Επιτυχημένη έναρξη της «Διεθνούς Συνάντησης» στο Πάντειο, ζωντανή μετάδοση.

Συζήτηση σε βάθος από διανοούμενους και ακτιβιστές της νότιας Ευρώπης

Με μια πολύ επι­τυ­χη­μέ­νη και εξαι­ρε­τι­κά μα­ζι­κή εκ­δή­λω­ση, ξε­κί­νη­σε στο Πά­ντειο η «διε­θνής συ­νά­ντη­ση», δηλ. το τρι­ή­με­ρο που ορ­γα­νώ­νει η ρι­ζο­σπα­στι­κή και αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή Αρι­στε­ρά, με προ­σκε­κλη­μέ­νους αγω­νι­στές και δια­νο­ού­με­νους από τη νότια Ευ­ρώ­πη, εκεί που έχει επι­βλη­θεί το πιο σκλη­ρό τα­ξι­κό πρό­γραμ­μα του ευ­ρω­παϊ­κού κα­πι­τα­λι­σμού.
Έπει­τα από μια γε­νι­κή ει­σα­γω­γή για τις αι­τί­ες εμ­φά­νι­σης της κα­πι­τα­λι­στι­κής κρί­σης και της συ­να­κό­λου­θης λι­τό­τη­τας που έκανε ο Γάλ­λος οι­κο­νο­μο­λό­γος Μισέλ Ισόν (Ιν­στι­τού­το Οι­κο­νο­μι­κών και Κοι­νω­νι­κών Ερευ­νών & επι­στη­μο­νι­κό συμ­βού­λιο της γαλ­λι­κής ATTAC), o Ντα­νιέλ Αλ­μπα­ρα­σίν, επί­σης οι­κο­νο­μο­λό­γος και μέλος της «Αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής Αρι­στε­ράς» στην Ισπα­νία, εστί­α­σε στην κοι­νω­νι­κο­οι­κο­νο­μι­κή κα­τά­στα­ση στη χώρα του αλλά και στα κα­θή­κο­ντα της επα­να­στα­τι­κής Αρι­στε­ράς εκεί.
Ο Φραν­σουά Σα­μπα­ντό, ηγε­τι­κό στέ­λε­χος του γαλ­λι­κού NPA, εξή­γη­σε ότι η επί­θε­ση των κα­πι­τα­λι­στών είναι ιστο­ρι­κών δια­στά­σε­ων και δεν πρό­κει­ται απλώς για μια πα­ρο­δι­κή εποχή «λι­τό­τη­τας». Επει­δή οι οι­κο­νο­μί­ες της Ευ­ρώ­πης δεν είναι «αντα­γω­νι­στι­κές» -εί­πε- οι άρ­χου­σες τά­ξεις της ηπεί­ρου εξα­πο­λύ­ουν επί­θε­ση στα ερ­γα­τι­κά δι­καιώ­μα­τα και κα­τα­κτή­σεις, προ­κει­μέ­νου αυτές οι οι­κο­νο­μί­ες να μπο­ρέ­σουν να στα­θούν στην πα­γκό­σμια κα­πι­τα­λι­στι­κή αγορά.
Ο κα­θη­γη­τής στο Πα­νε­πι­στή­μιο του Λον­δί­νου, Κώ­στας Λα­πα­βί­τσας, αφού πα­ρου­σί­α­σε ...
το φαι­νό­με­νο της χρη­μα­τι­στι­κο­ποί­η­σης στο σύγ­χρο­νο κα­πι­τα­λι­σμό, επέ­μει­νε στην ανά­λυ­σή του για τον κε­ντρι­κό ρόλο της νο­μι­σμα­τι­κής ένω­σης. Ανα­φε­ρό­με­νος στο ευρώ υπο­στή­ρι­ξε πως «η αλ­λα­γή του νο­μί­σμα­τος είναι μο­χλός για την αλ­λα­γή των κοι­νω­νι­κών σχέ­σε­ων», και επι­σή­μα­νε πως όποιος δεν είναι έτοι­μος να αμ­φι­σβη­τή­σει το ευρώ στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα δεν είναι δια­τε­θει­μέ­νος να προ­χω­ρή­σει στις τα­ξι­κές συ­γκρού­σεις που θα χρεια­στεί να κάνει μια πι­θα­νή κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς στα κρί­σι­μα μέ­τω­πα, δηλ. στην αντι­με­τώ­πι­ση της ανερ­γί­ας, στην ανα­δια­νο­μή του πλού­του και στη δια­γρα­φή του χρέ­ους. Από την πλευ­ρά του το μέλος της γραμ­μα­τεί­ας της ΚΕ του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, Χρή­στος Λά­σκος, απά­ντη­σε πως δεν έχει πει­στεί –κάθε άλλο– ότι ο νο­μι­σμα­τι­κός πό­λε­μος που θα ακο­λου­θού­σε μια γε­νι­κή εγκα­τά­λει­ψη του ευρώ, θα οδη­γού­σε σε ενό­τη­τα και αλ­λη­λεγ­γύη των ερ­γα­ζο­μέ­νων στις δια­φο­ρε­τι­κές χώρες της Ευ­ρώ­πης. Κα­τα­δί­κα­σε δε ως απο­τυ­χη­μέ­νες για την Αρι­στε­ρά τις τα­κτι­κές του «κυ­βερ­νη­τι­σμού», του «λαϊ­κο­με­τω­πι­σμού» και του «εθνο­κρα­τι­σμού».
Εξαι­ρε­τι­κά ση­μα­ντι­κές ήταν οι πα­ρεμ­βά­σεις που έγι­ναν από τα κάτω: Ο νο­μι­κός Δ. Μπε­λα­ντής επέ­μει­νε κι αυτός στη ση­μα­σία της αμ­φι­σβή­τη­σης του ευρώ (πα­ρα­τη­ρώ­ντας ωστό­σο ότι, πλην των Ελ­λή­νων, οι υπό­λοι­ποι Ευ­ρω­παί­οι δια­νο­ού­με­νοι και ακτι­βι­στές δεν το­πο­θε­τού­νται επί του ζη­τή­μα­τος). Η ακτι­βί­στρια Ρακέλ Βα­ρε­λά (Ιν­στι­τού­το Σύγ­χρο­νης Ιστο­ρί­ας της Λι­σα­βό­νας) υπεν­θύ­μι­σε ότι επα­νά­στα­ση δεν νο­εί­ται στην Ευ­ρώ­πη χωρίς τη συμ­με­το­χή του γερ­μα­νι­κού προ­λε­τα­ριά­του, ενώ επι­σή­μα­νε την αι­σιό­δο­ξη πλευ­ρά των εξε­λί­ξε­ων εστιά­ζο­ντας στην αλ­λα­γή του «μέσου όρου» των ιδεών πλα­τιών μαζών στη νότια Ευ­ρώ­πη. Τέλος πολύ ση­μα­ντι­κές ήταν και οι συμ­βο­λές της Ιτα­λί­δας Λου­τσία Πρα­ντέ­λα (Ιν­στι­τού­το για τη Με­τα­νά­στευ­ση του Πα­νε­πι­στη­μί­ου της Βε­νε­τί­ας) –που προει­δο­ποί­η­σε για τα αντι­δρα­στι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά των από­ψε­ων του Πέπε Γκρί­λο–, αλλά και του Σταύ­ρου Το­μπά­ζου (Πα­νε­πι­στή­μιο Κύ­πρου) –που μί­λη­σε για το τρα­γι­κό γε­γο­νός της προ­ε­τοι­μα­σί­ας της ει­σό­δου στο μνη­μό­νιο από ένα κομ­μου­νι­στι­κό κόμμα (το ΑΚΕΛ) αλλά και για το πώς η προ­πα­γάν­δα στην Κύπρο κα­τα­φέρ­νει ακόμη και τώρα να αντι­στρέ­φει την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, δηλ. να με­τα­φέ­ρει τις ευ­θύ­νες στο Δη­μό­σιο, τη στιγ­μή που όλος ο υπό­λοι­πος κό­σμος γνω­ρί­ζει ότι η αιτία της κρί­σης χρέ­ους στο νησί ήταν τα ανοίγ­μα­τα των ιδιω­τι­κών τρα­πε­ζών.