Δράκοι και Μοναστήρια από το Τείχιο

Από την εφημερίδα ΤΕΙΧΙΩΤΙΚΑ μηνύματα ΤΗΣ ΕΝΩΣΗΣ ΤΕΙΧΙΩΤΩΝ ΔΩΡΙΔΑΣ

Σας λέω από την αρχή, ευθαρσώς και με περίσσεια ειλικρίνειας, ότι ο τίτλος αυτός επιλέχτηκε μόνο και μόνο για να σας τραβήξει την προσοχή καθώς πολύ μικρή σχέση έχει το κείμενο με τα όσα αναφέρονται στον τίτλο.
Από μικρός όταν ήμουν, αρκετές φορές όταν ανεβαίναμε στο χωριό με τους γονείς μου, άκουγα την μητέρα μου να αναφέρεται σε κάποια δρακότρυπα που βρισκόταν κοντά στο χάνι του Φασουλά (αν το γράφω λάθος ας με διορθώσει κάποιος). Για δράκους άκουγα και δράκους δεν έβλεπα. Και ευτυχώς δηλαδή. Ωστόσο, σαν παιδί που σέβεται τον εαυτό του, ένα τέτοιο όνομα μου ασκούσε μια έλξη. Έτσι, το καλοκαίρι που ... πέρασε, ένα ωραίο πρωί, ξεσήκωσα με το «έτσι θέλω» την μητέρα μου να πάμε να δώ για τι πράγμα μίλαγε
τόσα χρόνια. Ξεκινήσαμε λοιπόν, και φτάνοντας στο χάνι, παρκάραμε (ή καλύτερα αφήσαμε το αυτοκίνητο στο σημείο που σταμάτησε να τσουλάει) , βγήκαμε από το αυτοκίνητο, και κοιτούσαμε το βουνό προσπαθώντας να δούμε την δρακότρυπα,
αφού εγώ δεν είχα την παραμικρή ιδέα, και η μητέρα μου δεν ήξερε την ακριβή της τοποθεσία.
Ένας περαστικός Καμπιώτης μας υπέδειξε την ακριβή τοποθεσία.
Προχωρώντας λοιπόν από το χάνι προς την μονή της Παναγίας της Βαρνάκοβας γύρω στα
τριακόσια μέτρα στα αριστερά, πάνω στο βουνό υπάρχει μια μικρή περίφραξη, καθόλου ασφαλής, λίγα μόλις μέτρα από τον δρόμο, μέσα στα πουρνάρια. Παίρνοντας δύο διαφορετικά μονοπάτια, η μητέρα μου κι εγώ προσπαθήσαμε να βρούμε μια
εύκολη (ο Θεός να την κάνει) διαδρομή. Νικήτρια εδώ αναδείχθηκε η μητέρα μου, αφού έφτασε αλώβητη στην τρύπα, ενώ εγώ αποκόμισα μερικές γρατζουνιές και μια ξεγυρισμένη τούμπα.
Εδώ οφείλω να ομολογήσω ότι απογοητεύτηκα. Περίμενα κάτι πιο... πιο... Κάτι άλλο τέλος
πάντων. Κάτι που να συμβαδίζει με την εικόνα που είχα σχηματίσει στην παιδική μου ηλικία. Αντ’ αυτού βρήκα μια τρύπα που το μόνο σίγουρο είναι ότι από εκεί δεν θα χώραγε ένας δράκος. Πολύ αργότερα έμαθα τον λόγο για τον οποίο ονομάζεται έτσι. Σύμφωνα με την παράδοση, αν και μάλλον με μύθο μοιάζει, κάποιοι έδεσαν ένα κατσίκι με ένα σκοινί και το κατέβασαν στην τρύπα. Όταν τραβήξαν επάνω το σκοινί, το κατσίκι είχε εξαφανιστεί,
γεγονός το οποίο αποδόθηκε στην ύπαρξη κάποιου δράκου.
Είναι όμως φυσικό μία τοποθεσία με τέτοιο όνομα να κεντρίζει το ενδιαφέρον πολλών ανθρώπων και να κρύβει πίσω της και αρκετές άλλες ιστορίες. Αληθινές ή όχι δεν ξέρω.
Η πρώτη λέει πως κάποια άχυρα που ρίχτηκαν εκεί μέσα κατέληξαν στις εκβολές του Μόρνου. Επιπλέον, κάποιοι άνθρωποι οι οποίοι πέταξαν εκεί μέσα πέτρες για να δουν πόσο βαθεία καταλήγει αυτή η τρύπα, ισχυρίστηκαν ότι ο ήχος της πέτρας που κατρακυλούσε χανόταν και δεν μπορούσαν να υπολογίσουν την απόσταση.
Η τελευταία ιστορία μου αρέσει περισσότερο.
Σύμφωνα λοιπόν με την εκδοχή που άκουσα εγώ, μετά την ηρωική έξοδο του Μεσολογγίου, κάποιοι πολιορκημένοι που κατάφεραν να γλυτώσουν από τους Τούρκους βρήκαν καταφύγιο στο Μοναστήρι της Βαρνάκοβας. Οι Τούρκοι το έμαθαν αυτό και
πολιόρκησαν το Μοναστήρι. Όμως όσοι βρίσκονταν μέσα, κατάφεραν να σωθούν αφού δραπέτευσαν από μία υπόγεια σύραγγα η οποία κατέληγε στην δρακότρυπα.
Όπως και να έχει πάντως, θεωρώ σίγουρο ότι την δρακότρυπα την ακολουθούν και άλλες ιστορίες ή και μύθοι. Ίσως κάποιοι παλαιότεροι να γνωρί-
ζουν κάτι πάνω σε αυτό. Αν λοιπόν κάποιος γνωρίζει κάτι παραπάνω σε σχέση με την δρακότρυπα, ευπρόσδεκτός είναι να την μοιραστεί με εμάς.
Λατουσάκης Δημήτρης
Από tihio.gr