Ο Νίκος Καββαδίας,
ο ποιητής της θάλασσας και των περιπλανήσεων, σε όλη του τη ζωή
αρνιόταν να δώσει συνεντεύξεις. Μια φορά μόνο έδωσε συνέντευξη στο
Φρέντυ Γερμανό. Εάν ζούσε και τον παίρναμε τηλέφωνο για να μας δώσει μια
συνέντευξη, τι θα απαντούσε;
"Ό,τι έχω να πω είναι στα γραφτά μου".
"Ο "ιδανικός κι ανάξιος εραστής",
σήμερα, 100 χρόνια μετά τη γέννησή του, απαντάει στις ερωτήσεις που
δεν του θέσαμε ποτέ. Με φόντο τις αναμνήσεις της αδερφής του και μια
μαρτυρία του Γιώργου Ιωάννου".
- Πιστεύετε σε κάποιο Θεό;
- Ναι, στο φιλότιμο, στην καλοσύνη και στη μπέσα.
- Τι σκεφτόσασταν τότε, στο αλβανικό μέτωπο, πλάι στο θάνατο, μέσα στη λάσπη;
- Σκεφτόμουνα τη θάλασσα, τη σιγουριά της, το γιατί ποτέ δεν τη φοβήθηκα. Να πνίγεσαι στη θάλασσα, μουρμούριζα, είναι φυσικό. Στη στεριά είναι κάτι που `χει μέσα του μπαμπεσιά. Ένιωθα την ατίμωση ενός θανάτου από γλυκό νερό μέσα στη λάσπη.
- Τι φοβηθήκατε περισσότερο στη ζωή σας;
- Τίποτα δε φοβήθηκα τόσα χρόνια που ταξιδεύω, όσο κείνο το βράχο, που στις μαύρες καταραμένες ρίζες του παίζουνε τα Κεφαλονιτάκια κρυφτό.
Σε ηλικία 19 χρονών μπάρκαρε με φορτηγό. Από τότε, δεν σταμάτησε να ταξιδεύει, μέχρι το τέλος, για 46 ολόκληρα χρόνια....
- Τι σκεφτόσασταν τότε, στο αλβανικό μέτωπο, πλάι στο θάνατο, μέσα στη λάσπη;
- Σκεφτόμουνα τη θάλασσα, τη σιγουριά της, το γιατί ποτέ δεν τη φοβήθηκα. Να πνίγεσαι στη θάλασσα, μουρμούριζα, είναι φυσικό. Στη στεριά είναι κάτι που `χει μέσα του μπαμπεσιά. Ένιωθα την ατίμωση ενός θανάτου από γλυκό νερό μέσα στη λάσπη.
- Τι φοβηθήκατε περισσότερο στη ζωή σας;
- Τίποτα δε φοβήθηκα τόσα χρόνια που ταξιδεύω, όσο κείνο το βράχο, που στις μαύρες καταραμένες ρίζες του παίζουνε τα Κεφαλονιτάκια κρυφτό.
Σε ηλικία 19 χρονών μπάρκαρε με φορτηγό. Από τότε, δεν σταμάτησε να ταξιδεύει, μέχρι το τέλος, για 46 ολόκληρα χρόνια....
