Νουάρ ιστορίες με μοιραίες γυναίκες

Γράφει ο Ηλίας Κανέλλης

ΝΑ ΤΙΣ ΠΟΘΕΙΣ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ,
ΝΑ ΜΗΝ ΤΙΣ ΕΧΕΙΣ ΠΟΤΕ.
ΕΙΝΑΙ Ο ΠΙΟ
ΣΥΝΤΟΜΟΣ ΟΡΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΜΟΙΡΑΙΩΝ
ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΤΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ
ΠΟΥ ΑΠΟΤΕΛΕΣΑΝ ΜΙΑ
ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΙΟ ΣΤΕΡΕΕΣ ΜΥΘΟΛΟΓΙΕΣ ΤΟΥ.
ΣΚΛΗΡΕΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΕΥΑΛΩΤΕΣ, ΑΜΑΡΤΩΛΕΣ ΚΙ ΑΘΩΕΣ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ ΩΣ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΑ ΤΗΣ ΑΝΤΡΙΚΗΣ ΕΠΙΘΥΜΙΑΣ, ΒΙΑΙΕΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΡΥΦΕΡΕΣ

Αν αυτές τις γυναίκες τις τοποθετήσεις σε κλίμα νουάρ (όπως, π.χ., είχε κάνει ο Όρσον Γουέλς, όταν έδωσε στη Ρίτα Χέιγουορθ πρωταγωνιστικό ρόλο στην «Κυρία της Σαγκάης») και το μέσο για να το κάνεις είναι τα κόμικς, το τελικό αποτέλεσμα θα μπορούσε να έχει σχέση με τη συλλογή μονοσέλιδων και λίγο μεγαλύτερων ιστοριών του Παναγιώτη Μητσομπόνου Μετά τα μεσάνυχτα και άλλες ιστορίες, που μόλις κυκλοφόρησε.

Στις περισσότερες ιστορίες της ενότητας «Μετά τα μεσάνυχτα» πρωταγωνιστούν μια σειρά από ... γυναίκες, εξοπλισμένες με τα χαρακτηριστικά της femme fatale. Η Μπέττυ ξαγρυπνάει μονάχη διαβάζοντας τη σκέψη του Μάο, η Ρόζμαρι καπνίζει αρειμανίως μελαγχολική, η Αντιγόνη περιμένει σε μια γωνιά κάποιον που μισεί μ΄ ένα μαχαίρι, η Τζένη, βαριά απ΄ τα χρόνια, νοσταλγεί έναν περασμένο έρωτα, η Ντέπη μεθάει τόσο πολύ στα μπαρ που δεν έχει κουράγιο ούτε να ονειρευτεί... Πόρνες, κορίτσια μεγαλωμένα σε περιβάλλοντα του υποκόσμου, γυναίκες που ατύχησαν στη ζωή τους αφηγούνται ελλειπτικά τις ιστορίες της μικρής ζωής τους- ιστορίες εγκαρτέρησης, ιστορίες ήττας, πικρές και απαισιόδοξες. Ιστορίες πλημμυρισμένες στα φετίχ της αυτοκαταστροφής: τσιγάρα, ποτά, ξενύχτια, αγοραίο έρωτα... Μερικές φορές, για ποικιλία, οι πρωταγωνίστριες αποσύρονται, δίνουν τη θέση τους σε άντρες που, ήδη, έχουν αποσυρθεί από κάθε θεμιτή φιλοδοξία στον κόσμο ετούτο- πλην μιας: να ζήσουν τον χρόνο που περιγράφουν τα καρέ της κάθε ιστορίας σαν να ήταν η τελευταία τους φορά. Κλισέ; Γιατί όχι; Όταν κάνει κανείς μια προσπάθεια να φέρει ένα είδος που βρίθει κλισέ στο σήμερα, οφείλει να αναμετρηθεί με τα κλισέ αυτά- να τα χρησιμοποιήσει είτε διεκπεραιώνοντας με αυτά την ιστορία του είτε παρωδώντας τα.

Το δεύτερο μέρος, οι «Άλλες ιστορίες», δεν είναι συνεκτικές ως αισθητική άσκηση και βαρύνονται με τα αμαρτήματα της φλυαρίας και της αφηγηματικής ευκολίας. Παρ΄ όλα αυτά, ο Παναγιώτης Μητσομπόνος με το βιβλίο του αυτό, δεύτερο μετά τις ιστορίες του Φιλ Πωτ, που είναι μια παρωδία νουάρ, αποδεικνύει ότι μπορεί να στήσει με επάρκεια ατμοσφαιρικά σκηνικά και γοητευτικές μικρές ιστορίες. Έτσι κι αλλιώς, αυτού του τύπου τα κόμικς είναι μικρή εισαγωγή μόνο στον δύσκολο στίβο των εικονογραφημένων αφηγήσεων. Που πάντα κρίνονται από την έκταση και τη συνθετότητα της πλοκής, την πειστικότητα του χαρακτήρα και τη σχέση των αφηγημάτων με την πραγματικότητα.

Ο Παναγιώτης Μητσομπόνος έχει γεννηθεί το 1958 στην Άμφισσα. Με το ευρωπαϊκό κόμικς πρωτοήρθε σε επαφή στην Ιταλία, τα χρόνια που κυριαρχούσαν περιοδικά όπως το «Frigidaire», το «Linus», το «Αlter Αlter», περιοδικά μύησης στις πρωτοπορίες της εποχής αλλά και γνώσης. Έχει εργαστεί ως γραφίστας και εικονογράφος εντύπων, έχει εκθέσει ζωγραφική και κόμικς. Πάντα, όμως, αναμένει κανείς απ΄ αυτόν τα πιο δύσκολα.
Από Τα ΝΕΑ