AΒΕΒΑΙΟ ΜΕΛΛΟΝ
Πάνε πάνω από δεκαπέντε χρόνια από τότε που καθημερινά πήγαινα στο σπίτι ενός φίλου μου και πέρναγα τις ώρες μου. Θα μου πείτε καλά κάθε μέρα τι στο καλό λέγατε , πως πέρναγε η ώρα σας. Κι όμως τις περισσότερες φορές παίζαμε με τα παιδιά, παίζαμε κι ‘εμείς σαν παιδιά κι αργότερα συζητώντας και κριτικάροντας όσα συνέβαιναν γύρω μας στη δουλειά, στον κόσμο ολόκληρο, ‘’ φιλοσοφούσαμε’’. ... -- Έτσι ένα βράδυ μετά από μια συζήτηση σχετικά με τον τρόπο συμπεριφοράς των ανθρώπων της εποχής μας αποφασίσαμε να γίνουμε αναλυτές του ‘’εγώ’’ τους. Την επομένη λοιπόν το πρωί αμέσως με το που μπήκαμε στο λεωφορείο βάλαμε μπροστά το πρόγραμμα της παρατήρησης και της ανάλυσης. Ανθρώπινες φιγούρες χωρίς αντίδραση πρόσωπα ανέκφραστα, κουρασμένα, με βλέμμα από νυσταλέο έως απλανές κι αυτό όχι μόνο σε ανθρώπους προχωρημένης ηλικίας που είχαν στην πλάτη τους χρόνια και χρόνια δούλεψης αλλά και σε νέους ανθρώπους .Με το που κατεβήκαμε από το λεωφορείο – στο τέρμα—‘’προχωρήσαμε ‘’ παραπάνω την έρευνά μας και περπατώντας αρχίσαμε να σιγοσφυρίζουμε και να σιγοτραγουδάμε εύθυμα τραγούδια….Αμέσως , μερικοί από τους πιο κοντινούς μας, μας κοίταξαν με περίεργα έως άγρια βλέμματα κι από κριτές γίναμε κρινόμενοι . Οι περισσότεροι άρχισαν και μας έβλεπαν περίεργα , εμείς ‘’γίναμε’’ οι ιδιαίτεροι γιατί εμείς είμαστε οι ξεχωριστοί οι χαμογελαστοί οι εύθυμοι στη ψεύτικη πραγματικότητα του ευδαιμονισμού -- Σήμερα τρεις φορές χειρότερα όλοι πηγαινοέρχονται στη δουλειά τους φορτωμένοι με σκοτούρες και ατομικά προβλήματα αποδεχόμενοι τα πάντα όπως ρέουν γιατί δεν ενδιαφέρονται και δε μάχονται πια για ‘’ΤΑ ΚΟΙΝΑ’’ προβλήματα—οι μεγάλοι κάτι ξέρουν που έβαζαν και βάζουν τους εργαζομένους να μαλώνουν μεταξύ τους για τις υπάρχουσες ανισότητες--. Οι νέοι ιδιαίτερα έχουν γίνει αδιάφοροι — κι οι ευθύνες γι αυτό δεν βαρύνουν τους ίδιους αυτοί εξάλλου αποτελούν αντανάκλαση της κοινωνίας που τους αναθρέφει — μέχρι που να μη γνωρίζουν λίγες μέρες πριν ποία μέρα ‘’πέφτει’’ μια Εθνική ή Χριστιανική γιορτή που πλησιάζει. Και όλα αυτά συμβαίνουν γιατί όπως καθημερινά καταβροχθίζονται,-- χωρίς αίσθηση της γεύσης και κρίσης για την ποιότητα—τα χάμπουργερ ντόναλντς κ.ά. έτσι απορροφώνται τα νέα των ειδήσεων που επικοινωνιακά μας σερβίρουν είτε οι πρώτες σελίδες των εφημερίδων που διαβάζονται βιαστικά στις προθήκες των περιπτέρων είτε τα κανάλια της τηλεόρασης που εξουθενωμένοι βλέπουμε το βράδυ αραγμένοι στον καναπέ κι ιδιαίτερα στους νέους τα πολυδιαφημιζόμενα βίντεο-- παιγνίδια Ι με τη φαντασμαγορική έγχρωμη εναλλαγή των εικόνων τους.
Όλοι πιστεύουν ότι δε μπορούν να κάνουν τίποτε δε μπορούν να αντισταθούν σε ότι συμβαίνει γύρω αν και αυτά αφορούν την ίδια την ύπαρξή τους και το μέλλον των παιδιών τους. Κι όμως μπορεί να ασχοληθούν και να καταναλώσουν ώρες και ώρες για τη μεταγραφή—αρπαγή της Αλιμπέρτη από τον Α στον Αντέννα, για τους ‘’επιζώντες’’, για τις φαντασμαγορικές εκπομπές που φτιάχνουν είδωλα περιορισμένης χρονικής διάρκειας και παραπλανούν τη νεολαία κυρίως και την αποπροσανατολίζουν από τους βασικούς αρχικούς στόχους της. Κι έρχομαι σήμερα και βλέπω δικαιώματα—που κατοχυρώθηκαν ύστερα από αγώνες εργατικών κι εργασιακών διεκδικήσεων των δεκαετιών 60 και 70-- να καταπατούνται .και να καταργούνται κοινωνική δικαιοσύνη όμως δεν επιτυγχάνεται με την ισότητα προς τα κάτω –αυτό λέγεται εξαθλίωση –αλλά προς τα πάνω. Γιατί η μετακύληση της μεσαίας τάξης – ο κορμός της κοινωνίας και στυλοβάτης της σε κάθε εποχή – προς τα κάτω είναι βέβαιο , όπως διδάσκει η ιστορία, ότι αργά η γρήγορα θα φέρει κοινωνική έκρηξη. Κι όλα αυτά γιατί εδώ και τριάντα χρόνια έχουν καταργηθεί οι αξίες της ζωής επειδή δόθηκε προτεραιότητα στην υλιστική ζωή και στην καταναλωτική κοινωνία .Έτσι χάθηκε όχι μόνο η αξία του πνεύματος η αξία αυτής της ίδιας της ζωής αλλά και η ισορροπία του πνεύματος και του σώματος. Το κακό σήμερα είναι ότι ακόμη και η ‘’Κοινωνική Ευρώπη’’ το προπύργιο της τήρησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων μεταξύ των ηπείρων υποχώρησε κι΄ αλώθηκε μπροστά στο χείμαρρο της παγκοσμιοποίησης. Η σύγχρονη θεωρία της ελεύθερης οικονομίας προϋποθέτει κατανάλωση από ποιον όμως από τον εποχιακό η με ελαστικό ωράριο εργαζόμενο από τον με περικοπή της σύνταξης και του επικουρικού του συνταξιούχου ή από τους άνεργους μικροεπιχειρηματίες μετά το άνοιγμα των διεθνοποιημένων μεγαθηρίων . Όσο για τον αγρότη αναμενόμενη είναι η εγκατάλειψη της εκμετάλλευσης της γης του επειδή ήδη .κρίνεται ασύμφορη και στη συνέχεια η πώλησή της για την αντιμετώπιση των αναγκών του που θα δημιουργήσει τους νέους τσιφλικάδες . Η παράδοση στους σύγχρονους ΜΑΥΡΟΓΙΑΛΟΥΡΑΙΟΥΣ έχει ήδη επέλθει
Η γνώση όμως της ιστορίας των Εθνών διδάσκει ότι όλα αυτά είναι ένας κύκλος και αν δε ληφθούν έγκαιρα μέτρα τότε μια κοινωνική έκρηξη που θα υπενθυμίσει στην παγκοσμιοποιημένη πια Ευρώπη το παρελθόν καθώς και το ρόλο της θα είναι αναμενόμενη.. Η νέα τάξη των πραγμάτων αποδεικνύεται ότι δεν αφορά μόνο γεωγραφικές περιοχές αλλά αφορά. και την Ελευθερία του ατόμου αφού μεθοδευμένα τον υποβαθμίζει βιοτικά ώστε να τον αναγκάσει να ‘’παρακαλάει’’ για ένα μεροκάματο για την επιβίωση και μόνο του ίδιου και της οικογένειάς του.
Θα βρεθούν εκείνες οι δυνάμεις για ανασύνταξη και κυρίως συσπείρωση όλων των εργαζομένων - σα μια οντότητα - για να αντιταχθούν στη σύγχρονη λαίλαπα ; Και παράλληλα οι μορφές- ηγέτες της Ευρώπης για επανεξέταση των πολιτικών της και χάραξη νέων γραμμών με στόχο την οικονομικοκοινωνική ισορροπία και ανάπτυξη των πνευματικών ιδεών ;
Ευστάθιος Μαρματάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου