Δεν φεύγουν; Να τους διώξουμε...

Ο αγώνας για τη σωτηρία της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης και την ακύρωση της απόλυσης 2.700 εργαζομένων είχε ένα σημαντικό πολιτικό αποτέλεσμα: «κόντυνε» τον Σαμαρά και έκανε την υπόθεση της ανατροπής της τρικομματικής απόλυτα εφικτό στόχο.

 Η προσπάθεια των επιτελείων της Συγγρού και των ΜΜΕ να φιλοτεχνήσουν για τον Σαμαρά ένα προφίλ ηγέτη μακράς περιόδου, ικανού να ηγηθεί ενός «ευρωπαϊκού» μπλοκ πολυκομματικής διακυβέρνησης –ή και συγχώνευσης σε νέο κόμμα– των αστικών δυνάμεων που, τάχα, θα μας βγάλουν από την κρίση, κατέληξε σε κομμάτια και θρύψαλα...

Η πολιτική κρίση, που πυροδοτήθηκε από τον αγώνα στην ΕΡΤ, έφερε στην επιφάνεια τα πραγματικά «κιλά» του Σαμαρά: του αρχηγού μιας ακροδεξιάς τάσης μέσα στη ΝΔ, που δεν μπορεί να συσπειρώσει ούτε το ίδιο του το κόμμα, που δεν μπορεί να καθοδηγήσει την ενότητα της τρικομματικής κυβέρνησης, ακόμα και όταν προς αυτή την κατεύθυνση «σπρώχνει» το σύνολο της κυρίαρχης τάξης και των ΜΜΕ.
Τι έμενε ως αντίβαρο; Οι ανεκδιήγητες απόψεις του Μπαλτάκου για το ενδεχόμενο συγκυβέρνησης ΝΔ-Χρυσής Αυγής και οι κραυγές του Φ.Κρανιδιώτη που ζητούσε «να χυθεί αίμα» (όχι το δικό του, των άλλων), να κυβερνηθεί η χώρα με σιδερένιο χέρι «όπως των ναζί», με στόχο να βγει το καθεστώς από την κρίση…
Ο Σαμαράς φαίνεται να γλιτώνει τον «ξαφνικό θάνατο» από αυτόν, τον πρώτο, γύρο της πολιτικής κρίσης της τρικομματικής, κυρίως λόγω της πολιτικής δειλίας των Βενιζέλου και Κουβέλη. Το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ, τρέμοντας τις εκλογές και το πολιτικό μέλλον ακόμα περισσότερο από τον Σαμαρά, έδωσαν παράταση στη ζωή της τρικομματικής.
Όμως η κυβέρνηση αυτή, συμπληρώνοντας μόλις τον πρώτο χρόνο στην εξουσία, είναι ήδη σε κατάσταση διασωληνομένου ασθενή.
Success story;
Στη βάση των αδιεξόδων της κυβέρνησης βρίσκεται η αποτυχία της οικονομικής πολιτικής. Το «success story» του Σαμαρά αποδείχθηκε καταστροφή.
Οι ιδιωτικοποιήσεις αναδεικνύουν το πραγματικό πρόσωπο αυτής της πολιτικής. Στη ΔΕΠΑ οι Ρώσοι της Gazprom αποχώρησαν, κάτω από τους γεωπολιτικούς εκβιασμούς των ΗΠΑ και της ΕΕ, αλλά και κάτω από την αδυναμία της κυβέρνησης να διαβεβαιώσει ότι οι ελληνικοί καπιταλιστικοί όμιλοι θα πληρώσουν τελικά τα τεράστια χρέη τους προς την εταιρεία.
Στη ΔΕΣΦΑ, η προσφορά των Αζέρων «επενδυτών» εξακολουθεί να είναι υπό την αίρεση των σχεδιασμών του ευρωπαϊκού κολοσσού της BP.
Στον ΟΠΑΠ, η «τελειωμένη» δουλειά τρίζει, αφού οι Τσέχοι «επενδυτές» μοιάζουν αγνώστου προελεύσεως και κάποιοι αρχίζουν να αναρωτιούνται για τα ρίσκα της ανάθεσης του κρατικού τζόγου σε έναν Μελισσανίδη.
Και αυτά ήταν τα εύκολα. Γιατί η ιδιωτικοποίηση στη ΔΕΗ και στο νερό είναι γνωστό ότι θα έχει μεγαλύτερα ποσοστά επικινδυνότητας, αλλά και πολύ μεγαλύτερες κοινωνικές αντιστάσεις.
Την ίδια στιγμή η ύφεση αποδεικνύεται βαθύτερη (5,6% στο πρώτο τρίμηνο) ακόμα και από τις προβλέψεις της ΕΛΣΤΑΤ. Οι διεθνείς Οίκοι υποβιβάζουν την ελληνική αγορά στις «αναδυόμενες» και οι προβλέψεις του Στουρνάρα ότι στο τέλος του χρόνου θα μπορούσε «να βγει στις διεθνείς αγορές» δεν πείθουν ούτε τα μικρά παιδιά.
Όμως το μεγαλύτερο χαστούκι στη μνημονιακή πολιτική έρχεται από την εξέλιξη του χρέους. Παρά το γεγονός ότι στα τρία προηγούμενα χρόνια αφαιρέθηκαν εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ από τους μισθούς, τις συντάξεις και το κοινωνικό κράτος, το δημόσιο χρέος στο τέλος του 2014 θα είναι ακριβώς το ίδιο με αυτό του… 2009.
Κατά συνέπεια όλες οι ελπίδες του κυβερνητικού μπλοκ για «βιωσιμότητα» του χρέους επαφίονται –ξανά– στους δανειστές, ελπίζοντας στη συναίνεση για ένα νέο «κούρεμα» και προσευχόμενοι αυτό να μη συνδυαστεί με μέτρα ανάλογα με τα κυπριακά, που θα περιλαμβάνουν «κούρεμα» των καταθέσεων και εξαέρωση τραπεζών.
Στη βάση αυτής της πραγματικής εικόνας για την οικονομία, η κυβέρνηση Σαμαρά έχει να στηρίξει τα προαποφασισμένα μνημονιακά μέτρα λιτότητας (π.χ. ελεύθερη πτώση των μισθών λόγω κατάργησης των ΣΣΕ και νέο μαχαίρι στις συντάξεις με βάση το νόμο Λοβέρδου-Κουτρουμάνη…), αλλά, επίσης, να πάρει πρόσθετα μέτρα λιτότητας που προκύπτουν ως «αυτόματη» ανάγκη, για να καλυφθεί το «κενό» εσόδων από τις ιδιωτικοποιήσεις.
Και ο αγώνας στην ΕΡΤ έδειξε ότι πλέον «ο κόμπος έχει φτάσει στο χτένι». Κάθε νέο χτύπημα θα συναντά μαζική αντίσταση που, με τη σειρά της, θα πυροδοτεί πολιτική κρίση και θα θέτει την επιβίωση της κυβέρνησης σε διαρκή αμφισβήτηση.
Η μέθοδος της διαρκούς επιστράτευσης των απεργών, η μέθοδος της πυγμής α λα Ερντογάν απέναντι στους διαδηλωτές, είναι μια ιδέα που φαίνεται ελκυστική στους συμβούλους του Σαμαρά. Όμως είναι μια ιδέα εξαιρετικά αμφίβολης πειστικότητας για τις καθεστωτικές δυνάμεις. Γιατί, αν αυτή η τακτική σπάσει, έστω και σε ένα σημείο της, τότε θα απειλείται με άμεση κατάρρευση όλο το οικοδόμημα.
Να τους ρίξουμε!
Ο αγώνας στην ΕΡΤ έφτασε πολύ κοντά σε αυτό το σημείο. Γι’ αυτό άλλωστε ο Σαμαράς υποχρεώθηκε σε –μερική έστω– αναδίπλωση. Ανεξάρτητα από την τελική έκβαση αυτού του αγώνα, που σήμερα δεν μας είναι γνωστή, είναι σίγουρο ότι το άμεσο μέλλον θα είναι γεμάτο από τέτοιες «ευκαιρίες». Τις δημιουργεί, άλλωστε, το ίδιο το κυβερνητικό και μνημονιακό πρόγραμμα: στα δημόσια σχολεία, στα νοσοκομεία, στη ΔΕΗ, στην ΕΥΔΑΠ, στην ΕΥΑΘ κλπ.
Μπροστά σε αυτές τις υποχρεώσεις είναι απαραίτητο να βγάλουμε τα σωστά συμπεράσματα από τον αγώνα στην ΕΡΤ. Να θέσουμε στον εαυτό μας το ερώτημα: Πώς είναι δυνατόν να φτάσουμε σε νίκες;
Το πρώτο χαρακτηριστικό της απάντησης είναι το «πεζοδρόμιο». Είναι ο συνδυασμός της απεργίας, της κατάληψης, της αλληλεγγύης, των μαζικών διαδηλώσεων. Αυτή είναι η δύναμη που μπορεί να παραλύει τον αντίπαλο, να υπαγορεύει λύσεις, αυτή είναι η υποχρεωτική επιλογή σε μια εποχή όπου οι απέναντι έχουν αποδείξει ότι δεν «διαπραγματεύονται».
Άμεσα δεμένη με αυτό το πρώτο χαρακτηριστικό της απάντησης είναι η υποχρεωτική επιλογή της ενότητας στη δράση της πολιτικής Αριστεράς. Ο αγώνας στην ΕΡΤ στηρίχθηκε στον «κορμό» των δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ, του ΚΚΕ, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Αυτή η επιλογή πρέπει να γίνει συνειδητή πολιτική. Πρέπει να ξεκαθαριστεί ότι ο σεχταρισμός, η επιμονή στις «καθαρούτσικες» διαχωριστικές τακτικές, ταυτίζεται με το να σπρώχνουμε τον κόσμο στην παθητική υπομονή.
Ταυτόχρονα πρέπει να ξεκαθαριστεί ότι η ενότητα στη δράση της Αριστεράς δεν έχει τίποτα κοινό με ψηφοθηρική κομπίνα. Ότι διεκδικείται και αναπτύσσεται στο πιο προωθημένο και αποφασιστικό –και όχι στο πιο συγχυσμένο και διστακτικό– επίπεδο των διαθέσεων του κόσμου και ότι στην πράξη επιχειρεί να ανεβάσει αυτό το επίπεδο ακόμα ψηλότερα. Οι αναφορές αυτές απευθύνονται συμμετρικά στις ηγεσίες του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ.
Σε μια τέτοια βάση θα ήταν ζήτημα περιορισμένου χρόνου το να καλυφθεί το κενό ενός αυθεντικού «μεταβατικού προγράμματος», ενός συνόλου ιεραρχημένων στόχων, που θα μπορούσαν να ενώσουν μεγάλα τμήματα των εργαζομένων και των λαϊκών δυνάμεων.
Οι πρώτες συντεταγμένες, άλλωστε, ενός τέτοιου προγράμματος είναι σε όλους μας γνωστές: Υπεράσπιση των μισθών και των συντάξεων, υποστήριξη των δημόσιων σχολείων και νοσοκομείων, απόκρουση των ιδιωτικοποιήσεων.
Στη βάση μιας τέτοιας κοινής στάσης θα μπορούσε με τον καλύτερο τρόπο να αναπτυχθεί η συζήτηση για τα πιο σύνθετα ζητήματα, όπως η αντιμετώπιση του χρέους, η απάντηση στην Ευρωζώνη και στο ευρώ, ο στόχος της κυβέρνησης της Αριστεράς… Και το λέμε αυτό χωρίς καμία πρόθεση να «κρυφτούμε», αφού έχουμε παρουσιάσει τις απόψεις μας, τόσο ως ΔΕΑ όσο και ως Αριστερή Πλατφόρμα μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ.
Η κρίση της κυβέρνησης Σαμαρά δεν θα κρατήσει επ’ αόριστο. Το καθεστώς θα επιχειρήσει να την ξεπεράσει, τόσο «κοινοβουλευτικά» –με πρωτοβουλίες πολιτικής και κομματικής ανασύνταξης– όσο και «εξωκοινοβουλευτικά» –με επιθέσεις στον κόσμο, μέσω των ιδεολογικών, πολιτικών, αλλά και των «άλλων» μηχανισμών του κράτους.
Ανάλογα πρέπει να επιχειρήσουμε κι εμείς: Απαιτώντας να πέσουν τώρα, με κάθε αναγκαίο μέσον…
- See more at: http://www.dea.org.gr