Ελεύθερη Ελλάδα ήταν πάντα η Ευρυτανία, κι όμως ένας τόπος παραμελημένος και άγνωστος, που υπέφερε από τον εμφύλιο πόλεμο, αυτή την άγνωστη ιστορία που οι νεότεροι δεν διδαχτήκαμε ποτέ. Οι ιστορίες είναι όμως ακόμα ζωντανές, αφού ζωντανοί είναι και οι άνθρωποι που τις έζησαν. Στις Κορυσχάδες, ο 83χρονος Κώστας Σαρρής είναι ένας θεματοφύλακας της Ιστορίας και κλειδοκράτορας του μικρού μουσείου της Εθνικής Αντίστασης Κορυσχάδων.
Με παίρνει σχεδόν από το χέρι και μπαίνουμε στο παλιό σχολείο, όπου στεγάζεται. Εκείνος πίσω από το έδρανο, πενήντα χρόνια δάσκαλος γαρ, μιλάει με συγκίνηση και πάθος στους θεατές: στις φωτογραφίες του μεγάλου φωτογράφου Σπύρου Μελεντζή, στα σκίτσα, στα αποκόμματα από εφημερίδες, αλλά και στα ...
συνθήματα στους τοίχους, όπως «φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους», και… σε μένα.
«Μέσα σε αυτή την αίθουσα συνήλθε το 1944 η Πολιτική Επιτροπή Εθνικής Απελευθέρωσης ή αλλιώς η Κυβέρνηση του Βουνού», μου εξηγεί. «Ημουν 17 χρόνων τότε και είδα ζωντανούς όλους αυτούς τους ανθρώπους που βλέπετε εσείς στις φωτογραφίες. Πρόγονοι των γνωστών οικογενειών Αγγελόπουλου, Κόκκαλη, Σημίτη, αλλά και ο Αρης Βελουχιώτης βρίσκονταν μέσα σε αυτή την αίθουσα. Και γυναίκες! Πρώτη φορά εκλέγονταν».
Οι Κορυσχάδες συνδέονται και με κάτι άλλο εξίσου σημαντικό για τη νεότερη ιστορία: συνέβαλαν στην τουριστική ανάπτυξη της περιοχής της Ποταμιάς. Ο τουρισμός, για να είμαστε δίκαιοι, είχε έρθει νωρίτερα, χάρη στο εμβληματικό ξενοδοχείο της εποχής, το περίφημο Montana στο Καρπενήσι, που μάλιστα διατηρεί τη φήμη του, μεταξύ άλλων και χάρη στη φιλοξενία των κορυφαίων ελληνικών αθλητικών ομάδων για την προετοιμασία τους. Οποιος έφτανε πριν από μία δεκαετία στις Κορυσχάδες αντίκριζε κυρίως ερείπια. Σήμερα περπατάω ανάμεσα στις καλοφροντισμένες και λουλουδιασμένες αυλές των αναστηλωμένων αρχοντικών για να συναντήσω τον Κώστα Λάπα, τον άνθρωπο που ξεκίνησε αυτή την προσπάθεια. «Ο ΕΟΤ, το 1975, κατόπιν μιας πρωτοποριακής ιδέας του μεγάλου Ελληνα αρχιτέκτονα Αρη Κωνσταντινίδη, πήρε ορισμένα σπίτια, μεταξύ των οποίων και της γιαγιάς μου, προκειμένου να τα αναπαλαιώσει, να τα νοικιάσει ως τουριστικά καταλύματα και ύστερα από ένα διάστημα να τα επιστρέψει στους κατόχους τους. Μετά όμως την αναπαλαίωση μπήκε το αθάνατο ελληνικό δαιμόνιο και μέσα σε δύο χρόνια κατέληξαν να ερειπωθούν. Το 1993 πήρα πίσω το σπίτι της γιαγιάς μου και στη συνέχεια, αγοράζοντας και αναπαλαιώνοντας κτίσματα, έφτασα σήμερα να έχω 45 δωμάτια μέσα στο χωριό». Ετσι οι Κορυσχάδες παρέμειναν ένα αρχιτεκτονικά ενδιαφέρον χωριό, ενώ προσείλκυσαν και κόσμο.
Το «τουριστικό φως» του Montana μεταλαμπαδεύτηκε ταχύτατα και με τη βοήθεια αγροτουριστικών προγραμμάτων (που κατά έναν παράξενο τρόπο φαίνεται να επιδοτούσαν μετά μανίας τα… τζακούζι) το Βουτύρο, το Νόστιμο και ο κεντρικός δρόμος από το Καρπενήσι μέχρι τη διασταύρωση για Μικρό και Μεγάλο Χωριό γέμισαν ξενώνες. Τόσο πολλούς, που είναι απορίας άξιο πώς καταφέρνουν να επιβιώνουν. «Πριν από δεκαπέντε χρόνια έλεγα Καρπενήσι και μου λέγανε: είναι νησί το Καρπενήσι; Από τότε αναπτύχθηκε με απίστευτους ρυθμούς. Δημιουργήθηκαν ξενώνες για όλες τις τσέπες και όλα τα γούστα, έγιναν βέβαια και τρώγλες, που δουλεύουν όταν γεμίζουν όλοι οι υπόλοιποι. Ομως τώρα, που αρχίζουν τα δύσκολα, θα γίνει το ξεσκαρτάρισμα», με βεβαιώνει η Μαρία Γιαννάκου, από τις παλιότερες ξενοδόχους στην περιοχή, με τον ξενώνα Ανεράδα στο Μεγάλο Χωριό. Ισως γι' αυτό τώρα όλοι τρέμουν τον επερχόμενο χειμών
http://prassia-eyrytanias.blogspot.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου