Ο Κώστας Χριστόπουλος καταγόμενος από την Άμφισσα, σπούδασε ζωγραφική στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας το 1996-2002, στο εργαστήριο του Γ.Ψυχοπαίδη, Χαρακτική με καθηγητές τους Γ.Μήλιο και Β.Καζάκο και το 1999-2000 στο Kunsthochschule Weissensee του Βερολίνου, με καθηγητή τον Werner Liebmann.Από το 2006 ως το 2008 παρακολούθησε το Μεταπτυχιακό Εικαστικών Τεχνών της ΑΣΚΤ, με υπεύθυνο καθηγητή τον Τάσο Χριστάκη.
Συνεργάζεται με την Γκαλερί Ζουμπουλάκη.
Αρθρογραφεί επίσης στις «Αναγνώσεις», το ένθετο για το βιβλίο της Κυριακάτικης Αυγής και από το 2008 στο διαδικτυακό ... περιοδικό για τις τέχνες Kaput. Κείμενα του μπορείτε να διαβάσετε εδώ.
«Ο πολιτισμός εξαρτάται από διαδικασίες διαχείρισης της μνήμης. Σε αυτό το πλαίσιο τοποθετείται η πρόσφατη ενότητα ζωγραφικών έργων του Κώστα Χριστόπουλου, όπου θραύσματα του αστικού τοπίου, των οικογενειακών αναμνήσεων και της πρόσφατης ιστορίας, φωτογραφίες που έχουν μείνει έξω από το οικογενειακό άλμπουμ, φωτογραφίες στιγμιότυπων της οθόνης της τηλεόρασης, αποκόμματα εφημερίδων και περιοδικών ανασύρονται από τον χείμαρρο πληροφοριών που κατακλύζουν τη σύγχρονη καθημερινότητα και επεξεργάζονται με μια τεχνική που συγγενεύει με το φωτομοντάζ. Ο Χριστόπουλος συλλέγει εικόνες-γεγονότα ψηφιοποιώντας αποσπάσματα της επικαιρότητας, ιδιωτικής ή δημόσιας, τα οποία αντλεί από την «τράπεζα» δεδομένων που αποτελεί το προσωπικό του αρχείο και, επιστρέφοντας στην ζωγραφική χειρονομία, τα μεταφέρει στο χαρτί με μαύρο χρώμα. Με την ψηφιακή επεξεργασία και την ένταξη του θραύσματος σε μια νέα τάξη πραγμάτων τα σταθερά σημεία εξαφανίζονται, η πηγή προέλευσης των επιμέρους στοιχείων δεν είναι πια αναγνωρίσιμη και το πέρασμα από την αναπαραγόμενη εικόνα-ντοκουμέντο στο μοναδικό αντικείμενο-έργο γίνεται καθοριστικό τόσο σε επίπεδο αισθητικής όσο και σε επίπεδο νοήματος, αφού η παρέκκλιση της διαδικασίας παραγωγής του ζωγραφικού έργου λειτουργεί και ως ένδειξη πολιτισμικών μετατοπίσεων. Παρατηρητής της πολιτικής και κοινωνικής πραγματικότητας, ερευνητής και συλλέκτης αποσπασμάτων της ατομικής και συλλογικής ιστορικής μνήμης, ο Κώστας Χριστόπουλος χρησιμοποιεί τις εικόνες ως εποπτικά εργαλεία, όπως λέει, τα οποία του επιτρέπουν αφενός μια συνολική αντίληψη των πραγμάτων και αφετέρου την αποτελεσματική απόδοσή τους. Αντλώντας από το αρχείο της πρόσφατης ιστορίας, της περασμένης εμπειρίας, του ξεχασμένου βιώματος, των προσωπικών ή συλλογικών φαντασιώσεων και επιλέγοντας μια σύζευξη φωτογραφίας και ζωγραφικής που συγγενεύει με τις πρωτοποριακές τακτικές κινημάτων του πρώτου μισού του 20ού αιώνα, με τις λειτουργίες της σημερινής κοινωνίας της πληροφορίας αλλά και με τις εκλεκτικές πρακτικές του Μεταμοντερνισμού γενικότερα, ο Χριστόπουλος προτείνει μια νέα στάση απέναντι στην εθνική πολιτισμική ιστορία σε μια εποχή όπου ο λαός έχει γίνει πληθυσμός και το έθνος ορίζεται με όρους εδάφους, χαρτογραφώντας αυτήν τη μεταβατική φάση προς μια νέα κατάσταση.»Πολύνα Κοσμαδάκη
«Αυτό που μ’ αρέσει περισσότερο στη δουλειά του Χριστόπουλου είναι ο τρόπος που εγκαταλείπεται ο κόσμος του: αφήνει τις στάχτες του. Τα ίχνη του πραγματικού πάνω στις ζωγραφικές του επιφάνειες είναι ίχνη που διαρκούν αποσυρόμενα, που δεν αντέχουνε άλλο, ίχνη που παριστούν τη σιωπή τους, σημάδια όλα μιας αναπαράστασης ανέφικτης. Είναι μάλιστα αυτή η απόσυρση του κόσμου, η απόσυρση του σημαίνοντος, που καθιστά και τις εικόνες του τρομερές. Εικόνες που εγείρονται για να μας υπενθυμίζουν αυτή την απουσία του πραγματικού, κάτι ακόμη χειρότερο, την πιο βαθιά του ανάμνηση. Οι επιφάνειες τους έτσι έχουν κάτι απ' αυτό το μαύρο ίχνος της γραφής που απομνημονεύει διαρκώς τον κόσμο, που τον εξαντλεί στην πιο αδύνατη εκφορά του. Έναν κόσμο που σκιαγραφείται από γενέσεως του και διαρκώς από αυτή την άρρητη φωτοχυσία του θανάτου του.» Αποστόλης Αρτινός
Από amfissacity
