"Για πού ισαι Κόχραν τσε δε φαίνες………."

Βόλτα στο μονοπάτι Κόχραν-Γεφύρια. Το παλιό μονοπάτι από Δεσφίνα, όπου μέσα από τη ρεματιά βγάζει κάτω από τους Δελφούς, στους μύλους. Στις photos άποψη Δελφών και Παρνασσού-Αράχωβας ψηλά από το μονοπάτι με θέα που κόβει την ανάσα. Η κατάσταση του μονοπατιού πολύ καλή. Η διαδρομή φαίνεται πολύ καθαρά και από το google earth.

ΚΑΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΧΡΑΝ, ΟΠΩΣ ΑΠΟΔΙΔΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ...
TIMES ΤΗΣ ΔΕΣΦΙΝΑΣ:
< Ω ω ω ω ω ω ω ρε, σγχωριανοί, χάααααθτσε ο Κόοοοοχραν τσε δε φαίνετ πθεναααααά …. Να μαζευτούμ ούλι να ψαααααξομ να τον βρούμ …………….. Η φωνή του τελάλη του χωριού έσκισε την πρωινή σιγαλιά , παλιά συνήθεια στο χωριό μας ο τελάλης, σε κάθε σημαντικό ή και ασήμαντο γεγονός, που ενδιέφερε τους χωριανούς, φρόντιζε να το μαθαίνουν άμεσα απαγγέλλοντας το από την κορυφή του Πύργου, ονομασία ενός μεγάλου βράχου με μια μεγάλη σπηλιά στη ρίζα του, τον Τυριά, όνομα που είχε προκύψει από την αποθήκευση των τυριών εκεί λόγω της χαμηλής θερμοκρασίας που υπήρχε στα σωθικά της και ευρισκόταν πάνω από την πλατεία όπου συγκεντρώνονταν όλοι οι ενήλικες (όσοι είχαν εκπληρώσει τις στρατιωτικές υποχρεώσεις) άνδρες του χωριού, κάτω από το νεαρό τότε πλάτανο, σαν μια μεγάλη οικογένεια, να ανταλλάξουν απόψεις , να σχολιάσουν ,να κριτικάρουν, με τον ξεχωριστό και μοναδικό Δεσφινιώτικο τρόπο.

Η ιστορία μας ξεκινά πολλά χρόνια πίσω, φτάνοντας σε μας σαν παραμύθι, προσεγγίζεται χρονολογικά περί το 1910 και όπως λένε οι παλιότεροι αφορά έναν Εγγλέζο περιηγητή ο οποίος είχε περάσει από την περιοχή μας και έμεινε στο χωριό για αρκετό καιρό ,του άρεσε παρά πολλή να περπατά καθώς λένε πάνω στους λόφους της Δεσφίνας , και να αγναντεύει τη θέα που προσφέρει απλόχερα σε κάθε φυσιολάτρη η περιοχή .

Το πιο αγαπημένο του μέρος ήταν ο λόφος που υψώνεται δίπλα στο Κούτσουρα απέναντι από τους Δελφούς . Η κορυφή του λόφου είναι σκέτο παρατηρητήριο , νομίζεις ότι αν απλώσεις το χέρι σου θα χαϊδέψεις της κορυφές των δένδρων του ελαιώνα της Άμφισσας που απλώνετε στα ποδιά σου σαν ένα απέραντο χαλί . Μπροστά σου υψώνετε ο Παρνασσός το επιβλητικό βουνό με το κυρίαρχο ανάστημα του να δεσπόζει στη περιοχή. Στους πρόποδες του αγναντεύεις την όμορφη Αράχοβα πιο δίπλα τον ομφαλό της γης ( κατά τους αρχαίους προγόνους) τους Δελφούς , διακρίνοντας καθαρά πολλά από τα μνημεία της αρχαίας πόλης. Πιο κάτω βλέπεις το Χρυσό , και στο βάθος υψώνετε η οροσειρά της Γκιόνας στους πρόποδες του βουνού διακρίνεις την Άμφισσα των Αγ. Κωνσταντίνο το Σερνικάκη ,την Αγ Ευθυμία και τη Βουνιχώρα. Στρίβοντας αριστερά το βλέμμα σου θα δεις το απέραντο γαλάζιο του Κορινθιακού κόλπου να αγκαλιάζει τα βουνά της Φωκίδας . Στο βάθος του κόλπου θωρείς το γραφικό Γαλαξίδι , και πιο κοντά σχεδόν στα πόδια σου απλώνετε η Ιτέα . Όλη αυτή η φυσική πανδαισία που απλώνεται μπροστά στον επισκέπτη, του μαγνητίζει το βλέμμα και του διεγείρει τις αισθήσεις .

Σύμφωνα λοιπόν με τις φήμες ο Κόχραν εξαφανίζετε για αρκετές ημέρες από το χωριό χωρίς να δώσει σημεία ζωής. Η απώλεια του εγγλέζου έγινε σπουδαίο θέμα και η ανεύρεση του αποτέλεσε μεγάλη υποχρέωση απέναντι στον ξένο άνθρωπο που ήρθε στο χωριό, εξ’ άλλου οι Δεσφινιώτες ανέκαθεν φημίζονταν για την φιλοξενία το φιλότιμο και την αλληλεγγύη τους. Κάτω από αυτή την πίεση αμολήθηκε όλο το χωριό, και απλώθηκαν όλοι στην γύρω περιοχή , σε λόφους ρεματιές, κι όπου μπορούσε να πάει ο καθένας άρχισαν να των ψάχνουν ,φωνάζοντας τον .

Ωωωωω ρε Κόχραν ,για πού ισαι Κόχραν τσε δε φαίνες……….

Βέβαια ο άμοιρος περιηγητής δεν ανταποκρίθηκε ποτέ . Μετά από πολλά χρόνια , λένε ότι βρέθηκε το ρολόι του στο απόκρημνο μέρος του λόφου που αναφέραμε πιο πάνω , έτσι οι συχωριανοί μας έδωσαν το όνομα του στο λόφο . Σήμερα βέβαια είναι πολλή εύκολο να βρεθείς στη κορυφή του λόφου και να απολαύσεις τη θεά , είναι γύρο στα 5 χιλ. Από το χωριό , παίρνοντας το δρόμο προς Ιτέα , μετά το βιολογικό καθαρισμό στρίβουμε δεξιά και συνεχίζουμε ευθεία έως την κορυφή , ο δρόμος είναι χωμάτινος , αλλά η θεά ανταμείβει πλουσιοπάροχα τον επισκέπτη.

Πολλές φορές η τεχνολογία στο βωμό του κέρδους καταπατά τη φύση , έτσι και εδώ ,στη κορυφή του λόφου έχουν υψώσει κεραίες κινητής τηλεφωνίας και ο επισκέπτης όση ώρα παρατηρεί το φυσικό κάλος ακούει τη βοή που πηγάζει από τους ανεμιστήρες των μηχανημάτων , η θέα όμως που αντικρίζει των συνεπαίρνει τόσο ώστε να ξεχνά τα τερατουργήματα της τεχνολογίας που τον περιβάλουν .

Η ΑΝΕΚΔΟΤΗ ΑΥΤΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΓΡΑΦΤΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΜΑΣ ΦΙΛΟ ΣΟΦΡΩΝ