Από τη «γενιά των 700 ευρώ» στη «γενιά των 200 ευρώ», του μηδέν και του τίποτα!

Του Νίκου Μπογιόπουλου

Συνοψίζουμε:

Όταν το Μάη του 2010 έθεσαν σε εφαρμογή με το Μνημόνιο τις προειλημμένες αποφάσεις τους, ήταν ακόμα μια εποχή που μιλούσαμε για τη «γενιά των 700 ευρώ».

Αλλά ήταν σε αυτήν την Ελλάδα, την Ελλάδα της «γενιάς των 700 ευρώ», που ήρθαν να εφαρμόσουν το ιταμό τους δόγμα ότι «όλοι μαζί τα φάγαμε»...

*

Με τη χιονοστιβάδα των μέτρων, που έκτοτε ακολούθησε, έφτασαν την κατάσταση στο σημείο αυτή η «γενιά των 700 ευρώ» να μοιάζει με... ανέκδοτο μιας πολύ μακρινής εποχής.

Ο «πατριωτισμός» τους είναι τέτοιος που σε μικρό διάστημα μας κατάντησαν να μιλάμε πλέον για τη «γενιά των 500 ευρώ». Αλλά και αυτός ο «υποβιβασμός» δεν κράτησε για πολύ...

*

Τώρα έχουμε φτάσει πια σε ένα σημείο που πριν καν συμπληρωθούν δυο χρόνια από την επέλαση του οδοστρωτήρα της «σωτηρίας» και στο μεσοδιάστημα των όσων μεσολάβησαν από το διάγγελμα του Παπανδρέου στο Καστελόριζο μέχρι τις «κόκκινες γραμμές» του Παπαδήμου, η αδίστακτη πολιτική τους να οδηγεί - διακηρυγμένα και με μαθηματική ακρίβεια - σε μια νέα γενιά.

Μόνο που τώρα πια δεν πρόκειται ούτε για τη γενιά των 700, ούτε για τη γενιά των 500, αλλά για τη «γενιά των 300 ευρώ» και ακόμα πιο κάτω!

*

Ολα αυτά, βέβαια, είναι σχηματικά αφού δεν μπορούν να αποτυπώσουν τον πόνο και την ανασφάλεια που φωλιάζουν πίσω από τους αριθμούς. Και είναι σχηματικά για τον εξής, επίσης, απλό λόγο:

Γιατί αν υπάρχει μια υπόσχεση που είδαμε από τις εκλογές του 2009 να τηρείται, αν υπάρχει μια κουβέντα των «σωτήρων» μας που να εκπληρώθηκε κατά γράμμα, δεν είναι άλλη από εκείνη του επικεφαλής της Ευρωζώνης. Ο Γιούνκερ σε ανύποπτη στιγμή είχε δηλώσει:

«Τα όσα θα συμβούν στην Ελλάδα ξεπερνούν κάθε φαντασία»!

*

Ε, λοιπόν, ναι! Η πραγματικότητα ξεπέρασε ακόμα και τη «φαντασία» των ίδιων των δημίων μας.

Αφού το «700» το έκαναν «500» και εκείνο με τη σειρά του το πήγαν στο «300», τώρα ούτε καν κι αυτό το φιλοδώρημα των 300 ευρώ, ούτε καν κι αυτό το σύμβολο της επαιτείας, δεν θεωρείται πλέον δεδομένο για τον Ελληνα εργαζόμενο.

Αλλωστε με το 1,5 εκατομμύριο ανθρώπους που στοιβάζονται στον Καιάδα της ανεργίας, το «κατόρθωσαν» ήδη: Οι άνθρωποι που συνθέτουν αυτές τις «ευημερούσες» στατιστικές της εξαθλίωσης δεν έχουν πρόσβαση, δεν ανήκουν καν ούτε ακόμα και σε αυτήν την κατηγορία των «300 ευρώ»...

*

Όμως οι «σωτήρες» μας, κι όταν αντέχουν να τους αποκαλούν στυγνούς, κι όταν προσπερνούν χωρίς να ερυθριούν μπρος στις κατηγορίες ότι είναι απάνθρωποι, ένα πράγμα δεν θα επιτρέψουν ποτέ:

Δεν θα επιτρέψουν σε κανέναν να τους κατηγορήσει ότι δεν είναι «θεσμικοί». Οτι δεν είναι «νόμιμοι». Οτι δεν έχουν «σχέδιο». Οτι δουλεύουν χωρίς «προοπτική».

Θεσμικότα, λοιπόν, νομιμότατα, σχεδιασμένα, ιδού για ποια «προοπτική»... εργάζονται με το άτιμο σχέδιο που έχουν θέσει σε εφαρμογή:

Στο όνομα της «καταπολέμησης της ανεργίας» (!), με το δουλεμπόριο των 5μηνων συμβάσεων έναντι 625 ευρώ το μήνα που βρίσκεται σε εξέλιξη και που σε ετήσια βάση σημαίνει μηνιαίο «εισόδημα» ύψους 223 ευρώ, διαπράττουν το αδιανόητο - όχι στο μέλλον, τώρα το διαπράττουν:

Ετοιμάζουν ήδη τη «γενιά των 200 ευρώ»!

*

Εδώ πια η «βαρβαρότητα» αποδεικνύεται λέξη «μικρή» για να αποδώσει το μέγεθος του ταξικού εγκλήματος που συντελείται.

Είναι τόσο αδίστακτοι που σε συνδυασμό με τη φοροληστεία, με τα χαράτσια, με την πλήρη αποδόμηση των εργασιακών δικαιωμάτων, έχουν στρώσει πια το έδαφος:

Για τις παρούσες και επερχόμενες γενιές των καταπιεσμένων, για όλους εκείνους τους «δούλους» που θα συνεχίσουν να παράγουν για τα «αφεντικά» τον πλούτο, αλυσοδεμένοι στα κρεματόρια της καπιταλιστικής «ανάπτυξης» που ετοιμάζονται, το «αντιμίσθιο» έχει καταληχθεί:

Μηδέν! Ενα πελώριο... μηδέν!

*

Αν δεν σημάνει γενικός ξεσηκωμός,

αν ο λαός δεν βάλει τέλος στον προμελετημένο αφανισμό του,

τότε, ο κύβος ερρίφθη:

Οσοι επιβιώσουν από τη σημερινή ταξική γενοκτονία, ακόμα κι αν γλιτώσουν από τα «τάγματα εργασίας», ακόμα κι αν εξαιρεθούν από τα «εκτελεστικά αποσπάσματα» του... πλεονάζοντος πληθυσμού,

αυτοί, τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους, καλούνται να οικοδομήσουν το μέλλον τους σέρνοντας τη σιδερένια μπάλα του καταδίκου στο πόδι. Να μάθουν να ζουν στις τρώγλες και μέσα σε «σπηλιές» ερειπίων.

Η «σωτηρία» τους θα είναι να ξεκινήσουν από το μηδέν. Να πορεύονται στο πουθενά. Για να καταλήξουν στο τίποτα!

πηγή