Ένας Μάης δε φέρνει την άνοιξη. Ούτε και μια 24ωρη...

H χούντα με κοινοβουλευτικό φερετζέ του ΓΑΠ, έδειξε άλλη μια φορά αφτιασίδωτο το πρόσωπό της. Το ερώτημα είναι πόσοι είναι οι συμπολίτες μας που ακόμα κάνουν ότι δεν το βλέπουν και ως πότε θα περιμένουν μέχρι να αντιδράσουν.

Με μανιώδη βία οι πραιτωριανοί  της τροϊκανής δύναμης κατοχής της χώρας επέπεσαν εναντίον άοπλων διαδηλωτών, ειρηνικά διαμαρτυρόμενων, αιφνιδιασμένων και απορημένων με την ωμότητα των ΜΑΤ και των λοιπών ένστολων καλόπαιδων που πήραν στα σοβαρά το ρόλο του προστάτη της νέας τάξης.
Δεκάδες οι τραυματισμένοι πολίτες, πολλοί εκ των οποίων μεταφέρθηκαν σε νοσοκομεία, δείχνουν το πραγματικό πρόσωπο της εθελόδουλης κυβέρνησης του τόπου, τα...
δημοκρατικά ιδεώδη από τα οποία διαπνέονται πρωθυπουργός, υπουργοί και σιωπηλοί βουλευτές, αλλά και τον πανικό των κατακτητών καθώς και τη μορφή που θέλουν να δώσουν στην καταστολή από δω και πέρα.

Την ίδια στιγμή οι ΠΑΜίτες έκαναν πάλι σήμερα τη ακατάδεκτη και μοναχική τους βόλτα, οι εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ ολοκλήρωσαν και αυτοί το επαναστατικό τους καθήκον με μια 24ωρη απεργία και τη δική τους βιαστική πορεία, όσο τα πρωτοβάθμια σωματεία με ανεπαρκή όγκο και παλμό λόγω δυσπιστίας και άρα απροθυμίας των πολιτών απέναντι σχεδόν σε κάθε οργανωμένη διαδήλωση έδωσαν και αυτοί απλώς παρουσία στο κέντρο της Αθήνας.

Ο κόσμος εξακολουθεί να δείχνει μουδιασμένος και επιφυλακτικός διότι δεν εμπιστεύεται τις υπάρχουσες συγκροτημένες δυνάμεις, πολιτικές και συνδικαλιστικές. Από την άλλη δε φαίνεται να διαθέτει τη στιγμή αυτή το απαραίτητο σθένος, την ενεργητικότητα, τον αυθορμητισμό, τον ενθουσιασμό και την εφευρετικότητα που απαιτούνται μέσα σε εξεγερσιακές ή προ-επαναστατικές συνθήκες, ώστε να παρακαμφθούν οι συντηρητικές δομές και οι επαγγελματίες συνδικαλιζόμενες μοιρολογήτρες.

Ίσως επικρατούν και μια-δυο ακόμα πιο δυσοίωνες βραχυπρόθεσμα, συχνά ανομολόγητες σκέψεις: αντέχουμε λίγο ακόμα και άρα υπάρχει ακόμα χρόνος και ελπίδα για κάποιο θαύμα που θα μας προσφερθεί από τρίτους (άγνωστο από ποιους),  ή πως η ατυχία και η δυστυχία βρίσκονται ακόμα στην οικογένεια και στο σπίτι του διπλανού. Εμείς τα βγάζουμε ακόμα πέρα!

Δυστυχώς όμως το έσχατο σημείο εξαθλίωσης, κοινώς ο πάτος, είναι ακόμα πολύ μακριά από άποψη απόστασης έστω κι αν η ξέφρενη κατάπτωσή μας τον τοποθετεί αρκετά κοντά από άποψη χρόνου. Το ερώτημα είναι αν είμαστε διατεθειμένοι να αφεθούμε στην ελεύθερη πτώση μέσα στη μαύρη αυτή άβυσσο ή αν θα αποφασίσουμε ότι είναι καλύτερα να δει τα πρόσωπά μας ο ήλιος.

Πολλοί, όχι ακόμα αρκετοί, πράγματι ξεμύτισαν και ορισμένοι το πλήρωσαν με αίμα ακόμα και με κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις. Ίσως έχουμε και θανάτους. Λέτε να ταιριάζει και εδώ ο στίχος του Ελύτη;
..... «Αλλ' η αλήθεια μόνον έναντι θανάτου δίδεται»!
http://diakyvernisi.blogspot.com