Την Κυριακή 20 Αυγούστου, μαζί με μια παρέα εκλεκτών συγχωριανών μου θα παρουσιάσουμε το βιβλίο μου "Η πέμπτη πόλη των Δωριέων -περιπέτεια στη Γκιώνα", εκεί όπου διαδραματίζεται: Στα Καστέλλια.
Στις 7 το απόγευμα σας περιμένουμε, τους μεν μεγάλους για να συζητήσουμε, τα δε παιδιά για να παίξουμε ένα διαφορετικό κυνήγι θησαυρού, ψάχνοντας για την χαμένη πόλη των Δωριέων.
Τόπος συνάντησης μας η νέα μας Δημοτική Βιβλιοθήκη που στεγάζεται στο παλιό Δημοτικό Σχολείο του χωριού.
Την εκδήλωση διοργανώνουν ο Προοδευτικός Σύλλογος "Τα Καστέλλια" και η εφημερίδα "Καστελλιώτικα Νέα"...
Λίγα λόγια για το βιβλίο «Η Πέμπτη πόλη των Δωριέων- περιπέτεια στη Γκιώνα» (εκδόσεις Κέδρος)/ Σημείωμα του συγγραφέα
Το βιβλίο αυτό είναι προϊόν μυθοπλασίας. Μην αναζητήσετε την πέμπτη πόλη των Δωριέων. Υπάρχει μόνο στη φαντασία μου. Ωστόσο η καταστροφή της Γκιώνας, που συντελείται εδώ και δεκαετίες, είναι πραγματική. Είναι ένα έγκλημα εναντίον της φύσης.
Στην αναλυτικότατη μελέτη του Δημήτρη Μπάκα «Η ιστορία της λεηλασίας του ορυκτού πλούτου της Φωκίδας» θα βρείτε όλα τα πραγματικά στοιχεία που αξιοποιήθηκαν σε αυτό το βιβλίο. Εφόσον σας ενδιαφέρει, μπορείτε να τη διαβάστε ολόκληρη στο διαδίκτυο
.
Για τα ιστορικά στοιχεία αλλά και πηγή έμπνευσης για να γραφτεί αυτό το μυθιστόρημα είναι η μελέτη του Παναγιώτη Αθ. Τσακρή «Η Αρχαία Δωρίς: Η Μητρόπολη των Δωριέων» που αποτέλεσε και τη διδακτορική του διατριβή στο Πανεπιστήμιο Αθηνών το 1970 . Σε αυτό το βιβλίο περιλαμβάνεται όντως εξαιρετικός χάρτης της περιοχής (χωρίς σημείωση για τη φανταστική Λαυσία).
Σημαντικές στάθηκαν οι συζητήσεις με το Δημήτρη Χαλατσά, δικηγόρο, συγγραφέα και βαθύ γνώστη της Ιστορίας. Τα Απομνημονεύματά του, που κυκλοφόρησαν το Φεβρουάριο του 2007, παρέχουν πολύτιμες πληροφορίες για το χωριό και την (πραγματική) συνάντηση που κάλεσε ο Άρης Βελουχιώτης στο Μύλο των Καστελλίων. Η εισήγηση του ίδιου σε ένα συνέδριο στους Δελφούς για τους αρχαιολογικούς χώρους της Παρνασσίδας, που περιλαμβάνεται στον τόμο Οι αρχαιολογικοί χώροι της Παρνασσίδας (Αθήνα 2005), σε έκδοση της Τοπικής Ένωσης Δήμων και Κοινοτήτων Φωκίδας, καθώς και το κείμενο του αείμνηστου Γεωργίου Πουρνάρα για τη Δρυόπη -που περιλαμβάνεται στην ίδια έκδοση- έδωσαν σχήμα σε όσα είχα στο μυαλό μου και μου χάρισαν το όνομα «Λαυσία», που όντως έχει βρεθεί σε επιτύμβια στήλη.
Πολύτιμη πηγή υπήρξε, φυσικά, η εφημερίδα Καστελλιώτικα Νέα, τη οποία εκδίδει συνεχώς από το 1963, ο Προοδευτικός Σύλλογος «Τα Καστέλλια».
Χάρη στο συμπατριώτη μας Παναγιώτη Μπάσσιο , μπορείτε να βρείτε όλα τα φύλλα της στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://www.kastelliotikanea.gr/loc_kn/efimerida.asp Η εφημερίδα πρωτοστατεί εδώ και χρόνια στην ανάδειξη της ιστορίας και των παραδόσεων του χωριού, αλλά και στη μάχη για την προστασία της Γκιώνας, αποτελώντας πρότυπο αδέσμευτης δημοσιογραφίας.
Για να γραφτεί οτιδήποτε, ανέσυρα από τη μνήμη μου πολλά διαβάσματα σχετικά με την ελληνική ιστορία, που πολλοί επικαλούνται αλλά λίγοι γνωρίζουν.
Επίσης, πηγή αποτελούν οι ατέλειωτοι περίπατοι και εκδρομές από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, καθώς και οι αφηγήσεις του πατέρα μου και άλλων συγχωριανών από τα Καστέλλια.
Στο βιβλίο είναι αρκετές οι αναφορές στο έργο του Γιάννη Μαρή. Αυτό δεν είναι τυχαίο. Ο πρώτος λόγος είναι πως όταν γραφόταν το βιβλίο γιορτάζαμε τα εκατό χρόνια από τη γέννησή του. Ο δεύτερος, πως ο Μαρής ανήκει στους λίγους συγγραφείς που μέσα από τη μυθοπλασία ανέδειξαν το ζήτημα της κλοπής αρχαιολογικών θησαυρών από τους ναζί, αλλά και την ατιμωρησία που επεφύλαξε το ελληνικό κράτος στους συνεργάτες των στρατευμάτων Κατοχής.
Τέλος, πολλά οφείλω σε όσους στήριξαν τη δημιουργία της Εταιρείας Δωρικών και Δρυοπικών Μελετών, η οποία δυστυχώς μετά το θάνατο του προέδρου της, Γ. Πουρνάρα, έπαψε να λειτουργεί.
Ελπίζω το βιβλίο αυτό να αποτελέσει έναυσμα ώστε να στραφεί το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης σε όσα συμβαίνουν στην Γκιώνα. Να ξυπνήσει κάποιους από τον «αιώνιο ύπνο» τους, και επιτέλους να αναδειχτεί η ιστορική μας κληρονομιά.
Όσο για το αν είναι κατάλληλο ένα τέτοιο βιβλίο για παιδιά, σας παραπέμπω στο ποίημα του Αναγνωστάκη που έχω ως προμετωπίδα:
«Στο παιδί μου δεν άρεσαν ποτέ τα παραμύθια
Και του μιλούσανε για Δράκους και για το πιστό σκυλί
Για τα ταξίδια της Πεντάμορφης και για τον άγριο λύκο
Μα στο παιδί μου δεν άρεσαν ποτέ τα παραμύθια
Τώρα, τα βράδια, κάθομαι και του μιλώ
Λέω το σκύλο σκύλο, το λύκο λύκο, το σκοτάδι σκοτάδι,
Του δείχνω με το χέρι τους κακούς, του μαθαίνω
Oνόματα σαν προσευχές, του τραγουδώ τους νεκρούς μας.
Α, φτάνει πια! Πρέπει να λέμε την αλήθεια στα παιδιά.»
Μ. Αναγνωστάκης, «Στο παιδί μου», Τα ποιήματα, Πλειάς
Σκεφτείτε το.
Από την πλευρά μου, γράφοντας, ταξίδεψα κι εγώ στην παιδική μου ηλικία, ξανάζησα τις περιπέτειες και τις σκανδαλιές μας.
Η επιστροφή στο αγαπημένο μου χωριό ήταν λοιπόν κι ένα ταξίδι στο χρόνο που θέλησα να μοιραστώ με μικρούς και μεγάλους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου