' αυτά.

Η Γκιώνα μπορεί να θεωρηθεί σαν το πιο λεηλατημένο μεγάλο βουνό της Ελλάδας, καθώς τα εργοτάξια εξόρυξης απλώνονται σ' όλο της το μέγεθος και συνεχώς ... επεκτείνονται. Παρόλη τη σοβαρότητα των προβλημάτων που θέτουν τα μεταλλεία και παρόλη τη σχετική πληροφόρηση που δόθηκε με την ευκαιρία της αλουμίνας1, η αλουμίνα και ο βωξίτης έμειναν ασύνδετα στη σκέψη των περισσότερων. Και ενώ πολλοί συγκινήθηκαν για την αισθητική των Δελφών, λίγοι κατάλαβαν ότι η ένταση της εξορυκτικής δραστηριότητας, -διπλασιασμός της ζητούμενης πρώτης ύλης αν γίνει το νέο εργοστάσιο αλουμίνας- θα επισπεύσει το τέλος, από αισθητική και οικολογική άποψη, ενός μεγάλου και σημαντικού ορεινού οικοσυστήματος. Στην ουσία όλα τα επιχειρήματα που έχουν διατυπωθεί υπέρ ή εναντίον του νέου εργοστάσιου ήταν ανθρωποκεντρικά, δηλαδή ξορκίζουμε το χρήμα με το χρήμα. Σ' αυτό το επίπεδο είναι αναπόφευκτο να υπερισχύσει τελικά η λογική του μέγιστου οικονομικού συμφέροντος, ιδιαίτερα όταν το συγκεκριμένο έργο αποτελεί πολιτικό ελιγμό της κυβέρνησης που επιστρατεύει όλα τα δυνατά μέσα για να το υποστηρίξει («σοβαρές» δηλώσεις ότι το εργοστάσιο δε φαίνεται από τους Δελφούς, κινητοποίηση επιχειρηματολόγων, μέχρι και χλευαστικό σχόλιο του Ν. Σ. Μάργαρη2 απ' όπου πληροφορούμεθα ότι οι Δελφοί δεν κινδυνεύουν από τις καμινάδες στον ορίζοντα αλλά από τα κατσίκια).

Ας έρθουμε όμως στα περιβαλλοντικά προβλήματα που έχουν δημιουργηθεί στην Γκιώνα από την εξόρυξη του βωξίτη κι ας αρχίσουμε με το εκτεταμένο οδικό δίκτυο που έχει αλλοιώσει την αισθητική του βουνού και επιτρέπει την εύκολη και ανεξέλεγκτη πρόσβαση σε λαθροθήρες, παράνομους υλοτόμους κλπ. Οι δρόμοι αυτοί, συχνά περιττοί, αλλά σταθερά εξαπλούμενοι, συνδέουν μεταξύ τους τα δεκάδες εργοτάξια και τα μικρά ή μεγάλα μεταλλεία τους. Η ίδια η εκσκαφή των δρόμων έχει ερημώσει περιορισμένης έκτασης απότομα φυσικά πρανή, όπου φώλιαζαν αγριoπερίστερα και άλλα ζώα των βράχων. Οπωσδήποτε, η κύρια καταστροφή οφείλεται στην κυρίως εξορυκτική δραστηριότητα. Σ' όλη την έκταση του βουνού, αλλά κυρίως στη βόρεια και ανατολική όψη του, το μάτι σκοντάφτει σε μια ατέλειωτη ποικιλία από εν ενεργεία, εγκαταλειμμένα και υπό κατασκευή πεδία εξόρυξης, καθώς και πεδία γεωτρήσεων, τεράστιους χώρους απόθεσης στείρων και αρκετές θέσεις στοκ. Σ' όλες τις περιπτώσεις αυτές το φυσικό δάσος έχει εξαφανιστεί μαζί με ότι ζούσε γύρω ή μέσα σ' αυτό και τα νταμάρια που πήραν τη θέση του έχουν τραυματίσει οριστικά τη συνέχεια του δάσους και τη λειτουργία της φύσης. Βέβαια, κάπου στους νόμους που ρυθμίζουν τα περί εξόρυξης, γίνεται λόγος για υποχρεωτική αποκατάσταση του τοπίου στις πρώην δασοσκεπείς εκτάσεις (για την αλπική ζώνη ούτε κουβέντα). Είναι φανερό ό,τι το άρθρο αυτό είναι διακοσμητικής φύσης: Είναι ίσως περιττό να εξηγήσουμε πως τα βραχώδη πρανή των εγκαταλειμμένων λατομείων δε θα μπορέσουν ποτέ να ξαναγίνουν αυτό που ήσαν, όποια μέτρα κι αν ληφθούν. Γιατί οι περισσότεροι ξέρουμε ότι στα ασβεστολιθικά εδάφη (Γκιώνα και το μεγαλύτερο ποσοστό των ελληνικών βουνών), η βλάστηση (έλατα εδώ) αποζεί από το λεπτό εδαφικό στρώμα πάχους 20-70εκ, αλλά στηρίζεται και παίρνει υγρασία από τον κατατετμημένο φλοιό του ασβεστόλιθου. Σ' όλες τις περιπτώσεις των εξαντλημένων μεταλλείων, τόσο το έδαφος όσο και ο καρστικοποιημένος ασβεστόλιθος έχουν απομακρυνθεί για να εξορυχτεί ο βωξίτης. Τα τοπία, λοιπόν αυτά, θα παραμείνουν νεκρά και γυμνά, παντοτινοί μάρτυρες μιας ληστρικής επιδρομής.

Το ίδιο πρόβλημα συναντάμε και στους χώρους απόθεσης των στείρων, όπου το δάσος θάβεται κάτω από τεράστιες ποσότητες αδρανών υλικών. Και στα πρανή των αδρανών δε φυτρώνουν παρά φρύγανα που καθόλου δε θυμίζουν το προϋπάρχον ελατόδασος. Μια υποτυπώδης αποκατάσταση έχει αρχίσει σε μερικά τέτοια πρανή και συγκεκριμένα σ' αυτά που βρίσκονται γύρω από τον οδικό άξονα Γραβιάς - Άμφισσας (51o χλμ). Η μέθοδος εργασίας και το αποτέλεσμα μας δίνουν το μέτρο για τις προθέσεις των υπεύθυνων. Γιατί, ναι μεν έχουν ειπωθεί διάφορα αισιόδοξα, πλην αόριστα, για θεαματικά αποτελέσματα με τη χρήση υψηλής τεχνολογίας, εμείς όμως δεν μπορούμε να αξιολογήσουμε κάτι που ΘΑ συμβεί. Στις ήδη αναδασωμένες εκτάσεις φυτεύονται πουρνάρια και σπάρτα χαμηλά και ακακίες ψηλότερα. Η ακακία είναι ξενικό είδος, δημιουργεί βιότοπο άσχετο με τα έλατα -με τα οποία γειτνιάζει- και σαν φυλλοβόλο, προσφέρει μηδαμινή αισθητική και οικολογική κάλυψη στην περιοχή.

Απ' ό,τι παρατηρήσαμε πάντως, τα έλατα τείνουν να επαναποικίσουν ανάμεσα στις ακακίες. Κύριος ανασταλτικός παράγοντας στην επανεπέκταση του φυσικού δάσους είναι η βοσκή των γιδιών που ασκείται ανενόχλητα στις περιοχές αναδάσωσης.

Όλα τα πιο πάνω, ήσαν ίσως άγνωστα στους Αθηναϊκούς ή άλλους περιβαλλοντικούς κύκλους, ήσαν όμως πολύ γνώριμα στους κατοίκους των γύρω χωριών. Τίθεται λοιπόν το εύλογο ερώτημα: «Γιατί αυτοί οι άνθρωποι άφησαν να τους καταστρέψουν τα δάση, να τους κατασκάψουν τα λιβάδια, να διώξουν κοπάδια και καλλιέργειες, χωρίς να αντιδράσουν»; Η απάντηση είναι απλή και αποστομωτική: Οι ντόπιοι είδαν, μέσα από το πρίσμα κάποιων συγκεκριμένων αναγκών (φτώχεια, μετανάστευση) και μεθοδεύσεων (εμφύλιος, ανεργία, έλλειψη κάθε άλλης επένδυσης, απειλές, απολύσεις) ότι η λύση «Βωξίτες τάδε ΑΕ» (Δελφών ΑΕ, Ελευσίνος ΑΕ, Παρνασσού ΑΕ κλπ.) ήταν η μόνη. Σήμερα, 55 χρόνια μετά την πρώτη φτυαριά βωξίτη στην Γκιώνα, τα μεταλλεία, όπου δουλεύει η δεύτερη και η τρίτη γενιά εργατών, εξακολουθούν να είναι μόνη λύση για τους κάτοικους του νομού Φωκίδας.

II. Η ΦΥΣΗ ΣΤΗΝ ΓΚΙΩΝΑ
Ύστερα απ' την παραπάνω σκιαγράφηση του προβλήματος, μπορεί να σκεφτεί κανείς ότι η Γκιώνα έχει πια ξοφλήσει (άποψη που υποστηρίζουν έντονα πολλοί ντόπιοι παράγοντες) και ότι δεν έχουμε παρά να ξεπουλήσουμε και το τομάρι.

Όμως, ακόμα και στις περιοχές που έχουν κυριολεκτικά σαρωθεί από δρόμους και νταμάρια (ανατολική και βόρεια πλευρά) η φύση δεν έχει νεκρωθεί τελείως. Κρυμμένη μέσα σε μικρούς πυρήνες (χαράδρες, ρεματιές, ορθοπλαγιές) η άγρια ζωή έχει περιοριστεί σημαντικά αλλά δεν έχει εξαφανιστεί. Και τον αριθμό και τους πληθυσμούς των ειδών συμπληρώνουν τα ζωντανά ακόμα δάση της ΒΔ και ΝΑ πλευράς και τα εκτεταμένα λιβάδια της αλπικής και υποαλπικής ζώνης. Και σίγουρα, η άγρια ζωή θα ήταν πυκνότερη και σ' αυτά τα μέρη αν το κυνήγι (διευκολυνόμενο από τους δρόμους των μεταλλείων) δεν τα είχε αδειάσει από τους άγριους κατοίκους τους.

Το σημαντικότερο όμως κομμάτι της Γκιώνας παραμένει άθικτο, καλά κρυμμένο στο κέντρο του βουνού. Αν ρίξουμε μια ματιά στο χάρτη 2, θα δούμε ότι ολόκληρη η εξορυκτική πίεση ασκείται ΜΕΧΡΙ ΤΩΡΑ έξω από το κυριότερο καταφύγιο της άγριας ζωής, τον άξονα Ρεκά-Βαθιά Λάκκα-Λαζόρεμα. Η μορφολογία του πυρήνα αυτού (πολλές ορθοπλαγιές), η μικρή οικονομική αξία του (δάση σε μεγάλες κλίσεις) και η γεωλογία του (καμία αποκάλυψη βωξίτη μέχρι στιγμής), τον απάλλαξαν από δρόμους και νταμάρια.

Ας καταπιαστούμε με την αξιολόγηση αυτού του πυρήνα τώρα και ας αρχίσουμε με την αισθητική του. Όσοι δεν έχουν περπατήσει τη Ρεκά, ας φανταστούν ένα μακρύ φαράγγι, αρκετά φωτεινό παρόλους τους τείχους που το ορίζουν και που ζητάει κάπου έξι-εφτά ώρες για να το ανέβεις. Ή αλλιώς, δέκα χιλιόμετρα άγριου σιωπηλού ταξιδιού κάτω απ' τις σκιές των αετών, δρασκελίζοντας φαντάσματα δέντρων και ιδρώνοντας στον πιο απίθανο δρόμο που έχτισαν ποτέ άνθρωποι. Γιατί μέσα στη Ρεκά ξεφτίζει χρόνο με το χρόνο ένας προπολεμικός λιθόχτιστος δρόμος που τον ανεβοκατέβαιναν φορτηγά(!) κουβαλώντας ξύλα από τον οικισμό ξυλοκόπων που άκμαζε στην κορφή της χαράδρας.

Το Λαζόρεμα την άνοιξη είναι ένα από τα πιο όμορφα και επιβλητικά τοπία της νότιας Ελλάδας. Μια ορθοπλαγιά ύψους χιλίων μέτρων καθηλώνει στη σκιά της, τη φιλική κοιλάδα του Λάζου. Κοιτώντας την κοιλάδα, τα νερά και τις στάνες, σκέφτεσαι ότι άνθρωποι και φύση θα μπορούσαν να ζουν αιώνια αδερφωμένα σε μια τέτοια ομορφιά.

Η Βαθιά Λάκκα είναι το μπαλκόνι του Λάζου ή το ανάκλιντρο της Πυραμίδας, ανάλογα προς τα πού κοιτάς. Το πανέμορφο οροπέδιο το Μάη μοιάζει με ανθόκηπο που δεν του λείπει ούτε η λίμνη. Οι παλιές καραβάνες της Γκιώνας όμως ξέρουν ότι στη Βαθιά Λάκκα στήνεται εδώ και εκατό καλοκαίρια η στρούγγα των Σιοτροπαίων και δίχως αυτούς το τοπίο μοιάζει μισό.

Αν η ομορφιά ενός τόπου είναι εύγλωττη και αρκεί μια επίσκεψη για να σε σαγηνεύσει, δεν συμβαίνει το ίδιο με την εκτίμηση της οικολογικής αξίας του. Ιδιαίτερα όταν -όπως προαναφέρθηκε- η Γκιώνα δεν έχει μελετηθεί συστηματικά όσον αφορά στην πανίδα και τη χλωρίδα της. Έτσι, η παρακάτω καταγραφή ζώων και φυτών του πυρήνα είναι εξαιρετικά χοντρική και αναφέρεται σε είδη που είδαμε οι ίδιοι (Τ. Αδαμακόπουλος, Β. Χατζηρβασάνης, Π. Ματσούκα) και που η παρουσία τους δίνει ιδιαίτερη αξία στην περιοχή, εγείροντας ταυτόχρονα απαιτήσεις προστασίας.

Κατ' αρχήν όλη η περιοχή Ρεκά-Βαθιά Λάκκα-Λαζόρεμα είναι ο τυπικός βιότοπος του Αγριόγιδου (Rupicapra rupicapra) αυτού του πανέμορφου και σπάνιου θηλαστικού που στην Γκιώνα έχει βρει το κυριότερο καταφύγιό του στη Νότια Ελλάδα. Κανείς δεν ξέρει πόσα ακριβώς επιζούν ακόμα (η Διεύθυνση Θήρας του Υπ. Γεωργίας λέει 101, αλλά είναι σίγουρα λιγότερα γιατί όπως πληροφορηθήκαμε, πέρσι το χειμώνα γιος κτηνοτρόφου στο Λαζόρεμα σκότωσε 33 με πολεμικό όπλο). Το υπέροχο αυτό ζώο υποτίθεται ότι προστατεύεται από το 1935, όμως στην πράξη οι πληθυσμοί του μειώνονται και αυτή τη στιγμή σ' όλη τη Νότια Ελλάδα (νότια από τη Θεσσαλία) μετράμε (με επιφύλαξη) 20-30 στην Οίτη, 8-10 στα Βαρδούσια και όσα απόμειναν στην Γκιώνα. Στα δάση της Ρεκάς συναντάμε πολλά γέρικα και μισοσάπια έλατα που δίνουν τροφή και κατοικία στους αρκετούς δρυοκολάπτες: Μαύρος και Πράσινος, Βαλκανοτσικλιτάρα και ίσως και άλλα είδη. Από νυχτοπούλια ακούμε το Χουχουριστή και φωτογραφίσαμε Νανόμπουφο που φωλιάζει στα 1750μ. Γεράκια: Δεντρογέρακας, Βραχοκιρκίνεζο. Στη Βαθιά Λάκκα συναντήσαμε την Οχιά Αμμοδύτης, το πιο δηλητηριώδες φίδι της Ευρώπης. Βρήκαμε επίσης ότι στα βράχια του δυτικού άκρου του οροπέδιου φωλιάζουν Αγριοπερίστερα, Πετροχελίδονα, Λευκοχελίδονα και Βουνοσταχτάρες. Και στα μέρη αυτά τριγυρνούν τα Αγριόγιδα, ιδιαίτερα μόλις φύγουν τα κοπάδια. Στου Λάζου βρίσκουμε -ή βρίσκαμε- Αγριόγιδα, Αγριογούρουνα, δύο -ή κανένα;- Ζαρκάδια και πότε πότε κάποιο Λύκο. Στις ορθοπλαγιές φωλιάζει ένα ζευγάρι χρυσαετών, (άλλο ένα στη Ρεκά και ένα τρίτο στη Βραΐλα ίσως) και λίγες Σβαρνίστρες. Το σημαντικότερο ίσως εύρημά μας στην Γκιώνα είναι η ύπαρξη ενός ζευγαριού Γυπαετών, (από τα 20 της Ελλάδας) που πλαισιώνονται από έναν εύλογο αριθμό Όρνιων. Η βλάστηση είναι κυρίως Κεφαλονίτικα έλατα και λίγα Σφεντάμια στη Ρεκά. Από λουλούδια αξίζει να αναφέρουμε τα ενδημικά της Ρούμελης Viola Poetica και Campanula Rupicola, την Campanula Versicolor, το σπάνιο Omphalodes Luciliae, την Κολομπίνα του Ολύμπου Aquilegia Amaliae και το Αλπικό αστέρι Aster Alpinus, όλα πανέμορφα και χαρακτηριστικά των αλπικών βράχων. Ακόμα και μ' αυτά τα λιγοστά στοιχεία μπορεί εύκολα κανείς να σχηματίσει μια ιδέα για την αξία του πυρήνα αυτού: εντυπωσιακό ανάγλυφο που δημιουργεί ποικιλία βιοτόπων, ένα σημαντικό κοπάδι αγριόγιδων, σπανιότατα και απειλούμενα αρπακτικά, αξιόλογα αγριολούλουδα.

Είναι λοιπόν, πέρα από κάθε αμφισβήτηση ότι ο πυρήνας αυτός αξίζει να προστατευτεί από τους κινδύνους που τον απειλούν σήμερα:

ΡΕΚΑ: Μπάζα από τα μεταλλεία-Λαθροκυνήγι
ΒΑΘΙΑ ΛΑΚΚΑ: Δρόμος μεταλλείων το 1987 και Επιφανειακή εξόρυξη
ΛΑΖΟΥ: Λαθροκυνήγι και από κάθε μελλοντική εισβολή των μεταλλείων
III. Η ΑΝΑΓΚΗ ΕΝΟΣ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΥ
Ύστερα απ' όσα εκθέσαμε πιο πάνω, γίνεται φανερό ότι αυτό που θεωρούμε ορεινή φύση σήμερα, δεν θα υπάρχει για πολύ καιρό ακόμα.

Βέβαια ζει και πληθύνεται γύρω μας το νέο είδος Έλληνα που, καθώς ανατρέφεται σε ολοένα και πιο τεχνητές συνθήκες και ζυμώνεται με ανθρωποκεντρικά προβλήματα, αδιαφορεί για ό,τι δεν κατανοεί, δεν βλέπει ή δεν μπορεί να ιδιοποιηθεί.

Αυτοί όμως που αγαπάνε αυτή τη γη κι αυτοί που αισθάνονται υπεύθυνοι για το πώς θα την αποδώσουν στις επόμενες γενιές, βλέπουν ήδη την αναγκαιότητα μιας ρύθμισης στις σχέσεις των ανθρώπων με το φυσικό περιβάλλον.

Ερευνώντας τις αρχές ενός τέτοιου προγραμματισμού στον ορεινό χώρο της νότιας Ελλάδας, βλέπουμε πως η κατάσταση διαγράφεται, λίαν αισιόδοξα, χαοτική:

Κανένας Εθνικός Δρυμός ή προστατευόμενη περιοχή σ' ολόκληρη την Πελοπόννησο
Λαθροκυνήγι στο Δρυμό της Οίτης
Φόλες στο Δρυμό του Παρνασσού
Δρόμοι παντού σ' όλα τα βουνά
ΣΚΟΤΩΣΤΕ ΤΑ ΟΛΑ ΝΑ ΤΑ ΦΑΜΕ
Πρέπει λοιπόν κάτι να γίνει και μάλιστα γρήγορα. Εφαρμόζοντας τις βασικές αρχές ενός σχεδιασμού στην περίπτωση της Γκιώνας, έχουμε κατ' αρχή να αντιμετωπίσουμε το φλέγον θέμα των διάφορων μικρών και μεγάλων συμφερόντων. Η κυριότερη αντίδραση προέρχεται από την πεποίθηση που έχουν οι περισσότεροι Έλληνες πως «μόνο δουλεύοντας ανεξέλεγκτα βγαίνω κερδισμένος».

Έτσι είναι πολύ δύσκολο να θεσμοθετήσεις ένα λειτουργικό πλαίσιο (προστασίας για παράδειγμα) ακόμα κι αν αυτό δεν εμποδίζει σήμερα κανέναν, γιατί πιθανόν να τον εμποδίσει στο μέλλον. Πάντως στις παρακάτω προτάσεις, οι κύριες εκμεταλλεύσεις δεν εμποδίζονται καθόλου - στη σημερινή έκταση και μορφή τους.

Κεντρικό στοιχείο του προτεινόμενου σχεδιασμού είναι η ανακήρυξη του πυρήνα Ρεκά-Βαθιά Λάκκα-Λαζόρεμα σαν Φυσική Ρεζέρβα Γκιώνας. Ο θεσμός αυτός θα μπορούσε να λειτουργήσει σ' ένα πλαίσιο Εθνικών και Περιφερειακών Δρυμών, με ανάλογα καθεστώτα προστασίας. Το σύνολο των ρυθμίσεων συνοψίζεται στις παρακάτω θέσεις:

Ο πυρήνας Ρεκά-Βαθιά Λάκκα-Λαζόρεμα ανακηρύσσεται Φυσική Ρεζέρβα Γκιώνας. Απαγορεύεται το κυνήγι, η βοσκή γιδιών (αυτό ισχύει και τώρα, στα χαρτιά όμως), η διάνοιξη δρόμων και η εκτέλεση τεχνικών έργων των μεταλλείων. Τα κοιτάσματα της Βαθιάς Λάκκας μπορούν να εξορυχθούν με τούνελ από τις βόρειες πλαγιές του Μπότσικα όπου έχουν ήδη βρεθεί βαθιά στρώματα. Το καταφύγιο στη Λάκκα Καρβούνη επισκευάζεται και λειτουργεί και σαν βιολογικός σταθμός.
Τα μεταλλεία διατηρούν όλες τις περιοχές που έχουν κάνει αποκαλύψεις και μπορούν να επεκταθούν στην Ταράτσα (όπου τους αντιστέκονται οι κτηνοτρόφοι) και τα ανατολικά δάση (όπου το δασαρχείο κάνει πως αρνείται στην αρχή, αλλά μετά εγκρίνει την αποψίλωση).
Οι κτηνοτρόφοι διατηρούν το σύνολο της σημερινής έκτασής τους με εξαίρεση τα 100-150 γίδια του πυρήνα.
Κατασκευάζεται καταφύγιο στη Βαθιά Λάκκα για χρήση ορειβατών και μελετητών της φύσης.
Η εφαρμογή των παραπάνω αρχών κρίνω ότι επείγει γιατί ο κοινωνικοποιημένος Σκαλιστήρης άρχισε έργα οδοποιίας προς τη Βαθιά Λάκκα, όπου έχουν βρει βωξίτη σε μικρό βάθος και θα κάνουν επιφανειακή εξόρυξη. Ο καλοκαιρινός ήλιος του '87 λοιπόν θα δει το τέλος της Βαθιάς Λάκκας και μετά θα ακολουθήσουν η κορυφογραμμή, η Ρεκά και το Λαζόρεμα.

Μπαίνει λοιπόν το ερώτημα: τι μπορούμε να κάνουμε οι ορειβάτες, οι οικολόγοι και όσοι ενδιαφέρονται για την ελληνική φύση, μπροστά σ' αυτή την κατάσταση, κόντρα στο ΚΥΣΥΜ και με τα μέσα που έχουμε;

Ατομικά, ο καθένας μπορεί να αντιληφθεί ότι η Γκιώνα και η ελληνική φύση γενικότερα, δεν κινδυνεύει τυχαία. Όλοι είμαστε συνυπεύθυνοι για την καταστροφή της - που θα γίνει και καταστροφή μας. Μπορούμε, σίγουρα, να προσαρμόσουμε τη ζωή μας σε ένα νέο τρόπο όπου θα καταναλώνουμε λιγότερες Γκιώνες. Κι αυτό ίσως είναι το σημαντικότερο.

Στο κοινωνικό όμως επίπεδο, είναι πια στιγμή να προβάλουμε αυτά τα θέματα όσο πλατύτερα γίνεται.

Μπορούμε:

Να διακινήσουμε την αφίσα
Να πάμε στην Γκιώνα
Να μιλήσουμε με τους ντόπιους
Να έρθουμε σ' επαφή με την ομάδα πρωτοβουλίας
Να οργανώσουμε μια εκδήλωση στο σύλλογο ή την πόλη μας
Να υπογράψουμε το ψήφισμα
Να δημοσιεύσουμε μια διαμαρτυρία
ΓΡΗΓΟΡΑ, ΟΙ ΜΠΟΥΛΝΤΟΖΕΣ ΔΕΝ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΝ. ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΤΟΥ '87 Η ΒΑΘΙΑ ΛΑΚΚΑ ΔΕΝ ΘΑ ΥΠΑΡΧΕΙ.

Πρωτοβουλία για την Γκιώνα

ΓΝΩΡΙΖΟΝΤΑΣ ότι έχουμε από καιρό επέμβει βάναυσα και ανεπανόρθωτα στις φυσικές ισορροπίες των ορεινών οικοσυστημάτων μας.

ΠΙΣΤΕΥΟΝΤΑΣ ότι πρέπει να τεθεί κάποιο όριο στην καταστροφική «αξιοποίηση» του φυσικού πλούτου.

ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΝΤΑΣ πια ότι η σημασία του κοινωνικού κόστους κάθε φυσικής καταστροφής ξεπερνάει τα όρια του τοπικού ενδιαφέροντος και συμφέροντος.

ΕΜΕΙΣ, τα μέλη των πιο κάτω ομάδων και οργανώσεων ΖΗΤΑΜΕ από την Πολιτεία, τους τοπικούς φορείς και τις διοικήσεις των εταιρειών βωξίτη να κάνουν κάθε δυνατή ενέργεια ώστε:

Να μην προχωρήσουν στη διάνοιξη δρόμου, τις γεωτρήσεις και την εξόρυξη στη θέση Βαθιά Λάκκα
Να επανορθωθούν στο μέγιστο δυνατό βαθμό τα κατεστραμμένα δάση της Γκιώνας
Να κλείσουν οι δρόμοι των μεταλλείων για τους λαθροθήρες
Να ενταθεί ο έλεγχος του λαθροκυνηγιού στις περιοχές της Ρεκάς και Λαζορέματος
Να εκπονηθεί επιτέλους μια διαχειριστική μελέτη για τον ορεινό όγκο της Γκιώνας που να παίρνει υπόψη του και την οικολογική αξία του βουνού και να προτείνει το μοντέλο εκείνο της εκμετάλλευσης που εγγυάται τη μακροπρόθεσμη συνύπαρξη ανθρώπου και φύσης
Περιοδικό Ανάβαση
Περιοδικό Νέα Οικολογία
Εναλλακτική Κίνηση Οικολόγων
Ελληνική Ορνιθολογική Εταιρεία
Ελληνικός Ορειβατικός Σύλλογος Αχαρνών

Η μηχανικός θα γίνω, ή στην άμμο θα απομείνω.

Βλέποντας τα έργα στον Νομό μας, μας ανοίγει το κέφι. (μεταφορικά το γράφω)
Φυσικά δεν είμαστε ειδικοί να καταλάβουμε τι κάνουνε όσοι μελετάνε και φτιάχνουν τα διάφορα έργα, αλλά παρόλα αυτά την άποψή μας μπορούμε να την καταθέτουμε τουλάχιστον.

Θέλουμε σήμερα να μιλήσουμε, για μια στροφή που είναι καρμανιόλα λόγω της αρχικής της χάραξης και που τώρα χειροτερεύει λόγω των έργων(Διασταύρωση Άμφισσας προς Δελφούς) . Η ανικανότητα των υπευθύνων δεν επέτρεψε μέχρι τώρα να μειώθουν ή να παρακαμφθούν αυτές οι στροφές. Να είμασταν σε κανένα βουνό που χρειάζεται κοιλαδογέφυρες να πω είναι δύσκολο το έργο, υπομονή κάποτε θα βρεθούν χρήματα και θα γίνει. Αλλά μέσα στο ίσιωμα να μην μπορούν να φτιάξουν αυτήν την στροφή καταντά τραγικό.

Ξαφνικά βλέπουμε ταμπέλες, ... κονδύλια γράφουν επάνω, κάτι θα κάνουν σκεφτήκαμε.

Το τι θα κάνουν δεν το έχουμε δει ολοκληρωμένο μιας και το έργο το ...παράτησαν αρκετές εβδομάδες τώρα στην μέση, ανοικτή παγίδα σε όποιον κακομοίρη οδηγό δεν προσέξει. Έχουν φτιάξει πεζοδρόμια επάνω στην στροφή μειώνοντας δραστικά το φάρδος του δρόμου και έτσι όλοι στην πρώτη ψιχάλα κινδυνεύουμε.

Αυτό που έχουν κάνει είναι το εξής:
Επάνω στην επικίνδυνη στροφή ο δρόμος στενεύει ακόμη περισσότερο για να δημιουργηθεί νέα λουρίδα για όσους θέλουν να στρίψουν από Άμφισσα προς Δελφούς.
Τα προστατευτικά κιγκλιδώματα στένεψαν περισσότερο τον δρόμο γύρω στο μισό μέτρο. Έρχονται λοιπόν τώρα και στενεύουν επιπλέον τον δρόμο από την πλευρά που είναι ο Πλάτανος χωρίς να υπάρχει κανένας λόγος και τοποθετούν πεζοδρόμια εκεί που πριν υπήρχε άσφαλτος, μειώνοντας στο ελάχιστο την δυνατότητα ανοχής για οποιοδήποτε κακό χειρισμό κάνει κάποιος οδηγός.

Όταν μάλιστα περιμένεις να στρίψεις και βλέπεις το φορτηγό να πηγαίνει τσίμα τσίμα πατώντας την διαχωριστική γραμμή οδηγούμενο λάθος από τα νέα έργα τότε λες μακάρι να μην συμβεί σε εμένα το κακό.

Ξηλώστε βρε τα πεζοδρόμια πάνω από τον δρόμο και τραβήξτε την διασταύρωση πιο πίσω. Αφήστε περιθώρια ανοχής σε αυτήν την προβληματική στροφή να μπορεί ο οδηγός να διορθώνει την στραβοτιμονιά και να μην οδηγείται επάνω σε αυτούς που περιμένουν να στρίψουν για Δελφούς.

Ολόκληρα βουνά κόβονται στον νομό μας, μια αστεία στροφή γιατί δεν γίνεται να διορθωθεί; Μήπως η διατήρηση των πασαλειμμάτων και όχι η διόρθωση είναι η ουσία της υπόθεσης.

Πάνος Μητσόπουλος

Ο Πάνος Μητσόπουλος γεννήθηκε στην Ιτέα το 1965.
Το !998 αποφασίζει να εγκαταλείψει την εργασία του και την χώρα μας και πηγαίνει στην Ολλανδία ακολουθώντας το πάθος του για την ζωγραφική. Το 2004 αποφοίτησε από την Ακαδημία Rietveld στο Άμστερνταμ.

Τα τελευταία χρόνια δούλεψε επάνω στο θέμα: «Ευχάριστο κλουβί», όπου παραλληλίζει τη ζωή ενός καναρινιού κλεισμένου σε κλουβί, με τη μοντέρνα ζωή στις μητροπόλεις.
Χρησιμοποιεί και εξερευνά, με διαφορετικούς τρόπους, το ανοιχτό κίτρινο χρώμα του καναρινιού, που είναι κλειδωμένο μέσα στο κλουβί.

Τελευταία εργάζεται με το σχήμα του κίτρινου τραπεζίου, σαν μια βάση στον καμβά για τις δημιουργίες του. Δημιουργώντας μια σκηνή με μπάρες που είναι δύσκολο να δεις και που πολλές φορές είναι μπροστά και άλλες πίσω .

Εξισορροπούσες σκιές και ... κατασκευές κλουβιών, μερικές φορές άνετες, που επιπλέουν στο χώρο, σαν να προσπαθούν μάταια να μπουν η μία μέσα στην άλλη.

Η δουλειά του Πάνου Μητσόπουλου εκφράζει αντίσταση και αστάθεια και αντανακλά την απελευθέρωση που υπάρχει σε μια μετάβαση ή σε μια αλλαγή στη ζωή.

Το Φθινόπωρο που μας πέρασε είχαμε την ευκαιρία να τον δούμε με το γνωστό Αμάξι Ντεσεβώ να κυκλοφορεί στην πόλη μας, χάρη σε μια έκθεση που οργάνωσε με αφορμή στην Δεκαετή παραμονή του στην Ολλανδία σε συνεργασία με τον Δήμο Ιτέας.

Το θέμα της έκθεσης ήταν ο διχασμός ανάμεσα στην διατήρηση των 2,5 χιλιάδων χρόνων πολιτισμού και της οικονομικής ανάπτυξης της περιοχής, μέσα από την εκμετάλλευση του βωξίτη τόσο κοντά στο «Δελφικό Τοπίο» και πραγματοποιήθηκε στο παλιό εργοστάσιο ελαιών του κ. Τριαντάφυλλου Κονιάκου.
Περισσότερα έργα και πληροφορίες μπορείτε να βρείτε στην Ιστοσελίδα του

Ανασχηματισμός, φεύγει ο Αλογοσκούφης έρχεται ο Μπούγας

Πάει ο Αλογοσκούφης, λίγο τα δομημένα ομόλογα και το φάγωμα των χρημάτων των ταμείων, λίγο η γυναίκα του που πήρε την διαχείριση στα ακίνητα του ΟΤΕ μέσω Deutsche Telecom, λίγο οι εξυπηρετήσεις στους τραπεζίτες. Τον έδιωξε μπας και σωθεί ο Καραμανλής.

Ας θυμόμαστε για αποχαιρετισμό, τον Αλογοσκούφη να τραγουδάει Έρικ Κλάπ(φ)τον



Η Φωκίδα όμως δεν είναι τόσο λυπημένη γιατί ο Βουλευτής του νομού Μπούγας έγινε υπουργός, υφυπουργός Ανάπτυξης για την ακρίβεια.

Γλέντι λοιπόν και ας τραγουδήσουμε και εμείς σαν τον Αλογοσκούφη στα Αγγλικά



Το μόνο πρόβλημα είναι οτι οι Αρμοδιότητες του Νέου υφυπουργού σχετίζονται άμεσα με την περιοχή. Τα μεταλλεία και οι ανεμογεννήτριες γίνονται πλέον αρμοδιότητές του. Στο χέρι του θα είναι να μην καταστρέψει τον τόπο, ή να τον καταστρέψει τελείως για χάρη αυτών που τον έκαναν υπουργό.
Ελπίζω τον λογαριασμό από το γλέντι να μην τον πληρώσουμε εμείς.

Στάση Εργασίας από την ΑΔΕΔΥ στις 9/1/2009 για το Εφάπαξ, την Ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και την συμμετοχή στο Πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο

Ιανουάριος 02/01/2009

Στάση εργασίας πανελλαδική 9/1/2009

Η νέα χρονιά ξεκινά με την αιματοχυσία και το ολοκαύτωμα σε βάρος του παλαιστινιακού λαού και τη νέα υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου των μισθωτών, των συνταξιούχων, των ανέργων .

Οι κακοί οιωνοί και οι προβλέψεις , τα ίδια τα γεγονότα, οι συνθήκες και οι εξελίξεις, υποχρεώνουν κάθε συλλογικό κίνημα, απαιτούν από τα συνδικάτα και τις κοινωνίες να προχωρήσουν με νέα δυναμική, συντονισμό και ενότητα σε νέα κλίμακα αγώνα, δράσεων και πρωτοβουλιών για να ανοίξουν την πραγματική ελπίδα πραγμάτωσης των προσδοκιών, των ευχών για ειρήνη, πρόοδο, δικαιοσύνη και δικαιώματα.

Η Α.Δ.Ε.Δ.Υ., στο έδαφος αυτό, ξεκινά ... το 2009 με την προκήρυξη πανελλαδικής στάσης εργασίας την Παρασκευή 9 Ιανουαρίου από 12:00 και έως το τέλος του ωραρίου.

Συμμετέχει στα συλλαλητήρια των μαθητών και φοιτητών, των νέων και εκπαιδευτικών, που συμπυκνώνουν και προωθούν την γενική απαίτηση για διεύρυνση και εμβάθυνση συλλογικών, πολιτικών, κοινωνικών, εργασιακών δικαιωμάτων.

Παράλληλα η Α.Δ.Ε.Δ.Υ. καλεί σε σύσκεψη τις δημοσιοϋπαλληλικές Ομοσπονδίες τη Δευτέρα 12 Ιανουαρίου για την οργάνωση 24ωρης απεργιακής κινητοποίησης, που ήδη το Γ.Σ. έχει με απόφασή του εξουσιοδοτήσει την Ε.Ε.

Με δεδομένο ότι το θέμα του εφάπαξ παραμένει επικίνδυνα ανοιχτό και σε εκκρεμότητα, οι εξελίξεις στη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη γίνονται πιο δραματικές και διαψεύδουν με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο την κυβέρνηση με τις διαβεβαιώσεις (πρόσφατες δημόσια και στη Βουλή κατά τη συζήτηση του προϋπολογισμού) του αρμόδιου Υπουργού Υγείας περί του αντιθέτου, καλεί στις 16/1/2009 το Γ.Σ. για περαιτέρω κλιμάκωση του αγώνα πέρα από τις προαναφερθείσες στάση εργασίας και 24ωρη απεργία.

Καλούμε κάθε εργαζόμενο και συνταξιούχο σε δυναμική και καθολική συμμετοχή:

•· Στις διαδηλώσεις ενάντια στην πολεμική επέμβαση του Ισραήλ, τη δολοφονική μηχανή ολοκαυτώματος σε βάρος του παλαιστινιακού λαού.

•· Στις κινητοποιήσεις των μαθητών και φοιτητών, των νέων και εκπαιδευτικών.

•· Στις απεργιακές κινητοποιήσεις για τα αυτονόητα και στοιχειώδη δικαιώματά μας στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και την απόδοση του εφάπαξ δηλ. των εισφορών μας, την προάσπιση των ασφαλιστικών μας δικαιωμάτων που είναι στο στόχο και νέων δυσμενών ανατρεπτικών σχεδιασμών με όχημα την απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου που είναι στην τελική ευθεία.

Το 2009 μπορεί να είναι ελπιδοφόρο αρκεί οι αγώνες και η συμμετοχή όλων να κλιμακωθούν, να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις, να κατακτήσουν τις αντίστοιχες πολιτικές στο πολιτικό, οικονομικό, κοινωνικό γίγνεσθαι.

Θέσεις εργασίας στην Δήμο Γαλαξιδιου

Δύο θέσεις εργασίας στην Δήμο Γαλαξιδίου
1)ΑΟΡΙΣΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ (ΦΟΡΟΙΣ)
ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ ΠΕ...
ΚΛΑΔΟΣ / ΕΙΔΙΚΟΤΗΤΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΥ
ΘΕΣΕΙΣ 1
ΦΟΡΕΑΣ ΔΗΜΟΣ ΓΑΛΑΞΙΔΙΟΥ
ΕΔΡΑ / ΝΟΜΑΡΧΙΑ ΦΩΚΙΔΑΣ
2)ΑΟΡΙΣΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ (ΦΟΡΟΙΣ)
ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ ΔΕ
ΚΛΑΔΟΣ / ΕΙΔΙΚΟΤΗΤΑ ΥΔΡΑΥΛΙΚΩΝ
ΘΕΣΕΙΣ 1
ΦΟΡΕΑΣ ΔΗΜΟΣ ΓΑΛΑΞΙΔΙΟΥ
ΕΔΡΑ / ΝΟΜΑΡΧΙΑ ΦΩΚΙΔΑΣ

ΦΕΚ ΠΡΟΚΗΡΥΞΗΣ 675 16-12-2008
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΣΤΑ ΤΗΛΕΦΩΝΑ 22653 51212
Δείτε το ΦΕΚ 675 16-12-2008 στο Εθνικό Τυπογραφείο
ΔΗΜΟΣ ΓΑΛΑΞΙΔΙΟΥ Ιστοσελίδα
Τηλέφωνα: 22650-41319, 22650-41180, 41260

Τρομοκρατία αγάπη μου!!!!

Το άρθρο αυτό του iteanet δημοσιεύθηκε και στην Ιστοσελίδα της Παραπολιτικής

Η πιο διεφθαρμένη και ανίκανη κυβέρνηση αποκτά κύρος μέσα από την γνωστή συνταγή, την επίκληση εσωτερικού ή εξωτερικού κινδύνου.
Η τρομοκρατία! Να ένας τρόπος να μπορέσει να επιστρέψει, η διαλυμένη από την πολιτική της και τα σκάνδαλα Κυβέρνηση.
Η δολοφονική επίθεση ενάντια στους αστυνομικούς των ΜΑΤ, ήταν η ευκαιρία που περίμενε η Ν.Δ. και οι ταϊσμένοι καναλάρχες μας, για να ... αρχίσουν την επιχείρηση αναστήλωσης της ετοιμόρροπης Κυβέρνησης.
Όχι δεν μας δείχνουν πάλι όλοι μαζί και συνέχεια τον Βασιλιά Κοκό, όταν η Ελλάδα είναι στους δρόμους. Μας δείχνουν ταυτόχρονα τις υπουργάρες μας, ενώ ο κόσμος καίγεται πραγματικά.
Γιατί άλλο πράγμα είναι το φαΐ και άλλο το κουτόχορτο, το φαΐ έχουν διαλέξει να το τρώνε οι καναλάρχες και σε εμάς σερβίρουν μόνο το κουτόχορτο.

Από την μία ώρα που διαρκούν οι ειδήσεις (μαζί με αθλητικά, καιρό, διαφημίσεις) τα 40 λεπτά ήταν για την δολοφονική επίθεση. Όλοι οι Υπουργοί και τα στελέχη της Κυβέρνησης, που μέχρι τώρα κρυβόντουσαν για να μην απολογηθούν για την κυβερνητική πολιτική στην οικονομία στην παιδεία , και στα σκάνδαλα, μπόρεσαν και παρουσιάστηκαν επιτέλους από τους διαπλεκόμενους συνεταίρους τους, σαν κάτι θετικό σαν εγγυητές της δημοκρατικής ομαλότητας.

Και να πεις δεν υπήρχαν άλλες ειδήσεις, υπήρχαν, αλλά στην Ισραηλινή εισβολή στην Γάζα η Κυβέρνηση είχε λερωμένη την φωλιά της, γιατί απέφυγε να την καταδικάσει. Ας μην ξεχνάμε επίσης, ότι το προηγούμενο διάστημα όταν έκανε ασκήσεις με το Ισραήλ, που τους έδωσε και τους κωδικούς των SS20.
Για την πρόκληση της Ουκρανία που υποδαυλιζόμενη από την Αμερική προσπαθεί να διακόψει την ροή αερίου από την Ρωσία στην Ευρώπη, δεν είπαν πάλι κουβέντα.

Ευτυχώς που υπάρχει και το διαδίκτυο και μπορεί αρκετός κόσμος να ξεφεύγει από την προπαγάνδα των διαπλεκόμενων συμφερόντων που μας κατευθύνουν σύμφωνα με τα συμφέροντα της τσέπης τους και όχι με τα συμφέροντα της δικής μας τσέπης.