ΣΥΡΙΖΑ: Δεύτερο κύμα ριζοσπαστικοποίησης

Αντώνης Νταβανέλλος | 05.02.2013

     

Την επόμενη ημέρα της συνόδου της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ, θεωρώ ότι το «μήνυμα» έχει κατατεθεί δυνατά και καθαρά. Και, ευτυχώς, όχι μόνο από τα στελέχη της Αριστερής Πλατφόρμας, αλλά και από συντρόφους-φισσες της ΑΝΑΣΑ, του ΕΚΜ, της Αριστερής Ενότητας, ανένταχτους-ες.

Το «μή­νυ­μα» είναι ότι ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ όχι μόνο δεν πρέ­πει να βάλει νερό στο κρασί του, αλλά αντί­θε­τα οφεί­λει να σκλη­ρύ­νει τη στάση και τις θέ­σεις του, για να αντι­με­τω­πί­σει τις προ­κλή­σεις της πε­ριό­δου που δια­νύ­ου­με. ...
Απέ­να­ντι στη λαί­λα­πα και την κα­τα­στρο­φή των μνη­μο­νί­ων, η διεκ­δί­κη­ση της διε­ξό­δου μέσω μιας κυ­βέρ­νη­σης της Αρι­στε­ράς δεν ταυ­τί­ζε­ται με τη διεκ­δί­κη­ση όποιας –και όπως να είναι– κυ­βέρ­νη­σης, με στόχο «να σωθεί η χώρα».
Πρό­κει­ται για την προ­σπά­θεια να αντι­με­τω­πι­στεί η κα­τα­στρο­φή από τη σκο­πιά των συμ­φε­ρό­ντων των ερ­γα­ζο­μέ­νων και των λαϊ­κών τά­ξε­ων. Των τά­ξε­ων που δεν έχουν εξου­σία στο ση­με­ρι­νό κα­θε­στώς και γι’ αυτό η σω­τη­ρία τους μπο­ρεί να υπη­ρε­τη­θεί μόνο μέσα από δια­δι­κα­σί­ες ανα­τρο­πής και όχι από δια­δι­κα­σί­ες «συ­νέ­χειας» με, όποιες, τρο­πο­ποι­ή­σεις. Η κρίση προ­κα­λεί πρω­το­φα­νή τα­ξι­κή πό­λω­ση, διαρ­ρη­γνύ­ει κάθε δυ­να­τό­τη­τα τα­ξι­κού εται­ρι­σμού, κάνει απο­λύ­τως ου­το­πι­κές τις ιδέες του «δια­λό­γου» και της ανα­ζή­τη­σης ενός –όποιου–  κοι­νού «συμ­βο­λαί­ου».
Υπάρ­χουν σε­νά­ρια πραγ­μα­τι­κής «σω­τη­ρί­ας της χώρας» από τη σκο­πιά των συμ­φε­ρό­ντων του κε­φα­λαί­ου και των κα­πι­τα­λι­στών, αλλά αυτά είναι απο­λύ­τως ασύμ­βα­τα με τις ανά­γκες των λαϊ­κών μαζών, θα επι­χει­ρή­σουν να φορ­τώ­σουν τε­λειω­τι­κά το κό­στος της κρί­σης πάνω στις πλά­τες των ερ­γα­ζο­μέ­νων, προ­κα­λώ­ντας μια δρα­μα­τι­κή επι­δεί­νω­ση της ζωής τους για μακρό διά­στη­μα.
Ισχυ­ρί­ζο­μαι ότι μια κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς μπο­ρεί να προ­κύ­ψει μόνο ως απο­τέ­λε­σμα, ως τμήμα, ως εν­διά­με­σος «σταθ­μός», μιας τέ­τοιας γε­νι­κό­τε­ρης ανα­τρο­πής του κοι­νω­νι­κού συ­σχε­τι­σμού δυ­νά­με­ων. Αυτό, άλ­λω­στε, υπαι­νισ­σό­ταν και το εύ­στο­χο προ­ε­κλο­γι­κό δίλ­λη­μα που έθεσε ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ: Ή αυτοί, ή εμείς…
Κάθε άλλο πο­λι­τι­κό σχέ­διο –και ιδίως όσα εμπνέ­ο­νται από την τάση «ρε­α­λι­στι­κής προ­σαρ­μο­γής»– απο­τε­λεί ακραία ου­το­πία. Στις συν­θή­κες της βα­θύ­τε­ρης κρί­σης στην ιστο­ρία του κα­πι­τα­λι­σμού, η κυ­ρί­αρ­χη τάξη δεν πρό­κει­ται να πα­ρα­δώ­σει ομαλά το Άγιο Δι­σκο­πό­τη­ρο της κυ­βερ­νη­τι­κής εξου­σί­ας σε ένα πο­λι­τι­κό προ­σω­πι­κό της Αρι­στε­ράς. Όχι –κυ­ρί­ως– γιατί φο­βά­ται τους άν­δρες και τις γυ­ναί­κες του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ που θα κλη­θούν να το ανα­λά­βουν, αλλά γιατί φο­βά­ται τα εκα­τομ­μύ­ρια αν­θρώ­πων που θα είναι πίσω τους και κυ­ρί­ως το κύμα των ελ­πί­δων που μια τέ­τοια κυ­βέρ­νη­ση μπο­ρεί να πυ­ρο­δο­τή­σει στην κοι­νω­νι­κή πλειο­ψη­φία.
Προ­σω­πι­κά δεν πι­στεύω ότι η αστι­κή τάξη θα εμπι­στευό­ταν ακόμα και τον Φ. Κου­βέ­λη, αρ­χη­γό της «προ­σαρ­μο­σμέ­νης» ΔΗΜΑΡ, αν αυτός δεν το­πο­θε­τού­νταν μέσα στο «ευ­ρύ­τε­ρο» στρα­τό­πε­δο, με επι­κε­φα­λής τους απο­λύ­τως ξε­σκο­λι­σμέ­νους Αντ. Σα­μα­ρά και Βαγγ. Βε­νι­ζέ­λο.
Έτσι, στο επό­με­νο διά­στη­μα ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ οφεί­λει:
1) Να ρι­ζο­σπα­στι­κο­ποι­ή­σει την τα­κτι­κή του, επι­διώ­κο­ντας πραγ­μα­τι­κά την ανα­τρο­πή της κυ­βέρ­νη­σης Σα­μα­ρά και των μνη­μο­νια­κών δε­σμεύ­σε­ων της κυ­ρί­αρ­χης τάξης προς τους δα­νει­στές. Με έμ­φα­ση στις δια­δι­κα­σί­ες «από τα κάτω», με ου­σια­στι­κή υπα­γω­γή της κοι­νο­βου­λευ­τι­κής πα­ρέμ­βα­σης στην κι­νη­μα­τι­κή δράση.
2) Να ρι­ζο­σπα­στι­κο­ποι­ή­σει την πο­λι­τι­κή του, με στρο­φή προς τα αρι­στε­ρά. Να ανα­δεί­ξει ένα ελά­χι­στο, με­τα­βα­τι­κό, πρό­γραμ­μα άμε­σων στό­χων (τω­ρι­νών διεκ­δι­κή­σε­ων και ταυ­τό­χρο­να πρώ­των άμε­σων μέ­τρων μιας αρι­στε­ρής κυ­βέρ­νη­σης) γύρω από το οποίο μπο­ρεί να συ­σπει­ρω­θεί μια πλα­τιά, λαϊκή πλειο­ψη­φία των μι­σθω­τών, των αγρο­τών, των ανέρ­γων, των νέων και των φτω­χών. Η ανά­δει­ξη αυτού του προ­γράμ­μα­τος, η υπε­ρά­σπι­σή του, η από­δει­ξη της υπε­ρο­χής του απέ­να­ντι στα αστι­κά σχέ­δια «σω­τη­ρί­ας», είναι η μάχη για την «ηγε­μο­νία»  που απα­σχό­λη­σε πολ­λούς συ­ντρό­φους στην ΚΕ…
3) Να ρι­ζο­σπα­στι­κο­ποι­ή­σει την «κομ­μα­τι­κή» συ­γκρό­τη­σή του. Εμπι­στευό­με­νος τον κόσμο της Αρι­στε­ράς. Συν­δέ­ο­ντας απο­φα­σι­στι­κά την ανα­γκαία ορ­γα­νω­τι­κό­τη­τα με τους αγώ­νες, σε κάθε επί­πε­δο. Ση­κώ­νο­ντας την αντι­πα­ρά­θε­ση των ιδεών, απα­ντώ­ντας στην ιδε­ο­λο­γι­κή επί­θε­ση της Δε­ξιάς. Ανα­βαθ­μί­ζο­ντας την αλ­λη­λεγ­γύη, τη συ­μπα­ρά­στα­ση προς κάθε σύ­ντρο­φο-φισ­σα που γί­νε­ται στό­χος, αλλά και προς κάθε άλλο τμήμα του πραγ­μα­τι­κού μα­ζι­κού κι­νή­μα­τος.
Ενό­τη­τα της Αρι­στε­ράς
Για να τα πε­τύ­χει αυτά, ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ οφεί­λει να επι­μεί­νει στην τα­κτι­κή της ενό­τη­τας της Αρι­στε­ράς, με συ­γκε­κρι­μέ­νη απεύ­θυν­ση στο ΚΚΕ και στην ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ, να απορ­ρί­ψει την υπο­κα­τά­στα­ση αυτής της «ιδρυ­τι­κής» πο­λι­τι­κής του με κά­ποια νε­φε­λώ­δη ανοίγ­μα­τα προς το, ανύ­παρ­κτο άλ­λω­στε, «κοι­νω­νι­κό και πο­λι­τι­κό κέ­ντρο». Ο αντί­λο­γος που πο­ντά­ρει στο σε­χτα­ρι­σμό των ηγε­σιών του ΚΚΕ και της ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ δεν είναι γό­νι­μος: Αφε­νός, γιατί με αυτή την πο­λι­τι­κή ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ κέρ­δι­σε χι­λιά­δες και χι­λιά­δες αν­θρώ­πους πέρσι το Μάη-Ιού­νη και, αφε­τέ­ρου, γιατί κα­νείς σε­χτα­ρι­σμός δεν είναι μο­νί­μως και διαρ­κώς αξε­πέ­ρα­στος.
Ο αντί­πα­λος απο­δει­κνύ­ει κα­θη­με­ρι­νά ότι σκο­πεύ­ει να δώσει τη μάχη με τον πιο σκλη­ρό και αδί­στα­κτο τρόπο, κα­τα­νο­ώ­ντας το μέ­γε­θος του δια­κυ­βεύ­μα­τος. Απο­λύ­τως ανά­λο­γα θα πρέ­πει να κι­νη­θεί το κί­νη­μα, η Αρι­στε­ρά και ει­δι­κό­τε­ρα ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.
Με αυτόν τον τρόπο είναι ανοι­χτό το εν­δε­χό­με­νο να υπάρ­ξει νίκη και μια κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς. Αν αυτό δεν γίνει εφι­κτό –και αυτό θα εξαρ­τη­θεί από την κι­νη­το­ποί­η­ση της ερ­γα­τι­κής-λαϊ­κής πλειο­ψη­φί­ας– θα έχου­με μια πρω­το­φα­νώς ισχυ­ρή Αρι­στε­ρά, που θα μπο­ρεί να συ­νε­χί­σει να υπε­ρα­σπί­ζει τα λαϊκά συμ­φέ­ρο­ντα από θέση κοι­νω­νι­κής και πο­λι­τι­κής αντι­πο­λί­τευ­σης.
Αν, αντί­θε­τα, επι­κρα­τή­σει η λο­γι­κή της «ρε­α­λι­στι­κής προ­σαρ­μο­γής», είναι σί­γου­ρο ότι θα ητ­τη­θού­με στο ζή­τη­μα της κυ­βέρ­νη­σης και ταυ­τό­χρο­να είναι πολύ πι­θα­νό το εν­δε­χό­με­νο μιας γε­νι­κό­τε­ρης δια­λυ­τι­κής κρί­σης, που θα οδη­γή­σει σε μακρά κρίση όλη την Αρι­στε­ρά. Η γει­το­νι­κή Ιτα­λία, με το με­γά­λο ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα και την κά­πο­τε με­γά­λη Αρι­στε­ρά, προ­σφέ­ρει πο­λύ­τι­μα πα­ρα­δείγ­μα­τα.

rproject.gr