Η πολυσυζητημένη ταινία του Παντελή Βούλγαρη προβάλλεται την Κυριακή και την Δευτέρα στην Άμφισσα
Την Κυριακή 13 Δεκεμβρίου 2009 ώρες 18.00 και 21.00 και την Δευτέρα 14 Δεκεμβρίου 2009 ώρα 21.00
στο Πνευματικό Κέντρο της Άμφισσας
Δείτε παρακάτω: Την υπόθεση της ταινίας Την συνέντευξη του σκηνοθέτη στην εφημερίδα ελευθεροτυπία, για τις κριτικές που δέχθηκε η ταινία του, το τρέιλερ της ταινίας και την άποψη ενός αναγνώστη της ιστοσελίδας Lamianews από την Λαμία....
Ο Χρήστος Καρτέρης και ο Γιώργος Αγγέλκος πρωταγωνιστούν στην ταινία του Παντελή Βούλγαρη, "Ψυχή βαθιά".
1949, τρίτη χρονιά του Εμφυλίου Πολέμου. Στα βουνά της Δυτικής Μακεδονίας σε μεγάλες και μικρές μάχες, μέρα και νύχτα, το αίμα κυλάει ποτάμι. Δύο αδέρφια, ο Ανέστης 17 χρονών (Χρήστος Καρτέρης) και ο Βλάσης 14 (Γιώργος Αγγέλκος), βρίσκονται σε αντίπαλα στρατόπεδα. Ο πατέρας τους νεκρός από νάρκη, η μάνα τους σε στρατόπεδο αμάχων.
Τσοπανόπουλα που γνωρίζουν καλά τα υψώματα, τα δάση, τα ποτάμια και τα περάσματα, τα δύο παιδιά χρησιμοποιούνται ως οδηγοί, ο Ανέστης από τον ανθυπολοχαγό Τριαντάφυλλο του Εθνικού Στρατού (Γιώργος Συμεωνίδης) και ο Βλάσης από τον Καπετάν Ντούλα του Δημοκρατικού Στρατού (Βαγγέλης Μουρίκης). Μοιραία βρίσκονται με όπλο στο χέρι σε ομάδες που πολεμούν απέναντι και βάλλουν η μία εναντίον της άλλης. Στις τοποθεσίες Ψωριάρικα, Χαλασμένα Χωράφια, Μέγα Πλάι ζουν τη φωτιά του πολέμου, τις μάχες ανταρτών και φαντάρων σώμα με σώμα, τα πρόχειρα νοσοκομεία με σακατεμένους και ετοιμοθάνατους, την παράλογη καθημερινότητα του θανάτου, της βίας, της σύγχυσης, του πάθους, του τρόμου.
Χουχλιάζοντας συνθηματικά σαν πουλιά καταφέρνουν να συναντηθούν κρυφά τρεις φορές. Την τελευταία, ενώ οι Αμερικάνικες βόμβες Ναπάλμ καίνε ανθρώπους και δάση, ο μεγάλος προσπαθεί να πάρει τον μικρό αδερφό μαζί του.
Ο Βλάσης όμως έχει γίνει πια πολυβολητής, αποκαλείται συναγωνιστής Φλόγας και έχει τιμηθεί με το παράσημο του Γράμμου.
Η «Ψυχή βαθιά» δίχασε την κοινή γνώμη. Ο Παντελής Βούλγαρης με άρθρο του στην Ελευθεροτυπία απαντά «για πρώτη φορά», όπως λέει, όχι στους επικριτές του γενικά και αόριστα. Αλλά σε εκείνους που διάλεξαν να του επιτεθούν χρεώνοντάς του «άγνοια», «ανακρίβεια» και «παραποίηση» της Ιστορίας. Δεν έχω σχολιάσει ποτέ κριτικές ή αντιρρήσεις για τις ταινίες μου. Το κάνω για πρώτη φορά και μόνο για όσα γράφτηκαν περί ιστορικής ανακρίβειας, άγνοιας ή και σκόπιμης παραποίησης.
1) Περί της χρήσης των βομβών ΝΑΠΑΛΜ στο Βίτσι και στον Γράμμο τον Αύγουστο του '49. Αναφορές στο θέμα συνάντησα στην έρευνά μου όλα αυτά τα χρόνια. Για να σιγουρευτώ, παράγγειλα και αγόρασα κινηματογραφικό υλικό από βιβλιοθήκες ιστορικών οπτικοακουστικών ντουκουμέντων της Αγγλίας και των ΗΠΑ. Τα φιλμ δείχνουν την κατασκευή και αποθήκευση των βομβών στην πρώιμη μορφή τους, σε βαρέλια, και στην κατοπινή, της κανονικής βόμβας, καθώς και τις δοκιμαστικές ρίψεις στον Ειρηνικό. Οι εικόνες αυτές είναι διαθέσιμες για τους ενδιαφερόμενους. Εκτός από την προφανή έρευνα σε Google και την αλληλογραφία με το εξωτερικό, προτού ολοκληρωθεί το μοντάζ της ταινίας επικοινώνησα με τον καθηγητή κ. Γιώργο Μαργαρίτη (δίτομο έργο «Ιστορία του Ελληνικού Εμφυλίου», εκδόσεις Φιλίστωρ) και είχα τη σύμφωνη γνώμη του και την επιβεβαίωση και από δικές του έρευνες ότι η τελειοποιημένη βόμβα ΝΑΠΑΛΜ, ενισχυμένη πλέον με γόμωση φωσφόρου, έπεσε για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Περίμενα περισσότερα σχόλια στις εφημερίδες για το γεγονός αυτό, άγνωστο στους πολλούς Ελληνες αλλά και ξένους που πιστεύουν ότι οι ΝΑΠΑΛΜ χρησιμοποιήθηκαν πρώτα στο Βιετνάμ.
2) Περί της στάσης των Ελλήνων αξιωματικών στη σύσκεψη με τον Βαν Φλιτ. Ο Αμερικανός στρατηγός επιτίμησε με σκαιό τρόπο τους Ελληνες στρατιωτικούς για ανικανότητα και απροθυμία, αν και οι μεγάλες απώλειες του Εθνικού Στρατού ήταν σε μάχες σώμα με σώμα. Μετά μάλιστα τις κυνικές εντολές του να «σκοτώσουν και να απανθρακώσουν» τους αντάρτες, θεώρησα φυσικό να υπάρξει και κάποιος σκεπτικισμός από ελληνικής πλευράς, δεδομένου ότι φαντάροι κι αντάρτες πολεμούσαν σε πολύ κοντινές αποστάσεις, εντός της ακτίνας δράσης της βόμβας ΝΑΠΑΛΜ. Υπήρξαν περιπτώσεις που το πυροβολικό του Εθνικού Στρατού έβαλε κατά λάθος εναντίον φαντάρων, όπως και περιπτώσεις κάποιων στρατιωτών που είχαν ενστάσεις για τις οδηγίες των Αμερικανών (π.χ. αντιστράτηγος Αλέξανδρος Τσιγγούνης, «Ο Συμμοριτοπόλεμος στην Πελοπόννησο», 1961, σελ. 139-151, περί Βαν Φλιτ, συναδέλφων του «yes men» και «τεμενάδων»). Βεβαίως παραμένει γεγονός και φαίνεται ξεκάθαρα στην «Ψυχή βαθιά» ότι εν τέλει η ελληνική στρατιωτική ηγεσία «συμμορφώθηκε» προς τις αμερικανικές υποδείξεις, ο Βαν Φλιτ δεν έφυγε, τα βομβαρδιστικά από Ευρώπη και ΗΠΑ ήρθαν, οι ΝΑΠΑΛΜ έπεσαν και έκαναν στάχτη ανθρώπους και δάση... Η «Ψυχή βαθιά» δεν θυμίζει μόνον αυτά αλλά και τα έκτακτα στρατοδικεία με τις καταδίκες «τρις εις θάνατον» με συνοπτικές διαδικασίες και τις εκτελέσεις ακόμη και εφήβων. Όλα αυτά υπάρχουν σε πολλές σκηνές της ταινίας...
3) Για τη μομφή ότι τάχα κατά την ταινία «έφταιγαν μόνο οι κακοί ξένοι...». Αφού σκοτωθήκαμε μεταξύ μας, πώς δεν φταίγαμε εμείς; Το τονίζω στην πρώτη κιόλας σκηνή. Άντλησα το υλικό από το βιβλίο του Μιχάλη Κύρκου «Πίσω από τα κάγκελα», εκδόσεις Φιλίστωρ, σελ. 31-32 και πρόσθεσα τη φράση: «για όσα συμβαίνουν, υπόλογοι στις επόμενες γενιές δεν θα είναι πρωτίστως οι ξένοι». Ωστόσο, είναι αδύνατον να μειώσουμε τον ρόλο των ισχυρών ξένων συμφερόντων. Μήπως ήταν αμελητέος; Οι Αμερικανοί από τότε έβαλαν πόδι στον τόπο μας και έμειναν και καθόρισαν, και σε μεγάλο βαθμό καθορίζουν ακόμη, τα πράγματα στην ευρύτερη περιοχή.
4) Για το τραγούδι «Κάποια μάνα αναστενάζει» του Βασίλη Τσιτσάνη, αν υπήρχε τότε και ποιοι το «αγκάλιασαν». Πρωτοκυκλοφόρησε το 1947, Parlofon 74100. Τραγουδούν: Στέλλα Χασκίλ, Τσιτσάνης, Βαμβακάρης. (Ντίνος Χριστιανόπουλος, «Ανθολογία τραγουδιών του Βασίλη Τσιτσάνη» και Βασίλης Τσιτσάνης, «Απαντα», επιμέλεια Θεόφιλου Αναστασίου).
Επιπλέον: «...Στους νυχτερινούς δρόμους των πόλεων, μεθυσμένοι. Στις ταβέρνες και στα καφενεία, στις παράγκες, και στα βουνά, στα αμπριά των υψωμάτων και στα φυλάκια μια τριετία ολάκερη τούτη η σπαραγμένη χώρα -παντού όπου υπήρχε στρατός, παντού όπου υπήρχε αντάρτικο- η χώρα τούτη ολάκερη μια ολόκληρη τριετία τραγούδησε ένα τραγούδι, το ίδιο και πάλι το ίδιο με επιμονή, με σπαραγμό και δάκρυα σ' όλα τα μάτια: Κάποιο απλό, λαϊκό, σερέτικο. Στρατιώτες κλαίγαν, κλαίγαν αντάρτες, εξόριστοι, άμαχοι, άνθρωποι των πόλεων. Το απαγόρεψαν, το κυνήγησαν. Μα εκείνο ανίκητο. Πάνω στα υψώματα απ' τα μεγάφωνα των Μονάδων που ήταν στημένα κι απ' τα χωνιά τ' αντάρτικα, τρία ολάκερα χρόνια τραγουδούσαν το ίδιο τραγούδι: "Κάποια μάνα αναστενάζει / μέρα νύχτα ανησυχεί...". (απόσπασμα από την «Πυραμίδα '67» του Ρένου Αποστολίδη).
5) Ας ξαναπώ και για τον τίτλο «Ψυχή βαθιά». Ασφαλώς ήξερα ότι ήταν σύνθημα του ΕΛ.ΑΣ., ότι ο Νίκος Ζαχαριάδης το είχε αποκηρύξει και οι ποινές των παραβατών στο ΔΣΕ ήταν βαρύτατες. Ο Πανελλήνιος Σύλλογος Μνήμης «Άρης Βελουχιώτης» είχε στείλει και σε εφημερίδες και σ' εμένα μακροσκελή επιστολή για το θέμα τις παραμονές έναρξης των γυρισμάτων, φθινόπωρο του 2008, είχαμε μάλιστα μακρά τηλεφωνική επικοινωνία. Επέμεινα γιατί ως σύνθημα, ως λαϊκή ευχή που ακόμη και σήμερα λέγεται στην απλή καθημερινότητα πολλών αγροτικών περιοχών, γεμίζει την καρδιά μου. Είναι σύνθημα αγώνα, κουράγιου και αξιοπρέπειας. Ακούγεται επανειλημμένα στην ταινία «Λόλα» του Ντίνου Δημόπουλου, σε σενάριο του Βαγγέλη Γκούφα. Ο Λάκης Σάντας βλέποντας την «Ψυχή βαθιά» θυμήθηκε ότι μέχρι πριν από λίγα χρόνια παλιοί αγωνιστές είχαν αυτές τις δύο λέξεις ως χαιρετισμό και αντιχαιρετισμό σε συναντήσεις τους. Και η Ελλη Παπά έτσι κλείνει την τελευταία της συνέντευξη που προβλήθηκε πρόσφατα στην τηλεόραση, με την ευχή-σύνθημα «Ψυχή βαθιά».
* Τελειώνω με μια παρατήρηση. Συνήθισα εδώ και χρόνια, από το «Χάπι Ντέι» και τα «Πέτρινα χρόνια», τα μίζερα δαγκώματα κάποιων αριστερών. Δεν τρομοκρατούμαι. Συνεχίζω να διατυπώνω τη γνώμη μου ρισκάροντας και προσβλέποντας σε μια Αριστερά της ανθρωπιάς.
Τα ίδια έχουν υποστεί πολλοί και πολύ πιο σημαντικοί των γραμμάτων και των τεχνών από μένα, όπως ο Μίκης Θεοδωράκης για το «Τραγούδι του Νεκρού Αδελφού», ο Άρης Αλεξάνδρου για «Το κιβώτιο», ο Δημήτρης Χατζής για τους «Ανυπεράσπιστους».
Από lamianews.blogspot.com Επιτέλους ας πάψει το παραμύθι... Η αλήθεια δεν είναι ποτέ στη μέση. Εκεί την βάλανε όσοι βολευόντουσαν γιατί απείχαν απ΄την αλήθεια περισσότερο από τους "απέναντι" και μοίρασαν την απόσταση για να αποκτήσουν το ίδιο ηθικό ανάστημα. Την ιστορία την γράφουν οι νικητές και την ιστορία του εμφυλίου την έγραψαν οι δοσίλογοι, οι συνεργάτες των ναζί αρχικά και των Εγγλέζων που παρέδωσαν μετά στους Αμερικάνους.
Στην πόλη της Καστοριάς, σε μια πλατεία, εδώ και δεκαετίες υπάρχει η προτομή του Βαν Φλιτ κι οι ντόπιοι ακόμα και σήμερα έτσι την λένε, "πλατεία Βαν Φλιτ". Φυσικά η πλατεία έχει μετονομαστεί εδώ και πολλά χρόνια αλλά ο Βαν Φλιτ στέριωσε εκεί. Όλες οι σημαντικές εκδηλώσεις από την έπαρση και υποστολή της σημαίας κάθε Κυριακή, τις εκδηλώσεις τιμής και μνήμης για τον Μακεδονικό αγώνα αλλά και τον εορτασμό των εθνικών επετείων λαμβάνουν χώρα υπό το αυστηρό βλέμμα του Βαν Φλιτ, θαρρείς κι έμεινε τοποτηρητής για να μην ξεφύγουμε απ΄τη στράτα...
Νιώθω περήφανος που στην δική μου πόλη ο έφιππος καπετάνιος, ο Άρης μας, στέκει αγέρωχος στην πλατεία του Λαού με τη ματιά του ν΄ανάβει φωτιές ακόμα και σήμερα στις καρδιές των ανθρώπων δείχνοντας τον δρόμο της περηφάνειας και της ανεξαρτησίας έστω και ατομικά για τον καθένα μας μιας κι η βούληση των Ελλήνων συλλογικά ποτέ δεν ήταν ανεξάρτητη. Αρκεί να δει κανείς τις φωτογραφίες του Παπανδρέου και του Σαμαρά ως συμφοιτητές στο αμερικάνικο πανεπιστήμιο και θα καταλάβει ποιός αποφασίζει σε τούτη τη χώρα.
Μια κινηματογραφική ταινία δεν μπορεί να υποκαταστήσει αλλά ούτε και να αποκαταστήσει την ιστορική αλήθεια. Οι ναπάλμ πρωτοέπεσαν στα ελληνικά βουνά κι ακόμα μας καίνε και μας τυφλώνει η λάμψη τους από τη γόμωση του λευκού φωσφόρου... Σιγοκαίει ο Γράμμος και το Βίτσι, σιγοκαίει κι ο Γερόλακκος στην Κύπρο όπου κι εκεί έπεσαν ναπάλμ στους στρατιώτες της ΕΛΔΥΚ κι η προδοσία καλά κρατεί...
Κι η μάνα που αναστενάζει περιμένει το παιδί της να γυρίσει όχι απ΄τη ξενιτιά... απ΄την Ικαριά το περιμένει να 'ρθει, απ΄την εξορία, αλλά ακόμα και στο τραγούδι η αλήθεια έπρεπε να πάει στη μέση... "Ψυχή Βαθιά"... ακόμα και ο γνήσιος λαϊκός, αγωνιστικός χαιρετισμός, το σύνθημα που τόνωνε τις ψυχές των αγωνιστών της εθνικής αντίστασης πήγε στη μέση μαζί με την υπόλοιπη "αλήθεια"...
Δείτε την ταινία αλλά να έχετε πάντα κατά νου ότι είναι ένα καλλιτεχνικό έργο με στόχο να περάσει μηνύματα. Δεν είναι η καταγραφή της αλήθειας κι αν κάποιος θέλει να την κρίνει ας την κρίνει για τα αντιπολεμικό μήνυμα που περνάει.
"'Ελληνες να ντουφεκάνε Έλληνες;" Δεν είναι υπόθεση ούτε του Παντελή Βούλγαρη ούτε και της Αριστεράς που μιζεριάζουν με αστείες διαφωνίες... Επειδή η αλήθεια δεν είναι στη μέση κι όλοι θέλουν να κοντύνουν αυτόν που την κρατάει ψηλά για να την ακουμπήσουν, ας έρθουν όσοι αναζητούν την αλήθεια μια βόλτα μέχρι τη Λαμία για να δούνε ανάμεσα στα πλατάνια τον Άρη που βροντοφώναξε Ψυχή Βαθιά και πολέμησε τον κατακτητή της πατρίδας και τους συνεργάτες του, δεν πολέμησε ως υπηρέτης των αμερικανικών ή των σταλινικών συμφερόντων.
Μια από τις μεγάλες στιγμές της κινηματογραφικής δημιουργίας στην δεκαετία του ’60, κι η μεγάλη αποκάλυψη στην Δύση της σουρεαλιστικής, ιδιοσυγκρασιακής θεώρησης του κόσμου από τον Χιρόσι Τεσιγκαχάρα.
Ένας ερασιτέχνης εντομολόγος αφήνει το Τόκιο για να μελετήσει ένα αταξινόμητο είδος σκαθαριού που ζει σε μια μακρινή, αχανή έρημο. Όταν χάνει το λεωφορείο για να επιστρέψει στον πολιτισμό, πείθεται να περάσει τη νύχτα στο σπίτι μιας νεαρής χήρας που ζει σε μια καλύβα στον πυθμένα ενός αμμόλοφου.
Το αποτέλεσμα είναι μια από τις πιο πυρετώδεις όσο και αισθαντικές απεικονίσεις της μάχης των φύλων στην ιστορία του σινεμά, και συνάμα, και μια εφιαλτική παραβολή του καθημερινού Σισύφειου αγώνα για ζωή. Η είσοδος είναι ελεύθερη Από nafpaktia.com
ΝΥΧΤΕΣ ΟΡΓΗΣ SANGUEPAZZO / UNE HISTOIRE ITALIENNE του Μάρκο Τζούλιο Τζιορντάνα με τους Μόνικα Μπελούτσι, Αλέζιο Μπόνι, Λούκα Ζινγκαρέτι, Μαουρίτσιο Ντοναντόνι
Την Κυριακή 29 Νοεμβρίου στις 21:00 στο Πνευματικό Κέντρο της Άμφισσας
Υπόθεση: Μιλάνο 30 Απριλίου 1945.Ο Οσβάλντο Βαλέντι και η Λουίζα Φερίντα εκτελέστηκαν από τους Παρτιζάνους. Ποιοι ήταν όμως ο Οσβάλντο Βαλέντι και η Λουίζα Φερίντα; Σταρ-είδωλα του Ιταλικού σινεμά της εποχής, εθισμένοι σε ναρκωτικές ουσίες και με πλούσια κοινωνική ζωή , ο Οσβάλντο και η Λουίζα υπήρξαν μέλη του φασιστικού κόμματος και θεωρήθηκαν υπεύθυνοι για βασανισμούς ......ανθρώπων. Μια ιστορία για το πάθος , την διαφθορά και την τέχνη κάτω από την σκιά του φασισμού. Χωρίς ιδιαίτερη σκηνοθετική οπτική και με το βάρος στην βιογραφική ιστορία του καλλιτεχνικού ζευγαριού Βαλέντι - Φερίντα, η ταινία εξαντλεί το όποιο ενδιαφέρον της στην ακαδημαϊκή γραφή και την mainstream ανάγνωση χωρίς εκπλήξεις κι απρόβλεπτες καταστάσεις. Η ατμόσφαιρα, τα σκηνικά και τα κοστούμια και γενικά η αναπαράσταση της εποχής είναι αρκετά καλή και πειστική. Περιέργως αρκετά καλές και οι ερμηνείες (ακόμα και της Μπελούτσι, που δε χάνει ευκαιρία να μας αποκαλύψει λίγα εκατοστά από το γυμνό καλοσιτεμένο σώμα της). Σε απαιτητικούς θεατές η ιστορία μπορεί να φανεί βαρετή και ίσως κουράσει με την μεγάλη διάρκεια, χωρίς ουσιαστικό σκοπό. Μην περιμένετε βαθυστόχαστες αναλύσεις στον τρόπο δράσης της αντίστασης στην Φασιστική Ιταλία. Η Ιστορία έχει γραφτεί με ντοκουμέντα. Όμως, η τόλμη των δημιουργών της ταινίας να αγγίξουν μια "καταραμένη" περίοδο της Ιστορίας, που σημάδεψε τον πολιτισμό και την Τέχνη της Προπαγάνδας προπολεμικά και μεταπολεμικά αποτελεί αξιοσέβαστη προσπάθεια. Χωρίς κοινωνικοπολιτικά συμπλέγματα, αποστασιοποιημένα πλέον και μάλλον ουδέτερα, ο σκηνοθέτης επιβάλλει την αισθητική μιας ταινίας εποχής με ίντριγκες και πάθη. Ο εθισμός στα ναρκωτικά του Βαλέντι είναι το μόνο χαρακτηριστικό γνώρισμα που γίνεται αντιληπτό και αναλύεται διεξοδικά σε βάθος παρά οι πολιτικές του πεποιθήσεις για τις οποίες δεν καταλαβαίνουμε ποτέ σε ποιό βαθμό επηρέασαν την σταδιοδρομία του. Το σίγουρο είναι πως χρησιμοποίησε και χρησιμοποιήθηκε από το καθεστώς. Συνεργάστηκε. Όχι μόνο δε ταυτιζόμαστε με τους κύριους χαρακτήρες της ταινίας στο τέλος αλλά ούτε καν λυπόμαστε για το "άδοξο τέλος" τους από την δικαιοσύνη που είθισται να επιβάλλεται σε τέτοιες χρονικές περιόδους μετά την κατάρρευση του καθεστώτος Μουσολίνι. Η εκδίκηση ξεκινάει εγκεφαλικά από τις ιδεολογικές διαφορές και καταλήγει σε λουτρό αίματος, πάντα. Προβλήματα υπάρχουν στην ανάπτυξη του Βαλέντι, καθώς φαίνεται από την αρχή πως είναι αρκετά εύθραυστος και παγιδευμένος σε μια τεχνητή αίσθηση της πραγματικότητας. Ένας μυστήριος άνθρωπος από την αρχή ως το τέλος. Αντίθετα ο χαρακτήρας του σκηνοθέτη μεγαλοαστού και υποστηρικτή της αντίστασης Γκοφρέντι, εξαντλείται επαρκώς, όπως ικανοποιητικά αποδίδεται και ο ρόλος της Φερίντα στα γεγονότα της εποχής.
Γενικά η ταινία αποφεύγει να πάρει κάποια συγκεκριμένη πολιτική θέση, δεν αναθεματίζει με λαϊκίστικες κορώνες και ξύλινη γλώσσα, ούτε κομματικοποιεί τον αγώνα της Αντίστασης. Βλέπουμε με αρκετούς υπαινιγμούς την δράση και από τις δύο πλευρές και από την άποψη αυτή δίνεται στον θεατή η δυνατότητα να βγάλει τα συνμπεράσματά του. Τέλος μας δίνεται η ευκαιρία να μάθουμε λίγα πράγματα για το πως λειτουργούσαν τα πράγματα στην 7η Τέχνη κατά τη διάρκεια του Φασιστικού καθεστώτος και του Β' Π.Π. στην γείτονα χώρα. Στούντιο Cinecitta και νεορεαλισμός έγιναν ταυτόσημα άλλωστε μετά το '45. Βλέπουμε τις συνθήκες καλλιέργειας του σπόρου του. Συνοπτικά μία ενδιαφέρουσα ταινία που θα την συνιστούσα κυρίως σε όσους τους αρέσουν οι ιστορίες τεκμηρίωσης σχετικά με τον Β' Π.Π. (προσωπικά είναι από τα αγαπημένα μου θέματα) και ανήκουν ηλικιακά στην κατηγορία άνω των 30.
Jim Papamichos του Δημήτρη Παπαμίχου me@myfilm.gr από myfilm.gr
Την Κυριακή στις 21:00 στο Πνευματικό Κέντρο της Άμφισσας Arts & Culture ORPHAN του Ζομ Κολέ - Σερά με τους Βέρα Φαρμίγκα, Πίτερ Σάρσγκααρντ, Ιζαμπέλ Φέρμαν, Κάρελ Ρόντεν
Περισσότερα για την ταινία (Δελτίο Τύπου) Μπορείς να κρατήσεις ένα μυστικό;
Μετά από μία σειρά δυσκολιών στο γάμο τους, με αποκορύφωμα μία αποτυχημένη εγκυμοσύνη, η Κέιτ και ο Τζον Κόλμαν, που έχουν ήδη ένα γιο και μία κόρη, αποφασίζουν ότι ο καλύτερος τρόπος να ξεχάσουν και να ξεπεράσουν αυτήν την απώλεια είναι να υιοθετήσουν ένα εννιάχρονο κορίτσι. Η Έσθερ έχει πρόσφατα βιώσει το χαμό της προηγούμενης θετής της οικογένειας εξαιτίας μία πυρκαγιάς, από την οποία μόνο εκείνη γλύτωσε την τελευταία στιγμή. Ο σκηνοθέτης Ζομ Κολέ Σερά, περιγράφει την Έσθερ σαν «μυστηριώδες, αλλά ταυτόχρονα πανέξυπνο και πολύ δημιουργικό παιδί. Η Κέιτ και ο Τζον, οι θετοί γονείς, θέλουν ένα παιδί που να είναι ιδιαίτερο. Και, όπως φαίνεται, έχουν καταφέρει να βρουν κάποιο που να είναι πραγματικά ... πολύ, πολύ ιδιαίτερο…,» λέει χαμογελώντας. Σχεδόν με το που καλωσορίζουν την Έσθερ στο σπίτι τους, μία σειρά από ανησυχητικά και τραγικά γεγονότα αρχίζουν να λαμβάνουν χώρα, οδηγώντας την Κέιτ να πιστέψει ότι κάτι δεν πάει καλά – αυτό το φαινομενικά αγγελικό μικρό κορίτσι ίσως δεν είναι αυτό που φαίνεται. «Πιστεύω ότι είναι ενδιαφέρον να παρατηρείς έναν τέτοιο κακό χαρακτήρα,» σημειώνει ο παραγωγός Τζόελ Σίλβερ. «Δεν θα ήθελες να ξέρεις ένα τέτοιο κορίτσι στην πραγματικότητα, αλλά έχει ενδιαφέρον να τη βλέπεις σε μία ταινία. Είναι μία ψυχοπαθής με τη μορφή ενός μικρού κοριτσιού, που τίποτα δεν το σταματά.» Στην πραγματικότητα, δεν αργεί να συνειδητοποιήσει ότι όντως κάτι περίεργο συμβαίνει με την Έσθερ. Όταν τη συναντά για πρώτη φορά ο Τζον, η Έσθερ σιγοτραγουδά γλυκά και κάνει μια ζωγραφιά. Η Κέιτ τους πλησιάζει και το ζευγάρι πολύ γρήγορα βρίσκεται να είναι γοητευμένο από την εξυπνάδα και τον ξεχωριστό χαρακτήρα της Έσθερ. Εσωστρεφής και ντροπαλή, η Έσθερ είναι ένα ιδιαίτερο κορίτσι. Η Κέιτ, μουσικός, και ο Τζον αρχιτέκτονας, τη βρίσκουν πολύ ταιριαστή για την οικογένειά τους, παρά – ή ακόμα και εξαιτίας – του τραγικού παρελθόντος της. Ο Κολέ Σερά σημειώνει, «Καλωσορίζουν την Έσθερ στην οικογένεια, αλλά λίγο μετά τον ερχομό της, βλέπουμε ότι δεν είναι τόσο αθώα όσο φαινόταν. Όταν σε μία ταινία, έχεις ένα διαβολικό παιδί να κάνει διαβολικά πράγματα, δεν έχεις από την αρχή την αίσθηση ότι πρόκειται για μία ταινία τρόμου. Μικρά γεγονότα αρχίζουν να συμβαίνουν, και πριν καλά- καλά το καταλάβεις βρίσκεσαι με έναν εχθρό στο ίδιο σου το σπίτι. Και το μικρό κορίτσι έχει τον έλεγχο της κατάστασης.» Η οικογένεια Κόλμαν είναι ιδιαίτερα «ευάλωτη» εξαιτίας της κατάστασης στην οποία βρίσκεται. Η Κέιτ προσπαθεί ακόμα να συνέλθει από την απώλεια του παιδιού της, είναι πρώην αλκοολική και εξαιτίας της εξάρτησής της, παραλίγο να χάσει από πνιγμό την κόρη της Μαξ. Ο Τζον προσπαθεί να πολεμήσει την τάση του να κατηγορεί τη γυναίκα του για αυτό που θα μπορούσε να έχει συμβεί. Οι ρωγμές στη σχέση τους είναι βαθιές, καθιστώντας τους ευάλωτους και ανοίγοντας το δρόμο στην Έσθερ. Ο Λεονάρντο Ντι Κάπριο, συνεργάτης στην Appian Way και παραγωγός της ταινίας, σημειώνει, «Ήμασταν πολύ ενθουσιασμένοι με το project γιατί διέφερε πολύ από τα κλασικά θρίλερ. Το ενδιαφέρον του έγκειται στο ότι είναι ένα σύνθετο ψυχολογικό δράμα που δεν έχει καμία σχέση με τα συνηθισμένα.» Η ηθοποιός Βέρα Φαρμίγκα, που παίζει την Κέιτ, λέει, «Αυτή η ιστορία δίνει άλλο αέρα σε αυτό το είδος των ταινιών. Δεν είναι απλά μία ταινία γεμάτη αίμα. Τα τρομακτικά γεγονότα που συμβαίνουν, συμβαίνουν σε πραγματικούς ανθρώπους με πραγματικά προβλήματα. Πρόκειται για γεγονότα που σε κάνουν να ανατριχιάζεις και να λες, ‘Ευτυχώς, αυτό δεν συνέβη σε μένα!» Ο Πίτερ Σάρσγκαρντ ενσαρκώνει το σύζυγο της Κέιτ, Τζον. Και αυτός εκτίμησε ιδιαίτερα το ρεαλισμό της ταινίας. «Στο επίκεντρο της ταινίας βρίσκεται μία οικογένεια που έχει «σπάσει». Η Κέιτ είναι γεμάτη ενοχές για το ατύχημα της Μαξ, την εξάρτησή της από το αλκοόλ, την αποβολή της. Παρόλο που προσπαθεί να τα ξεχάσει όλα αυτά, ο Τζον δεν είναι ακόμα σίγουρος ότι μπορεί να την εμπιστευτεί και ρίχνει το φταίξιμο και στον εαυτό του. Ο ερχομός της Έσθερ φέρνει στο προσκήνιο αυτήν την κατάσταση και την εκμεταλλεύεται προς όφελός της. Πιστεύω ότι οι πιο επιτυχημένες ταινίες τρόμου φωτίζουν την ανθρώπινη κατάσταση και ‘παίζουν’ με τους φόβους και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε όλοι στη ζωή μας.» Ο Σίλβερ προσθέτει ότι, παρόλο που το κοινό θα παρατηρήσει ότι κάτι περίεργο συμβαίνει με την Έσθερ, «θέλω να νιώσουν αυτό το σοκ, να μην το περιμένουν. Θέλω να φύγουν από την αίθουσα μιλώντας για αυτό, με τον ίδιο τρόπο που μιλούσαμε και εμείς όταν διαβάσαμε το σενάριο.» Παράλληλα με τα στοιχεία θρίλερ της ταινίας, η παραγωγός Τζένιφερ Ντέιβσον Κίλοραν βρήκε ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα τη σχέση μητέρας – παιδιού που βρίσκεται στο επίκεντρο της ιστορίας. «Νομίζω πως η Κέιτ είναι μία θαυμάσια προσωποποίηση μίας γυναίκας που προσπαθεί απελπισμένα να κάνει το σωστό για τα παιδιά της, τόσο τα βιολογικά όσα και τα θετά. Θέλει απλά το καλύτερο για αυτά.» Υπάρχει κάτι πραγματικά πρωτόγονο σε αυτή τη σχέση μητέρας – παιδιού,» λέει ο Τζόνσον, «έτσι ένιωσα ότι αυτή ήταν η ιδανική σχέση να εκμεταλλευτεί κανείς και να διαφθείρει. Το να πάρεις δύο ανθρώπους που τους δένει ο πιο στενός και φυσικός δεσμός στον κόσμο και να τους στρέψεις τον ένα ενάντια στον άλλο. Και έδωσα στη μητέρα ένα προβληματικό παρελθόν, οπότε όταν αρχίζει να υποψιάζεται ότι κάτι πάει στραβά με την Έσθερ, όλοι να έχουν λόγους να την αμφισβητούν, επειδή δεν είναι και ο άνθρωπος που θα εμπιστευόσουν αμέσως.» Παρόλα αυτά ο Τζόνσον απαινεί τον σκηνοθέτη που μπόρεσε να κάνει μια ταινία «όχι απλά τρομακτική, αλλά και να προσδώσει μία αίσθηση απειλής στις οικογενειακές σκηνές. Ειδικά στην αρχή, όταν ακόμα τα πράγματα δεν έχουν πάρει άσχημη τροπή, υπάρχει μία αίσθηση ότι κάτι πάει στραβά και αυτό έχει να κάνει με τον τρόπο που είναι γυρισμένη η ταινία και το σκηνοθετικό ύφος.» «Για να είναι ένα θρίλερ καλό, πρέπει να είναι έξυπνο. Πρέπει να είναι πρωτότυπο,» λέει ο Σίλβερ. «Και για να ‘δουλέψει’ πρέπει να έχει σασπένς, και να μπορεί να σε ‘ταξιδέψει’. Και ο Ζομ το κάνει αυτό με καταπληκτικό τρόπο. Είναι ένα υπομονετικός αφηγητής που ξέρει να ‘παρασύρει’ το κοινό του.» «Ήθελα να παρουσιάσω μία οικογένεια που έχει καλές και κακές στιγμές. Και δεν ήθελα να εστιάσω στα μελανά σημεία της από την αρχή. Ήθελα να εξετάσω το γιατί είναι μαζί, να τους δώσω μία ευκαιρία να έχουν όλα αυτά ευτυχές τέλος,» λέει ο Κολέ Σερά. «Μετά, καθώς η κατάσταση παρεκτρέπεται, βλέπουμε μόνο για μία στιγμή, μία πραγματική σκηνή βίας. Ο στόχος για μένα ήταν να δείξω τη βία με αληθινό και ρεαλιστικό τρόπο, δίνοντας έμφαση στην ιστορία και τις ερμηνείες των ηθοποιών.» Ξέρεις, δεν είναι κακό να είναι διαφορετικός...
Η Βέρα Φαρμίγκα παίζει την Κέιτ, μία σύζυγο και μητέρα, και πρώην εξαρτημένη από το αλκοόλ που πρόσφατα απέβαλε ενώ ήταν στον τρίτο τρίμηνο της εγκυμοσύνης της. «Έχει ένα κενό μέσα της και στην καρδιά της,» λέει η Φαρμίγκα, «αλλά προσπαθεί με επιμονή να σώσει το γάμο της και την οικογένειά της. Η επιλογή της να υιοθετήσει είναι μία πράξη καλοσύνης. Πρέπει να κάνει κάτι για να διοχετεύσει όλη την αγάπη που είχε στην καρδιά της για αυτό το παιδί…να τη δώσει σε κάποιο άλλο που να την έχει ανάγκη. Η υιοθεσία είναι ένας τρόπος να ‘γιατρευτεί’ και να φέρει και πάλι κοντά της την οικογένειά της.» Η Κέιτ είναι επίσης μία προικισμένη πιανίστρια. Μαθαίνουμε ότι στο παρελθόν ήταν καθηγήτρια σε μία φημισμένη μουσική σχολή και ότι παράτησε την καριέρα της για να μεγαλώσει την οικογένειά της. Αλλά ο γιος της δεν ενδιαφερόταν καθόλου για τη μουσική και η κόρη της είναι κουφή και δεν μπορεί να την ακούσει. Παρόλα αυτά, εκείνο που τη στιγμάτισε περισσότερο ήταν η απώλεια ενός παιδιού, την οποία ακολούθησε ένα τρομερό ατύχημα της Μαξ, κατά το οποίο η κόρη της κόντεψε να πνιγεί. Και αυτό το ατύχημα θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί αν η Κέιτ δεν έπινε. Αλλά παρόλο που έχουν προσπαθήσει να το ξεπεράσουν, ο σύζυγός της εξακολουθεί να της καταλογίζει το φταίξιμο και εκείνη με τη σειρά της δεν μπορεί να συγχωρέσει τον εαυτό της. Η ενοχή και η έλλειψη εμπιστοσύνης έχουν δημιουργήσει ρωγμή στη σχέση της Κέιτ και του Τζον, που γίνεται ακόμα πιο βαθιά με τον ερχομό της Έσθερ, η οποία εκμεταλλεύεται τις αποτυχίες της Κέιτ και τις αμφιβολίες του Τζον. «Η Κέιτ διανύει μία δύσκολη πορεία,» λέει ο Σίλβερ. «Έχει χάσει ένα παιδί. Είναι αλκοολική και παραλίγο να χάσει και ένα ακόμα παιδί της εξαιτίας της εξάρτησής της. Είναι βασανισμένη γυναίκα. Είναι πραγματικά πολύ κουρασμένη προσπαθώντας να βάλει μία τάξη στη ζωή της, αλλά είναι έτοιμη να κάνει ένα βήμα παραπάνω, υιοθετώντας αυτό το μικρό κορίτσι. Όμως τελικά και η αυτή η κίνηση την κάνει να καταρρεύσει συναισθηματικά.» Η Φαρμίγκα λέει ότι ερεύνησε το ρόλο της «ψάχνοντας πληροφορίες σε websites όπου υπήρχαν ιστορίες γυναικών που έπρεπε να χειριστούν συναισθηματικά την απώλεια ενός παιδιού. Δεν είναι καθόλου εύκολο να ενώσεις ξανά τα κομμάτια της ραγισμένης σου καρδιάς, όταν έχεις βιώσει τα συναισθήματα μιας αποβολής. Ο πόνος είναι αβάσταχτος. Μία άδεια μήτρα και μία άδεια αγκαλιά. Αυτές οι μαρτυρίες ήταν αποκαλυπτικές για μένα.» Ο Τζον που παίζει τον σύζυγο της Κέιτ, είναι πολλά χρόνια φίλος του Πίτερ Σάρσγκαρντ, που περιγράφει το χαρακτήρα του ως «ενός είδους ειρηνοποιό. Συχνά προσπαθεί να κατευνάσει τα πράγματα, να τα δει σε βάθος χρόνου και να τους φέρει όλους πιο κοντά, επειδή πιστεύει ότι η Κέιτ τα παίρνει όλα πολύ σοβαρά και βλέπει πράγματα εκεί που δεν υπάρχουν.» Ο Σάρσγκαρντ αναγνωρίζει ότι ο χαρακτήρας του Τζον δεν είναι τέλειος. «Η ζωή του Τζον είναι ιδιαίτερα ασυνήθιστη και μαθαίνουμε διάφορα γι’ αυτόν κατά τη διάρκεια της ταινίας,» λέει. «Νομίζω πως ως χαρακτήρας επικεντρώνεται στη θετική πλευρά των πραγμάτων, οπότε όταν συμβαίνει κάτι κακό, η πρώτη του αντίδραση είναι να προσπαθήσει να κατευνάσει ή ακόμα και να αγνοήσει την κατάσταση. Και επειδή ακριβώς ο χαρακτήρας του είναι έτσι, δυσκολεύεται να ξεπεράσει τα προβλήματα που είχε η Κέιτ στο παρελθόν, οπότε δεν λαμβάνει σοβαρά τις προειδοποιήσεις της για την Έσθερ.» Το να δουλεύεις με παιδιά απαιτεί μία εντελώς διαφορετική προσέγγιση. Ο σκηνοθέτης εξηγεί, «Εκείνο που επιζητάς από ένα παιδί – ηθοποιό είναι να βγάλει προς τα έξω μία αγνή και αυθόρμητη ποιότητα. Πρέπει να δουλέψει πολύ, προκειμένου να γνωρίζει τι απαιτεί η κάθε σκηνή, αλλά μετά από τις πολλές πρόβες ενδεχομένως αυτή η αθωότητα και ο αυθορμητισμός να χαθούν. Χρειάζεται να ξέρεις πώς να ισορροπήσεις προκειμένου να διατηρηθεί ο αυθορμητισμός, και από την άλλη να τα βοηθήσεις να εκφράσουν τα συναισθήματα που απαιτεί ο ρόλος.» Η σχετικά νέα ηθοποιός Ιζαμπέλ Φούρμαν επιλέχτηκε για το κεντρικό ρόλο της Έσθερ. «Διάβασα το σενάριο και ήταν τόσο συναρπαστικό, που καθόμουν στην άκρη της καρέκλας μου και σκεφτόμουν, ‘Θεέ μου, τι θα γίνει μετά;» λέει η Φούρμαν. «Ήξερα ότι ήθελα να παίξω την Έσθερ επειδή για μένα ήταν πρόκληση, αλλά και ευχαρίστηση, οπότε έβαλα ένα παλιομοδίτικο φόρεμα, κορδέλες στο λαιμό και στους καρπούς μου και πήγα στην οντισιόν προσπαθώντας να βάλω τον εαυτό μου στη θέση της Έσθερ.» «Εξαιτίας του θέματος, χρειαζόμασταν μία πραγματικά νέα, αλλά ταυτόχρονα και δυνατή ηθοποιό,» θυμάται ο Κολέ Σερά. «Η Ιζαμπέλ που ήταν μόλις 11 χρονών είχε μεγάλη αυτοπεποίθηση. Μπήκε στην οντισιόν και ήταν σα να είχε κάνει δικό της το χαρακτήρα.» «Ο χαρακτήρας της Έσθερ είναι πολύπλοκος. Τη μια στιγμή είναι γλυκιά και ευτυχισμένη και μέσα σε ένα λεπτό θυμώνει και τρελαίνεται,» αναφέρει η Φούρμαν. «Αισθάνεται ότι δεν έχει αγαπηθεί από κανέναν, ότι είναι ένα καλό μικρό κορίτσι σε ένα κόσμο που στρέφεται συνεχώς εναντίον της. Αισθάνεται λες και είναι θύμα. Προσπάθησα να βγάλω προς τα έξω όλες τις διαφορετικές πλευρές της – την ντροπαλή, τη γλυκιά, την απειλητική, την παράξενη, την ευγενική και την μανιακή – και να τις συμπεριλάβω σε ένα χαρακτήρα, βάζοντας και τη δική μου πινελιά. Αν καταφέρω να κάνω το κοινό να αγαπήσει και να μισήσει ταυτόχρονα την Έσθερ, θα έχω κάνει καλά τη δουλειά μου.» Επειδή η Έσθερ υποτίθεται ότι έχει ρώσικη καταγωγή και επειδή η Μαξ χρησιμοποιεί τη νοηματική για επικοινωνήσει, η Φούρμαν έπρεπε να μάθει τόσο τη νοηματική, όσο και να υιοθετήσει ρώσικη προφορά για το ρόλο της. «Είχε πλάκα να μαθαίνω νοηματική,» λέει. «Και μου άρεσε η προφορά επειδή όταν άκουγα τη φωνή μου διαφορετική άλλαζα και εγώ και με βοηθούσε να καταλάβω καλύτερα το χαρακτήρα μου.» Η νοηματική γλώσσα ήταν απαραίτητη επειδή η Μαξ, η μικρή κόρη της Κέιτ και του Τζον είναι κωφή. Οι δημιουργοί της ταινίας διάλεξαν την πρωτοεμφανιζόμενη Αριάνα Εντζινίρ, μόλις έξι χρόνων, για το ρόλο. «Η Αριάνα ήταν πραγματικά ξεχωριστή,» λέει ο Κολέ Σερά. «Ήταν τόσο αθώα και τόσο γεμάτη ζωή. Κατά μία έννοια, αυτή η ταινία έχει να κάνει με την προστασία της αθωότητας αυτού του παιδιού, οπότε αυτά τα χαρακτηριστικά χρειαζόταν να διαθέτει.» Η Εντζινίρ που είναι και στην πραγματικότητα κωφή, ήξερε νοηματική. Ήξερε και να διαβάζει τα χείλη, κάτι που κάνει και στην ταινία ενσαρκώνοντας την Μαξ. Η παραγωγός Σούζαν Ντόνεϊ προσθέτει, «Ο Ζομ χειρίστηκε πολύ δημιουργικά αυτό το στοιχείο. Υπάρχει μία εκπληκτική σκηνή στην αρχή της ταινίας, που εισάγει το κοινό στη στενή σχέση που έχει αναπτυχθεί ανάμεσα στην Μαξ και την Κέιτ. Δεν υπάρχει κανένας ήχος εκτός από τη μουσική και αυτό βοηθά το κοινό να μπει στον κόσμο του Μαξ και στον τρόπο που βλέπει τα πράγματα.» Την οικογένεια συμπληρώνει ο Ντάνιελ, τον οποίο παίζει ο νεαρός ηθοποιός Τζίμι Μπένετ. «Διάβασα το σενάριο και σκέφτηκα, ‘Ουάου’ αυτό είναι πραγματικά καλό,» σχολιάζει ο Μπένετ. «Αυτού του είδους οι ταινίες μου αρέσουν: οι τρομακτικές. Μετά μου τηλεφώνησαν και με ρώτησαν αν θα ήμουν διατεθειμένος να πηδήξω από ένα σπίτι που βρίσκεται σε δέντρο, 20 πόδια ύψος πάνω από το έδαφος. Και είπα, ‘Ναι’. Ασφαλώς, όταν γυρίζαμε τη σκηνή, με κρατούσαν με ένα σκοινί και έπεσα στα χέρια του κόσμου. Αλλά είχε πλάκα. Μου αρέσει να γυρίζω τέτοιες δύσκολες σκηνές.» Ο χαρακτήρας που ενσαρκώνει ο Μπένετ είναι στην πραγματικότητα ο μοναδικός στην οικογένεια που δεν καλωσορίζει τον ερχομό της Έσθερ. «Ο Ντάνιελ είναι λίγο ψυχρός όταν βλέπει τη νέα του αδερφή, σε αντίθεση με εκείνη,» λέει ο Μπένετ. Ο Ντάνιελ προσπαθεί να κρατήσει τα φώτα στραμμένα στην οικογένειά του, αλλά «κανείς δεν τον ακούει πια. Δεν του δίνουν προσοχή. Είναι πολύ δύσκολο γι αυτόν, γιατί το μόνο που του έχει απομείνει είναι η μικρή του αδερφή Μαξ. Όμως αυτός δεν ξέρει νοηματική, οπότε βασικά είναι μόνος του όταν εμφανίζεται η Έσθερ.» Η αδερφή Άμπιγκεϊλ, μία καλόγρια στο παρθεναγωγείο St. Mariana διευκολύνει την είσοδο της Έσθερ στην οικογένεια Κόλμαν. Η βετεράνος ηθοποιός CCH Pounder παίζει το ρόλο αυτό, που στην πραγματικότητα έχει γραφτεί για αυτήν. Δεν πρόκειται να μου πεις. Ε;
«Πιστεύω ότι το κοινό θα θελήσει να δει αυτήν την ταινία, επειδή θα τρομάξει πολύ,» λέει η Ισαμπέλ Φούρμαν. «Θα σκέφτονται, ‘Θεέ μου, Θεέ μου, μην στρίψεις στη γωνία, μην στρίψεις στη γωνία…Κάτι κακό θα συμβεί!» «Η ένταση και ο φόβος πάνε μαζί,» λέει ο σκηνοθέτης Ζομ Κολέ Σερά. «Το στοιχείο του τρόμου πάει μαζί με την ωμή βία, την οποία αντιμετωπίζει η οικογένεια και οι υπόλοιποι ερχόμενοι αντιμέτωποι με το μικρό κορίτσι, αυτόν τον εχθρό που βρίσκεται μέσα στο ίδιο τους το σπίτι. Πιστεύω ότι οι ταινίες τρόμου και τα ψυχολογικά θρίλερ είναι ένας καλός συνδυασμός.» «Είναι μία ταινία που θέλεις να δεις πολλές φορές επειδή υπάρχουν στοιχεία που δεν θα προσέξεις την πρώτη φορά,» λέει ο παραγωγός Λεονάρντο Ντι Κάπριο. «Είμαι περήφανος για την ταινία και όλους όσοι βοήθησαν να μεταφερθεί στη μεγάλη οθόνη.» Η παραγωγός Σούζαν Ντόνεϊ σημειώνει, «Προσπαθήσαμε να στοχεύσουμε στον ενστικτώδη φόβο που έχουν οι άνθρωποι όταν αφήνουν κάποιον ξένο να μπει στο σπίτι τους, ή στις ζωές τους. Η Κέιτ και ο Τζον έχουν τις καλύτερες προθέσεις όταν ανοίγουν το σπίτι τους στην Έσθερ, και στην πορεία αυτό το κορίτσι τους διαλύει τη ζωή. Αυτό το στοιχείο θα ταράξει το κοινό, και θα του δημιουργήσει φόβο. Αλλά πιστεύω επίσης ότι τα λάθη που αυτοί οι χαρακτήρες έκαναν στο παρελθόν τους έρχονται να τους στοιχειώσουν και πάλι, επειδή αφήνουν αυτό το κορίτσι να μπει στις ζωές τους και να βγάλει στην επιφάνεια τα πιο σκοτεινά τους μυστικά. Και όλοι μας έχουμε μυστικά – και η Κέιτ και ο Τζον έχουν μυστικά από το παρελθόν τους. Ακόμα και η Μαξ αναγκάζεται να κρατήσει μυστικά. Ασφαλώς, η Έσθερ έχει το μεγαλύτερο μυστικό απ όλους.» Ο παραγωγός Τζόελ Σίλβερ συνοψίζει, «Πρόκειται για μία σύνθετη ταινία, που είναι ταυτόχρονα τρομακτική, συναρπαστική και ενοχλητική. Δεν είναι απλά μία ταινία για ένα διαβολικό παιδί, υπάρχει κάτι πολύ πιο βαθύ. Το κοινό δεν θα σταματήσει να αναρωτιέται, ‘Μα τι συμβαίνει με την Έσθερ;’ Και εμείς από τη μεριά μας θέλουμε να το κάνουν αυτό. Απλά ελπίζουμε να μην αποκαλύψουν το μυστικό.»
THE INFORMANT! ή Αληθοφανή ψέμματα στα Ελληνικά, θα είναι η ταινία της Κυριακής της κινηματογραφικής λέσχης στην Άμφισσα. Η προβολή ξεκινά στις 9:00
του Στίβεν Σόντερμπεργκ με τους Ματ Ντέιμον, Σκοτ Μπάκουλα
Υπόθεση: Μα τι είχε κατά νου ο Μαρκ Γουίτεκερ; To ανερχόμενο αστέρι στον κολοσσό της αγροτικής βιομηχανίας Archer Daniels Midland (ADM), ξαφνικά γίνεται «καρφί». Παρόλο που αποκαλύπτει στο FBI τη συνωμοσία στην οποία συμμετέχει η εταιρεία του για τον καθορισμό τιμών σε παγκόσμιο επίπεδο, ο ίδιος φαντάζεται εαυτόν να τυχαίνει υποδοχής ήρωα και να παίρνει προαγωγή. Πριν όμως να συμβούν όλα αυτά, το FBI θα χρειαστεί στοιχεία που να τεκμηριώνουν τις κατηγορίες. Ο Γουίτεκερ συμφωνεί πρόθυμα να φορέσει κοριό και να μεταφέρει κασετόφωνο κρυφά στον χαρτοφύλακά του, βλέποντας τον εαυτό του σαν μυστικό πράκτορα. Δυστυχώς για το FBI, ο υπ’ αριθμόν ένας μάρτυρας τους, δεν καταφέρνει να πλησιάσει αρκετά και να αποσπάσει τις κρίσιμες πληροφορίες. Οι διαρκείς αλλαγές στα λεγόμενα του Γουίτεκερ αρχίζουν ... να εκνευρίζουν τους πράκτορες (Σκοτ Μπάκουλα, Τζόελ ΜακΧέιλ) και απειλούν την υπόθεση κατά της ADM, μιας και γίνεται σχεδόν αδύνατη η αποκωδικοποίηση του τι είναι αληθινό και τι αποκύημα της αχαλίνωτης φαντασίας του Γουίτεκερ. ΚΡΙΤΙΚΕΣ
Η Βαθμολογία μου: Το στυλ γραφής του Σόντεμπεργκ φορμαλιστικά είναι ελκυστικό στους σινεφίλ, και γοητευτικό στην αφήγηση. Κυνικός όπως πάντα, καυτηριάζει με τον δικό του τρόπο την διαπλοκή, τις πελατειακές σχέσεις, τις μίζες, την υπεξαίρεση με λίγα λόγια την διαφθορά του ατόμου και την εξάρτησή του από ένα "βρώμικο" Σύστημα. Στη ταινία παρακολουθούμε τον κύριο χαρακτήρα - που υποδύεται ο σταρ του Box Office, ο Ματ Ντέιμον. Ο δυναμικός, "πράκτορας" Bourne απομυθοποιείται όχι μόνο εμφανισιακά. Είναι τελικά ένας "αρνητικός χαρακτήρας". Μουστάκι, περιττά κιλά, περουκίνι. Ξορκίζει το στίγμα της τυποποίησης και τον παρακολουθούμε να συμπεριφέρεται σαν κόλακας ολκής, με στόχο την κοινωνική του καταξίωση και οικονομική ανέλιξη στην κορυφή της βαθμίδας της εταιρείας. Προκαλεί ρωγμές στο σύστημα, κυριολεκτικά μεταμορφωμένος σε έναν «άλλον άνθρωπο» γιατί πρέπει πάντα να παραμερίζει κάποιον.. . Να τον ανατρέπει για να συνεχίζει το έργο, να διαιωνίζει την ματαιοδοξία του. Και όχι μόνο αυτό. Ο ρόλος του Τομ Κρουζ «στην ταινία μέσα στην ταινία» (αποσπάσματα από τη ΦΙΡΜΑ) είναι κλειδί και δηλώνει που το «πάει» ο σκηνοθέτης από πολύ νωρίς . Μάλιστα στο τέλος εμφανίζεται σαν … εκείνον σε πρόσφατη παρωδία … (κλου της ταινίας).
Ο «πληροφοριοδότης» Ντέιμον επιβεβαιώνει τις καταγγελίες του Σόντεμπεργκ για την σημερινή οικονομική κρίση. Περίπου όπως ο Μάικλ Μουρ στο ντοκιμαντέρ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΜΙΑ ΕΡΩΤΙΚΉ ΙΣΤΟΡΙΑ, ψάχνει τα αίτια του σημερινού κραχ και πηγαίνει επίσης λίγο καιρό πίσω. Η ταινία του Σόντεμπεργκ δεν κινείται άμεσα γύρω από το χρηματοπιστωτικό σύστημα, αλλά στο παράλληλο κύκλωμά του. Η ρίζα του κακού, η «μίζα» είναι παντού ίδια άλλωστε. Εξαρτάται σαφώς από την θέση των στελεχών στην ιεραρχία του συστήματος για να αποκτήσει βάρος κι ανάλογη αξία, μα κάπως έτσι δεν παρακολουθήσαμε και το ΜΑΪΚΛ ΚΛΕΪΤΟΝ του Τόνι Γκιλρόι; Θεματικά βρίσκεται στο ίδιο μήκος κύματος.
Μας εξηγεί με διαλεκτική μέθοδο την γέννηση της διαφθοράς, από ένα απλό, «μικρό» γεγονός που πολλαπλασιάζεται ταχύτατα. Τα πλαφόν. Τονίζει χαριτολογώντας, την αναλγησία του Συστήματος Ελέγχου οικονομικής απάτης, των αδήλωτων εσόδων, των υπερτιμολογήσεων ή των μαύρων τιμολογίων, την κατάχρηση δημόσιων δαπανών, των ύποπτων προμηθειών και της φοροδιαφυγής. Το ξέπλυμα μαύρου χρήματος με "βιτρίνες" είναι τακτική της Μαφίας και των καλύτερων μαθητών της στην πράξη, των οικονομικών συμβούλων των πολυεθνικών... Πλέον οι μεγάλες εταιρείες μετέτρεψαν τον υγιή οικονομικό ανταγωνισμό σε έναν υπέρ πάντων αγώνα επικράτησης, πιστό στο δόγμα " η ζωή μου ο θάνατος σου" . Αυτή η πρακτική χρησιμοποιήθηκε εκτενώς από τα golden boys του χρηματιστηρίου και των κάθε είδους μεσαζόντων. Αυτοί που πλουτίζουν είναι λίγοι κι «εκλεκτοί». Συσσωρεύουν περισσότερο κεφάλαιο και αποκτούν μεγαλύτερα κέρδη. Θέλουν πάντα τη λιγότερη μοιρασιά. Αυτή είναι η ουσία του καπιταλισμού ... Η απληστία. Ανήκουν στην τάξη των ανώτερων διευθυντικών στελεχών που για να επιβιώσουν στην τήρηση του «νόμου της ζούγκλας» δε διστάζουν να κατασπαράξουν οποιονδήποτε βρεθεί μπροστά τους προκειμένου να σώσουν το τομάρι και την ιδιοκτησία τους.
Ο Ματ Ντέιμον όχι μόνο συνεργάζεται με το FBI, αλλά χρησιμοποιεί τη συνεργασία για ίδιον όφελος. Γαιτί γίνεται "καρφί"; Για να απενοχοποιηθεί ή να βρει τη λύτρωση; Η επινοητικότητα και οι αυτοσχεδιασμοί του είναι τα όπλα του. Είναι η προσωποποίηση του οικονομικού συστήματος. Χρησιμοποιεί όποια μέθοδο και ραδιουργία χρειαστεί, για να πετύχει τους στόχους του. Είναι υποκριτής και εντελώς αναξιόπιστος. Συνεχώς λέει ψέματα. Σε όλους. Ακόμα και στον εαυτό του. Από τη μια καταφέρνει κι αποκτά την εμπιστοσύνη σου, από την άλλη ανακαλύπτεις (από «καρφιά» ή απροειδοποίητους ελέγχους - σε βάθος χρόνου) τους διάτρητους τρόπους που χρησιμοποιεί για να το κατορθώσει (πλαστογραφία, υπεξαίρεση κλπ). Μάλιστα ακόμα και οι «υπεράνω υποψίας» κρατικές υπηρεσίες, πληρώνουν το ανάλογο τίμημα εμπλοκής τους στις εσωτερικές υποθέσεις των μεγαλο- (βάλτε όποιο ουσιαστικό θέλετε). Μα να είσαι το "καρφί" και να πείθεις τον εαυτό σου (και τους άλλους) ότι δεν είσαι; Να περνάς και το "τεστ της αλήθειας"; Μα τι εκπαίδευση περνάνε σήμερα οι υπερ-απατεώνες; Μετά άντε να μη γελάσεις με όσα βλέπεις. Γιατί το ντόμινο δεν αφήνει τίποτα όρθιο. Καμιά υπηρεσία. Καμία εξουσία. Ούτε τη δικαστική.
Από την άλλη είναι εμφανής η πρόθεση του Σόντεμπεργκ να περάσει τα μηνύματά του με "ελαφρότητα", χρησιμοποιώντας γνώριμες σε αυτόν συνταγές (φόρμουλα «Η ΣΥΜΜΟΡΙΑ ΤΩΝ 11,12,13»), όπως, την απαράμιλλη ειρωνεία των πρωταγωνιστών, την σατιρική ανατροπή των καταστάσεων, την χρήση easy listening μουσικής επένδυσης με jazz πινελιές και το στήσιμο των κάδρων με χρήση θερμών χρωμάτων και κλασικών «αμερικάνικων πλάνων» προηγούμενων δεκαετιών. Τέλος τα «εσωτερικά γυρίσματα» τοποθετημένα χρονικά στην δεκαετία της κορύφωσης της τεχνητής ευημερίας , δηλαδή την κρίσιμη περίοδο 1991 – 1998, (διαφορετικά χαρακτηριστικά από τις συνθήκες που οδήγησαν στο «αμερικάνικο όνειρο» των 50’ς) χαρακτηρίζουν το προσωπικό του ύφος στην ταινία και την επιχειρηματολογία που χρησιμοποιεί για να πείσει με τα «αληθοφανή του ψέματα».
Η Οικονομία κάνει κύκλους γύρω από την Ιστορία, κι ο Σόντεμπεργκ δράττει την ευκαιρία και τα «χώνει» σε όλους! Όμως το σινεμά του δεν είναι …ψυχαγωγικό, είναι όμως πέρα για πέρα απολαυστικό, στο ίδιο επίπεδο που ήταν και το ΚΑΥΤΟ ΑΠΟΡΡΗΤΟ των αδελφών Κοέν, πέρσι. Γελάς με τα χάλια του Συστήματος, παράλογο δεν είναι, λαϊκίστικο, σίγουρα.
Δείτε την πριν ψηφίσετε! ...όλο και κάτι "ελληνικό" θα σας θυμίσει το στόρι...
Jim Papamichos του Δημήτρη Παπαμίχου me@myfilm.gr
Η Βαθμολογία μου:
Δυνατή ταινία καταγγελίας από έναν Σόντερμπεργκ ο οποίος έχει άλλη μια ταινία προς κυκλοφορία φέτος, το ΣΥΝΟΔΟΣ ΠΟΛΥΤΕΛΕΙΑΣ (THE GIRLFRIEND EXPERIENCE) την πιο πειραματική του ματιά πάνω στην εμπορευματοποίηση συνολικά της ερωτικής εμπειρίας. Με την ελληνικής καταγωγής διάσημη πορνοστάρ Sasha Grey στον πρωταγωνιστικό ρόλο.
Στο INFORMANT! ο Μαρκ Γουίτακερ πετυχημένος αντιπρόεδρος μιας από τις μεγαλύτερες εταιρείες προσθετικών γεύσης στης ΗΠΑ αφού για χρόνια συγκεντρώνει υλικό για τις δραστηριότητες αυτής της εταιρείας και την προσπάθεια προκαθορισμού των τιμών της αγοράς από μέρους της, τελικά γίνεται "συνεργάτης" του FBI σε έναν δρόμο που αρκετοί θα ακολουθήσουν αργότερα. Ψυχολογική αμφισβήτηση του ρόλου στα άκρα. Μπορείς να είσαι πάντα ο ίδιος η ανά πάσα στιγμή η δύναμη του χαρακτήρα κι η υπερβολική αδυναμία μπορούν να σε αλλάξουν απόλυτα; Ποσο ευδιάκριτα είναι τα όρια του ηρωικού αρχετύπου στις μέρες μας;Τελικά ο Σόντερμπεργκ είναι ένας master στην χρήση των κινηματογραφικών ειδών αλλά και στην υπέρβαση τους!
Γιάννης Ραουζαίος του Γιάννη Ραουζαίου giannis.raouzaios@myfilm.gr Από www.myfilm.gr όπου μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα για την ταινία
Ο κύριος Fredricksen είναι ένας μοναχικός, κατσούφης και ιδιότροπος γεράκος. Ο μικρός Russell είναι ένας υπερενθουσιώδης, ομιλητικός και υπερβολικά φιλικός πρόσκοπος. Οι δυο τους θα βρεθούν αποκλεισμένοι «ψηλά στον ουρανό», μέσα σ' ένα ξύλινο σπίτι που, δεμένο από εκατομμύρια μπαλόνια, επιπλέει ανάμεσα στα σύννεφα με προορισμό έναν χαμένο παράδεισο κάπου στη Νότια Αμερική. Όταν κάποιες επιπλοκές του εναέριου ταξιδιού θα ρίξουν το αταίριαστο ζευγάρι στην αφιλόξενη ζούγκλα, οι δυο τους θα συναντήσουν ένα σκύλο που μιλάει, ένα θηλυκό απειλούμενο πτηνό με αρσενικό όνομα, και έναν ιδιόρρυθμο, αδίστακτο εξερευνητή που εγκατέλειψε τα εγκόσμια για να αφοσιωθεί στο έργο του. Στην προσπάθειά τους να φτάσουν στον προορισμό τους, ο κύριος Fredricksen και ο Russell θα ζήσουν μια απίστευτη περιπέτεια πέρα από ... κάθε φαντασία, που θα τους κάνει να συνειδητοποιήσουν ότι τα πιο όμορφα όνειρα είναι αυτά που δεν τολμήσαμε ποτέ να ονειρευτούμε.
Η καινούργια δημιουργία των θαυματοποιών της Pixar («Toy Story», «Ratatouille», «Wall-E») μας ταξιδεύει πίσω στην εποχή που ξεφυλλίζαμε λαίμαργα τις ιλουστρέ σελίδες των παιδικών εικονογραφημένων βιβλίων και ταξιδεύαμε με την παιδική μας φαντασία στα πιο απίθανα μέρη. Εδώ παιδιά και μεγάλοι θα γελάσουμε, θα δακρύσουμε και θα διδαχθούμε από την ιστορία αγάπης και φιλίας του γκρινιάρη κύριου Fredricksen, που πίσω από τους κακούς του τρόπους κρύβει τον ενθουσιώδη ερωτευμένο νέο που υποσχέθηκε κάποτε στην αγαπημένη του Ellie πως θα ταξιδέψουν μαζί ολόκληρο τον κόσμο, και του μικρού υπερκοινωνικού Russell που δεν είναι τίποτε άλλο από ένα ανασφαλές και παραμελημένο πιτσιρίκι που αναζητά πατρική στοργή και προσοχή.
Μια αξιαγάπητη ιστορία για την παιδική αθωότητα, τη μοναξιά της τρίτης ηλικίας, για τα όνειρα και τις ψευδαισθήσεις που μας δίνουν δύναμη κι ελπίδα να προχωράμε και για την πραγματικότητα που συχνά μας εκπλήσσει με τον πιο απροσδόκητο τρόπο, ζωγραφισμένα με το μαγικό πινέλο που μόνο η αθωότητα του κινουμένου σχεδίου μπορεί να προσφέρει.
Γιατί υπάρχουν έννοιες, συναισθήματα και στιγμές που δεν αποτυπώνονται εύκολα στις λέξεις: η ευτυχία, παραδείγματος χάριν, τη στιγμή που ένα όνειρό μας πραγματοποιείται, ή ο αγνός παιδικός ενθουσιασμός μπροστά σε μια φαντασμαγορική έκπληξη. Η ένταση μιας πρωτόγνωρης περιπέτειας, ή η αγαλλίαση που συνοδεύει μια πολυπόθητη επιβεβαίωση. Η αίσθηση πληρότητας που προσφέρει η συντροφικότητα, αλλά και η αβάσταχτη μοναξιά μιας απώλειας.
Υπάρχουν έννοιες, συναισθήματα και στιγμές που για να τις αντιληφθούμε πρέπει να ξεθάψουμε αναμνήσεις της παιδικής μας ηλικίας ή να δανειστούμε τη σοφία και την εμπειρία από άλλους που κουβαλούν χρόνια στην πλάτη τους. Να θυμηθούμε την αθωότητα που είχαμε κάποτε, και να διδαχθούμε την πείρα που θα αποκτήσουμε στο μέλλον. Ή πιο απλά, αρκεί να γνωρίσουμε τον κύριο Fredricksen και τον μικρό Russell και να ταξιδέψουμε μαζί τους 'Ψηλά στον Ουρανό', κι όλες αυτές οι αξεδιάλυτες έννοιες και τα συναισθήματα θα γίνουν χρώματα κι εικόνες και χαρακτήρες και μελωδίες του πιο συγκινητικού, ξεκαρδιστικού, γλυκόπικρου και τρυφερού ταξιδιού αυτογνωσίας που θα κάνετε φέτος στη σκοτεινή αίθουσα. Περιττεύει να πούμε, ότι δεν πρέπει να το χάσετε. 1η προβολή 18.00 - 2η προβολή 20.30 Από cinemanews.gr Δείτε τρέιλερ ΕΔΩ και ΕΔΩ
Οι "Κινηματογραφιστές στην Ομίχλη" και οι 23 ταινίες μυθοπλασίας και ντοκιμαντέρ θα προβληθούν από 5 έως 11 Νοεμβρίου, στον κινηματογράφο Ελλη, και στην εβδομάδα "Fog Films", απέχοντας από τα κρατικά βραβεία του ΥΠΠΟ και το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.
Την πρωτοβουλία για την οργάνωση των προβολών έχουν οι «Κινηματογραφιστές στην Ομίχλη» (Filmmakers of Greece, FOG), οι 140 και πλέον σκηνοθέτες, παραγωγοί και σεναριογράφοι που σε συνέντευξη τύπου τον περασμένο Ιούνιο δήλωσαν πως δεν θα στείλουν «ούτε ένα καρέ ελληνικής ταινίας στα Κρατικά Βραβεία και ... το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, μέχρι την ψήφιση νέου νόμου για τον ελληνικό κινηματογράφο». Τονίζεται εδώ ότι η κίνηση των Κινηματογραφιστών στην Ομίχλη δεν στρέφεται κατά του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Με τη διοργάνωση αυτή επιδιώκει την προβολή των ταινιών ανεξαρτήτως φεστιβάλ με τελικό στόχο την πίεση προς την πολιτεία για την ψήφιση νέου νόμου για τον κινηματογράφο. Την εβδομάδα των προβολών συνοδεύουν συζητήσεις, συναυλίες, πάρτυ και χάπενινγκ για μια ουσιαστική κινηματογραφική γιορτή όπου κοινό και δημιουργοί θα έχουν την ευκαιρία να συναντηθούν και να ανταλλάξουν απόψεις για τα θέματα τόσο της ελληνικής κινηματογραφικής πραγματικότητας όσο και για την κινηματογραφική τέχνη γενικότερα. Το εισιτήριο θα είναι 5 ευρώ, εισιτήριο για τις τρεις προβολές της ημέρας, 8 ευρώ.
1. Ακαδημία Πλάτωνος, σκηνοθεσία Φίλιππος Τσίτος, 2. Άλλος Δρόμος, σκηνοθεσία Σταύρος Ψυλλάκης , ντοκιμαντέρ 3. Από τον Όλυμπο στο Έβερεστ, σκηνοθεσία Παύλος Τσιαντός, ντοκιμαντέρ 4. Bank Bang, σκηνοθεσία Αργύρης Παπαδημητρόπουλος, 5. Guilt, σκηνοθεσία Βασίλης Μαζωμένος 6. Γκίνες, σκηνοθεσία Αλέξης Καρδαράς 7. Η ζωή στους βράχους, σκηνοθεσία Αλίντα Δημητρίου, ντοκιμαντέρ 8. Η περίπτωση Ευρυδίκης, σκηνοθεσία Φρέντυ Βιανέλης, ντοκιμαντέρ 9. Καπετάν Κεμάλ, σκηνοθεσία Φώτος Λαμπρινός, ντοκιμαντέρ 10. Κυνόδοντας, σκηνοθεσία Γιώργος Λάνθιμος 11. Μαύρο λιβάδι, σκηνοθεσία Βαρδής Μαρινάκης 12. Ξένες σε ξένη χώρα, σκηνοθεσία Δημήτρης Παναγιωτάτος, ντοκιμαντέρ 13. Όλα θα πάνε καλά, σκηνοθεσία Γιάννης Ξανθόπουλος 14. Παράδεισος στη Δύση, σκηνοθεσία Κώστας Γαβράς, 15. Πεθαίνω για σένα, σκηνοθεσία Νίκος Καραπαναγιώτης 16. Ricordi Mi, σκηνοθεσία Στέλλα Θεοδωράκη 17. Στο βάθος κήπος, σκηνοθεσία Κλεάνθης Δανόπουλος 18. Ρυθμοί και ρίμες, σκηνοθεσία Νίκος Σκαρέντζος, ντοκιμαντέρ 19. Στρέλλα, σκηνοθεσία Πάνος Χ. Κούτρας 20. Συντρίμια Ψυχής, σκηνοθεσία Jeremy Podeswa 21. Τα παιδιά της χορωδίας, σκηνοθεσία Λουκία Ρικάκη, ντοκιμαντέρ 22. Το Κακό σκηνοθεσία Γιώργος Νούσιας 23. Χρυσόσκονη σκηνοθεσία Μαργαρίτα Μαντά
Η Κινηματογραφική λέσχη Άμφισσας παρουσιάζει την Κυριακή Κυριακή 01 Νοεμβρίου και ώρα 20.00 στο Πνευματικό Κέντρο Άμφισσας την ταινία PUBLIC ENEMY PART 1 -ΜΕΡΟΣ 1ο(2008) Σκηνοθέτης : Jean-Francois Richet Σεναριογράφος : Abdel Raouf Dafri /Jean-Francois Richet Ηθοποιοί :Vincent Cassel /Cecile De France /Gerard Depardieu /Gilles Lellouche /Roy Dupuis /Elena Anaya more info: PUBLIC ENEMY PART 1 (2008) Υπόθεση: Ο Βενσάν Κασέλ είναι ο Ζακ Μεσρίν. Ο άνθρωπος με τα χίλια πρόσωπα, ο αδίστακτος δολοφόνος. Αναρίθμητες ληστείες τραπεζών, απαγωγές, φόνοι και πολλαπλές αποδράσεις από τις φυλακές… Καταζητούμενος από τις αρχές της Γαλλίας, Ισπανίας, του Καναδά και της Βενεζουέλας, σε μια περίοδο σχεδόν είκοσι χρόνων… Τα λόγια είναι περιττά για τον απόλυτο σταρ των εγκληματιών. Βασισμένη στο 'L'Instinct de Mort', την αυτοβιογραφία που ο Μεσρίν έγραψε κρυφά μέσα στη φυλακή, πριν αποδράσει ξανά, η ταινία μας ξεναγεί στο σκοτεινό κόσμο του θρυλικού εγκληματία με το ... δολοφονικό ένστικτο. Στο ρόλο του Μεσρίν, ο αγαπημένος "κακός" του Ευρωπαϊκού κινηματογράφου, Βενσάν Κασέλ, γνωστός από τις ταινίες του 'Το Κορίτσι των Γενεθλίων', 'Τα Πορφυρά Ποτάμια' και 'Μη Αναστρέψιμος'. Στο δεύτερο ρόλο, ο μεγάλος σταρ του Γαλλικού κινηματογράφου, Ζεράρ Ντε Παρντιέ, υποψήφιος για Όσκαρ για τον ρόλο του στο 'Σιρανό Ντε Μπερζερακ'.
EXTRA!
Αγαπά τις γυναίκες, τα όπλα, τις τράπεζες και τη δόξα. Χαρακτηρισμένος ως ο νούμερο ένα δημόσιος κίνδυνος, είναι ο πιο περιβόητος γκάνγκστερ της εποχής του. Λατρεύει τον κινηματογράφο και σκηνοθετεί τη ζωή του ώστε να δημιουργήσει το δικό του έπος, μεταξύ ρομαντισμού και σκληρότητας, επιδειξίας και τραγωδίας. Από blogthea.gr Τρέιλερ ταινίας:
Η Κινηματογραφική λέσχη Άμφισσας παρουσιάζει την Κυριακή 25 Οκτωβρίου και ώρα 20.00 στο Πνευματικό Κέντρο Άμφισσας την ταινία
ΑΔΩΞΟΙ ΜΠΑΣΤΑΡΔΗ**** NGLOURIOUS BASTERDS Η Ιστορία; Ποια Ιστορία;
Το απόλυτο ανιστόρητο φιλμ της δεκαετίας! Η μέγιστη κινηματογραφική απόλαυση δια χειρός του αιρετικού Κουέντιν Ταραντίνο, ο οποίος στέλνει τον Χίτλερ στον αγύριστο, πριν της ώρας του!
Ε, λοιπόν, ο τύπος δεν παίζεται! Αποδεικνύει για μια ακόμη φορά πως δεν έχει ούτε ιερό ούτε όσιο και, κατά πως φαίνεται, πολύ καλά κάνει! Γιατί με το σκηνοθετικό του ντελίριο καταφέρνει να παρασύρει το θεατή σε ένα άνευ προηγουμένου κινηματογραφικό γαϊτανάκι, γελοιοποιεί το ναζισμό και τους ναζιστές και προσφέρει ένα χορταστικό φιλμ παραγεμισμένο με ένα υπέροχο μείγμα δράσης και χιούμορ.
Σύμφωνα με το σενάριο, η Σοσάνα, μια μικρή Εβραιοπούλα, γίνεται μάρτυρας στη δολοφονία της οικογένειάς της από τους ναζί. Όλα αυτά στην κατεχόμενη Γαλλία κατά τη διάρκεια του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου. Η... κοπέλα γλυτώνει και καταφεύγει στο Παρίσι, όπου τη βλέπουμε ξανά με άλλο όνομα και να έχει γίνει ιδιοκτήτρια ενός μικρού κινηματογράφου. Στο μεταξύ μια ομάδα επίλεκτων κυνηγών των ναζί, φτάνει από τις ΗΠΑ στη Γαλλία, με σκοπό να μακελέψει όσους περισσότερους γερμανούς μπορεί. Και το κάνει με κάθε δυνατό τρόπο, πληρώνοντας τους δολοφόνους με το ίδιο νόμισμα. Εδώ ο Ταραντίνο επιδίδεται σε αυτό που αγαπά: στην κινηματογράφηση της βίας, ωμής βίας, τόσο ακραίας ώστε την αποδυναμώνει, την απομυθοποιεί. Με κάποιον τρόπο, οι επίλεκτοι, που ονομάζονται «Μπάσταρδοι», σχεδιάζουν να βάλουν βόμβα στον κινηματογράφο, τη μέρα που προβάλλεται μια γερμανική προπαγανδιστική ταινία του Γκέμπελς, παρουσία του ίδιου του Φύρερ! Το ίδιο σκοπεύει να κάνει και η Σοσάνα. Το σχέδιο πετυχαίνει (!!!) αλλά το τίμημα είναι βαρύ. Η ουσία είναι πως ο Ταραντίνο «ζωγραφίζει». Στην τελική δε, σεκάνς του μακελειού μέσα στον κινηματογράφο, λειτουργεί ως κορυφαίος χορογράφος! Όσο για την Ιστορία, τη σμπαραλιάζει, δίνοντας την εκδοχή εκείνη που θα ήθελε όλη η Ευρώπη εκείνα τα χρόνια. Δηλαδή το θάνατο του Αδόλφου Χίτλερ και ολόκληρου του ναζιστικού σκυλολογιού. Μια εκδοχή που θα σήμαινε τη σωτηρία πολλών χιλιάδων ανθρώπων αφού ο πόλεμος θα τελείωνε μια ώρα αρχύτερα. Κάτι που δεν έγινε τελικά αλλά έδωσε την ευκαιρία στον Ταραντίνο να φτιάξει μια ταινία που δύσκολα θα ξεχάσετε.
Inglourious-Basterds-Dec11-FL-02Στις ερμηνείες έχουμε τον Κρίστοφ Βαλτς, ο οποίος είναι απολαυστικός στο ρόλο του σαδιστή αξιωματικού των Ες Ες. Ο Βαλτς με το παίξιμό του δίνει στο ρόλο του εκείνη τη σκληράδα των ναζί που ανάμεικτη με την απειλητική «ευγένεια» σου παγώνει το αίμα, ενώ την ίδια στιγμή τον γελοιοποιεί. Εξαιρετική ερμηνεία η οποία αποζημιώθηκε με α΄ βραβείο στο Φεστιβάλ των Κανών.
Η Νταϊάν Κρούγκερ, λάμπει ως Σοσάνα, είναι μετρημένη και δεν κάνει κατάχρηση της εντυπωσιακής της, ούτως ή άλλως, παρουσίας.
Ο Μπραντ Πιτ, αφήνει κατά μέρος τις γοητείες και ως υπολοχαγός Ρέιν, επικεφαλής των «μπάσταρδων», δίνει μία ερμηνεία που απλά δείχνει το μέγεθος των δυνατοτήτων του. Άλλοτε μετρημένος και άλλοτε υπερβολικός, κατά πώς χρειάζεται αναλόγως, αφήνει τη σφραγίδα του στην ταινία, όταν παριστάνει τον Ιταλό με την αμερικάνικη προφορά.
Η ταινία είναι ριμέικ της …σχεδόν ομώνυμης ταινίας («Inglorious bastards» τότε, «Inglourious basterds» τώρα και στα ελληνικά «Άδωξοι μπασταρδη», αντί «Άδοξοι μπάσταρδοι»), που γύρισε το 1978 ο Έντζο Καστελάρι. Βέβαια δια χειρός Ταραντίνο η απόσταση μεταξύ των δύο ταινιών μεγαλώνει, αλλά ποιος νοιάζεται; Μάλιστα ο Καστελάρι σχολιάζοντας λέει: «Είναι μια τελείως διαφορετική ταινία. Είναι κάτι ολότελα φτιαγμένο από τον Ταραντίνο. Δεν πρόκειται για ριμέικ. Απλά είναι κάτι που του ενέπνευσα».
Η ιδέα για την ταινία γεννήθηκε πριν από 10 χρόνια αλλά ο Ταραντίνο δεν είχε αποφασίσει αν θα το μεταφέρει στη μικρή οθόνη ως σίριαλ ή θα το κάνει μυθιστόρημα. Τελικά αποφάσισε να το γυρίσει ταινία και, όπως αποδείχτηκε, ορθώς έπραξε.
Με αφορμή τον εμπρησμό του σπιτιού του Στέφανου Κόλλια που ήταν το σπίτι και του Φοίβου (Κόλλια) Ταξιάρχη πατέρα του Στέφανου, βρίσκουμε την ευκαιρία και παρουσιάζουμε λίγα λόγια για τον Φοίβο Ταξιάρχη τον σημαντικό αυτό ηθοποιό και άνθρωπο.
Ο Ταξιάρχης Κόλλιας, όπως ήταν το πραγματικό όνομα του Φοίβου Ταξιάρχη γεννήθηκε το 1926, στην Καλοσκοπή Φωκίδας, όπου τέλειωσε το Δημοτικό. Ηρθε στην Αθήνα, όπου τέλειωσε πέντε τάξεις του Γυμνασίου. Την τελευταία τάξη την τελείωσε στην Αμφίκλεια Φθιώτιδας, το 1944, επειδή είχε φύγει ως παράνομος από την Αθήνα, λόγω της συμμετοχής του στην ΕΑΜική Αντίσταση. Το 1947 μπήκε στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών, σπουδάζοντας παράλληλα στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Το 1949 προσλήφθηκε στο Εθνικό Θέατρο, αλλά διέκοψε την εργασία του, λόγω της στρατιωτικής θητείας του, μέχρι το 1951. Η πρώτη θεατρική του εμφάνιση έγινε με το ρόλο του Κινησία στη «Λυσιστράτη», από το «Θυμελικό θίασο» του Λίνου Καρζή. Το 1952 συμμετείχε στις ......πρώτες, μεταπολεμικές, «Δελφικές Γιορτές» που είχε καθιερώσει ο Αγγελος Σικελιανός, παίζοντας τους ρόλους «Κράτος» και «Ωκεανός» στον αισχυλικό «Προμηθέα δεσμώτη».
Μαζί με το ΣΕΗ δρόμους του αγώνα(δεξιά) Στη συνέχεια, συνεργάστηκε με τους θιάσους των Βασίλη Διαμαντόπουλου, Καρόλου Κουν, Κυβέλης, Μίμη Φωτόπουλου, Ν. Χατζίσκου και πολλών άλλων. Πολύχρονη και σημαντική ήταν η συνεργασία του με το «Ελληνικό Λαϊκό Θέατρο» του Μάνου Κατράκη. Από το 1959 μέχρι το 1962 πρωταγωνιστούσε στο «Πειραϊκό Θέατρο» του Δ. Ροντήρη, που περιόδευε σε πολλές χώρες. Πρωτοπόρος στους Εταιρικούς Θιάσους Υπήρξε ιδρυτικό και διευθυντικό στέλεχος του πρώτου εταιρικού θιάσου «Αρμα Θεάτρου», τη λειτουργία του οποίου ανέστειλε η χούντα. Το 1976 δημιούργησε τον εταιρικό θίασο «Ελεύθεροι Καλλιτέχνες», ο οποίος ανέβασε δεκαπέντε άπαικτα νεοελληνικά έργα, που για διάφορους πολιτικούς κυρίως λόγους ήταν παραγκωνισμένα και αποσιωπημένα. Ετσι είδαν για πρώτη φορά το φως της σκηνής τα έργα «Κολοκοτρώνης» του Β. Ρώτα, «Χάσης» του Δ. Γουζέλη, «Πιάνο - Καραγκιόζικα», «Ελληνικά νιάτα», «Γραμματιζούμενοι» του Β. Ρώτα, η διασκευή του Δ. Φωτιάδη στους «Μέναιχμους» του Πλαύτου με τίτλο «Ο κόσμος ανάποδα», «Ο Αζάρ» του Ν. Περγιάλη, «Μαρία Πενταγιώτισσα» του Μποστ, «Πέρα από τον ίσκιο των κυπαρισσιών» του Γ. Ρίτσου, κ.ά. Στα περισσότερα είχε την ευθύνη της σκηνοθεσίας τους. Ο θίασος αυτός έπαψε να λειτουργεί το 1986 για οικονομικούς λόγους. Το πολυπρόσωπο αυτό συγκρότημα όπως και το προδικτατορικό «Αρμα Θεάτρου» είχαν σαν δεύτερο κύριο στόχο τους, να παρουσιάσουν υπεύθυνα τις παραστάσεις τους - άρτιες καλλιτεχνικά και τεχνικά - όχι μόνο στο κοινό της Αθήνας, στους δήμους και τις κοινότητες, σε εργοστάσια, φοιτητικά και σχολικά αμφιθέατρα, αλλά και σε χωριά και πόλεις της χώρας μας.
Για πολλά χρόνια εργάστηκε σε πολλές ραδιοφωνικές εκπομπές θεάτρου και λόγου και σκηνοθέτησε πολλά νεοελληνικά και ξένα έργα. Επαιξε σε αρκετές ταινίες και σε τηλεοπτικές σειρές, όπως «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται», «Αρραβωνιάσματα», «Ουράνιο τόξο» κ.ά. καθώς και στο ελληνογιουγκοσλαβικό τηλεοπτικό οδοιπορικό κοινής παραγωγής «Πλάκα - Σκαρντάλιε». Ο συνδικαλιστής Μετά τη μεταπολίτευση, με άλλους παλιούς και νέους προοδευτικούς ηθοποιούς, συμμετείχε στην κίνηση για την αποχουντοποίηση και ανασύσταση του ΣΕΗ. Μέχρι το 1971 δίδασκε στη Δραματική Σχολή Αθηνών, από όπου τον απέλυσαν λόγω ιδεολογίας. Ελαβε μέρος στους επαγγελματικούς αγώνες του κλάδου του και εκλέχτηκε αρκετές φορές μέλος του ΔΣ του ΣΕΗ. Διακρίθηκε με: χρυσό μετάλλιο για παραστάσεις αρχαίου δράματος στο «Ελληνικό Θέατρο» του Λος Αντζελες, χάλκινο μετάλλιο για παραστάσεις αρχαίου δράματος στο Ισραήλ, τιμητικό μετάλλιο και δίπλωμα της ΕΡΤ, μετάλλιο και δίπλωμα σε αναγνώριση της συμμετοχής του στην Εθνική Αντίσταση κ.ά. Επίσης, έχουν δημοσιευτεί σε εφημερίδες και περιοδικά διάφορα άρθρα του και έχει κάνει διαλέξεις για το θέατρο, τη θεατρική παιδεία, την καλλιτεχνική και πνευματική καλλιέργεια των ευρύτερων στρωμάτων του λαού. Το στερνό «αντίο» στον ακριβό μας σύντροφο, ηθοποιό Φοίβο Ταξιάρχη είπαν το περασμένο Σάββατο το πρωί, η οικογένειά του, οι σύντροφοι, φίλοι και συνάδελφοί του, σε μια λιτή πολιτική κηδεία που έγινε στο Νεκροταφείο Καισαριανής, υπό τους ήχους κλασικής μουσικής.
Από τη συνέντευξη Τύπου μαζί με τον συγγραφέα της «Μαρίας Πενταγιώτισσας» Μέντη Μποσταντζόγλου - Μποστ
Αποχαιρετώντας τον Φοίβο Ταξιάρχη εκ μέρους του ΚΚΕ, η βουλευτής Εύα Μελά, είπε μεταξύ άλλων: «Ο σύντροφος Φοίβος Ταξιάρχης συνέδεσε τον αγώνα για μια καλύτερη κοινωνία, με τον αγώνα για τον πολιτισμό και την τέχνη... Γνώριζε καλά πως για ν' αλλάξει η κοινωνία, δε φτάνει ο αγώνας για το ψωμί, για το μεροκάματο. Πρέπει ν' αλλάξει και η συνείδηση, πρέπει οι εργαζόμενοι να γνωρίσουν την ιστορία τους, τη γλώσσα τους και τον παγκόσμιο πολιτισμό... Ηταν παρών σε όλους τους αγώνες. Εγινε μέλος του ΚΚΕ και υπέστη διώξεις. Από το 1947 που μπήκε στη δραματική σχολή, σπουδάζοντας παράλληλα στη Φιλοσοφική σχολή, αναμείχθηκε με τους κοινωνικούς αγώνες. Ηταν σταθερά με το ΚΚΕ μέχρι το τέλος της ζωής του. Ανταποκρίθηκε σε κάθε κάλεσμά του, υπερνικώντας ακόμη και τα προβλήματα υγείας. Ηταν πολλές φορές υποψήφιος στις εκλογές, πολιτικές και δημοτικές. Σύντροφε Φοίβο, το παράδειγμά σου θα συνοδεύει τους νέους κομμουνιστές, τους νέους καλλιτέχνες, κάθε άνθρωπο που αγωνίζεται».
«Ακριβέ μας Φοίβο» - είπε η Ελένη Γερασιμίδου, πρόεδρος του ΣΕΗ - αποχαιρετώντας τον. «Τίμησες όσο λίγοι το θέατρο που λάτρεψες, με σπουδαίους ρόλους, σε σπουδαία έργα. Σίγουρα είχες βρει από νωρίς τον ορισμό του ηθοποιού, την ουσιαστική σημασία του. Αγωνίστηκες σε καιρούς δύσκολους για την τέχνη σου, συμμετέχοντας σε ιστορικούς θιάσους. Βιογραφικό πλούσιο, αξιοζήλευτο. Βραβεία, διακρίσεις. Επιλογές με συνείδηση καλλιτεχνική. Οπως με συνείδηση στρατεύτηκες μέχρι το τέλος για το ρόλο σου στην κοινωνία. Το ΣΕΗ σου χρωστάει πολλά. Ναι, ξέρουμε, θα πεις πως έκανες την υποχρέωσή σου. Υποχρέωσή σου η ιδέα του εταιρισμού, η συμμετοχή σου στο λαϊκό κίνημα, στην Αντίσταση, στους σκληρούς αγώνες του σωματείου μας. Η φωνή σου, το παράστημά σου, η διακριτική σοφία σου, γέμισαν το σωματείο μας μέχρι το τέλος και μας έκαναν περήφανους που είμαστε κι εμείς μέλη του. Η εφημερίδα μας πάει καλά, ανεκτίμητε σύντροφέ μας, χάρη στη δική σου πολύτιμη ενασχόληση. Σ' ευχαριστούμε που μας λογάριασες συναδέλφους και συναγωνιστές. Σ' ευχαριστούμε που μας έμαθες τις υποχρεώσεις μας».
Καλό ταξίδι σύντροφε. Θα είσαι πάντα στις καρδιές μας γιατί ήξερες να τις ζεσταίνεις, με το καθάριο βλέμμα σου, με την ευγένειά σου, τις σταράτες κουβέντες σου, τη δύναμη της πίστης σου, την άσβεστη ελπίδα σου ότι αυτός ο κόσμος θ' αλλάξει, επειδή εμείς θα τον αλλάξουμε.
H Κινηματογραφική λέσχη Άμφισσας έχει προγραμματίσει δύο προβολές την Κυριακή στις 6:30μμ και στις 9:15μμ στο Πνευματικό Κέντρο Άμφισσας με την ταινία :Η σκόνη του Χρόνου Διαβάστε λίγα λόγια για την ταινία
Ένας 50χρονος σκηνοθέτης γυρίζει ταινία με θέμα την πορεία των γονιών του κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου. Καθώς ο σκηνοθέτης μελετά τις συνθήκες της εποχής, και τη «σιδηρά κουρτίνα» που χώρισε τους γονείς του για πολλά χρόνια, βρίσκει τον εαυτό του, να είναι το πρόσωπο κλειδί στην ίδια του την ταινία. Λίγα λόγια : Δεύτερη ταινία της τελευταίας τριλογίας του πολυβραβευμένου σκηνοθέτη, μετά από το 2003 και «Το λιβάδι που δακρύζει». Η ταινία εκτυλίσσεται στην πρώην Σοβιετική Ένωση, στα σύνορα Αυστρίας-Ουγγαρίας, στην Ιταλία και τη Νέα Υόρκη μεταξύ 1953 και 1974, από τις παραμονές του θανάτου του Στάλιν μέχρι την παραίτηση Νίξον στην Αμερική και την πτώση της Ελληνικής χούντας. Ο Γουίλιαμ Νταφόε, η Ιρέν Ζακόμπ, ο Μισέλ Πικολί, ο Χάρβευ Καιτέλ και ο Μπρούνο Γκανζ είναι το πολυεθνικό και πολυάστερο καστ του Αγγελόπουλου, ο οποίος επιστρέφει στην αγαπημένη του θεματική, τη ... σοσιαλιστική περίοδο της Ευρώπης. Ο Αγγελόπουλος που έχει –ήδη- αναβάλλει την προβολή της ταινίας στα πρόσφατα φεστιβάλ Καννών και Βενετίας, επίσης, έχει δημιουργήσει θέμα αναφορικά με την ένταξη της στα κρατικά βραβεία ποιότητας, έχει ορίσει την επίσημη προβολή της στις 22 του Νοέμβρη, στα πλαίσια του φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.
Σκηνοθέτης:Θόδωρος Αγγελόπουλος
Διάρκεια:2 ώρες,5 λεπτά
Ηθοποιοί:Willem Dafoe, Bruno Ganz, Irene Jacob, Michel Piccoli
Σεναριο:Θόδωρος Αγγελόπουλος
ΘΟΔΩΡΟΣ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ: ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΟΥ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ Η σχέση μου με τον κινηματογράφο άρχισε σχεδόν σαν εφιάλτης. Ήταν το ’46 ή ’47, δεν θυμάμαι. Πρώτα μεταπολεμικά χρόνια, τότε που πήγαινε πολύς κόσμος στο σινεμά και εμείς μικροί τρυπώναμε ανάμεσα στον συνωστισμό των μεγάλων για να χαθούμε στο μαγικό σκοτάδι του εξώστη. Είδα πολλές ταινίες τότε, αλλά η πρώτη ήταν μια ταινία του Michael Curtiz, το «Angels With Dirty Faces». Υπάρχει μια σκηνή στην ταινία που ο ήρωας οδηγείται από δυο φύλακες στην ηλεκτρική καρέκλα. Καθώς προχωρούν, οι σκιές τους μεγαλώνουν στον τοίχο. Ξαφνικά μια κραυγή... Δεν θέλω να πεθάνω. Αυτή η κραυγή για καιρό μετά στοίχειωνε τις νύχτες μου. Ο κινηματογράφος μπήκε στη ζωή μου με μια σκιά που μεγάλωνε σ’ ένα τοίχο και μια κραυγή.
Άρχισα να γράφω πολύ νωρίς, εκείνη την ίδια εποχή, κάτω απ’ την ταραχή και τη συγκίνηση που μου είχαν δημιουργήσει οι αναταράξεις της Ιστορίας που είχαν προηγηθεί. Οι σειρήνες του πολέμου του ’40. Η είσοδος του Γερμανικού στρατού κατοχής σε μια έρημη Αθήνα. Πρώτοι ήχοι, πρώτες εικόνες. Έπειτα, ο Εμφύλιος το Δεκέμβρη του ’44. Η σφαγή. Η καταδίκη του πατέρα σε θάνατο. Το χέρι της μητέρας να τρέμει στο δικό μου καθώς ψάχναμε να βρούμε το πτώμα του ανάμεσα σε δεκάδες άλλα, σε ένα χωράφι. Καιρό μετά ένα μήνυμα του από μακριά. Η επιστροφή του μια μέρα βροχής. Πρώτες ιστορίες. Πρώτη επαφή με τις λέξεις, λέξεις που αναζητούν εικόνα. Τότε δεν ήξερα. Το κατάλαβα αρκετά αργότερα όταν έγραψα την πρώτη λέξη στο πρώτο σενάριο. Η λέξη ήταν «βρέχει».
Ο Όμηρος, οι αρχαίοι τραγικοί, και γενικά η αρχαία ελληνική γραμματεία, αποτελούσαν την εποχή μου μέρος της σχολικής μας παιδείας. Οι αρχαίοι μύθοι μας κατοικούν και τους κατοικούμε. Ζούμε σ’ ένα τόπο γεμάτο μνήμες, αρχαίες πέτρες και σπασμένα αγάλματα. Όλη η νεότερη ελληνική τέχνη φέρει τα σημάδια αυτής της συμβίωσης. Η διαδρομή μου, η πορεία μου, η σκέψη μου θα ήταν αδύνατο να μην έχουν ποτιστεί από όλα αυτά. Όπως λέει ο ποιητής «έβγαιναν απ’ το όνειρο, καθώς έμπαινα στο όνειρο. Έτσι ενώθηκε η ζωή μας και θα’ ναι δύσκολο πολύ να ξαναχωρίσει». Η σχέση μου με τη λογοτεχνία και την ποίηση μ’ έφεραν πολύ νωρίς κοντά σ’ όλες τις αναζητήσεις γλωσσικές ή αισθητικές του μοντερνισμού. Αργότερα, στις αρχές του ’60 στο Παρίσι, την εποχή της πολιτικοποίησης, το επικό θέατρο του Brecht, που αναιρούσε, ως ένα σημείο, τον ορισμό του Αριστοτέλη για την δραματική τέχνη, γινόταν σημείο αναφοράς. Πέρασαν χρόνια για να επιστρέψω στον Αριστοτέλη και στον ορισμό του για την τραγωδία: Έστιν ουν τραγωδία, μίμησης πράξεως σπουδαίας και τελείας... Πέρασαν χρόνια για να ανακαλύψω ότι ο μονόλογος της Μόλλυ στο τελευταίο κεφάλαιο του «Οδυσσέα» του Τ. Τζόυς, δεν είναι παρά η μακρινή ηχώ της εκπληκτικής περιγραφής, των όπλων του Αχιλλέα στην Ιλιάδα του Ομήρου.
Η «Αναπαράσταση», η πρώτη μου ταινία, γεννήθηκε την περίοδο της δικτατορίας των συνταγματαρχών ως απόπειρα ανασύνθεσης της αλήθειας, από τα θραύσματά της. Η αναπαράσταση όχι ως σκοπός αλλά ως δρόμος. Οι μικρές ιστορίες όπως αντανακλώνται αλλά και καθορίζονται από τη μεγάλη Ιστορία. Ο πατέρας ως σύμβολο, ως παρουσία και απουσία, ως μεταφορική έννοια και ως σημείο αναφοράς. Το ταξίδι, τα σύνορα, η εξορία. Η ανθρώπινη μοίρα. Η αιώνια επιστροφή. Θέματα που ακολούθησαν και μ’ ακολουθούν. Όλες μου οι εμμονές μπαίνουν και βγαίνουν στις ταινίες μου, όπως μπαίνουν και βγαίνουν, όπως σωπαίνουν για να ξαναεμφανιστούν αργότερα, τα όργανα μιας ορχήστρας. Είμαστε καταδικασμένοι να λειτουργούμε με τις εμμονές μας. Δεν κάνουμε παρά μόνο μια ταινία, δεν γράφουμε παρά μόνο ένα βιβλίο. Παραλλαγές και φούγκα πάνω στο ίδιο θέμα.
Πολλοί που μου έχουν κάνει την τιμή να ασχοληθούν με την δουλειά μου νομίζουν ότι ο τρόπος που γράφω είναι αποτέλεσμα μιας πολιτικής επιλογής. Δεν είναι ακριβώς έτσι. Βέβαια, όταν γύριζα τις «Μέρες του ‘36», μια ταινία πάνω στη δικτατορία, την εποχή της δικτατορίας, και ήταν αδύνατο να χρησιμοποιήσω άμεσες αναφορές, αναζήτησα μια κρυφή γλώσσα. Υπονοούμενα της Ιστορίας. Νεκροί χρόνοι μιας συνωμοσίας. Αποσιωπήσεις. Ο ελλειπτικός λόγος σαν αισθητική αρχή. Μια ταινία που όλα τα σημαντικά μοιάζουν να γίνονται εκτός κάδρου. Αλλά δεν ξεκινάει από αυτό το γεγονός η επιλογή των μεγάλων πλάνων. Δεν αποφάσισα λογικά να δουλεύω με μεγάλα πλάνα. Σκέφτομαι πάντα ότι ήταν μια φυσική επιλογή. Μια ανάγκη ένταξης του φυσικού χρόνου στο χώρο, ως ενότητα χώρου και χρόνου. Μια ανάγκη, οι λεγόμενοι νεκροί χρόνοι ανάμεσα στη δράση και την αναμονή της, που συνήθως εξαφανίζει το ψαλίδι του μοντέρ, να λειτουργήσουν μουσικά σαν παύσεις. Μια αντίληψη του πλάνου ως ζωντανού κυττάρου με εισπνοή, εκφορά του κυρίως λόγου και εκπνοή. Γοητευτική και επικίνδυνη επιλογή που συνεχίζεται ως τώρα.
Δουλεύω με την ίδια ομάδα συνεργατών από τότε που άρχισα. Με ξέρουν, τους ξέρω. Με τα χρόνια έχουν γίνει οικογένειά μου. Με θυμώνουν συχνά την ώρα της δουλειάς, μου λείπουν όταν δεν τους βλέπω. Αισθάνομαι αβέβαιος όταν ένας καινούριος τεχνικός μπει στην ομάδα, σαν από αυτόν να εξαρτώνται όλα. Μιλάω μαζί τους για τα σχέδια και τις αβεβαιότητες μου. Πέρασαν τόσα χρόνια κι ακόμα η ίδια ταραχή η ίδια συγκίνηση, η ίδια ανάγκη να είμαστε κοντά, κρατώντας την αναπνοή μας, περιμένοντας το τέλος ενός πλάνου.
Ταξίδια, χωρισμοί, περιπλανήσεις. Ένα αυτοκίνητο, ένας φίλος φωτογράφος να οδηγεί σιωπηλά, κι ο δρόμος. Πολλές φορές σκέφτομαι ότι το μοναδικό μου σπίτι, το μοναδικό μέρος πού αισθάνομαι ότι ισορροπώ, που γαληνεύω, είναι δίπλα στο φίλο που οδηγεί. Το παράθυρο ανοιχτό, το τοπίο να φεύγει. Οι εικόνες γεννιούνται σ’ αυτά τα ταξίδια. Δεν χρειάζεται να κρατάω σημειώσεις. Γεννιούνται με τις γραμμές τους, με τα χρώματά τους, με το ύφος τους, πολλές φορές και με τις κινήσεις της μηχανής, με τις αισθητικές τους ισορροπίες, με το φως τους. Οι εκατοντάδες φωτογραφίες χρησιμεύουν ως μνήμες. Όμως τίποτα δεν τελειώνει πριν από το γύρισμα. Στο γύρισμα αναπλάθονται όλα με βάση την καινούργια πραγματικότητα. Ηθοποιοί, απρόβλεπτα, ευτυχή ή ατυχή, ξαφνικές ιδέες. Κι όμως, η αρχή έχει προηγηθεί. Καιρό πριν. Τότε που από το τίποτα γεννιέται η ιδέα μιας ταινίας.
Πέρασαν τριάντα χρόνια σχεδόν από την πρώτη ταινία. Παραφράζοντας τον Eliot, θα μπορούσα να πω: Να ’μαι λοιπόν πιο πέρα, πιο μακριά από του δρόμου τα μισά. Τα χρόνια μου σπαταλημένα τα πιο πολλά ανάμεσα σε θυμούς της Ιστορίας, πασχίζοντας ακόμα να μάθω να χρησιμοποιώ εικόνες. Και κάθε μου προσπάθεια μια καινούργια αρχή και μια μορφή αποτυχίας γιατί μαθαίνουμε μόνο όταν δεν χρειάζεται να εκφραστούμε πια. Έτσι το κάθε τόλμημα ένα ξεκίνημα καινούργιο μέσα στης ανακρίβειας των αισθημάτων τον γενικό χαμό. Μέσα στου πάθους τις ασύντακτες ορδές. Μια έφοδος στο άναρθρο. Να βρεθεί ξανά αυτό που χάθηκε, και βρέθηκε, και χάθηκε πάλι. Να βρεθεί ξανά... In my end is my beginning.
H Κινηματογραφική λέσχη Άμφισσας έχει προγραμματίσει δύο προβολές την Κυριακή στις 6:30μμ και στις 9:15μμ στο Πνευματικό Κέντρο Άμφισσας με την ταινία : Frost Nixon η αναμέτρηση Διαβάστε λίγα λόγια για την ταινία δείτε και το τρέιλερ της ταινίας.
FROST / NIXON Είναι τόσο επιτυχημένη η διασκευή που έκανε ο Πίτερ Μόργκαν στο ομώνυμο θεατρικό του, που το Frost/Nixon δε θα μπορούσε να περιοριστεί σε ένα και μόνο χαρακτηρισμό, αυτό της πολιτικής ταινίας. Στήνοντας εξαιρετικά τη γνωριμία του θεατή με τον άγνωστο Ντέιβιντ Φροστ και τον γνωστό σε όλους Ρίτσαρντ Νίξον, ο Χάουαρντ προχωράει χωρίς περιστροφές στην ουσία της ιστορίας του. Λίγη ώρα μετά την πρώτη συνάντησή τους, επιστρατεύει δεξιοτεχνικά τις εξαιρετικές ερμηνείες των Μάικλ Σιν και Φρανκ Λαντζέλα για να οργανώσει τελικά έναν αγώνα λεκτικού μποξ ανάμεσα σε δύο ανθρώπους που στην πραγματικότητα δεν είναι παρά οι δύο πλευρές του ίδιου νομίσματος. Και είναι προφανές πως η, στους περισσότερους άγνωστη, ιστορία της «ομολογίας» του Νίξον για το σκάνδαλο Ουότεργκεϊτ ξύπνησε στον Χάουαρντ ένα πάθος που σπάνια έχει επιδείξει μέχρι σήμερα. Παραγωγή: ΗΠΑ - Βρετανία - Γαλλία (2008) Σκηνοθεσία: Ρον Χάουαρντ Πρωταγωνιστούν: Σαμ Ρόκγουελ, Κέβιν Μπέικον, Μάικλ Σιν, Φρανκ Λανγκέλα
H Κινηματογραφική λέσχη Άμφισσας έχει προγραμματίσει δύο προβολές την Κυριακή στις 6:30μμ και στις 9:15μμ στο Πνευματικό Κέντρο Άμφισσας με την ταινία : Εναντίωση Διαβάστε λίγα λόγια για την ταινία δείτε και το τρέιλερ της ταινίας.
Βασισμένη σε μία αληθινή ιστορία, η ΕΝΑΝΤΙΩΣΗ είναι μία επική ταινία για την οικογένεια, την τιμή, την εκδίκηση και τη σωτηρία, που εξελίσσεται στη δίνη το Βʼ Παγκόσμιου Πολέμου. Βρισκόμαστε στο 1941 και οι Εβραίοι της Ανατολικής Ευρώπης σφαγιάζονται κατά χιλιάδες. Καταφέρνοντας να ξεφύγουν το θάνατο, τρία αδέλφια βρίσκουν καταφύγιο σε ένα πυκνό δάσος, στο οποίο έπαιζαν όταν ήταν παιδιά. Από εκεί, ξεκινούν τον απελπισμένο τους αγώνα εναντίον των Ναζί. Ο Ντάνιελ Κρεγκ, ο Λιβ Σράιμπερ και ο Τζέιμι Μπελ ενσαρκώνουν τρία αδέρφια που μετατρέπουν έναν αγώνα επιβίωσης σε κάτι πολύ πιο σημαντικό: σε ένα τρόπο να εκδικηθούν για τους θανάτους των αγαπημένων τους ανθρώπων, σώζοντας χιλιάδες άλλους. Στην αρχή, είναι το μόνο που μπορούν να κάνουν για να παραμείνουν ζωντανοί. Αλλά σταδιακά, καθώς οι φήμες για τις τολμηρές πράξεις τους εξαπλώνονται, αρχίζουν να προσελκύουν και άλλους γύρω τους – άντρες και γυναίκες, νέους και ηλικιωμένους – διατεθειμένους να ρισκάρουν τα πάντα για λίγες στιγμές ελευθερίας. Ο Τούβια (Κρεγκ) είναι ένας απρόσιτος αρχηγός, του οποίου τις αποφάσεις αμισβητει ο αδερφός του Ζους (Σράιμπερ) που ανησυχεί ότι ο ιδεαλισμός του Τούβια θα τους παρασύρει όλους στην καταστροφή. Ο Άσαελ (Μπελ) είναι ο νεότερος – και βρίσκεται ανάμεσα στη διαμάχη που έχει ξεσπάσει ανάμεσα στους άλλους δύο αδερφούς. Καθώς πέφτει ο σκληρός χειμώνας, δουλεύουν μαζί για να οργανώσουν μία κοινότητα και να κρατήσουν την πίστη τους ζωντανή, όταν η ανθρωπιά γύρω τους δείχνει να έχει χαθεί.
H Κινηματογραφική λέσχη Άμφισσας έχει προγραμματίσει δύο προβολές την Κυριακή στις 6μμ και στις 9μμ στο Πνευματικό Κέντρο Άμφισσας με την ταινία Ο δρόμος της Επανάστασης Διαβάστε λίγα λόγια για την ταινία δείτε και το τρέιλερ της ταινίας. Λόγω της Οδύσσειας η προβολή θα επαναληφθεί και την Δευτέρα στις 9:00
Αμερική 1955: Ένα παντρεμένο ζευγάρι, ο Φρανκ και η Έιπριλ Γουίλερ, δεν μπορούν να συμβιβαστούν με τη ζωή που κάνουν, καθώς νιώθουν πως δεν έχουν τίποτα κοινό με τους γείτονες τους στο Κονέκτικατ όπου κατοικούν. Ο γάμος τους δοκιμάζεται, καθώς έρχονται αντιμέτωποι με τις αποτυχίες και τις ανασφάλειες τους και σταδιακά καλούνται να συμβιβαστούν με τη μονότονη καθημερινότητα τους. Θα καταφέρουν άραγε να ξεπεράσουν την κρίση και να συνεχίσουν τη ζωή τους, από εκεί που ... την άφησαν;
Ο θεατής, ευαίσθητος άνθρωπος ο ίδιος, δεν μπορεί παρά να αγαπάει τον άνθρωπο και να πονάει με τον πόνο του! Επομένως, βλέποντας το νεαρό ζευγάρι «Του Δρόμου της Επανάστασης» να περιστρέφει ατέρμονα την αδιέξοδη μεσοαστική δυστυχία του γύρω από τον άξονα της αδιέξοδης μεσοαστικής ζωής, δεν μπορεί παρά να πληγωθεί και να πονέσει! Η αστική κοινωνία δεν έχει λύσεις ούτε για τα προβλήματα που δημιουργεί η ίδια. Ο μόνος τρόπος για να βγει κανείς από αυτό το τέλμα που βιώνει σχεδόν το σύνολο της αστικής κοινωνίας, είναι ο Δρόμος της Επανάστασης. Ο Δρόμος της Επανάστασης που οδηγεί σε μια άλλη, σε μια πιο αναπτυγμένη κοινωνία, σε μια ανθρώπινη κοινωνία με άλλες αρχές, με άλλους στόχους και σκοπούς, με άλλες αξίες, χωρίς ανταγωνισμούς και χωρίς ανήθικες ηθικές (ο θάνατός σου η ζωή μου). Σε μια κοινωνία που δε θα αγωνίζεσαι για να κατατροπώσεις και για να αποδείξεις κάτι στους άλλους, αλλά θα αγωνίζεσαι να ζήσεις αρμονικά με τους άλλους (και με τον εαυτό σου).
Στην ταινία, δυστυχώς, «Ο Δρόμος της Επανάστασης», δεν είναι παρά το όνομα, η ταμπέλα της οδού στην οποία μένει το νεαρό ζευγάρι και ίσως, στο πολύ βάθος, ο υπαινιγμός των δημιουργών της ταινίας, για την πραγματική επανάσταση. Μόνον ο υπαινιγμός, όμως, αφού τίποτα άλλο στην ταινία δεν κατευθύνει το θεατή προς τη σωστή λύση, που είναι η ανατροπή του κοινωνικού συστήματος που γεννάει τα κοινωνικά και τα προσωπικά δράματα, που κάνει τους ανθρώπους δυστυχισμένους. Η ταινία δε μας αποκαλύπτει κάποια χαραμάδα. Δε σπρώχνει τους ήρωές της προς την ανατροπή. Αντίθετα, θεωρεί πως η λύση της δυστυχίας βρίσκεται μέσα στην ίδια την κοινωνία που τη γεννάει. Και δεν είναι παρά η κατανόηση, ο συμβιβασμός πως και χωρίς το Παρίσι, χωρίς την επανάσταση δηλαδή, μπορεί κάποιος να ευτυχίσει! Αντιδραστική άποψη, το δίχως άλλο.
Ενα νεαρό ζευγάρι, ευτυχισμένο επιφανειακά και πρότυπο για τη γειτονιά και τους φίλους, νιώθει σιγά - σιγά να βουλιάζει μέσα στη λάσπη της απελπισίας, του συμβιβασμού, των ανεκπλήρωτων ονείρων. Τίποτα από αυτά που επιθυμούσε να κάνει στη ζωή του, τα οποία βέβαια ήταν προσωπικά και όχι γενικά, ατομικά και όχι κοινωνικά, δεν μπόρεσε να πραγματοποιήσει. Στη θέση αυτών έβαλε το επιφανειακό λούστρο, την εξωτερική εικόνα, το συμβιβασμό.
Τα ανεκπλήρωτα όνειρα, όμως, ιδιαίτερα τα ατομικά ανεκπλήρωτα όνειρα που είναι εγωιστικά και συμφεροντολόγα, έχουν μεγάλες δαγκάνες! Δαγκάνες που με τον καιρό σε βουτάνε από το λαιμό και σε πάνε μπροστά στον καθρέφτη της συνείδησής σου. Εκεί σε αναγκάζουν να δεις πως, τελικά, ξύνοντας το λούστρο, τη γυαλιστερή επιδερμίδα, δεν είσαι παρά ένας φελλός. Ενας φελλός που μπορεί να μη βουλιάζει στα σκατά, ωστόσο, δεν έχει καμία ελπίδα για κάτι καλύτερο. Θα συνεχίσεις να επιπλέεις χωρίς κανόνες και χωρίς σκοπό. Από το σημείο αυτό και μετά, βέβαια, αρχίζει το δράμα. Τα βάζεις με τους γύρω σου, με την τύχη, με τον εαυτό σου. Μπαίνεις στην τροχιά της καθημερινής και αδιέξοδης δυστυχίας! Σιγά - σιγά αποδέχεσαι τον άθλιο τρόπο ζωής που βιώνεις και αναπαράγεις. Μέχρι που γίνεσαι ολοκληρωτικά δυστυχισμένος ή αυτοκτονείς!
Η ταινία, η οποία στηρίζεται στο ομότιτλο βιβλίο του Ρίτσαρντ Γέιτς (εκδόθηκε στη Νέα Υόρκη το 1961 - κυκλοφορεί και στα ελληνικά) είναι άψογη στην καταγραφή και την περιγραφή της μεσοαστικής απελπισίας. Αδυνατεί, όμως, ή δε θέλει να δώσει απαντήσεις. Δε βλέπει ή δε θέλει να δει διέξοδο. Περιορίζει και παγιδεύει τους ήρωές της και τους θεατές της στην αδιέξοδη μεσοαστική λογική. Κρατάει το νεαρό ζευγάρι κλεισμένο στο σπίτι του και στον εαυτό του, δεν το σπρώχνει προς την κοινωνία, δεν το αναγκάζει να μετατρέψει το προσωπικό σε γενικό, το ατομικό σε κοινωνικό, να μεγαλώσει το εύρος του αγώνα του. Η ατομική ευτυχία είναι αποτέλεσμα της κοινωνικής ευτυχίας. Μοιραία, λοιπόν, αυτό το ζευγάρι, αυτή η κοινωνία που αναζητά ατομική λύση σε κοινωνικά ζητήματα, θα αυτομαχαιρωθεί.
Ο προσεχτικός θεατής έχει πολλά να κερδίσει από τη συγκεκριμένη ταινία. Πρώτα θα εδραιώσει την άποψή του πως η αστική κοινωνία είναι φορέας και πηγή κακών και δεύτερον πως η διέξοδος είναι ο κοινωνικός αγώνας και όχι ο προσωπικός, ο οποίος προσωπικός αγώνας σε αποπροσανατολίζει και, τελικά, σε απογοητεύει.
H Κινηματογραφική λέσχη Άμφισσας έχει προγραμματίσει δύο προβολές την Κυριακή στις 6μμ και στις 9μμ στο Πνευματικό Κέντρο Άμφισσας με την ταινία Μαγαδασκάρη 2. Διαβάστε λίγα λόγια για την ταινία δείτε και το τρέιλερ της ταινίας.
Το αεροπλάνο είναι στη Μαδαγασκάρη, απ' όπου τα συμπαθέστατα ζωάκια προσπαθούν τώρα να φύγουν ώστε να επιστρέψουν στην "πατρίδα" τους, τη Νέα Υόρκη. Είναι έτοιμο προς απογείωση (όσο έτοιμο μπορεί να είναι ένα αεροπλάνο που έχουν επισκευάσει... πιγκουΐνοι) και έπειτα από λίγα μίλια πτήσης, προσγειώνεται ή μάλλον συντρίβεται με συνοπτικές διαδικασίες, στη μέση του πουθενά... δηλαδή της Αφρικής. Εκεί, καθένας από τους πρωταγωνιστές, ο Άλεξ το συμπαθέστατο λιοντάρι, ο κολλητός τους ο Μάρτι η ζέβρα, ο Μέλμαν η απολαυστική καμηλοπάρδαλη και η αγαπημένη του ιπποποταμίνα Γκλόρια μαζί με τον απίστευτο βασιλιά Τζουλιάν και τους τρομερούς πιγκουίνους, βρίσκει όλο και κάποιον δικό του, αλλά και πάλι μπορεί η Αφρική να συγκριθεί με το "σπίτι" τους στη Νέα Υόρκη;
Αν και με συγκεχυμένα και προβλέψιμα αναμασημένα ηθικά διδάγματα γύρω από τις αξίες της οικογένειας και της φιλίας, η Μαδαγασκάρη 2 ξεπερνά σίγουρα κατά πολύ την πρώτη version της ταινίας, καθώς είναι πιο δροσερή, πιο πνευματώδης και πιο απολαυστική. Σ΄αυτό βέβαια συμβάλλουν -στη μη μεταγλωττισμένη έκδοση- οι εκπληκτικές φωνές του Μπεν Στίλερ στο ρόλο του Λιονταριού και του Ντέιβιντ Σουίμερ (του Ρος από τα φιλαράκια) στο ρόλο της καμηλοπάρδαλης
Μια και αναφερθήκαμε στην Νάυπακτο όσοι μένετε κοντά μπορείτε να δείτε Κινηματογράφο
στην Κινηματογραφική Λέσχη ΤΕΙ
Την ταινία Slumdog millionaire θα έχουν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν την Κυριακή 8 Φεβρουαρίου, όσοι βρεθούν στο αμφιθέατρο του ΤΕΙ Ναυπάκτου στις 7 το βράδυ. Είσοδος ελεύθερη
Ενας αγράμματος νεαρός Ινδός, ο Τζαμάλ, παίζει στην ινδική version του τηλεπαιχνιδιού “Ποιός θέλει να γίνει εκατομμυριούχος”. Από καθαρή τύχη, ξέρει σχεδόν όλες τις απαντήσεις που του κάνει ο υπολογιστής. Η αστυνομία τον ... συλλαμβάνει, με την υποψία κομπίνας. Σε κάθε απάντηση του Τζαμάλ, γίνεται και ένα flash back στην ζωή του νεαρού, το οποίο μας δείχνει πότε και από που έμαθε τη συγκεκριμένη πληροφορία. Έτσι γνωρίζουμε σιγά-σιγά το παρελθόν του Τζαμάλ και παράλληλα βλέπουμε να εξελίσσεται και το παρόν του, που είναι βασικά η αγωνία του να τον δει στο τηλεπαιχνίδι η Λατίκα, η κοπέλα με την οποία είναι ερωτευμένος από μικρό παιδί. Σκηνοθεσία: Danny Boyle Σενάριο: Simon Beaufoy Πρωταγωνιστούν: Dev Patel, Freida Pinto, Anil Kapoor, Madhur Mittal, Tanay Chheda Ώρα προβολής: 7 το απόγευμα Οι προβολές πραγματοποιούνται στο αμφιθέατρο του ΤΕΙ Ναυπάκτου ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ
H Κινηματογραφική λέσχη Άμφισσας έχει προγραμματίσει δύο προβολές την Κυριακή στις 6μμ και στις 9μμ στο Πνευματικό Κέντρο Άμφισσας με την ταινία Το κύμα. Διαβάστε λίγα λόγια για την ταινία δείτε και το τρέιλερ της ταινίας.
Η ταινία πραγματεύεται το θέμα της ανθρώπινης φύσης και πως μπορεί ο άνθρωπος να γοητεύεται από την ιδέα της δύναμης ακόμα και αν αυτή προέρχεται από αντιδημοκρατικά συστήματα. Όσοι αρνούνται την δυνατότητα να αναπτυχθεί αυτή η συμπεριφορά σήμερα , λόγω του Δημοκρατικού πολιτεύματος που υπάρχει , αρνούνται να δουν τον τρόπο που λειτουργεί το σύστημα και πως αλλοτριώνονται καθημερινά οι άνθρωποι στους μηχανισμούς καταστολής Στρατό και Αστυνομία. Στην ταινία αυτή μπορούμε να δούμε αυτή ...την κατάσταση σε μια σχολική αίθουσα και πως οδηγεί στον φασισμό και την κόλαση.
Μπορείτε να δείτε την κριτική της ταινίας απο την Καθημερινή Κοινωνική Σκηνοθεσία: Ντένις Γκάνζελ Πρωταγωνιστούν: Γιούργκεν Φόγκελ, Φρέντερικ Λάου, Μαξ Ρίμελτ, Τζένιφερ Ούλριχ, Κριστιάνε Πάουλ, Γιάκομπ Μάτσεντς
Ενα νέο ρεύμα ταινιών, που ασχολούνται με αιχμηρά θέματα που προκύπτουν από τη γερμανική ιστορία, έχει αρχίσει να δημιουργείται τα τελευταία χρόνια στη γερμανική κινηματογραφική παραγωγή. Η «Πτώση», η «Σόφι Σολ», το πρόσφατο «Σύμπλεγμα Μπάαντερ-Μάινχοφ» και τώρα το «Κύμα», εξετάζουν από απόσταση ιστορίες, αληθινές ή φανταστικές, που έχουν σχέση με το τραυματικό παρελθόν του γερμανικού λαού και τη σχέση του με ακραίες συμπεριφορές.
Ανησυχητικές διαπιστώσεις
Ο Ντένις Γκάνζελ διάλεξε να μεταφέρει σε ένα γερμανικό σχολείο την ιστορία ενός πραγματικού κοινωνικού πειράματος, που πραγματοποιήθηκε στα τέλη της δεκαετίας του '60 σε ένα σχολείο της Καλιφόρνια. Τα ανησυχητικά αποτελέσματα για την ευκολία, με την οποία οι μαθητές προσαρμόζονται στις συνθήκες και τη νοοτροπία ενός αυταρχικού καθεστώτος, παίρνουν ταχύτερους κινηματογραφικούς ρυθμούς στην ταινία του Γερμανού σκηνοθέτη. Στόχος του, να δώσει ένταση στην ιστορία και τα καταφέρνει. Από την άλλη πλευρά όμως, το γεγονός ότι τα γεγονότα διαδραματίζονται μέσα σε ένα διάστημα μόλις μιας εβδομάδας, αποδυναμώνει την αληθοφάνεια της ιστορίας.
Στην πρακτική εφαρμογή
Σε ένα γερμανικό σχολείο διοργανώνεται μια εβδομάδα διδασκαλίας ιδεολογιών. Ενας προοδευτικός καθηγητής, που θέλει να διδάξει την αναρχία, βρίσκει στα χέρια του τελικά το μάθημα της απολυταρχίας. Αρχίζοντας ανόρεχτα να το διδάσκει, προτείνει στους μαθητές να κάνουν πρακτική εφαρμογή, βάζοντας κάποιους αυστηρούς κανόνες, στους οποίους όλοι θα πρέπει να υπακούουν. Ο Ράινερ, ο καθηγητής, δεν είναι ο τυπικός δάσκαλος. Εχει φιλική σχέση με τους μαθητές του, ακούει «Ramones» και αμφισβητεί τις αγκυλώσεις του εκπαιδευτικού συστήματος. Αλλά προκαλεί και τους μαθητές του, που υποστηρίζουν ότι ποτέ πια στη Γερμανία δεν θα μπορούσε να αναπτυχθεί και αντίστοιχο του ναζισμού.
Τα πράγματα στην αρχή είναι απλά. Θα πρέπει να σηκώνονται όταν θέλουν να πάρουν τον λόγο. Οι κανόνες όμως γίνονται όλο και περισσότεροι, όλο και αυστηρότεροι. Οι μαθητές υποχρεώνονται να φορούν στολή, ένα άσπρο πουκάμισο και τζιν παντελόνι, δίνουν ένα τίτλο στο ενδοσχολικό τους «κίνημα» και υιοθετούν έναν χαιρετισμό με φασιστικές αναφορές, με το χέρι σηκωμένο να κάνει την κίνηση του κύματος.
Προς έκπληξη του καθηγητή, το «Κύμα» αρχίζει να φουσκώνει και να απλώνεται σαν τσουνάμι στο σχολείο. Ολο και περισσότεροι μαθητές γοητεύονται από την ιδέα του να ενταχθούν σε μια δυναμική ομάδα, ειδικά μαθητές σαν τον Τιμ, που είναι μοναχικοί και αποκλεισμένοι στην κανονική ζωή του σχολείου. Οσοι αμφισβητούν το «Κύμα» περιθωριοποιούνται, ενώ δεν θα αργήσουν να ξεσπάσουν φαινόμενα βίας. Σε έναν αγώνα πόλο του σχολείου, η ένταση που δημιουργείται κάνει τον Ράινερ να διαπιστώσει ότι τα πράγματα έχουν ξεφύγει από τον έλεγχο. Ομως μπορούν να συγκρατηθούν; Η θεωρία του Ράινερ αποδεικνύεται, όμως θα έχει τραγική κατάληξη για κάποια από τα υποκείμενα του πειράματος.
Η ιδέα που προσπαθεί να αποδείξει η ταινία, ότι δηλαδή οι άνθρωποι μπορούν γοητεύονται από την ιδέα της δύναμης, ακόμη κι όταν εκφράζεται μέσα από ένα απολυταρχικό σύστημα, είναι ίσως προφανής. Ωστόσο, ο Γκάνζελ δίνει γρήγορο κινηματογραφικό ρυθμό και ζωντάνια στην ταινία, που ενισχύεται από το φροντισμένο σάουντρακ.
Από τις ερμηνείες ξεχωρίζει ο Γιούργκεν Φόγκελ στον ρόλο του καθηγητή και ο Φρέντερικ Λάου που παίζει τον νεαρό απομονωμένο μαθητή, ο οποίος βρίσκει τον εαυτό του στο «Κύμα».
Απο την εφημερίδα Ριζοσπάστη Συγκρατήστε πως κάτι κινηματογραφικά σοβαρό συμβαίνει στη Γερμανία. Μια αρκετά δυνατή, οικονομικά, καπιταλιστική χώρα στέναζε κάτω από την αμερικάνικη κινηματογραφική παρουσία. Γύρω στα 1970, μια μεγάλη φουρνιά αξιόλογων Γερμανών σκηνοθετών προσπάθησε να σπάσει αυτόν τον κλοιό και να βγει στον κόσμο. Αυτή η κίνηση γέννησε μερικές εξαιρετικές ταινίες. Ταινίες με πολιτική σκέψη και πολιτικές αγωνίες.
Δυστυχώς, κάποιοι από αυτούς τους Γερμανούς σκηνοθέτες μετανάστευσαν στην Αμερική, κάποιοι άλλοι βουβάθηκαν, ένας αυτοκτόνησε! Η πρώτη μεταπολεμική σοβαρή κινηματογραφική κίνηση, για εθνικό γερμανικό κινηματογράφο, διαλύθηκε «στα εξ ων συνετέθη»! Εδώ και κάποια χρόνια, όμως, κάτι σοβαρό άρχισε πάλι να κινείται. Μια νέα φουρνιά αξιόλογων σκηνοθετών, με τις δικές της πολιτικές αγωνίες, όχι πάντα πολιτικά σωστές, πολλές φορές, μάλιστα, μεροληπτικές και προπαγανδιστικές, προσπαθεί να αρθρώσει έναν εθνικό κινηματογραφικό λόγο.
Να σημειώσουμε πως μετά τη διάλυση της «Τσινετσιτά» και το φυσικό χαμό πολλών άριστων Ιταλών δημιουργών, στην ουσία δεν υπάρχει, πια, σοβαρή ευρωπαϊκή κινηματογραφία. Είναι σχεδόν βέβαιο πως αυτό το κενό προσπαθεί να γεμίσει ο σημερινός Γερμανικός Κινηματογράφος. Και ίσως και αυτός να εντάσσεται στη γενική γερμανική πολιτική για ευρωπαϊκή ηγεμονία! Ο χρόνος θα δείξει!
Στο πλαίσιο, λοιπόν, του νέου πολιτικού κύματος της γερμανικής κινηματογραφίας, κινείται και «Το Κύμα», του Ντένις Γκάνσελ. Ενας πολιτικοποιημένος Γερμανός καθηγητής προσπαθεί να διδάξει στους μαθητές του πολιτική. Τα νέα παιδιά, όμως, είναι σχεδόν αλλοτριωμένα. Η πολιτική δεν εντάσσεται στα ενδιαφέροντά τους. Επίσης, πιστεύουν πως ο «αυτόματος πιλότος» της γερμανικής κοινωνίας επιλύει όλα τα άμεσα προβλήματα και προστατεύει τη δημοκρατία τους. Επιπροσθέτως οι νέοι ισχυρίζονται πως έχουν βαρεθεί να ακούν «εξομολογήσεις» και «κριτικές» για τον Χίτλερ και το ναζισμό, τους οποίους Χίτλερ και ναζισμό θεωρούν οριστικά πεθαμένους.
Ο καθηγητής, ευτυχώς, έχει άλλη άποψη. Πιστεύει πως αφού δεν έχουν εξαλειφθεί οι κοινωνικές και πολιτικές αιτίες που γεννούν και τρέφουν τους Χίτλερ και τους ναζισμούς το κύλισμα μιας, ας την πούμε, δημοκρατικής χώρας, όπως είναι η σημερινή Γερμανία, στη φασιστική απολυταρχία δεν είναι απλώς πιθανό, είναι, μάλλον, σχεδόν βέβαιο! Οι Γερμανοί πολίτες, η γερμανική νεολαία, ζώντας μέσα στην ανασφάλεια, στο ρατσισμό, στην ανεργία, εύκολα μπορεί να κυλήσουν στο Δ` Ράιχ! Ο κ. καθηγητής δεν εξαιρεί ούτε τον εαυτό του. Αφού στο «πείραμά» του προς τους μαθητές του δεν μπόρεσε να αντιδράσει ούτε ο ίδιος! (Σιγά σιγά μετατράπηκε και αυτός σε ένα φασιστικό γουρούνι)!
Το «πείραμα» του καθηγητή ήταν να μεταφέρει μέσα στην τάξη του λυκείου, στο οποίο διδάσκει, τους νόμους, την καθημερινότητα και τις αξίες της σημερινής γερμανικής καπιταλιστικής κοινωνίας. Τίποτα άλλο! Ο,τι ισχύει έξω στην κοινωνία! Εστεψε, λοιπόν, τον εαυτό του αρχηγό, μετά από τη «λογική» εκλογή του από τους μαθητές (πολίτες) - ποιος άλλος θα μπορούσε «λογικά» να είναι ο αρχηγός; σας λέει τίποτα το δικό μας «ικανότερος για πρωθυπουργός;» και επέβαλε τους όρους του. Ορους, που προκύπτουν «από τα πράγματα». Το πρώτο που απαίτησε ήταν υπακοή και πειθαρχία. Απαραίτητες - και λογικές - προϋποθέσεις, για μια κοινωνία, η οποία «πρέπει» να λειτουργήσει πάνω σε δοσμένες και απαραβίαστες αρχές και κατευθύνσεις. Στη συνέχεια πόνταρε στην ψυχολογία. Τόνισε την «ιδιαιτερότητα» της τάξης. Την εξυπνάδα της, τον πατριωτισμό της (σε σύγκριση με τις άλλες τάξεις του σχολείου - κοινωνία). Και ζήτησε από τους μαθητές του αυτό το «ξεχωριστό» που τους διακρίνει, να φαίνεται με την πρώτη ματιά. (Δεν είναι κρίμα να κρύβεται; Αφήστε που αυτό σας δίνει και κύρος!) Ζήτησε, όπως επιβάλλεται από τις «συνθήκες», ομοιόμορφο ντύσιμο, ομοιόμορφη συμπεριφορά. Ζήτησε, επίσης, αλληλεγγύη και αλληλοϋποστήριξη. Κατέληξαν («δημοκρατικά») στο σήμα τους και στο χαιρετισμό τους...
Σιγά σιγά, σκαλί το σκαλί, η τάξη και ο καθηγητής (από υπερβάλλοντα ζήλο αυτός), κύλησαν ένα ένα τα στάδια, που, με μαθηματική ακρίβεια, οδηγούν στο φασισμό και στην κόλαση! Οι δραστηριότητες της τάξης, πια, δε χώραγαν μέσα στην αίθουσα. Απλώθηκαν και στο υπόλοιπο σχολείο. Μετά βγήκαν και στους δρόμους! Αγκάλιασαν την πόλη, τη Γερμανία (στη συνέχεια). Βγήκαν εκτός ελέγχου!..
Ολα τα παραπάνω, πιστέψτε με, βγαίνουν αβίαστα, μοιάζουν νομοτελειακά! Τίποτα δε γίνεται, γιατί το απαιτεί το σενάριο. Γίνεται, γιατί το απαιτούν οι συνθήκες! Ακόμα και ο πιο κακόπιστος θεατής, ακόμα και ο φασίστας, θα υποχρεωθεί να δεχτεί πως ο δημιουργός της ταινίας δεν πρόσθεσε τίποτα δικό του. Δεν υπάρχει τίποτα φτιαχτό και ψεύτικο ή προπαγανδιστικό στην ταινία. Η γερμανική κοινωνία, το γερμανικό πολιτικό σύστημα, ο καπιταλισμός δηλαδή, είναι, εκ των πραγμάτων, το έδαφος από το οποίο εξορύσσεται η απολυταρχία και ο φασισμός.
Θεωρώ την ταινία άκρως διδακτική. Πολύ χρήσιμη για τη νεολαία. Ιδιαίτερα σήμερα που η οικονομική κρίση, αλλά και τα άλλα συσσωρευμένα προβλήματα της καπιταλιστικής κοινωνίας, δημιουργούν τις προϋποθέσεις για φασιστικές εκτροπές και φασιστικές λύσεις (δέστε: νεοναζιστικά και ακροδεξιά κινήματα και κόμματα). Σπεύσετε, λοιπόν, μαζί με τα παιδιά σας.
Θα ήταν άδικο να κλείσουμε αυτό το σημείωμα και να μην αναφερθούμε και στην καλλιτεχνική αξία της ταινίας. Η απαίτηση, για ένα άρτιο καλλιτεχνικό έργο, η φόρμα και το περιεχόμενο να βρίσκονται σε απόλυτη αρμονία, έχει άριστα καλυφτεί από «Το Κύμα». Ο ρεαλισμός του περιεχομένου του συνυπάρχει αρμονικά και αναπόσπαστα με το ρεαλισμό της φόρμας του. Στην αρχή του σημειώματος γράψαμε πως «κάτι κινηματογραφικά σοβαρό συμβαίνει στη Γερμανία». «Το Κύμα» και ο δημιουργός του εντάσσονται και ταυτίζονται με αυτό το όμορφο και ελπιδοφόρο κινηματογραφικό «κάτι».
Η πολυσυζητημένη ταινία του Παντελή Βούλγαρη προβάλλεται την Κυριακή και την Δευτέρα στην Άμφισσα
Η «Ψυχή βαθιά» δίχασε την κοινή γνώμη. Ο Παντελής Βούλγαρης με άρθρο του στην Ελευθεροτυπία απαντά «για πρώτη φορά», όπως λέει, όχι στους επικριτές του γενικά και αόριστα.
Στη συνέχεια, συνεργάστηκε με τους θιάσους των Βασίλη Διαμαντόπουλου, Καρόλου Κουν, Κυβέλης, Μίμη Φωτόπουλου, Ν. Χατζίσκου και πολλών άλλων. Πολύχρονη και σημαντική ήταν η συνεργασία του με το «Ελληνικό Λαϊκό Θέατρο» του Μάνου Κατράκη. Από το 1959 μέχρι το 1962 πρωταγωνιστούσε στο «Πειραϊκό Θέατρο» του Δ. Ροντήρη, που περιόδευε σε πολλές χώρες.
