Η σκόνη του χρόνου απο τον Θόδωρο Αγγελόπουλο στην Άμφισσα

H Κινηματογραφική λέσχη Άμφισσας
έχει προγραμματίσει δύο προβολές
την Κυριακή στις 6:30μμ και στις 9:15μμ
στο Πνευματικό Κέντρο Άμφισσας
με την ταινία :Η σκόνη του Χρόνου
Διαβάστε λίγα λόγια
για την ταινία

Ένας 50χρονος σκηνοθέτης γυρίζει ταινία με θέμα την πορεία των γονιών του κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου. Καθώς ο σκηνοθέτης μελετά τις συνθήκες της εποχής, και τη «σιδηρά κουρτίνα» που χώρισε τους γονείς του για πολλά χρόνια, βρίσκει τον εαυτό του, να είναι το πρόσωπο κλειδί στην ίδια του την ταινία.
Λίγα λόγια : Δεύτερη ταινία της τελευταίας τριλογίας του πολυβραβευμένου σκηνοθέτη, μετά από το 2003 και «Το λιβάδι που δακρύζει». Η ταινία εκτυλίσσεται στην πρώην Σοβιετική Ένωση, στα σύνορα Αυστρίας-Ουγγαρίας, στην Ιταλία και τη Νέα Υόρκη μεταξύ 1953 και 1974, από τις παραμονές του θανάτου του Στάλιν μέχρι την παραίτηση Νίξον στην Αμερική και την πτώση της Ελληνικής χούντας. Ο Γουίλιαμ Νταφόε, η Ιρέν Ζακόμπ, ο Μισέλ Πικολί, ο Χάρβευ Καιτέλ και ο Μπρούνο Γκανζ είναι το πολυεθνικό και πολυάστερο καστ του Αγγελόπουλου, ο οποίος επιστρέφει στην αγαπημένη του θεματική, τη ... σοσιαλιστική περίοδο της Ευρώπης. Ο Αγγελόπουλος που έχει –ήδη- αναβάλλει την προβολή της ταινίας στα πρόσφατα φεστιβάλ Καννών και Βενετίας, επίσης, έχει δημιουργήσει θέμα αναφορικά με την ένταξη της στα κρατικά βραβεία ποιότητας, έχει ορίσει την επίσημη προβολή της στις 22 του Νοέμβρη, στα πλαίσια του φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.



Σκηνοθέτης:Θόδωρος Αγγελόπουλος

Διάρκεια:2 ώρες,5 λεπτά

Ηθοποιοί:Willem Dafoe, Bruno Ganz, Irene Jacob, Michel Piccoli

Σεναριο:Θόδωρος Αγγελόπουλος

ΘΟΔΩΡΟΣ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ:
ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΟΥ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Η σχέση μου με τον κινηματογράφο άρχισε σχεδόν σαν εφιάλτης. Ήταν το ’46 ή ’47, δεν θυμάμαι. Πρώτα μεταπολεμικά χρόνια, τότε που πήγαινε πολύς κόσμος στο σινεμά και εμείς μικροί τρυπώναμε ανάμεσα στον συνωστισμό των μεγάλων για να χαθούμε στο μαγικό σκοτάδι του εξώστη. Είδα πολλές ταινίες τότε, αλλά η πρώτη ήταν μια ταινία του Michael Curtiz, το «Angels With Dirty Faces».
Υπάρχει μια σκηνή στην ταινία που ο ήρωας οδηγείται από δυο φύλακες στην ηλεκτρική καρέκλα. Καθώς προχωρούν, οι σκιές τους μεγαλώνουν στον τοίχο.
Ξαφνικά μια κραυγή... Δεν θέλω να πεθάνω.
Αυτή η κραυγή για καιρό μετά στοίχειωνε τις νύχτες μου.
Ο κινηματογράφος μπήκε στη ζωή μου με μια σκιά που μεγάλωνε σ’ ένα τοίχο και μια κραυγή.

Άρχισα να γράφω πολύ νωρίς, εκείνη την ίδια εποχή, κάτω απ’ την ταραχή και τη συγκίνηση που μου είχαν δημιουργήσει οι αναταράξεις της Ιστορίας που είχαν προηγηθεί.
Οι σειρήνες του πολέμου του ’40.
Η είσοδος του Γερμανικού στρατού κατοχής σε μια έρημη Αθήνα. Πρώτοι ήχοι, πρώτες εικόνες.
Έπειτα, ο Εμφύλιος το Δεκέμβρη του ’44. Η σφαγή.
Η καταδίκη του πατέρα σε θάνατο.
Το χέρι της μητέρας να τρέμει στο δικό μου καθώς ψάχναμε να βρούμε το πτώμα του ανάμεσα σε δεκάδες άλλα, σε ένα χωράφι.
Καιρό μετά ένα μήνυμα του από μακριά.
Η επιστροφή του μια μέρα βροχής.
Πρώτες ιστορίες. Πρώτη επαφή με τις λέξεις, λέξεις που αναζητούν εικόνα. Τότε δεν ήξερα. Το κατάλαβα αρκετά αργότερα όταν έγραψα την πρώτη λέξη στο πρώτο σενάριο.
Η λέξη ήταν «βρέχει».

Ο Όμηρος, οι αρχαίοι τραγικοί, και γενικά η αρχαία ελληνική γραμματεία, αποτελούσαν την εποχή μου μέρος της σχολικής μας παιδείας. Οι αρχαίοι μύθοι μας κατοικούν και τους κατοικούμε.
Ζούμε σ’ ένα τόπο γεμάτο μνήμες, αρχαίες πέτρες και σπασμένα αγάλματα.
Όλη η νεότερη ελληνική τέχνη φέρει τα σημάδια αυτής της συμβίωσης.
Η διαδρομή μου, η πορεία μου, η σκέψη μου θα ήταν αδύνατο να μην έχουν ποτιστεί από όλα αυτά.
Όπως λέει ο ποιητής «έβγαιναν απ’ το όνειρο, καθώς έμπαινα στο όνειρο. Έτσι ενώθηκε η ζωή μας και θα’ ναι δύσκολο πολύ να ξαναχωρίσει».
Η σχέση μου με τη λογοτεχνία και την ποίηση μ’ έφεραν πολύ νωρίς κοντά σ’ όλες τις αναζητήσεις γλωσσικές ή αισθητικές του μοντερνισμού.
Αργότερα, στις αρχές του ’60 στο Παρίσι, την εποχή της πολιτικοποίησης, το επικό θέατρο του Brecht, που αναιρούσε, ως ένα σημείο, τον ορισμό του Αριστοτέλη για την δραματική τέχνη, γινόταν σημείο αναφοράς.
Πέρασαν χρόνια για να επιστρέψω στον Αριστοτέλη και στον ορισμό του για την τραγωδία: Έστιν ουν τραγωδία, μίμησης πράξεως σπουδαίας και τελείας...
Πέρασαν χρόνια για να ανακαλύψω ότι ο μονόλογος της Μόλλυ στο τελευταίο κεφάλαιο του «Οδυσσέα» του Τ. Τζόυς, δεν είναι παρά η μακρινή ηχώ της εκπληκτικής περιγραφής, των όπλων του Αχιλλέα στην Ιλιάδα του Ομήρου.

Η «Αναπαράσταση», η πρώτη μου ταινία, γεννήθηκε την περίοδο της δικτατορίας των συνταγματαρχών ως απόπειρα ανασύνθεσης της αλήθειας, από τα θραύσματά της. Η αναπαράσταση όχι ως σκοπός αλλά ως δρόμος. Οι μικρές ιστορίες όπως αντανακλώνται αλλά και καθορίζονται από τη μεγάλη Ιστορία.
Ο πατέρας ως σύμβολο, ως παρουσία και απουσία, ως μεταφορική έννοια και ως σημείο αναφοράς.
Το ταξίδι, τα σύνορα, η εξορία.
Η ανθρώπινη μοίρα.
Η αιώνια επιστροφή.
Θέματα που ακολούθησαν και μ’ ακολουθούν.
Όλες μου οι εμμονές μπαίνουν και βγαίνουν στις ταινίες μου, όπως μπαίνουν και βγαίνουν, όπως σωπαίνουν για να ξαναεμφανιστούν αργότερα, τα όργανα μιας ορχήστρας.
Είμαστε καταδικασμένοι να λειτουργούμε με τις εμμονές μας. Δεν κάνουμε παρά μόνο μια ταινία, δεν γράφουμε παρά μόνο ένα βιβλίο.
Παραλλαγές και φούγκα πάνω στο ίδιο θέμα.

Πολλοί που μου έχουν κάνει την τιμή να ασχοληθούν με την δουλειά μου νομίζουν ότι ο τρόπος που γράφω είναι αποτέλεσμα μιας πολιτικής επιλογής.
Δεν είναι ακριβώς έτσι. Βέβαια, όταν γύριζα τις «Μέρες του ‘36», μια ταινία πάνω στη δικτατορία, την εποχή της δικτατορίας, και ήταν αδύνατο να χρησιμοποιήσω άμεσες αναφορές, αναζήτησα μια κρυφή γλώσσα. Υπονοούμενα της Ιστορίας. Νεκροί χρόνοι μιας συνωμοσίας. Αποσιωπήσεις. Ο ελλειπτικός λόγος σαν αισθητική αρχή. Μια ταινία που όλα τα σημαντικά μοιάζουν να γίνονται εκτός κάδρου.
Αλλά δεν ξεκινάει από αυτό το γεγονός η επιλογή των μεγάλων πλάνων.
Δεν αποφάσισα λογικά να δουλεύω με μεγάλα πλάνα. Σκέφτομαι πάντα ότι ήταν μια φυσική επιλογή. Μια ανάγκη ένταξης του φυσικού χρόνου στο χώρο, ως ενότητα χώρου και χρόνου.
Μια ανάγκη, οι λεγόμενοι νεκροί χρόνοι ανάμεσα στη δράση και την αναμονή της, που συνήθως εξαφανίζει το ψαλίδι του μοντέρ, να λειτουργήσουν μουσικά σαν παύσεις.
Μια αντίληψη του πλάνου ως ζωντανού κυττάρου με εισπνοή, εκφορά του κυρίως λόγου και εκπνοή. Γοητευτική και επικίνδυνη επιλογή που συνεχίζεται ως τώρα.

Δουλεύω με την ίδια ομάδα συνεργατών από τότε που άρχισα.
Με ξέρουν, τους ξέρω. Με τα χρόνια έχουν γίνει οικογένειά μου.
Με θυμώνουν συχνά την ώρα της δουλειάς, μου λείπουν όταν δεν τους βλέπω.
Αισθάνομαι αβέβαιος όταν ένας καινούριος τεχνικός μπει στην ομάδα, σαν από αυτόν να εξαρτώνται όλα.
Μιλάω μαζί τους για τα σχέδια και τις αβεβαιότητες μου. Πέρασαν τόσα χρόνια κι ακόμα η ίδια ταραχή η ίδια συγκίνηση, η ίδια ανάγκη να είμαστε κοντά, κρατώντας την αναπνοή μας, περιμένοντας το τέλος ενός πλάνου.

Ταξίδια, χωρισμοί, περιπλανήσεις.
Ένα αυτοκίνητο, ένας φίλος φωτογράφος να οδηγεί σιωπηλά, κι ο δρόμος.
Πολλές φορές σκέφτομαι ότι το μοναδικό μου σπίτι, το μοναδικό μέρος πού αισθάνομαι ότι ισορροπώ, που γαληνεύω, είναι δίπλα στο φίλο που οδηγεί. Το παράθυρο ανοιχτό, το τοπίο να φεύγει.
Οι εικόνες γεννιούνται σ’ αυτά τα ταξίδια. Δεν χρειάζεται να κρατάω σημειώσεις.
Γεννιούνται με τις γραμμές τους, με τα χρώματά τους, με το ύφος τους, πολλές φορές και με τις κινήσεις της μηχανής, με τις αισθητικές τους ισορροπίες, με το φως τους.
Οι εκατοντάδες φωτογραφίες χρησιμεύουν ως μνήμες. Όμως τίποτα δεν τελειώνει πριν από το γύρισμα.
Στο γύρισμα αναπλάθονται όλα με βάση την καινούργια πραγματικότητα.
Ηθοποιοί, απρόβλεπτα, ευτυχή ή ατυχή, ξαφνικές ιδέες.
Κι όμως, η αρχή έχει προηγηθεί. Καιρό πριν. Τότε που από το τίποτα γεννιέται η ιδέα μιας ταινίας.

Πέρασαν τριάντα χρόνια σχεδόν από την πρώτη ταινία.
Παραφράζοντας τον Eliot, θα μπορούσα να πω:
Να ’μαι λοιπόν πιο πέρα, πιο μακριά από του δρόμου τα μισά.
Τα χρόνια μου σπαταλημένα τα πιο πολλά ανάμεσα σε θυμούς της Ιστορίας,
πασχίζοντας ακόμα να μάθω να χρησιμοποιώ εικόνες.
Και κάθε μου προσπάθεια μια καινούργια αρχή και μια μορφή αποτυχίας γιατί μαθαίνουμε μόνο όταν δεν χρειάζεται να εκφραστούμε πια.
Έτσι το κάθε τόλμημα ένα ξεκίνημα καινούργιο μέσα στης ανακρίβειας των αισθημάτων τον γενικό χαμό.
Μέσα στου πάθους τις ασύντακτες ορδές.
Μια έφοδος στο άναρθρο.
Να βρεθεί ξανά αυτό που χάθηκε, και βρέθηκε, και χάθηκε πάλι.
Να βρεθεί ξανά...
In my end is my beginning.

FROST / NIXON: Η ΑΝΑΜΕΤΡΗΣΗ

H Κινηματογραφική λέσχη Άμφισσας
έχει προγραμματίσει δύο προβολές
την Κυριακή στις 6:30μμ και στις 9:15μμ
στο Πνευματικό Κέντρο Άμφισσας
με την ταινία : Frost Nixon η αναμέτρηση
Διαβάστε λίγα λόγια
για την ταινία
δείτε και
το τρέιλερ της ταινίας.

FROST / NIXON
Είναι τόσο επιτυχημένη η διασκευή που έκανε ο Πίτερ Μόργκαν στο ομώνυμο θεατρικό του, που το Frost/Nixon δε θα μπορούσε να περιοριστεί σε ένα και μόνο χαρακτηρισμό, αυτό της πολιτικής ταινίας. Στήνοντας εξαιρετικά τη γνωριμία του θεατή με τον άγνωστο Ντέιβιντ Φροστ και τον γνωστό σε όλους Ρίτσαρντ Νίξον, ο Χάουαρντ προχωράει χωρίς περιστροφές στην ουσία της ιστορίας του. Λίγη ώρα μετά την πρώτη συνάντησή τους, επιστρατεύει δεξιοτεχνικά τις εξαιρετικές ερμηνείες των Μάικλ Σιν και Φρανκ Λαντζέλα για να οργανώσει τελικά έναν αγώνα λεκτικού μποξ ανάμεσα σε δύο ανθρώπους που στην πραγματικότητα δεν είναι παρά οι δύο πλευρές του ίδιου νομίσματος. Και είναι προφανές πως η, στους περισσότερους άγνωστη, ιστορία της «ομολογίας» του Νίξον για το σκάνδαλο Ουότεργκεϊτ ξύπνησε στον Χάουαρντ ένα πάθος που σπάνια έχει επιδείξει μέχρι σήμερα.
Παραγωγή: ΗΠΑ - Βρετανία - Γαλλία (2008)
Σκηνοθεσία: Ρον Χάουαρντ
Πρωταγωνιστούν: Σαμ Ρόκγουελ, Κέβιν Μπέικον, Μάικλ Σιν, Φρανκ Λανγκέλα

Ακόμα περισσότερα μπορείτε να δείτε εδώ

Κινηματογράφος : Η Εναντίωση

H Κινηματογραφική λέσχη Άμφισσας
έχει προγραμματίσει δύο προβολές
την Κυριακή στις 6:30μμ και στις 9:15μμ
στο Πνευματικό Κέντρο Άμφισσας
με την ταινία : Εναντίωση
Διαβάστε λίγα λόγια
για την ταινία
δείτε και
το τρέιλερ της ταινίας.

Βασισμένη σε μία αληθινή ιστορία, η ΕΝΑΝΤΙΩΣΗ είναι μία επική ταινία για την οικογένεια, την τιμή, την εκδίκηση και τη σωτηρία, που εξελίσσεται στη δίνη το Βʼ Παγκόσμιου Πολέμου. Βρισκόμαστε στο 1941 και οι Εβραίοι της Ανατολικής Ευρώπης σφαγιάζονται κατά χιλιάδες. Καταφέρνοντας να ξεφύγουν το θάνατο, τρία αδέλφια βρίσκουν καταφύγιο σε ένα πυκνό δάσος, στο οποίο έπαιζαν όταν ήταν παιδιά. Από εκεί, ξεκινούν τον απελπισμένο τους αγώνα εναντίον των Ναζί. Ο Ντάνιελ Κρεγκ, ο Λιβ Σράιμπερ και ο Τζέιμι Μπελ ενσαρκώνουν τρία αδέρφια που μετατρέπουν έναν αγώνα επιβίωσης σε κάτι πολύ πιο σημαντικό: σε ένα τρόπο να εκδικηθούν για τους θανάτους των αγαπημένων τους ανθρώπων, σώζοντας χιλιάδες άλλους. Στην αρχή, είναι το μόνο που μπορούν να κάνουν για να παραμείνουν ζωντανοί. Αλλά σταδιακά, καθώς οι φήμες για τις τολμηρές πράξεις τους εξαπλώνονται, αρχίζουν να προσελκύουν και άλλους γύρω τους – άντρες και γυναίκες, νέους και ηλικιωμένους – διατεθειμένους να ρισκάρουν τα πάντα για λίγες στιγμές ελευθερίας. Ο Τούβια (Κρεγκ) είναι ένας απρόσιτος αρχηγός, του οποίου τις αποφάσεις αμισβητει ο αδερφός του Ζους (Σράιμπερ) που ανησυχεί ότι ο ιδεαλισμός του Τούβια θα τους παρασύρει όλους στην καταστροφή. Ο Άσαελ (Μπελ) είναι ο νεότερος – και βρίσκεται ανάμεσα στη διαμάχη που έχει ξεσπάσει ανάμεσα στους άλλους δύο αδερφούς. Καθώς πέφτει ο σκληρός χειμώνας, δουλεύουν μαζί για να οργανώσουν μία κοινότητα και να κρατήσουν την πίστη τους ζωντανή, όταν η ανθρωπιά γύρω τους δείχνει να έχει χαθεί.

Ο δρόμος της Επανάστασης

H Κινηματογραφική λέσχη Άμφισσας
έχει προγραμματίσει δύο προβολές
την Κυριακή στις 6μμ και στις 9μμ
στο Πνευματικό Κέντρο Άμφισσας
με την ταινία Ο δρόμος της Επανάστασης
Διαβάστε λίγα λόγια
για την ταινία
δείτε και
το τρέιλερ της ταινίας.
Λόγω της Οδύσσειας η προβολή θα επαναληφθεί
και την Δευτέρα στις 9:00

Αμερική 1955: Ένα παντρεμένο ζευγάρι, ο Φρανκ και η Έιπριλ Γουίλερ, δεν μπορούν να συμβιβαστούν με τη ζωή που κάνουν, καθώς νιώθουν πως δεν έχουν τίποτα κοινό με τους γείτονες τους στο Κονέκτικατ όπου κατοικούν. Ο γάμος τους δοκιμάζεται, καθώς έρχονται αντιμέτωποι με τις αποτυχίες και τις ανασφάλειες τους και σταδιακά καλούνται να συμβιβαστούν με τη μονότονη καθημερινότητα τους. Θα καταφέρουν άραγε να ξεπεράσουν την κρίση και να συνεχίσουν τη ζωή τους, από εκεί που ... την άφησαν;

Ο θεατής, ευαίσθητος άνθρωπος ο ίδιος, δεν μπορεί παρά να αγαπάει τον άνθρωπο και να πονάει με τον πόνο του! Επομένως, βλέποντας το νεαρό ζευγάρι «Του Δρόμου της Επανάστασης» να περιστρέφει ατέρμονα την αδιέξοδη μεσοαστική δυστυχία του γύρω από τον άξονα της αδιέξοδης μεσοαστικής ζωής, δεν μπορεί παρά να πληγωθεί και να πονέσει! Η αστική κοινωνία δεν έχει λύσεις ούτε για τα προβλήματα που δημιουργεί η ίδια. Ο μόνος τρόπος για να βγει κανείς από αυτό το τέλμα που βιώνει σχεδόν το σύνολο της αστικής κοινωνίας, είναι ο Δρόμος της Επανάστασης. Ο Δρόμος της Επανάστασης που οδηγεί σε μια άλλη, σε μια πιο αναπτυγμένη κοινωνία, σε μια ανθρώπινη κοινωνία με άλλες αρχές, με άλλους στόχους και σκοπούς, με άλλες αξίες, χωρίς ανταγωνισμούς και χωρίς ανήθικες ηθικές (ο θάνατός σου η ζωή μου). Σε μια κοινωνία που δε θα αγωνίζεσαι για να κατατροπώσεις και για να αποδείξεις κάτι στους άλλους, αλλά θα αγωνίζεσαι να ζήσεις αρμονικά με τους άλλους (και με τον εαυτό σου).

Στην ταινία, δυστυχώς, «Ο Δρόμος της Επανάστασης», δεν είναι παρά το όνομα, η ταμπέλα της οδού στην οποία μένει το νεαρό ζευγάρι και ίσως, στο πολύ βάθος, ο υπαινιγμός των δημιουργών της ταινίας, για την πραγματική επανάσταση. Μόνον ο υπαινιγμός, όμως, αφού τίποτα άλλο στην ταινία δεν κατευθύνει το θεατή προς τη σωστή λύση, που είναι η ανατροπή του κοινωνικού συστήματος που γεννάει τα κοινωνικά και τα προσωπικά δράματα, που κάνει τους ανθρώπους δυστυχισμένους. Η ταινία δε μας αποκαλύπτει κάποια χαραμάδα. Δε σπρώχνει τους ήρωές της προς την ανατροπή. Αντίθετα, θεωρεί πως η λύση της δυστυχίας βρίσκεται μέσα στην ίδια την κοινωνία που τη γεννάει. Και δεν είναι παρά η κατανόηση, ο συμβιβασμός πως και χωρίς το Παρίσι, χωρίς την επανάσταση δηλαδή, μπορεί κάποιος να ευτυχίσει! Αντιδραστική άποψη, το δίχως άλλο.

Ενα νεαρό ζευγάρι, ευτυχισμένο επιφανειακά και πρότυπο για τη γειτονιά και τους φίλους, νιώθει σιγά - σιγά να βουλιάζει μέσα στη λάσπη της απελπισίας, του συμβιβασμού, των ανεκπλήρωτων ονείρων. Τίποτα από αυτά που επιθυμούσε να κάνει στη ζωή του, τα οποία βέβαια ήταν προσωπικά και όχι γενικά, ατομικά και όχι κοινωνικά, δεν μπόρεσε να πραγματοποιήσει. Στη θέση αυτών έβαλε το επιφανειακό λούστρο, την εξωτερική εικόνα, το συμβιβασμό.

Τα ανεκπλήρωτα όνειρα, όμως, ιδιαίτερα τα ατομικά ανεκπλήρωτα όνειρα που είναι εγωιστικά και συμφεροντολόγα, έχουν μεγάλες δαγκάνες! Δαγκάνες που με τον καιρό σε βουτάνε από το λαιμό και σε πάνε μπροστά στον καθρέφτη της συνείδησής σου. Εκεί σε αναγκάζουν να δεις πως, τελικά, ξύνοντας το λούστρο, τη γυαλιστερή επιδερμίδα, δεν είσαι παρά ένας φελλός. Ενας φελλός που μπορεί να μη βουλιάζει στα σκατά, ωστόσο, δεν έχει καμία ελπίδα για κάτι καλύτερο. Θα συνεχίσεις να επιπλέεις χωρίς κανόνες και χωρίς σκοπό. Από το σημείο αυτό και μετά, βέβαια, αρχίζει το δράμα. Τα βάζεις με τους γύρω σου, με την τύχη, με τον εαυτό σου. Μπαίνεις στην τροχιά της καθημερινής και αδιέξοδης δυστυχίας! Σιγά - σιγά αποδέχεσαι τον άθλιο τρόπο ζωής που βιώνεις και αναπαράγεις. Μέχρι που γίνεσαι ολοκληρωτικά δυστυχισμένος ή αυτοκτονείς!

Η ταινία, η οποία στηρίζεται στο ομότιτλο βιβλίο του Ρίτσαρντ Γέιτς (εκδόθηκε στη Νέα Υόρκη το 1961 - κυκλοφορεί και στα ελληνικά) είναι άψογη στην καταγραφή και την περιγραφή της μεσοαστικής απελπισίας. Αδυνατεί, όμως, ή δε θέλει να δώσει απαντήσεις. Δε βλέπει ή δε θέλει να δει διέξοδο. Περιορίζει και παγιδεύει τους ήρωές της και τους θεατές της στην αδιέξοδη μεσοαστική λογική. Κρατάει το νεαρό ζευγάρι κλεισμένο στο σπίτι του και στον εαυτό του, δεν το σπρώχνει προς την κοινωνία, δεν το αναγκάζει να μετατρέψει το προσωπικό σε γενικό, το ατομικό σε κοινωνικό, να μεγαλώσει το εύρος του αγώνα του. Η ατομική ευτυχία είναι αποτέλεσμα της κοινωνικής ευτυχίας. Μοιραία, λοιπόν, αυτό το ζευγάρι, αυτή η κοινωνία που αναζητά ατομική λύση σε κοινωνικά ζητήματα, θα αυτομαχαιρωθεί.

Ο προσεχτικός θεατής έχει πολλά να κερδίσει από τη συγκεκριμένη ταινία. Πρώτα θα εδραιώσει την άποψή του πως η αστική κοινωνία είναι φορέας και πηγή κακών και δεύτερον πως η διέξοδος είναι ο κοινωνικός αγώνας και όχι ο προσωπικός, ο οποίος προσωπικός αγώνας σε αποπροσανατολίζει και, τελικά, σε απογοητεύει.

του Νίκου Αντωνάκου απο ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ

Μαγαδασκάρη 2

H Κινηματογραφική λέσχη Άμφισσας
έχει προγραμματίσει δύο προβολές
την Κυριακή στις 6μμ και στις 9μμ
στο Πνευματικό Κέντρο Άμφισσας
με την ταινία Μαγαδασκάρη 2.
Διαβάστε λίγα λόγια
για την ταινία
δείτε και
το τρέιλερ της ταινίας.

Το αεροπλάνο είναι στη Μαδαγασκάρη, απ' όπου τα συμπαθέστατα ζωάκια προσπαθούν τώρα να φύγουν ώστε να επιστρέψουν στην "πατρίδα" τους, τη Νέα Υόρκη. Είναι έτοιμο προς απογείωση (όσο έτοιμο μπορεί να είναι ένα αεροπλάνο που έχουν επισκευάσει... πιγκουΐνοι) και έπειτα από λίγα μίλια πτήσης, προσγειώνεται ή μάλλον συντρίβεται με συνοπτικές διαδικασίες, στη μέση του πουθενά... δηλαδή της Αφρικής. Εκεί, καθένας από τους πρωταγωνιστές, ο Άλεξ το συμπαθέστατο λιοντάρι, ο κολλητός τους ο Μάρτι η ζέβρα, ο Μέλμαν η απολαυστική καμηλοπάρδαλη και η αγαπημένη του ιπποποταμίνα Γκλόρια μαζί με τον απίστευτο βασιλιά Τζουλιάν και τους τρομερούς πιγκουίνους, βρίσκει όλο και κάποιον δικό του, αλλά και πάλι μπορεί η Αφρική να συγκριθεί με το "σπίτι" τους στη Νέα Υόρκη;

Αν και με συγκεχυμένα και προβλέψιμα αναμασημένα ηθικά διδάγματα γύρω από τις αξίες της οικογένειας και της φιλίας, η Μαδαγασκάρη 2 ξεπερνά σίγουρα κατά πολύ την πρώτη version της ταινίας, καθώς είναι πιο δροσερή, πιο πνευματώδης και πιο απολαυστική.
Σ΄αυτό βέβαια συμβάλλουν -στη μη μεταγλωττισμένη έκδοση- οι εκπληκτικές φωνές του Μπεν Στίλερ στο ρόλο του Λιονταριού και του Ντέιβιντ Σουίμερ (του Ρος από τα φιλαράκια) στο ρόλο της καμηλοπάρδαλης

Το κύμα

H Κινηματογραφική λέσχη Άμφισσας
έχει προγραμματίσει δύο προβολές
την Κυριακή στις 6μμ και στις 9μμ
στο Πνευματικό Κέντρο Άμφισσας
με την ταινία Το κύμα.
Διαβάστε λίγα λόγια
για την ταινία
δείτε και
το τρέιλερ της ταινίας.

Η ταινία πραγματεύεται το θέμα της ανθρώπινης φύσης και πως μπορεί ο άνθρωπος να γοητεύεται από την ιδέα της δύναμης ακόμα και αν αυτή προέρχεται από αντιδημοκρατικά συστήματα.
Όσοι αρνούνται την δυνατότητα να αναπτυχθεί αυτή η συμπεριφορά σήμερα , λόγω του Δημοκρατικού πολιτεύματος που υπάρχει , αρνούνται να δουν τον τρόπο που λειτουργεί το σύστημα και πως αλλοτριώνονται καθημερινά οι άνθρωποι στους μηχανισμούς καταστολής Στρατό και Αστυνομία.
Στην ταινία αυτή μπορούμε να δούμε αυτή ...την κατάσταση σε μια σχολική αίθουσα και πως οδηγεί στον φασισμό και την κόλαση.

Μπορείτε να δείτε την κριτική της ταινίας απο την Καθημερινή
Κοινωνική
Σκηνοθεσία: Ντένις Γκάνζελ
Πρωταγωνιστούν: Γιούργκεν Φόγκελ, Φρέντερικ Λάου, Μαξ Ρίμελτ, Τζένιφερ Ούλριχ, Κριστιάνε Πάουλ, Γιάκομπ Μάτσεντς

Ενα νέο ρεύμα ταινιών, που ασχολούνται με αιχμηρά θέματα που προκύπτουν από τη γερμανική ιστορία, έχει αρχίσει να δημιουργείται τα τελευταία χρόνια στη γερμανική κινηματογραφική παραγωγή. Η «Πτώση», η «Σόφι Σολ», το πρόσφατο «Σύμπλεγμα Μπάαντερ-Μάινχοφ» και τώρα το «Κύμα», εξετάζουν από απόσταση ιστορίες, αληθινές ή φανταστικές, που έχουν σχέση με το τραυματικό παρελθόν του γερμανικού λαού και τη σχέση του με ακραίες συμπεριφορές.

Ανησυχητικές διαπιστώσεις

Ο Ντένις Γκάνζελ διάλεξε να μεταφέρει σε ένα γερμανικό σχολείο την ιστορία ενός πραγματικού κοινωνικού πειράματος, που πραγματοποιήθηκε στα τέλη της δεκαετίας του '60 σε ένα σχολείο της Καλιφόρνια. Τα ανησυχητικά αποτελέσματα για την ευκολία, με την οποία οι μαθητές προσαρμόζονται στις συνθήκες και τη νοοτροπία ενός αυταρχικού καθεστώτος, παίρνουν ταχύτερους κινηματογραφικούς ρυθμούς στην ταινία του Γερμανού σκηνοθέτη. Στόχος του, να δώσει ένταση στην ιστορία και τα καταφέρνει. Από την άλλη πλευρά όμως, το γεγονός ότι τα γεγονότα διαδραματίζονται μέσα σε ένα διάστημα μόλις μιας εβδομάδας, αποδυναμώνει την αληθοφάνεια της ιστορίας.

Στην πρακτική εφαρμογή

Σε ένα γερμανικό σχολείο διοργανώνεται μια εβδομάδα διδασκαλίας ιδεολογιών. Ενας προοδευτικός καθηγητής, που θέλει να διδάξει την αναρχία, βρίσκει στα χέρια του τελικά το μάθημα της απολυταρχίας. Αρχίζοντας ανόρεχτα να το διδάσκει, προτείνει στους μαθητές να κάνουν πρακτική εφαρμογή, βάζοντας κάποιους αυστηρούς κανόνες, στους οποίους όλοι θα πρέπει να υπακούουν. Ο Ράινερ, ο καθηγητής, δεν είναι ο τυπικός δάσκαλος. Εχει φιλική σχέση με τους μαθητές του, ακούει «Ramones» και αμφισβητεί τις αγκυλώσεις του εκπαιδευτικού συστήματος. Αλλά προκαλεί και τους μαθητές του, που υποστηρίζουν ότι ποτέ πια στη Γερμανία δεν θα μπορούσε να αναπτυχθεί και αντίστοιχο του ναζισμού.

Τα πράγματα στην αρχή είναι απλά. Θα πρέπει να σηκώνονται όταν θέλουν να πάρουν τον λόγο. Οι κανόνες όμως γίνονται όλο και περισσότεροι, όλο και αυστηρότεροι. Οι μαθητές υποχρεώνονται να φορούν στολή, ένα άσπρο πουκάμισο και τζιν παντελόνι, δίνουν ένα τίτλο στο ενδοσχολικό τους «κίνημα» και υιοθετούν έναν χαιρετισμό με φασιστικές αναφορές, με το χέρι σηκωμένο να κάνει την κίνηση του κύματος.

Προς έκπληξη του καθηγητή, το «Κύμα» αρχίζει να φουσκώνει και να απλώνεται σαν τσουνάμι στο σχολείο. Ολο και περισσότεροι μαθητές γοητεύονται από την ιδέα του να ενταχθούν σε μια δυναμική ομάδα, ειδικά μαθητές σαν τον Τιμ, που είναι μοναχικοί και αποκλεισμένοι στην κανονική ζωή του σχολείου. Οσοι αμφισβητούν το «Κύμα» περιθωριοποιούνται, ενώ δεν θα αργήσουν να ξεσπάσουν φαινόμενα βίας. Σε έναν αγώνα πόλο του σχολείου, η ένταση που δημιουργείται κάνει τον Ράινερ να διαπιστώσει ότι τα πράγματα έχουν ξεφύγει από τον έλεγχο. Ομως μπορούν να συγκρατηθούν; Η θεωρία του Ράινερ αποδεικνύεται, όμως θα έχει τραγική κατάληξη για κάποια από τα υποκείμενα του πειράματος.

Η ιδέα που προσπαθεί να αποδείξει η ταινία, ότι δηλαδή οι άνθρωποι μπορούν γοητεύονται από την ιδέα της δύναμης, ακόμη κι όταν εκφράζεται μέσα από ένα απολυταρχικό σύστημα, είναι ίσως προφανής. Ωστόσο, ο Γκάνζελ δίνει γρήγορο κινηματογραφικό ρυθμό και ζωντάνια στην ταινία, που ενισχύεται από το φροντισμένο σάουντρακ.

Από τις ερμηνείες ξεχωρίζει ο Γιούργκεν Φόγκελ στον ρόλο του καθηγητή και ο Φρέντερικ Λάου που παίζει τον νεαρό απομονωμένο μαθητή, ο οποίος βρίσκει τον εαυτό του στο «Κύμα».



Απο την εφημερίδα Ριζοσπάστη
Συγκρατήστε πως κάτι κινηματογραφικά σοβαρό συμβαίνει στη Γερμανία. Μια αρκετά δυνατή, οικονομικά, καπιταλιστική χώρα στέναζε κάτω από την αμερικάνικη κινηματογραφική παρουσία. Γύρω στα 1970, μια μεγάλη φουρνιά αξιόλογων Γερμανών σκηνοθετών προσπάθησε να σπάσει αυτόν τον κλοιό και να βγει στον κόσμο. Αυτή η κίνηση γέννησε μερικές εξαιρετικές ταινίες. Ταινίες με πολιτική σκέψη και πολιτικές αγωνίες.

Δυστυχώς, κάποιοι από αυτούς τους Γερμανούς σκηνοθέτες μετανάστευσαν στην Αμερική, κάποιοι άλλοι βουβάθηκαν, ένας αυτοκτόνησε! Η πρώτη μεταπολεμική σοβαρή κινηματογραφική κίνηση, για εθνικό γερμανικό κινηματογράφο, διαλύθηκε «στα εξ ων συνετέθη»! Εδώ και κάποια χρόνια, όμως, κάτι σοβαρό άρχισε πάλι να κινείται. Μια νέα φουρνιά αξιόλογων σκηνοθετών, με τις δικές της πολιτικές αγωνίες, όχι πάντα πολιτικά σωστές, πολλές φορές, μάλιστα, μεροληπτικές και προπαγανδιστικές, προσπαθεί να αρθρώσει έναν εθνικό κινηματογραφικό λόγο.

Να σημειώσουμε πως μετά τη διάλυση της «Τσινετσιτά» και το φυσικό χαμό πολλών άριστων Ιταλών δημιουργών, στην ουσία δεν υπάρχει, πια, σοβαρή ευρωπαϊκή κινηματογραφία. Είναι σχεδόν βέβαιο πως αυτό το κενό προσπαθεί να γεμίσει ο σημερινός Γερμανικός Κινηματογράφος. Και ίσως και αυτός να εντάσσεται στη γενική γερμανική πολιτική για ευρωπαϊκή ηγεμονία! Ο χρόνος θα δείξει!

Στο πλαίσιο, λοιπόν, του νέου πολιτικού κύματος της γερμανικής κινηματογραφίας, κινείται και «Το Κύμα», του Ντένις Γκάνσελ. Ενας πολιτικοποιημένος Γερμανός καθηγητής προσπαθεί να διδάξει στους μαθητές του πολιτική. Τα νέα παιδιά, όμως, είναι σχεδόν αλλοτριωμένα. Η πολιτική δεν εντάσσεται στα ενδιαφέροντά τους. Επίσης, πιστεύουν πως ο «αυτόματος πιλότος» της γερμανικής κοινωνίας επιλύει όλα τα άμεσα προβλήματα και προστατεύει τη δημοκρατία τους. Επιπροσθέτως οι νέοι ισχυρίζονται πως έχουν βαρεθεί να ακούν «εξομολογήσεις» και «κριτικές» για τον Χίτλερ και το ναζισμό, τους οποίους Χίτλερ και ναζισμό θεωρούν οριστικά πεθαμένους.

Ο καθηγητής, ευτυχώς, έχει άλλη άποψη. Πιστεύει πως αφού δεν έχουν εξαλειφθεί οι κοινωνικές και πολιτικές αιτίες που γεννούν και τρέφουν τους Χίτλερ και τους ναζισμούς το κύλισμα μιας, ας την πούμε, δημοκρατικής χώρας, όπως είναι η σημερινή Γερμανία, στη φασιστική απολυταρχία δεν είναι απλώς πιθανό, είναι, μάλλον, σχεδόν βέβαιο! Οι Γερμανοί πολίτες, η γερμανική νεολαία, ζώντας μέσα στην ανασφάλεια, στο ρατσισμό, στην ανεργία, εύκολα μπορεί να κυλήσουν στο Δ` Ράιχ! Ο κ. καθηγητής δεν εξαιρεί ούτε τον εαυτό του. Αφού στο «πείραμά» του προς τους μαθητές του δεν μπόρεσε να αντιδράσει ούτε ο ίδιος! (Σιγά σιγά μετατράπηκε και αυτός σε ένα φασιστικό γουρούνι)!

Το «πείραμα» του καθηγητή ήταν να μεταφέρει μέσα στην τάξη του λυκείου, στο οποίο διδάσκει, τους νόμους, την καθημερινότητα και τις αξίες της σημερινής γερμανικής καπιταλιστικής κοινωνίας. Τίποτα άλλο! Ο,τι ισχύει έξω στην κοινωνία! Εστεψε, λοιπόν, τον εαυτό του αρχηγό, μετά από τη «λογική» εκλογή του από τους μαθητές (πολίτες) - ποιος άλλος θα μπορούσε «λογικά» να είναι ο αρχηγός; σας λέει τίποτα το δικό μας «ικανότερος για πρωθυπουργός;» και επέβαλε τους όρους του. Ορους, που προκύπτουν «από τα πράγματα». Το πρώτο που απαίτησε ήταν υπακοή και πειθαρχία. Απαραίτητες - και λογικές - προϋποθέσεις, για μια κοινωνία, η οποία «πρέπει» να λειτουργήσει πάνω σε δοσμένες και απαραβίαστες αρχές και κατευθύνσεις. Στη συνέχεια πόνταρε στην ψυχολογία. Τόνισε την «ιδιαιτερότητα» της τάξης. Την εξυπνάδα της, τον πατριωτισμό της (σε σύγκριση με τις άλλες τάξεις του σχολείου - κοινωνία). Και ζήτησε από τους μαθητές του αυτό το «ξεχωριστό» που τους διακρίνει, να φαίνεται με την πρώτη ματιά. (Δεν είναι κρίμα να κρύβεται; Αφήστε που αυτό σας δίνει και κύρος!) Ζήτησε, όπως επιβάλλεται από τις «συνθήκες», ομοιόμορφο ντύσιμο, ομοιόμορφη συμπεριφορά. Ζήτησε, επίσης, αλληλεγγύη και αλληλοϋποστήριξη. Κατέληξαν («δημοκρατικά») στο σήμα τους και στο χαιρετισμό τους...

Σιγά σιγά, σκαλί το σκαλί, η τάξη και ο καθηγητής (από υπερβάλλοντα ζήλο αυτός), κύλησαν ένα ένα τα στάδια, που, με μαθηματική ακρίβεια, οδηγούν στο φασισμό και στην κόλαση! Οι δραστηριότητες της τάξης, πια, δε χώραγαν μέσα στην αίθουσα. Απλώθηκαν και στο υπόλοιπο σχολείο. Μετά βγήκαν και στους δρόμους! Αγκάλιασαν την πόλη, τη Γερμανία (στη συνέχεια). Βγήκαν εκτός ελέγχου!..

Ολα τα παραπάνω, πιστέψτε με, βγαίνουν αβίαστα, μοιάζουν νομοτελειακά! Τίποτα δε γίνεται, γιατί το απαιτεί το σενάριο. Γίνεται, γιατί το απαιτούν οι συνθήκες! Ακόμα και ο πιο κακόπιστος θεατής, ακόμα και ο φασίστας, θα υποχρεωθεί να δεχτεί πως ο δημιουργός της ταινίας δεν πρόσθεσε τίποτα δικό του. Δεν υπάρχει τίποτα φτιαχτό και ψεύτικο ή προπαγανδιστικό στην ταινία. Η γερμανική κοινωνία, το γερμανικό πολιτικό σύστημα, ο καπιταλισμός δηλαδή, είναι, εκ των πραγμάτων, το έδαφος από το οποίο εξορύσσεται η απολυταρχία και ο φασισμός.

Θεωρώ την ταινία άκρως διδακτική. Πολύ χρήσιμη για τη νεολαία. Ιδιαίτερα σήμερα που η οικονομική κρίση, αλλά και τα άλλα συσσωρευμένα προβλήματα της καπιταλιστικής κοινωνίας, δημιουργούν τις προϋποθέσεις για φασιστικές εκτροπές και φασιστικές λύσεις (δέστε: νεοναζιστικά και ακροδεξιά κινήματα και κόμματα). Σπεύσετε, λοιπόν, μαζί με τα παιδιά σας.

Θα ήταν άδικο να κλείσουμε αυτό το σημείωμα και να μην αναφερθούμε και στην καλλιτεχνική αξία της ταινίας. Η απαίτηση, για ένα άρτιο καλλιτεχνικό έργο, η φόρμα και το περιεχόμενο να βρίσκονται σε απόλυτη αρμονία, έχει άριστα καλυφτεί από «Το Κύμα». Ο ρεαλισμός του περιεχομένου του συνυπάρχει αρμονικά και αναπόσπαστα με το ρεαλισμό της φόρμας του. Στην αρχή του σημειώματος γράψαμε πως «κάτι κινηματογραφικά σοβαρό συμβαίνει στη Γερμανία». «Το Κύμα» και ο δημιουργός του εντάσσονται και ταυτίζονται με αυτό το όμορφο και ελπιδοφόρο κινηματογραφικό «κάτι».

Παίζουν: Τζόργκεν Βόγκελ, Φρέντερικ Λου, Μαχ Ρίμλετ, Τζένιφερ Ούλριχ, Κρίστιαν Πολ, κ.ά./

Η "ανταλλαγή "

H Κινηματογραφική λέσχη Άμφισσας
έχει προγραμματίσει δύο προβολές
την Κυριακή στις 6μμ και στις 9μμ
στο Πνευματικό Κέντρο Άμφισσας
με την ταινία η Ανταλλαγή.
Διαβάστε λίγα λόγια
για την ταινία
δείτε και
το τρέιλερ της ταινίας.

...

Η Ανταλλαγή (Changeling)
To θέμα: Η ηρωίδα ζει στο Λος Άντζελες του 1928. Μια μέρα, καθώς επιστρέφει από τη δουλειά της, συνειδητοποιεί πως ο 8χρονος γιος της έχει εξαφανιστεί. Σημεία ζωής από πουθενά και έτσι καταφεύγει στην αστυνομία. Πέντε μήνες αργότερα, της ανακοινώνεται πως το παιδί της βρέθηκε. Εκείνη διαπιστώνει με φρίκη ότι το παιδί που της παραδίδουν δεν είναι το δικό της.

Το φιλμ: Όλα σε ένα και συμφέρει και πολύ. Αν ήταν άλλος ο σκηνοθέτης, θα μιλούσαν όλοι για εξωφρενικό μελό ή για το ότι θέλει να τα χωρέσει όλα σε ένα. Ο Κλιντ Ίστγουντ όμως είναι άλλη ιστορία. Και μας παραδίδει, ύστερα από μήνες ξηρασίας, ένα καλό παραδοσιακό Χόλιγουντ, με την Αντζελίνα Τζολί στην καλύτερη μετα-οσκαρική εμφάνισή της εδώ και οκτώ χρόνια. Και ως ερμηνεύτρια αλλά και ως σταρ, στα χέρια του Ίστγουντ αποπνέει κάτι το κλασικό. Σε κάποια σημεία που πάει να κάνει παλιό, έρχεται η σκηνοθεσία του Κλιντ και το ανατρέπει. Η ταινία της εβδομάδας.
Σκηνοθεσία: Κλιντ Ίστγουντ Παίζουν: Αντζελίνα Τζολί κ.ά.

Προβολή της ταινίας «Βank Bang» στην Άμφισσα

Η προβολή αυτής της εβδομάδας στην Άμφισσα είναι η ταινία «Βank Bang». Θα γίνουν δύο προβολές την Κυριακή , η πρώτη στις 6 και η δεύτερη στις 9.

Υπόθεση:
Δύο αδέρφια, ο Μιχάλης και ο Νώντας, δουλεύουν σε γραφείο κηδειών και προσπαθούν να πιάσουν την καλή. Όμως, ο Νώντας έχει μπλεξίματα με την ελληνική μαφία και πρέπει να συγκεντρώσει άμεσα ένα διόλου ευκαταφρόνητο ποσό. Έτσι, προτείνει στον Μιχάλη να αρχίσουν να ληστεύουν τράπεζες. Για κακή τους τύχη, ο αρχηγός της αστυνομίας, προκειμένου να αντιμετωπίσει τη ραγδαία αύξηση της εγκληματικότητας, έχει αρχίσει να τοποθετεί μυστικούς αστυνομικούς στα υποκαταστήματα όλων των τραπεζών, κάνοντας τη ζωή των δύο αδερφών ακόμα δυσκολότερη. Η κατάσταση ξεφεύγει εκτός ελέγχου όταν ο Μιχάλης γνωρίζει τον έρωτα της ζωής του, στο πρόσωπο μία τραπεζικής υπάλληλου με ιδιαίτερα «γραφική» οικογενειακή ζωή…
Πατήστε στο περισσότερα για να δείτε και το τρέιλερ της ταινίας
Πρόκειται για μια παραγωγή της ... Black Orange Productions (του Γιάννη Ιακωβίδη), η οποία έρχεται να μας γαργαλήσει μέσα σε ένα μήνα που πραγματικά το έχουμε ανάγκη. Σκηνοθέτης ο νεαρός Αργύρης Παπαδημητρόπουλος στην πρώτη του απόπειρα μεγάλου μήκους. Το αποτέλεσμα; καθόλου μα καθόλου κακό! Υπέροχες λήψεις που δεν θυμίζουν με τίποτα ελληνική παραγωγή, πανέξυπνες εναλλαγές που μειώνουν κατά πολύ το "κουραστικό" κομμάτι μίας ταινίας, όμορφα και σταθερά κάδρα. Όλα αυτά βέβαια δεν θα είχαν μεγάλη σημασία εάν δεν υπήρχε μία αρκετά καλή φωτογραφία (Χρήστος Καραμάνης) να τα υποστηρίζει. Οι διάλογοι είναι άκρως κωμικοί και φλερτάρουν με την μαύρη κωμωδία ενώ δεν θα κουράσουν ακόμα και στο "δραματικό" μέρος της ταινίας. Αν μπορούσαμε να το συνοψίσουμε σε λίγες λέξεις, θα μπορούσαμε - χωρίς υπερβολή - να πούμε ότι έχουμε να κάνουμε με μία ταινία που δεν θυμίζει σχεδόν καθόλου Ελλάδα' και αυτό είναι άκρως θετικό δεδομένου του τηλεοπτικού κόμπλεξ που έχουμε με σχεδόν το σύνολο των προηγουμένων ταινιών να θυμίζουν επεισόδιο σειράς και όχι ταινία καθαυτή.

Πρωταγωνιστής και στυλοβάτης ο άκρως ταλαντούχος Βασίλης Χαραλαμπόπουλος. Μετά το πολυβραβευμένο "5 Λεπτά", επιστρέφει ως Μιχάλης. Μικροαστός, ανεργία που οδηγεί στο μακάβριο γραφείο κηδειών, προβληματικός αδελφός, απρόβλεπτος έρωτας, τολμηρή ζωή. Όταν όλα φαίνονται μαύρα και γίνονται ακόμα χειρότερα με τα χρέη του αδελφού του, θα ανθίσει ένας νέος έρωτας ο οποίος όμως κρύβει αρκετές εκπλήξεις. Αυτός ακριβώς ο ρόλος ταιριάζει γάντι στον Χαραλαμπόπουλο που παίρνει ολόκληρη την ταινία στις πλάτες του, προσφέροντας μας γέλιο και συγκίνηση αλλά και ατάκες που θα τις λεμέ για αρκετό καιρό. Μία σοβαρή και γεμάτη ερμηνεία, γεμάτη ταλέντο η οποία θα σώσει τα οποία αρνητικά του σεναρίου.

Στο πλάι του ο Δημήτρης Ημέλλος στον ρόλο του Νώντα. Αδελφός και μαύρο πρόβατο, λήσταρχος και κυνηγημένος. Μία αρκετά καλή ερμηνεία αντάξια του πρωταγωνιστή. Θα δέσει καταπληκτικά με το σύνολο και θα μας χαρίσει κάποιες μοναδικές σκηνές με το "αδελφάκι" του. Η Μαρίσσα Τριαντάφυλλου είναι η ωραία της παρέας, ο έρωτας της υπόθεσης. Το όνομα της είναι Λένα και έχει κλέψει την καρδία του πρωταγωνιστή. Ανασφαλής όσο δεν παίρνει, μανιώδης πότης καφέδων, πρώην αλκοολικός, γυναίκα και μητέρα μα συνάμα και κόρη. Μία καλή ερμηνεία που θα προσθέσει στο σύνολο μία χάρη και μία νοσταλγία.

Η Τζένη Μπότση συμμετέχει στον μικρό, σεξουαλικό και γεμάτο χμμ χάρη ρόλο της Κάτιας. Μανιώδης φαν του σεξ εντός φέρετρων και νεκροφόρων θα μας χαρίσει 1-2 καλές σκηνές ενώ τα καλσόν που προσφέρει στον εραστή της θα φανούν χρήσιμα στην παράνομη ζωή του. Ξεχώρισαν επίσης 2 ντουέτα. Ο κύριος Σκιαδαρέσης αφήνει τα Μαύρα Μεσάνυχτα και ερμηνεύει έναν μπάτσο για μπάτσες. Ο κύριος Μιχάλης Ιατρόπουλος, πρώην Μπαλαμός, είναι ο συνάδελφός του. Κρίνονται μοναχά ως δίδυμο καθώς οι ρόλοι τους είναι αρκετά καλογραμμένοι και κυρίως, ενωμένοι. Απίστευτο γέλιο σε αρκετές σκηνές, πονηριά και κακία θα αποδειχθούν οι κακοί της παρέας με άκρως χρηματικά κίνητρα. Το ατού της υπόθεσης; είναι επίσης και gay! Ένας άκρως διασκεδαστικός συνδυασμός σε πλήρη αντίθεση με το μάτσο προφίλ που έχουν δημιουργήσει.

Οι κύριοι Τσιμιτσέλης και Αυγουστιδης είναι 2 κακοποιά στοιχεία τα οποία κόβουν και πωλούν ναρκωτικά. Δυστυχώς οι ρόλοι τους είναι μικρότεροί του αναμενόμενου και δεν θα προλάβουν να "βγάλουν όσο γέλιο" μπορούν. Σίγουρα όμως οι 2 ατάκες που ξεστομίζουν κατά την διάρκεια της επιδρομής, είναι ανεκτίμητης χιουμοριστικής άξιας.

Τέλος, φτάνουμε στον ηθοποιό που ξεχώρισε. Δεν είναι τόσο η ηλικία του, όσο ίσως η πείρα που πραγματικά φαίνεται σε έναν καλογραμμένο και όχι τόσο εύκολο ρόλο. Ο Κώστας Βουτσάς, επιστρέφει από το παρελθόν, στον ρόλο του μανιοκαταθλιπτικού πάτερα της Λένας, Ερμόλαου. Πραγματικά υπέροχος και απολαυστικός στις τάσεις αυτοκτονίας που τον ταλανίζουν. Αστείες προσπάθειες να δώσει τέλος στην ζωή του, μία αστεία έρευνα για λοιπούς εύκολους τρόπους αυτοκτονίας, φερετρό-λάγνος, ένας πατέρας που θέλει επιτέλους να ζωντανέψει η κορούλα του (δεν είναι νεκρή, απλά δεν έχει καθόλου ζωντάνια στην καθημερινότητά της) και κυρίως, να της βρει ένα καλό γαμπρό. Ρόλος κλειδί τον οποίο καταπίνει ο Βουτσας για πλακά.

Λοιπόν, μία αρκετά καλή Ελληνική παραγωγή με έμφαση στην κωμωδία. Θα δανειστεί στοιχεία από "μαύρες καταστάσεις" και θα αποδειχθεί τίμια ως προς το τελικό προϊόν καθώς το κοινό θα γελάσει, θα συγκινηθεί και θα ξαναγελάσει μέχρι να τελειώσει η προβολή της παρούσης. Από τις λίγες φορές που μία ελληνική ταινία ξεφεύγει από τα κουραστικά κλισέ της τηλε-παραγωγής και τηλε-σκηνοθεσίας. Μία ελληνική ταινία με αρχή, μέση και τέλος. Καιρό είχαμε να δούμε κάτι τέτοιο και φυσικά ελπίζουμε να το ξαναδούμε σύντομα.
Απο την Ιστοσελίδα http://www.cinemascope.gr
Δείτε το τρέιλερ της ταινίας.