Κυριακή 19 Οκτωβρίου 2014

Pride – η ταινία που χειροκρότησαν όρθιοι 10 λεπτά στο Τορόντο (Κριτική)

10632747_10152666537150482_1336565819480975261_n |
Το έτος 1984. Ο τόπος, το Φεστιβάλ Υπερηφάνιας στο Λονδίνο, όπου ο Mark ένας gay νεαρός σκέφτεται ένα πρωί λίγο πριν την παρέλαση ότι οι ομάδες που αντιμετωπίζουν καταπίεση, βαναυσότητες και λίβελους από την κυβέρνηση της Margaret Thatcher, θα πρέπει να αντιδράσουν όλες μαζί και να υποστηρίξουν η μία την άλλη...
Οι gay φίλοι του είναι κάτι παραπάνω από διστακτικοί, ξέροντας ότι ακόμα και οι πιο ανοιχτόμυαλοι μεταλλωρύχοι, είναι άνθρωποι που δεν θα ήθελαν να είχαν καμία σχέση με τους gay και τις λεσβίες. Βλέπετε εκείνη την εποχή στην συντηρητική Αγγλία της Thacher, οι gay ήταν ασεβή προς την θρησκεία και την κοινή λογική άτομα, που θεωρούνταν παράσιτα της κοινωνίας και δεχόταν επιθέσεις από σχεδόν όλες τις άλλες κοινωνικές ομάδες. Όμως λίγοι φίλοι του Mark, πιστεύουν το όραμά του και έτσι ιδρύεται ο οργανισμός “Gays and Lesbians Support The Minners”, δηλαδή “Gay και Λεσβίες στηρίζουν τους μεταλλωρύχους”.
Οι δυσκολίες του εγχειρήματος πολλές, όμως οι gay και λεσβίες ακτιβιστές καταφέρνουν να μαζέψουν σιγά σιγά κάποια χρήματα που θα μπορούσαν να κάνουν κάποιους μεταλλωρύχους να μπορούν να συνεχίσουν την απεργία τους. Όταν όμως ο σύλλογος αρχίζει να τηλεφωνεί ενώσεις μεταλλωρύχων σε όλη την χώρα, οι απαντήσεις είναι αποκαρδιωτικές καθώς μόνο στο άκουσμα του ονόματος του συλλόγου “Gay και Λεσβίες στηρίζουν τους μεταλλωρύχους”, τα τηλέφωνα και κάθε άλλη επικοινωνία σταματά. Μέσα στο κλίμα έντονης απογοήτευσης μία γυναίκα μεγάλης ηλικίας σηκώνει το τηλέφωνο σε ένα σύλλογο στην Ουαλία και μια συνάντηση οργανώνεται με τον εκπρόσωπο του συλλόγου.
Ένας άνθρωπος που δεν έχει ξαναδεί ποτέ κάποιον gay ή κάποια λεσβία, ευσεβής χριστιανός, θα συναντήσει μια ομάδα από δαύτους που θα θέλουν να τον βοηθήσουν, να του δώσουν λεφτά, για να στηρίξουν τα δίκαια αιτήματα της απεργίας του. Η αντίδρασή του επιφυλακτική και ακόμη πιο δύσκολα θα είναι τα πράγματα όταν λίγο αργότερα θα βρεθεί να μιλά σε ένα ακροατήριο gay, θέλοντας να ευχαριστήσει για την δωρεά. Μόνο που οι gay έχουν τραμπουκιστεί από κάτι τύπους σαν τον μεταλλωρύχο της ιστορίας μας και δεν πιστεύουν στα αυτιά τους. Η gay κοινότητα θα δεχτεί με χαρά την ομιλία του μεταλλωρύχου, τι θα γίνει όμως με την κοινότητα των μεταλλωρύχων, όταν αυτήν θα επισκεφτεί η ιδρυτική ομάδα του “Gay και Λεσβίες στηρίζουν τους μεταλλωρύχους”;

Είναι κάποιες ιστορίες που γίνονται ταινίες και είναι εντελώς βαρετές. Τις σώζουν όμως μεγάλες ερμηνείες, εντυπωσιακή φωτογραφία, αριστοτεχνική σκηνοθεσία, από μεγάλους καλλιτέχνες. Είναι και κάτι άλλες ταινίες πάλι σαν το “Pride”, που δεν χρειάζονται τίποτα από τα παραπάνω για να κερδίσουν 10 λεπτά όρθιο χειροκρότημα μετά το τέλος τους από ένα απαιτητικό κοινό, όπως αυτό το Φεστιβάλ του Τορόντο. Η ταινία χωρίς να είναι κακή σε ερμηνείες και σκηνοθεσία, μας αφηγείται μία ιστορία με τόσο μεγάλο ενδιαφέρον, τόσο επίκαιρη και τόσο απλή που απλά δεν χρειάζονται οι μεγάλες ερμηνείες και τα τεχνάσματα ενός μεγάλου σκηνοθέτη για να την εκτιμήσει κάποιος.
Το θέμα, πιο επίκαιρο από ποτέ, σε μία χώρα που οι gay θεωρούνται ακόμα πολίτες δεύτερης κατηγορίας από το πολιτικό σύστημα και την κοινωνία. Σε μία χώρα που το κομουνιστικό κόμμα δεν θέλει να τους δει ζωγραφιστούς. Σε μια χώρα σαν την Ελλάδα, όπου το να είσαι gay είναι κακό, είναι μια τραγωδία για την οικογένειά σου, όπως του μικρού Joe (George MacKay) στην ταινία, είναι απαράδεκτο ακόμα και για τις προοδευτικές ομάδες, όπως οι μεταλλωρύχοι στην ταινία, όπως ίσως οι καθαρίστριες ή οι οικοδόμοι που θα ψηφίσουν κάποιους προοδευτικούς τύπους εκ πρώτης άποψης, αλλά βαθιά συντηρητικούς στην ουσία των λεγομένων και των πιστεύω τους.
Η ταινία λοιπόν χτυπά φλέβα, σε ένα από τα πιο επίκαιρα κοινωνικά θέματα των τελευταίων χρόνων, διδάσκοντας αλληλεγγύη, λογική, ισότητα. Και όλα αυτά με γέλιο, με στιγμές έντασης και χωρίς διδακτισμούς. Μέσα σε όλα αυτά έχουμε τις πολύ καλές ερμηνείες του εκπληκτικού για πολλοστή φορά Bill Nighy, της υπέροχης Imelda Staunton (Vera Drake), των Dominic West, Paddy Considine αλλά και των μικρότερων George MacKay και Ben Schnetzer.
Τα κλισέ βέβαια δεν λείπουν, στην σκηνοθετική ματιά του Matthew Warchus, όμως κάποια από αυτά είναι ηθελημένα καθώς η ταινία διαδραματίζεται 20 και πλέον χρόνια πίσω, ενώ τα αστεία και οι άβολες καταστάσεις ανάμεσα στους μεταλλωρύχους και τους gay κάνουν την ταινία να σου λύνει τον κόμπο στο στομάχι που δημιουργούν οι σοβαρές καταστάσεις που απεικονίζονται. Να σημειώσουμε τέλος ότι το Pride βασίζεται σε μία συναρπαστική πραγματική ιστορία και πολλά από τα πρόσωπα της ταινίας είναι πραγματικά.
Δεν είναι συνεπώς περίεργο που το Pride καταχειροκροτήθηκε στο Toronto, ούτε που έτσι αθόρυβα μπήκε στην κούρσα των Oscar ως η πιο αθόρυβη Βρετανική ταινία της χρονιάς.
- See more at: http://cinefreaks.gr/movie/pride/#sthash.cxagTO2v.dpuf

Pride – η ταινία που χειροκρότησαν όρθιοι 10 λεπτά στο Τορόντο (Κριτική)

10-9-2014 |
 133 14


Το έτος 1984. Ο τόπος, το Φεστιβάλ Υπερηφάνιας στο Λονδίνο, όπου ο Mark ένας gay νεαρός σκέφτεται ένα πρωί λίγο πριν την παρέλαση ότι οι ομάδες που αντιμετωπίζουν καταπίεση, βαναυσότητες και λίβελους από την κυβέρνηση της Margaret Thatcher, θα πρέπει να αντιδράσουν όλες μαζί και να υποστηρίξουν η μία την άλλη. 
Οι gay φίλοι του είναι κάτι παραπάνω από διστακτικοί, ξέροντας ότι ακόμα και οι πιο ανοιχτόμυαλοι μεταλλωρύχοι, είναι άνθρωποι που δεν θα ήθελαν να είχαν καμία σχέση με τους gay και τις λεσβίες. Βλέπετε εκείνη την εποχή στην συντηρητική Αγγλία της Thacher, οι gay ήταν ασεβή προς την θρησκεία και την κοινή λογική άτομα, που θεωρούνταν παράσιτα της κοινωνίας και δεχόταν επιθέσεις από σχεδόν όλες τις άλλες κοινωνικές ομάδες. Όμως λίγοι φίλοι του Mark, πιστεύουν το όραμά του και έτσι ιδρύεται ο οργανισμός “Gays and Lesbians Support The Minners”, δηλαδή “Gay και Λεσβίες στηρίζουν τους μεταλλωρύχους”.
Οι δυσκολίες του εγχειρήματος πολλές, όμως οι gay και λεσβίες ακτιβιστές καταφέρνουν να μαζέψουν σιγά σιγά κάποια χρήματα που θα μπορούσαν να κάνουν κάποιους μεταλλωρύχους να μπορούν να συνεχίσουν την απεργία τους. Όταν όμως ο σύλλογος αρχίζει να τηλεφωνεί ενώσεις μεταλλωρύχων σε όλη την χώρα, οι απαντήσεις είναι αποκαρδιωτικές καθώς μόνο στο άκουσμα του ονόματος του συλλόγου “Gay και Λεσβίες στηρίζουν τους μεταλλωρύχους”, τα τηλέφωνα και κάθε άλλη επικοινωνία σταματά. Μέσα στο κλίμα έντονης απογοήτευσης μία γυναίκα μεγάλης ηλικίας σηκώνει το τηλέφωνο σε ένα σύλλογο στην Ουαλία και μια συνάντηση οργανώνεται με τον εκπρόσωπο του συλλόγου.
Ένας άνθρωπος που δεν έχει ξαναδεί ποτέ κάποιον gay ή κάποια λεσβία, ευσεβής χριστιανός, θα συναντήσει μια ομάδα από δαύτους που θα θέλουν να τον βοηθήσουν, να του δώσουν λεφτά, για να στηρίξουν τα δίκαια αιτήματα της απεργίας του. Η αντίδρασή του επιφυλακτική και ακόμη πιο δύσκολα θα είναι τα πράγματα όταν λίγο αργότερα θα βρεθεί να μιλά σε ένα ακροατήριο gay, θέλοντας να ευχαριστήσει για την δωρεά. Μόνο που οι gay έχουν τραμπουκιστεί από κάτι τύπους σαν τον μεταλλωρύχο της ιστορίας μας και δεν πιστεύουν στα αυτιά τους. Η gay κοινότητα θα δεχτεί με χαρά την ομιλία του μεταλλωρύχου, τι θα γίνει όμως με την κοινότητα των μεταλλωρύχων, όταν αυτήν θα επισκεφτεί η ιδρυτική ομάδα του “Gay και Λεσβίες στηρίζουν τους μεταλλωρύχους”;
10632747_10152666537150482_1336565819480975261_n
Είναι κάποιες ιστορίες που γίνονται ταινίες και είναι εντελώς βαρετές. Τις σώζουν όμως μεγάλες ερμηνείες, εντυπωσιακή φωτογραφία, αριστοτεχνική σκηνοθεσία, από μεγάλους καλλιτέχνες. Είναι και κάτι άλλες ταινίες πάλι σαν το “Pride”, που δεν χρειάζονται τίποτα από τα παραπάνω για να κερδίσουν 10 λεπτά όρθιο χειροκρότημα μετά το τέλος τους από ένα απαιτητικό κοινό, όπως αυτό το Φεστιβάλ του Τορόντο. Η ταινία χωρίς να είναι κακή σε ερμηνείες και σκηνοθεσία, μας αφηγείται μία ιστορία με τόσο μεγάλο ενδιαφέρον, τόσο επίκαιρη και τόσο απλή που απλά δεν χρειάζονται οι μεγάλες ερμηνείες και τα τεχνάσματα ενός μεγάλου σκηνοθέτη για να την εκτιμήσει κάποιος.
Το θέμα, πιο επίκαιρο από ποτέ, σε μία χώρα που οι gay θεωρούνται ακόμα πολίτες δεύτερης κατηγορίας από το πολιτικό σύστημα και την κοινωνία. Σε μία χώρα που το κομουνιστικό κόμμα δεν θέλει να τους δει ζωγραφιστούς. Σε μια χώρα σαν την Ελλάδα, όπου το να είσαι gay είναι κακό, είναι μια τραγωδία για την οικογένειά σου, όπως του μικρού Joe (George MacKay) στην ταινία, είναι απαράδεκτο ακόμα και για τις προοδευτικές ομάδες, όπως οι μεταλλωρύχοι στην ταινία, όπως ίσως οι καθαρίστριες ή οι οικοδόμοι που θα ψηφίσουν κάποιους προοδευτικούς τύπους εκ πρώτης άποψης, αλλά βαθιά συντηρητικούς στην ουσία των λεγομένων και των πιστεύω τους.
Η ταινία λοιπόν χτυπά φλέβα, σε ένα από τα πιο επίκαιρα κοινωνικά θέματα των τελευταίων χρόνων, διδάσκοντας αλληλεγγύη, λογική, ισότητα. Και όλα αυτά με γέλιο, με στιγμές έντασης και χωρίς διδακτισμούς. Μέσα σε όλα αυτά έχουμε τις πολύ καλές ερμηνείες του εκπληκτικού για πολλοστή φορά Bill Nighy, της υπέροχης Imelda Staunton (Vera Drake), των Dominic West, Paddy Considine αλλά και των μικρότερων George MacKay και Ben Schnetzer.
Τα κλισέ βέβαια δεν λείπουν, στην σκηνοθετική ματιά του Matthew Warchus, όμως κάποια από αυτά είναι ηθελημένα καθώς η ταινία διαδραματίζεται 20 και πλέον χρόνια πίσω, ενώ τα αστεία και οι άβολες καταστάσεις ανάμεσα στους μεταλλωρύχους και τους gay κάνουν την ταινία να σου λύνει τον κόμπο στο στομάχι που δημιουργούν οι σοβαρές καταστάσεις που απεικονίζονται. Να σημειώσουμε τέλος ότι το Pride βασίζεται σε μία συναρπαστική πραγματική ιστορία και πολλά από τα πρόσωπα της ταινίας είναι πραγματικά.
Δεν είναι συνεπώς περίεργο που το Pride καταχειροκροτήθηκε στο Toronto, ούτε που έτσι αθόρυβα μπήκε στην κούρσα των Oscar ως η πιο αθόρυβη Βρετανική ταινία της χρονιάς.
- See more at: http://cinefreaks.gr/movie/pride/#sthash.cxagTO2v.dpuf
στις
Ετικέτες

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)