Ο Samuel P.Huntington, υπήρξε ένας εξαιρετικά διακεκριμένος αμερικανός Ακαδημαϊκός. Ένα από τα χαρακτηριστικά του, ήταν πως ολοκλήρωσε το διδακτορικό του σε ηλικία 23 ετών και την ίδια στιγμή ξεκίνησε να διδάσκει στο Harvard. Ήταν από τους πρώτους, αν όχι ο πρώτος που απόΐδελογικοποίησε την ψυχροπολεμική προπαγάνδα και επιχείρησε να μεταθέσει τα συστατικά του συγκρουσιακού πλαισίου εκείνης της εποχής σε καθαρά επιχειρησιακά επίπεδα κυριαρχίας με φόντο τα οικονομικά συμφέροντα, και τίποτα άλλο....Βέβαια, δεν μπορούσε να το κάνει απροκάλυπτα στεγνώνοντας τελείως την δυτική αντικομουνιστική ρητορεία, αλλά μία προσεκτική ανάγνωση του βιβλίου του The third wave θα μπορούσε να είναι άκρως διαφωτιστική για το τι συνέβη τότε.
Στη συνέχεια, μία γόνιμη αναγωγή, μπορεί να βοηθήσει στην αντίληψη του τι συμβαίνει τώρα στον κόσμο.
Γεγονός είναι πάντως, πως αν κάποιος φέρει στο νου τους έλληνες δικτάτορες της περιόδου 1967-1974 και τους συγκρίνει με τον κυνισμό που διακρίνει όσους κινούν την παρτίδα στην παγκόσμια σκακιέρα σήμερα, μπορεί και να χαμογελάσει πικρόχολα.
Οι φιγούρες του Παπαδόπουλου του Πατακού, του Μακαρέζου και των υπολοίπων φαντάζουν πια σαν επιθεωρησιακές φιγούρες ή περσόνες παλιάς ελληνικής ταινίας μπροστά στο αόρατο φάσμα του σκιώδους και παράνομου καπιταλισμού που επιχειρεί αυτή τη στιγμή να καθυποτάξει τις κοινωνίες, να διαλύσει κάθε έννοια κοινωνικού κράτους, να κονιορτοποιήσει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και να μετατρέψει την εργασία σε «απασχόληση» με «ευέλικτους όρους», που δεν εξυπηρετούν τίποτα άλλο, παρά την ανεξέλεγκτη συσσώρευση πλούτου στους φορολογικούς παραδείσους εκτός αλλά και εντός Ευρώπης.
Είναι εφιαλτικό και άλλο τόσο εξωφρενικό και αδιανόητο, πως πλέον καταντήσαμε για το κάθε τι, να τεντώνουμε τα αυτιά μας για να ακούσουμε «τι είπαν ή τι θα πουν οι Αγορές».
Οι Αγορές, «αγωνιούν» (και έχουν άποψη) για το τι θα γίνει στις Γαλλικές και Ελληνικές εκλογές. Οι Αγορές αντιδρούν στην παραμικρή υποψία πως μία κυβέρνηση μπορεί να λάβει έστω και σε επίπεδα προσχήματος, κάποιο μέτρο προστασίας των οικονομικά ασθενών τάξεων. Οι Αγορές, φρίττουν στην προοπτική δημιουργίας ενός αυστηρού πατώματος στο όριο φτώχειας –κάτι σαν το «μέχρι εδώ, δεν πάρει παρακάτω».
Οι Αγορές βαράνε καμπανάκια, απειλούν και κουνάνε το δάχτυλο, όταν ας πούμε στην Ελλάδα, επιχειρούν έστω και για προεκλογικούς λόγους να υποσχεθούν όχι βέβαια χρήματα και επιδόματα, αλλά φρένο και κόκκινη γραμμή στην διογκούμενη εξαθλίωση.
Οι Αγορές βέβαια, δεν είπαν λέξη όταν ο Γιώργος Παπανδρέου έκανε τον τελάλη στο πανελλήνιο, διαλαλώντας το αλήστου μνήμης «λεφτά υπάρχουν».
Και όχι μόνο δεν είπαν λέξη, αλλά μειδιούσαν με ικανοποίηση καθώς προ πολλού γνώριζαν τι θα ακολουθούσε.
Από το 2008 ο κος Σημίτης είχε προειδοποιήσει τη Βουλή για το επερχόμενο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Ακόμα πιο μεγάλης σημασίας, μία ομιλία του Κώστα Μητσοτάκη επίσης στο Κοινοβούλιο, το 1994. Μεταφέρω εδώ την φράση κλειδί της ομιλίας του, χωρίς να αλλάζω ούτε γράμμα:
«Το τραγικό πρόβλημα της Ελληνικής οικονομίας, είναι ότι δεν αντέχει τα βάρη και τα ελλείμματα. Ότι δεν είναι μακριά η στιγμή που η Ελλάδα, δεν θα μπορεί να δανειστεί και θα καταφύγει ικέτης στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.»
Δεν αναφέρω αυτά τα λόγια των πρώην πρωθυπουργών για να τους αθωώσω από τις όποιες ευθύνες τους. Άλλωστε, οι πολιτικοί πολλές φορές , κάποια στιγμή στη διαδρομή τους προειδοποιούν για διάφορα μελλούμενα ώστε αν και όταν χρειαστεί να έχουν να λένε «εγώ, σας τα έλεγα». Ως δια μαγείας βέβαια, αυτού του είδους τις δηλώσεις τις κάνουν μόνο όταν οι ίδιοι παύσουν να είναι πρωταγωνιστές.
Για πολλά χρόνια, κάθε 21η Απριλίου έγραφα ένα άρθρο αναφοράς στη συμμορία των απριλιανών αναλύοντας το βαθύ χτύπημα που επέφερε η επταετία στην ελληνική κοινωνία. Μόνιμο επίκεντρο, είχα πάντα τον θανατηφόρο βιασμό που υπέστη το ζωηρό πολιτιστικό κίνημα που ξεκίναγε από τα τέλη της δεκαετίας του 50 σε όλο το φάσμα των Τεχνών με μία μοναδική επιτάχυνση στην επίδραση του στην κοινωνία.
Προσπαθώντας να συνειδητοποιήσω που βρισκόμαστε σήμερα, αισθάνομαι πως μια τέτοια προσέγγιση σήμερα, θα άγγιζε τα όρια της γραφικότητας. Υποθέτω, πως αν ζούσε ο Huntington, θα ανέλυε τώρα το «4ο κύμα».
Όπως στο Third Wave έβαλε στο μικροσκόπιο το κύμα των ψυχροπολεμικών δικτατοριών και στη συνέχεια το κύμα αποκατάστασης των δημοκρατιών σε διάφορες χώρες (μεταξύ των οποίων και η δική μας) έτσι, θα μπορούσε τώρα να γράψει για το 4ο κύμα, την κατάλυση της δημοκρατίας και την παράδοση των Κοινωνικών Αξιών στους Νόμους της Αγοράς.
Το έχουν κάνει ήδη, άλλοι. Ακόμα και φιλελεύθεροι, μη σοσιαλιστές αναλυτές, που όμως έχουν τρομοκρατηθεί από τη επέλαση των Αγορών και των κερδοσκόπων, όπως ο Marc Roche στον Παράνομο Καπιταλισμό που κυκλοφορεί και στα Ελληνικά από το Μεταίχμιο.
Οι δρόμοι της Αθήνας, την 21η Απριλίου 1967 ήσαν άδειοι καθώς τα μόνα οχήματα που μπορούσαν να κυκλοφορήσουν ήταν τα άρματα μάχης της δικτατορίας.
Οι δρόμοι της Αθήνας, την 21 Απριλίου 2012, είναι άδειοι, καθώς ελάχιστοι έχουν τη δυνατότητα να βγουν μια βόλτα στα καταστήματα που ακόμα λειτουργούν αλλά και γιατί, ακόμα και όσοι ακόμα μπορούν, είναι ναρκωμένοι από την αβεβαιότητα.
Οι θλιβερές μαριονέτες Σαμαράς και Βενιζέλος ότι κι’ αν κάνουν, στην πραγματικότητα δεν μπορούν να πείσουν ούτε αυτούς που θα τους ψηφίσουν.
Τα δύο πάλαι ποτέ μεγάλα κόμματα εξουσίας, ξεφτισμένα και εξευτελισμένα, με στελέχη που στην πλειονότητά τους κυκλοφορούν σαν τους ίσκιους από τον φόβο του γιαουρτιού ποντάρουν για άλλη μια φορά σε διλλήματα τρόμου και ζόφου, μην μπορώντας να κατανοήσουν από την φούσκα στην οποία συνεχίζουν να ζουν, πως ο τρόμος και ο ζόφος, έτσι και αλλιώς συνθέτουν την καθημερινότητα της πλειοψηφίας.
Έχω πολλές φορές κριτικάρει τις ανεπάρκειες της Αριστεράς στην Ελλάδα.
Το σχόλιο δε, που διάβασα σε μια σελίδα της Αυγής την περασμένη Κυριακή, πως τάχα ο Jean-Luc Mélenchon είναι ο….γάλλος Τσίπρας, μου προκάλεσε τουλάχιστον θυμηδία, καθώς εισπράττω τον λόγο του Mélenchon και συνολικά του Front de Gauche ως εξαιρετικά συμπαγή και μεστό συγκεκριμένων προτάσεων με ξεκάθαρο προσανατολισμό προς την Κοινωνική Ευρώπη των Πολιτών.
Ωστόσο και παρά τις παθογένειες και την συχνά αφόρητη απουσία Πολιτικής Παιδείας που διακρίνει το σύνολο της Αριστεράς στην Ελλάδα, η επιλογή είναι μονόδρομος: Αριστερά.
Και να το πω χύμα:
Ό,τι νάναι, αλλά νάναι Αριστερά.
Οποιαδήποτε ενθάρρυνση των δύο πρώην μεγάλων καθώς και των παραφυάδων που προέκυψαν από τις διασπάσεις τους, το μόνο που μπορεί να εγγυηθεί είναι η ανακύκλωση του βαρύτατα διεφθαρμένου και υποκριτικού πολιτικού προσωπικού που έφερε τον τόπο σε αυτό το σημείο και που το μόνο που επιδιώκει είναι η πολιτική του επιβίωση.
Είναι πολλοί, αυτοί που θέλουν αν ψηφίσουν Αριστερά αλλά, αγωνιούν και εύλογα, για τις εμφανείς αδυναμίες σύγκλισης μεταξύ των δυνάμεων της σε ένα μίνιμουμ πρόγραμμα βάσης διεξόδου. Εδώ όμως είναι η Ρόδος και το πήδημα.
Γιατί αν ψηφισθούν οι Αριστερές δυνάμεις-αυτές που κατηγορηματικά και πειστικά απαξιώνουν κάθε ιδέα συνεργασίας με τα ΠΑΣΟΚΝΔ, τότε, η κοινωνία, ο λαός όπως είθισται να λέμε, θα υποχρεώσουν αυτές τις δυνάμεις να μπουν σε διεργασίες και να κερδίσουν ή να χάσουν όχι μόνο ένα τεράστιο ιστορικό στοίχημα, αλλά και τις διεργασίες που πυροδοτούνται σταθερά στην υπόλοιπη Ευρώπη.
Σαμαράς - Βενιζέλος και οι συγγενείς τους που αποσκίρτησαν, πρέπει να το κατανοήσουμε αυτό επιτέλους αν όχι όλοι, οι περισσότεροι, δεν εξυπηρετούν τίποτα περισσότερο από τα παιχνίδια των κερδοσκόπων και τα οικονομικά συμφέροντα των φίλων τους. Ο κάθε ένας από δαύτους, κρύβει ή καλλιεργεί πολλούς Τσοχατζόπουλους.
Ο κάθε ένας από δαύτους έχει απόλυτες και γιγάντιες ευθύνες ενοχής ή σιωπηρής συνενοχής για γιγάντια σκάνδαλα που θα διέλυαν κυβερνήσεις σε άλλες χώρες, σκάνδαλα δεκάδες ή και εκατοντάδες, όπως για παράδειγμα τα διαβόητα «δομημένα ομόλογα», μία υπόθεση κυριολεκτικής εθνικής προδοσίας, που πέρασε στη σιωπή και στ’ αζήτητα, καταστρέφοντας τα ασφαλιστικά ταμεία.
Ο κάθε ένας από δαύτους (και οι «ιδεολογικοί» συγγενείς τους) ήσαν εκεί, μέτοχοι, παρόντες, ενεργοί με τον ένα ή τον άλλο τρόπο όταν για 30 τόσα χρόνια, η χώρα, από ιδρύσεως της στρεβλή, γίνονταν βαθμιαία πρωτοφανώς στρεβλή σε όλα τα επίπεδα της δημόσιας ζωής και συντηρούσαν και επαύξαναν τη στρεβλότητα εφόσον τους εξυπηρετούσε.
Ναι, σε ένα προηγούμενο άρθρο, είχα αναρωτηθεί αν η λύση θα μπορούσε να έρθει από την πλήρη απαξίωση του πολιτικού συστήματος, μεταφρασμένη σε μια «αδιανόητη αποχή». Τελικά όμως, νομίζω είχαν δίκιο ορισμένοι αναγνώστες που θεώρησαν την άποψη «φρούδα».
Και νομίζω επίσης πως έχουν τεράστια σημασία δύο πράγματα:
1. Η παραδειγματική έως και ατιμωτική αν είναι δυνατόν τιμωρία μέσω της εκλογικής απαξίωσης –για αρχή- όσων έχουν κυβερνήσει τον τόπο και όσων μετείχαν στις κυβερνήσεις και,
2. Η ευκαιρία στην Αριστερά να δείξει αν διαθέτει συνολικά το αναγκαίο έρμα.
Κάποιος θα ρωτήσει που αρχίζει η Αριστερά. Δυστυχώς, κατά τη γνώμη μου, ξεκινά από τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α περνά από το ΚΚΕ και φτάνει στον ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Περιλαμβάνει οπωσδήποτε τους Οικολόγους Πράσινους των οποίων η χαμηλή διείσδυση δείχνει σε σημαντικό βαθμό, εκτός των άλλων, και την πολιτική μας καθυστέρηση.
Έγραψα δυστυχώς πιο πάνω. Αυτό, γιατί πολύ θα ήθελα να περιλάβω την ΔΗΜ.ΑΡ σε αυτό το φάσμα, καθώς ουδέποτε αμφισβήτησα τις προθέσεις και τη σκέψη του Φώτη Κουβέλη και κάποιων άλλων στελεχών του κόμματος του. Ωστόσο, μέσα στους κόλπους του, συμμετέχουν και έχουν προβληθεί άνθρωποι που αποτελούν αναπόσπαστο μέρος του Ελληνικού προβλήματος, της διαπλοκής, της διαφθοράς και του αγοραίου χαβαλέ. Δεν είναι τώρα καιρός για τέτοιες εκπτώσεις.
http://tvxs.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου