Συγκέντρωση στα Διόδια Σχηματαρίου

Άρθρο για την αυριανή κινητοποίηση υπάρχει στην διεύθυνση http://iteanet.blogspot.com/2009/03/o.html
Συμπαράσταση εκφράστηκε απο τον ΣΥΡΙΖΑ
Το ΔΗΚΚΙ
Οικολόγους, το WWF, και μια μεγάλη σειρά απο ομάδες πολιτών που μπορείτε να δείτε πατώντας στην παρακάτω εικόνα .

Τι προβλήματα μπορεί να δημιουργήσουν τα μικρα υδροηλεκτρικά στην Φωκίδα;

Σε προηγούμενη ανάρτηση είχαμε γράψει για την δημιουργία στον νομό 6 μικρών υδροηλεκτρικών έργων. Στο Δήμο Άμφισσας στην έξοδο σήραγγας Μόρνου, στον Δήμο Βαρδουσίων στον ποταμό Κόκκινο και στο ρέμα Καλογερικό στον Δήμο Καλλιέων στον ποταμό Άνω Μόρνο-Δάφνο στον Δήμο Παρνασσού στο Ρέμα Αγοριανίτη (Επτάλοφος) και στον Δήμο Δελφών στην Αγία Άννα.
Μέσα από την ομιλία στην Βουλή του βουλευτή Άρτας Δημήτρη Τσιρώνη,περιοχής που έχει προβλήματα με την δραστηριότητα αυτή, σας παραθέτω την ομιλία του βουλευτή που απευθύνεται στον υφυπουργό Μπούγα , που μιλάει για συμφέροντα φίλων προσκείμενων και μεθοδεύσεις που έχουν σαν αποτέλεσμα καταστροφή του περιβάλλοντος.
Αυτά υπάρχει πιθανότητα να μην συμβούν μόνο στην Άρτα αλλά και στον τόπο μας μιας και το κέρδος κάνει κουμάντο ακόμα και πάνω από τους νόμους.
ΟΜΙΛΙΑ ΒΟΥΛΕΥΤΗ ΑΡΤΑΣ ΔΗΜΗΤΡΗ ΤΣΙΡΩΝΗ ΣΤΗΝ ΟΛΟΜΕΛΕΙΑ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ ΣΤΙΣ 15.1.2009
ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΤΣΙΡΩΝΗΣ: Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, στη συζήτηση επί της αρχής του νομοσχεδίου είχα καλέσει την Κυβέρνηση και συγκεκριμένα είχα καλέσει τη νέα πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Ανάπτυξης να αποσύρει ολόκληρο το νομοσχέδιο, να το εξετάσει με σοβαρότητα, με υπευθυνότητα, να ... κάνει όλες αυτές τις απαραίτητες ρυθμίσεις που χρειάζονται έτσι ώστε να είναι ένα άρτιο νομοσχέδιο, που να αντιμετωπίζει συνολικά το ενεργειακό ζήτημα, το ενεργειακό πρόβλημα της χώρας.
Δυστυχώς, η νέα πολιτική ηγεσία το υιοθέτησε αυτό το νομοσχέδιο, το συνέχισε εδώ στη Βουλή και σήμερα φθάσαμε στην καρδιά, στην ουσία, στο ζουμί του νομοσχεδίου.
Σήμερα αυτές οι ρυθμίσεις που συζητάμε στο τρίτο κεφάλαιο, σ’ αυτά τα άρθρα, στα άρθρα 27 έως 34 για τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, αφορούν ένα πολύ μεγάλο ζήτημα και ένα πολύ μεγάλο κεφάλαιο, όπως βέβαια και τα υδροηλεκτρικά έργα, τα οποία έχουν μεγάλο ενδιαφέρον. Το πρώτο κεφάλαιο αφορούσε την ενσωμάτωση μιας Κοινοτικής Οδηγίας. Το δεύτερο κεφάλαιο αφορούσε το φράγμα της Μεσοχώρας, ένα χρονίζον πρόβλημα, ένα χρονίζον έργο για το οποίο εμείς είπαμε ας προχωρήσει, παρά το γεγονός ότι δεν το ψηφίσαμε γιατί δεν ακούσατε τους φορείς. Αλλά εν πάση περιπτώσει, εδώ που έχει φθάσει η καταστροφή του περιβάλλοντος, λέμε ας προχωρήσει αυτό το έργο.
Σήμερα σ’ αυτές τις ρυθμίσεις που φέρνετε, τουλάχιστον αποσύρετε αυτά τα άρθρα, αποσύρετε αυτό το κεφάλαιο και να το φέρετε με μεγαλύτερη άνεση χρόνου, να δούμε πώς μπορούμε να αντιμετωπίσουμε καλύτερα το ζήτημα των ενεργειακών πόρων της χώρας.
Κύριε Υπουργέ, αυτές οι ρυθμίσεις αφορούν διευθετήσεις φίλα προσκείμενα συμφερόντων. Θα πρέπει να το ξέρουμε πάρα πολύ καλά. Αυτό υποκρύπτεται πίσω από όλες αυτές τις ρυθμίσεις. Είμαι σε απόλυτη θέση να το γνωρίζω και ειδικά σε ό,τι αφορά τα υδροηλεκτρικά έργα, τα οποία συνεχώς καταστρέφουν τη δική μου περιοχή. Προέρχεστε και εσείς από μία αντίστοιχη περιοχή, από τη Φωκίδα, μία φτωχή περιοχή που έχει πολλές φυσικές ομορφιές, έχει κάλλος, αλλά και έχει γνωρίσει με τα λατομεία την περιβαλλοντική καταστροφή. Και να ξέρετε ότι η περιβαλλοντική καταστροφή από τα υδροηλεκτρικά έργα θα είναι τεράστια τα επόμενα χρόνια στην πατρίδα μας και σ’ αυτές τις περιοχές, όπως η Πίνδος, οι οποίες έχουν ακόμα διασωθεί. Υπάρχουν και οι ρυθμίσεις που φέρνετε για τα μικρά υδροηλεκτρικά έργα στα οποία είχατε βάλει κάποιες προϋποθέσεις, όπως να μην υπάρχει αποταμιευτήρας, να μην υπάρχει αποταμίευση νερού, να μην εκτρέπεται το νερό να πηγαίνει σε άλλο ρέμα και σε άλλη περιοχή κ.λπ.. Και έρχεστε τώρα με τη διάταξη που κατέθεσε την πρώτη μέρα συζήτησης του νομοσχεδίου ο κ. Χατζηδάκης ο νέος Υπουργός και λέει ότι αυτές οι προϋποθέσεις δεν ισχύουν. Μα, είναι σοβαρά πράγματα αυτά; Δεν είναι νομοθετικό έργο αυτό της Βουλής, σήμερα να νομοθετούμε με τέτοια προχειρότητα.
Σας λέω, στην περιοχή μου για μικρά έργα, γιατί είναι περιοχή που έχει νερά. Σε κάθε ρέμα πλέον έχουν ανοίξει ορέξεις σε όλους στους δήμους να τα δώσουν σε κάποιους ιδιώτες. Στα Θεοδώριανα έχουμε πολύ πλούσια σε νερό ρέματα, το Μουζάκι και την Άσπρη Γκούρα, το ένα είναι δυναμικότητας 3,9 MW και το άλλο 3 ΜW. Την παροχή του νερού ο ιδιώτης την κρατάει όποτε θέλει και όταν πάνε οι υπηρεσίες της Νομαρχίας να ελέγξουν, το αφήνει το νερό. Αυτή η δουλειά γίνεται συνεχώς. Καταστρέφουν το περιβάλλον, γι’ αυτό βάλτε προϋποθέσεις. Δεν λέω να μην γίνονται, να γίνονται κάποια και μικρά υδροηλεκτρικά έργα εκεί που χρειάζονται και εκεί που απαιτούνται, αλλά όχι τα πάντα να τα αφήσουμε ελεύθερα. Είναι περιβαλλοντικό όνειδος, περιβαλλοντική ντροπή αυτό το νομοσχέδιο για την καταστροφή που θα επιφέρει. Μην συνδέεστε με αυτό.
Μην συνδέετε, κύριε Υφυπουργέ, τη δική σας παρουσία στο Υπουργείο, γιατί είστε από μία αντίστοιχη περιοχή με τη δική μου, με αυτό το νομοσχέδιο, με αυτές τις διατάξεις. ‘Ισα-ίσα ο κόσμος πάει μπροστά, πάει σε μία πιο πράσινη λογική, σε μία πιο πράσινη μορφή ανάπτυξης.Πρόσφατα στον Άραχθο που έγινε ο εορτασμός των Θεοφανείων, έριξαν από τη γέφυρα το σταυρό και τον έπιασαν οι άνθρωποι που κάνουν ράφτινγκ μέσα στο ποτάμι. Σε εκείνο το σημείο ουσιαστικά και λίγο πιο πάνω θα είναι φράγμα, αν δώσετε αυτήν την άδεια. Αφήστε μας να αναπτυχθούμε με μία αειφόρα λογική με ήπιες μορφές ανάπτυξης, να αναπτυχθούν οι περιοχές μας. μην μας χαντακώνετε! Αφήσαμε την Ήπειρο όλες οι κυβερνήσεις χαντακωμένη τόσα χρόνια, την αφήσαμε πίσω. Και λέμε, δεν μας βοηθάτε, αλλά μην μας καταστρέφετε, μην μας δημιουργείτε προβλήματα. Έκκληση κάνουμε και την κραυγή αγωνίας ουσιαστικά εκφράζω από αυτό εδώ το Βήμα της Βουλής.
Τίποτα άλλο δεν θέλω να πω, κύριε Υπουργέ. Φέρτε μία διάταξη. Σας κάνω έκκληση πραγματικά ως συνάδελφος, σαν νέος Υφυπουργός να φέρετε μία διάταξη. Όσες αποφάσεις έχουν τελεσιδικήσει στα δικαστήρια, στο Συμβούλιο Επικρατείας, οπουδήποτε και ξανακάνουν αίτηση για το νέο έργο, να μην ξαναγίνει. Δεν αντέχουμε άλλο. Δεν αντέχουν οι κάτοικοι, οι φορείς και οι πολίτες να συζητάμε τα ίδια και για το ίδιο θέμα να τρέχουμε πάλι στα δικαστήρια. Είναι και δαπανηρό και ψυχοφθόρο. Νομίζω ότι είναι μία λογική διάταξη που αντέχει και κριτικής και σοβαρότητας.

Η σκόνη του χρόνου απο τον Θόδωρο Αγγελόπουλο στην Άμφισσα

H Κινηματογραφική λέσχη Άμφισσας
έχει προγραμματίσει δύο προβολές
την Κυριακή στις 6:30μμ και στις 9:15μμ
στο Πνευματικό Κέντρο Άμφισσας
με την ταινία :Η σκόνη του Χρόνου
Διαβάστε λίγα λόγια
για την ταινία

Ένας 50χρονος σκηνοθέτης γυρίζει ταινία με θέμα την πορεία των γονιών του κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου. Καθώς ο σκηνοθέτης μελετά τις συνθήκες της εποχής, και τη «σιδηρά κουρτίνα» που χώρισε τους γονείς του για πολλά χρόνια, βρίσκει τον εαυτό του, να είναι το πρόσωπο κλειδί στην ίδια του την ταινία.
Λίγα λόγια : Δεύτερη ταινία της τελευταίας τριλογίας του πολυβραβευμένου σκηνοθέτη, μετά από το 2003 και «Το λιβάδι που δακρύζει». Η ταινία εκτυλίσσεται στην πρώην Σοβιετική Ένωση, στα σύνορα Αυστρίας-Ουγγαρίας, στην Ιταλία και τη Νέα Υόρκη μεταξύ 1953 και 1974, από τις παραμονές του θανάτου του Στάλιν μέχρι την παραίτηση Νίξον στην Αμερική και την πτώση της Ελληνικής χούντας. Ο Γουίλιαμ Νταφόε, η Ιρέν Ζακόμπ, ο Μισέλ Πικολί, ο Χάρβευ Καιτέλ και ο Μπρούνο Γκανζ είναι το πολυεθνικό και πολυάστερο καστ του Αγγελόπουλου, ο οποίος επιστρέφει στην αγαπημένη του θεματική, τη ... σοσιαλιστική περίοδο της Ευρώπης. Ο Αγγελόπουλος που έχει –ήδη- αναβάλλει την προβολή της ταινίας στα πρόσφατα φεστιβάλ Καννών και Βενετίας, επίσης, έχει δημιουργήσει θέμα αναφορικά με την ένταξη της στα κρατικά βραβεία ποιότητας, έχει ορίσει την επίσημη προβολή της στις 22 του Νοέμβρη, στα πλαίσια του φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.



Σκηνοθέτης:Θόδωρος Αγγελόπουλος

Διάρκεια:2 ώρες,5 λεπτά

Ηθοποιοί:Willem Dafoe, Bruno Ganz, Irene Jacob, Michel Piccoli

Σεναριο:Θόδωρος Αγγελόπουλος

ΘΟΔΩΡΟΣ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ:
ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΟΥ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Η σχέση μου με τον κινηματογράφο άρχισε σχεδόν σαν εφιάλτης. Ήταν το ’46 ή ’47, δεν θυμάμαι. Πρώτα μεταπολεμικά χρόνια, τότε που πήγαινε πολύς κόσμος στο σινεμά και εμείς μικροί τρυπώναμε ανάμεσα στον συνωστισμό των μεγάλων για να χαθούμε στο μαγικό σκοτάδι του εξώστη. Είδα πολλές ταινίες τότε, αλλά η πρώτη ήταν μια ταινία του Michael Curtiz, το «Angels With Dirty Faces».
Υπάρχει μια σκηνή στην ταινία που ο ήρωας οδηγείται από δυο φύλακες στην ηλεκτρική καρέκλα. Καθώς προχωρούν, οι σκιές τους μεγαλώνουν στον τοίχο.
Ξαφνικά μια κραυγή... Δεν θέλω να πεθάνω.
Αυτή η κραυγή για καιρό μετά στοίχειωνε τις νύχτες μου.
Ο κινηματογράφος μπήκε στη ζωή μου με μια σκιά που μεγάλωνε σ’ ένα τοίχο και μια κραυγή.

Άρχισα να γράφω πολύ νωρίς, εκείνη την ίδια εποχή, κάτω απ’ την ταραχή και τη συγκίνηση που μου είχαν δημιουργήσει οι αναταράξεις της Ιστορίας που είχαν προηγηθεί.
Οι σειρήνες του πολέμου του ’40.
Η είσοδος του Γερμανικού στρατού κατοχής σε μια έρημη Αθήνα. Πρώτοι ήχοι, πρώτες εικόνες.
Έπειτα, ο Εμφύλιος το Δεκέμβρη του ’44. Η σφαγή.
Η καταδίκη του πατέρα σε θάνατο.
Το χέρι της μητέρας να τρέμει στο δικό μου καθώς ψάχναμε να βρούμε το πτώμα του ανάμεσα σε δεκάδες άλλα, σε ένα χωράφι.
Καιρό μετά ένα μήνυμα του από μακριά.
Η επιστροφή του μια μέρα βροχής.
Πρώτες ιστορίες. Πρώτη επαφή με τις λέξεις, λέξεις που αναζητούν εικόνα. Τότε δεν ήξερα. Το κατάλαβα αρκετά αργότερα όταν έγραψα την πρώτη λέξη στο πρώτο σενάριο.
Η λέξη ήταν «βρέχει».

Ο Όμηρος, οι αρχαίοι τραγικοί, και γενικά η αρχαία ελληνική γραμματεία, αποτελούσαν την εποχή μου μέρος της σχολικής μας παιδείας. Οι αρχαίοι μύθοι μας κατοικούν και τους κατοικούμε.
Ζούμε σ’ ένα τόπο γεμάτο μνήμες, αρχαίες πέτρες και σπασμένα αγάλματα.
Όλη η νεότερη ελληνική τέχνη φέρει τα σημάδια αυτής της συμβίωσης.
Η διαδρομή μου, η πορεία μου, η σκέψη μου θα ήταν αδύνατο να μην έχουν ποτιστεί από όλα αυτά.
Όπως λέει ο ποιητής «έβγαιναν απ’ το όνειρο, καθώς έμπαινα στο όνειρο. Έτσι ενώθηκε η ζωή μας και θα’ ναι δύσκολο πολύ να ξαναχωρίσει».
Η σχέση μου με τη λογοτεχνία και την ποίηση μ’ έφεραν πολύ νωρίς κοντά σ’ όλες τις αναζητήσεις γλωσσικές ή αισθητικές του μοντερνισμού.
Αργότερα, στις αρχές του ’60 στο Παρίσι, την εποχή της πολιτικοποίησης, το επικό θέατρο του Brecht, που αναιρούσε, ως ένα σημείο, τον ορισμό του Αριστοτέλη για την δραματική τέχνη, γινόταν σημείο αναφοράς.
Πέρασαν χρόνια για να επιστρέψω στον Αριστοτέλη και στον ορισμό του για την τραγωδία: Έστιν ουν τραγωδία, μίμησης πράξεως σπουδαίας και τελείας...
Πέρασαν χρόνια για να ανακαλύψω ότι ο μονόλογος της Μόλλυ στο τελευταίο κεφάλαιο του «Οδυσσέα» του Τ. Τζόυς, δεν είναι παρά η μακρινή ηχώ της εκπληκτικής περιγραφής, των όπλων του Αχιλλέα στην Ιλιάδα του Ομήρου.

Η «Αναπαράσταση», η πρώτη μου ταινία, γεννήθηκε την περίοδο της δικτατορίας των συνταγματαρχών ως απόπειρα ανασύνθεσης της αλήθειας, από τα θραύσματά της. Η αναπαράσταση όχι ως σκοπός αλλά ως δρόμος. Οι μικρές ιστορίες όπως αντανακλώνται αλλά και καθορίζονται από τη μεγάλη Ιστορία.
Ο πατέρας ως σύμβολο, ως παρουσία και απουσία, ως μεταφορική έννοια και ως σημείο αναφοράς.
Το ταξίδι, τα σύνορα, η εξορία.
Η ανθρώπινη μοίρα.
Η αιώνια επιστροφή.
Θέματα που ακολούθησαν και μ’ ακολουθούν.
Όλες μου οι εμμονές μπαίνουν και βγαίνουν στις ταινίες μου, όπως μπαίνουν και βγαίνουν, όπως σωπαίνουν για να ξαναεμφανιστούν αργότερα, τα όργανα μιας ορχήστρας.
Είμαστε καταδικασμένοι να λειτουργούμε με τις εμμονές μας. Δεν κάνουμε παρά μόνο μια ταινία, δεν γράφουμε παρά μόνο ένα βιβλίο.
Παραλλαγές και φούγκα πάνω στο ίδιο θέμα.

Πολλοί που μου έχουν κάνει την τιμή να ασχοληθούν με την δουλειά μου νομίζουν ότι ο τρόπος που γράφω είναι αποτέλεσμα μιας πολιτικής επιλογής.
Δεν είναι ακριβώς έτσι. Βέβαια, όταν γύριζα τις «Μέρες του ‘36», μια ταινία πάνω στη δικτατορία, την εποχή της δικτατορίας, και ήταν αδύνατο να χρησιμοποιήσω άμεσες αναφορές, αναζήτησα μια κρυφή γλώσσα. Υπονοούμενα της Ιστορίας. Νεκροί χρόνοι μιας συνωμοσίας. Αποσιωπήσεις. Ο ελλειπτικός λόγος σαν αισθητική αρχή. Μια ταινία που όλα τα σημαντικά μοιάζουν να γίνονται εκτός κάδρου.
Αλλά δεν ξεκινάει από αυτό το γεγονός η επιλογή των μεγάλων πλάνων.
Δεν αποφάσισα λογικά να δουλεύω με μεγάλα πλάνα. Σκέφτομαι πάντα ότι ήταν μια φυσική επιλογή. Μια ανάγκη ένταξης του φυσικού χρόνου στο χώρο, ως ενότητα χώρου και χρόνου.
Μια ανάγκη, οι λεγόμενοι νεκροί χρόνοι ανάμεσα στη δράση και την αναμονή της, που συνήθως εξαφανίζει το ψαλίδι του μοντέρ, να λειτουργήσουν μουσικά σαν παύσεις.
Μια αντίληψη του πλάνου ως ζωντανού κυττάρου με εισπνοή, εκφορά του κυρίως λόγου και εκπνοή. Γοητευτική και επικίνδυνη επιλογή που συνεχίζεται ως τώρα.

Δουλεύω με την ίδια ομάδα συνεργατών από τότε που άρχισα.
Με ξέρουν, τους ξέρω. Με τα χρόνια έχουν γίνει οικογένειά μου.
Με θυμώνουν συχνά την ώρα της δουλειάς, μου λείπουν όταν δεν τους βλέπω.
Αισθάνομαι αβέβαιος όταν ένας καινούριος τεχνικός μπει στην ομάδα, σαν από αυτόν να εξαρτώνται όλα.
Μιλάω μαζί τους για τα σχέδια και τις αβεβαιότητες μου. Πέρασαν τόσα χρόνια κι ακόμα η ίδια ταραχή η ίδια συγκίνηση, η ίδια ανάγκη να είμαστε κοντά, κρατώντας την αναπνοή μας, περιμένοντας το τέλος ενός πλάνου.

Ταξίδια, χωρισμοί, περιπλανήσεις.
Ένα αυτοκίνητο, ένας φίλος φωτογράφος να οδηγεί σιωπηλά, κι ο δρόμος.
Πολλές φορές σκέφτομαι ότι το μοναδικό μου σπίτι, το μοναδικό μέρος πού αισθάνομαι ότι ισορροπώ, που γαληνεύω, είναι δίπλα στο φίλο που οδηγεί. Το παράθυρο ανοιχτό, το τοπίο να φεύγει.
Οι εικόνες γεννιούνται σ’ αυτά τα ταξίδια. Δεν χρειάζεται να κρατάω σημειώσεις.
Γεννιούνται με τις γραμμές τους, με τα χρώματά τους, με το ύφος τους, πολλές φορές και με τις κινήσεις της μηχανής, με τις αισθητικές τους ισορροπίες, με το φως τους.
Οι εκατοντάδες φωτογραφίες χρησιμεύουν ως μνήμες. Όμως τίποτα δεν τελειώνει πριν από το γύρισμα.
Στο γύρισμα αναπλάθονται όλα με βάση την καινούργια πραγματικότητα.
Ηθοποιοί, απρόβλεπτα, ευτυχή ή ατυχή, ξαφνικές ιδέες.
Κι όμως, η αρχή έχει προηγηθεί. Καιρό πριν. Τότε που από το τίποτα γεννιέται η ιδέα μιας ταινίας.

Πέρασαν τριάντα χρόνια σχεδόν από την πρώτη ταινία.
Παραφράζοντας τον Eliot, θα μπορούσα να πω:
Να ’μαι λοιπόν πιο πέρα, πιο μακριά από του δρόμου τα μισά.
Τα χρόνια μου σπαταλημένα τα πιο πολλά ανάμεσα σε θυμούς της Ιστορίας,
πασχίζοντας ακόμα να μάθω να χρησιμοποιώ εικόνες.
Και κάθε μου προσπάθεια μια καινούργια αρχή και μια μορφή αποτυχίας γιατί μαθαίνουμε μόνο όταν δεν χρειάζεται να εκφραστούμε πια.
Έτσι το κάθε τόλμημα ένα ξεκίνημα καινούργιο μέσα στης ανακρίβειας των αισθημάτων τον γενικό χαμό.
Μέσα στου πάθους τις ασύντακτες ορδές.
Μια έφοδος στο άναρθρο.
Να βρεθεί ξανά αυτό που χάθηκε, και βρέθηκε, και χάθηκε πάλι.
Να βρεθεί ξανά...
In my end is my beginning.